Ο καθένας μας ας ευαρεστεί τον πλησίον του σε ό,τι είναι καλό για την εποικοδόμησή του.

 6. Πώς μπορούμε να μιμούμαστε τον τρόπο με τον οποίο αντιδρούσε ο Ιησούς στην εναντίωση και στον ονειδισμό;

⁶ Ένα άλλο θαυμάσιο χαρακτηριστικό που εκδήλωνε ο Ιησούς ήταν ένα υπόδειγμα σκέψης και ενεργειών που ήταν πάντοτε θετικό. Ποτέ δεν επέτρεψε στην αρνητική στάση των άλλων να επηρεάσει τη δική του θαυμάσια στάση απέναντι στην υπηρεσία του Θεού. Ούτε και εμείς πρέπει να το επιτρέψουμε αυτό. Όταν ονειδιζόταν και διωκόταν επειδή λάτρευε πιστά τον Θεό, ο Ιησούς εγκαρτερούσε με υπομονή χωρίς να παραπονιέται. Γνώριζε ότι εκείνοι που προσπαθούν να ευαρεστούν τον πλησίον τους «σε ό,τι είναι καλό για την εποικοδόμησή του» μπορούν να αναμένουν εναντίωση από έναν άπιστο κόσμο ο οποίος δεν έχει κατανόηση.

 7. Πώς εκδήλωνε υπομονή ο Ιησούς, και γιατί πρέπει να κάνουμε εμείς το ίδιο;

⁷ Ο Ιησούς εκδήλωνε κατάλληλη στάση και με άλλους τρόπους. Ποτέ δεν ήταν ανυπόμονος απέναντι στον Ιεχωβά αλλά περίμενε υπομονετικά την επεξεργασία των σκοπών Του. (Ψαλμός 110:1· Ματθαίος 24:36· Πράξεις 2:32-36· Εβραίους 10:12, 13) Επιπλέον, ο Ιησούς δεν γινόταν ανυπόμονος με τους ακολούθους του. Τους είπε: «Μάθετε από εμένα». Εφόσον ο ίδιος ήταν «πράος», η διδασκαλία του ήταν εποικοδομητική και αναζωογονητική. Και επειδή ήταν «ταπεινός στην καρδιά», ποτέ δεν ήταν πομπώδης ή αλαζονικός. (Ματθαίος 11:29) Ο Παύλος μάς ενθαρρύνει να μιμούμαστε αυτές τις πτυχές της στάσης του Ιησού όταν λέει: «Να διατηρείτε αυτή τη διανοητική στάση μέσα σας η οποία ήταν και μέσα στον Χριστό Ιησού, ο οποίος, αν και υπήρχε με μορφή Θεού, δεν διανοήθηκε κάποια αρπαγή, δηλαδή το να είναι ίσος με τον Θεό. Όχι! Αλλά άδειασε τον εαυτό του και πήρε μορφή δούλου και έγινε όμοιος με τους ανθρώπους».​—Φιλιππησίους 2:5-7.

8, 9. (α) Γιατί πρέπει να εργαστούμε για να καλλιεργήσουμε ανιδιοτελή στάση; (β) Γιατί δεν πρέπει να αποθαρρυνόμαστε αν υστερούμε ως προς το υπόδειγμα που άφησε ο Ιησούς, και πώς αποτέλεσε ο Παύλος καλό παράδειγμα ως προς αυτό;

⁸ Είναι εύκολο να λέμε ότι θέλουμε να υπηρετούμε τους άλλους και να βάζουμε τις ανάγκες τους πάνω από τις δικές μας. Αλλά μια ειλικρινής εξέταση της διανοητικής μας στάσης μπορεί να αποκαλύψει ότι η καρδιά μας δεν έχει σε πλήρη βαθμό αυτή την προδιάθεση. Γιατί; Πρώτον, επειδή έχουμε κληρονομήσει ιδιοτελή χαρακτηριστικά από τον Αδάμ και την Εύα και, δεύτερον, επειδή ζούμε σε έναν κόσμο που προωθεί την ιδιοτέλεια. (Εφεσίους 4:17, 18) Η ανάπτυξη ανιδιοτελούς στάσης συχνά σημαίνει την καλλιέργεια ενός τρόπου σκέψης ο οποίος συγκρούεται με την εγγενή ατελή μας φύση. Αυτό απαιτεί αποφασιστικότητα και προσπάθεια.