Υπομονή — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

ΥΠΟΜΟΝΗ

Το ρήμα ὑπομένω του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου, που σημαίνει κατά κυριολεξία «παραμένω ή μένω κάτω από», αποδίδεται “μένω (πίσω)” στα εδάφια Λουκάς 2:43 και Πράξεις 17:14. Το ρήμα αυτό απέκτησε επίσης την έννοια «διατηρώ τη θέση μου· είμαι καρτερικός· παραμένω σταθερός». (Ματ 24:13) Το ουσιαστικό ὑπομονή μεταδίδει συνήθως την έννοια του θάρρους, της σταθερότητας, της αντοχής ή της καρτερικότητας, που δεν απελπίζεται μπροστά στα εμπόδια, στους διωγμούς, στις δοκιμασίες και στους πειρασμούς.

Γιατί Χρειάζεται. Οι Χριστιανοί ίσως αναγκαστούν να αντιμετωπίσουν μεταξύ άλλων αδιαφορία, ονειδισμό, κακοπαράσταση, έντονη εχθρότητα, μίσος από στενούς συγγενείς, κακομεταχείριση, φυλάκιση, ακόμη και θάνατο. (Ματ 5:10-12· 10:16-22· 24:9, 10, 39· Μαρ 13:9, 12, 13· Απ 13:10) Αυτές οι καταστάσεις απαιτούν υπομονή. Χωρίς αυτή τη ζωτική ιδιότητα, είναι αδύνατον να αποκτήσει κάποιος αιώνια ζωή. (Ρω 2:7· Εβρ 10:36· Απ 14:12) Αυτό συμβαίνει επειδή εκείνο που μετράει είναι ο τερματισμός, όχι το πόσο καλά μπορεί να ξεκίνησε το άτομο την πορεία του ως Χριστιανός μαθητής. Όπως το διατύπωσε ο Ιησούς Χριστός: «Εκείνος που θα έχει υπομείνει ως το τέλος, αυτός θα σωθεί». (Ματ 24:13) «Μέσω της υπομονής σας θα αποκτήσετε τις ψυχές σας».—Λου 21:19.

Τα άτομα τα οποία δέχονται “το λόγο του Θεού” γρήγορα αλλά μόνο επιφανειακά στερούνται υπομονής. Παραιτούνται σύντομα αν υποστούν θλίψη ή διωγμό, χάνοντας έτσι την επιδοκιμασία και την ευλογία του Θεού. Αλλά όσοι αναπτύσσουν βαθιά εκτίμηση για “το λόγο του Θεού” υπομένουν σταθερά. «Καρποφορούν με υπομονή», συνεχίζοντας πιστά να διακηρύττουν το άγγελμα του Θεού παρά τις δυσκολίες, τα παθήματα και την αποθάρρυνση.—Λου 8:11, 13, 15.

Πώς Διατηρείται. Αναλογιζόμενοι το θαυμάσιο παράδειγμα που έχουν θέσει οι υπηρέτες του Θεού—οι προφήτες της προχριστιανικής εποχής, ο Ιώβ, οι απόστολοι Παύλος και Ιωάννης και πολλοί άλλοι—και δίνοντας προσοχή στο αποτέλεσμα της πιστής τους πορείας είναι δυνατόν να αισθανθούμε φοβερή υποκίνηση για να διατηρήσουμε την υπομονή μας όταν υφιστάμεθα παθήματα. (2Κο 6:3-10· 12:12· 2Θε 1:4· 2Τι 3:10-12· Ιακ 5:10, 11· Απ 1:9) Ιδιαίτερα πρέπει να έχουμε προσηλωμένο το βλέμμα μας στην άψογη υπομονή του Ιησού Χριστού.—Εβρ 12:2, 3· 1Πε 2:19-24.

Είναι επίσης σημαντικό να μη χάνουμε ποτέ από τα μάτια μας τη Χριστιανική ελπίδα, δηλαδή την αιώνια ζωή σε αναμάρτητη κατάσταση. Ακόμη και ο θάνατος στα χέρια διωκτών δεν μπορεί να ακυρώσει αυτή την ελπίδα. (Ρω 5:4, 5· 1Θε 1:3· Απ 2:10) Τα σημερινά παθήματα θα ωχριούν σε σύγκριση με την εκπλήρωση αυτής της μεγαλειώδους ελπίδας. (Ρω 8:18-25) Μπροστά στην αιωνιότητα, οποιαδήποτε παθήματα, παρά την τωρινή τους σφοδρότητα, είναι «στιγμιαία και ελαφριά». (2Κο 4:16-18) Αν θυμάται κανείς ότι οι δοκιμασίες είναι προσωρινές και κρατάει γερά τη Χριστιανική ελπίδα, αυτό θα τον εμποδίσει να πέσει στην απόγνωση και να γίνει άπιστος στον Ιεχωβά Θεό.

Η υπομονή στη Χριστιανική οδό δεν εξαρτάται από την προσωπική δύναμη. Ο Ύψιστος είναι αυτός που μέσω του πνεύματός του και της παρηγοριάς που παρέχουν οι Γραφές στηρίζει και ενδυναμώνει τους υπηρέτες του. «Χορηγεί υπομονή» σε όσους βασίζονται πλήρως σε αυτόν, γι’ αυτό και οι Χριστιανοί ζητούν ορθά μέσω προσευχής τη βοήθειά του, περιλαμβανομένης και της σοφίας που χρειάζονται για να αντιμετωπίσουν μια συγκεκριμένη δοκιμασία. (Ρω 15:4, 5· Ιακ 1:5) Ο Ιεχωβά δεν θα επιτρέψει ποτέ να υποβληθεί κάποιος σε δοκιμασία την οποία του είναι αδύνατον να αντέξει. Αν κάποιος αποβλέπει σε Εκείνον για βοήθεια, χωρίς να χάνει την πίστη του αλλά εμπιστευόμενος πλήρως στον Ιεχωβά, ο Παντοδύναμος θα προμηθεύσει τη διέξοδο ώστε αυτός να μπορέσει να υπομείνει.—1Κο 10:13· 2Κο 4:9.

Η δύναμη την οποία μπορούν να αντλήσουν οι Χριστιανοί όταν υφίστανται παθήματα είναι απεριόριστη. Η προσευχή του αποστόλου Παύλου για τους Κολοσσαείς ήταν να “ενδυναμώνονται με κάθε δύναμη σύμφωνα με την ένδοξη κραταιότητα του [Θεού] ώστε να υπομένουν πλήρως και να είναι μακρόθυμοι με χαρά”. (Κολ 1:11) Ένα παράδειγμα αυτής της “ένδοξης κραταιότητας” σε δράση είναι η ανάσταση του Ιησού Χριστού από τους νεκρούς και η εξύψωσή του στα δεξιά του Πατέρα.—Εφ 1:19-21.

Ο Ιεχωβά Θεός και ο Γιος του θέλουν να πετύχουν όλοι. Αυτό γίνεται φανερό από την ενθάρρυνση που έδωσε ο Ιησούς Χριστός όσον αφορά την υπομονή στα μέλη των Χριστιανικών εκκλησιών της Εφέσου, της Σμύρνης, της Περγάμου, των Θυατείρων, των Σάρδεων, της Φιλαδέλφειας και της Λαοδίκειας.—Απ 2:1-3, 8-10, 12, 13, 18, 19· 3:4, 5, 7, 10, 11, 14, 19-21.

Η Σωστή Άποψη για τις Δοκιμασίες. Εφόσον οι Χριστιανοί γνωρίζουν ότι το αιώνιο μέλλον τους εξαρτάται από την υπομονή και ότι μπορούν να είναι βέβαιοι για την άνωθεν βοήθεια, δεν θα πρέπει να τρέμουν τις δοκιμασίες και τις θλίψεις δυσφορώντας για αυτές ή ενδίδοντας στα παράπονα, στην αυτολύπηση ή στην πικρία. Ο απόστολος Παύλος πρότρεψε: «Ας αγαλλόμαστε ενώ βρισκόμαστε σε θλίψεις, αφού γνωρίζουμε ότι η θλίψη παράγει υπομονή». (Ρω 5:3) Οι δοκιμασίες που αντιμετωπίζονται με θεϊκή βοήθεια υπομονετικά και σταθερά αποκαλύπτουν ότι ο Χριστιανός διαθέτει την απαιτούμενη ιδιότητα της υπομονής—κάτι που δεν γνώριζε στην πράξη και εκ πείρας προτού αρχίσει η θλίψη.

Πρέπει να επιτρέπουμε στην υπομονή να έχει «το έργο της πλήρες» αφήνοντας τη δοκιμασία να ολοκληρωθεί χωρίς να προσπαθούμε να την τερματίσουμε γρήγορα χρησιμοποιώντας αντιγραφικά μέσα. Τότε, η πίστη θα δοκιμαστεί και θα εξαγνιστεί, και η δύναμη που έχει να μας στηρίζει θα φανερωθεί. Ίσως αποκαλυφτούν αδυναμίες, πράγμα που θα επιτρέψει στον Χριστιανό να διακρίνει τα όποια ελαττώματα και να κάνει τις απαραίτητες βελτιώσεις. Οι δοκιμασίες που υπομένει πιστά κάποιος μπορούν να τον διαπλάσουν κάνοντάς τον πιο υπομονετικό, σπλαχνικό, συμπονετικό, καλοσυνάτο και στοργικό στις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του. Επομένως, αν επιτρέπει στην υπομονή να «έχει το έργο της πλήρες», δεν θα είναι “ελλιπής σε τίποτα” από όσα ψάχνει ο Ιεχωβά Θεός να βρει στους επιδοκιμασμένους υπηρέτες του.—Ιακ 1:2-4.

Βλέπε επίσης ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ.