Βάφτισμα «Εις το Όνομα Του»

Η ΜΕΛΕΤΗ των χιλιάδων αρχαίων κοσμικών εγγράφων σε πάπυρο, τα οποία βρέθηκαν στις αμμώδεις εκτάσεις της Αιγύπτου στην αρχή αυτού του αιώνα, διαφωτίζει, συχνά με ενδιαφέροντα τρόπο, τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Πώς; Εξετάζοντας τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούνταν ορισμένες λέξεις, οδηγούμαστε σε πιο ακριβή κατανόηση των ίδιων λέξεων όπως αυτές εκτίθενται στην Αγία Γραφή.

Ένα παράδειγμα είναι η από μέρους του Ιησού χρήση της φράσης «εις το όνομα του», όταν έδωσε την εξής εντολή στους μαθητές του προτού αναληφτεί στον ουρανό: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Τι εννοούσε ο Ιησούς;—Ματθαίος 28:19.

Οι λόγιοι έχουν διαπιστώσει ότι, στα κοσμικά συγγράμματα, η φράση «εις το όνομα του» χρησιμοποιείται για πληρωμές που καταβάλλονταν «στο λογαριασμό κάποιου προσώπου». Ο καθηγητής της θεολογίας Δρ Γκ. Άντολφ Ντάισμαν πίστευε, ενόψει των αποδείξεων που δίνουν οι πάπυροι, ότι «η σκέψη που διαφαίνεται . . . από τις εκφράσεις βαφτίζω εις το όνομα του Κυρίου ή πιστεύω εις το όνομα του Γιου του Θεού είναι ότι το βάφτισμα ή η πίστη ορίζουν το γεγονός ότι κάποιος ανήκει στον Θεό ή στον Γιο του Θεού».—Τα πλάγια γράμματα του Ντάισμαν.

Είναι ενδιαφέρον ότι οι Ιουδαίοι της εποχής του Ιησού χρησιμοποιούσαν μια παρόμοια έκφραση, όπως εξηγεί το Θεολογικό Λεξικό της Καινής Διαθήκης (Theological Dictionary of the New Testament): «Η περιτομή ενός προσηλύτου γίνεται . . . ‘στο όνομα του προσηλύτου’, για να γίνει δεκτός στον Ιουδαϊσμό. Αυτή η περιτομή λαβαίνει χώρα . . . ‘στο όνομα της διαθήκης’, για να γίνει δεκτός στη διαθήκη». Με αυτόν τον τρόπο επικυρώνεται μια σχέση και ο μη Ιουδαίος γίνεται προσήλυτος υπό την εξουσία της διαθήκης.

Έτσι, για το Χριστιανό, το βάφτισμα που ακολουθεί την αφιέρωση επικυρώνει μια στενή σχέση με τον Ιεχωβά Θεό, τον Γιο του, τον Ιησού Χριστό, και το άγιο πνεύμα. Ο προσήλυτος αναγνωρίζει την αντίστοιχη εξουσία που έχουν στον καινούριο τρόπο ζωής του. Εξετάστε πώς αληθεύει αυτό για τον καθένα από τα τρία μέρη που κατονομάστηκαν.

Με το να αναγνωρίζουμε την εξουσία του Θεού, τον πλησιάζουμε και δημιουργούμε μια σχέση μαζί του. (Εβραίους 12:9· Ιακώβου 4:7, 8) Γινόμαστε ιδιοκτησία του Θεού ως δούλοι του, αγορασμένοι με την τιμή της λυτρωτικής θυσίας του Ιησού Χριστού. (1 Κορινθίους 3:23, ΝΔΜ· 6:20) Επίσης, ο απόστολος Παύλος είπε στους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα ότι ανήκαν στον Ιησού Χριστό, όχι σε κάποιους ανθρώπους από τους οποίους μπορεί να έμαθαν την αλήθεια. (1 Κορινθίους 1:12, 13· 7:23· παράβαλε Ματθαίος 16:24). Το βάφτισμα στο όνομα του Γιου υποδηλώνει το να αναγνωρίζει κανείς αυτό το γεγονός και να αποδέχεται τον Ιησού ως ‘την οδό και την αλήθεια και τη ζωή’.—Ιωάννης 14:6.

Το άγιο πνεύμα είναι και αυτό ουσιώδες για να έχουμε σωστή σχέση με τον Ιεχωβά και τον Ιησού Χριστό. Το βάφτισμα στο όνομα του αγίου πνεύματος δείχνει ότι αναγνωρίζουμε το ρόλο που παίζει το πνεύμα στην πολιτεία του Θεού με εμάς. Σκοπεύουμε να ακολουθούμε την καθοδηγία του, να μην το περιφρονούμε ή να ενεργούμε ενάντια σε αυτό, εμποδίζοντας έτσι εμείς τη λειτουργία του. (Εφεσίους 4:30· 1 Θεσσαλονικείς 5:19) Η απρόσωπη φύση του πνεύματος δεν δημιουργεί καμιά δυσκολία όσον αφορά τη χρήση ή τη σημασία του, όπως ακριβώς δεν δημιουργούσε δυσκολία η χρήση της φράσης «στο όνομα της διαθήκης» στον Ιουδαϊσμό.

Επομένως, τον καιρό της αφιέρωσης και του βαφτίσματος πρέπει να αναλογιζόμαστε με προσευχή το τι περιλαμβάνει η καινούρια μας σχέση. Απαιτεί υποταγή στο θέλημα του Θεού, όπως αυτό έγινε φανερό από το παράδειγμα και την προμήθεια του λύτρου από τον Ιησού Χριστό, το οποίο θέλημα επιτελείται μέσω του αγίου πνεύματος, καθώς αυτό κατευθύνει όλους τους δούλους του Θεού παγκόσμια σε αγάπη και ενότητα.