Η Απάτη στην Επιστήμη—Η Μεγαλύτερη απ’ Όλες τις Απάτες

Οι εξελικτές λένε: ‘Η εξέλιξη είναι γεγονός· ο Θεός είναι μύθος’. Δεν έχουν αποδείξεις ούτε για το ένα ούτε για το άλλο, αλλά η προκατάληψη δεν χρειάζεται αποδείξεις.

ΙΔΙΩΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ. Απαγορεύεται η Είσοδος. Σ’ Εσένα το Λέμε, Θεέ! Οι εξελικτές μιλούν για τη βιολογία και λένε στον Θεό να μην ανακατεύεται. ‘Όλοι οι ικανοί επιστήμονες πιστεύουν στην εξέλιξη’, λένε. Πράγμα που, στην ουσία, σημαίνει και το εξής: ‘Οι επιστήμονες που δεν πιστεύουν στην εξέλιξη είναι ανίκανοι· δεν έχουν τη δική μας εμπειρογνωμοσύνη’. Όσο για τον Θεό, λένε ότι δεν έχει θέση στον επιστημονικό λογισμό. Κι εκτός απ’ αυτό, δεν μπορεί να αποδειχτεί ούτε η ύπαρξή του.

Αυτή η αδίστακτη αποκήρυξη του Θεού είναι η μεγαλύτερη απ’ όλες τις απάτες.

Το βιβλίο Η Νέα Βιολογία (The New Biology), των Ρόμπερτ Όγκρος και Τζορτζ Στάνσιου, στη σελίδα 188, τονίζει μερικές δηλώσεις εξεχόντων επιστημόνων οι οποίοι θέτουν κατά μέρος τον Θεό: «Σύμφωνα με τη συνηθισμένη άποψη, ο Δαρβίνος απάλλαξε μια για πάντα τη βιολογία από την ανάγκη για Θεό. Ο Έλντριτζ λέει: ο Δαρβίνος ‘μας δίδαξε ότι μπορούμε να κατανοήσουμε την ιστορία της ζωής απλώς και μόνο με τη φύση, χωρίς να καταφύγουμε στο υπερφυσικό ή στο θεϊκό στοιχείο’. Ο Τζούλιαν Χάξλεϊ είπε: ‘Ο Δαρβινισμός αφαίρεσε από τη σφαίρα της λογικής εξέτασης την όλη ιδέα του Θεού, ως δημιουργού των οργανισμών’. Ο Τζέικομπ γράφει: ‘Η ιδέα ότι κάθε είδος σχεδιάστηκε ξεχωριστά από έναν Δημιουργό καταρρίφθηκε από τον Δαρβίνο’. Και ο Σίμπσον γράφει για την προέλευση του πρώτου οργανισμού: ‘Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, δεν υπάρχει λόγος να θεωρήσουμε ως δεδομένο ένα θαύμα. Ούτε είναι ανάγκη να υποθέσουμε ότι η προέλευση των νέων διαδικασιών της αναπαραγωγής και της μετάλλαξης δεν ήταν υλιστική’».

‘Αλλά, μ’ αυτόν τον τρόπο, δεν μένει η ζωή στη γη χωρίς Δημιουργό-Σχεδιαστή;’ θα ρωτήσετε. ‘Δεν χρειαζόμαστε Δημιουργό-Σχεδιαστή’, απαντούν οι εξελικτές. ‘Πρόκειται για τύχη. Η τυφλή τύχη είναι ο σχεδιαστής. Εμείς την αποκαλούμε Φυσική Επιλογή’.

Αλλά όσο περισσότερα μαθαίνουμε τόσο περισσότερη σχεδίαση διακρίνουμε. Η απαιτούμενη νοημοσύνη και σοφία είναι τρομακτική. Δεν νομίζετε ότι είναι αδύνατο να την προμήθευσε η τυφλή, χωρίς σκέψη και χωρίς εγκέφαλο τύχη; Αναλογιστείτε μερικούς μόνο από τους εκατοντάδες μηχανισμούς της φύσης που αντανακλούν δημιουργική σοφία—οργανισμούς που συχνά έχουν αντιγράψει οι άνθρωποι εφευρέτες.

Η αεροδυναμική των φτερών των πουλιών προηγήθηκε κατά χιλιετίες της κατώτερης σχεδίασης που χαρακτηρίζει τα φτερά των αεροπλάνων. Ο ναυτίλος ο πομπίλιος και η σουπιά χρησιμοποιούν δεξαμενές πλευστότητας για να διατηρούν την άνωσή τους σ’ οποιοδήποτε βάθος κι αν κολυμπούν, και το κάνουν αυτό πολύ πιο αποτελεσματικά από τα σύγχρονα υποβρύχια. Το χταπόδι και το καλαμάρι είναι αριστοτέχνες στην αεριοπροώθηση. Οι νυχτερίδες και τα δελφίνια είναι ειδήμονες στον ηχοεντοπισμό. Αρκετά ερπετά και θαλασσοπούλια έχουν μέσα τους «συστήματα αφαλάτωσης», που τους δίνουν τη δυνατότητα να πίνουν θαλασσινό νερό. Μερικά μικροσκοπικά βακτηρίδια έχουν περιστροφικούς κινητήρες που μπορούν να δουλεύουν, όχι μόνο προς τη μια κατεύθυνση, αλλά και αντίστροφα.

Με τις ευρηματικά σχεδιασμένες φωλιές τους και με τη χρήση νερού, οι τερμίτες κλιματίζουν το σπίτι τους. Έντομα, μικροσκοπικά φυτά, ψάρια και δέντρα χρησιμοποιούν το δικό τους τύπο «αντιψυκτικού». Μερικά φίδια και κουνούπια, οι αυστραλιανοί φασιανοί και οι δασόβιες γαλοπούλες έχουν μέσα τους θερμόμετρα ευαίσθητα ακόμη και σε ελάχιστες μεταβολές της θερμοκρασίας—κλάσματα του βαθμού. Διάφορα είδη σφήκας κατασκευάζουν χαρτί. Οι σπόγγοι, οι μύκητες, τα βακτηρίδια, οι πυγολαμπίδες, καθώς και ορισμένα έντομα και ψάρια—όλα αυτά παράγουν ψυχρό φως, που είναι συχνά έγχρωμο. Πολλά αποδημητικά πουλιά φαίνεται πως έχουν στο κεφάλι τους πυξίδες, χάρτες και βιολογικά ρολόγια. Οι δυτίσκοι και ορισμένες αράχνες χρησιμοποιούν αναπνευστική συσκευή κατάδυσης και καταδυτικούς κώδωνες.a—Βλέπε εικόνες στη σελίδα 15.

Για να υπάρξει όλη αυτή η σχεδίαση και η ενστικτώδης σοφία, απαιτείται νοημοσύνη πολύ ανώτερη από εκείνη του ανθρώπου. (Παροιμίαι 30:24, ΜΝΚ) Αλλά μερικά από τα καταπληκτικότερα παραδείγματα βρίσκονται στο μικρόκοσμο—όπου οι εξελικτές έλπιζαν να βρουν το απλό ξεκίνημα της ζωής, μετά από το οποίο άρχισε η ανοδική εξέλιξή της που οδήγησε στα περίπλοκα σχέδια που βλέπουμε παντού—περιλαμβανομένων και των εαυτών μας. Απλό ξεκίνημα; Κάθε άλλο! Σκεφτείτε την περιπλοκότητα που χαρακτηρίζει τη νοήμονα σχεδίαση των μικροσκοπικότατων κυττάρων.

Το βιβλίο Η Νέα Βιολογία λέει στη σελίδα 30: «Το μέσο κύτταρο εκτελεί εκατοντάδες χημικές αντιδράσεις το δευτερόλεπτο και μπορεί να αναπαράγεται περίπου κάθε είκοσι λεπτά. Ωστόσο, όλα αυτά συμβαίνουν σε πολύ μικροσκοπική κλίμακα: πάνω από 500 βακτηρίδια θα μπορούσαν να χωρέσουν στο χώρο που καταλαμβάνει η τελεία η οποία βρίσκεται στο τέλος αυτής της πρότασης. Ο [βιολόγος Φρανσουά] Τζέικομπ μένει εκστατικός μπροστά στο μικροσκοπικό εργαστήριο του βακτηριδιακού κυττάρου, το οποίο ‘εκτελεί περίπου δυο χιλιάδες ξεχωριστές αντιδράσεις με απαράμιλλη επιδεξιότητα, μέσα στο μικρότερο χώρο που μπορεί να φανταστεί κανείς. Αυτές οι δυο χιλιάδες αντιδράσεις αποκλίνουν και συγκλίνουν με τρομακτική ταχύτητα, χωρίς να παρατηρείται καμιά εμπλοκή’».

Το βιβλίο Το Κέντρο της Ζωής—Φυσική Ιστορία του Κυττάρου (The Center of Life—A Natural History of the Cell), του Λ. Λ. Λάρισον Κάντμορ, λέει στις σελίδες 13, 14: «Ένα και μόνο κύτταρο μπορεί να κατασκευάζει όπλα, να πιάνει την τροφή του, να τη χωνεύει, να αποβάλλει τα άχρηστα, να κινείται, να χτίζει σπίτια και να επιδίδεται σε σεξουαλική δραστηριότητα, συνηθισμένη ή αλλόκοτη. Αυτά τα πλάσματα εξακολουθούν να υπάρχουν. Τα πρώτιστα—οργανισμοί που είναι ολοκληρωμένοι και πλήρεις, κι ωστόσο αποτελούνται από ένα μόνο κύτταρο με πολλές ικανότητες, αλλά χωρίς καθόλου ιστούς, όργανα, καρδιά και εγκέφαλο—έχουν στην πραγματικότητα όλα όσα έχουμε κι εμείς».

Το βιβλίο Ο Τυφλός Ωρολογοποιός (The Blind Watchmaker), του Ρίτσαρντ Ντόκινς, στη σελίδα 116, σχολιάζει την ποσότητα των πληροφοριών που αποθηκεύονται σ’ ένα και μόνο κύτταρο: «Το DNA ενός και μόνο σπόρου κρίνου, ή ενός και μόνο σπερματοζωάριου σαλαμάνδρας, έχει αρκετή δυνατότητα αποθήκευσης, ώστε να χωρέσει την Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (Encyclopædia Britannica) 60 φορές. Μερικά είδη αμοιβάδας, η οποία άδικα ονομάζεται ‘πρωτόγονη’, έχουν στο DNA τους πληροφορίες ίσες με 1.000 Εγκυκλοπαίδειες Μπριτάνικα».

Ο Μάικλ Ντέντον, ειδικός στη μοριακή βιολογία, γράφει στη σελίδα 250 του βιβλίου Εξέλιξη: Μια Θεωρία που Διέρχεται Κρίση (Evolution: A Theory in Crisis): «Η μοριακή βιολογία έχει δείξει ότι ακόμη και τα απλούστατα ζωντανά συστήματα που απαντώνται στη γη σήμερα, τα βακτηριδιακά κύτταρα, είναι εξαιρετικά περίπλοκα αντικείμενα. Μολονότι τα μικροσκοπικότατα βακτηριδιακά κύτταρα είναι απίστευτα μικρά, ζυγίζουν λιγότερο από [ένα τρισεκατομμυριοστό του γραμμαρίου], το καθένα τους αποτελεί στην ουσία ένα πραγματικό σμικρυμένο εργοστάσιο που περιέχει χιλιάδες αριστοτεχνικά σχεδιασμένα, πολύπλοκα μοριακά μηχανήματα, τα οποία αποτελούνται συνολικά από εκατό δισεκατομμύρια άτομα—είναι κατά πολύ πολυπλοκότερα από οποιοδήποτε ανθρωποποίητο μηχάνημα και δεν μπορεί να βρεθεί όμοιό τους στον κόσμο των άψυχων αντικειμένων.

»Η μοριακή βιολογία έχει δείξει, επίσης, ότι η βασική σχεδίαση του κυτταρικού συστήματος είναι ουσιαστικά η ίδια σε όλα τα ζωντανά συστήματα που απαντώνται στη γη, από τα βακτηρίδια ως τα θηλαστικά. Οι ρόλοι του DNA, του mRNA και της πρωτεΐνης είναι ταυτόσημοι σε όλους τους οργανισμούς. Η σημασία του γενετικού κώδικα είναι, επίσης, στην ουσία ταυτόσημη σε όλα τα κύτταρα. Το μέγεθος, η δομή, καθώς και η σχεδίαση του μηχανισμού σύνθεσης πρωτεϊνών είναι πρακτικά ίδιες σε όλα τα κύτταρα. Μιλώντας, λοιπόν, για τη βασική βιοχημική σχεδίαση που χαρακτηρίζει τα ζωντανά συστήματα, κανένα δεν μπορεί να θεωρηθεί πρωτόγονο ή προγονικό σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο σύστημα ούτε υπάρχει η παραμικρή εμπειρική ένδειξη εξελικτικής διαδοχής σε οποιοδήποτε από τα κύτταρα που απαντώνται στη γη και τα οποία χαρακτηρίζονται από απίστευτη ποικιλία».

Ο Τζορτζ Γκρίνσταϊν παραδέχεται την ύπαρξη όλης αυτής της νοημοσύνης σε σχέση με τη δομή της γης. Στο βιβλίο του, Το Συμβιωτικό Σύμπαν (The Symbiotic Universe), μιλάει για τη μυστηριώδη και απίστευτη σειρά από συμπτώσεις που είναι ανεξήγητες, συμπτώσεις χωρίς τις οποίες δεν θα μπορούσε να υπάρξει ζωή στη γη. Οι ακόλουθες δηλώσεις, που είναι παρμένες από τις σελίδες 21-28, αποκαλύπτουν την ένταση που νιώθει ο συγγραφέας εξαιτίας των συνθηκών οι οποίες φανερώνουν την ανάγκη για έναν Δημιουργό που είναι νοήμονας και έχει σκοπό:

«Πιστεύω ότι αντιμετωπίζουμε ένα μυστήριο—ένα μεγάλο και ανεξιχνίαστο μυστήριο, ένα μυστήριο που έχει τρομακτική σπουδαιότητα: το μυστήριο της καταλληλότητας του κόσμου για κατοίκηση, της καταλληλότητας του περιβάλλοντος». Ο ίδιος αρχίζει να «αναφέρει λεπτομερώς αυτό που μπορεί να εκληφθεί μόνο ως μια εκπληκτική διαδοχή τεράστιων και απίθανων συγκυριών οι οποίες άνοιξαν το δρόμο για την εμφάνιση της ζωής.b Υπάρχει ένας κατάλογος συμπτώσεων, που είναι όλες τους απαραίτητες για την ύπαρξή μας». Εντούτοις, αυτός «ο κατάλογος εξακολουθούσε να μακραίνει . . . Τόσο πολλές συμπτώσεις! Όσο περισσότερο διάβαζα τόσο περισσότερο πεπεισμένος ήμουν για το ότι αυτές οι ‘συμπτώσεις’ δεν μπορεί να συνέβηκαν κατά τύχη». Είναι συνταρακτικό να έρχεται ο εξελικτής αντιμέτωπος με αυτό το γεγονός, όπως εξηγεί στη συνέχεια ο ίδιος:

«Αλλά, καθώς αύξανε αυτή η πεποίθηση, αύξανε και κάτι άλλο. Ακόμη και τώρα, μου είναι δύσκολο να εκφράσω αυτό το ‘κάτι’ με λόγια. Επρόκειτο για μια έντονη αποστροφή και, μερικές φορές, έφτανε σχεδόν στο σημείο να με επηρεάζει σωματικά. Κυριολεκτικά ένιωθα μεγάλη νευρικότητα. Και μόνο η σκέψη ότι η καταλληλότητα του κόσμου για ζωή θα μπορούσε να αποτελεί ένα μυστήριο που πρέπει να λυθεί μου φαινόταν παράλογη, γελοία. Μου ήταν δύσκολο να εξετάσω αυτή την άποψη χωρίς να μορφάσω με αηδία . . . Και αυτή η αντίδραση δεν έχει σβήσει με το πέρασμα των χρόνων—χρειάστηκε να παλεύω ακατάπαυστα μ’ αυτήν, όσο έγραφα αυτό το βιβλίο. Είμαι σίγουρος ότι όλοι οι άλλοι επιστήμονες αντιδρούν μέσα τους με τον ίδιο τρόπο και αυτή είναι η αιτία για την οποία, προς το παρόν, αυτή η ιδέα αντιμετωπίζεται με τόσο μεγάλη αδιαφορία. Και κάτι επιπρόσθετο: Τώρα πιστεύω ότι αυτό που φαίνεται σαν αδιαφορία κρύβει, στην πραγματικότητα, έναν έντονο ανταγωνισμό».

Τι ανταγωνισμό; Ανταγωνισμό με τη σκέψη ότι η εξήγηση μπορεί να έγκειται στην ύπαρξη ενός Δημιουργού που έχει σκοπό. Όπως το εκφράζει ο Γκρίνσταϊν: «Καθώς εξετάζουμε όλες τις αποδείξεις, εγείρεται επίμονα η σκέψη ότι πρέπει να περιλαμβάνεται κάποια υπερφυσική δύναμη—ή, μάλλον, Δύναμη. Μήπως συνέβη να σκοντάψουμε ξαφνικά, και άθελά μας, στην επιστημονική απόδειξη της ύπαρξης ενός Ανώτατου Όντος; Μήπως ήταν ο Θεός εκείνος που παρενέβη και με μεγάλη προνοητικότητα σχεδίασε τον κόσμο για χάρη μας;» Ωστόσο, ο Γκρίνσταϊν ‘συνέρχεται’ και αφήνει αυτόν τον αιρετικό τρόπο σκέψης, διαβεβαιώνοντας και πάλι για την πίστη του στην εξελικτική θρησκεία με την αναφορά ενός από τα δόγματα του πιστεύω τους: «Ο Θεός δεν αποτελεί την εξήγηση».

Ο αστροφυσικός Φρεντ Χόιλ, στο βιβλίο του Το Νοήμον Σύμπαν (The Intelligent Universe), στη σελίδα 9, μιλάει σχετικά με εκείνους που, σαν τον Γκρίνσταϊν, φοβούνται μήπως μπει ο Θεός στο προσκήνιο: «Οι επιστήμονες που ακολουθούν την αποδεκτή γραμμή ενδιαφέρονται περισσότερο για το πώς να μην επιστρέψουμε στις θρησκευτικές ακρότητες του παρελθόντος παρά για την ανεύρεση της αλήθειας [και αυτή η ανησυχία] κυριάρχησε στην επιστημονική σκέψη στη διάρκεια του περασμένου αιώνα».

Κατόπιν, αυτός εξετάζει στο βιβλίο του αυτά τα ίδια μυστηριώδη χαρακτηριστικά που βασανίζουν τον Γκρίνσταϊν. «Αυτές οι ιδιότητες», λέει, «φαίνεται ότι ενυπάρχουν σε ολόκληρη τη δομή του φυσικού κόσμου σαν μια αλυσίδα ευνοϊκών συγκυριών. Αλλά υπάρχουν τόσο πολλές απ’ αυτές τις απίθανες συμπτώσεις που είναι απαραίτητες για τη ζωή, ώστε απαιτείται κάποια εξήγηση γι’ αυτές». Και ο Χόιλ και ο Γκρίνσταϊν λένε ότι η τύχη δεν μπορεί να αποτελεί την εξήγηση γι’ αυτές τις πολλές «τυχαίες συμπτώσεις». Ο Χόιλ λέει κατόπιν ότι, για να εξηγηθούν αυτές, ‘η προέλευση του σύμπαντος απαιτεί νοημοσύνη’, μια ‘νοημοσύνη ανώτερου επιπέδου’, ‘μια νοημοσύνη που προηγήθηκε από εμάς και η οποία οδήγησε στην εκούσια πράξη της δημιουργίας των δομών που είναι κατάλληλες για τη ζωή’.

Καμιά απ’ αυτές τις δηλώσεις δεν υπονοεί ότι ο Χόιλ έχει υπόψη του τον Θεό της Αγίας Γραφής, αλλά αυτός διακρίνει πράγματι ότι, πίσω από το σύμπαν, τη γη και τη ζωή που υπάρχει πάνω της, πρέπει να υπάρχει τρομακτική υπερφυσική νοημοσύνη. Μολονότι λέει ότι «η λέξη ‘Θεός’ είναι απαγορευμένη για την επιστήμη», αφήνει περιθώρια με βάση τα οποία θα μπορούσαμε «να ορίσουμε ως θεότητα μια νοημοσύνη ανώτερη από τη δική μας». Υποθέτει ότι «μέσω του εκ των προτέρων προγραμματισμού του νου μας», θα μπορούσε να υπάρχει «μια συνδετική αλυσίδα νοημοσύνης, που εκτείνεται προς τα κάτω . . . και φτάνει στους ανθρώπους πάνω στη Γη».

«Υπάρχουν άφθονες ενδείξεις», λέει ο ίδιος, «για το ότι θα μπορούσε να συμβαίνει αυτό. Η ανησυχία που υπάρχει μέσα μας αποτελεί μια τέτοια ένδειξη. Είναι σαν να έχουμε μια ενστικτώδη αντίληψη του γεγονότος ότι υπάρχει κάτι σπουδαίο που πρέπει να επιτελέσουμε. Η ανησυχία προκύπτει επειδή δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να ανακαλύψουμε τι ακριβώς είναι αυτό». Σε κάποιο άλλο σημείο, αυτός λέει: «Φαίνεται ότι η θρησκευτική παρόρμηση εμφανίζεται αποκλειστικά και μόνο στον άνθρωπο . . . Αν αφαιρέσουμε τα πολλά φανταχτερά στολίδια με τα οποία περιβάλλεται κατά παράδοση η θρησκεία, δεν ισοδυναμεί αυτή με μια οδηγία που υπάρχει μέσα μας και η οποία, αν εκφραστεί απλούστερα, θα μπορούσε να έχει ως εξής: Κατάγεστε από κάτι ‘εκεί πάνω’ στον ουρανό. Αναζητήστε το και θα βρείτε πολύ περισσότερα απ’ όσα περιμένετε».

Ο άνθρωπος ψηλαφεί. Αυτό για το οποίο ψηλαφεί, χωρίς να το συνειδητοποιεί, είναι η Βιβλική αλήθεια ότι δημιουργηθήκαμε ‘κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού’, πράγμα που σημαίνει ότι έχουμε μέρος ορισμένων χαρακτηριστικών του Θεού, όπως η σοφία, η αγάπη, η δύναμη, η δικαιοσύνη, η ύπαρξη σκοπού και άλλες ιδιότητες, που εξηγούν το μεγάλο χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στους ανθρώπους και στα ζώα. Οι διάνοιές μας είναι προγραμματισμένες για τέτοια θεϊκά χαρακτηριστικά και για την αληθινή λατρεία του Θεού. Μέχρις ότου βρεθούν στην κατάλληλη ισορροπία αυτά τα ποικίλα χαρακτηριστικά και επιτευχθεί επικοινωνία με τον Θεό μέσω της προσευχής και της αληθινής του λατρείας, η ανησυχία θα παραμένει. Όταν καλυφθούν αυτές οι πνευματικές ανάγκες, με τις οποίες δημιουργηθήκαμε, η ανησυχία θα δώσει τη θέση της στην «ειρήνη του Θεού, που ξεπερνά κάθε σκέψιν».—Φιλιππησίους 4:7, ΚΔΤΚ· Γένεσις 1:26-28.

Τα εδάφια Πράξεις 17:27, 28, συστήνουν αυτή την ψηλάφιση, λέγοντας: «Δια να ζητώσι τον Κύριον, ίσως δυνηθώσι να ψηλαφήσωσιν αυτόν και να εύρωσιν, αν και δεν είναι μακράν από ενός εκάστου ημών. Διότι εν αυτώ [μέσω αυτού, ΜΝΚ] ζώμεν και κινούμεθα και υπάρχομεν». Μέσω αυτού, του Δημιουργού του σύμπαντος, το οποίο περιλαμβάνει τη γη και εμάς που βρισκόμαστε πάνω σ’ αυτήν, ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε. Αν αποβάλλουμε τα στολίδια και τις ψεύτικες δοξασίες των επικρατούντων θρησκειών—θρησκειών που έχουν απομακρύνει εκατομμύρια άτομα από τον Θεό, περιλαμβανομένων και πολλών επιστημόνων—και ακολουθήσουμε την αληθινή λατρεία του Ιεχωβά Θεού, θα κερδίσουμε αιώνια ζωή σε μια παραδεισένια γη, πράγμα που αποτελούσε το σκοπό για τον οποίο ο Ιεχωβά δημιούργησε αρχικά τη γη.—Γένεσις 2:15· Ησαΐας 45:18· Λουκάς 23:43, ΜΝΚ· Ιωάννης 17:3.

Απαιτείται τεράστια ευπιστία για να σκεφτούμε ότι τέτοιου μεγέθους νοημοσύνη μπορεί να υπάρξει στην τυφλή, χωρίς εγκέφαλο τύχη. Πρόκειται για μια πίστη παρόμοια μ’ εκείνη των ειδωλολατρών θρησκευομένων που υπήρχαν στις μέρες του προφήτη Ησαΐα: ‘Αλλά εσείς, άνθρωποι, είστε εκείνοι που εγκαταλείπουν τον Ιεχωβά, ξεχνούν το άγιο όρος μου, στρώνουν τραπέζι για το θεό της Καλής Τύχης και γεμίζουν ανάμεικτο κρασί για το θεό του Πεπρωμένου’. (Ησαΐας 65:11, ΜΝΚ) Οι εξελικτές πιστεύουν ότι οι εκατομμύρια «τυχερές» συμπτώσεις είναι υπεύθυνες για την προέλευση του ανθρώπου από την πέτρα, αλλά δεν έχουν ξεκινήσει καν για να φτάσουν στο πρώτο σκαλοπάτι της εξελικτικής σκάλας. Ο ‘θεός της Καλής Τύχης’ που λατρεύουν είναι αναξιόπιστος.

Ο Φρεντ Χόιλ έχει ένα κακό προαίσθημα σχετικά με όλα αυτά: «Κάτι άλλο που με ενοχλεί είναι η πεποίθηση ότι η πόρτα της ευκαιρίας για το ανθρώπινο είδος μπορεί να κλείσει πάρα πολύ σύντομα. Η υψηλή τεχνολογία είναι απαραίτητη για να ανοίξει αυτή η πόρτα, αλλά η υψηλή τεχνολογία από μόνη της, χωρίς να δημιουργηθεί μια σχέση ανάμεσα στο είδος μας και στον κόσμο που βρίσκεται έξω από τη Γη, μπορεί να είναι κάλλιστα ένα μονοπάτι που οδηγεί στην αυτοκαταστροφή. Αν, σε μερικές περιπτώσεις σ’ αυτό το βιβλίο, η αντίθεσή μου στη Δαρβινική θεωρία φάνηκε οξεία, αυτό συμβαίνει επειδή πιστεύω ότι η κοινωνία που προέρχεται απ’ αυτή τη θεωρία είναι πολύ πιθανό να ακολουθεί μια πορεία αυτοκαταστροφής».

Η Αλίκη, στην ιστορία Μέσα Στον Καθρέφτη, δυσπιστεί και γελάει μπροστά στην παράξενη λογική της Λευκής Βασίλισσας. «Δεν ωφελεί να προσπαθήσω», είπε. «Δεν γίνεται να πιστεύει κανείς αδύνατα πράγματα». Η βασίλισσα αποκρίθηκε: «Τολμάω να πω ότι δεν έχεις εξασκηθεί αρκετά. Όταν ήμουνα στην ηλικία σου, έκανα μισή ώρα εξάσκηση την ημέρα. Μάλιστα, μερικές φορές, είχα πιστέψει έξι αδύνατα πράγματα προτού ακόμη φάω το πρωινό μου».

Οι εξελικτές είναι οι σημερινές Λευκές Βασίλισσες. Έχουν εξασκηθεί αρκετά στο να πιστεύουν αδύνατα πράγματα.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 12]

Για να υπάρξει όλη αυτή η σχεδίαση και η ενστικτώδης σοφία, απαιτείται νοημοσύνη

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 13]

Ένα βακτηριδιακό κύτταρο έχει εκατό δισεκατομμύρια άτομα

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 14]

‘Η προέλευση του σύμπαντος απαιτεί νοημοσύνη’

[Εικόνες στη σελίδα 15]

Αεριοπροώθηση

Αφαλάτωση

Κατασκευή χαρτιού

Ηχοεντοπισμός