ΕΘΝΗ

Με την ευρεία και γενική έννοια, ένα έθνος αποτελείται από ανθρώπους οι οποίοι συγγενεύουν λίγο πολύ μεταξύ τους μέσω αίματος και έχουν κοινή γλώσσα. Μια τέτοια εθνότητα κατέχει συνήθως καθορισμένη γεωγραφική περιοχή και υπόκειται σε κάποια μορφή κεντρικού κυβερνητικού ελέγχου. Σύμφωνα με το Θεολογικό Λεξικό της Παλαιάς Διαθήκης ([Theologisches Wörterbuch zum Alten Testament] 1973, Τόμ. 1, στ. 967), «στην εβραϊκή γλώσσα η λέξη γκώι τείνει να προσδιορίζει έναν λαό από την άποψη της πολιτικής και της εδαφικής του τοποθέτησης, και έτσι να έχει έννοια πολύ παραπλήσια με του δικού μας σύγχρονου όρου “έθνος”. Αντίθετα, η λέξη ‛αμ [λαός] τονίζει πάντοτε ιδιαίτερα τη συγγένεια του αίματος ως το ενοποιητικό στοιχείο ενός λαού». Οι λέξεις ἔθνος και λαός του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου χρησιμοποιούνται με παρόμοιο τρόπο. Στις Γραφές ο πληθυντικός αριθμός των λέξεων γκώι και ἔθνος αναφέρεται συνήθως στα άλλα έθνη εξαιρουμένων των Ισραηλιτών.

Προέλευση. Η πρώτη αναφορά στο σχηματισμό ξεχωριστών εθνών εμφανίζεται στη μετακατακλυσμιαία περίοδο, σε συνάρτηση με την ανέγερση του Πύργου της Βαβέλ. Όσοι συμμετείχαν σε αυτό το έργο εναντιώθηκαν από κοινού στο σκοπό του Θεού. Ο κυριότερος παράγοντας που κατέστησε δυνατή την κοινή δράση ήταν το ότι “όλη η γη συνέχιζε να είναι μιας γλώσσας και ενός λεξιλογίου”. (Γε 11:1-4) Ο Ιεχωβά το πρόσεξε αυτό και, συγχέοντας τη γλώσσα τους, “τους διασκόρπισε από εκεί σε όλη την επιφάνεια της γης”.—Γε 11:5-9· ΧΑΡΤΗΣ Τόμ. 1, σ. 329.

Εφόσον οι γλωσσικές ομάδες χωρίζονταν τώρα πια από φραγμούς επικοινωνίας, η καθεμιά ανέπτυξε το δικό της πολιτισμό, τη δική της τέχνη, τα δικά της έθιμα και γνωρίσματα και τη δική της θρησκεία—καθεμιά σύμφωνα με το δικό της τρόπο. (Λευ 18:3) Αποξενωμένοι από τον Θεό, οι διάφοροι λαοί κατασκεύασαν πολλά είδωλα των μυθικών θεοτήτων τους.—Δευ 12:30· 2Βα 17:29, 33.

Υπήρχαν τρεις μεγάλοι κλάδοι αυτών των εθνών που προήλθαν από τους γιους και τους εγγονούς των γιων του Νώε—του Ιάφεθ, του Χαμ και του Σημ. Αυτοί οι απόγονοι θεωρούνταν οι γενάρχες των αντίστοιχων εθνών τα οποία πήραν τα ονόματα εκείνων. Επομένως, ο κατάλογος στο 10ο κεφάλαιο της Γένεσης μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο αρχαιότερος πίνακας των εθνών, τα οποία ήταν 70 τον αριθμό. Δεκατέσσερα ήταν ιαφεθιτικής προέλευσης, 30 χαμιτικής και 26 σημιτικής. (Γε 10:1-8, 13-32· 1Χρ 1:4-25) Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με αυτές τις εθνότητες, βλέπε ΠΙΝΑΚΑ, Τόμ. 1, σ. 329, καθώς επίσης λήμματα για τον καθένα από τους 70 απογόνους του Νώε.

Φυσικά, με το πέρασμα του χρόνου επήλθαν πολλές αλλαγές. Ορισμένα έθνη απορροφήθηκαν από γειτονικά τους έθνη ή εξαφανίστηκαν εντελώς λόγω αδυναμίας, ασθενειών ή πολέμων. Άλλα έθνη ήρθαν σε ύπαρξη ως αποτέλεσμα νέων μεταναστεύσεων και πληθυσμιακών αυξήσεων. Μερικές φορές το πνεύμα του εθνικισμού γνώριζε μεγάλη έξαρση σε ορισμένες ομάδες, και αυτό, σε συνδυασμό με σπουδαία στρατιωτικά επιτεύγματα, έδινε σε φιλόδοξους ανθρώπους την απαιτούμενη ώθηση για να δημιουργήσουν παγκόσμιες αυτοκρατορίες σε βάρος πιο αδύναμων εθνών.

Πατέρας Εθνών. Ο Θεός είπε στον Άβραμ να φύγει από την Ουρ και να πάει σε μια γη που θα του έδειχνε Εκείνος, διότι όπως είπε: «Θα σε κάνω μεγάλο έθνος». (Γε 12:1-4) Αργότερα, ο Θεός παρείχε περαιτέρω πληροφορίες σχετικά με την υπόσχεσή του, λέγοντας: «Θα γίνεις οπωσδήποτε πατέρας πλήθους εθνών. . . . Και θα σε κάνω πάρα πολύ καρποφόρο και θα σε κάνω να γίνεις έθνη, και βασιλιάδες θα βγουν από εσένα». (Γε 17:1-6) Αυτή η υπόσχεση πραγματοποιήθηκε. Ο Ισμαήλ, γιος του Αβραάμ, έγινε πατέρας “δώδεκα αρχηγών σύμφωνα με τις φυλετικές τους ομάδες” (Γε 25:13-16· 17:20· 21:13, 18), ενώ και άλλα έθνη ανήγαν την καταγωγή τους στον Αβραάμ μέσω των έξι γιων της Χετούρας. (Γε 25:1-4· 1Χρ 1:28-33· Ρω 4:16-18) Από τον Ισαάκ, γιο του Αβραάμ, προήλθαν οι Ισραηλίτες και οι Εδωμίτες. (Γε 25:21-26) Με πολύ μεγαλύτερη, πνευματική έννοια, ο Αβραάμ έγινε “πατέρας πολλών εθνών”, εφόσον άτομα από πολλές εθνότητες, μεταξύ των οποίων και τα μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας της Ρώμης, λόγω της πίστης και της υπακοής τους μπορούσαν να αποκαλούν τον Αβραάμ πατέρα τους, “πατέρα όλων εκείνων που έχουν πίστη”.—Ρω 4:11, 16-18· βλέπε ΙΣΡΑΗΛ Αρ. 2.

Πώς Βλέπει ο Θεός τα Έθνη. Εφόσον ο Θεός είναι ο Δημιουργός και Παγκόσμιος Κυρίαρχος, έχει κάθε δικαίωμα να καθορίζει τα εδαφικά όρια των εθνών (αν επιλέξει να κάνει κάτι τέτοιο), όπως έκανε με τον Αμμών, τον Εδώμ και τον Ισραήλ. (Δευ 2:17-22· 32:8· 2Χρ 20:6, 7· Πρ 17:26) Ο Ύψιστος και Υπέρτατος όλης της γης δεν συγκρίνεται σε μεγαλοσύνη με τα έθνη της ανθρωπότητας. (Ιερ 10:6, 7) Στην πραγματικότητα τα έθνη είναι στα μάτια του σαν σταγόνα από κουβά. (Ησ 40:15, 17) Έτσι λοιπόν, όταν τα έθνη οργίζονται και μουρμουρίζουν εναντίον του Ιεχωβά, όπως στην περίπτωση που θανάτωσαν τον Ιησού στο ξύλο του βασανισμού, Εκείνος απλώς γελάει μαζί τους χλευαστικά και ανατρέπει και ματαιώνει την εναντίον Του αυθάδη βουλή τους.—Ψλ 2:1, 2, 4, 5· 33:10· 59:8· Δα 4:32β, 34, 35· Πρ 4:24-28.

Ωστόσο, παρ’ όλη την ανυπέρβλητη μεγαλοσύνη και δύναμη που έχει ο Ιεχωβά, κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει βάσιμα ότι φέρεται άδικα στις εθνότητες. Ανεξάρτητα με το αν πολιτεύεται με ένα μόνο άτομο ή με ένα ολόκληρο έθνος, ο Θεός δεν συμβιβάζει ποτέ τις δίκαιες αρχές του. (Ιωβ 34:29) Αν ένα έθνος μετανοήσει, όπως έκανε ο λαός της Νινευή, εκείνος το ευλογεί. (Ιων 3:5-10) Αλλά αν στραφεί στο να κάνει το κακό, ακόμη και αν βρίσκεται σε διαθήκη μαζί του, εκείνος το καταστρέφει. (Ιερ 18:7-10) Όταν προκύπτει κάποιο ζήτημα, ο Ιεχωβά στέλνει τους προφήτες του να δώσουν προειδοποιητικό άγγελμα. (Ιερ 1:5, 10· Ιεζ 2:3· 33:7) Ο Θεός δεν προσωποληπτεί απέναντι σε κανέναν, μεγάλο ή μικρό.—Δευ 10:17· 2Χρ 19:7· Πρ 10:34, 35.

Συνεπώς, όταν ολόκληρα έθνη αρνούνται να αναγνωρίσουν τον Ιεχωβά και να υπακούσουν σε αυτόν ή τον βγάζουν από τη διάνοια και την καρδιά τους, ο Ιεχωβά εκτελεί τις κρίσεις του εναντίον τους. (Ψλ 79:6· 110:6· 149:7-9) Τα αφιερώνει στην καταστροφή και τα παραδίδει στον Σιεόλ. (Ψλ 9:17· Ησ 34:1, 2· Ιερ 10:25) Με περιγραφική γλώσσα, ο Θεός λέει ότι τα πονηρά έθνη θα δοθούν στον Γιο του, αυτόν που ονομάζεται «Πιστός και Αληθινός . . . Ο Λόγος του Θεού», για να γίνουν κομμάτια.—Ψλ 2:7-9· Απ 19:11-15· παράβαλε Απ 12:5.

Το Νέο Έθνος του Πνευματικού Ισραήλ. Επί αιώνες ο Ιεχωβά Θεός πολιτευόταν αποκλειστικά με τον φυσικό Ισραήλ, στέλνοντας επανειλημμένα τους προφήτες του σε αυτό το έθνος ώστε να εγκαταλείψει ο λαός την αχαλίνωτη πορεία του. Τελικά έστειλε τον Γιο του, τον Χριστό Ιησού, αλλά η πλειονότητα τον απέρριψε. Γι’ αυτό, ο Ιησούς είπε στους άπιστους πρωθιερείς και Φαρισαίους: «Η βασιλεία του Θεού θα αφαιρεθεί από εσάς και θα δοθεί σε έθνος που παράγει τους καρπούς της».—Ματ 21:33-43.

Ο απόστολος Πέτρος προσδιόρισε σαφώς αυτό το «έθνος» ως αποτελούμενο από άτομα που είχαν δεχτεί τον Χριστό Ιησού. (1Πε 2:4-10) Μάλιστα ο Πέτρος εφάρμοσε στους συγχριστιανούς του τα ίδια λόγια που είχαν απευθυνθεί προς τον φυσικό Ισραήλ: «Εσείς είστε “εκλεγμένο γένος, βασιλικό ιερατείο, άγιο έθνος, λαός για ειδική ιδιοκτησία”». (1Πε 2:9· παράβαλε Εξ 19:5, 6.) Όλοι αυτοί αναγνώριζαν τον Θεό ως Άρχοντα και τον Γιο του ως Κύριο και Χριστό. (Πρ 2:34, 35· 5:32) Είχαν ουράνια υπηκοότητα (Φλπ 3:20) και ήταν σφραγισμένοι με το άγιο πνεύμα, το οποίο αποτελούσε προκαταβολική εγγύηση της ουράνιας κληρονομιάς τους. (2Κο 1:22· 5:5· Εφ 1:13, 14) Ενώ ο φυσικός Ισραήλ έγινε έθνος υπό τη διαθήκη του Νόμου, το «άγιο έθνος» των γεννημένων από το πνεύμα Χριστιανών συστάθηκε υπό τη νέα διαθήκη. (Εξ 19:5· Εβρ 8:6-13) Γι’ αυτούς τους λόγους ήταν απόλυτα σωστό να αποκληθούν «άγιο έθνος».

Όταν το πνεύμα του Θεού εκχύθηκε πρώτα σε 120 περίπου μαθητές του Ιησού (όλοι τους φυσικοί Ιουδαίοι) την ημέρα της Πεντηκοστής του έτους 33 Κ.Χ., έγινε φανερό ότι ο Θεός πολιτευόταν με ένα νέο πνευματικό έθνος. (Πρ 1:4, 5, 15· 2:1-4· παράβαλε Εφ 1:13, 14.) Αργότερα, με αφετηρία το έτος 36 Κ.Χ., άρχισαν να γίνονται δεκτοί ως μέλη του νέου έθνους και απερίτμητοι Εθνικοί, οι οποίοι έλαβαν παρόμοια το πνεύμα του Θεού.—Πρ 10:24-48· Εφ 2:11-20.

Σχετικά με το κήρυγμα των καλών νέων σε όλα τα έθνη, βλέπε ΚΑΛΑ ΝΕΑ.

Γωγ και Μαγώγ. Το Γραφικό βιβλίο της Αποκάλυψης (20:7, 8) δηλώνει ότι, μετά τη Χιλιετή Βασιλεία του Χριστού, ο Σατανάς «θα βγει για να παροδηγήσει εκείνα τα έθνη που βρίσκονται στις τέσσερις γωνιές της γης, τον Γωγ και τον Μαγώγ». Προφανώς αυτά τα έθνη είναι προϊόν στασιασμού εναντίον της κυβέρνησης του Χριστού.—Βλέπε ΓΩΓ Αρ. 3.