Να Ποιμαίνετε με Τρυφερότητα τα Πολύτιμα Πρόβατα του Ιεχωβά

ΟΙ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΙ άκουγαν δίνοντας αμέριστη προσοχή. Είχαν ταξιδέψει περίπου 50 χιλιόμετρα από την Έφεσο μέχρι τη Μίλητο για να πάρουν οδηγίες από τον απόστολο Παύλο. Τώρα λυπούνταν που άκουγαν ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα τον έβλεπαν. Έτσι, ήξεραν ότι τα λόγια που θα ακολουθούσαν θα ήταν ύψιστης σπουδαιότητας. ‘Προσέχετε τους εαυτούς σας και όλο το ποίμνιο, μέσα στο οποίο το άγιο πνεύμα σάς διόρισε επισκόπους, για να ποιμαίνετε την εκκλησία του Θεού την οποία αγόρασε με το αίμα του ίδιου του Γιου του’.—Πράξεις 20:25· 20:28, ΜΝΚ· 20:38.

Η σύντομη αναφορά που έκανε ο Παύλος σε ποιμένες μετέδωσε σίγουρα πλούτο πληροφοριών σε εκείνους τους Εφέσιους πρεσβυτέρους. Αυτοί ήταν εξοικειωμένοι με την εργασία που σχετιζόταν με την ποίμανση προβάτων στη γύρω ύπαιθρο. Επίσης, γνώριζαν τις πολλές αναφορές σε ποιμένες που υπήρχαν στις Εβραϊκές Γραφές. Επιπλέον, ήξεραν ότι ο Ιεχωβά παρομοίασε τον εαυτό του με Ποιμένα του λαού του.—Ησαΐας 40:10, 11.

Ο Παύλος αναφέρθηκε σε αυτούς σαν ‘επισκόπους’ μέσα στο ‘ποίμνιο’ και σαν ‘ποιμένες’ της ‘εκκλησίας’. Ενώ ο όρος ‘επίσκοποι’ υποδηλώνει ποιος είναι ο διορισμός τους, η λέξη ‘ποιμαίνετε’ περιγράφει το πώς πρέπει να φέρουν σε πέρας αυτό το έργο επισκόπησης. Ναι, οι επίσκοποι έπρεπε να φροντίζουν κάθε μέλος της εκκλησίας με τον ίδιο στοργικό τρόπο που ένας ποιμένας θα πρόσεχε το ποίμνιο των προβάτων του.

Σήμερα, λίγοι είναι εκείνοι οι πρεσβύτεροι που έχουν αποκτήσει άμεση εμπειρία στην ποίμανση κατά γράμμα προβάτων. Αλλά η Αγία Γραφή κάνει τόσο πολλές αναφορές και σε πρόβατα και σε ποιμένες, ειδικά με συμβολικό τρόπο, ώστε τα λόγια του Παύλου δεν χάνουν την αξία τους με το πέρασμα του χρόνου. Μάλιστα, πολλά μπορεί να μάθει κανείς από τις αφηγήσεις σχετικά με ποιμένες οι οποίοι είχαν την εύνοια του Θεού στους αρχαίους χρόνους. Το αξιοσημείωτο παράδειγμά τους μπορεί να βοηθήσει τους σημερινούς πρεσβυτέρους να δουν τι ιδιότητες χρειάζεται να αναπτύξουν προκειμένου να ποιμαίνουν την εκκλησία του Θεού.

Ο Άφοβος Ποιμένας Δαβίδ

Όταν σκεφτόμαστε τους ποιμένες των Βιβλικών χρόνων, το πιο πιθανό είναι ότι θα θυμηθούμε τον Δαβίδ, επειδή αυτός ξεκίνησε ως βοσκός προβάτων. Ένα από τα πρώτα μαθήματα που παίρνουμε από τη ζωή του Δαβίδ είναι ότι το να είναι κάποιος ποιμένας δεν αποτελεί θέση εξοχότητας. Στην πραγματικότητα, όταν ο προφήτης Σαμουήλ πήγε για να χρίσει ένα γιο του Ιεσσαί ως το μελλοντικό βασιλιά του Ισραήλ, ο νεαρός Δαβίδ αρχικά παραβλέφτηκε εντελώς. Μόνο αφού ο Ιεχωβά είχε απορρίψει τους εφτά μεγαλύτερους αδελφούς του έγινε μνεία για τον Δαβίδ, ο οποίος βρισκόταν έξω στον αγρό και ‘ποίμαινε τα πρόβατα’. (1 Σαμουήλ 16:10, 11) Εντούτοις, τα χρόνια που δαπάνησε ο Δαβίδ ως ποιμένας τον προετοίμασαν για το απαιτητικό έργο της ποίμανσης του έθνους Ισραήλ. «[Ο Ιεχωβά] εξέλεξε Δαβίδ τον δούλον αυτού και ανέλαβεν αυτόν εκ των ποιμνίων των προβάτων . . . δια να ποιμαίνη Ιακώβ τον λαόν αυτού», λένε τα εδάφια Ψαλμός 78:70, 71. Κατάλληλα ο Δαβίδ έγραψε τον υπέροχο και πολύ γνωστό 23ο Ψαλμό, αρχίζοντας με τα λόγια: ‘Ο Ιεχωβά είναι ο ποιμήν μου’.

Όπως ο Δαβίδ, έτσι και οι πρεσβύτεροι στη Χριστιανική εκκλησία θα πρέπει να υπηρετούν ως ταπεινοί υποποιμένες και να μην επιζητούν ακατάλληλη εξοχότητα. Όπως έγραψε ο απόστολος Παύλος στον Τιμόθεο, εκείνοι που επιδιώκουν αυτή την ποιμαντική ευθύνη ‘επιθυμούν καλό έργο’, όχι εξοχότητα.—1 Τιμόθεον 3:1, ΜΝΚ.

Μολονότι το έργο του Δαβίδ ως κατά γράμμα ποιμένα ήταν ταπεινό, κατά καιρούς απαιτούσε μεγάλο θάρρος. Για παράδειγμα, όταν σε κάποια περίπτωση ένα λιοντάρι και, σε άλλη περίπτωση, μια αρκούδα άρπαξαν πρόβατα από το ποίμνιο του πατέρα του, ο Δαβίδ με αφοβιά αντιμετώπισε και σκότωσε εκείνα τα αρπακτικά ζώα. (1 Σαμουήλ 17:34-36) Αυτή ήταν μια καταπληκτική εκδήλωση θάρρους αν σκεφτεί κανείς ότι το λιοντάρι μπορεί να σκοτώσει ζώα πολύ μεγαλύτερα από το ίδιο. Επίσης, η συριακή καφετιά αρκούδα, η οποία ζούσε κάποτε στην Παλαιστίνη, ζυγίζει μέχρι και 140 κιλά και μπορεί να σκοτώσει κάποιο ελάφι με ένα μόνο χτύπημα με το ισχυρό της πόδι.

Το θαρραλέο ενδιαφέρον του Δαβίδ για τα πρόβατα του πατέρα του αποτελεί θαυμάσιο παράδειγμα για τους ποιμένες μέσα στη Χριστιανική εκκλησία. Ο απόστολος Παύλος προειδοποίησε τους Εφέσιους πρεσβυτέρους για την εμφάνιση ‘καταπιεστικών λύκων’ οι οποίοι ‘δεν θα συμπεριφέρονταν στο ποίμνιο με τρυφερότητα’. (Πράξεις 20:29, ΜΝΚ) Στους σύγχρονους καιρούς, επίσης, θα υπάρξουν περιστάσεις στις οποίες οι Χριστιανοί πρεσβύτεροι θα πρέπει να δείξουν θάρρος προκειμένου να περιφρουρήσουν την πνευματική ευημερία των προβάτων του Ιεχωβά.

Ενώ θα πρέπει να προστατεύουν θαρραλέα τα πρόβατα, θα πρέπει επίσης να τους φέρονται με τη μεγαλύτερη τρυφερότητα, μιμούμενοι το στοργικό ποιμένα Δαβίδ και τον Καλό Ποιμένα Ιησού Χριστό. (Ιωάννης 10:11) Γνωρίζοντας ότι το ποίμνιο ανήκει στον Ιεχωβά, οι πρεσβύτεροι δεν πρέπει ποτέ να είναι καταπιεστικοί με τα πρόβατα, ‘κατακυριεύοντας [καταδυναστεύοντας, ΜΝΚ] την κληρονομιά του Θεού’.—1 Πέτρου 5:2, 3· Ματθαίος 11:28-30· 20:25-27.

Θα Δώσουν Λογαριασμό

Ο πατριάρχης Ιακώβ ήταν ένας άλλος πολύ γνωστός ποιμένας. Θεωρούσε τον εαυτό του προσωπικά υπεύθυνο για καθένα από τα πρόβατα που είχαν ανατεθεί στη φροντίδα του. Με τόση πιστότητα είχε φροντίσει για τα ποίμνια του πεθερού του, του Λάβαν, ώστε έπειτα από 20 χρόνια που ήταν στην υπηρεσία του ο Ιακώβ μπορούσε να πει: «Τα πρόβατά σου και αι αίγες σου δεν ητεκνώθησαν, και τους κριούς του ποιμνίου σου δεν έφαγον· θηριάλωτον δεν έφερα εις σε· εγώ επλήρωνον αυτό· από της χειρός μου εζήτεις ό,τι με εκλέπτετο την ημέραν, ή ό,τι με εκλέπτετο την νύκτα».—Γένεσις 31:38, 39.

Οι Χριστιανοί επίσκοποι εκδηλώνουν ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τα πρόβατα που ο Ποιμένας των ψυχών μας, ο Ιεχωβά Θεός, ‘αγόρασε με το αίμα του ίδιου του Γιου του’. (Πράξεις 20:28, ΜΝΚ· 1 Πέτρου 2:25· 5:4) Ο Παύλος τόνισε αυτή τη βαριά ευθύνη, όταν υπενθύμισε στους Εβραίους Χριστιανούς ότι οι άντρες που αναλαμβάνουν την ηγεσία στην εκκλησία ‘επαγρυπνούν για τις ψυχές σας ως άτομα που θα δώσουν λογαριασμό’.—Εβραίους 13:17, ΜΝΚ.

Το παράδειγμα του Ιακώβ δείχνει επίσης ότι το έργο ενός ποιμένα δεν έχει χρονικά όρια. Είναι ένα έργο που τον απασχολεί μέρα νύχτα, και συχνά απαιτεί αυτοθυσία. Ο Ιακώβ είπε στον Λάβαν: «Την ημέραν εκαιόμην υπό του καύματος και την νύκτα υπό του παγετού· και έφευγεν ο ύπνος μου από των οφθαλμών μου».—Γένεσις 31:40.

Αυτό αληθεύει πράγματι για πολλούς στοργικούς πρεσβυτέρους σήμερα, όπως δείχνει καθαρά και το επόμενο παράδειγμα. Ένας αδελφός εισάχθηκε στη μονάδα εντατικής παρακολούθησης κάποιου νοσοκομείου, επειδή παρουσιάστηκαν επιπλοκές μετά τη βιοψία που έγινε σε όγκο που είχε στον εγκέφαλο. Η οικογένειά του κανόνισε να είναι μαζί του στο νοσοκομείο μέρα και νύχτα. Προκειμένου να παράσχει την απαραίτητη ηθική υποστήριξη και ενθάρρυνση, ένας από τους τοπικούς πρεσβυτέρους προσάρμοσε το γεμάτο πρόγραμμά του για να μπορεί να επισκέπτεται τον ασθενή και την οικογένειά του κάθε μέρα. Όμως, λόγω της διαδικασίας που ακολουθούσε το νοσοκομείο σε σχέση με την εντατική θεραπεία, δεν ήταν πάντοτε δυνατόν για εκείνον να τον επισκέπτεται στη διάρκεια της μέρας. Αυτό σήμαινε ότι ο πρεσβύτερος έπρεπε συνήθως να βρίσκεται στο νοσοκομείο πολύ αργά το βράδυ. Αλλά με χαρά πήγαινε εκεί κάθε βράδυ. «Κατάλαβα ότι θα έπρεπε να επισκέπτομαι τον ασθενή σε μια ώρα που θα ήταν κατάλληλη για εκείνον, όχι σε μια ώρα που θα βόλευε εμένα», είπε ο πρεσβύτερος. Όταν ο αδελφός ανέρρωσε αρκετά ώστε να μεταφερθεί σε κάποια άλλη πτέρυγα του νοσοκομείου, ο πρεσβύτερος συνέχισε τις ενθαρρυντικές, καθημερινές του επισκέψεις.

Τι Έμαθε ο Μωυσής ως Ποιμένας

Η Αγία Γραφή περιγράφει τον Μωυσή ως ‘πραύ σφόδρα υπέρ πάντας τους ανθρώπους τούς επί της γης’. (Αριθμοί 12:3) Ωστόσο, το υπόμνημα δείχνει ότι ο Μωυσής δεν ήταν πάντοτε έτσι. Όταν ήταν νεαρός, είχε σκοτώσει έναν Αιγύπτιο επειδή εκείνος είχε χτυπήσει ένα συμπατριώτη του Ισραηλίτη. (Έξοδος 2:11, 12) Αυτή η πράξη δεν άρμοζε σε έναν πράο άνθρωπο! Εντούτοις, ο Θεός θα χρησιμοποιούσε αργότερα τον Μωυσή για να οδηγήσει ένα έθνος εκατομμυρίων ανθρώπων μέσα από την έρημο στη Γη της Επαγγελίας. Είναι σαφές, λοιπόν, ότι ο Μωυσής χρειαζόταν περαιτέρω εκπαίδευση.

Ενώ ο Μωυσής είχε ήδη λάβει κοσμική εκπαίδευση σε ό,τι αφορούσε ‘όλη τη σοφία των Αιγυπτίων’, χρειάζονταν περισσότερα πράγματα για να ποιμάνει το ποίμνιο του Ιεχωβά. (Πράξεις 7:22) Τι είδους θα μπορούσε να είναι αυτή η επιπρόσθετη εκπαίδευση; Επί 40 χρόνια ο Θεός επέτρεψε να υπηρετεί ο Μωυσής ως ένας ταπεινός ποιμένας στη γη Μαδιάμ. Καθώς φρόντιζε τα ποίμνια του πεθερού του, του Ιοθόρ, ο Μωυσής ανέπτυξε τέτοιες θαυμάσιες ιδιότητες όπως είναι η υπομονή, η πραότητα, η ταπεινοφροσύνη, η μακροθυμία, η ηπιότητα του χαρακτήρα και η εγκράτεια. Έμαθε επίσης να περιμένει τον Ιεχωβά. Ναι, η φροντίδα των κατά γράμμα προβάτων έκανε τον Μωυσή να αποκτήσει τα κατάλληλα προσόντα για να είναι ικανός ποιμένας του έθνους Ισραήλ.—Έξοδος 2:15–3:1· Πράξεις 7:29, 30.

Δεν είναι αυτές ακριβώς οι ίδιες ιδιότητες που χρειάζεται κάποιος πρεσβύτερος προκειμένου να φροντίζει για το λαό του Θεού σήμερα; Ναι, επειδή ο Παύλος υπενθύμισε στον Τιμόθεο ότι ‘ο δούλος του Κυρίου πρέπει να ήναι πράος προς πάντας, διδακτικός, ανεξίκακος [να συγκρατεί τον εαυτό του όταν συμβαίνει κάτι κακό, ΜΝΚ], διδάσκων μετά πραότητος τους αντιφρονούντας’.—2 Τιμόθεον 2:24, 25.

Μπορεί να υπάρξουν φορές που ένας πρεσβύτερος νιώθει απογοητευμένος από τον εαυτό του επειδή δυσκολεύεται να αναπτύξει αυτές τις ιδιότητες στο πλήρες. Εντούτοις, δεν πρέπει να σταματήσει τις προσπάθειες. Όπως συνέβη και με τον Μωυσή, μπορεί να απαιτηθεί πολύς χρόνος για να αναπτύξει κάποιος στο πλήρες τις ιδιότητες που απαιτούνται για να είναι καλός ποιμένας. Ωστόσο, με τον καιρό, αυτή η ένθερμη προσπάθεια θα ανταμειφτεί.—Παράβαλε 1 Πέτρου 5:10, ΜΝΚ.

Ως πρεσβύτερος, πιθανώς να μη χρησιμοποιείστε τόσο πολύ όσο άλλοι. Μήπως αυτό σημαίνει ότι, όπως και με τον Μωυσή, ο Ιεχωβά σας επιτρέπει να αναπτύξετε ορισμένες σπουδαίες ιδιότητες σε πιο πλήρη βαθμό; Να μην ξεχνάτε ποτέ ότι ο Ιεχωβά ‘φροντίζει [ενδιαφέρεται, ΜΝΚ] για εσάς’. Όμως, θα πρέπει επίσης να έχουμε στο νου μας την ανάγκη που υπάρχει να ‘ενδυθούμε την ταπεινοφροσύνη, διότι ο Θεός αντιτάσσεται εις τους υπερηφάνους, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν’. (1 Πέτρου 5:5-7) Αν καταβάλλετε προσπάθειες και δέχεστε την εκπαίδευση που επιτρέπει ο Ιεχωβά, μπορείτε να είστε πιο χρήσιμος σε εκείνον, όπως ακριβώς ήταν ο Μωυσής.

Όλα τα Πρόβατα του Ιεχωβά Είναι Πολύτιμα

Οι αξιόπιστοι, στοργικοί ποιμένες των Βιβλικών χρόνων είχαν ένα αίσθημα ευθύνης απέναντι σε κάθε πρόβατο ξεχωριστά. Το ίδιο θα πρέπει να αληθεύει για τους πνευματικούς ποιμένες. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τα λόγια του Παύλου: ‘Προσέχετε . . . όλο το ποίμνιο’. (Πράξεις 20:28, ΜΝΚ) Ποιοι θα μπορούσαν να περιλαμβάνονται σε ‘όλο το ποίμνιο’;

Ο Ιησούς έδωσε μια παραβολή για έναν άντρα ο οποίος είχε εκατό πρόβατα αλλά πήγε αμέσως να ψάξει για ένα πρόβατο που είχε ξεστρατίσει προκειμένου να το φέρει πίσω στο ποίμνιο. (Ματθαίος 18:12-14· Λουκάς 15:3-7) Με παρόμοιο τρόπο, ένας επίσκοπος θα πρέπει να ενδιαφέρεται για κάθε μέλος της εκκλησίας. Αν το πρόβατο είναι αδρανές στη διακονία ή στην παρακολούθηση Χριστιανικών συναθροίσεων, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αποτελεί πια μέρος του ποιμνίου. Αυτό παραμένει μέρος ‘όλου του ποιμνίου’ για το οποίο οι πρεσβύτεροι πρέπει να ‘δώσουν λογαριασμό’ στον Ιεχωβά.

Κάποιο πρεσβυτέριο ανησύχησε αρκετά επειδή μερικά άτομα που ήταν συνταυτισμένα με την εκκλησία είχαν πέσει σε αδράνεια. Ετοιμάστηκε ένας κατάλογος αυτών των ατόμων, και καταβλήθηκε ιδιαίτερη προσπάθεια για να τα επισκεφτούν και να τα βοηθήσουν να επιστρέψουν στη μάντρα των προβάτων του Ιεχωβά. Πόσο ευγνώμονες στον Θεό ήταν εκείνοι οι πρεσβύτεροι που, σε μια περίοδο δυόμισι χρόνων, μπόρεσαν να βοηθήσουν περισσότερα από 30 άτομα να γίνουν ξανά δραστήρια στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Ένα από τα άτομα που βοήθησαν με αυτόν τον τρόπο ήταν αδρανές περίπου 17 χρόνια!

Το βάρος αυτής της ευθύνης εντυπώνεται ακόμα περισσότερο στους επισκόπους από το γεγονός ότι τα πρόβατα έχουν ‘αγοραστεί με το αίμα του ίδιου του Γιου [του Θεού]’. (Πράξεις 20:28, ΜΝΚ) Δεν θα μπορούσε να είχε πληρωθεί υψηλότερο αντίτιμο για αυτά τα πολύτιμα πρόβατα. Σκεφτείτε, επίσης, το πόσος χρόνος δαπανάται και πόση προσπάθεια καταβάλλεται στη διακονία προκειμένου να βρεθεί και να βοηθηθεί το κάθε προβατοειδές άτομο! Δεν θα πρέπει να καταβληθεί παρόμοια προσπάθεια για να παραμείνουν όλα αυτά μέσα στη μάντρα των προβάτων του Θεού; Οπωσδήποτε το κάθε πρόβατο που βρίσκεται μέσα στην εκκλησία είναι πολύτιμο.

Ακόμα και όταν ένα μέλος του ποιμνίου αναμειχτεί σε σοβαρή αδικοπραγία, η ευθύνη που έχουν οι πρεσβύτεροι δεν αλλάζει. Αυτοί συνεχίζουν να είναι γεμάτοι ενδιαφέρον ποιμένες οι οποίοι προσπαθούν με τρυφερότητα και πραότητα να σώσουν εκείνον που έχει διαπράξει την αδικοπραγία, αν αυτό είναι δυνατόν. (Γαλάτας 6:1, 2) Δυστυχώς, σε ορισμένες περιπτώσεις, γίνεται φανερό ότι κάποιο μέλος της εκκλησίας δεν έχει θεοσεβή λύπη για τα σοβαρά αμαρτήματα που έχει διαπράξει. Τότε, οι στοργικοί ποιμένες έχουν τη Γραφική ευθύνη να προστατέψουν το υπόλοιπο ποίμνιο απέναντι σε αυτή τη μολυσματική επιρροή.—1 Κορινθίους 5:3-7, 11-13.

Παρ’ όλα αυτά, ο Ιεχωβά Θεός θέτει το τέλειο παράδειγμα σε ό,τι αφορά την εκδήλωση ελέους στα πρόβατα που έχουν ξεστρατίσει. Ο συμπονετικός μας Ποιμένας λέει: «Θέλω εκζητήσει το απολωλός και επαναφέρει το πεπλανημένον και επιδέσει το συντετριμμένον και ενισχύσει το ασθενές». (Ιεζεκιήλ 34:15, 16· Ιερεμίας 31:10) Σε μίμηση αυτού του μεγαλειώδους παραδείγματος, έχει γίνει μια στοργική διευθέτηση να επισκέπτονται οι σύγχρονοι πνευματικοί ποιμένες τα αποκομμένα άτομα, τα οποία μπορεί τώρα να ανταποκριθούν στη βοήθειά τους. Αυτές οι ελεήμονες προσπάθειες που γίνονται για να ξαναβρεθούν τέτοια χαμένα πρόβατα έχουν αποφέρει θαυμάσια καρποφορία. Μια αδελφή που επανεντάχτηκε είπε: «Η επίσκεψη των πρεσβυτέρων ήταν η ενθάρρυνση που χρειαζόμουν για να επιστρέψω».

Χωρίς αμφιβολία, τα λόγια που είπε ο Παύλος στους Εφέσιους πρεσβυτέρους στη Μίλητο ήταν γεμάτα σημασία—και για εκείνους και για τους επισκόπους σήμερα. Το γεγονός ότι αναφέρθηκε σε ποιμένες αποτελούσε υπενθύμιση των ελκυστικών ιδιοτήτων που πρέπει να είναι έκδηλες στους επισκόπους—ιδιότητες όπως η ταπεινοφροσύνη και το θάρρος, οι οποίες έγιναν φανερές στο παράδειγμα του ποιμένα-βασιλιά Δαβίδ· ένα προσωπικό αίσθημα ευθύνης και προστατευτικής φροντίδας, πράγμα που ήταν φανερό στην υπηρεσία που παρείχε ο Ιακώβ μέρα νύχτα· επίσης προθυμία να δέχονται περαιτέρω εκπαίδευση υπομονετικά, σαν αυτή που εκδήλωσε ο Μωυσής. Πράγματι, αυτά τα Γραφικά παραδείγματα θα βοηθήσουν τους πρεσβυτέρους των εκκλησιών να αναπτύσσουν και να εκδηλώνουν τις ιδιότητες που είναι αναγκαίες για να μπορούν με τρυφερότητα να ‘ποιμαίνουν την εκκλησία του Θεού την οποία αγόρασε με το αίμα του ίδιου του Γιου του’.