Οι Νεαροί Ρωτούν . . .

Γιατί μας Αφήνει ο Θεός να Υποφέρουμε;

«Ο Θεός βρίσκεται πάνω στον ουρανό όπου όλα είναι ευχάριστα, ενώ εμείς είμαστε εδώ κάτω και υποφέρουμε».​—Μαίρη.a

ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ νεαροί έχουν γεννηθεί σε έναν σκληρό κόσμο. Τραγικοί σεισμοί και φυσικές καταστροφές που αφαιρούν τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων μοιάζουν να είναι συνηθισμένο φαινόμενο. Πόλεμοι και τρομοκρατικές επιθέσεις κυριαρχούν στην επικαιρότητα. Αρρώστιες, έγκλημα και δυστυχήματα παίρνουν από κοντά μας αγαπημένα μας πρόσωπα. Η Μαίρη, τα λόγια της οποίας αναφέρθηκαν παραπάνω, πλήγηκε προσωπικά από τη συμφορά. Τα πικρά λόγια της ειπώθηκαν μετά το θάνατο του πατέρα της.

Όταν επηρεαζόμαστε εμείς οι ίδιοι από κάποια τραγωδία, είναι εντελώς ανθρώπινο να νιώθουμε αισθήματα απογοήτευσης, απώλειας, ακόμη και θυμού. “Γιατί να συμβεί αυτό;” ίσως αναρωτιέσαι. “Γιατί σε εμένα;” ή “Γιατί τώρα;” Τέτοια ερωτήματα αξίζουν ικανοποιητικές απαντήσεις. Αλλά για να βρούμε τις σωστές απαντήσεις, πρέπει να απευθυνθούμε στη σωστή πηγή. Πράγματι, όπως παρατήρησε ο νεαρός Τάρελ, μερικές φορές οι άνθρωποι «νιώθουν τόσο μεγάλο πόνο ώστε δεν μπορούν να σκεφτούν καθαρά». Ίσως χρειάζεται, λοιπόν, να βρεις έναν τρόπο να καταλαγιάσεις κάπως τα συναισθήματά σου ώστε να μπορέσεις να σκεφτείς λογικά.

Αντιμετώπιση της Δυσάρεστης Πραγματικότητας

Μολονότι είναι ίσως δυσάρεστο να συλλογίζεται κανείς το θάνατο και τα παθήματα, αυτά είναι πραγματικότητες της ζωής. Ο Ιώβ ανέφερε κατάλληλα: «Άνθρωπος γεννημένος από γυναίκα είναι λιγόχρονος και χορτασμένος ταραχή».​—Ιώβ 14:1.

Η Γραφή υπόσχεται έναν νέο κόσμο στον οποίο «δικαιοσύνη θα κατοικεί». (2 Πέτρου 3:13· Αποκάλυψη 21:3, 4) Προτού, όμως, πραγματοποιηθούν αυτές οι ιδανικές συνθήκες, η ανθρωπότητα πρέπει να περάσει μια περίοδο πρωτόγνωρης πονηρίας. «Αυτό . . . να γνωρίζεις», λέει η Γραφή, «ότι στις τελευταίες ημέρες οι καιροί θα είναι κρίσιμοι, δύσκολοι στην αντιμετώπισή τους».​—2 Τιμόθεο 3:1.

Πόσο διάστημα θα διαρκέσουν αυτοί οι δύσκολοι καιροί; Οι μαθητές του Ιησού ρώτησαν περίπου το ίδιο πράγμα. Αλλά ο Ιησούς δεν τους ανέφερε μια συγκεκριμένη μέρα ή ώρα κατά την οποία θα τερματιζόταν αυτό το πολύπαθο σύστημα πραγμάτων. Αντιθέτως, ο Ιησούς είπε: «Εκείνος που θα έχει υπομείνει ως το τέλος, αυτός θα σωθεί». (Ματθαίος 24:3, 13) Τα λόγια του Ιησού μάς προτρέπουν να βλέπουμε τα πράγματα μακροπρόθεσμα. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι να υπομείνουμε πολλές δυσάρεστες καταστάσεις προτού έρθει το τέλος.

Φταίει ο Θεός;

Είναι λογικό, λοιπόν, να θυμώνεις με τον Θεό επειδή επιτρέπει τα παθήματα; Όχι, αν σκεφτείς ότι ο Θεός έχει υποσχεθεί να τερματίσει όλα τα παθήματα. Ούτε είναι λογικό να πιστεύεις ότι ο Θεός είναι υπεύθυνος για τα άσχημα πράγματα που συμβαίνουν. Πολλά τραγικά συμβάντα οφείλονται απλώς και μόνο σε τυχαία γεγονότα. Φαντάσου, για παράδειγμα, ότι ο άνεμος ρίχνει κάτω ένα δέντρο το οποίο τραυματίζει κάποιον. Οι άνθρωποι ίσως πουν ότι αυτό το προκάλεσε ο Θεός. Αλλά δεν έκανε ο Θεός το δέντρο να πέσει. Η Γραφή μάς βοηθάει να καταλάβουμε ότι τέτοια πράγματα είναι απλώς η θλιβερή κατάληξη “καιρού και απρόβλεπτης περίστασης”.​—Εκκλησιαστής 9:11.

Παθήματα επίσης μπορεί να προκαλέσει η κακή κρίση. Ας υποθέσουμε ότι μια παρέα νεαρών πίνουν μεγάλη ποσότητα οινοπνευματωδών ποτών και κατόπιν πηγαίνουν κάπου με το αυτοκίνητο. Ως αποτέλεσμα, συμβαίνει ένα σοβαρό δυστύχημα. Ποιος φταίει; Ο Θεός; Όχι, τα άτομα αυτά απλώς θέρισαν τις συνέπειες της κακής κρίσης τους.​—Γαλάτες 6:7.

“Αλλά δεν έχει ο Θεός τη δύναμη να τερματίσει τα παθήματα τώρα;” ίσως αναρωτιέσαι. Μερικοί πιστοί άνθρωποι των Βιβλικών χρόνων είχαν την ίδια απορία. Ο προφήτης Αββακούμ ρώτησε τον Θεό: «Γιατί παρατηρείς εκείνους που φέρονται δόλια και σωπαίνεις όταν ο πονηρός καταπίνει κάποιον δικαιότερό του;» Ωστόσο, ο Αββακούμ δεν βιάστηκε να βγάλει συμπεράσματα. Είπε: «Θα παρατηρώ, για να δω τι θα πει μέσω εμού». Αργότερα, ο Θεός τον διαβεβαίωσε ότι στον «προσδιορισμένο καιρό» Εκείνος θα τερμάτιζε τα παθήματα. (Αββακούμ 1:13· 2:1-3) Έτσι λοιπόν, πρέπει να είμαστε υπομονετικοί, περιμένοντας να τερματίσει ο Θεός την πονηρία στο δικό του προσδιορισμένο καιρό.

Μη βιαστείς να συμπεράνεις ότι κατά κάποιον τρόπο ο Θεός θέλει να υποφέρουμε ή ότι μας δοκιμάζει ο ίδιος προσωπικά. Είναι αλήθεια πως τα παθήματα μπορούν να φέρουν στην επιφάνεια τον καλύτερό μας εαυτό και ότι η Γραφή λέει πως οι δοκιμασίες που επιτρέπει ο Θεός μπορούν να εκλεπτύνουν την πίστη μας. (Εβραίους 5:8· 1 Πέτρου 1:7) Πράγματι, πολλοί άνθρωποι που περνάνε δύσκολες ή τραυματικές εμπειρίες γίνονται πιο υπομονετικοί ή συμπονετικοί. Αλλά δεν πρέπει να συμπεράνουμε ότι ο Θεός προκάλεσε τα παθήματά τους. Ένας τέτοιος συλλογισμός δεν λαβαίνει υπόψη την αγάπη και τη σοφία του Θεού. Η Γραφή δηλώνει καθαρά: «Κανείς όταν περνάει δοκιμασία να μη λέει: “Από τον Θεό δοκιμάζομαι”. Διότι ο Θεός δεν μπορεί να δοκιμαστεί με κακά πράγματα ούτε και αυτός δοκιμάζει κανέναν». Απεναντίας, από τον Θεό προέρχεται «κάθε καλό δώρο και κάθε τέλειο δώρημα»!​—Ιακώβου 1:13, 17.

Γιατί Επιτρέπει ο Θεός το Κακό

Ποια είναι, λοιπόν, η προέλευση του κακού; Θυμήσου ότι ο Θεός έχει εναντίους​—πρωτίστως “εκείνον που αποκαλείται Διάβολος και Σατανάς, ο οποίος παροδηγεί ολόκληρη την κατοικημένη γη”. (Αποκάλυψη 12:9) Ο Θεός εγκατέστησε τους πρώτους μας γονείς, τον Αδάμ και την Εύα, σε έναν κόσμο χωρίς προβλήματα. Αλλά ο Σατανάς έπεισε την Εύα ότι θα τα κατάφερνε καλύτερα χωρίς τη διακυβέρνηση του Θεού. (Γένεση 3:1-5) Δυστυχώς, η Εύα πίστεψε τα ψέματα του Σατανά και παρήκουσε τον Θεό. Ο Αδάμ ενώθηκε μαζί της στο στασιασμό. Με ποιο αποτέλεσμα; «Ο θάνατος απλώθηκε σε όλους τους ανθρώπους», λέει η Γραφή.​—Ρωμαίους 5:12.

Αντί να συντρίψει αμέσως αυτόν το στασιασμό καταστρέφοντας τον Σατανά και τους ακολούθους του, ο Θεός έκρινε κατάλληλο να αφήσει το χρόνο να περάσει. Τι θα επιτυγχανόταν με αυτόν τον τρόπο; Πρώτα πρώτα, θα αποκαλυπτόταν ότι ο Σατανάς είναι ψεύτης! Θα συσσωρεύονταν αποδείξεις ότι η ανεξαρτησία από τον Θεό δεν φέρνει παρά μόνο καταστροφή. Αυτό ακριβώς δεν έχει συμβεί; «Ολόκληρος ο κόσμος βρίσκεται στην εξουσία του πονηρού». (1 Ιωάννη 5:19) Επιπλέον, «ο άνθρωπος εξουσιάζει τον άνθρωπο προς βλάβη του». (Εκκλησιαστής 8:9) Οι θρησκείες των ανθρώπων είναι ένας δαίδαλος από αντιφατικές διδασκαλίες. Οι ηθικές αξίες έχουν φτάσει στο χαμηλότερο επίπεδο. Οι ανθρώπινες κυβερνήσεις έχουν δοκιμάσει κάθε δυνατό τρόπο διακυβέρνησης. Υπογράφουν συνθήκες και θεσπίζουν νόμους, αλλά οι ανάγκες των κοινών ανθρώπων παραμένουν ανικανοποίητες. Οι πόλεμοι πολλαπλασιάζουν τα δεινά των ανθρώπων.

Είναι ολοφάνερο ότι χρειαζόμαστε την παρέμβαση του Θεού για να τερματιστεί η πονηρία! Αλλά αυτό θα συμβεί μόνο στον προσδιορισμένο καιρό του Θεού. Μέχρι τότε, έχουμε το προνόμιο να υποστηρίζουμε τη διακυβέρνησή του υπακούοντας στους νόμους και στις αρχές του που υπάρχουν στη Γραφή. Όταν συμβαίνουν άσχημα πράγματα, βρίσκουμε παρηγοριά στη βέβαιη ελπίδα για ζωή σε έναν κόσμο χωρίς προβλήματα.

Δεν Είμαστε οι Μόνοι

Εντούτοις, όταν διάφορα παθήματα πλήττουν εμάς προσωπικά, ίσως αναρωτιόμαστε: “Γιατί να συμβεί σε εμένα;” Ο απόστολος Παύλος, ωστόσο, μας υπενθυμίζει ότι δεν είμαστε οι μόνοι που κακοπαθούμε. Ο Παύλος λέει ότι «όλη μαζί η δημιουργία στενάζει και πονάει μέχρι τώρα». (Ρωμαίους 8:22) Η γνώση αυτού του γεγονότος μπορεί να σε βοηθήσει να τα βγάζεις πέρα όταν περνάς παθήματα. Η Νικόλ, για παράδειγμα, υπέστη ψυχικά τραύματα από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001 στην Πόλη της Νέας Υόρκης και στην Ουάσινγκτον, D.C. «Ήμουν τρομοκρατημένη και ένιωθα πανικό», παραδέχεται. Αλλά καθώς διάβαζε αφηγήσεις σχετικά με το πώς αντιμετώπισαν αυτή την τραγωδία άλλοι συγχριστιανοί της, η άποψή της άλλαξε.b «Συνειδητοποίησα ότι σε καμία περίπτωση δεν είμαι η μόνη. Σιγά σιγά, έχω αρχίσει να ξεπερνάω τον πόνο και τη λύπη μου».

Σε μερικές περιπτώσεις, είναι σοφό να μιλήσεις σε κάποιον​—έναν γονέα, έναν ώριμο φίλο ή κάποιον Χριστιανό πρεσβύτερο. Ανοίγοντας την καρδιά σου σε κάποιον που εμπιστεύεσαι θα μπορέσεις να ακούσεις έναν “καλό λόγο” ενθάρρυνσης. (Παροιμίες 12:25) Ένας νεαρός Χριστιανός από τη Βραζιλία θυμάται: «Έχασα τον πατέρα μου πριν από εννιά χρόνια, και ξέρω ότι ο Ιεχωβά θα τον αναστήσει μια μέρα. Αλλά κάτι που με βοήθησε ήταν το να γράφω τα αισθήματά μου. Επίσης μιλούσα σε Χριστιανούς φίλους μου για το πώς ένιωθα». Έχεις εσύ κάποιους “αληθινούς συντρόφους” στους οποίους μπορείς να εκμυστηρευτείς πώς νιώθεις; (Παροιμίες 17:17) Τότε αξιοποίησε τη στοργική τους βοήθεια! Μη φοβάσαι να κλάψεις ή να εξωτερικεύσεις τα αισθήματά σου. Ακόμη και ο Ιησούς σε κάποια περίπτωση «δάκρυσε» για την τραγική απώλεια ενός φίλου του!​—Ιωάννης 11:35.

Η Αγία Γραφή μάς διαβεβαιώνει ότι μια μέρα θα “ελευθερωθούμε από την υποδούλωση στη φθορά” και θα απολαμβάνουμε «την ένδοξη ελευθερία των παιδιών του Θεού». (Ρωμαίους 8:21) Μέχρι τότε, πολλοί καλοί άνθρωποι μπορεί να υποφέρουν. Να βρίσκεις παρηγοριά στο γεγονός ότι γνωρίζεις γιατί συμβαίνουν αυτά τα παθήματα​—και ότι δεν θα διαρκέσουν πολύ.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 14]

Το να εκφράζεις τη λύπη σου μπορεί να σε βοηθήσει