«Να Τρέχετε με Τέτοιον Τρόπο»

ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ότι βρίσκεστε σε ένα στάδιο που είναι γεμάτο ενθουσιώδεις ανθρώπους. Οι αθλητές παρελαύνουν στον αγωνιστικό χώρο. Το πλήθος κραυγάζει καθώς οι ήρωές τους εμφανίζονται. Οι κριτές βρίσκονται στις θέσεις τους για να επιβάλουν τους κανονισμούς. Καθώς οι αγώνες βρίσκονται σε εξέλιξη, οι φωνές θριάμβου αναμειγνύονται με τις κραυγές απογοήτευσης. Οι θεατές χαιρετίζουν τους νικητές με εκκωφαντικά χειροκροτήματα!

Αυτό που παρακολουθείτε δεν είναι ένα σύγχρονο αθλητικό γεγονός αλλά κάτι που γινόταν πριν από 2.000 χρόνια περίπου στον Ισθμό της Κορίνθου. Εδώ, κάθε δύο χρόνια, από τον έκτο αιώνα Π.Κ.Χ. ως τον τέταρτο αιώνα Κ.Χ., διεξάγονταν τα περίφημα Ίσθμια. Επί πολλές ημέρες, αυτό το αθλητικό γεγονός βρισκόταν στο επίκεντρο της προσοχής όλης της Ελλάδας. Τα Ίσθμια ήταν κάτι περισσότερο από απλοί αθλητικοί αγώνες. Οι αθλητές ήταν σύμβολα στρατιωτικής ετοιμότητας. Οι νικητές​—οι οποίοι ειδωλοποιούνταν σαν ήρωες—​δέχονταν στεφάνια από φύλλα δέντρων. Τους πρόσφεραν πλούσια δώρα, και η πόλη τούς έδινε ένα μεγάλο επίδομα εφ’ όρου ζωής.

Ο απόστολος Παύλος ήταν εξοικειωμένος με τα Ίσθμια που διεξάγονταν κοντά στην Κόρινθο και σύγκρινε την πορεία ζωής του Χριστιανού με έναν αθλητικό αγώνα. Αναφερόμενος στους δρομείς, στους παλαιστές και στους πυγμάχους, έδειξε με κατάλληλα παραδείγματα τις ανταμοιβές της καλής εκπαίδευσης, των συντονισμένων προσπαθειών και της υπομονής. Ασφαλώς, οι Χριστιανοί στους οποίους έγραψε είχαν και αυτοί υπόψη τους τούς αγώνες. Μερικοί αναμφίβολα είχαν βρεθεί ανάμεσα στα πλήθη που φώναζαν στο στάδιο. Επομένως, θα καταλάβαιναν εύκολα τα παραδείγματα του Παύλου. Τι θα λεχθεί για εμάς σήμερα; Και εμείς επίσης συμμετέχουμε σε έναν αγώνα​—για αιώνια ζωή. Πώς μπορούμε να ωφεληθούμε από τις αναφορές που έκανε ο Παύλος σε αυτούς τους αγώνες;

“Αγωνιζόμενοι Σύμφωνα με τους Κανονισμούς”

Οι όροι συμμετοχής στους αρχαίους αγώνες ήταν πολύ αυστηροί. Ένας κήρυκας παρουσίαζε τον κάθε αθλητή στους θεατές και φώναζε: “Υπάρχει κανείς που μπορεί να κατηγορήσει αυτόν τον άντρα για οποιοδήποτε έγκλημα; Μήπως είναι ληστής ή πονηρός και αχρείος στη ζωή και στους τρόπους του;” Σύμφωνα με το έργο Ελληνική Αρχαιολογία (Archaeologia Graeca), «κανένας διαβόητος εγκληματίας και κανένας ο οποίος σχετιζόταν [στενά] μαζί του δεν επιτρεπόταν να λάβει μέρος». Οι παραβιάσεις των κανονισμών των αγώνων επέσυραν βαριές ποινές αποκλείοντας τους παραβάτες από τους αγώνες.

Αυτό το γεγονός μάς βοηθάει να καταλάβουμε τη δήλωση του Παύλου: «Αν ακόμη αγωνίζεται κάποιος σε αθλήματα, δεν παίρνει στεφάνι αν δεν αγωνιστεί σύμφωνα με τους κανονισμούς». (2 Τιμόθεο 2:5) Παρόμοια, για να τρέχουμε στον αγώνα για ζωή, πρέπει να ανταποκρινόμαστε στις απαιτήσεις του Ιεχωβά, υπακούοντας στους υψηλούς ηθικούς κανόνες του οι οποίοι εκτίθενται στη Γραφή. Ωστόσο, η Γραφή μάς προειδοποιεί: «Η τάση της καρδιάς του ανθρώπου είναι κακή από τη νεότητά του». (Γένεση 8:21) Συνεπώς, ακόμη και μετά την έναρξη του αγώνα, πρέπει να προσέχουμε να αγωνιζόμαστε σύμφωνα με τους κανονισμούς προκειμένου να συνεχίσουμε να έχουμε την επιδοκιμασία του Ιεχωβά και να αποκτήσουμε αιώνια ζωή.

Το μεγαλύτερο βοήθημα για να ενεργούμε με αυτόν τον τρόπο είναι η αγάπη για τον Θεό. (Μάρκος 12:29-31) Αυτή η αγάπη θα μας υποκινεί να θέλουμε να ευαρεστούμε τον Ιεχωβά και να ενεργούμε σύμφωνα με το θέλημά του.​—1 Ιωάννη 5:3.

“Ας Αποβάλουμε Κάθε Βάρος”

Στους αρχαίους αγώνες, οι δρομείς δεν επιβαρύνονταν με ρούχα ή εξοπλισμό. «Στους αγώνες δρόμου, . . . οι αγωνιζόμενοι συνήθως εμφανίζονταν εντελώς γυμνοί», λέει το βιβλίο Η Ζωή των Ελλήνων και των Ρωμαίων (The Life of the Greeks and Romans). Το γεγονός ότι δεν φορούσαν ρούχα έδινε στους αθλητές επιδεξιότητα, ευκινησία και σβελτάδα. Δεν σπαταλούσαν δυνάμεις μεταφέροντας περιττά βάρη. Πιθανώς να είχε αυτό υπόψη του ο Παύλος όταν έγραψε στους Εβραίους Χριστιανούς: «Ας αποβάλουμε και εμείς κάθε βάρος . . . και ας τρέχουμε με υπομονή τον αγώνα που έχει τεθεί μπροστά μας».​—Εβραίους 12:1.

Τι είδους βάρος μπορεί να μας εμποδίζει στον αγώνα για ζωή; Ένα τέτοιο βάρος θα ήταν η επιθυμία να συσσωρεύουμε περιττά υλικά πράγματα ή να διατηρούμε έναν δαπανηρό τρόπο ζωής. Μερικοί μπορεί να αποβλέπουν στα πλούτη για εξασφάλιση ή να τα θεωρούν πηγή ευτυχίας. Ένα τέτοιο υπερβολικό «βάρος» μπορεί να επιβραδύνει το δρομέα τόσο πολύ ώστε, τελικά, ο Θεός να μην έχει μεγάλη σημασία για αυτόν. (Λουκάς 12:16-21) Η αιώνια ζωή μπορεί να φαίνεται σαν μακρινή ελπίδα. “Ο νέος κόσμος θα έρθει κάποια μέρα”, μπορεί να σκέφτεται ένα άτομο, “αλλά μέχρι τότε θα μπορούσαμε επίσης να επωφεληθούμε από ό,τι προσφέρει αυτός ο κόσμος”. (1 Τιμόθεο 6:17-19) Μια τέτοια υλιστική άποψη μπορεί πολύ εύκολα να βγάλει κάποιον από τον αγώνα για ζωή ή να τον εμποδίσει ακόμη και να αρχίσει αυτόν τον αγώνα.

Στην Επί του Όρους Ομιλία, ο Ιησούς δήλωσε: «Κανείς δεν μπορεί να υπηρετεί ως δούλος δύο κυρίους· διότι ή θα μισήσει τον έναν και θα αγαπήσει τον άλλον ή θα προσκολληθεί στον έναν και θα καταφρονήσει τον άλλον. Δεν μπορείτε να υπηρετείτε ως δούλοι τον Θεό και τον Πλούτο». Κατόπιν, αφού είπε ότι ο Ιεχωβά φροντίζει για τις ανάγκες των ζώων και των φυτών, καθώς και ότι οι άνθρωποι αξίζουν περισσότερο από αυτά, πρότρεψε: «Γι’ αυτό, ποτέ μην ανησυχήσετε και πείτε: “Τι θα φάμε;” ή “Τι θα πιούμε;” ή “Τι θα φορέσουμε;” Διότι όλα αυτά είναι τα πράγματα που επιδιώκουν με λαχτάρα τα έθνη. Διότι ο ουράνιος Πατέρας σας ξέρει ότι τα έχετε ανάγκη όλα αυτά. Εξακολουθήστε, λοιπόν, να επιζητείτε πρώτα τη βασιλεία και τη δικαιοσύνη του, και όλα αυτά τα άλλα πράγματα θα σας προστεθούν».​—Ματθαίος 6:24-33.

“Να Τρέχετε με Υπομονή”

Δεν ήταν όλοι οι αρχαίοι αγώνες δρόμου σύντομοι αγώνες ταχύτητας. Ένας αγώνας, ο λεγόμενος δόλιχος, κάλυπτε απόσταση τεσσάρων χιλιομέτρων. Ήταν μια επίπονη δοκιμασία της δύναμης και της αντοχής. Σύμφωνα με την παράδοση, το 328 Π.Κ.Χ., ένας αθλητής ονόματι Αγέας, αφού νίκησε σε αυτόν τον αγώνα, διένυσε τρέχοντας όλη τη διαδρομή ως την πατρίδα του, το Άργος, για να ανακοινώσει τη νίκη του. Εκείνη τη μέρα, έτρεξε περίπου 110 χιλιόμετρα!

Ο Χριστιανικός αγώνας είναι και αυτός ένας δρόμος μεγάλης απόστασης ο οποίος δοκιμάζει την υπομονή μας. Το να υπομείνουμε σε αυτόν τον αγώνα μέχρι τέλους είναι αναγκαίο προκειμένου να αποκτήσουμε την επιδοκιμασία του Ιεχωβά και το βραβείο της αιώνιας ζωής. Ο Παύλος έτρεξε με τέτοιον τρόπο στον αγώνα. Προς το τέλος της ζωής του, μπορούσε να πει: «Έχω αγωνιστεί τον καλό αγώνα, έχω τρέξει τη διαδρομή μέχρι το τέρμα, έχω τηρήσει την πίστη. Από τώρα και στο εξής μου επιφυλάσσεται το στεφάνι της δικαιοσύνης». (2 Τιμόθεο 4:7, 8) Όπως ο Παύλος, και εμείς πρέπει να τρέξουμε «μέχρι το τέρμα». Αν η υπομονή μας εξαντληθεί απλώς και μόνο επειδή ο αγώνας είναι κάπως μεγαλύτερος από ό,τι περιμέναμε στην αρχή, δεν θα κερδίσουμε την ανταμοιβή μας. (Εβραίους 11:6) Τι τραγωδία θα ήταν αυτό, εφόσον είμαστε τόσο κοντά στη γραμμή τερματισμού!

Το Βραβείο

Οι νικητές στους αθλητικούς αγώνες της αρχαίας Ελλάδας λάβαιναν στεφάνια που συνήθως ήταν φτιαγμένα από φύλλα δέντρων και είχαν διακοσμηθεί με λουλούδια. Στα Πύθια, οι νικητές έπαιρναν δάφνινο στεφάνι. Στα Ολύμπια τούς πρόσφεραν στεφάνια από φύλλα αγριελιάς, ενώ στα Ίσθμια τους έδιναν στεφάνια από πεύκο. «Για να διεγείρουν το ζήλο των αγωνιζομένων», παρατηρεί ένας λόγιος της Γραφής, «τοποθετούσαν στη διάρκεια του αγώνα τα στεφάνια, τα έπαθλα της νίκης, και τα φοινικόκλαδα πάνω σε έναν τρίποδα, δηλαδή σε ένα τραπέζι, μέσα στο στάδιο σε σημείο που να μπορούν να τα βλέπουν καθαρά». Για το νικητή, ήταν μεγάλη τιμή να φοράει το στεφάνι. Όταν επέστρεφε στην πατρίδα του, έμπαινε θριαμβευτικά μέσα στην πόλη πάνω σε μια άμαξα.

Έχοντας αυτό κατά νου, ο Παύλος ρώτησε τους Κορίνθιους αναγνώστες του: «Δεν γνωρίζετε ότι οι δρομείς σε έναν αγώνα τρέχουν όλοι, αλλά μόνο ένας λαβαίνει το βραβείο; Να τρέχετε με τέτοιον τρόπο ώστε να το κερδίσετε. . . . Και εκείνοι μεν το κάνουν αυτό για να πάρουν φθαρτό στεφάνι, εμείς όμως άφθαρτο». (1 Κορινθίους 9:24, 25· 1 Πέτρου 1:3, 4) Τι αντίθεση! Ανόμοια με τα στεφάνια των αρχαίων αγώνων τα οποία μαραίνονταν, το βραβείο που περιμένει εκείνους που τρέχουν στον αγώνα για ζωή μέχρι το τέρμα δεν θα μαραθεί ποτέ.

Σχετικά με αυτό το καλύτερο στεφάνι, ο απόστολος Πέτρος έγραψε: «Όταν φανερωθεί ο αρχιποιμένας, θα λάβετε το αμαράντινο στεφάνι της δόξας». (1 Πέτρου 5:4) Θα μπορούσε να συγκριθεί οποιοδήποτε βραβείο έχει να προσφέρει αυτός ο κόσμος με την αθανασία, το βραβείο της άφθαρτης ζωής σε ουράνια δόξα μαζί με τον Χριστό;

Σήμερα, η μεγάλη πλειονότητα των Χριστιανών δρομέων δεν είναι χρισμένοι από τον Θεό ως πνευματικοί γιοι του και δεν έχουν ουράνια ελπίδα. Δεν τρέχουν για το βραβείο της αθανασίας. Ωστόσο, ο Θεός θέτει και ενώπιον αυτών ένα απαράμιλλο βραβείο. Την αιώνια ζωή με τελειότητα πάνω σε μια παραδεισένια γη υπό τη Βασιλεία των ουρανών. Σε όποιο βραβείο και αν αποβλέπει ο Χριστιανός δρομέας, θα πρέπει να τρέχει με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και σθένος από οποιονδήποτε δρομέα αθλητικού αγώνα. Γιατί; Επειδή το βραβείο δεν θα «μαραθεί» ποτέ: «Αυτό είναι το υποσχεμένο πράγμα που μας υποσχέθηκε ο ίδιος, η ζωή η αιώνια».​—1 Ιωάννη 2:25.

Εφόσον έχει τεθεί ένα τέτοιο ασύγκριτο βραβείο ενώπιον του Χριστιανού δρομέα, πώς θα πρέπει να θεωρεί αυτός τα δελεάσματα του παρόντος κόσμου; Θα πρέπει να τα θεωρεί όπως ο Παύλος, ο οποίος είπε: «Θεωρώ ότι τα πάντα είναι ζημιά για χάρη της υπερέχουσας αξίας της γνώσης του Χριστού Ιησού του Κυρίου μου. Για χάρη του έχω ζημιωθεί τα πάντα και τα θεωρώ σκουπίδια». Σε αρμονία με αυτά τα λόγια, με πόση επιμονή έτρεχε ο Παύλος! «Αδελφοί, εγώ δεν θεωρώ ακόμη ότι το έχω αποκτήσει· συμβαίνει όμως ένα πράγμα: Ξεχνώντας αυτά που βρίσκονται πίσω και επεκτεινόμενος σε αυτά που βρίσκονται μπροστά, επιδιώκω το στόχο για το βραβείο». (Φιλιππησίους 3:8, 13, 14) Ο Παύλος έτρεχε έχοντας τα μάτια σταθερά προσηλωμένα στο βραβείο. Το ίδιο θα πρέπει να κάνουμε και εμείς.

Το Καλύτερο Υπόδειγμά Μας

Στους αρχαίους αγώνες, οι πρωταθλητές απολάμβαναν το γενικό θαυμασμό. Οι ποιητές έγραφαν για αυτούς, και οι γλύπτες έφτιαχναν αγάλματα με τη μορφή τους. Η ιστορικός Βέρα Ολίβοβα λέει ότι «περιβάλλονταν με δόξα και απολάμβαναν τεράστια δημοτικότητα». Επίσης αποτελούσαν πρότυπο για τη νεότερη γενιά πρωταθλητών.

Ποιος είναι ο «πρωταθλητής» που θέτει το καλύτερο παράδειγμα για τους Χριστιανούς; Ο Παύλος απαντάει: «Ας τρέχουμε με υπομονή τον αγώνα που έχει τεθεί μπροστά μας, καθώς αποβλέπουμε έντονα στον Πρώτιστο Παράγοντα και Τελειοποιητή της πίστης μας, τον Ιησού. Για τη χαρά που είχε τεθεί μπροστά του αυτός υπέμεινε ξύλο βασανισμού, καταφρονώντας την ντροπή, και έχει καθήσει στα δεξιά του θρόνου του Θεού». (Εβραίους 12:1, 2) Ναι, για να βγούμε νικητές στον αγώνα μας για αιώνια ζωή, χρειάζεται να αποβλέπουμε έντονα στο Υπόδειγμά μας, τον Ιησού Χριστό. Μπορούμε να το κάνουμε αυτό διαβάζοντας τακτικά τις αφηγήσεις των Ευαγγελίων και κάνοντας στοχασμούς γύρω από τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να τον μιμηθούμε. Αυτή η μελέτη θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν υπάκουος στον Θεό και αποδείκνυε την ποιότητα της πίστης του με την υπομονή του. Ως ανταμοιβή της υπομονής του, έλαβε την επιδοκιμασία του Ιεχωβά Θεού καθώς και πολλά θαυμάσια προνόμια.​—Φιλιππησίους 2:9-11.

Ασφαλώς, η πιο εξέχουσα ιδιότητα του Ιησού ήταν η αγάπη του. «Κανείς δεν έχει αγάπη μεγαλύτερη από αυτήν, από το να παραδώσει την ψυχή του για χάρη των φίλων του». (Ιωάννης 15:13) Ο Ιησούς έδωσε βαθύτερο νόημα στη λέξη «αγάπη» λέγοντάς μας να αγαπάμε ακόμη και τους εχθρούς μας. (Ματθαίος 5:43-48) Επειδή αγαπούσε τον ουράνιο Πατέρα του, ο Ιησούς έβρισκε χαρά στην εκτέλεση του θελήματος του Πατέρα του. (Ψαλμός 40:9, 10· Παροιμίες 27:11) Το να αποβλέπουμε στον Ιησού ως το Υπόδειγμά μας, καθώς και ως εκείνον ο οποίος μας δείχνει το δρόμο στον κοπιαστικό αγώνα για ζωή, θα μας υποκινεί επίσης να αγαπάμε τον Θεό και τον πλησίον μας και να βρίσκουμε αληθινή χαρά στην ιερή μας υπηρεσία. (Ματθαίος 22:37-39· Ιωάννης 13:34· 1 Πέτρου 2:21) Να έχετε υπόψη ότι ο Ιησούς δεν ζητάει κάτι το ακατόρθωτο. Μας διαβεβαιώνει: «Είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά, και θα βρείτε αναζωογόνηση για τις ψυχές σας. Διότι ο ζυγός μου είναι καλός και το φορτίο μου είναι ελαφρό».​—Ματθαίος 11:28-30.

Όπως ο Ιησούς, και εμείς χρειάζεται να προσηλώνουμε τα μάτια μας στο βραβείο που επιφυλάσσεται για όλους όσους υπομείνουν ως το τέλος. (Ματθαίος 24:13) Αν αγωνιζόμαστε σύμφωνα με τους κανονισμούς, αν αποβάλλουμε κάθε βάρος και αν τρέχουμε με υπομονή, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για τη νίκη. Ο στόχος που έχουμε μπροστά μας μάς παρακινεί να συνεχίσουμε! Ανανεώνει τη δύναμή μας λόγω της χαράς που μας δίνει, μιας χαράς η οποία κάνει το δρόμο που βρίσκεται μπροστά μας πιο ευκολοδιάβατο.

[Εικόνα στη σελίδα 29]

Ο Χριστιανικός αγώνας είναι δρόμος μεγάλης απόστασης​—απαιτεί υπομονή

[Εικόνα στη σελίδα 30]

Ανόμοια με το στεφάνι που έπαιρναν οι αθλητές, οι Χριστιανοί μπορούν να αποβλέπουν σε ένα άφθαρτο βραβείο

[Εικόνα στη σελίδα 31]

Το βραβείο θα δοθεί σε όλους όσους υπομείνουν μέχρι το τέλος

[Ευχαριστίες για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 28]

Copyright British Museum