Η Άποψη της Αγίας Γραφής

Ευαρεστούν τον Θεό Όλες οι Θρησκευτικές Γιορτές;

Οι πιστοί, 20.000 στον αριθμό, γιορτάζουν μια ειδική Λειτουργία στην πλατεία της πόλης. Όταν τελειώνει η ακολουθία, αρχίζει η πομπή. Τώρα, το πλήθος των λάτρεων διογκώνεται φτάνοντας τους 60.000 ανθρώπους που κινούνται αργά-αργά μέσα στους δρόμους, ακολουθώντας όλοι την εικόνα της Νόσα Σανιόρα Απαρεσίντα, της προστάτιδας «αγίας» της Βραζιλίας. Στο αποκορύφωμα, δυνατοί κρότοι ακούγονται κοντά στο ναό, καθώς προσκυνητές κάνουν μια επίδειξη με φαντασμαγορικά πυροτεχνήματα.

ΤΕΤΟΙΟΥ είδους θρησκευτικές γιορτές με τις πομπές που τις συνοδεύουν είναι κοινές σε πολλές χώρες. Αλλά τι υποκινεί τα πλήθη να συμμετέχουν στις πομπές; Η παράδοση και η αφοσίωση είναι δυο από τα βασικά κίνητρα για τους Καθολικούς, για τους Βουδιστές και για μέλη άλλων θρησκευτικών δογμάτων. Επιπρόσθετα, όπως και στο παρελθόν, η ψυχαγωγία μπορεί να είναι ένα σημαντικό στοιχείο. Η Παγκόσμια Εγκυκλοπαίδεια του Βιβλίου (The World Book Encyclopedia) αναφέρει ότι στους μεσαιωνικούς χρόνους «πολλές θρησκευτικές γιορτές έδιναν έμφαση στην αναψυχή. Πρόσφεραν τη δυνατότητα στους ανθρώπους να ξεχάσουν τις δυσκολίες της καθημερινής τους ζωής». Συχνά, το ίδιο αποδεικνύεται αληθινό και σήμερα. Για παράδειγμα, το Σαλβαντόρ της Βραζιλίας είναι πασίγνωστο για τις θρησκευτικές και τις λαϊκές του γιορτές, οι οποίες αναμειγνύουν το μυστικισμό και τα ξεφαντώματα σε διάφορες τελετές και γλέντια που αποκορυφώνονται με το καρναβάλι. Ωστόσο, μολονότι μερικές θρησκευτικές πομπές μπορεί να έχουν χαρακτήρα γλεντιού, άλλες είναι επίσημες.

«Συνοδεύοντας την εικόνα και τους ιερείς, μερικοί έψελναν κάποιον ύμνο ενώ άλλοι ακολουθούσαν ήσυχα», παρατηρεί ένας επισκέπτης σε κάποια χαρακτηριστική πομπή στη Βραζιλία. «Όμως, αυτό που κυριαρχούσε στην περίσταση ήταν η σοβαρότητα, ή μάλλον η θλίψη, σαν να παρακολουθούσε το πλήθος κηδεία». Και ο Λούσιο, από το βόρειο μέρος της Βραζιλίας, λέει: «Όπως έκανα κάποτε και εγώ, οι άνθρωποι αναζητούν απεγνωσμένα μια γιατρειά ή κάποια λύση σε οικογενειακά ή οικονομικά προβλήματα. Συχνά η αφοσίωση σε έναν προστάτη ‘άγιο’ περιλαμβάνει το να φιλάνε την εικόνα, να ανεβαίνουν σκαλιά με τα γόνατα ή να περπατάνε μεγάλες αποστάσεις με μια πέτρα στο κεφάλι».

Τέτοιες αυτοεπιβαλλόμενες θυσίες μπορεί να φαίνονται παράξενες σε άτομα που δεν πιστεύουν. Ωστόσο, αυτοί που συμμετέχουν νιώθουν ότι ευαρεστούν τον Θεό. Όμως, συμβαίνει πράγματι αυτό; Η Αγία Γραφή μάς βοηθάει να καταλάβουμε αν τέτοιες θρησκευτικές γιορτές και πομπές ευαρεστούν τον Θεό ή όχι.

Έχουν την Εύνοια του Θεού;

Η ιστορία μάς λέει ότι ο αρχαίος Ισραήλ γιόρταζε με ευφροσύνη γιορτές τόσο σε ετήσια βάση όσο και σε άλλες τακτές περιόδους. Αυτές οι θρησκευτικές γιορτές τιμούσαν τον Ιεχωβά Θεό. (Δευτερονόμιον 16:14, 15) Σχετικά με τις Βιβλικές θρησκευτικές γιορτές, Το Εικονογραφημένο Λεξικό της Βίβλου (The Illustrated Bible Dictionary) λέει: «Η χαρά που εκδήλωναν ήταν εγκάρδια. Οι θρησκευτικές υποχρεώσεις δεν ήταν ασυμβίβαστες με την απόλαυση των εγκόσμιων πραγμάτων που τα θεωρούσαν δώρα από τον Θεό». Παρά τις θρησκευτικές γιορτές, οι ιερείς και ο λαός Ισραήλ παραμέλησαν την πνευματικότητά τους. (Ησαΐας 1:15-17· Ματθαίος 23:23) Ωστόσο, το ερώτημα που τίθεται τώρα είναι το εξής: Αποτελούσαν οι θρησκευτικές πομπές μέρος της Χριστιανοσύνης του πρώτου αιώνα;

Μολονότι ο Ιησούς Χριστός τηρούσε ορισμένες από τις Ιουδαϊκές γιορτές, ούτε ο Ιησούς ούτε και οι απόστολοί του καθιέρωσαν τη διεξαγωγή θρησκευτικών πομπών. Η Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (The Encyclopædia Britannica) λέει: «Οι πομπές φαίνεται ότι έγιναν δημοφιλείς λίγο μετά την αναγνώριση της Χριστιανοσύνης ως θρησκείας της αυτοκρατορίας από τον Κωνσταντίνο, τον 4ο αιώνα». Και Η Παγκόσμια Εγκυκλοπαίδεια του Βιβλίου αναφέρει: «Οι εκκλησιαστικές γιορτές [με τις πομπές που τις συνόδευαν] παρέλαβαν πολλά ειδωλολατρικά έθιμα, δίνοντας σε αυτά καινούριο νόημα».

Οι Χριστιανοί δεν έχουν καμιά υποχρέωση να συμμετέχουν σε τέτοιες θρησκευτικές γιορτές και πομπές. Αναφερόμενος σε γιορτές που απαιτούνταν από το Νόμο του Θεού που δόθηκε στον αρχαίο Ισραήλ, ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Ας μη σας κρίνη λοιπόν μηδείς δια φαγητόν ή δια ποτόν ή δια λόγον εορτής ή νεομηνίας ή σαββάτων, τα οποία είναι σκιά των μελλόντων, το σώμα όμως είναι του Χριστού [η πραγματικότητα ανήκει στον Χριστό, ΜΝΚ]». (Κολοσσαείς 2:16, 17) Οι Χριστιανοί στις Κολοσσές δεν θα έπρεπε να αφήνουν κανέναν να κρίνει την υπόστασή τους ενώπιον του Θεού με βάση την τήρηση των γιορτών του Μωσαϊκού Νόμου.

Κάτι Καλύτερο από τις Πομπές

Για τους Κολοσσαείς, το να ταυτίσουν τις Χριστιανικές τους πεποιθήσεις με τελετουργίες θα αποτελούσε οπισθοδρόμηση στην πίστη τους. Το σκεπτικό του Παύλου ήταν: Γιατί να ακολουθούν μόνο τη σκιά της αλήθειας; Η πραγματική αλήθεια βρίσκεται στον Χριστό. Συνεπώς, η προσκόλληση σε μια προφητική σκιά συσκοτίζει την πνευματική πραγματικότητα την οποία υποδείκνυαν αυτά τα πράγματα. Γιατί; Επειδή, όπως είπε ο Παύλος, ‘η πραγματικότητα ανήκει στον Χριστό’. Έτσι, σήμερα, τέτοιοι θρησκευτικοί κανόνες δεν αποτελούν μέρος της αληθινής Χριστιανικής λατρείας.

Επομένως, δεν απαιτείται πια από τους Χριστιανούς να τηρούν αυτά τα έθιμα θεϊκής προέλευσης, και ασφαλώς πρέπει να αποφεύγουν γιορτές ειδωλολατρικής προέλευσης, οι οποίες μπορεί να περιλαμβάνουν χρήση εικόνων και γλέντια. (Ψαλμός 115:4-8) Ο απόστολος Παύλος προειδοποίησε: «Μη ομοζυγείτε με τους απίστους· διότι τίνα μετοχήν έχει η δικαιοσύνη με την ανομίαν; τίνα δε κοινωνίαν το φως προς το σκότος; Τίνα δε συμφωνίαν ο Χριστός με τον Βελίαλ;» (2 Κορινθίους 6:14, 15) Με άλλα λόγια, αν θέλουμε να ευαρεστούμε τον Θεό, δεν μπορούμε να αναμειγνύουμε την αληθινή λατρεία με την ψεύτικη. Πώς θα μπορούσαμε να αδιαφορούμε για το θέλημα του Θεού και παρ’ όλα αυτά να τον ευαρεστούμε;—Ματθαίος 7:21.

Όχι, ο Θεός δεν επιδοκιμάζει τις ειδωλολατρικές θρησκευτικές γιορτές και τις πομπές που τις συνοδεύουν. Μάλιστα, όπως έχει προείπει ο Λόγος του Θεού, αυτές θα αφανιστούν μαζί με όλα τα έθιμα που ατιμάζουν τον Ιεχωβά. Στα εδάφια Αποκάλυψις 18:21, 22, η ψεύτικη θρησκεία και οι συνήθειές της συνδέονται με την ειδωλολατρική πόλη της Βαβυλώνας. Εκεί αναφέρεται: «Εσήκωσεν είς άγγελος ισχυρός λίθον, ως μυλόπετραν μεγάλην, και έρριψεν εις την θάλασσαν, λέγων· ούτω με ορμήν θέλει ριφθή η Βαβυλών η μεγάλη πόλις, και δεν θέλει ευρεθή πλέον. Και φωνή κιθαρωδών και μουσικών και αυλητών και σαλπιστών δεν θέλει ακουσθή πλέον εν σοι». Γνωρίζοντας ότι οι Βαβυλωνιακές θρησκευτικές γιορτές δυσαρεστούν τον Θεό, τι θα κάνετε;

Φανταστείτε ότι ταξιδεύετε προς ένα σημαντικό προορισμό και έχετε χάσει το δρόμο σας. Αν κάποιος ευγενικά σας υποδείξει πώς να φτάσετε με ασφάλεια στον προορισμό σας, δεν θα είστε ευγνώμων που βρήκατε το σωστό δρόμο; Παρόμοια, έχοντας μάθει την άποψη του Θεού σχετικά με τις θρησκευτικές πομπές, γιατί να μην εξετάσετε περαιτέρω το Λόγο του ώστε να δείτε τι τον ευαρεστεί πραγματικά; Το να εφαρμόζετε στην πράξη όσα μαθαίνετε από την Αγία Γραφή θα συμβάλλει στο να έχετε μια καλή σχέση με τον Θεό—πράγμα το οποίο είναι κατά πολύ ανώτερο από την τήρηση θρησκευτικών γιορτών και πομπών.—Ιωάννης 17:3.

[Ευχαριστία για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 20]

Πομπή του Πάσχα στην Ολλανδία, Χάρπερς (Harper’s), 19ος αιώνας