Έχετε Εσείς «Παρρησία»;

ΕΞΙ και πλέον εκατομμύρια άνθρωποι σε 235 χώρες έχουν αυτό που η Αγία Γραφή αποκαλεί «παρρησία». Η λέξη αυτή εμφανίζεται 18 φορές στο κείμενο των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών της Μετάφρασης Νέου Κόσμου. (Φιλιππησίους 1:20· 1 Τιμόθεο 3:13· Εβραίους 3:6· 1 Ιωάννη 3:21) Τι περιλαμβάνει η «παρρησία»; Τι είναι αυτό που μας βοηθάει να την αποκτήσουμε; Σε ποιες μορφές επικοινωνίας μάς δίνει η παρρησία τη δυνατότητα να εκφραζόμαστε ανεμπόδιστα;

Σύμφωνα με Το Ερμηνευτικό Λεξικό των Λέξεων της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, του Βάιν (Vine’s Expository Dictionary of Old and New Testament Words), η λέξη του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου παρρησίᾳ υποδηλώνει «ελευθερία λόγου, ανεπιφύλακτη ομιλία, . . . απουσία φόβου όταν πρόκειται να μιλήσει κάποιος με τόλμη. Κατά συνέπεια, σημαίνει πεποίθηση, θάρρος που συνοδεύεται από χαρά, τόλμη, χωρίς να αφορά απαραιτήτως την ομιλία». Ωστόσο, αυτού του είδους η παρρησία δεν πρέπει να συγχέεται με την τραχύτητα ή την αγένεια. «Ο λόγος σας ας είναι πάντοτε με χάρη», δηλώνει η Γραφή. (Κολοσσαείς 4:6) Η παρρησία περιλαμβάνει το να παραμένουμε διακριτικοί χωρίς να επιτρέπουμε σε οδυνηρές καταστάσεις ή στο φόβο του ανθρώπου να μας εμποδίζουν να μιλάμε.

Είναι η παρρησία εγγενές δικαίωμά μας; Εξετάστε τι έγραψε ο απόστολος Παύλος στους Χριστιανούς της Εφέσου: «Σε εμένα, έναν άνθρωπο μικρότερο και από τον πιο μικρό από όλους τους αγίους, δόθηκε αυτή η παρ’ αξία καλοσύνη για να διακηρύξω στα έθνη τα καλά νέα σχετικά με τον ανεξερεύνητο πλούτο του Χριστού». Ο Παύλος πρόσθεσε ότι διαμέσου του Ιησού Χριστού «έχουμε αυτή την παρρησία καθώς και πρόσβαση με πεποίθηση μέσω της πίστης μας σε αυτόν». (Εφεσίους 3:8-12) Αντί να αποτελεί έμφυτο προνόμιο, η παρρησία πηγάζει από τη σχέση μας με τον Ιεχωβά Θεό η οποία βασίζεται στην πίστη στον Ιησού Χριστό. Ας δούμε τι μπορεί να μας βοηθήσει να αποκτήσουμε αυτή την παρρησία και πώς μπορούμε να την εκδηλώνουμε όταν κηρύττουμε, διδάσκουμε και προσευχόμαστε.

Τι μας Βοηθάει να Κηρύττουμε με Τόλμη;

Ο Ιησούς Χριστός είναι το πρώτιστο παράδειγμα ατόμου που μιλούσε με παρρησία. Ο ζήλος του τον υποκινούσε να εκμεταλλεύεται τις ευκαιρίες που του δίνονταν για να κηρύττει. Είτε ξεκουραζόταν είτε δειπνούσε σε κάποιο σπίτι είτε περπατούσε στο δρόμο, ποτέ δεν έχανε ευκαιρία να μιλήσει σχετικά με τη Βασιλεία του Θεού. Ούτε ο χλευασμός ούτε η απροκάλυπτη εναντίωση μπορούσαν να φοβίσουν τον Ιησού ώστε να παραμείνει σιωπηλός. Απεναντίας, εξέθετε θαρραλέα τους ανειλικρινείς θρησκευτικούς ηγέτες των ημερών του. (Ματθαίος 23:13-36) Ακόμη και όταν συνελήφθη και πέρασε από δίκη, ο Ιησούς μίλησε θαρραλέα.—Ιωάννης 18:6, 19, 20, 37.

Οι απόστολοι του Ιησού απέκτησαν την ίδια παρρησία. Την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ., ο Πέτρος μίλησε με παρρησία μπροστά σε ένα πλήθος 3.000 και πλέον ατόμων. Αξίζει να σημειωθεί ότι, λίγο πριν, ο ίδιος είχε δειλιάσει όταν τον αναγνώρισε μια υπηρέτρια. (Μάρκος 14:66-71· Πράξεις 2:14, 29, 41) Όταν ο Πέτρος και ο Ιωάννης σύρθηκαν ενώπιον των θρησκευτικών ηγετών, δεν παρέλυσαν από φόβο. Χωρίς δισταγμό, έδωσαν μαρτυρία με τόλμη σχετικά με τον αναστημένο Ιησού Χριστό. Μάλιστα, η παρρησία του Πέτρου και του Ιωάννη ήταν αυτή που έκανε τους θρησκευτικούς ηγέτες να αναγνωρίσουν ότι εκείνοι οι άντρες ήταν με τον Ιησού. (Πράξεις 4:5-13) Τι τους κατέστησε ικανούς να μιλούν με τόση τόλμη;

Ο Ιησούς είχε υποσχεθεί στους αποστόλους του: «Όταν σας παραδώσουν, μην ανησυχήσετε για το πώς ή σχετικά με τι θα μιλήσετε· διότι αυτό για το οποίο θα μιλήσετε θα σας δοθεί εκείνη την ώρα· διότι εκείνοι που μιλούν δεν είστε απλώς εσείς, αλλά το πνεύμα του Πατέρα σας είναι που μιλάει χρησιμοποιώντας εσάς». (Ματθαίος 10:19, 20) Το άγιο πνεύμα βοήθησε τον Πέτρο και άλλους να υπερνικήσουν κάθε δειλία ή φόβο που θα μπορούσε να τους εμποδίσει να εκφράζονται ελεύθερα. Η επιρροή αυτής της ισχυρής δύναμης μπορεί παρόμοια να βοηθήσει και εμάς.

Επιπρόσθετα, ο Ιησούς ανέθεσε στους ακολούθους του την αποστολή να κάνουν μαθητές. Κάτι τέτοιο ήταν κατάλληλο εφόσον ο ίδιος είναι Εκείνος στον οποίο έχει δοθεί «όλη η εξουσία στον ουρανό και στη γη», και “αυτός είναι μαζί τους”. (Ματθαίος 28:18-20) Το ότι αναγνώριζαν πως είχαν την υποστήριξη του Ιησού εμφύσησε πεποίθηση στους πρώτους μαθητές, καθώς αντιμετώπιζαν ανθρώπους που βρίσκονταν σε θέσεις εξουσίας και ήταν αποφασισμένοι να εμποδίσουν το κήρυγμά τους. (Πράξεις 4:18-20· 5:28, 29) Το ίδιο μπορεί να γίνει και με εμάς αν αναγνωρίζουμε ότι έχουμε αυτή την υποστήριξη.

Προσδιορίζοντας έναν ακόμη λόγο για άφοβη ομιλία, ο Παύλος συνέδεσε την ελπίδα με «μεγάλη παρρησία». (2 Κορινθίους 3:12· Φιλιππησίους 1:20) Εφόσον το άγγελμα ελπίδας ήταν τόσο καλό ώστε οι Χριστιανοί δεν μπορούσαν να το κρατήσουν για τον εαυτό τους, χρειαζόταν να μιλούν και σε άλλους για αυτό. Πράγματι, η ελπίδα μας αποτελεί λόγο για να μιλάμε με παρρησία.—Εβραίους 3:6.

Κήρυγμα με Τόλμη

Πώς μπορούμε να κηρύττουμε με τόλμη ακόμη και κάτω από καταστάσεις που ενδεχομένως προκαλούν φόβο; Εξετάστε το παράδειγμα του αποστόλου Παύλου. Ενόσω βρισκόταν φυλακισμένος στη Ρώμη, ζήτησε από τους ομοπίστους του να προσεύχονται ώστε “να του δοθεί ικανότητα να μιλάει όταν άνοιγε το στόμα του, για να μιλήσει με τόλμη όπως έπρεπε να μιλήσει”. (Εφεσίους 6:19, 20) Απαντήθηκαν εκείνες οι προσευχές; Ναι! Ενόσω ήταν φυλακισμένος, ο Παύλος συνέχιζε να “κηρύττει τη βασιλεία του Θεού . . . με τη μεγαλύτερη παρρησία, ανεμπόδιστα”.—Πράξεις 28:30, 31.

Το να επωφελούμαστε από τις ευκαιρίες που έχουμε για να δίνουμε μαρτυρία στην εργασία, στο σχολείο ή ενόσω ταξιδεύουμε μπορεί να δοκιμάσει την παρρησία μας. Η ντροπαλότητα, ο φόβος για την αντίδραση που μπορεί να συναντήσουμε ή η έλλειψη πεποίθησης στις ικανότητές μας ίσως μας κάνουν να μένουμε σιωπηλοί. Και σε σχέση με αυτό, ο απόστολος Παύλος θέτει καλό παράδειγμα. «Πήραμε θάρρος μέσω του Θεού μας για να σας πούμε τα καλά νέα του Θεού με μεγάλο αγώνα», έγραψε. (1 Θεσσαλονικείς 2:2) Μόνο επειδή βασιζόταν στον Ιεχωβά, ο Παύλος κατάφερε να κάνει πράγματα που ξεπερνούσαν τη δική του δύναμη.

Η προσευχή βοήθησε μια γυναίκα ονόματι Σέρι να πάρει θάρρος όταν της παρουσιάστηκε κάποια ευκαιρία για ανεπίσημη μαρτυρία. Μια μέρα ενώ περίμενε να επιστρέψει ο σύζυγός της από κάποια συνάντηση, πρόσεξε μια γυναίκα η οποία επίσης περίμενε. «Με έναν τεράστιο κόμπο στο λαιμό μου», είπε η Σέρι, «προσευχήθηκα στον Ιεχωβά για θάρρος». Όταν η Σέρι πλησίασε τη γυναίκα, ήρθε ένας Βαπτιστής ιερέας. Η Σέρι δεν περίμενε να αντιμετωπίσει έναν κληρικό. Ωστόσο, προσευχήθηκε ξανά και κατάφερε να δώσει μαρτυρία. Έδωσε έντυπα στη γυναίκα και έκανε διευθετήσεις για επανεπίσκεψη. Όταν εκμεταλλευόμαστε τις ευκαιρίες που έχουμε για να δίνουμε μαρτυρία, μπορούμε να είμαστε πεπεισμένοι ότι η εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά θα μας βοηθάει να εκδηλώνουμε παρρησία.

Όταν Διδάσκουμε

Η παρρησία συνδέεται στενά με τη διδασκαλία. Όσον αφορά τους «άντρες που διακονούν με καλό τρόπο» στην εκκλησία, η Γραφή λέει: «Αποκτούν για τον εαυτό τους καλή υπόσταση και μεγάλη παρρησία στην πίστη που είναι σε σχέση με τον Χριστό Ιησού». (1 Τιμόθεο 3:13) Αποκτούν αυτή την παρρησία εφαρμόζοντας στον εαυτό τους όσα διδάσκουν στους άλλους. Ενεργώντας έτσι προστατεύουν και ενισχύουν την εκκλησία.

Όταν έχουμε παρρησία με αυτόν τον τρόπο, η συμβουλή μας είναι πιο αποτελεσματική και υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να την ακολουθήσουν οι άλλοι. Αντί να αποπροσανατολίζονται οι ακροατές εξαιτίας ενός κακού παραδείγματος, θα παροτρύνονται βλέποντας την πρακτική εφαρμογή των όσων διδάσκονται. Αυτή η παρρησία δίνει σε όσους έχουν τα πνευματικά προσόντα τη δυνατότητα να “διορθώνουν τον αδελφό τους” προτού κλιμακωθεί κάποιο πρόβλημα. (Γαλάτες 6:1) Από την άλλη πλευρά, ένα άτομο που θέτει κακό παράδειγμα ίσως διστάζει να μιλήσει ανοιχτά, νιώθοντας ότι δεν έχει το δικαίωμα να το κάνει αυτό. Η καθυστέρηση στην παροχή της αναγκαίας συμβουλής μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφικές συνέπειες.

Το να μιλάμε με τόλμη δεν σημαίνει να γινόμαστε επικριτικοί, δογματικοί ή ισχυρογνώμονες. Ο Παύλος νουθέτησε τον Φιλήμονα «με βάση την αγάπη». (Φιλήμονα 8, 9) Και τα λόγια του αποστόλου βρήκαν προφανώς ευνοϊκή ανταπόκριση. Όντως, η αγάπη πρέπει να είναι η δύναμη που υποκινεί έναν πρεσβύτερο να δώσει οποιαδήποτε συμβουλή!

Η παρρησία είναι οπωσδήποτε ζωτική, όταν πρόκειται να δοθεί συμβουλή. Είναι επίσης σημαντική και σε άλλες περιπτώσεις. Ο Παύλος έγραψε στην εκκλησία της Κορίνθου: «Έχω μεγάλη παρρησία απέναντί σας. Έχω μεγάλη καύχηση αναφορικά με εσάς». (2 Κορινθίους 7:4) Ο Παύλος δεν δίσταζε να επαινεί τους αδελφούς και τις αδελφές του όταν αυτό ήταν κατάλληλο. Η αγάπη τον υποκινούσε να εστιάζει την προσοχή του στις καλές ιδιότητες των ομοπίστων του, παρότι γνώριζε τα ελαττώματά τους. Και σήμερα η Χριστιανική εκκλησία εποικοδομείται όταν οι πρεσβύτεροι επαινούν και ενθαρρύνουν αφειδώς τους αδελφούς και τις αδελφές τους.

Για να είναι αποτελεσματικοί στη διδασκαλία τους, όλοι οι Χριστιανοί χρειάζεται να έχουν παρρησία. Η Σέρι, η οποία αναφέρθηκε νωρίτερα, ήθελε να παροτρύνει τα παιδιά της να δίνουν μαρτυρία στο σχολείο. «Μολονότι ανατράφηκα στην αλήθεια», παραδέχεται, «σπανίως έδινα μαρτυρία στο σχολείο. Και σχεδόν ποτέ δεν έδινα ανεπίσημη μαρτυρία. Αναρωτιόμουν: “Τι παράδειγμα θέτω εγώ για τα παιδιά μου;”» Αυτό υποκίνησε τη Σέρι να καταβάλει μεγαλύτερη προσπάθεια για να δίνει ανεπίσημη μαρτυρία.

Ναι, οι άλλοι παρατηρούν τις πράξεις μας και διακρίνουν αν εμείς δεν εφαρμόζουμε όσα διδάσκουμε. Ας αποκτήσουμε, λοιπόν, παρρησία αγωνιζόμενοι να εναρμονίζουμε τις πράξεις μας με τα λόγια μας.

Στην Προσευχή

Η παρρησία είναι ιδιαίτερα σημαντική όταν προσευχόμαστε στον Ιεχωβά. Μπορούμε να ανοίγουμε χωρίς ενδοιασμούς την καρδιά μας στον Ιεχωβά, πεπεισμένοι ότι εκείνος ακούει τις προσευχές μας και ότι θα απαντήσει σε αυτές. Απολαμβάνουμε έτσι μια θερμή, στενή σχέση με τον ουράνιο Πατέρα μας. Ποτέ δεν πρέπει να διστάζουμε να πλησιάζουμε τον Ιεχωβά, νομίζοντας ότι είμαστε πολύ ασήμαντοι για κάτι τέτοιο. Τι θα γίνει αν νιώθουμε ένοχοι λόγω κάποιου σφάλματος ή αμαρτίας και αυτό μας εμποδίζει να εκφραζόμαστε εγκάρδια; Μπορούμε να εξακολουθήσουμε να πλησιάζουμε ελεύθερα τον Κυρίαρχο του σύμπαντος;

Η εξυψωμένη θέση του Ιησού ως Αρχιερέα παρέχει επιπρόσθετη βάση για να προσευχόμαστε με πεποίθηση. Στα εδάφια Εβραίους 4:15, 16 διαβάζουμε: «Έχουμε ως αρχιερέα, όχι κάποιον που δεν μπορεί να αισθανθεί συμπόνια για τις αδυναμίες μας, αλλά κάποιον που έχει δοκιμαστεί από όλες τις απόψεις όπως εμείς, αλλά χωρίς αμαρτία. Ας πλησιάζουμε, λοιπόν, με παρρησία το θρόνο της παρ’ αξία καλοσύνης, για να λάβουμε έλεος και να βρούμε παρ’ αξία καλοσύνη για βοήθεια στον κατάλληλο καιρό». Τέτοια είναι η αξία του θανάτου του Ιησού και του ρόλου του ως Αρχιερέα.

Αν επιδιώκουμε ένθερμα να υπακούμε στον Ιεχωβά, έχουμε κάθε λόγο να αναμένουμε ότι θα μας εισακούει. Ο απόστολος Ιωάννης έγραψε: «Αγαπητοί, αν η καρδιά μας δεν μας καταδικάζει, έχουμε παρρησία προς τον Θεό· και οτιδήποτε ζητάμε το λαβαίνουμε από αυτόν, επειδή τηρούμε τις εντολές του και κάνουμε αυτά που είναι αρεστά στα μάτια του».—1 Ιωάννη 3:21, 22.

Το να πλησιάζουμε τον Ιεχωβά ανεμπόδιστα μέσω προσευχής σημαίνει ότι μπορούμε να του μιλάμε για το καθετί. Οποιουσδήποτε φόβους και αν έχουμε, οποιεσδήποτε έγνοιες ή ανησυχίες και αν μας πλήττουν, μπορούμε να τα αναφέρουμε στον Ιεχωβά, πεπεισμένοι ότι δεν θα κωφεύσει ποτέ στις ειλικρινείς μας προσευχές. Ακόμη και αν έχουμε διαπράξει σοβαρή αμαρτία, η ενοχή δεν πρέπει να μας εμποδίζει να εκφραζόμαστε μέσω προσευχής, αν έχουμε μετανοήσει ειλικρινά.

Το παρ’ αξία δώρο της παρρησίας είναι αληθινά πολύτιμο. Με αυτό μπορούμε να δοξάζουμε τον Θεό στο έργο κηρύγματος και διδασκαλίας που κάνουμε καθώς και να τον πλησιάζουμε ακόμη πιο πολύ μέσω προσευχής. Ας “μην αποβάλουμε την παρρησία μας, για την οποία θα δοθεί μεγάλη ανταμοιβή”—η ανταμοιβή της αιώνιας ζωής.—Εβραίους 10:35.

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Ο απόστολος Παύλος μιλούσε με τόλμη

[Εικόνες στη σελίδα 15]

Η αποτελεσματική διδασκαλία απαιτεί παρρησία

[Εικόνα στη σελίδα 16]

Η παρρησία στην προσευχή είναι ουσιώδης