Κεφάλαιο 6

Ένα Έθνος Καλείται να Επιστρέψει στον Ιεχωβά

 1. Πόσο καιρό τώρα προφήτευε μόνος ο Αγγαίος, και τι παρότρυνε ο Ιεχωβά τους Ιουδαίους να κάνουν;

ΕΙΧΑΝ περάσει τουλάχιστον δέκα ημέρες από τότε που ο προφήτης Αγγαίος εξήγγειλε τη δεύτερη προφητεία του στην Ιερουσαλήμ, την εικοστή πρώτη ημέρα του έβδομου σεληνιακού μήνα (Τισρί) του έτους 520 Π.Κ.Χ. Το δεύτερο έτος της βασιλείας του Δαρείου Α΄ της Περσικής Αυτοκρατορίας βρισκόταν ακόμη σε εξέλιξη. Ένα πιστό υπόλοιπο λάτρεων του Ιεχωβά Θεού το οποίο είχε επιστρέψει το 537 Π.Κ.Χ. από την εξορία των Ιουδαίων στη Βαβυλωνία ήταν ήδη πίσω στην πατρίδα τους δεκαεφτά χρόνια τώρα. Η απαγόρευση που είχε επιβληθεί για την ανοικοδόμηση του ναού του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ από κάποιον προηγούμενο βασιλιά της Περσικής Αυτοκρατορίας εξακολουθούσε να είναι σε ισχύ. Η ανοικοδόμηση του ναού δεν είχε προχωρήσει πέρα από τα θεμέλια, τα οποία τέθηκαν το έτος 536 Π.Κ.Χ. Κατόπιν ο Ιεχωβά Θεός, χωρίς να περιμένει την άρση της επίσημης απαγόρευσης για την ανοικοδόμηση του οίκου της λατρείας του την οποία είχε επιβάλει ένας απλός άνθρωπος, ήγειρε τον Αγγαίο τον προφήτη του για να παροτρύνει τους επαναπατρισμένους Ιουδαίους να ξαναρχίσουν την ανέγερση του ναού. Αυτό συνέβη την πρώτη ημέρα του έκτου σεληνιακού μήνα (Ελούλ). Επί δύο σεληνιακούς μήνες ο Αγγαίος συνέχισε ως ο μόνος προφήτης που υποκινούσε το έργο της ανοικοδόμησης.

 2. Τι προμήθευσε κατόπιν ο Ιεχωβά για να ενισχύσει και άλλο την πίστη και το ηθικό των οικοδόμων του ναού;

² Μολονότι οι προφητείες του Αγγαίου και μόνο πρέπει να αρκούσαν, και όντως παρακίνησαν τους Ιουδαίους σε κάποια δράση, εντούτοις θα ήταν ενισχυτικό για την πίστη και το ηθικό των Ιουδαίων να έχουν έναν δεύτερο μάρτυρα του Ιεχωβά ο οποίος θα πιστοποιούσε ότι τώρα, χωρίς καθυστέρηση, ήταν ο καιρός του Ιεχωβά για να ξαναρχίσει η ανοικοδόμηση του ναού του στην Ιερουσαλήμ. Εκδηλώνοντας στοχαστικότητα, ο Ιεχωβά ήγειρε πράγματι έναν δεύτερο προφήτη σε αυτόν τον κρίσιμο καιρό, έναν άντρα ονόματι Ζαχαρία. Σχετικά με την απαγόρευση για την οικοδόμηση του ναού, καθώς και το πώς και το γιατί την αψήφησαν τελικά οι οικοδόμοι του ναού, διαβάζουμε το ακόλουθο υπόμνημα:

 3. Τι λέει ο Έσδρας σχετικά με το πώς τέθηκε σε ισχύ η απαγόρευση για την οικοδόμηση καθώς και το πώς την αψήφησαν τελικά οι Ιουδαίοι;

³ «Αφού, λοιπόν, το αντίγραφο του επίσημου εγγράφου του Αρταξέρξη του βασιλιά διαβάστηκε μπροστά στον Ρεούμ και στον Σιμψαΐ το γραφέα και στους συνεργάτες τους, αυτοί πήγαν γρήγορα στην Ιερουσαλήμ, στους Ιουδαίους, και τους σταμάτησαν με τη δύναμη των όπλων. Τότε σταμάτησε το έργο για τον οίκο του Θεού, ο οποίος βρισκόταν στην Ιερουσαλήμ· και παρέμεινε σταματημένο μέχρι το δεύτερο έτος της βασιλείας του Δαρείου, του βασιλιά της Περσίας. Και ο Αγγαίος ο προφήτης και ο Ζαχαρίας, ο εγγονός του Ιδδώ, ο προφήτης, προφήτευσαν προς τους Ιουδαίους που ήταν στον Ιούδα και στην Ιερουσαλήμ, στο όνομα του Θεού του Ισραήλ, ο οποίος βρισκόταν από πάνω τους. Τότε σηκώθηκαν ο Ζοροβάβελ, ο γιος του Σαλαθιήλ, και ο Ιησούς, ο γιος του Ιωσεδέκ, και άρχισαν να ανοικοδομούν τον οίκο του Θεού, ο οποίος βρισκόταν στην Ιερουσαλήμ· και μαζί τους ήταν οι προφήτες του Θεού προσφέροντάς τους βοήθεια».​—⁠Έσδρας 4:​23 ως 5:2.

 4. Πότε άρχισε να προφητεύει ο Ζαχαρίας;

⁴ Πότε ακριβώς μέσα στο δεύτερο έτος του Βασιλιά Δαρείου Α΄ (520 Π.Κ.Χ.) άρχισε να προφητεύει ο Ζαχαρίας, ο εγγονός του Ιδδώ; Το ίδιο το προφητικό βιβλίο του Ζαχαρία μάς το αποκαλύπτει αυτό στα εναρκτήρια λόγια του: «Τον όγδοο μήνα, στο δεύτερο έτος του Δαρείου, ήρθε ο λόγος του Ιεχωβά στον Ζαχαρία, το γιο του Βερεχία, γιου του Ιδδώ, τον προφήτη».​—⁠Ζαχαρίας 1:1.

 5. (α) Τι ημέρα ίσως ήταν όταν άρχισε να προφητεύει ο Ζαχαρίας; (β) Τι δείχνει ότι είναι σημαντικό να εξετάσουμε εμείς σήμερα το βιβλίο του;

⁵ Ο όγδοος σεληνιακός μήνας, διάρκειας είκοσι εννιά ημερών, ονομαζόταν Εσβάν και ήταν μήνας του φθινοπώρου. Η προφητεία δεν ορίζει ποια ημέρα του μήνα ήταν. Προφανώς ήταν η πρώτη ημέρα του Εσβάν, η ημέρα της νέας σελήνης, κατά την οποία θα υπήρχαν πολλοί Ιουδαίοι στην Ιερουσαλήμ για να γιορτάσουν. Αυτό θα σήμαινε ότι είχαν περάσει ακριβώς δύο μήνες αφότου άρχισε να προφητεύει ο Αγγαίος. Η μετάφραση του Σ. Μπάινγκτον αποδίδει αυτό το εδάφιο ως εξής: «Την όγδοη νέα σελήνη του δεύτερου έτους του Δαρείου, ήρθε ο λόγος του Ιεχωβά στον προφήτη Ζαχαρία, το γιο του Βαραχία, γιου του Ιδδώ». (Ζαχαρίας 1:​1, By ) Πού να φανταζόταν τότε ο Ζαχαρίας ότι το προφητικό βιβλίο του θα ήταν τόσο σημαντικό ώστε, εκατοντάδες χρόνια αργότερα, θεόπνευστοι Χριστιανοί συγγραφείς θα παρέθεταν από αυτό για να αποδείξουν ότι ο αναμενόμενος Μεσσίας, ο Χριστός, δηλαδή ο Χρισμένος, είχε έρθει και είχε εκπληρώσει το πρώτο μέρος της αποστολής του για χάρη όλης της ανθρωπότητας. (Ματθαίος 21:​5· 26:​15, 28, 31· 27:​9· Μάρκος 14:​24, 27· Λουκάς 22:​20· Ιωάννης 12:​15· 19:​37· Αποκάλυψη 11:​2, 4) Αυτό δεν αποδεικνύει απλώς ότι το βιβλίο του Ζαχαρία είναι ένα θεόπνευστο βιβλίο με αληθινές προφητείες, αλλά και ότι είναι σημαντικό να το εξετάσουμε εμείς σήμερα για να βρούμε σύγχρονες εκπληρώσεις.

 6. Τίνος τους λόγους έλαβε εντολή να αναγγείλει ο Ζαχαρίας, και τι δείχνει ότι είναι σημαντικό να έχουμε κατά νου το βιβλίο του Ζαχαρία τώρα που πλησιάζουμε στον Αρμαγεδδώνα;

⁶ Από την αρχή ακόμη, οι λόγοι του Θεού τους οποίους έλαβε εντολή να αναγγείλει ο Ζαχαρίας αποκαλούνται εκφράσεις του «Ιεχωβά των στρατευμάτων», μια φράση πολύ σημαντική. Και πολύ κατάλληλη σε σχέση με το δεδομένο χρόνο και τη δεδομένη κατάσταση. Αυτή η δυνατή έκφραση χρησιμοποιείται πενήντα δύο (52) φορές στα δεκατέσσερα κεφάλαια της προφητείας του Ζαχαρία. Το τελευταίο κεφάλαιο, στο εδάφιο τρία, δείχνει ότι δεν πρόκειται για κάποιον ανούσιο χαρακτηρισμό του Θεού, διότι προλέγει τα εξής: «Ο Ιεχωβά θα εξέλθει και θα πολεμήσει ενάντια σε εκείνα τα έθνη όπως την ημέρα του πολέμου του, την ημέρα της μάχης». (Ζαχαρίας 14:​3) Είναι εξαιρετικά σημαντικό να έχουμε κατά νου αυτή την προφητεία στις ημέρες μας, κατά τις οποίες εκπληρώνεται το τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής όσον αφορά την πορεία όλων των εθνών προς τον Αρμαγεδδώνα, για τον «πόλεμο της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοδύναμου». (Αποκάλυψη 16:​14, 16) Αυτός είναι ο ίδιος Θεός με τον Ιεχωβά των στρατευμάτων που λατρευόταν στις ημέρες του Αρχιερέα Ηλεί και του προφήτη Σαμουήλ, καθώς και στις ημέρες του νεαρού ποιμένα Δαβίδ ο οποίος βγήκε «με το όνομα του Ιεχωβά των στρατευμάτων» για να πολεμήσει τον βαριά οπλισμένο Φιλισταίο γίγαντα Γολιάθ και τον σκότωσε με μια πέτρα την οποία του εκσφενδόνισε με απόλυτη ευστοχία.​—⁠1 Σαμουήλ 1:​3–4:​4· 17:45.

Η ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΑ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑ

 7. Σύμφωνα με το εδάφιο Ζαχαρίας 1:​2, με ποιους αγανάκτησε πολύ ο Ιεχωβά, και γιατί;

⁷ Το εναρκτήριο άγγελμα του Ιεχωβά των στρατευμάτων που δόθηκε μέσω του νέου προφήτη του, του Ζαχαρία, απευθυνόταν στους επαναπατρισμένους Ιουδαίους, «λέγοντας: “Ο Ιεχωβά αγανάκτησε με τους πατέρες σας​—⁠πάρα πολύ μάλιστα”». (Ζαχαρίας 1:​1, 2) Αυτοί οι «πατέρες» ήταν οι πατέρες τους και οι παππούδες τους που φέρθηκαν εξόριστοι στη Βαβυλώνα στα έτη 617 και 607 Π.Κ.Χ. Ο Ιεχωβά των στρατευμάτων αγανάκτησε πάρα πολύ με αυτούς επειδή είχαν βεβηλώσει και μιάνει τον άγιο ναό του στην Ιερουσαλήμ, είχαν παραβιάσει την εθνική διαθήκη τους με Εκείνον και είχαν συνάψει πολιτικές συμμαχίες με κοσμικά, ειδωλολατρικά έθνη. Η αγανάκτησή του φούντωσε τόσο πολύ ώστε τελικά επέτρεψε να καταστραφεί η Ιερουσαλήμ και ο ναός της και να ερημωθεί ολόκληρη η γη του Ιούδα, χωρίς να βρίσκεται άνθρωπος ή κατοικίδιο ζώο εκεί επί εβδομήντα χρόνια. Η ρίζα του προβλήματος ήταν το γεγονός ότι οι Ιουδαίοι είχαν εγκαταλείψει την αγνή, αμόλυντη λατρεία του Ιεχωβά των στρατευμάτων. Αυτό το σοβαρό γεγονός έπρεπε να φερθεί ξανά υπόψη των Ιουδαίων, οι οποίοι είχαν απελευθερωθεί από την εξορία στη Βαβυλώνα για να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ και να ανοικοδομήσουν εκεί το ναό του Ιεχωβά.

 8. Τι ειπώθηκε κατόπιν στον Ζαχαρία να πει στους Ιουδαίους να κάνουν σε σχέση με τον Θεό;

⁸ Σε αυτούς τους Ιουδαίους, που βρίσκονταν ήδη πίσω στην πατρίδα τους δεκαεφτά χρόνια τώρα, το άγγελμα του Ζαχαρία συνέχιζε ως εξής: «Και εσύ πρέπει να τους πεις: “Αυτό είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων: «“Επιστρέψτε σε εμένα”, λέει ο Ιεχωβά των στρατευμάτων, “και θα επιστρέψω σε εσάς”, είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων»”».​—⁠Ζαχαρίας 1:3.

“ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ”, ΜΕ ΠΟΙΑ ΕΝΝΟΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ;

 9. Με ποια έννοια έπρεπε να “επιστρέψουν” εκείνοι οι αποκαταστημένοι Ιουδαίοι στον Ιεχωβά των στρατευμάτων, και γιατί;

⁹ Με ποια έννοια ήθελε ο Ιεχωβά να “επιστρέψουν” σε Αυτόν εκείνοι οι αποκαταστημένοι Ιουδαίοι; Δεν τους είχε ήδη μιλήσει ο προφήτης Αγγαίος δραστηριοποιώντας τους σε κάποιο βαθμό; Ναι! Και η αφήγηση λέει τι συνέβη μετά την πρώτη προφητεία του Αγγαίου: «Και ο Ιεχωβά διήγειρε το πνεύμα του Ζοροβάβελ, γιου του Σαλαθιήλ, του κυβερνήτη του Ιούδα, και το πνεύμα του Ιησού, γιου του Ιωσεδέκ, του αρχιερέα, και το πνεύμα όλων όσων είχαν απομείνει από το λαό· και άρχισαν να μπαίνουν και να εκτελούν την εργασία στον οίκο του Ιεχωβά των στρατευμάτων, του Θεού τους. Αυτό έγινε την εικοστή τέταρτη ημέρα του έκτου μήνα, στο δεύτερο έτος του Δαρείου του βασιλιά». (Αγγαίος 1:​14, 15) Αλλά στον έναν μήνα και πλέον που είχε παρέλθει από τότε ίσως παρατηρήθηκε χρονοτριβή στις προσπάθειές τους και πιθανώς κάποια αδιαφορία από μέρους ορισμένων ατόμων. Αυτό θα καθιστούσε πολύ κατάλληλο να δοθεί ως επιβεβαίωση άλλη μια τονωτική προτροπή από έναν άλλον προφήτη.

10. Με ποιον τρόπο έπρεπε εκείνοι οι Ιουδαίοι να “επιστρέψουν” στον Θεό τους, και ποια θα ήταν η απόδειξη της πλήρους επιστροφής τους;

¹⁰ Ολόκληρο το έθνος έπρεπε να επιστρέψει στον Ιεχωβά των στρατευμάτων με μία καρδιά και μία ψυχή, και να το κάνει αυτό χωρίς φόβο για τους εχθρούς. Η επιστροφή σήμαινε ότι έπρεπε να αφοσιωθούν εκ νέου στη λατρεία του μόνου ζωντανού και αληθινού Θεού, άφοβα και ολόκαρδα. Στη δική τους περίπτωση εκείνη την εποχή, η ορατή απόδειξη της επιστροφής τους στον Θεό θα ήταν το να ανοικοδομήσουν και να αποπερατώσουν το ναό του. Αυτός ήταν ο κύριος σκοπός για τον οποίο είχαν επιστρέψει στην πατρίδα τους. (Έσδρας 1:​1 ως 4:​3) Το χτίσιμο των δικών τους σπιτιών, η διαχείριση των αγροκτημάτων τους και άλλα υλικά συμφέροντα ήταν δευτερεύοντα σε σημασία. Μόνο αν είχαν έναν ολοκληρωμένο ναό στην πόλη όπου ο Θεός είχε θέσει το όνομά του θα μπορούσαν εκείνοι οι αποκαταστημένοι Ιουδαίοι να ασκήσουν πλήρως τη λατρεία τους προς αυτόν σύμφωνα με το νόμο που τους είχε δώσει μέσω του προφήτη Μωυσή. (Αγγαίος 1:​3⁠-⁠9) Άρα εκείνοι οι Ιουδαίοι είχαν πολλά στα οποία να επιστρέψουν αν ήθελαν να λατρεύουν τον Θεό τους υπακούοντας πλήρως στο νόμο του και στις διευθετήσεις του.

11. Αν επέστρεφαν σε αυτόν, πώς θα “επέστρεφε” και ο Ιεχωβά σε αυτούς;

¹¹ Και αν όντως “επέστρεφαν” με αυτόν τον τρόπο, προσφέροντας ολόψυχη λατρεία, τι θα συνέβαινε; «“Θα επιστρέψω σε εσάς”, είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων». Η επιστροφή του σε αυτούς θα σήμαινε την πλήρη αποκατάσταση της εύνοιάς του προς αυτούς. Εκείνος θα εκμηδένιζε την εναντίωση που πρόβαλλαν οι εχθροί στην ανοικοδόμηση του κεντρικού οίκου της θεϊκής λατρείας. Θα τους απάλλασσε από τις αντιξοότητες οι οποίες παρεμπόδιζαν την υλική τους ευημερία από τότε που έπαψαν να εργάζονται για την αποκατάσταση του ναού. Θα τους ευλογούσε με υλικά αγαθά αλλά και με ανείπωτες πνευματικές ευλογίες.​—⁠Ζαχαρίας 8:​9⁠-⁠15.

12. Για ποιο έργο, λοιπόν, έπρεπε να ενωθεί ολόκληρο το έθνος, ώστε να κερδίσει τη θεϊκή εύνοια;

¹² Πλήρης κινητοποίηση του έθνους! Είχε έρθει ο καιρός για κάτι τέτοιο​—⁠υπό την κατεύθυνση του Ιεχωβά και με την ενθάρρυνση των προφητών του. Όλοι οι αποκαταστημένοι Ιουδαίοι έπρεπε να καταπιαστούν με αυτό το έργο, με το πιο σπουδαίο έργο που είχαν να κάνουν, και να ολοκληρώσουν από κάθε άποψη τον οίκο της λατρείας του Ιεχωβά. Αυτό θα μεγάλυνε το όνομα του Ιεχωβά, και μόνο τότε θα μπορούσαν ο αρχιερέας του έθνους, οι υφιερείς και όλοι οι Λευίτες να ασκήσουν τα καθορισμένα καθήκοντα και τις υπηρεσίες τους για το πνευματικό όφελος όλου του έθνους και όλων των πιστών προσήλυτων που προέρχονταν από όλα τα έθνη. Αλλά χωρίς έναν ολοκληρωμένο ναό, οι Ιουδαίοι, από όπου και αν έρχονταν, δεν μπορούσαν να γιορτάσουν σωστά τις τρεις ετήσιες γιορτές τους ούτε και την ετήσια Ημέρα της Εξιλέωσης. Και ακόμη, οι Νεθινίμ, οι “ξυλοκόποι και νεροκουβαλητές”, δεν μπορούσαν να έχουν πλήρη συμμετοχή στις υπηρεσίες που έπρεπε να γίνουν στο ναό. (Ιησούς του Ναυή 9:​23· Έσδρας 2:​43⁠-⁠58) Επρόκειτο, λοιπόν, για ένα έργο για το οποίο χρειαζόταν να ενωθεί ολόκληρο το έθνος, ώστε να κερδίσει τη θεϊκή ευλογία.

13. Τι θα έπρεπε να αποτελεί για εκείνους τους αποκαταστημένους Ιουδαίους η κατάληξη της πορείας των πατέρων τους, και γι’ αυτό τι φέρθηκε στην προσοχή τους;

¹³ Η πορεία των πατέρων τους και η κατάληξή τους θα έπρεπε να αποτελεί προειδοποιητικό παράδειγμα για τους αποκαταστημένους Ιουδαίους σε εκείνον τον κρίσιμο καιρό. Γι’ αυτό και ο Ιεχωβά, μέσω του Ζαχαρία του προφήτη του, τους είπε στη συνέχεια: «“Μη γίνεστε σαν τους πατέρες σας προς τους οποίους φώναζαν οι προηγούμενοι προφήτες, λέγοντας: «Αυτό είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων: “Επιστρέψτε, παρακαλώ, από τις κακές σας οδούς και από τις κακές σας ενέργειες”»”. “Αλλά εκείνοι δεν άκουσαν και δεν έδωσαν προσοχή σε εμένα”, λέει ο Ιεχωβά. “Οι πατέρες σας, λοιπόν, πού είναι; Και οι προφήτες μήπως έζησαν στον αιώνα; Ωστόσο, τα λόγια μου και οι διατάξεις μου, που πρόσταξα στους υπηρέτες μου τους προφήτες, δεν κατέφθασαν αυτά τους πατέρες σας;” Εκείνοι, λοιπόν, γύρισαν και είπαν: “Σύμφωνα με ό,τι είχε στο νου του ο Ιεχωβά των στρατευμάτων να κάνει σε εμάς, σύμφωνα με τις οδούς μας και σύμφωνα με τις ενέργειές μας, έτσι έχει κάνει σε εμάς”».​—⁠Ζαχαρίας 1:​4⁠-⁠6.

14. (α) Αν οι αποκαταστημένοι Ιουδαίοι ακολουθούσαν την πορεία των πατέρων τους, τι έπρεπε να αναμένουν; (β) Γιατί τους ρώτησε ο Ιεχωβά σε ποια κατάσταση ήταν οι πατέρες τους, και μήπως η παρόμοια κατάσταση των προηγούμενων προφητών αποτελούσε δικαιολογία για να μην ακούσουν τον Αγγαίο και τον Ζαχαρία;

¹⁴ Σύμφωνα με αυτή την προειδοποίηση, αν οι αποκαταστημένοι Ιουδαίοι γίνονταν σαν τους πατέρες τους που οδηγήθηκαν σε εξορία στη Βαβυλώνα, θα επέσυραν σίγουρα τη δυσαρέσκεια του Ιεχωβά. Ο λόγος για τον οποίο τους ρώτησε πού ήταν οι πατέρες τους ήταν ότι οι πατέρες τους δεν ζούσαν πια, εξαιτίας της θεϊκής δυσαρέσκειας. Είχαν αρνηθεί να εγκαταλείψουν τις κακές τους οδούς και ενέργειες και να επιστρέψουν μετανοημένοι στον Θεό τους. Ωστόσο, οι αποκαταστημένοι Ιουδαίοι ίσως ρωτούσαν: “Και τι έγιναν οι προφήτες σαν τον Ιερεμία ο οποίος προφήτευσε συγκεκριμένα για την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και την ερήμωση της γης του Ιούδα; «Μήπως έζησαν;» Δεν είναι και αυτοί νεκροί όπως οι ανυπάκουοι πατέρες μας;” Αν και η απάντηση δεν μπορούσε παρά να είναι «Ναι», και πάλι αυτό το γεγονός δεν αποτελούσε για τους αποκαταστημένους Ιουδαίους δικαιολογία για να μη δώσουν προσοχή στους προφήτες Αγγαίο και Ζαχαρία, τους οποίους ήγειρε τώρα ο Ιεχωβά, το έτος 520 Π.Κ.Χ.

15. (α) Αναφορικά με τους προηγούμενους προφήτες, ποιο ήταν το σημαντικό, καθοριστικό πράγμα, και όχι η θνητή τους κατάσταση; (β) Επομένως, πού θα κατέληγαν σίγουρα αν μιμούνταν την πορεία των πατέρων τους;

¹⁵ Οι θνητοί προφήτες, τους οποίους χρησιμοποίησε ο Ιεχωβά ως θεόπνευστους εκπροσώπους του για να διακηρύξουν τα λόγια του και τις διατάξεις του, δεν αποτελούσαν τη βάση όπου θα μπορούσε να στηριχτεί ένα ισχυρό επιχείρημα. Ό,τι ενέπνευσε ο Ιεχωβά εκείνους τους προφήτες να πουν, αυτό ήταν το σημαντικό, το καθοριστικό. Βγήκαν αληθινά τα λόγια που είπε ο Ιεχωβά μέσω αυτών και οι διατάξεις τις οποίες είχε θεσπίσει; Οι πατέρες των αποκαταστημένων Ιουδαίων ήταν υποχρεωμένοι να απαντήσουν «Ναι!» Οι πατέρες τους ήταν αναγκασμένοι να αλλάξουν, να μεταβάλουν τον τρόπο σκέψης τους και να παραδεχτούν: «Σύμφωνα με ό,τι είχε στο νου του ο Ιεχωβά των στρατευμάτων να κάνει σε εμάς, σύμφωνα με τις οδούς μας και σύμφωνα με τις ενέργειές μας, έτσι έχει κάνει σε εμάς». Γιατί, λοιπόν, να δοκιμάσουν τον Ιεχωβά οι αποκαταστημένοι Ιουδαίοι ως προς το αν εννοούσε όλα όσα είπε, όπως είχαν κάνει οι πατέρες τους; Η κατάληξη θα ήταν σίγουρα ίδια με αυτήν που είχε η υπόθεση των πατέρων τους· τα αλάνθαστα λόγια και οι διατάξεις του Ιεχωβά θα τους κατέφθαναν· η εκπλήρωση των εξαγγελιών του Ιεχωβά θα ερχόταν τελικά πάνω τους. Το αποτέλεσμα θα ήταν ολέθριο. Γιατί, λοιπόν, να μην επιστρέψουν στον Ιεχωβά τώρα, ώστε να επιστρέψει σε αυτούς όπως υποσχέθηκε;

ΤΟ ΠΑΡΟΜΟΙΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

16. (α) Ποιο είναι το ζωτικό ζήτημα σχετικά με το οποίο πρέπει τώρα να αποφασίσουμε; (β) Με τι σχετιζόταν, λοιπόν, το ερώτημα που αντιμετώπιζε στο πρώτο μεταπολεμικό έτος, το 1919 Κ.Χ., το υπόλοιπο που είχε επιζήσει;

¹⁶ Το ζωτικό ερώτημα σχετικά με το οποίο πρέπει να αποφασίσουμε είναι: Ποια είναι η δική μας στάση απέναντι στον οίκο της λατρείας του μόνου ζωντανού και αληθινού Θεού, του Ιεχωβά; Αυτό το ερώτημα χρειάστηκε να αντιμετωπίσει σύντομα η γενιά των ανθρώπων που έχουν ζήσει από το έτος 1914 Κ.Χ. μέχρι σήμερα. Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, μεταξύ των ετών 1914⁠-⁠1918 Κ.Χ., πολλά θρησκευτικά κτίρια υπέστησαν ζημιές ή καταστράφηκαν στην αρένα των διεθνών συρράξεων. Πολλές από αυτές τις εκκλησίες επισκευάστηκαν ή ανοικοδομήθηκαν κατά τη μεταπολεμική περίοδο. Ωστόσο, το ζήτημα που απασχολούσε έντονα τον αληθινό, αφιερωμένο λαό του Ιεχωβά Θεού μετά την παγκόσμια αυτή σύρραξη δεν ήταν η οικοδόμηση κάποιου θρησκευτικού οίκου ή εκκλησίας, όπως στην περίπτωση των αποκαταστημένων Ιουδαίων κατά την περίοδο 537⁠-⁠520 Π.Κ.Χ. Ο αληθινός πνευματικός ναός του Ιεχωβά δεν είχε υποστεί ζημιές ούτε είχε καταστραφεί από εναέριους βομβαρδισμούς ή από κάποια άλλα εκρηκτικά που χρησιμοποιήθηκαν στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Είχε μείνει ανέπαφος. Επομένως, το ερώτημα στο πρώτο μεταπολεμικό έτος, το 1919 Κ.Χ., ήταν: Ποια στάση κράτησε το υπόλοιπο του αφιερωμένου λαού του Ιεχωβά απέναντι στον αληθινό πνευματικό ναό του και στην αγνή, αμόλυντη λατρεία που έπρεπε να αποδίδεται εκεί;

17. Χρειαζόταν να μετανιώσουν και να επιστρέψουν στον Ιεχωβά οι αφιερωμένοι, βαφτισμένοι Διεθνείς Σπουδαστές της Γραφής που είχαν επιζήσει από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και γιατί;

¹⁷ Στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου οι αφιερωμένοι, βαφτισμένοι Διεθνείς Σπουδαστές της Γραφής αντιμετώπισαν σοβαρά κωλύματα στο έργο της επίδοσης μαρτυρίας για τη βασιλεία του Θεού, εξαιτίας πολεμικών επιχειρήσεων, κυβερνητικών απαγορεύσεων και βίαιων διωγμών. Σε κάποιο βαθμό είχαν υποκύψει στο φόβο των ανθρώπων, ο οποίος στήνει παγίδα σε εκείνον που φοβάται. (Παροιμίες 29:​25) Προσπάθησαν να αποφύγουν την ενοχή αίματος αποδεχόμενοι, ως επί το πλείστον, άοπλη υπηρεσία· δεν είχαν διακρατήσει όμως αυστηρή, απόλυτη ουδετερότητα απέναντι στις συγκρούσεις του κόσμου. Υπήρχαν ορισμένα σοβαρά πράγματα για τα οποία χρειαζόταν να μετανιώσουν και να επιστρέψουν στον Ιεχωβά, ώστε να επιστρέψει σε αυτούς με εύνοια.​—⁠Ζαχαρίας 1:3.

18, 19. Ήταν ο κατάλληλος καιρός για να αρχίσει πάλι ποιο έργο, και γιατί;

¹⁸ Τα έθνη αυτού του κόσμου είχαν εισέλθει χωρίς καμιά αμφιβολία στον «καιρό του τέλους» τους με τη λήξη των καιρών των εθνών το 1914. (Δανιήλ 12:​4) Ασφαλώς, το σκηνικό των παγκόσμιων υποθέσεων απαιτούσε τώρα να αρχίσει πάλι το προσδιορισμένο έργο του Ιεχωβά, όπως είχε προείπει άλλωστε και ο Γιος του, ο Ιησούς Χριστός:

¹⁹ «Αυτά τα καλά νέα της βασιλείας θα κηρυχτούν σε όλη την κατοικημένη γη για μαρτυρία σε όλα τα έθνη· και τότε θα έρθει το τέλος».​—⁠Ματθαίος 24:​14· Μάρκος 13:10.

20. (α) Με ποιον τρόπο χρειαζόταν να γίνει αυτό το τεράστιο, παγκόσμιο έργο; (β) Ποιες δύο οργανώσεις υπάρχουν τις οποίες πρέπει να λάβουμε υπόψη μας;

²⁰ Ένα τέτοιο τεράστιο έργο παγκόσμιων διαστάσεων θα έπρεπε να γίνει με τον πιο οργανωμένο τρόπο, με μια πλήρως ενωμένη οργάνωση, υπό την υπέρτατη ηγεσία του θεοκρατικού Κυβερνήτη, του Ιεχωβά Θεού, ο οποίος βρισκόταν στον αληθινό πνευματικό ναό του. Ο Ιεχωβά έπρεπε να το οργανώσει αυτό. Μόνο δύο οργανώσεις λειτουργούν σε όλο το σύμπαν, και η δική Του οργάνωση πρέπει να γίνει γνωστή σε κάθε νοήμον πλάσμα. Είναι η οργάνωση του Δημιουργού, η οργάνωση του Ιεχωβά. Η άλλη οργάνωση είναι η οργάνωση του πρώτιστου αντιδίκου του, εκείνου τον οποίο αναφέρει και ο ίδιος ο προφήτης Ζαχαρίας, δηλαδή του Σατανά του Διαβόλου.​—⁠Ζαχαρίας 3:​1, 2.

21. Ποια είναι τα κύρια τμήματα της οργάνωσης του Διαβόλου, και τι καθιστά επιτακτική την ανάγκη που υπάρχει να γίνεται το κήρυγμα της Βασιλείας με οργανωμένο τρόπο;

²¹ Το παρόν σύστημα πραγμάτων που υπάρχει στην ανθρωπότητα προϋποθέτει βεβαίως κάποια οργάνωση, και ο Χριστιανός απόστολος Παύλος λέει ότι ο Σατανάς ο Διάβολος είναι «ο θεός αυτού του συστήματος πραγμάτων». (2 Κορινθίους 4:​4) Σε μια επιστολή του προς τους Εφεσίους (2:​2· 6:​11, 12) περιγράφει πόσο εξαιρετικά οργανωμένο είναι το αόρατο, πνευματικό τμήμα της οργάνωσης του Σατανά του Διαβόλου. Και το αόρατο τμήμα και το ορατό, επίγειο τμήμα της οργάνωσης του Σατανά εναντιώνονται στο κήρυγμα των καλών νέων της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού. Αυτό καθιστά ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη που υπάρχει να εργάζονται με οργανωμένο τρόπο οι κήρυκες της Βασιλείας.

22. (α) Είναι οργανωμένα τα “στρατεύματα” του Ιεχωβά; (β) Μέχρι το θάνατο του Ιησού, ποια ήταν η ορατή, επίγεια οργάνωση του Ιεχωβά, και από την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ., ποια είναι η ορατή, επίγεια οργάνωσή του και με ποια χαρακτηριστικά;

²² Ο Ιεχωβά των στρατευμάτων έχει βεβαίως οργανωμένα όλα τα στρατεύματά του. (Λουκάς 2:​13⁠-⁠15· Αποκάλυψη 14:​6, 7) Το διορισμό για το κήρυγμα των νέων της Βασιλείας στη γη ο Ιεχωβά των στρατευμάτων θα μπορούσε να τον αναθέσει μόνο στην ορατή, επίγεια οργάνωσή του. Από τις ημέρες του προφήτη Μωυσή μέχρι το θάνατο του Κυρίου Ιησού Χριστού, το επίγειο έθνος των φυσικών, περιτμημένων Ισραηλιτών αποτελούσε την ορατή οργάνωση του Ιεχωβά Θεού. (Ψαλμός 147:​19, 20) Από τότε, όμως, που εκχύθηκε το πνεύμα του Θεού στους πιστούς μαθητές του Ιησού Χριστού στη γιορτή της Πεντηκοστής του 33 Κ.Χ., τα μέλη του πνευματικού Ισραήλ, έχοντας περιτμημένη την καρδιά τους, έγιναν το «άγιο έθνος» του Θεού και η ορατή, επίγεια οργάνωσή του. (Πράξεις 2:​1⁠-⁠40· Γαλάτες 6:​16· Ρωμαίους 2:​28, 29· 1 Πέτρου 2:​9) Ο πνευματικός Ισραήλ είναι, λοιπόν, η αληθινή Χριστιανική εκκλησία που αποτελείται από τους αφιερωμένους, βαφτισμένους, χρισμένους με το πνεύμα μαθητές του Μεσσία Ιησού. Όπως το ανθρώπινο σώμα, έτσι και αυτός είναι εξαιρετικά οργανωμένος, καθώς τα πολλά μέλη του έχουν να επιτελέσουν το καθένα τον προσωπικό του ρόλο. (Ρωμαίους 12:​4⁠-⁠8· 1 Κορινθίους 12:​12⁠-⁠28· Εφεσίους 4:​15, 16· Κολοσσαείς 2:​19) Για ειδικές υπηρεσίες, η εκκλησία έχει διορισμένους πρεσβυτέρους και διακονικούς υπηρέτες.​—⁠Φιλιππησίους 1:1.

23. Εκτός από το κήρυγμα της Βασιλείας, ποιο άλλο έργο έχει να κάνει η ορατή οργάνωση του Ιεχωβά;

²³ Σε αυτόν τον «καιρό του τέλους» του παρόντος συστήματος πραγμάτων, το κήρυγμα “αυτών των καλών νέων της βασιλείας” για μαρτυρία σε όλα τα έθνη δεν είναι το μόνο έργο που έχει να κάνει η ορατή, επίγεια οργάνωση του Θεού μετά το τέλος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Σε εξέλιξη βρίσκεται ένα έργο θερισμού, με πνευματική έννοια. Αυτό το προείπε ο Ιησούς Χριστός. Εξηγώντας την παραβολή που είπε για έναν αγρό σπαρμένο με σιτάρι στον οποίο κάποιος εχθρός έσπειρε ζιζάνια, ο Ιησούς είπε:

24. Τι είπε ο Ιησούς για το θερισμό και τους θεριστές;

²⁴ «Ο σπορέας του καλού σπόρου είναι ο Γιος του ανθρώπου· ο αγρός είναι ο κόσμος· όσο για τον καλό σπόρο, αυτοί είναι οι γιοι της βασιλείας· αλλά τα ζιζάνια είναι οι γιοι του πονηρού, και ο εχθρός που τα έσπειρε είναι ο Διάβολος. Ο θερισμός είναι η τελική περίοδος ενός συστήματος πραγμάτων, και οι θεριστές είναι άγγελοι».​—⁠Ματθαίος 13:​37⁠-⁠39.

25. Το 1919, πού συνάχθηκε το υπόλοιπο των χρισμένων με το πνεύμα υπηρετών του Ιεχωβά που είχαν επιζήσει, αλλά γιατί έπρεπε να γίνει και άλλος θερισμός από τους αγγέλους Του, και μέσω τίνων;

²⁵ Στο μεταπολεμικό έτος 1919 Κ.Χ. και υπό αγγελική καθοδήγηση, το πιστό υπόλοιπο του χρισμένου με το πνεύμα λαού του Ιεχωβά συνάχθηκε μέσα στην ορατή, επίγεια οργάνωσή του, για το προειπωμένο έργο κηρύγματος της Βασιλείας. Αυτό το γεγονός έγινε καταφανές με τη διεξαγωγή της οχταήμερης γενικής συνέλευσης του Διεθνούς Συλλόγου Σπουδαστών της Γραφής στο Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο το Σεπτέμβριο του 1919. Ωστόσο, τα μέλη αυτού του πιστού, χρισμένου υπολοίπου που είχαν επιζήσει από τις σοβαρές δοκιμασίες και τους διωγμούς του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου δεν αρκούσαν για να συμπληρωθεί ο προκαθορισμένος αριθμός εκείνων που χρίονται για να βασιλέψουν με τον Ιησού Χριστό στην ουράνια βασιλεία του. Ο πλήρης αριθμός των συγκληρονόμων του Χριστού στη βασιλεία του είχε προκαθοριστεί να είναι 144.000. (Αποκάλυψη 7:​4⁠-⁠8· 14:​1, 3· 20:​4, 6) Συνεπώς, έπρεπε να βρεθούν και να θεριστούν από τους αγγέλους περισσότερα μέλη της τάξης του “σιταριού”, και στη συνέχεια να συναχθούν στην ορατή, επίγεια οργάνωση του Ιεχωβά. Καθώς οι αόρατοι, ουράνιοι άγγελοι εργάζονταν μέσω του χρισμένου υπολοίπου στη γη, τι απαιτούσε τώρα το έργο του θερισμού;

26. Τι απαιτούσε αυτό το έργο θερισμού από τα μέλη του χρισμένου υπολοίπου που είχαν επιζήσει, και τι πρέπει να συμβεί σε αυτούς τους οποίους βαφτίζουν για να γίνουν και αυτοί συγκληρονόμοι του Χριστού;

²⁶ Απαιτούσε, από το 1919 και μετά, περισσότερο έργο μαθήτευσης, βαφτίσματος και διδασκαλίας από τα μέλη των συγκληρονόμων της βασιλείας του Χριστού τα οποία είχαν επιζήσει. Αφού βαφτιστούν ως αφιερωμένοι μαθητές του Ιησού Χριστού, αυτοί οι καινούριοι μαθητές πρέπει να χριστούν με το πνεύμα του Θεού για να γίνουν «γιοι της βασιλείας», συγκληρονόμοι του Ιησού Χριστού. (Ρωμαίους 8:​15⁠-⁠17) Όσοι συγκεντρώνονται με αυτόν τον τρόπο στη διάρκεια της «τελικής περιόδου του συστήματος πραγμάτων», μαζί με όλους τους άλλους παραλληλιζόμενους με σιτάρι Χριστιανούς που έχουν ήδη αποδειχτεί πιστοί μέχρι θανάτου, θα συμπληρώσουν τον προκαθορισμένο αριθμό των 144.000 “γιων της βασιλείας”. Σχετικά με όλους τους πιστούς που συνάγονται με αυτόν το θερισμό είναι γραμμένα τα εξής: «Ευτυχισμένος και άγιος είναι όποιος έχει μέρος στην πρώτη ανάσταση· πάνω σε αυτούς ο δεύτερος θάνατος δεν έχει εξουσία, αλλά θα είναι ιερείς του Θεού και του Χριστού και θα βασιλέψουν μαζί του τα χίλια χρόνια».​—⁠Αποκάλυψη 20:​4, 6.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΥΦΙΕΡΕΙΣ ΣΤΑ «ΑΓΙΑ» ΤΟΥ ΝΑΟΥ

27, 28. (α) Ποια σχέση έχουν με τον Αρχιερέα Ιησού Χριστό αυτοί οι χρισμένοι, και επομένως ποιο τμήμα καταλαμβάνουν στον πνευματικό ναό του Ιεχωβά; (β) Ποια ειδικά προνόμια απολαμβάνουν σε αυτό το ειδικό τμήμα;

²⁷ Παρατηρήστε ότι αυτοί οι πιστοί, χρισμένοι μαθητές δεν πρόκειται απλώς να βασιλέψουν μαζί με τον Ιησού Χριστό στην ουράνια βασιλεία. Θα είναι επίσης «ιερείς του Θεού και του Χριστού». Συνεπώς, οι 144.000 χρισμένοι είναι υφιερείς του Αρχιερέα Ιησού Χριστού. Ενόσω ζουν εδώ στη γη, έχουν ήδη αυτή τη σχέση με τον Ιησού Χριστό, την Κεφαλή τους. Γι’ αυτό και ο απόστολος Πέτρος, πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια, έγραψε τα εξής στους χρισμένους συγχριστιανούς του: «Εσείς είστε “εκλεγμένο γένος, βασιλικό ιερατείο, άγιο έθνος, λαός για ειδική ιδιοκτησία, για να διακηρύξετε εκτεταμένα τις αρετές” εκείνου που σας κάλεσε από το σκοτάδι στο θαυμαστό του φως». Ως υφιερείς, έχουν το προνόμιο “να προσφέρουν πνευματικές θυσίες ευπρόσδεκτες στον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού”. (1 Πέτρου 2:​9, 5) Επομένως, ενόσω είναι εδώ στη γη, βρίσκονται ήδη σε μια ειδική σχέση με τον πνευματικό ναό του Ιεχωβά, του οποίου τα Άγια των Αγίων αποτελούν την αποκλειστική κατοικία Του στους αγίους ουρανούς, εκεί που ο αναστημένος Ιησούς Χριστός παρουσίασε την αξία της τέλειας, ανθρώπινης θυσίας του.

²⁸ Αυτοί οι υφιερείς, ακόμη και ενόσω ζουν με σάρκα εδώ στη γη, βρίσκονται στην πνευματική κατάσταση που εξεικονιζόταν από τα «Άγια», το πρώτο εσωτερικό διαμέρισμα του ναού της Ιερουσαλήμ. Και όπως τα Άγια του ναού της Ιερουσαλήμ είχαν τα χρυσά τραπέζια των άρτων της πρόθεσης, δηλαδή των ψωμιών της παρουσίασης, και τους χρυσούς λυχνοστάτες και το χρυσό θυσιαστήριο του θυμιάματος, έτσι και οι Χριστιανοί υφιερείς στα πνευματικά Άγια τρώνε πνευματική τροφή, απολαμβάνουν πνευματική διαφώτιση και προσφέρουν το άρωμα των πιστών προσευχών τους και της ενθουσιώδους υπηρεσίας τους στον Ιεχωβά ενόσω βρίσκονται ακόμη εδώ στη γη. (Έξοδος 40:​4, 5, 22⁠-⁠28· 1 Βασιλέων 7:​48⁠-⁠50· 2 Χρονικών 4:​19⁠-⁠22) Αν και αυτό μπορεί να μην το εκτιμούν ορισμένοι που δεν έχουν πνευματική διάκριση και εκτίμηση, ωστόσο είναι πραγματικά ιερή η υπηρεσία την οποία προσφέρουν αυτοί οι πνευματικοί, χρισμένοι υφιερείς μέσα στα Άγια του μεγάλου πνευματικού ναού του Ιεχωβά. Από την εξυψωμένη θέση του στα Άγια των Αγίων του πνευματικού ναού του, Αυτός μπορεί να παρατηρεί εξονυχιστικά τις δραστηριότητες των υφιερέων και να εκφέρει κρίση για αυτούς όσον αφορά την υπηρεσία που προσφέρουν υπό τον Αρχιερέα Του, τον Ιησού Χριστό.​—⁠Μαλαχίας 3:​1⁠-⁠5.

29. (α) Από το 1919 και μετά, τι είδους έργο έκανε το υπόλοιπο των χρισμένων που είχαν επιζήσει; (β) Πώς επηρέαζε αυτό τον πνευματικό ναό του Ιεχωβά;

²⁹ Εξετάζοντας αυτά τα πράγματα, παρατηρούμε το εξής γεγονός: Στο έτος 1919 Κ.Χ., το χρισμένο υπόλοιπο των μαθητών του Χριστού που είχαν επιζήσει παρουσίασαν τον εαυτό τους για να επιτελέσουν εδώ στη γη το μέρος τους στο έργο του θερισμού υπό την επίβλεψη των “θεριστών”, των ουράνιων αγγέλων. Με αυτόν τον τρόπο αναλάμβαναν ένα έργο που επηρέαζε τον αληθινό πνευματικό ναό του Ιεχωβά. Γιατί το λέμε αυτό; Επειδή, εκτελώντας το έργο της μαθήτευσης και συνάγοντας την τάξη του “σιταριού” υπό την καθοδήγηση των αγγελικών θεριστών, εργάζονταν για την ανεύρεση περισσότερων πνευματικών υφιερέων. Συνεργάζονταν με τον Ιεχωβά Θεό ώστε να εισέλθουν περισσότεροι υφιερείς, ναι, να συμπληρωθεί ο αριθμός των πνευματικών υφιερέων, στα Άγια του μεγάλου πνευματικού ναού Του. Άρα λοιπόν, εργάζονταν για να αποδίδεται διευρυμένη ιερή υπηρεσία από περισσότερους υφιερείς στο ναό του Ιεχωβά.

30. Ήταν αυτός ο κατάλληλος καιρός για τη σύναξη των παραλληλιζόμενων με σιτάρι Χριστιανών, και πώς ενισχύθηκε το εργατικό δυναμικό στα «Άγια» του ναού;

³⁰ Αυτό το έργο σύναξης το οποίο έκανε το υπόλοιπο των χρισμένων που είχαν επιζήσει δεν ήταν σαν το «σταχυολόγημα» που γινόταν στον αρχαίο Ισραήλ μετά τον κανονικό θερισμό,a αλλά ήταν ο πραγματικός θερισμός υπό την καθοδήγηση των αγγελικών “θεριστών”. Έκαναν αυτό το έργο στη διάρκεια της «τελικής περιόδου του συστήματος πραγμάτων», από το 1914 Κ.Χ. και μετά, και ο Ιησούς είπε ότι «ο θερισμός είναι η τελική περίοδος ενός συστήματος πραγμάτων». (Ματθαίος 13:​39· 24:​3, 31) Το έργο του πνευματικού θερισμού που έλαβε χώρα στα μετέπειτα χρόνια είχε ως αποτέλεσμα να αυξηθεί αριθμητικά το χρισμένο υπόλοιπο των παραλληλιζόμενων με σιτάρι μαθητών του Χριστού με αξιοσημείωτο τρόπο μέχρι το 1931, οπότε το χρισμένο υπόλοιπο υιοθέτησε το Γραφικά τεκμηριωμένο όνομα «Μάρτυρες του Ιεχωβά». Ήταν προφανές ότι ο αριθμός των πνευματικών υφιερέων στα Άγια του πνευματικού ναού του Ιεχωβά είχε αυξηθεί, περιλαμβάνοντας κατά πάσα πιθανότητα όλους όσους υπολείπονταν για να συμπληρωθεί το προκαθορισμένο όριο των 144.000 πνευματικών υφιερέων υπό τον Αρχιερέα Ιησού Χριστό. Επρόκειτο πράγματι για ενίσχυση του εργατικού δυναμικού στα Άγια του αληθινού ναού του Ιεχωβά.

31. Πώς απελευθερώθηκαν και αποκαταστάθηκαν το 1919 Κ.Χ., προς όφελος του έργου του ναού;

³¹ Αυτό, λοιπόν, ήταν το έργο του πνευματικού ναού το οποίο άρχισε να επιτελείται το έτος 1919 Κ.Χ. από το υπόλοιπο των χρισμένων που είχαν επιζήσει. Με την παρ’ αξία καλοσύνη του Ιεχωβά μέσω του Μεγαλύτερου Κύρου, του Ιησού Χριστού, αυτοί απελευθερώθηκαν από τα δεσμά της Βαβυλώνας της Μεγάλης, της παγκόσμιας αυτοκρατορίας της ψεύτικης θρησκείας, και των πολιτικών εραστών της. Απελευθερώθηκαν και αποκαταστάθηκαν στη δικαιωματική επικράτειά τους πάνω στη γη με μοναδικό σκοπό να αφοσιωθούν στο έργο του ναού.

32. Πώς αντιστοιχούσαν τα γεγονότα του 1919 Κ.Χ. με τα γεγονότα του 520 Π.Κ.Χ.;

³² Ήταν ακριβώς όπως τότε, το έτος 520 Π.Κ.Χ., κατά το οποίο οι προφήτες Αγγαίος και Ζαχαρίας υποκινήθηκαν να ενθαρρύνουν το αποκαταστημένο Ιουδαϊκό υπόλοιπο να ξαναρχίσει την εργασία του στο ναό της Ιερουσαλήμ, ο οποίος είχε μείνει παραμελημένος τόσο πολύ καιρό. Το 1919 Κ.Χ., μέσα από τις στήλες του περιοδικού Σκοπιά το υπόλοιπο των χρισμένων που είχαν επιζήσει παροτρύνθηκε και ενθαρρύνθηκε να ξαναρχίσει άφοβα τη φανερή, δημόσια υπηρεσία του για τον Ύψιστο Θεό. Η Μεσσιανική βασιλεία Του είχε εγκαθιδρυθεί στους ουρανούς με τη λήξη των καιρών των εθνών το 1914 και έπρεπε τώρα να διαφημιστεί παγκόσμια. Αυτή η θυσία αίνου έπρεπε τώρα να προσφερθεί στον Θεό παρά την παρουσία όλων των εχθρών Του.​—⁠Εβραίους 13:​15· Ψαλμός 138:​1⁠-⁠3.

33. Αν το χρισμένο υπόλοιπο μιμούνταν την πορεία των πατέρων του αρχαίου Ιουδαϊκού υπολοίπου, τι θα συνέβαινε, και γι’ αυτό τι έκανε το χρισμένο υπόλοιπο;

³³ Με αυτόν τον τρόπο ήταν σε θέση να “επιστρέψουν” στον Ιεχωβά, οπότε θα “επέστρεφε” και εκείνος σε αυτούς με θεϊκή εύνοια. Αν γίνονταν σαν τους πατέρες του αρχαίου Ιουδαϊκού υπολοίπου με τους οποίους Εκείνος είχε αγανακτήσει τόσο πολύ, θα πάθαιναν συμφορά, όπως έπαθαν εκείνοι οι πατέρες επειδή δεν άκουσαν ούτε πρόσεξαν τις προειδοποιήσεις και τις συμβουλές των προφητών του Ιεχωβά. Θα τους κατέφθαναν, επίσης, σε αυτόν τον «καιρό του τέλους» τα προφητικά λόγια και τα διατάγματα που είχε εξαγγείλει ο Ιεχωβά εναντίον εκείνων που θα ήταν ανυπάκουοι. Ενεργώντας σοφά, λοιπόν, το χρισμένο υπόλοιπο άρχισε να “επιστρέφει” στον Ιεχωβά το 1919 Κ.Χ.

[Υποσημείωση]