ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ

Η κατάσταση στην οποία έχει λάβει χώρα η σύλληψη και το αγέννητο παιδί κυοφορείται από τη μητέρα.

Δίνοντας στον Αδάμ και στην Εύα την εντολή: «Να είστε καρποφόροι και να πληθυνθείτε και να γεμίσετε τη γη», ο Ιεχωβά έδειξε ότι η εγκυμοσύνη θα αποτελούσε μέρος του φυσιολογικού ρόλου της γυναίκας. (Γε 1:28) Με την εισαγωγή της ατέλειας στην ανθρώπινη οικογένεια, ο Θεός εξήγησε ότι θα αυξανόταν ο πόνος της εγκυμοσύνης. (Γε 3:16· βλέπε ΠΟΝΟΙ ΤΟΚΕΤΟΥ.) Η εβραϊκή λέξη χαράχ σημαίνει «συλλαμβάνω, μένω έγκυος». (1Χρ 4:17· 7:23) Η αντίστοιχη ιδέα στην Κοινή Ελληνική μεταδιδόταν τις περισσότερες φορές με τον ιδιωματισμό ἐν γαστρὶ ἔχειν, που σήμαινε «κυοφορώ», ή αλλιώς «είμαι έγκυος».—Ματ 1:18, 23.

Οι Ιουδαίοι θεωρούσαν τα παιδιά, και ιδιαίτερα τα αγόρια, ευλογία (Ψλ 127:3· 128:3· Γε 29:32-35· 30:5, 6), ενώ τη στειρότητα τη θεωρούσαν ντροπή και όνειδος. (Λου 1:24, 25· Γε 25:21· 30:1) Συνεπώς, η εγκυμοσύνη ήταν κάτι το επιθυμητό για την παντρεμένη γυναίκα. (1Σα 1:2, 11, 20) Από τη στιγμή που λάβαινε χώρα η σύλληψη ενός παιδιού, το αναπτυσσόμενο έμβρυο θεωρούνταν ψυχή. Οποιαδήποτε ενέργεια προκαλούσε τη θανάτωση ενός αναπτυσσόμενου παιδιού στη μήτρα ενέπιπτε στον κανόνα «ψυχή αντί ψυχής». (Εξ 21:22, 23) Το να σκίσει ένας εχθρός μια έγκυο γυναίκα ήταν ειδεχθής πράξη.—Ωσ 13:16· Αμ 1:13· 2Βα 8:12· 15:16.

Η εγκυμοσύνη περιλαμβάνει πόνο κατά τον τερματισμό της (Ψλ 48:6· 1Θε 5:3), αλλά αυτή η προσωρινή λύπη τελειώνει με τη γέννηση του παιδιού, και έτσι η εγκυμοσύνη φυσιολογικά ολοκληρώνεται με χαρά και ικανοποίηση.—Ιωα 16:21, 22.

«Αλίμονο στις Έγκυες». Απαντώντας στην ερώτηση των αποστόλων σχετικά με την τελική περίοδο του συστήματος πραγμάτων, ο Ιησούς μίλησε για τη φυγή από την Ιουδαία και είπε: «Αλίμονο στις έγκυες και σε αυτές που θηλάζουν εκείνες τις ημέρες!» (Ματ 24:19· Μαρ 13:17· Λου 21:23) Η εκπλήρωση και η αλήθεια αυτών των λόγων καταδείχτηκαν από τα γεγονότα πριν και κατά τη διάρκεια της καταστροφής της Ιερουσαλήμ το 70 Κ.Χ. Μολονότι μια έγκυος μπορεί συνήθως, μέσα σε λογικά πλαίσια, να είναι δραστήρια και να μετακινείται (Λου 1:39, 56· 2:5), η φυγή με παρατεταμένη πεζοπορία πάνω σε ορεινό έδαφος θα ήταν δύσκολη για μια γυναίκα σε αυτή την κατάσταση, ειδικά αν ήταν ετοιμόγεννη. Τρομερά δεινά βρήκαν τις έγκυες και αυτές που θήλαζαν όταν οι ρωμαϊκές δυνάμεις πολιόρκησαν την Ιερουσαλήμ. Επικράτησε πείνα. Κατά την εγκυμοσύνη η γυναίκα πρέπει να τρέφεται σωστά. Αν, για παράδειγμα, δεν λαβαίνει αρκετό ασβέστιο, μπορεί να χάσει τα δόντια της, διότι το σώμα χρειάζεται ασβέστιο για να σχηματίσει τα κόκαλα του αναπτυσσόμενου μωρού. Επιπλέον, το μητρικό προστατευτικό ένστικτο θα έκανε μια γυναίκα να βασανίζεται ακόμη περισσότερο καθώς θα έβλεπε βρέφη να λιμοκτονούν και να πεθαίνουν, τη στιγμή που γνώριζε ότι σύντομα θα έφερνε στον κόσμο ένα παιδί που θα έπρεπε να ζήσει σε τέτοιες συνθήκες. Ο Ιώσηπος έγραψε τα εξής σχετικά με μερικούς που λιμοκτονούσαν στην πολιορκημένη Ιερουσαλήμ: «Δεν υπήρχε οίκτος για τα άσπρα μαλλιά ούτε για τα νήπια, τα παιδιά τα σήκωναν μαζί με το ψωμί που κρατούσαν και τα πετούσαν καταγής».—Ο Ιουδαϊκός Πόλεμος, Ε΄, 433 (x, 3)· παράβαλε Λου 23:29.

Μεταφορική Χρήση. Η περίοδος της εγκυμοσύνης, που κορυφώνεται με τη γέννηση ενός παιδιού, χρησιμοποιείται αρκετές φορές με μεταφορική έννοια. Ο Ισραήλ έχασε την εύνοια του Θεού επειδή ο άπιστος λαός του “συνέλαβε προβλήματα και γέννησε βλαβερά πράγματα”. (Ησ 59:2-8· παράβαλε Ψλ 7:14.) Όλα άρχισαν όταν αυτοί επέτρεψαν σε “βλαβερές σκέψεις” και εσφαλμένες επιθυμίες να γονιμοποιήσουν τη διάνοια και την καρδιά τους και, στην ουσία, να κυοφορηθούν εκεί, πράγμα που είχε ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα τη γέννηση “βλαβερών έργων”.—Παράβαλε Ιακ 1:14, 15.

Σε άλλο σημείο ο Ησαΐας περιγράφει τον Ισραήλ ως γυναίκα που φωνάζει από τους πόνους του τοκετού και λέει στον Θεό: «Έτσι γίναμε εξαιτίας σου, Ιεχωβά. Εγκυμονήσαμε, είχαμε πόνους τοκετού· ήταν σαν να γεννήσαμε άνεμο. Καμιά πραγματική σωτηρία δεν κατορθώνουμε να φέρουμε για αυτή τη γη, και δεν υπάρχουν κάτοικοι για την παραγωγική γη που να πέφτουν με γέννα [«να έρχονται στη ζωή», JP]». (Ησ 26:17, 18) Αυτό μπορεί να αναφέρεται στο γεγονός ότι, παρά τις ευλογίες του Θεού (παράβαλε Ησ 26:15) και παρά το ότι εκείνος είχε θέσει ενώπιον του Ισραήλ την ευκαιρία να γίνει «βασιλεία ιερέων και άγιο έθνος» (Εξ 19:6), ο Ισραήλ δεν είχε δει ακόμη να πραγματοποιείται η από πολλού αναμενόμενη εκπλήρωση της υπόσχεσης σχετικά με το Σπέρμα μέσω του οποίου θα έρρεαν ευλογίες. (Γε 22:15-18) Οι προσπάθειες του ίδιου του Ισραήλ για σωτηρία είχαν αποβεί μάταιες, δεν είχαν αποφέρει κάτι χειροπιαστό. Ως έθνος, δεν μπορούσαν να φέρουν την ελευθερία «από την υποδούλωση στη φθορά» για την οποία όλη η δημιουργία «στενάζει και πονάει». (Ρω 8:19-22· παράβαλε 10:3· 11:7.) Με την κατάκτηση από τους Βαβυλωνίους, ο τόπος «μαράθηκε» επειδή μιάνθηκε από την παραβίαση της διαθήκης του Θεού, και «οι κάτοικοι του τόπου ελαττώθηκαν σε αριθμό».—Ησ 24:4-6.

Αντίθετα, επαναφέροντας το λαό του από την εξορία, ο Ιεχωβά έκανε την Ιερουσαλήμ σαν γυναίκα που είχε μείνει έγκυος από το σύζυγό της και γέννησε πολλά παιδιά.—Ησ 54:1-8.

Ο απόστολος Παύλος παραθέτει αυτή την προφητεία του 54ου κεφαλαίου του Ησαΐα και την εφαρμόζει στην «άνω Ιερουσαλήμ [η οποία] είναι ελεύθερη, και αυτή είναι μητέρα μας». (Γα 4:26, 27) Προφανώς, αυτό αποτελεί το κλειδί για την κατανόηση του οράματος των εδαφίων Αποκάλυψη 12:1-5, όπου μια έγκυος ουράνια «γυναίκα» γεννάει «γιο, αρσενικό, ο οποίος θα ποιμάνει όλα τα έθνη με σιδερένιο ραβδί». Η ποίμανση των εθνών με σιδερένιο ραβδί συνδέεται άμεσα με τη Μεσσιανική Βασιλεία του Θεού, και επομένως το όραμα πρέπει να αναφέρεται στη γέννηση αυτής της Βασιλείας, γι’ αυτό και μετά την αποτυχία της επίθεσης του Σατανά εναντίον του νεογέννητου “παιδιού”, ακούγεται η ακόλουθη κραυγή: «Τώρα πραγματοποιήθηκε η σωτηρία και η δύναμη και η βασιλεία του Θεού μας και η εξουσία του Χριστού του». (Απ 12:10) Η αγωνία της εγκύου ουράνιας “γυναίκας” πριν από τη γέννα θυμίζει την έκφραση του Παύλου στο εδάφιο Γαλάτες 4:19, όπου οι “πόνοι γέννας” συμβολίζουν προφανώς το μεγάλο ενδιαφέρον και τη σφοδρή επιθυμία που έχει κάποιος να δει την πλήρη εξέλιξη των πραγμάτων (στην περίπτωση του Παύλου, την πλήρη εξέλιξη των πιστών της Γαλατίας ως Χριστιανών).