Δημιουργεί Φανατικούς η Αληθινή Χριστιανοσύνη;

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ κόσμος είχε ανέκαθεν τους φανατικούς υποστηρικτές του—από ανθρώπους που αυτοπυρπολούνταν σε ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στην πολιτική, μέχρι άτομα που αντιμετώπιζαν με μισαλλοδοξία όσους είχαν διαφορετικές από αυτούς θρησκευτικές απόψεις. Για παράδειγμα, η πρώτη Σταυροφορία ήταν έμπνευση της Καθολικής Εκκλησίας για να απελευθερωθεί η Ιερουσαλήμ από τα χέρια ανθρώπων που εκείνη θεωρούσε άπιστους. Αυτή ξεκίνησε με τρεις ομίλους ατάκτων για στρατό, που οι υπερβολικές τους βιαιότητες περιέλαβαν ακόμα και διωγμό εναντίον των Ιουδαίων στη Ρηνανία. Όταν οι στρατιωτικές δυνάμεις αυτής της Σταυροφορίας πέτυχαν να καταλάβουν την Ιερουσαλήμ, αυτοί οι δήθεν χριστιανοί στρατιώτες μετάτρεψαν τους δρόμους σε ποτάμια αίματος.

Στο βιβλίο του The Outline of History, (Το Περίγραμμα της Ιστορίας) ο Χ. Τζ. Ουέλς έλεγε για την πρώτη Σταυροφορία: «Η ανθρωποσφαγή ήταν τρομακτική· το αίμα των κατακτημένων κυλούσε στους δρόμους, μέχρι του σημείου που οι άντρες πιτσιλίζονταν με αίμα καθώς έτρεχαν πάνω στα άλογά τους. Το σούρουπο, ‘κλαίγοντας από τη μεγάλη τους χαρά’, οι Σταυροφόροι γύρισαν από το πατητήρι του αίματος, και πήγαν στον Άγιο Τάφο όπου σταύρωσαν τα αιματοβαμμένα χέρια τους για να προσευχηθούν».

Αργότερα, σε μια άλλη Σταυροφορία την οποία ζήτησε να γίνει ο πάπας Ιννοκέντιος Γ΄, οι ειρηνικοί Αλβιγηνοί και Βαλδένσιοι, που ήταν αντίθετοι με τα δόγματα της Ρώμης και τις υπερβολές του κλήρου, κατασφάχτηκαν από τους Σταυροφόρους. Σχετικά με τον εναντίον τους φανατισμό, ο Ουέλς έγραψε: «Αυτό ήταν αρκετό για την έδρα του Λατερανού, κι έτσι βλέπουμε τον Ιννοκέντιο Γ΄ να κηρύσσει μια Σταυροφορία ενάντια σ’ αυτούς τους δυστυχείς αιρετικούς, και να επιτρέπει να στρατολογείται ο κάθε πλανόβιος τυχοδιώκτης . . . και να γίνονται τα πιο εξωφρενικά πράγματα σε βάρος των πιο ειρηνικών ανθρώπων του βασιλείου της Γαλλίας. Οι αφηγήσεις που διαβάζουμε για τις ωμότητες και τις εξευτελιστικές πράξεις αυτής της Σταυροφορίας είναι πολύ πιο φρικτές από οποιαδήποτε αφήγηση σχετική με τα μαρτύρια των χριστιανών από τους ειδωλολάτρες».

Η ιστορία του χριστιανικού κόσμου είναι γεμάτη από αφηγήσεις για φανατικούς που συνήθως παρήγαν καρπούς βίας. Έτσι φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι ο φανατισμός δεν παράγει καλούς καρπούς. Το New Standard Dictionary of the English Language (Νέο Στερεότυπο Λεξικό της Αγγλικής Γλώσσας) (έκδοση 1929) δίνει τον ακόλουθο ορισμό του φανατισμού: «Εξωφρενικός ή αχαλίνωτος ζήλος». Και, χρησιμοποιώντας παραδείγματα, συνεχίζει και το εξηγεί αυτό με τα ακόλουθα λόγια: «Καμιά περίοδος της ιστορίας δεν έχει να επιδείξει περισσότερη ωμότητα, ακολασία, και φανατισμό, από τις Σταυροφορίες».

Επίσης, είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε τον ορισμό που δίνει στη λέξη «φανατικός» το Webster’s Third New International Dictionary (Τρίτο Διεθνές Νέο Λεξικό του Γουέμπστερ), έκδοση 1961. Αυτό λέει: ‘Φανατικός—λέξη λατινική, προέρχεται από μια θεότητα. 1. αυτός που διακατέχεται ή φαίνεται να διακατέχεται από δαίμονες· με την ευρεία έννοια: τρελός, αλλόφρονας, παλαβός. 2. αυτός που κυριαρχείται, δείχνει, ή χαρακτηρίζεται από υπερβολικό ζήλο· εξωφρενικός, παράλογος· υπερβολικά ενθουσιώδης, ιδιαίτερα πάνω σε θρησκευτικά θέματα’. Έχοντας υπόψη αυτές τις σκέψεις, μπορούμε να πούμε ότι οι αληθινοί χριστιανοί είναι φανατικοί;

Αναγνωρίζονται από τους Καρπούς

Όπως το δέντρο αναγνωρίζεται από τον καρπό του, έτσι και οι άνθρωποι αναγνωρίζονται τι είδους άτομα είναι από τις ενέργειές τους. Ο Ιησούς Χριστός, ο Θεμελιωτής της χριστιανοσύνης, το τόνισε αυτό. Αυτός είπε: «Δεν δύναται δένδρον καλόν να κάμνη καρπούς κακούς, ουδέ δένδρον σαπρόν να κάμνη καρπούς καλούς. Άρα από των καρπών αυτών θέλετε γνωρίσει αυτούς».—Ματθαίος 7:18, 20.

Ο Ιησούς θεμελίωσε την αληθινή χριστιανοσύνη σαν καλό δέντρο. Επομένως, δεν θα μπορούσε να παραγάγει τους κακούς καρπούς του φανατισμού. Ο Ιησούς ποτέ δεν παρότρυνε τους ακολούθους του να βλάψουν τους εαυτούς τους ή τους άλλους. Αντίθετα, παραθέτοντας τη μια από τις δύο σπουδαιότερες εντολές, είπε: «Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν». (Ματθαίος 22:39) Οι ακόλουθοί του έπρεπε να είναι φιλικοί ακόμη και με τους εχθρούς τους. Ο Ιησούς είπε: «Αγαπάτε τους εχθρούς σας, αγαθοποιείτε εκείνους, οίτινες σας μισούσιν, ευλογείτε εκείνους, οίτινες σας καταρώνται, και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων, οίτινες σας βλάπτουσιν».—Λουκάς 6:27, 28.

Οι αληθινοί ακόλουθοι του Ιησού πήγαν σε ανθρώπους πολλών και διαφόρων εθνών, όχι δια πυρός και σιδήρου, αλλά με το γραπτό Λόγο του Θεού και με ειρηνική πειθώ. Δεν τους συνόδευαν στρατεύματα στις άλλες χώρες, που να κατασφάζουν, να βασανίζουν, και να κακοποιούν εκείνους που δεν δέχονταν το χριστιανικό βάφτισμα. Αντίθετα, οι μαθητές του Ιησού ακολουθούσαν το ειρηνικό παράδειγμα που αυτός έθεσε με το να κηρύττει τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού σε όλους, ενθαρρύνοντάς τους να λογικεύονται πάνω στις πληροφορίες που προέρχονταν από τις Γραφές. Οι καρποί του έργου τους περιελάμβαναν τους καρπούς του πνεύματος—‘αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, καλοσύνη, αγαθότητα, πιστότητα, πραότητα, εγκράτεια’.—Γαλάτας 5:22, 23, Νεοελληνική Δημοτική Μετάφραση.

Τα πράγματα δεν είναι διαφορετικά σήμερα. Η αληθινή χριστιανοσύνη εξακολουθεί να παράγει καλούς καρπούς. Το δέντρο, δηλαδή η χριστιανική οργάνωση, που ο Ιησούς φύτεψε πριν από 1.900 και πλέον χρόνια ήταν καλό, και συνεχίζει να είναι καλό. Έτσι λοιπόν, δεν είναι ικανό να παραγάγει τους κακούς, γεμάτους μισαλλοδοξία και βία καρπούς του φανατισμού. Τότε, γιατί έχει γίνει ο φανατισμός τόσο κοινός μέσα στο χριστιανικό κόσμο;

Ο απόστολος Παύλος είχε αποκαλύψει ότι θα ερχόταν ο καιρός οπότε θα εμφανίζονταν απομιμήσεις χριστιανών. Αυτοί θα έφερναν το όνομα χριστιανοί, αλλά δεν θα ζούσαν σύμφωνα μ’ αυτό, ούτε και θα παρήγαν τους καλούς του καρπούς. Αυτός είχε πει στους πρεσβυτέρους της Εφέσου: «Διότι εγώ εξεύρω τούτο, ότι μετά την αναχώρησίν μου θέλουσιν εισέλθει εις εσάς λύκοι βαρείς μη φειδόμενοι του ποιμνίου· και εξ υμών αυτών θέλουσι σηκωθή άνθρωποι λαλούντες διεστραμμένα, δια να αποσπώσι τους μαθητάς οπίσω αυτών». (Πράξεις 20:29, 30) Απ’ αυτούς τους αποστάτες προήλθε ο χριστιανικός κόσμος μαζί με τις εκατοντάδες αλληλοσυγκρουόμενες θρησκευτικές οργανώσεις του, που οι διδασκαλίες τους απλώς εμφανίζονται σαν χριστιανικές. Στην πραγματικότητα, αυτές είναι λόγια «διεστραμμένα», ανθρώπινες ιδέες και όχι η αλήθεια του Λόγου του Θεού. Ήταν ανάμεσα σ’ αυτούς τους ψεύτικους χριστιανούς που οι κακοί καρποί του φανατισμού έγιναν φανεροί.

Είναι ο Χριστιανικός Ζήλος Φανατισμός;

Είναι αλήθεια ότι ο φανατισμός είναι μια μορφή ζήλου. Αλλά ο φανατισμός είναι ένας «εξωφρενικός ή αχαλίνωτος ζήλος», ένας «παράλογος» ζήλος. Αυτό δεν μπορεί να λεχθεί για την αληθινή χριστιανοσύνη.

Επανειλημμένα, η Αγία Γραφή νουθετεί τους χριστιανούς να είναι λογικοί. Για παράδειγμα, στο εδάφιο Φιλιππησίους 4:5 (ΜΝΚ) λέει: ‘Αφήστε τη λογικότητά σας να γίνει φανερή σε όλους τους ανθρώπους’. Επίσης οι χριστιανοί καθοδηγούνται «να μη βλασφημώσι μηδένα, να ήναι άμαχοι, συμβιβαστικοί [λογικοί (ΜΝΚ)], να δεικνύωσι προς πάντας ανθρώπους πάσαν πραότητα».—Τίτον 3:2.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, επειδή επισκέπτονται τους ανθρώπους στα σπίτια τους για να τους μιλήσουν σχετικά με τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού, είναι διαφορετικοί από την πλειονότητα των ανθρώπων οι οποίοι ισχυρίζονται ότι είναι χριστιανοί. Αυτός ο ζήλος για τη χριστιανική διακονία δεν είναι λόγος για να τους θεωρούν οι άλλοι φανατικούς. Είναι ένας λογικός ζήλος για ένα έργο που έκανε ο Ιησούς και έδωσε εντολή να κάνουν και οι ακόλουθοί του. (Ματθαίος 24:14· 28:19, 20) Ο άνθρωπος εκείνος που παραμερίζει πολλές χρονοβόρες προσωπικές ασχολίες, με σκοπό να αφιερώνει όσο περισσότερο χρόνο μπορεί στο έργο κηρύγματος για τη Βασιλεία δεν είναι φανατικός. Αντίθετα, δείχνει το πόσο αντιλαμβάνεται ότι πρέπει επειγόντως να βοηθήσει άλλους να μάθουν τις ζωογόνες αλήθειες μέσα στο σύντομο χρονικό διάστημα που απομένει για να γίνει το έργο αυτό. Αυτό είναι λογικό και ωφέλιμο.

Αντί να είναι ένας φανατισμός που βλάπτει τους άλλους, το έργο αυτό οικοδομεί πίστη στον Θεό και στο Λόγο του. Δίνει ελπίδα σ’ αυτούς που δεν έχουν, ελευθερώνει από τις θρησκευτικές προκαταλήψεις και την αμάθεια, και μεταμορφώνει αναρίθμητους ανήθικους και βίαιους ανθρώπους σε ηθικά καθαρούς και ειρηνικούς χριστιανούς. Αυτοί οι καλοί καρποί αποτελούν ένδειξη μιας καλής οργάνωσης.

Σε 200 και πλέον χώρες, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διακρατούν την πιστότητά τους στη Βασιλεία του Θεού, ακόμη και αν βρίσκονται κάτω από επίσημη απαγόρευση σε πολλά μέρη. Η πιστότητά τους στον Θεό, τον Υπέρτατο Κυρίαρχο, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί φανατισμός. Ο Θεός είναι η Ανώτατη Εξουσία, και όταν υπάρχει σύγκρουση μεταξύ των δικών του νόμων και των νόμων μιας ανθρώπινης κυβέρνησης, ο αληθινός χριστιανός είναι υποχρεωμένος να υπακούσει εκείνον. Κάτω από τις ανθρώπινες κυβερνήσεις, οι νόμοι μερικές φορές καταργούνται επειδή έρχονται σε σύγκρουση με το σύνταγμα της χώρας. Έτσι και για τους αληθινούς χριστιανούς, οι ανθρώπινοι νόμοι καταργούνται όταν έρχονται σε σύγκρουση με τους νόμους του Κυρίαρχου του Σύμπαντος, του Ιεχωβά Θεού. Εφόσον ένας αληθινός χριστιανός δεν μπορεί να υπακούει σε δυο αλληλοσυγκρουόμενους νόμους, κάνει ό,τι έκαναν και οι απόστολοι. Εκείνοι είπαν: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους». (Πράξεις 5:29) Αυτό είναι λογικό.

Την ίδια λογική δείχνουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά και σε ό,τι αφορά τις εθνικές και θρησκευτικές γιορτές που έρχονται σε σύγκρουση με το Λόγο του Θεού. Δεν είναι φανατισμός να αρνείσαι να συμμετέχεις σε κάτι που τηρεί η πλειοψηφία μιας χώρας. Το γεγονός ότι είναι διαφορετικοί λόγω της θρησκευτικής τους συνείδησης, κατατάσσει τους Μάρτυρες στην ίδια κατηγορία με αυτή των πρώτων χριστιανών, που δεν συμμετείχαν στις δημοφιλείς γιορτές των ημερών τους. Και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά χαίρονται να εξηγούν μέσα από την Αγία Γραφή τους λόγους για τους οποίους δεν συμμετέχουν.—1 Πέτρου 3:15.

Μερικοί άνθρωποι ίσως χαρακτηρίζουν τους Μάρτυρες φανατικούς, επειδή αρνούνται να δεχτούν μεταγγίσεις αίματος, μια μέθοδο που χρησιμοποιείται από τους περισσότερους γιατρούς. Και εδώ επίσης είναι θέμα υπακοής στο νόμο του Θεού. Η εντολή για τους αληθινούς ακολούθους του Ιησού Χριστού είναι «να απέχητε . . . από αίματος».—Πράξεις 15:28, 29.

Είναι ένας άνθρωπος φανατικός επειδή, για λόγους συνείδησης, απορρίπτει μια ιατρική μέθοδο που είναι διαδεδομένη κάτω από τις παρούσες συνθήκες; Μερικοί άνθρωποι που δεν είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά απορρίπτουν τις μεταγγίσεις αίματος γιατί φοβούνται μήπως προσβληθούν από AIDS ή από άλλες αρρώστιες. Έτσι, είναι παράλογο για τους Μάρτυρες να ζητούν μια ιατρική θεραπεία που να μην παραβιάζει τη συνείδησή τους;

Τότε λοιπόν, τι συμπέρασμα θα μπορούσε να βγει από όλα αυτά; Πως το γεγονός ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι διαφορετικοί από την πλειοψηφία των ανθρώπων και εμμένουν στην υπακοή τους στον Θεό, δεν σημαίνει ότι είναι φανατικοί. Αν και έχουν ζήλο για τον Θεό, δεν έχουν ‘εξωφρενικό ή αχαλίνωτο ζήλο’ σαν να διακατέχονται από δαίμονες· ούτε δίνουν την εντύπωση των ‘τρελών, αλλόφρονων’, ή ‘παλαβών’. Σε καμιά περίπτωση δεν υποκινούνται από θρησκευτικό ζήλο για να βλάψουν τους άλλους ή τους εαυτούς τους. Αντίθετα, σε αρμονία με όσα λέει η Αγία Γραφή για τους αληθινούς χριστιανούς, αυτοί ‘ειρηνεύουν μετά πάντων ανθρώπων’.—Ρωμαίους 12:18.

Έτσι, η χριστιανική οργάνωση που σχημάτισε ο Ιησούς Χριστός τον πρώτο αιώνα συνεχίζει και σήμερα, όπως ένα καλό δέντρο, να παράγει μόνο καλούς καρπούς. Άρα λοιπόν, είναι αδύνατο για την αληθινή χριστιανοσύνη να δημιουργεί φανατικούς.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 30]

Δεν υπάρχει λόγος να θεωρούνται οι Μάρτυρες του Ιεχωβά φανατικοί λόγω του ζήλου τους στη χριστιανική διακονία