Κεφάλαιο 13

Μας Αναγνωρίζουν από τη Διαγωγή Μας

ΖΟΥΜΕ σε μια εποχή στην οποία ηθικοί κανόνες που επί καιρό γίνονταν σεβαστοί έχουν απορριφτεί από πάρα πολλούς ανθρώπους. Οι περισσότερες θρησκείες του Χριστιανικού κόσμου έχουν κάνει το ίδιο, είτε στο όνομα της ανεκτικότητας είτε με τη δικαιολογία ότι οι καιροί είναι διαφορετικοί και ότι τα ταμπού των παλιότερων γενιών δεν ισχύουν πια. Σχετικά με τα επακόλουθα, ο Σάμιουελ Μίλερ, κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του Χάρβαρντ, είπε: «Η εκκλησία απλούστατα δεν πρωτοστατεί στη ζωή των ανθρώπων. Έχει πάρει τη νοοτροπία της εποχής μας και την έχει υιοθετήσει». Οι συνέπειες στη ζωή εκείνων που απέβλεπαν σε αυτές τις εκκλησίες για καθοδηγία έχουν αποδειχτεί ολέθριες.

Αντίθετα, αναφερόμενο στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, το εβδομαδιαίο ενημερωτικό δελτίο Λ’ Εγκλίζ ντε Μοντρεάλ (L’Eglise de Montréal) της Καθολικής αρχιεπισκοπής του Μόντρεαλ, στον Καναδά, είπε: «Έχουν αξιοθαύμαστες ηθικές αξίες». Πάρα πολλοί δάσκαλοι, εργοδότες και κυβερνητικοί αξιωματούχοι συμφωνούν με αυτή τη δήλωση. Πού οφείλεται αυτή η φήμη;

Το να είναι κανείς Μάρτυρας του Ιεχωβά δεν περιλαμβάνει απλώς προσκόλληση σε ένα συγκεκριμένο σύνολο δογματικών πεποιθήσεων και επίδοση μαρτυρίας για αυτές τις πεποιθήσεις σε άλλους. Η πρώτη Χριστιανοσύνη ήταν γνωστή ως ‘Η Οδός’, και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αναγνωρίζουν ότι η αληθινή θρησκεία σήμερα πρέπει να αποτελεί μια συγκεκριμένη οδό, έναν τρόπο ζωής. (Πράξ. 9:2) Όπως συνέβη και με άλλα πράγματα, όμως, οι σύγχρονοι Μάρτυρες δεν απέκτησαν αμέσως ισορροπημένη άποψη του τι περιλαμβάνει αυτό.

‘Χαρακτήρας ή Διαθήκη—Ποιο από τα Δύο;’

Μολονότι οι πρώτοι Σπουδαστές της Γραφής ξεκίνησαν με υγιείς Γραφικές συμβουλές όσον αφορά την ανάγκη να είναι σαν τον Χριστό, η έμφαση που έδωσαν μερικοί από αυτούς στην ‘ανάπτυξη του χαρακτήρα’, όπως έλεγαν, τους έκανε να μικροποιούν ορισμένες πλευρές της αληθινής Χριστιανοσύνης. Φαίνεται πως μερικοί από αυτούς είχαν την άποψη ότι αν ήταν «καθώς πρέπει»—αν έδειχναν πάντοτε ευγενικοί και καλοί, μιλούσαν ήπια, απέφευγαν να εκδηλώνουν θυμό, διάβαζαν τις Γραφές καθημερινά—θα είχαν εγγυημένη την είσοδό τους στον ουρανό. Αλλά αυτοί παρέβλεπαν το γεγονός ότι ο Χριστός είχε δώσει στους ακολούθους του να κάνουν ένα έργο.

Με το πρόβλημα αυτό ασχολήθηκε αποφασιστικά το άρθρο ‘Χαρακτήρας ή Διαθήκη—Ποιο από τα Δύο;’ στο τεύχος 15 Μαΐου 1926 της Σκοπιάς.a Αυτό το άρθρο έδειξε ότι, εξαιτίας των προσπαθειών που έκαναν για την ανάπτυξη ‘τέλειου χαρακτήρα’ ενόσω ήταν ζωντανοί σαρκικά, μερικοί αποθαρρύνονταν και εγκατέλειπαν αυτή την οδό, ενώ παράλληλα άλλοι ανέπτυσσαν τη στάση τού ‘εγώ είμαι αγιότερος από εσένα’ και άρχιζαν να παραβλέπουν την αξία της θυσίας του Χριστού. Αφού το άρθρο έδωσε έμφαση στην πίστη στο χυμένο αίμα του Χριστού, κατόπιν τόνισε ότι είναι σημαντικό να έχει κάποιος ‘έμπρακτη συμμετοχή’ στην ενεργό υπηρεσία του Θεού για να παρέχει αποδείξεις ότι επιδιώκει μια πορεία που ευαρεστεί τον Θεό. (2 Πέτρ. 1:5-10) Εκείνον τον καιρό, όταν μεγάλο μέρος του Χριστιανικού κόσμου με υποκρισία έδειχνε ακόμα ότι προσκολλιόταν στους Γραφικούς ηθικούς κανόνες, αυτή η έμφαση που δόθηκε στην ενεργό δράση έκανε πιο έντονη την αντίθεση ανάμεσα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά και στο Χριστιανικό κόσμο. Η αντίθεση γινόταν ακόμα πιο φανερή καθώς όλοι όσοι ισχυρίζονταν ότι είναι Χριστιανοί χρειαζόταν να αντιμετωπίσουν ηθικά ζητήματα τα οποία γίνονταν ολοένα και πιο κοινά.

«Να Απέχετε από Πορνεία»

Ο Χριστιανικός κανόνας σχετικά με τη σεξουαλική ηθική εκτέθηκε πριν από πολύ καιρό με σαφή γλώσσα στην Αγία Γραφή. «Αυτό είναι το θέλημα του Θεού, ο αγιασμός σας, να απέχετε από πορνεία . . . Διότι ο Θεός δεν μας κάλεσε αφήνοντας περιθώρια για ακαθαρσία, αλλά σε σχέση με αγιασμό. Έτσι λοιπόν, ο άνθρωπος που δείχνει αδιαφορία αδιαφορεί, όχι για άνθρωπο, αλλά για τον Θεό». (1 Θεσ. 4:3-8) «Ο γάμος ας είναι άξιος τιμής μεταξύ όλων, και το συζυγικό κρεβάτι ας είναι αμόλυντο, γιατί ο Θεός θα κρίνει τους πόρνους και τους μοιχούς». (Εβρ. 13:4) «Δεν γνωρίζετε ότι άδικα άτομα δεν θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού; Μην παροδηγείστε. Ούτε πόρνοι . . . ούτε μοιχοί ούτε άντρες διατηρημένοι για αφύσικους σκοπούς ούτε άντρες που πλαγιάζουν με άντρες . . . θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού».—1 Κορ. 6:9, 10.

Η Σκοπιά έστρεψε την προσοχή σε αυτόν τον κανόνα για τους αληθινούς Χριστιανούς από το Νοέμβριο του 1879. Αλλά αυτός δεν εξετάστηκε επανειλημμένα ούτε εκτενώς σαν να επρόκειτο για μεγάλο πρόβλημα στις τάξεις των πρώτων Σπουδαστών της Γραφής. Όμως, εφόσον η στάση του κόσμου γινόταν πιο ανεκτική, δόθηκε αυξημένη προσοχή στην απαίτηση αυτήν, ιδιαίτερα στα χρόνια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Κάτι τέτοιο χρειάστηκε επειδή μερικοί Μάρτυρες του Ιεχωβά υιοθετούσαν την άποψη ότι, εφόσον ασχολούνταν με την επίδοση μαρτυρίας, μια κάποια χαλαρότητα στη σεξουαλική ηθική ήταν απλώς προσωπικό ζήτημα. Είναι αλήθεια ότι η Σκοπιά 15 Απριλίου 1935 είχε δηλώσει ξεκάθαρα πως η συμμετοχή στη διακονία αγρού δεν έδινε το ελεύθερο για ανήθικη διαγωγή. Αλλά αυτό δεν το έλαβαν όλοι σοβαρά υπόψη τους. Έτσι, η Σκοπιά 15 Μαΐου 1941 (στην αγγλική) εξέτασε και πάλι το ζήτημα, και μάλιστα αρκετά εκτενώς, σε ένα άρθρο με τίτλο «Οι Μέρες του Νώε». Τόνισε ότι η σεξουαλική διαφθορά στις μέρες του Νώε ήταν ένας λόγος για τον οποίο ο Θεός κατέστρεψε τον κόσμο εκείνη την εποχή, και έδειξε ότι αυτό που έκανε τότε ο Θεός έθεσε ένα υπόδειγμα για το τι θα έκανε στις μέρες μας. Με σαφή γλώσσα προειδοποίησε ότι δεν είναι δυνατόν ένας δούλος του Θεού που κρατάει ακεραιότητα να αφιερώνει μέρος της μέρας στην εκτέλεση του θελήματος του Κυρίου και μετά, ύστερα από μερικές ώρες, να εντρυφά ‘στα έργα της σάρκας’. (Γαλ. 5:17-21) Το άρθρο αυτό το ακολούθησε ένα άλλο άρθρο στη Σκοπιά 1 Ιουλίου 1942 (στην αγγλική), το οποίο καταδίκαζε τη διαγωγή που δεν βρισκόταν σε αρμονία με τους ηθικούς κανόνες της Αγίας Γραφής για ανύπαντρους και για παντρεμένους. Κανένας δεν έπρεπε να συμπεράνει ότι η συμμετοχή του ως Μάρτυρα του Ιεχωβά στο δημόσιο κήρυγμα του αγγέλματος της Βασιλείας τού έδινε το ελεύθερο για χαλαρή ζωή. (1 Κορ. 9:27) Με τον καιρό, θα λαβαίνονταν ακόμα πιο σταθερά μέτρα για την προάσπιση της ηθικής καθαρότητας της οργάνωσης.

Μερικοί που εξέφραζαν τότε την επιθυμία να είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν μεγαλώσει σε περιοχές όπου ήταν αποδεκτός ο δοκιμαστικός γάμος, όπου γίνονταν ανεκτές οι σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ αρραβωνιασμένων ή όπου θεωρούνταν φυσιολογικές οι λεγόμενες «κοινή συναινέσει» σχέσεις μεταξύ ατόμων που δεν ήταν νόμιμα παντρεμένα. Μερικά αντρόγυνα προσπαθούσαν να απέχουν από τις σεξουαλικές σχέσεις. Άλλοι, μολονότι δεν έπαιρναν διαζύγιο, χώριζαν ασύνετα από το σύντροφό τους. Στη δεκαετία του 1950 η Σκοπιά, προκειμένου να παράσχει την κατεύθυνση που ήταν αναγκαία, εξέτασε όλες αυτές τις καταστάσεις, ανέλυσε τις συζυγικές ευθύνες, έδωσε έμφαση στην απαγόρευση της Αγίας Γραφής για την πορνεία και εξήγησε τι είναι πορνεία, ώστε να μην υπάρχει καμιά παρανόηση.b—Πράξ. 15:19, 20· 1 Κορ. 6:18.

Σε μέρη όπου εκείνοι οι οποίοι άρχιζαν να συνταυτίζονται με την οργάνωση του Ιεχωβά δεν έπαιρναν στα σοβαρά τους ηθικούς κανόνες της Αγίας Γραφής, δινόταν ιδιαίτερη προσοχή στο σημείο αυτό. Έτσι, το 1945, όταν ο τρίτος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά Ν. Ο. Νορ ήταν στην Κόστα Ρίκα, έκανε μια ομιλία σχετικά με τη Χριστιανική ηθική, στην οποία είπε: «Θα δώσω μια συμβουλή σε όσους από εσάς είστε εδώ σήμερα και συζείτε με μια γυναίκα, χωρίς να έχετε νομιμοποιήσει το γάμο σας. Να πάτε και να γραφτείτε μέλη της Καθολικής Εκκλησίας, γιατί εκεί μπορείτε να κάνετε αυτά τα πράγματα. Αυτή εδώ, όμως, είναι η οργάνωση του Θεού και δεν μπορείτε να ενεργείτε με αυτόν τον τρόπο».

Από τη δεκαετία του 1960 και μετά, όταν οι ομοφυλόφιλοι άρχισαν να εκφράζονται απροκάλυπτα για τις πράξεις τους, αποτέλεσαν αμφιλεγόμενο ζήτημα σε πολλές εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου αλλά κατόπιν έγιναν δεκτοί ως μέλη. Τώρα ορισμένες τέτοιες εκκλησίες έχουν φτάσει μέχρι του σημείου να χειροτονούν ομοφυλοφίλους ως κληρικούς. Προκειμένου να βοηθήσουν ειλικρινή άτομα που είχαν απορίες σχετικά με αυτά τα ζητήματα, τα έντυπα των Μαρτύρων του Ιεχωβά εξέτασαν και αυτά τα θέματα. Αλλά στις τάξεις των Μαρτύρων, δεν υπήρξε ποτέ ερώτημα ως προς το πώς πρέπει να θεωρείται η ομοφυλοφιλία. Γιατί; Επειδή αυτοί δεν αντιμετωπίζουν τις απαιτήσεις της Αγίας Γραφής σαν να είναι απλώς απόψεις ανθρώπων μιας άλλης εποχής. (1 Θεσ. 2:13) Οι Μάρτυρες διεξάγουν με χαρά Γραφικές μελέτες με ομοφυλοφίλους, ώστε να μπορέσουν αυτοί να μάθουν τις απαιτήσεις του Ιεχωβά, και τέτοια άτομα μπορούν να παρευρίσκονται σε συναθροίσεις των Μαρτύρων για να ακούσουν, αλλά κανένας ο οποίος εξακολουθεί να επιδίδεται σε ομοφυλοφιλικές πράξεις δεν μπορεί να γίνει Μάρτυρας του Ιεχωβά.—1 Κορ. 6:9-11· Ιούδα 7.

Τα πρόσφατα χρόνια είναι συνηθισμένο στον κόσμο να επιδίδονται σε σεξουαλικές πράξεις ανύπαντρα νεαρά άτομα. Οι νεαροί στις οικογένειες των Μαρτύρων του Ιεχωβά ένιωσαν την πίεση και μερικοί άρχισαν να υιοθετούν τους τρόπους ενέργειας του κόσμου που τους περιβάλλει. Πώς αντιμετώπισε η οργάνωση αυτή την κατάσταση; Στη Σκοπιά και στο Ξύπνα! δημοσιεύτηκαν άρθρα τα οποία είχαν στόχο να βοηθήσουν γονείς και νεαρούς να δουν τα πράγματα από την άποψη της Γραφής. Δράματα παρμένα από τη ζωή παρουσιάστηκαν σε συνελεύσεις με σκοπό να βοηθήσουν όλους να είναι ενήμεροι για την καρποφορία που προκύπτει από την απόρριψη των ηθικών κανόνων της Αγίας Γραφής και για τα οφέλη που προέρχονται από την υπακοή στις εντολές του Θεού. Ένα από τα πρώτα αυτά δράματα, το οποίο παρουσιάστηκε το 1969, είχε τίτλο ‘Αγκάθια και Παγίδες στο Δρόμο του Ανεξάρτητου’. Ειδικά βιβλία ετοιμάστηκαν για να βοηθήσουν τους νέους να εκτιμήσουν τη σοφία των Γραφικών συμβουλών. Σε αυτά περιλαμβάνεται το βιβλίο Η Νεότης σας—Επωφεληθήτε απ’ Αυτήν (εκδόθηκε το 1976, στην αγγλική) και το βιβλίο Οι Νεαροί Ρωτούν—Αποτελεσματικές Απαντήσεις (εκδόθηκε το 1989). Οι τοπικοί πρεσβύτεροι έδιναν προσωπική πνευματική βοήθεια σε άτομα και σε οικογένειες. Επίσης, οι εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά προφυλάσσονταν με την αποβολή των αμετανόητων αδικοπραγούντων.

Η παγκόσμια κατάρρευση των ηθών δεν έχει οδηγήσει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά σε πιο ανεκτικές αντιλήψεις. Αντίθετα, το Κυβερνών Σώμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά έχει δώσει αυξημένη έμφαση στην ανάγκη που υπάρχει να αποφεύγονται, όχι μόνο οι αθέμιτες σεξουαλικές πράξεις, αλλά και οι επιρροές και οι καταστάσεις που διαβρώνουν τις ηθικές αξίες. Στη διάρκεια των τριών περασμένων δεκαετιών, έχει παράσχει καθοδηγία με σκοπό να ενισχύσει τα άτομα κατά των ‘κρυφών αμαρτημάτων’, όπως ο αυνανισμός, και να τα αφυπνίσει ως προς τον κίνδυνο τον οποίο παρουσιάζουν η πορνογραφία, οι σαπουνόπερες και η μουσική που έχει εξαχρειωτική επίδραση. Έτσι, ενώ η πορεία της ηθικής του κόσμου είναι καθοδική, η πορεία της ηθικής των Μαρτύρων του Ιεχωβά είναι ανοδική.

Οικογενειακή Ζωή που Διέπεται από Θεϊκούς Κανόνες

Η σταθερή προσκόλληση στον κανόνα της Αγίας Γραφής για τη σεξουαλική ηθική έχει αποδειχτεί πολύ ωφέλιμη για την οικογενειακή ζωή των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αλλά το να είναι κάποιος Μάρτυρας του Ιεχωβά δεν εγγυάται ότι δεν θα έχει προβλήματα στο σπιτικό του. Ωστόσο, οι Μάρτυρες είναι πεπεισμένοι πως ο Λόγος του Θεού δίνει τις καλύτερες συμβουλές που υπάρχουν ως προς το πώς να αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα. Έχουν στη διάθεσή τους πολλές προμήθειες, τις οποίες έχει κάνει η οργάνωση προκειμένου να τους βοηθήσει να εφαρμόζουν αυτές τις συμβουλές· και όταν τις ακολουθούν, τα αποτελέσματα είναι πράγματι ευεργετικά.

Από το 1904 ήδη, ο έκτος τόμος της σειράς Γραφικαί Μελέται είχε κάνει μια εκτεταμένη ανάλυση των συζυγικών ευθυνών και των υποχρεώσεων των γονέων. Από τότε, έχουν δημοσιευτεί εκατοντάδες άρθρα και έχουν εκφωνηθεί πάμπολλες ομιλίες σε κάθε εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά με σκοπό να βοηθηθεί το κάθε μέλος οικογένειας να κατανοήσει ποιος είναι ο θεόδοτος ρόλος του. Αυτή η εκπαίδευση για υγιή οικογενειακή ζωή δεν απευθύνεται μόνο στους νιόπαντρους, αλλά αποτελεί ένα συνεχιζόμενο πρόγραμμα το οποίο περιλαμβάνει ολόκληρη την εκκλησία.—Εφεσ. 5:22–6:4· Κολ. 3:18-21.

Θα Γινόταν Αποδεκτή η Πολυγαμία;

Μολονότι τα έθιμα που αφορούν το γάμο και την οικογενειακή ζωή διαφέρουν από χώρα σε χώρα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αναγνωρίζουν ότι οι κανόνες που έχουν τεθεί στην Αγία Γραφή εφαρμόζονται παντού. Όταν άρχισε το έργο τους στην Αφρική στον 20ό αιώνα στον οποίο ζούμε, οι Μάρτυρες δίδαξαν εκεί, όπως κάνουν παντού, ότι ο Χριστιανικός γάμος επιτρέπει μόνο ένα γαμήλιο σύντροφο. (Ματθ. 19:4, 5· 1 Κορ. 7:2· 1 Τιμ. 3:2) Ωστόσο, υπήρχαν εκατοντάδες άτομα που δέχτηκαν το ξεσκέπασμα της ειδωλολατρίας από την Αγία Γραφή και ενστερνίστηκαν με χαρά τα όσα δίδασκαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σχετικά με τη Βασιλεία του Θεού αλλά βαφτίστηκαν χωρίς να εγκαταλείψουν την πολυγαμία. Προκειμένου να διορθωθεί αυτή η κατάσταση, η Σκοπιά 15 Ιουλίου 1947 τόνισε ότι η Χριστιανοσύνη δεν επιτρέπει την πολυγαμία, άσχετα από το τι υπαγορεύουν τα τοπικά έθιμα. Στάλθηκε μια επιστολή στις εκκλησίες η οποία ειδοποιούσε οποιουσδήποτε ισχυρίζονταν πως ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά παράλληλα ήταν πολύγαμοι, ότι είχαν περιθώριο έξι μήνες για να εναρμονίσουν τις συζυγικές τους υποθέσεις με τον κανόνα της Αγίας Γραφής. Στην επιστολή αυτή ήρθε να προστεθεί μια ομιλία που έκανε ο αδελφός Νορ στη διάρκεια μιας επίσκεψης στην Αφρική το ίδιο εκείνο έτος.

Στη Νιγηρία, δεν ήταν λίγοι οι άνθρωποι του κόσμου οι οποίοι πρόβλεψαν ότι οι προσπάθειες που γίνονταν για να εξαλειφτεί η πολυγαμία στις τάξεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά θα σήμαιναν την εξάλειψη των ίδιων των τάξεών τους. Και είναι αλήθεια ότι ούτε και το 1947 έκαναν τις απαιτούμενες αλλαγές όλοι οι πολύγαμοι που ήταν ήδη βαφτισμένοι Μάρτυρες. Για παράδειγμα, ο Ασούκουο Ακπάμπιο, περιοδεύων επίσκοπος, αφηγείται ότι ένας Μάρτυρας, στο σπίτι του οποίου έμενε στο Ιφιαγιόνγκ, τον ξύπνησε μέσα στη νύχτα και απαίτησε από αυτόν να αλλάξει όσα είχαν ανακοινωθεί σχετικά με την απαίτηση για μονογαμία. Επειδή ο επίσκοπος αρνήθηκε να κάνει κάτι τέτοιο, ο οικοδεσπότης του τον πέταξε έξω την ίδια εκείνη νύχτα μέσα στην καταρρακτώδη βροχή.

Αλλά η αγάπη για τον Ιεχωβά έδωσε σε άλλους τη δύναμη που χρειάζονταν για να υπακούσουν στις εντολές του. Ακολουθούν απλώς λίγες από αυτές τις περιπτώσεις. Στο Ζαΐρ κάποιος που ήταν και Καθολικός και πολύγαμος απέπεμψε δυο από τις συζύγους του προκειμένου να γίνει Μάρτυρας του Ιεχωβά, μολονότι το γεγονός ότι απέπεμψε την πιο αγαπημένη του σύζυγο, επειδή δεν ήταν η ‘γυναίκα της νεότητάς του’, αποτελούσε σοβαρή δοκιμασία για την πίστη του. (Παρ. 5:18) Στη Δαχομέη (σημερινό Μπενίν) ένας πρώην Μεθοδιστής ο οποίος εξακολουθούσε να έχει πέντε συζύγους υπερνίκησε πολύ δύσκολα νομικά εμπόδια προκειμένου να πάρει τα διαζύγια που ήταν απαραίτητα ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί στις προϋποθέσεις για βάφτισμα. Ωστόσο, εξακολούθησε να φροντίζει από υλική άποψη τις πρώην συζύγους του και τα παιδιά τους, όπως έκαναν και άλλοι που διέλυσαν το γάμο τους με δευτερεύουσες συζύγους. Η Νιγηριανή Γουαριγκμπάνι Γουίτινγκτον ήταν η δεύτερη από τις δυο συζύγους που είχε ο σύζυγός της. Όταν έκρινε ότι το να ευαρεστεί τον Ιεχωβά, τον αληθινό Θεό, ήταν το πιο σπουδαίο πράγμα για αυτήν, αντιμετώπισε την οργή του συζύγου της και κατόπιν και της ίδιας της οικογένειάς της. Ο σύζυγός της τής επέτρεψε να φύγει, μαζί με τα δυο παιδιά της, αλλά δεν τη βοήθησε οικονομικά—δεν της έδωσε χρήματα ούτε για τη μετακίνησή της. Εντούτοις, εκείνη είπε: ‘Κανένα από τα υλικά οφέλη που άφησα πίσω μου δεν μπορεί να συγκριθεί με το ότι ευαρεστώ τον Ιεχωβά’.

Και το Διαζύγιο;

Στις Δυτικές χώρες η πολυγαμία δεν είναι ευρέως διαδεδομένη, αλλά είναι δημοφιλείς άλλες τάσεις που έρχονται σε αντίθεση με τις Γραφές. Μια από αυτές είναι η άποψη ότι είναι καλύτερα να πάρει κανείς διαζύγιο παρά να έχει ένα δυστυχισμένο γάμο. Τα πρόσφατα χρόνια μερικοί Μάρτυρες του Ιεχωβά άρχισαν να μιμούνται αυτό το πνεύμα, κάνοντας αγωγές διαζυγίου με αιτίες όπως η «ασυμφωνία χαρακτήρων». Πώς το έχουν αντιμετωπίσει αυτό οι Μάρτυρες; Από την οργάνωση διεξάγεται τακτικά μια εντατική εκπαιδευτική εκστρατεία σχετικά με την άποψη του Ιεχωβά για το διαζύγιο, προκειμένου να ωφεληθούν οι παλιοί Μάρτυρες καθώς και οι εκατοντάδες χιλιάδες που προστίθενται στις τάξεις τους κάθε χρόνο.

Σε ποιες κατευθυντήριες γραμμές της Αγίας Γραφής έχει επιστήσει την προσοχή η Σκοπιά; Μεταξύ άλλων, στις ακόλουθες: Στο Βιβλικό υπόμνημα του πρώτου ανθρώπινου γάμου, δίνεται έμφαση στην ενότητα του συζύγου και της συζύγου· αυτό λέει: ‘Ο άνθρωπος θέλει προσκολληθή εις την γυναίκα αυτού· και θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν’. (Γέν. 2:24) Αργότερα, στον Ισραήλ, ο Νόμος απαγόρευε τη μοιχεία και διέταζε να θανατώνεται οποιοσδήποτε τη διέπραττε. (Δευτ. 22:22-24) Το διαζύγιο για αιτία άλλη εκτός από τη μοιχεία επιτρεπόταν, αλλά μόνο ‘εξαιτίας της σκληροκαρδίας τους’, όπως εξήγησε ο Ιησούς. (Ματθ. 19:7, 8) Πώς θεωρούσε ο Ιεχωβά το να εγκαταλείψει ένα άτομο το γαμήλιο σύντροφό του για να παντρευτεί άλλο άτομο; Το εδάφιο Μαλαχίας 2:16, ΜΝΚ, δηλώνει: ‘Αυτός μισεί τη διάζευξη’. Εντούτοις, επέτρεπε σε εκείνους που έπαιρναν διαζύγιο να παραμείνουν στην εκκλησία του Ισραήλ. Εκεί, αν δέχονταν τη διαπαιδαγώγηση που έδινε ο Ιεχωβά στο λαό του, ίσως με τον καιρό η πέτρινη καρδιά τους να έδινε τη θέση της σε μια πιο μαλακή καρδιά, μια καρδιά που θα μπορούσε να εκφράσει γνήσια αγάπη για τις οδούς Του.—Παράβαλε Ιεζεκιήλ 11:19, 20.

Η Σκοπιά έχει δηλώσει πολλές φορές πως όταν ο Ιησούς μιλούσε για το διαζύγιο, όπως αυτό εφαρμοζόταν στον αρχαίο Ισραήλ, έδειξε ότι για τους ακολούθους του θα ίσχυε ένας υψηλότερος κανόνας. Είπε ότι αν κάποιος έπαιρνε διαζύγιο από τη σύζυγό του για αιτία άλλη εκτός από την πορνεία («αθέμιτη σεξουαλική σχέση») και παντρευόταν άλλη γυναίκα, θα διέπραττε μοιχεία· και, ακόμα και αν δεν ξαναπαντρευόταν, θα έκανε τη σύζυγό του υποψήφια για μοιχεία. (Ματθ. 5:32· 19:9) Συνεπώς, η Σκοπιά έχει τονίσει ότι για τους Χριστιανούς το διαζύγιο είναι πολύ πιο σοβαρό ζήτημα από ό,τι ήταν στον Ισραήλ. Παρότι οι Γραφές δεν δίνουν εντολή να εκβάλλεται από την εκκλησία το κάθε άτομο που παίρνει διαζύγιο, εκείνοι που διαπράττουν παράλληλα και μοιχεία και είναι αμετανόητοι αποκόπτονται από τις εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά.—1 Κορ. 6:9, 10.

Επαναστατικές αλλαγές έχουν λάβει χώρα τα πρόσφατα χρόνια στις απόψεις του κόσμου σχετικά με το γάμο και την οικογενειακή ζωή. Παρ’ όλα αυτά, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά εξακολουθούν να μένουν προσκολλημένοι στους κανόνες που έδωσε ο Θεός, ο Πρωτουργός του γάμου, όπως αυτοί εκτίθενται στην Αγία Γραφή. Χρησιμοποιώντας αυτές τις κατευθυντήριες γραμμές, προσπαθούν να βοηθούν άτομα που έχουν ειλικρινή καρδιά να αντιμετωπίσουν τις δύσκολες καταστάσεις στις οποίες βρίσκονται τόσο πολλοί.

Ως αποτέλεσμα, έχουν σημειωθεί σημαντικές αλλαγές στη ζωή πολλών οι οποίοι έχουν δεχτεί Γραφική καθοδηγία από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Άντρες που πριν χτυπούσαν τη σύζυγό τους, άντρες που δεν επωμίζονταν τις ευθύνες τους, άντρες που φρόντιζαν την οικογένειά τους από υλική άποψη αλλά όχι από συναισθηματική και πνευματική άποψη—πολλές χιλιάδες τέτοιοι άντρες έχουν γίνει στοργικοί σύζυγοι και πατέρες οι οποίοι φροντίζουν σωστά το σπιτικό τους. Γυναίκες που ήταν μαχητικά ανεξάρτητες, γυναίκες που παραμελούσαν τα παιδιά τους και δεν φρόντιζαν τον εαυτό τους ή το σπίτι τους—πολλές από αυτές έχουν γίνει σύζυγοι οι οποίες σέβονται την αρχή της ηγεσίας και επιδιώκουν μια πορεία που τις κάνει πολύ αγαπητές στο σύζυγο και στα παιδιά τους. Νεαροί που ήταν ασύστολα ανυπάκουοι στους γονείς τους και επαναστατούσαν κατά της κοινωνίας γενικά, νεαροί που κατέστρεφαν την ίδια τους τη ζωή με τα όσα έκαναν, δίνοντας έτσι πίκρες στους γονείς τους—αρκετοί από αυτούς έχουν συμμορφώσει το σκοπό της ζωής τους με το θέλημα του Θεού και αυτό έχει συντελέσει στη μεταμόρφωση της προσωπικότητάς τους.

Φυσικά, ένας σημαντικός παράγοντας για την επιτυχία μέσα στην οικογένεια είναι η εντιμότητα του ενός απέναντι στον άλλον. Η εντιμότητα είναι ζωτική και σε άλλες σχέσεις.

Ως Πού Φτάνει η Απαίτηση για Εντιμότητα;

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αναγνωρίζουν ότι απαιτείται να υπάρχει εντιμότητα σε όλα όσα κάνουν. Ως βάση για την άποψή τους, παραπέμπουν σε εδάφια όπως τα ακόλουθα: ο ίδιος ο Ιεχωβά είναι «ο Θεός της αληθείας». (Ψαλμ. 31:5) Απεναντίας, όπως είπε ο Ιησούς, ο Διάβολος είναι «ο πατέρας του ψέματος». (Ιωάν. 8:44) Επομένως, είναι ευνόητο ότι στα πράγματα που μισεί ο Ιεχωβά συγκαταλέγεται και η ‘ψευδής γλώσσα’. (Παρ. 6:16, 17) Ο Λόγος του μας λέει: «Τώρα που έχετε αποβάλει το ψεύδος, να λέτε την αλήθεια». (Εφεσ. 4:25) Οι Χριστιανοί λοιπόν πρέπει, όχι μόνο να λένε την αλήθεια, αλλά και να ‘συμπεριφέρονται έντιμα σε όλα’ σαν τον απόστολο Παύλο. (Εβρ. 13:18) Δεν υπάρχουν τομείς στη ζωή στους οποίους οι Μάρτυρες του Ιεχωβά να μπορούν θεμιτά να εφαρμόσουν κάποιες άλλες αξίες.

Όταν ο Ιησούς επισκέφτηκε το σπίτι του φοροεισπράκτορα Ζακχαίου, ο άνθρωπος αυτός αναγνώρισε ότι οι επαγγελματικές του συναλλαγές δεν ήταν σωστές και έκανε ενέργειες προκειμένου να επανορθώσει προηγούμενες πράξεις απάτης. (Λουκ. 19:8) Τα πρόσφατα χρόνια, προκειμένου να έχουν καθαρή συνείδηση ενώπιον του Θεού, μερικά άτομα που άρχισαν να συναναστρέφονται με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν κάνει παρόμοιες ενέργειες. Για παράδειγμα, στην Ισπανία ένας κατά συνήθεια κλέφτης άρχισε να μελετάει την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Σύντομα η συνείδησή του άρχισε να τον ενοχλεί· έτσι επέστρεψε αυτά που είχε κλέψει από τον πρώην εργοδότη του και τους γείτονές του, και κατόπιν πήγε τα υπόλοιπα κλοπιμαία στην αστυνομία. Χρειάστηκε να πληρώσει κάποιο πρόστιμο και να μπει λίγο καιρό στη φυλακή, αλλά τώρα έχει καθαρή συνείδηση. Στην Αγγλία, μόλις έπειτα από δυο μήνες Γραφικής μελέτης με κάποιον Μάρτυρα του Ιεχωβά, ένας πρώην κλέφτης διαμαντιών παραδόθηκε μόνος του στην αστυνομία, όπου οι αστυνομικοί έμειναν έκπληκτοι—τον καταζητούσαν επί έξι μήνες. Στη διάρκεια των δυόμισι ετών που πέρασε στη φυλακή, αυτός μελέτησε την Αγία Γραφή με επιμέλεια και έμαθε να λέει τις Βιβλικές αλήθειες σε άλλους. Μετά την αποφυλάκισή του παρουσιάστηκε για να βαφτιστεί ως Μάρτυρας του Ιεχωβά.—Εφεσ. 4:28.

Η φήμη που έχουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ότι είναι έντιμοι είναι πασίγνωστη. Πολλοί εργοδότες έχουν μάθει ότι οι Μάρτυρες, όχι μόνο δεν πρόκειται να τους κλέψουν, αλλά και δεν πρόκειται να πουν ψέματα ή να παραποιήσουν αρχεία κατόπιν υπόδειξης του εργοδότη τους—δεν θα το κάνουν ούτε ακόμα και αν τους απειλήσουν ότι θα χάσουν τη δουλειά τους. Για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά η καλή σχέση με τον Θεό είναι πολύ πιο σημαντική από την επιδοκιμασία οποιουδήποτε ανθρώπου. Και αναγνωρίζουν πως, όπου και αν βρίσκονται ή ό,τι και αν κάνουν, «τα πάντα είναι γυμνά και τελείως εκτεθειμένα στα μάτια εκείνου στον οποίο έχουμε να δώσουμε λογαριασμό».—Εβρ. 4:13· Παρ. 15:3.

Στην Ιταλία η εφημερίδα Λα Στάμπα (La Stampa) είπε σχετικά με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά: «Αυτοί πράττουν εκείνα που κηρύττουν . . . Τα ηθικά ιδεώδη της αγάπης για τον πλησίον, της άρνησης συμμετοχής στην εξουσία, της αποφυγής της βίας και της προσωπικής εντιμότητας (που για τους περισσότερους Χριστιανούς είναι ‘κυριακάτικοι κανόνες’ κατάλληλοι μόνο για το κήρυγμα από τον άμβωνα) αποτελούν μέρος του ‘καθημερινού’ τους τρόπου ζωής». Και στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Λούις Κάσελς, συντάκτης θρησκευτικών θεμάτων για το Διεθνή Ενωμένο Τύπο, στην Ουάσινγκτον, D.C., έγραψε: «Οι Μάρτυρες εμμένουν στις δοξασίες τους με μεγάλη πιστότητα, ακόμα και όταν το πληρώνουν αυτό ακριβά».

Γιατί στις Τάξεις τους Δεν Έχει Δημιουργηθεί Θέμα με τα Τυχερά Παιχνίδια

Στο παρελθόν, η εντιμότητα συσχετιζόταν σε γενικές γραμμές με την προθυμία για σκληρή δουλειά. Το παίξιμο τυχερών παιχνιδιών, δηλαδή το να διακινδυνεύει κανείς ένα χρηματικό ποσό στοιχηματίζοντας ποιο θα είναι το αποτέλεσμα κάποιου αγώνα ή άλλου γεγονότος, αντιμετωπιζόταν με περιφρόνηση από την κοινωνία γενικά. Αλλά, καθώς άρχισε να κυριαρχεί στον 20ό αιώνα ένα ιδιοτελές και φιλοχρήματο πνεύμα, τα τυχερά παιχνίδια—νόμιμα και παράνομα—έγιναν ευρέως διαδεδομένα. Χρηματοδοτούνται όχι μόνο από τον υπόκοσμο αλλά συχνά και από τις εκκλησίες και τις κοσμικές κυβερνήσεις προκειμένου να υπάρξει χρηματικό κέρδος. Πώς έχουν αντιμετωπίσει οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αυτή την αλλαγή στη νοοτροπία της κοινωνίας; Χρησιμοποιώντας ως βάση τις αρχές της Αγίας Γραφής.

Όπως έχει τονιστεί στα έντυπά τους, δεν υπάρχει συγκεκριμένη εντολή στην Αγία Γραφή που να λέει: Μην παίξεις τυχερά παιχνίδια. Αλλά η καρποφορία των τυχερών παιχνιδιών είναι σε όλες τις περιπτώσεις κακή, και αυτή η σάπια καρποφορία εκτίθεται από τη Σκοπιά και το Ξύπνα! επί μισό αιώνα. Επιπλέον, αυτά τα περιοδικά έχουν δείξει ότι το παίξιμο τυχερών παιχνιδιών σε οποιαδήποτε μορφή περιλαμβάνει ιδιότητες τις οποίες η Αγία Γραφή προειδοποιεί να μην έχουμε. Για παράδειγμα, φιλαργυρία: «Η φιλαργυρία είναι ρίζα κάθε είδους κακών πραγμάτων». (1 Τιμ. 6:10) Και ιδιοτέλεια: ‘Ούτε πρέπει με ιδιοτέλεια να επιθυμήσεις . . . οτιδήποτε ανήκει στο συνάνθρωπό σου’. (Δευτ. 5:21, ΜΝΚ· παράβαλε 1 Κορινθίους 10:24). Επίσης απληστία: «Να πάψετε να συναναστρέφεστε με οποιονδήποτε αποκαλείται αδελφός ο οποίος είναι . . . άπληστο άτομο». (1 Κορ. 5:11) Επιπρόσθετα, η Αγία Γραφή μάς προειδοποιεί να μην κάνουμε εκκλήσεις στην ‘Καλή Τύχη’ σαν να αποτελεί αυτή κάποιο είδος υπερφυσικής δύναμης που μπορεί να μας ευνοήσει. (Ησ. 65:11, ΜΝΚ) Επειδή οι Μάρτυρες του Ιεχωβά παίρνουν στα σοβαρά αυτές τις Γραφικές προειδοποιήσεις, απέχουν με σταθερότητα από τα τυχερά παιχνίδια. Και από το 1976 και μετά, καταβάλλουν ιδιαίτερες προσπάθειες να μην έχουν στις τάξεις τους άτομα τα οποία, λόγω της κοσμικής εργασίας τους, θεωρούνται ξεκάθαρα ότι ανήκουν στη βιομηχανία των τυχερών παιχνιδιών.

Ποτέ δεν έχει δημιουργηθεί κάποιο σοβαρό θέμα σε σχέση με τα τυχερά παιχνίδια στις τάξεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αυτοί γνωρίζουν ότι η Αγία Γραφή, αντί να υποθάλπει τη νοοτροπία ότι μπορεί κάποιος να κερδίζει εις βάρος άλλων, τους ενθαρρύνει να εργάζονται με τα χέρια τους, να είναι πιστοί στο να φροντίζουν για ό,τι τους εμπιστεύονται, να είναι γενναιόδωροι, να δίνουν σε εκείνους που έχουν ανάγκη. (Εφεσ. 4:28· Λουκ. 16:10· Ρωμ. 12:13· 1 Τιμ. 6:18) Το διακρίνουν εύκολα αυτό οι άλλοι που έχουν συναλλαγές με αυτούς; Ναι, ιδιαίτερα εκείνοι με τους οποίους έχουν επαγγελματικές συναλλαγές. Δεν είναι ασυνήθιστο να ζητούν κοσμικοί εργοδότες υπαλλήλους Μάρτυρες του Ιεχωβά λόγω του ότι γνωρίζουν την ευσυνειδησία και την αξιοπιστία τους. Αυτοί αντιλαμβάνονται ότι η θρησκεία των Μαρτύρων τούς κάνει να είναι το είδος των ανθρώπων που είναι.

Και Σχετικά με τον Καπνό και τη Χρήση Ναρκωτικών;

Η Αγία Γραφή δεν αναφέρει τον καπνό ούτε κατονομάζει τα πολλά άλλα ναρκωτικά των οποίων γίνεται χρήση στις μέρες μας. Αλλά παρέχει κατευθυντήριες γραμμές που βοήθησαν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά να καθορίσουν ποια πορεία διαγωγής είναι ευάρεστη στον Θεό. Έτσι, το 1895, όταν η Σκοπιά (στην αγγλική) έκανε σχόλια σχετικά με τη χρήση του καπνού, έστρεψε την προσοχή στο εδάφιο 2 Κορινθίους 7:1, το οποίο λέει: «Συνεπώς, εφόσον έχουμε αυτές τις υποσχέσεις, αγαπητοί, ας καθαρίσουμε τον εαυτό μας από κάθε μόλυσμα σάρκας και πνεύματος, τελειοποιώντας αγιότητα με φόβο Θεού».

Επί πολλά χρόνια φαινόταν ότι αρκούσε αυτή η συμβουλή. Αλλά, καθώς οι καπνοβιομηχανίες χρησιμοποιούσαν διαφημίσεις για να μυθοποιήσουν το κάπνισμα, και κατόπιν η χρήση ναρκωτικών έγινε διαδεδομένη, χρειάζονταν περισσότερα. Τονίστηκαν και άλλες Βιβλικές αρχές: σεβασμός για τον Ιεχωβά, τον Δοτήρα της ζωής (Πράξ. 17:24, 25)· αγάπη για τον πλησίον (Ιακ. 2:8) και το γεγονός ότι εκείνος που δεν αγαπάει το συνάνθρωπό του δεν αγαπάει στην πραγματικότητα τον Θεό (1 Ιωάν. 4:20)· επίσης, υπακοή στους κοσμικούς άρχοντες (Τίτο 3:1). Τονίστηκε ότι τη λέξη φαρμακεία που υπάρχει στο Κείμενο, η οποία υποδηλώνει βασικά τη χρήση φαρμακευτικών ουσιών, τη χρησιμοποίησαν οι Βιβλικοί συγγραφείς αναφερόμενοι στην «άσκηση πνευματισμού» λόγω της χρήσης ναρκωτικών φαρμακευτικών ουσιών σε πνευματιστικές πράξεις.—Γαλ. 5:20.

Το 1946, το περιοδικό Παρηγορία (στην αγγλική) αποκάλυψε πόσο ανειλικρινή ήταν συχνά τα λεγόμενα εκείνων που επί πληρωμή μιλούσαν για τα υποτιθέμενα οφέλη του καπνίσματος, τα λόγια των οποίων χρησιμοποιούνταν σε διαφημίσεις τσιγάρων. Καθώς γίνονταν διαθέσιμα διάφορα επιστημονικά στοιχεία, ο διάδοχος της Παρηγορίας, το Ξύπνα!, δημοσίευσε και αυτό αποδείξεις για το ότι η χρήση του καπνού προξενεί καρκίνο, καρδιοπάθειες, βλάβη στο αγέννητο παιδί της εγκύου και προβλήματα σε μη καπνιστές οι οποίοι είναι αναγκασμένοι να εισπνέουν αέρα γεμάτο καπνό, και δημοσίευσε επίσης στοιχεία τα οποία έδειχναν ότι η νικοτίνη προκαλεί εθισμό. Στράφηκε η προσοχή στην τοξική επίδραση της μαριχουάνας και σε στοιχεία σύμφωνα με τα οποία η χρήση της μπορεί να καταλήξει σε βλάβη στον εγκέφαλο. Παρόμοια, οι σοβαροί κίνδυνοι και άλλων εθιστικών ναρκωτικών έχουν επανειλημμένα εξεταστεί προς όφελος των αναγνωστών των εντύπων της Σκοπιάς.

Πολύ προτού οι κυβερνητικές υπηρεσίες συμφωνήσουν σε ποιο βαθμό έπρεπε να αφυπνίσουν τον κόσμο για τη βλάβη που προκαλεί η χρήση καπνού, η Σκοπιά, στο τεύχος 15 Απριλίου 1935, ξεκαθάρισε ότι κανένας χρήστης καπνού δεν θα μπορούσε να είναι μέλος του προσωπικού των κεντρικών γραφείων της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά ή να είναι ένας από τους διορισμένους εκπροσώπους της. Όταν άρχισαν να διορίζονται από την Εταιρία όλοι οι υπηρέτες στις εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά (διευθέτηση η οποία άρχισε το 1938), η Σκοπιά 1 Ιουλίου 1942 (στην αγγλική) δήλωσε ότι η απαγόρευση της χρήσης καπνού εφαρμοζόταν επίσης σε όλους αυτούς τους διορισμένους υπηρέτες. Σε μερικές περιοχές πέρασαν κάποια χρόνια προτού εφαρμοστεί αυτό πλήρως. Αλλά η πλειονότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά ανταποκρίθηκε ευνοϊκά σε αυτή τη Γραφική συμβουλή και στο καλό παράδειγμα εκείνων που παίρνουν την ηγεσία ανάμεσά τους.

Ως επιπλέον βήμα προόδου στη συνεπή εφαρμογή εκείνης της Γραφικής συμβουλής, κανένας που εξακολουθεί να καπνίζει δεν γίνεται δεκτός για βάφτισμα από το 1973 και μετά. Στη διάρκεια των μηνών που ακολούθησαν, όσοι είχαν ενεργή συμμετοχή στην παραγωγή καπνού ή στην προώθηση της πώλησης καπνού βοηθήθηκαν να καταλάβουν ότι δεν ήταν δυνατόν να συνεχίσουν να το κάνουν αυτό και να είναι αποδεκτοί ως Μάρτυρες του Ιεχωβά. Οι συμβουλές του Λόγου του Θεού πρέπει να εφαρμόζονται με συνέπεια σε κάθε πλευρά της ζωής. Αυτή η εφαρμογή των Βιβλικών αρχών όσον αφορά τη χρήση του καπνού, της μαριχουάνας και των λεγόμενων σκληρών ναρκωτικών έχει αποβεί προστασία για τους Μάρτυρες. Χρησιμοποιώντας τις Γραφές, αυτοί έχουν κατορθώσει επίσης να βοηθήσουν πολλές χιλιάδες ανθρώπους των οποίων η ζωή καταστρεφόταν από τη χρήση ναρκωτικών.

Διαφέρουν Άραγε τα Οινοπνευματώδη Ποτά;

Τα έντυπα της Σκοπιάς δεν έχουν υιοθετήσει την άποψη ότι η κατανάλωση οινοπνευματωδών ποτών είναι το ίδιο με τη χρήση ναρκωτικών. Γιατί; Δίνουν την εξής εξήγηση: Ο Δημιουργός γνωρίζει πώς είμαστε πλασμένοι, και ο Λόγος του επιτρέπει τη μετριοπαθή χρήση οινοπνευματωδών ποτών. (Ψαλμ. 104:15· 1 Τιμ. 5:23) Αλλά η Αγία Γραφή προειδοποιεί επίσης να μην καταναλώνουμε ‘υπερβολικό ποτό’ και καταδικάζει έντονα τη μέθη.—Παρ. 23:20, ΜΝΚ· 23:21, 29, 30· 1 Κορ. 6:9, 10· Εφεσ. 5:18.

Εξαιτίας του ότι η μη μετριοπαθής κατανάλωση μεθυστικών ποτών κατέστρεφε τη ζωή πολλών ανθρώπων, ο ίδιος ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ ήταν υπέρ της πλήρους αποχής. Ωστόσο, αναγνώριζε ότι ο Ιησούς είχε χρησιμοποιήσει κρασί. Στη διάρκεια του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού αιώνα, το ζήτημα της ποτοαπαγόρευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες προκάλεσε έντονη δημόσια αντιπαράθεση. Η Σκοπιά δήλωσε ανοιχτά ότι κατανοούσε τα αισθήματα εκείνων οι οποίοι προσπαθούσαν να καταπολεμήσουν τη βλάβη που προκαλεί το πιοτό, αλλά δεν συμμετείχε σε καμιά από τις εκστρατείες που έκαναν αυτοί για να ψηφιστούν νόμοι για την ποτοαπαγόρευση. Εντούτοις, το περιοδικό τόνιζε με σταθερότητα τη βλάβη που προέρχεται από την υπερβολική κατανάλωση και συχνά δήλωνε ότι θα ήταν καλύτερα να αποφεύγεται εντελώς το κρασί και οποιοδήποτε άλλο οινοπνευματώδες ποτό. Εκείνοι που πίστευαν ότι μπορούσαν να καταναλώνουν οινοπνευματώδη ποτά με μετριοπάθεια ενθαρρύνονταν να σκεφτούν το εδάφιο Ρωμαίους 14:21, το οποίο λέει: «Είναι καλό να μη φας κρέας ούτε να πιεις κρασί ούτε να κάνεις οτιδήποτε εξαιτίας του οποίου προσκόπτει ο αδελφός σου».

Ωστόσο, το 1930, όταν ο πρόεδρος του Συνδέσμου Κατά των Ποτοπωλείων στις Ηνωμένες Πολιτείες έφτασε στο σημείο να ισχυριστεί δημόσια ότι η οργάνωσή του ήταν «γεννημένη από τον Θεό», ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ, ο τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, χρησιμοποίησε αυτή την ευκαιρία για να κάνει ραδιοφωνικές ομιλίες που έδειχναν ότι ένας τέτοιος ισχυρισμός ισοδυναμούσε με συκοφαντία κατά του Θεού. Γιατί; Επειδή ο Λόγος του Θεού δεν ανακηρύσσει παράνομη κάθε χρήση κρασιού· επειδή οι νόμοι για την ποτοαπαγόρευση δεν έθεταν τέρμα στη μέθη, την οποία πράγματι καταδικάζει ο Θεός· και επειδή, αντιθέτως, από αντίδραση στους νόμους για την ποτοαπαγόρευση φούντωσε η παράνομη παραγωγή και διανομή οινοπνευματωδών ποτών και η διαφθορά στους κυβερνητικούς κύκλους.

Η χρήση οινοπνευματωδών ποτών ή η αποχή από αυτά θεωρείται προσωπικό ζήτημα μεταξύ των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αλλά αυτοί εμμένουν στη Γραφική απαίτηση να είναι οι επίσκοποι ‘μετριοπαθείς στις συνήθειες’. Η έκφραση αυτή αποδίδει τη λέξη νηφάλιον του Κειμένου, που σημαίνει, κατά γράμμα, ‘εκείνον που έχει διανοητική διαύγεια, τον εγκρατή· εκείνον που απέχει από το κρασί, είτε εντελώς είτε τουλάχιστον από τη μη μετριοπαθή χρήση του’. Και οι διακονικοί υπηρέτες πρέπει ομοίως «να μην είναι δοσμένοι σε πολύ κρασί». (1 Τιμ. 3:2, 3, 8) Συνεπώς, όσοι πίνουν υπερβολικά δεν είναι κατάλληλοι για ειδικά προνόμια υπηρεσίας. Το γεγονός ότι εκείνοι που αναλαμβάνουν την ηγεσία ανάμεσα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά θέτουν ένα καλό παράδειγμα τους δίνει παρρησία όταν βοηθούν άλλους που ίσως έχουν την τάση να στηρίζονται στα οινοπνευματώδη ποτά για να αντιμετωπίζουν την ένταση ή ίσως, στην πραγματικότητα, χρειάζεται να απέχουν εντελώς από ποτά για να παραμένουν νηφάλιοι. Ποια είναι τα αποτελέσματα;

Ως παράδειγμα, ένα δημοσίευμα από τη νοτιοκεντρική Αφρική δηλώνει: «Όπως λένε όλοι, σε περιοχές όπου οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι οι πλέον πολυάριθμοι μεταξύ των Αφρικανών, τώρα σε εκείνες τις περιοχές τα προβλήματα είναι λιγότερα από ό,τι συνήθως. Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι αυτοί τάσσονται ενεργά κατά των ταραχοποιών, της μαγείας, της μέθης και της βίας οποιουδήποτε είδους».—Δε Νόρθερν Νιουζ (The Northern News, Ζάμπια).

Άλλος ένας σημαντικός τρόπος με τον οποίο η διαγωγή των Μαρτύρων του Ιεχωβά διαφέρει από τη διαγωγή του κόσμου σχετίζεται με το—

Σεβασμό για τη Ζωή

Ο σεβασμός αυτός έχει τη ρίζα του στην αναγνώριση του γεγονότος ότι η ζωή αποτελεί δώρο από τον Θεό. (Ψαλμ. 36:9· Πράξ. 17:24, 25) Περιλαμβάνει τη συνειδητοποίηση ότι ακόμα και η ζωή του αγέννητου παιδιού είναι πολύτιμη στα μάτια του Θεού. (Έξοδ. 21:22-25· Ψαλμ. 139:1, 16) Λαβαίνει υπόψη ότι «ο καθένας μας θα δώσει λογαριασμό για τον εαυτό του στον Θεό».—Ρωμ. 14:12.

Σε αρμονία με αυτές τις Βιβλικές αρχές, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σε καμιά περίπτωση δεν κάνουν έκτρωση. Προκειμένου να παράσχει υγιή κατεύθυνση στους αναγνώστες του, το περιοδικό Ξύπνα! τούς έχει βοηθήσει να κατανοήσουν ότι η αγνότητα αποτελεί θεϊκή απαίτηση· έχει εξετάσει εκτενώς τα θαύματα της διαδικασίας της τεκνοποίησης, καθώς και τους ψυχολογικούς και οργανικούς παράγοντες που περιλαμβάνονται στη γέννηση ενός παιδιού. Στην περίοδο μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς οι εκτρώσεις γίνονταν πιο συνηθισμένες, η Σκοπιά έδειξε ξεκάθαρα ότι αυτή η πράξη έρχεται σε αντίθεση με το Λόγο του Θεού. Απερίφραστα, το τεύχος 15 Μαρτίου 1970 έλεγε: ‘Η έκτρωση που γίνεται απλώς για απαλλαγή από ένα ανεπιθύμητο παιδί ισοδυναμεί με εκούσια αφαίρεση ανθρώπινης ζωής’.

Γιατί Δεν Δέχονται Μεταγγίσεις Αίματος

Ο σεβασμός που δείχνουν για τη ζωή οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχει επίσης επηρεάσει τη στάση τους προς τις μεταγγίσεις αίματος. Όταν οι μεταγγίσεις αίματος έγιναν ζήτημα το οποίο έπρεπε να αντιμετωπίσουν, η Σκοπιά της 1ης Ιουλίου 1945 (στην αγγλική) εξήγησε εκτενώς τη Χριστιανική άποψη για την ιερότητα του αίματος.c Έδειξε ότι τόσο το αίμα των ζώων όσο και το αίμα των ανθρώπων περιλαμβάνονταν στη θεϊκή απαγόρευση που δέσμευε τον Νώε και όλους τους απογόνους του. (Γέν. 9:3-6) Τόνισε ότι σε αυτή την απαίτηση δόθηκε ξανά έμφαση τον πρώτο αιώνα με την εντολή να ‘απέχουν από αίμα’ οι Χριστιανοί. (Πράξ. 15:28, 29) Το ίδιο εκείνο άρθρο έδειξε ξεκάθαρα από τις Γραφές ότι, ανέκαθεν, μόνο για θυσίες γινόταν αποδεκτή από τον Θεό η χρήση αίματος και ότι, εφόσον οι θυσίες ζώων που προσφέρονταν υπό το Μωσαϊκό Νόμο προσκίαζαν τη θυσία του Χριστού, η περιφρόνηση της απαίτησης να ‘απέχουν οι Χριστιανοί από αίμα’ θα ήταν ένδειξη χονδροειδούς ασέβειας προς τη λυτρωτική θυσία του Ιησού Χριστού. (Λευιτ. 17:11, 12· Εβρ. 9:11-14, 22) Σε αρμονία με αυτή την κατανόηση των ζητημάτων, από το 1961 και έπειτα όποιοι αψηφούσαν τη θεϊκή απαίτηση, δέχονταν μεταγγίσεις αίματος και εκδήλωναν αμετανόητη στάση αποκόπτονταν από τις εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Στην αρχή, δεν εξετάζονταν στα έντυπα της Σκοπιάς οι σωματικές παρενέργειες των μεταγγίσεων αίματος. Αργότερα, όταν ήταν διαθέσιμες τέτοιου είδους πληροφορίες, δημοσιεύονταν και αυτές—όχι ως ο λόγος για τον οποίο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν δέχονται τις μεταγγίσεις αίματος, αλλά με σκοπό να ενισχυθεί η εκτίμησή τους για την απαγόρευση που ο ίδιος ο Θεός είχε θέσει αναφορικά με τη χρήση του αίματος. (Ησ. 48:17) Για το σκοπό αυτόν, το 1961 εκδόθηκε το προσεκτικά τεκμηριωμένο βιβλιάριο Αίμα, Ιατρική και ο Νόμος του Θεού (Blood, Medicine and the Law of God). Το 1977 τυπώθηκε (στην αγγλική) άλλο ένα βιβλιάριο. Αυτό, το οποίο είχε τίτλο Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά και το Ζήτημα του Αίματος, έδωσε και πάλι έμφαση στο γεγονός ότι η θέση την οποία παίρνουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι θρησκευτική, βασισμένη στα όσα λέει η Αγία Γραφή, και δεν εξαρτάται από τους πιθανούς ιατρικούς κινδύνους. Μια επιπρόσθετη ενημέρωση σε αυτό το θέμα παρουσιάστηκε το 1990 στο ειδικό βιβλιάριο Πώς Μπορεί το Αίμα να Σώσει τη Ζωή Σας; Χρησιμοποιώντας αυτά τα έντυπα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν καταβάλει μεγάλες προσπάθειες για να πετύχουν τη συνεργασία των γιατρών και να τους βοηθήσουν να κατανοήσουν τη θέση των Μαρτύρων. Ωστόσο, επί πολλά χρόνια ο ιατρικός κλάδος δίνει μεγάλη σημασία στη χρήση μεταγγίσεων αίματος.

Μολονότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έλεγαν στους γιατρούς ότι δεν είχαν κανένα θρησκευτικό λόγο να μη δεχτούν εναλλακτική θεραπεία, η απόρριψη των μεταγγίσεων αίματος δεν ήταν εύκολη. Συχνά, ασκούνταν μεγάλη πίεση στους Μάρτυρες και στις οικογένειές τους προκειμένου να υποκύψουν σε αυτό που ήταν τότε συνηθισμένη ιατρική μέθοδος. Στο Πόρτο Ρίκο, το Νοέμβριο του 1976, η 45χρονη Άννα Πας ντε Ροζάριο συμφώνησε να υποβληθεί σε μια χειρουργική επέμβαση και στην αναγκαία φαρμακευτική αγωγή, αλλά ζήτησε να μη χρησιμοποιηθεί αίμα, λόγω των θρησκευτικών πεποιθήσεών της. Εντούτοις, οπλισμένοι με μια δικαστική εντολή, πέντε αστυνομικοί και τρεις νοσοκόμες πήγαν στο δωμάτιό της στο νοσοκομείο μετά τα μεσάνυχτα, την έδεσαν στο κρεβάτι της και της έκαναν δια της βίας μετάγγιση αίματος, σε αντίθεση με την επιθυμία της και την επιθυμία του συζύγου και των παιδιών της. Η γυναίκα έπαθε σοκ και πέθανε. Αυτή δεν ήταν μεμονωμένη περίπτωση και δεν έχουν συμβεί μόνο στο Πόρτο Ρίκο τέτοιες βιαιότητες.

Στη Δανία, το 1975, η αστυνομία καταδίωξε κάποιους Μάρτυρες γονείς επειδή αρνούνταν να αφήσουν να γίνει δια της βίας μετάγγιση αίματος στο μικρό τους γιο και, αντί για αυτό, ζητούσαν εναλλακτική αγωγή. Στην Ιταλία, το 1982, ένα ζευγάρι που από αγάπη για την κόρη τους, η οποία έπασχε από ανίατη ασθένεια, ζήτησε ιατρική βοήθεια σε τέσσερις χώρες καταδικάστηκε σε φυλάκιση 14 ετών με την κατηγορία του φόνου, όταν το κοριτσάκι πέθανε ενώ του έκαναν μετάγγιση κατόπιν δικαστικής εντολής.

Πολλές φορές, σε περιπτώσεις που γίνονται προσπάθειες επιβολής μεταγγίσεων σε παιδιά Μαρτύρων του Ιεχωβά, ο Τύπος ξεσηκώνει μεγάλη εχθρότητα από μέρους της κοινής γνώμης. Σε μερικές περιπτώσεις, ακόμα και χωρίς να λάβει χώρα νομική ακροαματική διαδικασία στην οποία να μπορούν να μιλήσουν οι γονείς, οι δικαστές έχουν δώσει εντολή να γίνει μετάγγιση στα παιδιά των Μαρτύρων. Αλλά, σε περισσότερες από 40 περιπτώσεις στον Καναδά, μετά τη μετάγγιση οι γονείς πήραν πίσω τα παιδιά τους νεκρά.

Δεν συμφωνούν όλοι οι γιατροί και οι δικαστές με αυτές τις αυθαίρετες μεθόδους. Μερικοί άρχισαν να υποστηρίζουν ότι πρέπει να τηρείται πιο υποβοηθητική στάση. Ορισμένοι γιατροί χρησιμοποίησαν τις ικανότητές τους για να παράσχουν θεραπεία χωρίς αίμα. Κάνοντάς το αυτό, απέκτησαν μεγάλη πείρα σε όλων των ειδών τις εγχειρήσεις χωρίς αίμα. Σταδιακά καταδείχτηκε ότι όλων των ειδών οι εγχειρήσεις μπορούν να γίνουν με επιτυχία, τόσο σε ενηλίκους όσο και σε βρέφη, χωρίς μεταγγίσεις αίματος.d

Προκειμένου να αποφευχθούν άσκοπες αντιπαραθέσεις σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης, στις αρχές της δεκαετίας του 1960 οι Μάρτυρες του Ιεχωβά άρχισαν να πραγματοποιούν ειδικές επισκέψεις στους γιατρούς τους με σκοπό να εκθέσουν τη θέση τους και να τους προμηθεύσουν τα κατάλληλα έντυπα. Αργότερα ζήτησαν να υπάρχει μια γραπτή δήλωση στον προσωπικό ιατρικό τους φάκελο, η οποία θα δήλωνε ότι δεν έπρεπε να τους γίνουν μεταγγίσεις αίματος. Από τη δεκαετία του 1970, έγινε γενικά συνήθειά τους να έχουν πάντα μαζί τους μια κάρτα, η οποία εφιστά την προσοχή του ιατρικού προσωπικού στο γεγονός ότι σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να τους χορηγηθεί αίμα. Αφού συμβουλεύτηκαν γιατρούς και δικηγόρους, η φύση της κάρτας τροποποιήθηκε με σκοπό να αποτελεί νομικό έγγραφο.

Για την υποστήριξη των Μαρτύρων του Ιεχωβά σε αυτή την απόφαση που έχουν πάρει να μην αφήνουν να τους γίνονται μεταγγίσεις αίματος, για τη διάλυση παρανοήσεων από μέρους γιατρών και νοσοκομείων και για την καθιέρωση ενός πιο συνεργατικού πνεύματος ανάμεσα στα ιατρικά ιδρύματα και στους Μάρτυρες ασθενείς, ιδρύθηκαν, υπό την κατεύθυνση του Κυβερνώντος Σώματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά, Επιτροπές Νοσοκομείων. Οι επιτροπές αυτές, από ελάχιστες που ήταν το 1979, αυξήθηκαν και ξεπέρασαν τις 800 σε 70 και πλέον χώρες. Επιλεγμένοι πρεσβύτεροι έχουν εκπαιδευτεί και προσφέρουν τέτοιου είδους υπηρεσίες στη Βόρεια Αμερική, στην Άπω Ανατολή, σε κύριες χώρες του Νότιου Ειρηνικού, στην Ευρώπη και στη Λατινική Αμερική. Αυτοί οι πρεσβύτεροι, εκτός από το ότι εξηγούν τη θέση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, εφιστούν την προσοχή του προσωπικού των νοσοκομείων στο γεγονός ότι υπάρχουν αναγνωρισμένες εναλλακτικές λύσεις αντί των μεταγγίσεων αίματος. Σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης, αυτοί βοηθούν στο να διευθετούνται ιατρικά συμβούλια στα οποία μετέχουν παθολόγοι που παρακολουθούσαν από την αρχή τον ασθενή και χειρουργοί οι οποίοι έχουν αντιμετωπίσει χωρίς αίμα παρόμοιες περιπτώσεις για τους Μάρτυρες. Όπου είναι απαραίτητο, αυτές οι επιτροπές επισκέπτονται, όχι μόνο το προσωπικό νοσοκομείων, αλλά και δικαστές οι οποίοι έχουν να κάνουν με περιπτώσεις στις οποίες τα νοσοκομεία ζητούν να πάρουν δικαστικές εντολές για μεταγγίσεις.

Σποραδικά, σε περιπτώσεις που δεν μπορούσαν να διασφαλίσουν με άλλα μέσα το σεβασμό για τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις σχετικά με την ιερότητα του αίματος, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά πήγαιναν γιατρούς και νοσοκομεία στο δικαστήριο. Συνήθως ζητούσαν απλώς μια δικαστική απαγορευτική εντολή. Τα πρόσφατα χρόνια, όμως, καταφεύγουν μέχρι και σε αγωγές αποζημίωσης κατά γιατρών και νοσοκομείων που ενεργούν αυθαίρετα. Το 1990 το Εφετείο του Οντάριο, στον Καναδά, εξέδωσε απόφαση υπέρ μιας τέτοιας αγωγής, επειδή ο γιατρός είχε αγνοήσει την κάρτα που υπήρχε στο πορτοφόλι του ασθενούς, η οποία δήλωνε ξεκάθαρα ότι ο Μάρτυρας δεν θα δεχόταν μεταγγίσεις αίματος σε όποιες συνθήκες και αν βρισκόταν. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, από το 1985 και μετά, έχουν εγερθεί σε διάφορα μέρη της χώρας τουλάχιστον δέκα τέτοιες αγωγές αποζημίωσης, και συχνά εκείνοι κατά των οποίων υποβάλλεται η αγωγή αποφασίζουν να συμβιβαστούν εκτός δικαστηρίου με ένα συμφωνηθέν ποσό αντί να αντιμετωπίσουν την πιθανότητα επιβολής ακόμα μεγαλύτερης αποζημίωσης από τους ενόρκους. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πλήρως αποφασισμένοι να υπακούν στη θεϊκή απαγόρευση σχετικά με τη χρήση αίματος. Δεν επιθυμούν να πηγαίνουν τους γιατρούς στο δικαστήριο, αλλά θα το κάνουν αυτό οποτεδήποτε είναι απαραίτητο για να τους εμποδίσουν να επιβάλουν στους Μάρτυρες μια θεραπευτική αγωγή που για αυτούς είναι ηθικά απαράδεκτη.

Το κοινό ενημερώνεται ολοένα και περισσότερο για τους κινδύνους που ενέχουν οι μεταγγίσεις αίματος. Αυτό οφείλεται, εν μέρει, στο φόβο για το AIDS. Όμως οι Μάρτυρες υποκινούνται από ειλικρινή επιθυμία να ευαρεστούν τον Θεό. Το 1987 η γαλλική ιατρική καθημερινή εφημερίδα Λε Κοτιντιέν ντι Μεντεσέν (Le Quotidien du Médecin) δήλωσε: «Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά μπορεί να έχουν δίκιο που αρνούνται να χρησιμοποιήσουν παράγωγα του αίματος, γιατί είναι αλήθεια ότι με το μεταγγιζόμενο αίμα μπορεί να μεταδοθεί σημαντικός αριθμός παθογόνων παραγόντων».

Η θέση που παίρνουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν βασίζεται σε δικές τους ανώτερες ιατρικές γνώσεις. Αυτοί απλώς είναι πεπεισμένοι ότι η οδός του Ιεχωβά είναι σωστή και ότι εκείνος ‘δεν θα στερήσει κανένα αγαθό’ από τους όσιους δούλους του. (Ψαλμ. 19:7, 11· 84:11) Ακόμα και αν ένας Μάρτυρας πεθάνει ως αποτέλεσμα της απώλειας αίματος—και αυτό έχει συμβεί μερικές φορές—οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πλήρως πεπεισμένοι ότι ο Θεός δεν ξεχνάει τους πιστούς του αλλά θα τους αποκαταστήσει σε ζωή μέσω ανάστασης.—Πράξ. 24:15.

Όταν Κάποιοι Προτιμούν να Αγνοούν τους Κανόνες της Γραφής

Εκατομμύρια άτομα έχουν μελετήσει την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά δεν έχουν γίνει όλοι τους Μάρτυρες. Μερικοί, όταν μαθαίνουν τους υψηλούς κανόνες που ισχύουν, αποφασίζουν ότι δεν είναι αυτό το είδος ζωής που θέλουν. Όλοι όσοι βαφτίζονται διδάσκονται πρώτα πλήρως τις βασικές Βιβλικές διδασκαλίες και κατόπιν (ιδιαίτερα από το 1967 και μετά) ορισμένοι πρεσβύτεροι της εκκλησίας ανασκοπούν αυτές τις διδασκαλίες με τον κάθε υποψήφιο για βάφτισμα. Γίνεται κάθε προσπάθεια προκειμένου να είναι σίγουρο ότι οι βαφτιζόμενοι κατανοούν σαφώς, όχι μόνο τις δοξασίες, αλλά και το τι περιλαμβάνει η Χριστιανική διαγωγή. Ωστόσο, τι γίνεται αν μερικοί από αυτούς αφήσουν αργότερα την αγάπη του κόσμου να τους παρασύρει σε σοβαρή αδικοπραγία;

Από το 1904 κιόλας, στο βιβλίο Η Νέα Κτίσις, δόθηκε προσοχή στην ανάγκη που υπάρχει να λαβαίνονται τα ανάλογα μέτρα ώστε να μην επιτρέπεται ηθική εξαχρείωση της εκκλησίας. Εξετάστηκε η κατανόηση που είχαν τότε οι Σπουδαστές της Γραφής σχετικά με τη διαδικασία για την αντιμετώπιση των αδικοπραγούντων όπως αναφέρεται στα εδάφια Ματθαίος 18:15-17. Σε αρμονία με αυτό γίνονταν, σε σπάνιες περιπτώσεις, ‘εκκλησιαστικές δίκες’ στις οποίες παρουσιάζονταν σε ολόκληρη την εκκλησία οι αποδείξεις για σοβαρές περιπτώσεις αδικοπραγίας. Ύστερα από χρόνια, η Σκοπιά, στο τεύχος 15 Μαΐου 1944 (στην αγγλική), ανασκόπησε το ζήτημα αυτό στο φως ολόκληρης της Αγίας Γραφής και έδειξε ότι τέτοιου είδους ζητήματα που επηρεάζουν την εκκλησία πρέπει να τα χειρίζονται υπεύθυνοι αδελφοί στους οποίους έχει ανατεθεί η επίβλεψη της εκκλησίας. (1 Κορ. 5:1-13· παράβαλε Δευτερονόμιον 21:18-21). Τις πληροφορίες αυτές τις ακολούθησαν, στη Σκοπιά 1 Ιουνίου 1952, ορισμένα άρθρα τα οποία έδιναν έμφαση, όχι μόνο στην τήρηση κατάλληλης διαδικασίας, αλλά και στην ανάγκη που υπάρχει να λαβαίνονται μέτρα με σκοπό τη διατήρηση της οργάνωσης καθαρής. Από τότε και μετά, το θέμα αυτό έχει εξεταστεί επανειλημμένα. Αλλά ο αντικειμενικός σκοπός παραμένει πάντα ο ίδιος: (1) να διατηρείται η οργάνωση καθαρή και (2) να εντυπώνεται στο άτομο που έχει αδικοπραγήσει η ανάγκη που υπάρχει για ειλικρινή μετάνοια, με σκοπό την αποκατάστασή του.

Τον πρώτο αιώνα, υπήρχαν μερικοί που εγκατέλειψαν την πίστη χάρη του χαλαρού τρόπου ζωής. Άλλοι απομακρύνθηκαν εξαιτίας αποστατικών δοξασιών. (1 Ιωάν. 2:19) Το ίδιο εξακολουθεί να συμβαίνει ανάμεσα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά σε αυτόν τον 20ό αιώνα. Δυστυχώς, στους πρόσφατους καιρούς έχει γίνει αναγκαία η αποκοπή δεκάδων χιλιάδων αμετανόητων αδικοπραγούντων ετησίως. Σε αυτούς έχουν περιληφθεί και εξέχοντες πρεσβύτεροι. Οι ίδιες Γραφικές απαιτήσεις εφαρμόζονται σε όλους. (Ιακ. 3:17) Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά συνειδητοποιούν ότι η διατήρηση μιας ηθικά καθαρής οργάνωσης είναι ζωτική προκειμένου να εξακολουθούν να έχουν την επιδοκιμασία του Ιεχωβά.

Απόκτηση της Νέας Προσωπικότητας

Ο Ιησούς παρακινούσε τους ανθρώπους να είναι καθαροί, όχι μόνο εξωτερικά, αλλά και εσωτερικά. (Λουκ. 11:38-41) Έδειχνε ότι τα όσα λέμε και κάνουμε αντανακλούν ό,τι βρίσκεται στην καρδιά μας. (Ματθ. 15:18, 19) Όπως εξήγησε ο απόστολος Παύλος, αν πραγματικά διδασκόμαστε από τον Χριστό, θα ‘ανανεωνόμαστε στη δύναμη που ενεργοποιεί το νου μας’ και θα ‘ντυνόμαστε τη νέα προσωπικότητα που δημιουργείται σύμφωνα με το θέλημα του Θεού με αληθινή δικαιοσύνη και οσιότητα’. (Εφεσ. 4:17-24) Εκείνοι που διδάσκονται από τον Χριστό επιζητούν να αποκτήσουν «την ίδια διανοητική στάση που είχε ο Χριστός Ιησούς» ώστε να σκέφτονται και να ενεργούν όπως εκείνος. (Ρωμ. 15:5) Η διαγωγή των Μαρτύρων του Ιεχωβά ως ατόμων αντανακλά το βαθμό στον οποίο το κάνουν πραγματικά αυτό.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν ισχυρίζονται ότι η διαγωγή τους είναι άψογη. Είναι, όμως, ειλικρινείς στις προσπάθειες που κάνουν να μιμούνται τον Χριστό, καθώς συμμορφώνονται με τους υψηλούς κανόνες διαγωγής της Αγίας Γραφής. Δεν αρνούνται ότι υπάρχουν και άλλα άτομα που ακολουθούν υψηλούς ηθικούς κανόνες στη ζωή τους. Αλλά στην περίπτωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, αυτοί, όχι απλώς ως άτομα αλλά και ως διεθνής οργάνωση, αναγνωρίζονται εύκολα λόγω διαγωγής που συμμορφώνεται με τους κανόνες της Αγίας Γραφής. Υποκινούνται από τη θεόπνευστη συμβουλή που είναι καταγραμμένη στο εδάφιο 1 Πέτρου 2:12: «Να διατηρείτε καλή τη διαγωγή σας ανάμεσα στα έθνη, ώστε . . . να δοξάσουν τον Θεό, ως αποτέλεσμα των καλών σας έργων των οποίων είναι αυτόπτες μάρτυρες».

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 172]

«Έχουν αξιοθαύμαστες ηθικές αξίες»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 174]

Υπήρξε ποτέ ερώτημα ως προς το πώς πρέπει να θεωρείται η ομοφυλοφιλία;

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 175]

Η ηθική κατάρρευση του κόσμου δεν έχει κάνει τους Μάρτυρες πιο ανεκτικούς

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 176]

Μερικοί προσπάθησαν να είναι Μάρτυρες χωρίς να εγκαταλείψουν την πολυγαμία

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 177]

Ένα εντατικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα διδάσκει την άποψη του Ιεχωβά για το διαζύγιο

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 178]

Σημαντικές αλλαγές στη ζωή ανθρώπων

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 181]

Όχι στον καπνό!

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 182]

Οινοπνευματώδη ποτά—αν πίνουν, πίνουν με μετριοπάθεια

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 183]

Σταθερά αποφασισμένοι να μη δεχτούν αίμα

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 187]

Αποκοπή—για τη διατήρηση μιας ηθικά καθαρής οργάνωσης

[Πλαίσιο στη σελίδα 173]

‘Ανάπτυξη του Χαρακτήρα’—Η Καρποφορία Δεν Ήταν Πάντα Καλή

Μια έκθεση από τη Δανία: ‘Πολλοί, ιδιαίτερα από τους παλιότερους αδελφούς, καταβάλλοντας ειλικρινείς προσπάθειες να φορέσουν μια Χριστιανική προσωπικότητα, πάσχιζαν να αποφεύγουν όλα όσα είχαν το παραμικρό ίχνος κοσμικού χαρακτήρα και με τον τρόπο αυτόν να γίνουν περισσότερο αντάξιοι της ουράνιας Βασιλείας. Συχνά, θεωρούνταν ανάρμοστο να χαμογελάει κανείς στη διάρκεια των συναθροίσεων, και πολλοί από τους παλιότερους αδελφούς φορούσαν μόνο μαύρα κοστούμια, μαύρα παπούτσια και μαύρες γραβάτες. Ήταν συνήθως ικανοποιημένοι με το να ζουν ήσυχη και ειρηνική ζωή ενώπιον του Κυρίου. Πίστευαν ότι αρκούσε να διεξάγουν συναθροίσεις και άφηναν το κήρυγμα στους βιβλιοπώλες διακόνους’.

[Πλαίσιο στη σελίδα 179]

Τι Διακρίνουν οι Άλλοι στους Μάρτυρες

◆ Η γερμανική εφημερίδα «Μίνχνερ Μέρκουρ» (Münchner Merkur) ανέφερε σχετικά με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά: «Είναι οι πιο έντιμοι και οι πιο συνεπείς φορολογούμενοι στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία. Η υπακοή τους στους νόμους μπορεί να παρατηρηθεί στον τρόπο με τον οποίο οδηγούν, καθώς και στις εγκληματολογικές στατιστικές. . . . Υπακούν εκείνους που έχουν εξουσία (γονείς, δασκάλους, κυβέρνηση). . . . Στηρίζονται στην Αγία Γραφή, που είναι η βάση για όλες τις ενέργειές τους».

◆ Ο δήμαρχος της Λαν στη Γαλλία είπε στους Μάρτυρες όταν αυτοί είχαν χρησιμοποιήσει το τοπικό στάδιο για μια από τις συνελεύσεις τους: «Εκείνο που μου αρέσει είναι το ότι τηρείτε τις υποσχέσεις σας και τις συμφωνίες σας και, εκτός αυτού, είστε καθαροί, πειθαρχημένοι και οργανωμένοι. Μου αρέσει η κοινωνία σας. Είμαι κατά της αταξίας και δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που βρωμίζουν και σπάνε πράγματα».

◆ Το βιβλίο «Φωνές από το Ολοκαύτωμα» (Voices From the Holocaust) περιέχει αναμνήσεις μιας Πολωνέζας που επέζησε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Άουσβιτς και στο Ράβενσμπρικ και η οποία έγραψε: «Είδα ανθρώπους που έγιναν πάρα πολύ καλοί και ανθρώπους που έγιναν εντελώς κακοί. Η πιο καλή ομάδα ήταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Βγάζω το καπέλο μου στους ανθρώπους αυτούς. . . . Έκαναν θαυμάσια πράγματα για τους άλλους ανθρώπους. Βοηθούσαν τους αρρώστους, μοιράζονταν το ψωμί τους και έδιναν στον καθένα γύρω τους πνευματική ανακούφιση. Οι Γερμανοί τούς μισούσαν και τους σέβονταν ταυτόχρονα. Τους έδιναν τις χειρότερες δουλειές, αλλά εκείνοι τις δέχονταν με το κεφάλι ψηλά».