Η Ζωή και η Διακονία του Ιησού

Οι Μάντρες των Προβάτων και ο Ποιμένας

Ο ΙΗΣΟΥΣ βρίσκεται στην Ιερουσαλήμ, όταν γίνεται η Γιορτή Χανουκκά, δηλαδή η Γιορτή της Αφιέρωσης, με την οποία γιόρταζαν τη δεύτερη αφιέρωση του ναού στον Ιεχωβά. Το 168 π.Χ., περίπου 200 χρόνια νωρίτερα, ο Αντίοχος Δ΄ ο Επιφανής είχε καταλάβει την Ιερουσαλήμ και είχε βεβηλώσει το ναό και το θυσιαστήριο του ναού. Όμως έπειτα από τρία χρόνια, ανακατέλαβαν την Ιερουσαλήμ και έκαναν για δεύτερη φορά την αφιέρωση του ναού. Μετά απ’ αυτό, γιόρταζαν κάθε χρόνο αυτή τη δεύτερη αφιέρωση του ναού.

Αυτή η Γιορτή της Αφιέρωσης λαβαίνει χώρα στις 25 Χισλεύ, τον ιουδαϊκό μήνα που αντιστοιχεί στο τελευταίο μέρος του Νοεμβρίου και στο πρώτο μέρος του Δεκεμβρίου του σύγχρονου ημερολογίου μας. Έτσι, απομένουν μονάχα εκατό μέρες και κάτι για το ιστορικό Πάσχα του 33 μ.Χ. Την εποχή εκείνη κάνει κρύο, γι’ αυτό ο απόστολος Ιωάννης τη λέει ‘χειμώνα’.

Ο Ιησούς χρησιμοποιεί τώρα ένα παράδειγμα, στο οποίο αναφέρει τρεις μάντρες προβάτων και το δικό του ρόλο ως Καλού Ποιμένα. Η πρώτη μάντρα για την οποία μιλάει ταυτίζεται με τη διευθέτηση της διαθήκης του Μωσαϊκού Νόμου. Ο Νόμος ήταν κάτι σαν φράχτης που χώριζε τους Ιουδαίους από τις φθοροποιές συνήθειες των ανθρώπων οι οποίοι δεν περιλαμβάνονταν σ’ αυτή την ειδική διαθήκη με τον Θεό. Ο Ιησούς εξηγεί: ‘Αλήθεια σας λέω: Όποιος δεν μπαίνει στη μάντρα των προβάτων από την πόρτα, αλλά σκαρφαλώνει από κάποιο άλλο σημείο, αυτός είναι κλέφτης και λεηλάτης. Αυτός όμως που μπαίνει από την πόρτα είναι ποιμένας των προβάτων’.

Είχαν έρθει κι άλλοι και είχαν ισχυριστεί ότι ήταν καθένας τους ο Μεσσίας, δηλαδή ο Χριστός, αλλά κανένας απ’ αυτούς δεν ήταν ο αληθινός ποιμένας, για τον οποίο ο Ιησούς συνεχίζει και λέει: ‘Ο θυρωρός ανοίγει σ’ αυτόν και τα πρόβατα ακούνε τη φωνή του, κι αυτός φωνάζει τα δικά του πρόβατα με το όνομά τους και τα οδηγεί έξω. Τον ξένο αποκλείεται να τον ακολουθήσουν, θα φύγουν μακριά του, επειδή δεν γνωρίζουν τη φωνή των ξένων’.

Ο ‘θυρωρός’ της πρώτης μάντρας των προβάτων ήταν ο Ιωάννης ο Βαφτιστής. Ο Ιωάννης, ως θυρωρός, ‘άνοιξε στον’ Ιησού, φανερώνοντας την ταυτότητά του στα συμβολικά πρόβατα που εκείνος θα οδηγούσε σε βοσκή. Τελικά, τα πρόβατα αυτά, τα οποία ο Ιησούς φωνάζει με το όνομά τους και οδηγεί έξω, γίνονται δεκτά σε μια άλλη μάντρα προβάτων, όπως εξηγεί ο ίδιος: ‘Αλήθεια σας λέω: Εγώ είμαι η πόρτα των προβάτων’, δηλαδή η πόρτα μιας νέας μάντρας προβάτων. Όταν ο Ιησούς εγκαινιάζει τη νέα διαθήκη με τους μαθητές του και εκχέει πάνω τους άγιο πνεύμα από τον ουρανό την επόμενη Πεντηκοστή, αυτοί γίνονται δεκτοί σ’ εκείνη τη νέα μάντρα προβάτων.

Ο Ιησούς δίνει περισσότερες εξηγήσεις για το ρόλο του, λέγοντας: ‘Εγώ είμαι η πόρτα· οποιοσδήποτε μπει μέσα περνώντας από μένα θα σωθεί και θα μπαίνει και θα βγαίνει και θα βρίσκει βοσκή. Εγώ ήρθα για να μπορούν να έχουν ζωή και για να μπορούν να την έχουν άφθονη. Εγώ είμαι ο καλός ποιμένας και γνωρίζω τα πρόβατά μου και τα πρόβατά μου γνωρίζουν εμένα, ακριβώς όπως ο Πατέρας γνωρίζει εμένα κι εγώ γνωρίζω τον Πατέρα· κι εγώ παραδίνω την ψυχή μου για χάρη των προβάτων’.

Ο Ιησούς είχε παρηγορήσει πρόσφατα τους ακολούθους του, λέγοντάς τους: ‘Μη φοβάσαι μικρό ποίμνιο, επειδή ο Πατέρας έχει εγκρίνει να σας δώσει τη βασιλεία’. Αυτό το μικρό ποίμνιο, το οποίο τελικά αριθμεί 144.000 μέλη, μπαίνει σ’ αυτή τη νέα, τη δεύτερη δηλαδή, μάντρα προβάτων. Αλλά ο Ιησούς συνεχίζει και κάνει την εξής παρατήρηση: ‘Έχω κι άλλα πρόβατα, που δεν ανήκουν σ’ αυτή τη μάντρα· πρέπει να φέρω κι εκείνα, και θα ακούνε τη φωνή μου και θα γίνουν ένα ποίμνιο, ένας ποιμένας’.

Εφόσον τα ‘άλλα πρόβατα’ δεν ‘ανήκουν σ’ αυτή τη μάντρα’, θα πρέπει να είναι από άλλη, τρίτη μάντρα. Αυτές οι δυο τελευταίες μάντρες, τα ποιμνιοστάσια δηλαδή, έχουν διαφορετικούς προορισμούς. Το ‘μικρό ποίμνιο’ που είναι στη μια μάντρα θα κυβερνάει με τον Χριστό στον ουρανό και τα ‘άλλα πρόβατα’ που είναι στην άλλη μάντρα θα ζήσουν στον Παράδεισο στη γη. Κι όμως τα πρόβατα αυτά, μολονότι βρίσκονται σε δυο μάντρες, δεν τρέφουν ζήλεια ούτε νιώθουν διαχωρισμένα, επειδή, όπως λέει ο Ιησούς, αυτά ‘γίνονται ένα ποίμνιο’ κάτω από ‘έναν ποιμένα’.

Ο Καλός Ποιμένας, ο Ιησούς Χριστός, δίνει με προθυμία τη ζωή του και για τις δυο μάντρες προβάτων. ‘Την παραδίνω με δική μου πρωτοβουλία’, λέει ο ίδιος. ‘Έχω εξουσία να την παραδώσω έχω και εξουσία να την ξαναπάρω. Την εντολή σχετικά μ’ αυτό την έλαβα από τον Πατέρα μου’. Μόλις λέει αυτά ο Ιησούς, προκαλείται διχασμός μεταξύ των Ιουδαίων.

Πολλοί από το πλήθος λένε: ‘Αυτός έχει δαιμόνιο και είναι τρελός. Τι τον ακούτε;’ Άλλοι όμως απαντούν: ‘Αυτά τα λόγια δεν είναι λόγια δαιμονισμένου’. Μετά, αναφερόμενοι προφανώς στο ότι αυτός είχε θεραπεύσει τον εκ γενετής τυφλό πριν από δυο περίπου μήνες, προσθέτουν: ‘Μήπως το δαιμόνιο μπορεί να ανοίξει τα μάτια ενός τυφλού;’ Ιωάννης 10:1-22· 9:1-7· Λουκάς 12:32· Αποκάλυψις 14:1, 3· 21:3, 4· Ψαλμός 37:29.

◆ Τι είναι η Γιορτή της Αφιέρωσης και πότε γιορτάζεται;

◆ Τι είναι η πρώτη μάντρα προβάτων και ποιον έχει για θυρωρό;

◆ Πώς ανοίγει ο θυρωρός στον Ποιμένα και σε τι γίνονται μετά δεκτά τα πρόβατα;

◆ Ποιοι αποτελούν τις δυο μάντρες του Καλού Ποιμένα και πόσα ποίμνια γίνονται;