Οι φιλόξενοι Πολωνοί αδελφοί προσκάλεσαν πολύ περισσότερους από την Ουκρανία να τους επισκεφτούν τον επόμενο χρόνο. Έτσι λοιπόν, το 1989, χιλιάδες παρευρέθηκαν διακριτικά σε τρεις διεθνείς συνελεύσεις στην Πολωνία και έφεραν ακόμη περισσότερα έντυπα πίσω στην Ουκρανία.

Όταν μας πήγαν στη Σιβηρία, μας είπαν ότι θα μέναμε εκεί για πάντα. Ποτέ δεν φανταζόμασταν ότι θα αποκτούσαμε την ελευθερία μας. Όταν διαβάζαμε στη Σκοπιά για τις συνελεύσεις που γίνονταν σε άλλες χώρες, προσευχόμασταν στον Ιεχωβά να μας δοθεί η ευκαιρία—έστω και μία φορά στη ζωή μας—να παρακολουθήσουμε μια συνέλευση σαν αυτές που είχαν σε άλλες χώρες. Και πράγματι, ο Ιεχωβά μάς ευλόγησε. Το 1989 καταφέραμε να παρακολουθήσουμε τη διεθνή συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Πολωνία. Είναι αδύνατον να περιγραφεί η αγαλλίαση, η χαρά που νιώθαμε επειδή ήμασταν εκεί.

Οι αδελφοί στην Πολωνία μάς υποδέχτηκαν εγκάρδια. Μείναμε εκεί τέσσερις ημέρες. Παρακολουθήσαμε συνέλευση! Νιώθαμε υπέροχα που μαθαίναμε περισσότερα για τον Ιεχωβά και που λαβαίναμε εκπαίδευση από το Λόγο του Θεού. Ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι. Λέγαμε τις εμπειρίες μας σε όλους. Μολονότι υπήρχαν άνθρωποι από πολλές εθνικότητες, ήταν αδελφοί μας! Καθώς τριγυρίζαμε στο στάδιο, νιώθαμε ένα όμορφο αίσθημα ειρήνης. Ύστερα από ό,τι περάσαμε—την απαγόρευση που ζήσαμε τόσο μεγάλο διάστημα—μας φαινόταν ότι βρισκόμασταν ήδη στο νέο κόσμο. Δεν ακούγαμε καμιά βρισιά και τα πάντα ήταν καθαρά και όμορφα. Καθόμασταν μαζί μετά το πρόγραμμα. Δεν φεύγαμε αμέσως, αλλά κάναμε παρέα με τους αδελφούς και μιλούσαμε. Υπήρχαν και διερμηνείς, σε περίπτωση που δεν καταλαβαίναμε τη γλώσσα. Ακόμη και όταν δεν καταλαβαίναμε ο ένας τον άλλον, φιλιόμασταν. Ήμασταν ευτυχισμένοι.