Αποδώστε Αυτά που Είναι του Καίσαρα στον Καίσαρα
«Να αποδίδετε σε όλους αυτά που τους οφείλονται».—ΡΩΜΑΙΟΥΣ 13:7.
1, 2. (α) Σύμφωνα με τον Ιησού, πώς πρέπει να εξισορροπούν οι Χριστιανοί τις υποχρεώσεις τους προς τον Θεό και τον Καίσαρα; (β) Ποιο είναι το πρώτιστο μέλημα των Μαρτύρων του Ιεχωβά;
ΣΥΜΦΩΝΑ με τον Ιησού, υπάρχουν πράγματα που οφείλουμε στον Θεό και πράγματα που οφείλουμε στον Καίσαρα, δηλαδή στο Κράτος. Ο Ιησούς είπε: «Αποδώστε αυτά που είναι του Καίσαρα στον Καίσαρα, αλλά αυτά που είναι του Θεού στον Θεό». Με εκείνα τα λίγα λόγια, προκάλεσε σύγχυση στους εχθρούς του και συνόψισε εύστοχα την ισορροπημένη στάση που πρέπει να έχουμε όσον αφορά τη σχέση μας με τον Θεό και τη συμπεριφορά μας προς το Κράτος. Δεν είναι παράξενο που οι ακροατές του «άρχισαν να τον θαυμάζουν»!—Μάρκος 12:17.
2 Ασφαλώς, το πρώτιστο μέλημα των υπηρετών του Ιεχωβά είναι να αποδίδουν αυτά που είναι του Θεού στον Θεό. (Ψαλμός 116:12-14) Κάνοντάς το αυτό, όμως, δεν ξεχνούν ότι ο Ιησούς είπε πως πρέπει να αποδίδουν ορισμένα πράγματα στον Καίσαρα. Η Γραφικά εκπαιδευμένη συνείδησή τους απαιτεί να εξετάζουν με προσευχή σε ποιο βαθμό μπορούν να αποδίδουν αυτά που ζητάει ο Καίσαρας. (Ρωμαίους 13:7) Στους σύγχρονους καιρούς, πολλοί νομικοί έχουν αναγνωρίσει ότι η κυβερνητική εξουσία έχει όρια και ότι ο λαός και οι κυβερνήσεις παντού περιορίζονται από το φυσικό νόμο.
3, 4. Ποια ενδιαφέροντα σχόλια έχουν γίνει σχετικά με το φυσικό νόμο, τον αποκαλυμμένο νόμο και τον ανθρώπινο νόμο;
3 Ο απόστολος Παύλος αναφέρθηκε σε αυτόν το φυσικό νόμο όταν έγραψε σχετικά με ανθρώπους του κόσμου: «Ό,τι μπορεί να γίνει γνωστό για τον Θεό είναι φανερό ανάμεσά τους, γιατί ο Θεός το φανέρωσε σε αυτούς. Διότι οι αόρατες ιδιότητές του βλέπονται καθαρά από τη δημιουργία του κόσμου και έπειτα, επειδή γίνονται αντιληπτές μέσω των πραγμάτων που έχουν φτιαχτεί, ακόμη και η αιώνια δύναμη και η Θειότητά του, ώστε αυτοί είναι αδικαιολόγητοι». Αν αυτά τα άπιστα άτομα ανταποκριθούν στο φυσικό νόμο, αυτός ο νόμος θα υποκινήσει μάλιστα τη συνείδησή τους. Γι’ αυτό, ο Παύλος είπε επίσης: «Όποτε οι εθνικοί, που δεν έχουν νόμο, κάνουν από τη φύση τους τα πράγματα του νόμου, αυτοί οι άνθρωποι, μολονότι δεν έχουν νόμο, είναι νόμος για τον εαυτό τους. Είναι αυτοί οι ίδιοι που καταδεικνύουν ότι η ουσία του νόμου είναι γραμμένη στις καρδιές τους, ενώ η συνείδησή τους δίνει μαρτυρία μαζί με αυτούς».—Ρωμαίους 1:19, 20· 2:14, 15.
4 Το 18ο αιώνα, ο διακεκριμένος Άγγλος νομικός Ουίλιαμ Μπλάκστοουν έγραψε: «Αυτός ο νόμος της φύσης [ο φυσικός νόμος], επειδή είναι σύγχρονος [έχει την ίδια ηλικία] με το ανθρώπινο γένος και υπαγορεύεται από τον ίδιο τον Θεό, είναι βεβαίως ανώτερος από κάθε άλλον όσον αφορά την υποχρέωση. Είναι δεσμευτικός για όλη την υδρόγειο, σε όλες τις χώρες, και σε όλες τις εποχές: κανένας ανθρώπινος νόμος δεν είναι έγκυρος αν είναι αντίθετος σε αυτόν». Ο Μπλάκστοουν μίλησε στη συνέχεια για τον «αποκαλυμμένο νόμο», όπως αυτός βρίσκεται στην Αγία Γραφή, και έκανε το εξής σχόλιο: «Πάνω σε αυτά τα δυο θεμέλια, στο νόμο της φύσης και στο νόμο της αποκάλυψης, στηρίζονται όλοι οι ανθρώπινοι νόμοι, δηλαδή, δεν θα πρέπει να επιτρέπεται σε κανέναν ανθρώπινο νόμο να αντιφάσκει με αυτά». Κάτι τέτοιο βρίσκεται σε αρμονία με τα όσα είπε ο Ιησούς σχετικά με τον Θεό και τον Καίσαρα, όπως αναφέρεται στο εδάφιο Μάρκος 12:17. Σαφώς, υπάρχουν τομείς στους οποίους ο Θεός περιορίζει τα όσα μπορεί να απαιτήσει ο Καίσαρας από το Χριστιανό. Το Σάνχεδριν καταπάτησε τα όρια ενός τέτοιου τομέα όταν πρόσταξε τους αποστόλους να σταματήσουν να κηρύττουν για τον Ιησού. Γι’ αυτό, οι απόστολοι σωστά απάντησαν: «Πρέπει να υπακούμε στον Θεό ως άρχοντα μάλλον παρά στους ανθρώπους».—Πράξεις 5:28, 29.
«Αυτά που Είναι του Θεού»
5, 6. (α) Με βάση το γεγονός ότι η Βασιλεία γεννήθηκε το 1914, τι πρέπει να έχουν οι Χριστιανοί πιο έντονα στο μυαλό τους; (β) Πώς αποδεικνύει ο Χριστιανός ότι είναι διάκονος;
5 Ιδιαίτερα από το 1914 και έπειτα, οπότε ο Ιεχωβά Θεός, ο Παντοδύναμος, άρχισε να βασιλεύει μέσω της Μεσσιανικής Βασιλείας του Χριστού, οι Χριστιανοί πρέπει να είναι βέβαιοι ότι δεν δίνουν στον Καίσαρα αυτά που είναι του Θεού. (Αποκάλυψη 11:15, 17) Όσο ποτέ προηγουμένως, ο νόμος του Θεού απαιτεί τώρα από τους Χριστιανούς να μην «είναι μέρος του κόσμου». (Ιωάννης 17:16) Εφόσον είναι αφιερωμένοι στον Θεό, τον Ζωοδότη τους, πρέπει να δείχνουν ξεκάθαρα ότι δεν ανήκουν πλέον στον εαυτό τους. (Ψαλμός 100:2, 3) Όπως έγραψε ο Παύλος, «ανήκουμε στον Ιεχωβά». (Ρωμαίους 14:8) Επιπλέον, ο Χριστιανός, κατά το βάφτισμά του, χειροτονείται ως διάκονος του Θεού, ώστε να μπορεί να λέει αυτό που είπε ο Παύλος: ‘Ο Θεός . . . μας έχει δώσει πράγματι επαρκή προσόντα για να είμαστε διάκονοι’.—2 Κορινθίους 3:5, 6.
6 Ο απόστολος Παύλος έγραψε επίσης: «Δοξάζω τη διακονία μου». (Ρωμαίους 11:13) Ασφαλώς πρέπει και εμείς να κάνουμε το ίδιο. Είτε συμμετέχουμε στη διακονία ολοχρόνια είτε μέρος του χρόνου μας, θυμόμαστε ότι ο ίδιος ο Ιεχωβά μάς διόρισε στη διακονία μας. (2 Κορινθίους 2:17) Εφόσον μερικοί ίσως αμφισβητήσουν τη θέση μας, ο κάθε αφιερωμένος, βαφτισμένος Χριστιανός πρέπει να είναι έτοιμος να προσκομίσει σαφείς και θετικές αποδείξεις ότι είναι αληθινά διάκονος των καλών νέων. (1 Πέτρου 3:15) Η διαγωγή του θα πρέπει επίσης να αποδεικνύει ότι είναι διάκονος. Ως διάκονος του Θεού, ο Χριστιανός θα πρέπει να υπερασπίζεται και να ακολουθεί τις καθαρές ηθικές αξίες, να υποστηρίζει την οικογενειακή ενότητα, να είναι έντιμος και να δείχνει σεβασμό για το νόμο και την τάξη. (Ρωμαίους 12:17, 18· 1 Θεσσαλονικείς 5:15) Η σχέση του Χριστιανού με τον Θεό καθώς και η διακονία του για την οποία έχει θεϊκό διορισμό είναι τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή του. Δεν μπορεί να τα εγκαταλείψει κατ’ εντολήν του Καίσαρα. Σαφώς, αυτά πρέπει να συγκαταλέγονται ανάμεσα σε εκείνα «που είναι του Θεού».
«Αυτά που Είναι του Καίσαρα»
7. Ποια φήμη έχουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά όσον αφορά την πληρωμή φόρων;
7 Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά γνωρίζουν ότι οφείλουν ‘υποταγή στις ανώτερες εξουσίες’, στους κυβερνητικούς άρχοντες. (Ρωμαίους 13:1) Επομένως, όταν ο Καίσαρας, το Κράτος, έχει θεμιτές απαιτήσεις, η Γραφικά εκπαιδευμένη συνείδησή τους τούς επιτρέπει να ικανοποιήσουν αυτές τις απαιτήσεις. Για παράδειγμα, οι αληθινοί Χριστιανοί συγκαταλέγονται στους πιο υποδειγματικούς φορολογουμένους πάνω στη γη. Στη Γερμανία, η εφημερίδα Μίνχνερ Μέρκουρ (Münchner Merkur) είπε για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά: «Είναι οι πιο έντιμοι και οι πιο συνεπείς φορολογούμενοι στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία». Στην Ιταλία, η εφημερίδα Λα Στάμπα (La Stampa) παρατήρησε: «Αυτοί [οι Μάρτυρες του Ιεχωβά] είναι οι πιο νομοταγείς πολίτες που θα μπορούσαν να βρεθούν: δεν είναι φοροφυγάδες ούτε επιδιώκουν να ξεγλιστρούν για προσωπικό τους όφελος από τους νόμους που δεν τους βολεύουν». Οι υπηρέτες του Ιεχωβά το κάνουν αυτό ‘λόγω της συνείδησής τους’.—Ρωμαίους 13:5, 6.
8. Μήπως τα όσα οφείλουμε στον Καίσαρα αφορούν μόνο τους χρηματικούς φόρους;
8 Μήπως «αυτά που είναι του Καίσαρα» αφορούν μόνο την πληρωμή φόρων; Όχι. Ο Παύλος απαρίθμησε και άλλα πράγματα, όπως είναι ο φόβος και η τιμή. Στο σύγγραμμά του, Κριτικό και Ερμηνευτικό Εγχειρίδιο του Ευαγγελίου του Ματθαίου (Critical and Exegetical Hand-Book to the Gospel of Matthew), ο Γερμανός λόγιος Χάινριχ Μάγιερ έγραψε: «[Η φράση ‘αυτά που είναι του Καίσαρα’] . . . δεν πρέπει να νομίσουμε ότι αφορούσε μόνο τον κρατικό φόρο, αλλά οτιδήποτε δικαιούνταν ο Καίσαρας λόγω της νόμιμης διακυβέρνησής του». Ο ιστορικός Ε. Γ. Μπαρνς, στο έργο του Η Άνοδος της Χριστιανοσύνης (The Rise of Christianity), παρατήρησε ότι ο Χριστιανός θα πλήρωνε φόρους αν τους όφειλε και, «παρόμοια, θα δεχόταν όλες τις άλλες υποχρεώσεις προς το Κράτος, υπό την προϋπόθεση ότι δεν απαιτούνταν να αποδώσει στον Καίσαρα αυτά που ανήκαν στον Θεό».
9, 10. Ποιους δισταγμούς ίσως να έχει κάποιος Χριστιανός όσον αφορά το να αποδίδει στον Καίσαρα αυτά που του οφείλονται, αλλά τι πρέπει να έχει κατά νου;
9 Ποια πράγματα θα μπορούσε να απαιτήσει το Κράτος χωρίς να εισβάλει στο χώρο των πραγμάτων που δικαιωματικά ανήκουν στον Θεό; Μερικοί πιστεύουν ότι θα ήταν θεμιτό να δίνουν στον Καίσαρα χρήματα ως φόρους, αλλά τίποτε περισσότερο. Σίγουρα, δεν θα ένιωθαν άνετα δίνοντας στον Καίσαρα οτιδήποτε ίσως να έπαιρνε χρόνο τον οποίο θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν για θεοκρατικές δραστηριότητες. Ωστόσο, μολονότι αληθεύει ότι θα πρέπει να ‘αγαπούμε τον Ιεχωβά τον Θεό μας με όλη μας την καρδιά, την ψυχή, τη διάνοια και τη δύναμη’, ο Ιεχωβά αναμένει από εμάς να αφιερώνουμε χρόνο και σε άλλα πράγματα πέρα από την ιερή μας υπηρεσία. (Μάρκος 12:30· Φιλιππησίους 3:3) Λόγου χάρη, ο παντρεμένος Χριστιανός λαβαίνει τη συμβουλή να αφιερώνει χρόνο για να ευχαριστεί το γαμήλιο σύντροφό του. Τέτοιες δραστηριότητες δεν είναι εσφαλμένες, αλλά ο απόστολος Παύλος δηλώνει ότι αυτά είναι «τα πράγματα του κόσμου», όχι «τα πράγματα του Κυρίου».—1 Κορινθίους 7:32-34· παράβαλε 1 Τιμόθεο 5:8.
10 Επιπλέον, ο Χριστός εξουσιοδότησε τους ακολούθους του να ‘αποδίδουν’ φόρους, και αυτό οπωσδήποτε περιλαμβάνει τη χρησιμοποίηση χρόνου που είναι αφιερωμένος στον Ιεχωβά—εφόσον ολόκληρη η ζωή μας είναι αφιερωμένη με αυτόν τον τρόπο. Αν η μέση φορολογία σε μια χώρα είναι 33 τοις εκατό του εισοδήματος (σε μερικές χώρες είναι υψηλότερη), αυτό σημαίνει ότι κάθε χρόνο ο μέσος εργαζόμενος καταβάλλει στο Ταμείο του Κράτους τις αποδοχές τεσσάρων μηνών εργασίας. Με άλλα λόγια, στο τέλος της εργάσιμης ζωής του, ο μέσος εργαζόμενος θα έχει δαπανήσει περίπου 15 χρόνια κερδίζοντας τα χρήματα για τους φόρους που απαιτεί ο ‘Καίσαρας’. Αναλογιστείτε, επίσης, το θέμα της σχολικής εκπαίδευσης. Στις περισσότερες χώρες, ο νόμος απαιτεί να στέλνουν οι γονείς τα παιδιά τους στο σχολείο τουλάχιστον επί μερικά χρόνια. Ο αριθμός των ετών της σχολικής εκπαίδευσης ποικίλλει από χώρα σε χώρα. Στα περισσότερα μέρη περιλαμβάνεται υπολογίσιμη περίοδος χρόνου. Όντως, αυτή η σχολική εκπαίδευση είναι συνήθως ωφέλιμη, αλλά ο Καίσαρας είναι εκείνος που αποφασίζει ποιο κομμάτι της ζωής του παιδιού πρέπει να δαπανηθεί με αυτόν τον τρόπο, και οι Χριστιανοί γονείς συμμορφώνονται με την απόφαση του Καίσαρα.
Υποχρεωτική Στρατιωτική Υπηρεσία
11, 12. (α) Ποια απαίτηση έχει ο Καίσαρας σε πολλές χώρες; (β) Πώς έβλεπαν οι πρώτοι Χριστιανοί τη στρατιωτική υπηρεσία;
11 Μια άλλη απαίτηση που έχει ο Καίσαρας σε μερικές χώρες είναι η υποχρεωτική στρατιωτική υπηρεσία. Στον 20ό αιώνα, αυτή η διευθέτηση έχει θεσπιστεί από τα περισσότερα έθνη σε καιρό πολέμου αλλά σε μερικά και σε καιρό ειρήνης. Στη Γαλλία, αυτή η υποχρέωση αποκαλούνταν επί πολλά χρόνια φόρος αίματος, εννοώντας ότι κάθε νεαρός άντρας έπρεπε να είναι διατεθειμένος να δώσει τη ζωή του για τη χώρα. Είναι άραγε αυτό κάτι που μπορούν να αποδώσουν, ακολουθώντας τη συνείδησή τους, εκείνοι οι οποίοι είναι αφιερωμένοι στον Ιεχωβά; Πώς έβλεπαν αυτό το ζήτημα οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα;
12 Αν και οι πρώτοι Χριστιανοί προσπαθούσαν να είναι καλοί πολίτες, η πίστη τους τούς εμπόδιζε να αφαιρέσουν τη ζωή κάποιου άλλου ή να θυσιάσουν τη δική τους ζωή για τη χώρα. Η Εγκυκλοπαίδεια της Θρησκείας (The Encyclopedia of Religion) δηλώνει: «Οι πρώτοι εκκλησιαστικοί πατέρες, περιλαμβανομένου του Τερτυλλιανού και του Ωριγένη, δήλωναν ότι απαγορευόταν στους Χριστιανούς να αφαιρέσουν ανθρώπινη ζωή, μια αρχή που τους εμπόδιζε να συμμετέχουν στο ρωμαϊκό στρατό». Στο βιβλίο του Η Πρώτη Εκκλησία και ο Κόσμος (The Early Church and the World), ο καθηγητής Σ. Τζ. Καντού γράφει: «Τουλάχιστον μέχρι τη βασιλεία του Μάρκου Αυρήλιου [161-180 Κ.Χ.], κανένας Χριστιανός δεν γινόταν στρατιώτης μετά το βάφτισμά του».
13. Γιατί οι περισσότεροι στο Χριστιανικό κόσμο δεν βλέπουν τη στρατιωτική υπηρεσία όπως την έβλεπαν οι πρώτοι Χριστιανοί;
13 Γιατί δεν βλέπουν έτσι τα πράγματα σήμερα τα μέλη των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου; Εξαιτίας μιας ριζικής αλλαγής που έλαβε χώρα τον τέταρτο αιώνα. Το Καθολικό σύγγραμμα Ιστορία των Χριστιανικών Συνόδων (A History of the Christian Councils) εξηγεί: «Πολλοί Χριστιανοί, . . . υπό τους ειδωλολάτρες αυτοκράτορες, είχαν θρησκευτικούς ενδοιασμούς ως προς τη στρατιωτική υπηρεσία, και αρνούνταν αποφασιστικά να πάρουν όπλο, ειδάλλως λιποτακτούσαν. Η Σύνοδος [της Αρλ, η οποία έλαβε χώρα το 314 Κ.Χ.], εξετάζοντας τις αλλαγές που εισήγαγε ο Κωνσταντίνος, διατύπωσε την υποχρέωση σύμφωνα με την οποία οι Χριστιανοί πρέπει να υπηρετούν στον πόλεμο, . . . επειδή η Εκκλησία βρίσκεται σε ειρήνη (in pace) υπό έναν άρχοντα φιλικά διακείμενο προς τους Χριστιανούς». Ως αποτέλεσμα αυτής της εγκατάλειψης των διδασκαλιών του Ιησού, από τότε μέχρι τώρα, ο κλήρος του Χριστιανικού κόσμου ενθαρρύνει τα ποίμνιά του να υπηρετούν στους στρατούς των εθνών, παρότι μερικά άτομα έχουν λάβει θέση ως αντιρρησίες συνείδησης.
14, 15. (α) Για ποιους λόγους ζητούν απαλλαγή από τη στρατιωτική υπηρεσία οι Χριστιανοί σε μερικά μέρη; (β) Εκεί όπου δεν χορηγείται απαλλαγή, ποιες Γραφικές αρχές θα βοηθήσουν το Χριστιανό να πάρει σωστή απόφαση στο ζήτημα της στρατιωτικής υπηρεσίας;
14 Μήπως είναι υποχρεωμένοι οι Χριστιανοί σήμερα να ακολουθούν την πλειονότητα σε αυτό το ζήτημα; Όχι. Αν ένας αφιερωμένος, βαφτισμένος Χριστιανός ζει σε κάποια χώρα όπου παραχωρείται απαλλαγή από τη στρατιωτική υπηρεσία σε διακόνους (θρησκευτικούς λειτουργούς), θα μπορούσε να επωφεληθεί από αυτή τη διάταξη, εφόσον στην πραγματικότητα είναι διάκονος. (2 Τιμόθεο 4:5) Ορισμένες χώρες, περιλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών και της Αυστραλίας, παραχωρούν αυτή την απαλλαγή ακόμη και σε καιρό πολέμου. Επίσης, σε καιρό ειρήνης, σε πολλές χώρες όπου ισχύει η υποχρεωτική στρατιωτική υπηρεσία, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, ως διάκονοι (θρησκευτικοί λειτουργοί), λαβαίνουν απαλλαγή. Έτσι μπορούν να συνεχίσουν να βοηθούν τους ανθρώπους μέσω της δημόσιας διακονίας τους.
15 Τι γίνεται, όμως, αν ο Χριστιανός ζει σε μια χώρα στην οποία δεν παραχωρείται απαλλαγή στους διακόνους (θρησκευτικούς λειτουργούς); Τότε θα πρέπει να πάρει μια προσωπική απόφαση ακολουθώντας τη Γραφικά εκπαιδευμένη συνείδησή του. (Γαλάτες 6:5) Αν και θα λάβει υπόψη του την εξουσία του Καίσαρα, θα σταθμίσει προσεκτικά το τι οφείλει στον Ιεχωβά. (Ψαλμός 36:9· 116:12-14· Πράξεις 17:28) Ο Χριστιανός θα θυμάται ότι το χαρακτηριστικό γνώρισμα ενός αληθινού Χριστιανού είναι η αγάπη για όλους τους ομοπίστους του, ακόμη και για εκείνους που ζουν σε άλλες χώρες ή εκείνους που ανήκουν σε άλλες φυλές. (Ιωάννης 13:34, 35· 1 Πέτρου 2:17) Επιπλέον, δεν θα ξεχάσει τις Γραφικές αρχές που βρίσκονται σε περικοπές όπως: Ησαΐας 2:2-4· Ματθαίος 26:52· Ρωμαίους 12:18· 14:19· 2 Κορινθίους 10:4· και Εβραίους 12:14.
Κοινωνική Υπηρεσία
16. Σε μερικές χώρες, ποια μη στρατιωτική υπηρεσία απαιτεί ο Καίσαρας από εκείνους που δεν δέχονται τη στρατιωτική υπηρεσία;
16 Ωστόσο, υπάρχουν χώρες όπου το Κράτος, αν και δεν επιτρέπει την απαλλαγή για τους διακόνους (θρησκευτικούς λειτουργούς), αναγνωρίζει, όμως, ότι μερικά άτομα ίσως αρνηθούν τη στρατιωτική υπηρεσία. Πολλές από αυτές τις χώρες έχουν κάνει προμήθεια ώστε να μην εξαναγκάζονται να προσφέρουν στρατιωτική υπηρεσία τέτοια άτομα που έχουν συνειδησιακές αντιρρήσεις. Σε ορισμένα μέρη, η απαιτούμενη κοινωνική υπηρεσία, όπως η επωφελής εργασία στην κοινότητα, θεωρείται μη στρατιωτική υπηρεσία για το Κράτος. Θα μπορούσε να αναλάβει τέτοια υπηρεσία ένας αφιερωμένος Χριστιανός; Και πάλι, ο αφιερωμένος, βαφτισμένος Χριστιανός θα πρέπει να πάρει τη δική του απόφαση με βάση τη Γραφικά εκπαιδευμένη συνείδησή του.
17. Υπάρχει Γραφικό προηγούμενο για τη μη στρατιωτική κοινωνική υπηρεσία;
17 Φαίνεται ότι η υποχρεωτική υπηρεσία συνηθιζόταν στους Βιβλικούς χρόνους. Ένα ιστορικό βιβλίο αναφέρει: «Εκτός από τους φόρους και τις οφειλές που απαιτούνταν από τους κατοίκους της Ιουδαίας, υπήρχε επίσης και κάποια υποχρεωτική εργασία [άμισθη εργασία που απαιτούσαν οι δημόσιες αρχές]. Αυτός ήταν ένας αρχαίος θεσμός στην Ανατολή, τον οποίο οι ελληνιστικές και οι ρωμαϊκές αρχές συνέχισαν να διατηρούν. . . . Η Καινή Διαθήκη, επίσης, αναφέρει παραδείγματα υποχρεωτικής εργασίας στον Ιούδα, πράγμα που δείχνει πόσο διαδεδομένη ήταν. Σε αρμονία με αυτό το έθιμο, οι στρατιώτες επέβαλαν στον Σίμωνα από την Κυρήνη να μεταφέρει το σταυρό [το ξύλο του βασανισμού] του Ιησού (Ματθαίος 5:41· 27:32· Μάρκος 15:21· Λουκάς 23:26)».
18. Σε σχέση με ποιες μη στρατιωτικές, μη θρησκευτικές μορφές κοινοτικής υπηρεσίας συνεργάζονται συχνά οι Μάρτυρες του Ιεχωβά;
18 Παρόμοια, το Κράτος ή οι τοπικές αρχές απαιτούν από τους πολίτες σε μερικές χώρες σήμερα να συμμετέχουν σε διάφορες μορφές κοινοτικής υπηρεσίας. Μερικές φορές αυτό αφορά ένα συγκεκριμένο έργο, όπως είναι το σκάψιμο πηγαδιών ή η κατασκευή δρόμων· μερικές φορές αυτό γίνεται σε τακτική βάση, όπως είναι η εβδομαδιαία συμμετοχή στον καθαρισμό δρόμων, σχολείων ή νοσοκομείων. Όταν αυτή η κοινωνική υπηρεσία αποσκοπεί στο καλό της κοινότητας και δεν συνδέεται με την ψεύτικη θρησκεία ούτε είναι κατά κάποιον άλλον τρόπο απαράδεκτη για τη συνείδηση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, εκείνοι συχνά συμμορφώνονται. (1 Πέτρου 2:13-15) Αυτό συνήθως οδηγεί σε θαυμάσια μαρτυρία, και μερικές φορές έχει αποστομώσει εκείνους που κατηγορούν ψευδώς τους Μάρτυρες ότι είναι αντικυβερνητικά στοιχεία.—Παράβαλε Ματθαίος 10:18.
19. Πώς πρέπει να προσεγγίσει ο Χριστιανός το ζήτημα αν ο Καίσαρας του ζητήσει να εκτελέσει μη στρατιωτική υπηρεσία για το Κράτος επί κάποια περίοδο χρόνου;
19 Τι γίνεται, όμως, αν το Κράτος απαιτεί να εκτελέσει ο Χριστιανός επί κάποια περίοδο χρόνου κοινωνική υπηρεσία που αποτελεί μέρος υπηρεσίας για το Κράτος υπό πολιτική διοίκηση; Και πάλι, οι Χριστιανοί πρέπει να πάρουν τη δική τους απόφαση, η οποία να βασίζεται σε μια πληροφορημένη συνείδηση. «Όλοι θα σταθούμε μπροστά στη δικαστική έδρα του Θεού». (Ρωμαίους 14:10) Οι Χριστιανοί που αντιμετωπίζουν κάποια απαίτηση του Καίσαρα θα πρέπει να μελετήσουν με προσευχή το ζήτημα και να κάνουν στοχασμούς γύρω από αυτό.a Ίσως επίσης είναι σοφό να το συζητήσουν με ώριμους Χριστιανούς στην εκκλησία. Κατόπιν, πρέπει να πάρουν μια προσωπική απόφαση.—Παροιμίαι 2:1-5· Φιλιππησίους 4:5.
20. Ποια ερωτήματα και ποιες Γραφικές αρχές βοηθούν το Χριστιανό να εξετάσει λογικά το ζήτημα της μη στρατιωτικής κοινωνικής υπηρεσίας για το Κράτος;
20 Καθώς ασχολούνται με αυτή την έρευνα, οι Χριστιανοί θα λάβουν υπόψη τους μερικές Γραφικές αρχές. Ο Παύλος είπε ότι πρέπει να είμαστε «υπάκουοι σε κυβερνήσεις και εξουσίες αναγνωρίζοντάς τες ως άρχοντες, . . . έτοιμοι για κάθε καλό έργο . . . λογικοί, δείχνοντας κάθε πραότητα προς όλους τους ανθρώπους». (Τίτο 3:1, 2) Συγχρόνως, θα ήταν καλό να εξετάσουν οι Χριστιανοί το προτεινόμενο κοινωνικό έργο. Αν το δεχτούν, θα είναι σε θέση να διατηρήσουν Χριστιανική ουδετερότητα; (Μιχαίας 4:3, 5· Ιωάννης 17:16) Μήπως θα τους αναμείξει αυτό με κάποια μορφή της ψεύτικης θρησκείας; (Αποκάλυψη 18:4, 20, 21) Μήπως η εκτέλεσή του θα τους εμποδίσει ή θα τους περιορίσει σε παράλογο βαθμό από την εκπλήρωση των Χριστιανικών τους ευθυνών; (Ματθαίος 24:14· Εβραίους 10:24, 25) Από την άλλη μεριά, θα είναι σε θέση να εξακολουθήσουν να κάνουν πνευματική πρόοδο, ίσως ακόμη και συμμετέχοντας στην ολοχρόνια διακονία ενόσω θα εκτελούν την απαιτούμενη υπηρεσία;—Εβραίους 6:11, 12.
21. Όποια και αν είναι η απόφαση ενός αδελφού που χειρίζεται το ζήτημα της μη στρατιωτικής κοινωνικής υπηρεσίας για το Κράτος, πώς θα πρέπει να τον βλέπει η εκκλησία;
21 Τι θα γίνει αν οι ειλικρινείς απαντήσεις του Χριστιανού σε αυτά τα ερωτήματα τον οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι η κοινωνική υπηρεσία για το Κράτος είναι «καλό έργο» το οποίο μπορεί να εκτελέσει υπακούοντας στις εξουσίες; Αυτό είναι δική του απόφαση ενώπιον του Ιεχωβά. Οι διορισμένοι πρεσβύτεροι και οι άλλοι θα πρέπει να σεβαστούν πλήρως τη συνείδηση του αδελφού και να συνεχίσουν να τον βλέπουν ως Χριστιανό με καλή υπόσταση. Αν, όμως, κάποιος Χριστιανός θεωρεί ότι δεν μπορεί να εκτελέσει αυτή την κοινωνική υπηρεσία, η άποψή του πρέπει επίσης να γίνει σεβαστή. Και αυτός επίσης παραμένει σε καλή υπόσταση και θα πρέπει να λαβαίνει στοργική υποστήριξη.—1 Κορινθίους 10:29· 2 Κορινθίους 1:24· 1 Πέτρου 3:16.
22. Όποια κατάσταση και αν αντιμετωπίζουμε, τι θα συνεχίσουμε να κάνουμε;
22 Ως Χριστιανοί, δεν θα σταματήσουμε να αποδίδουμε «σε εκείνον που ζητάει την τιμή, την τιμή». (Ρωμαίους 13:7) Θα σεβόμαστε την ευταξία και θα επιδιώκουμε να είμαστε ειρηνικοί, νομοταγείς πολίτες. (Ψαλμός 34:14) Μπορούμε ακόμη και να προσευχόμαστε «σχετικά με βασιλιάδες και όλους εκείνους που είναι σε υψηλές θέσεις» όταν αυτοί οι άνθρωποι καλούνται να πάρουν αποφάσεις που επηρεάζουν τη Χριστιανική μας ζωή και το έργο μας. Ως αποτέλεσμα του ότι αποδίδουμε αυτά που είναι του Καίσαρα στον Καίσαρα, ελπίζουμε ότι θα «ζούμε εμείς μια ήρεμη και ήσυχη ζωή με πλήρη θεοσεβή αφοσίωση και σοβαρότητα». (1 Τιμόθεο 2:1, 2) Πάνω από όλα, θα συνεχίσουμε να κηρύττουμε τα καλά νέα της Βασιλείας ως τη μόνη ελπίδα της ανθρωπότητας, αποδίδοντας ευσυνείδητα αυτά που είναι του Θεού στον Θεό.
[Υποσημείωση]
Μπορείτε να Εξηγήσετε;
◻ Καθώς ο Χριστιανός εξισορροπεί τις σχέσεις του με τον Καίσαρα και με τον Ιεχωβά, ποιο είναι το πρώτιστο μέλημά του;
◻ Τι οφείλουμε στον Ιεχωβά το οποίο ποτέ δεν μπορούμε να δώσουμε στον Καίσαρα;
◻ Ποια είναι μερικά πράγματα που κατάλληλα αποδίδουμε στον Καίσαρα;
◻ Ποια εδάφια μας βοηθούν να πάρουμε σωστή απόφαση στο ζήτημα της υποχρεωτικής στρατιωτικής υπηρεσίας;
◻ Ποια είναι μερικά πράγματα που θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας αν κληθούμε να προσφέρουμε μη στρατιωτική κοινωνική υπηρεσία για το Κράτος;
◻ Αναφορικά με τον Ιεχωβά και τον Καίσαρα, τι συνεχίζουμε να κάνουμε;
[Εικόνα στη σελίδα 16, 17]
Οι απόστολοι είπαν στο Σάνχεδριν: «Πρέπει να υπακούμε στον Θεό ως άρχοντα μάλλον παρά στους ανθρώπους»