Όταν τελείωσε ο πόλεμος, οι περισσότεροι αδελφοί και αδελφές που είχαν διαφύγει στην Ινδία άρχισαν να επιστρέφουν στη Βιρμανία. Τον Απρίλιο του 1946 η Εκκλησία Γιανγκόν είχε οχτώ δραστήριους ευαγγελιζομένους. Στο τέλος του χρόνου, όταν η εκκλησία είχε φτάσει τους 24 ευαγγελιζομένους, οι αδελφοί αποφάσισαν να διεξαγάγουν μια συνέλευση.

Η διήμερη συνέλευση διεξάχθηκε σε κάποιο σχολείο στο Ινσέιν. «Όταν επέστρεψα από την Ινδία, έμαθα ότι θα εκφωνούσα την ωριαία δημόσια διάλεξη», θυμάται ο Τέο Σιριόπουλος, ο οποίος γνώρισε την αλήθεια στη Γιανγκόν το 1932. «Μέχρι τότε, είχα κάνει μόνο δύο πεντάλεπτες ομιλίες σε συναθροίσεις στην Ινδία. Η συνέλευση, ωστόσο, είχε μεγάλη επιτυχία και την παρακολούθησαν πάνω από 100 άτομα».

Μερικές εβδομάδες αργότερα, ο αρχηγός μιας κοινότητας Κάρεν, ο οποίος ενδιαφερόταν για την αλήθεια, πρόσφερε στην εκκλησία ένα κομμάτι γης στο Αλοούν, ένα παραποτάμιο προάστιο κοντά στο κέντρο της Γιανγκόν. Εκεί οι αδελφοί έχτισαν μια Αίθουσα Βασιλείας από μπαμπού με θέσεις για εκατό περίπου άτομα. Η εκκλησία ξεχείλιζε από χαρά. Οι αδελφοί και οι αδελφές είχαν επιβιώσει από τον πόλεμο διατηρώντας την πίστη τους ακλόνητη και ήταν έτοιμοι και πρόθυμοι να συνεχίσουν το έργο κηρύγματος.

Λίγο αργότερα, η Εκκλησία Γιανγκόν μεταφέρθηκε από την αίθουσα που είχε φτιαχτεί με μπαμπού στο Αλοούν σε κάποιο διαμέρισμα σε όροφο ενός κτιρίου στην οδό Μποουγκαλέι Ζέι. Το διαμέρισμα απείχε μόλις λίγα λεπτά με τα πόδια από τη Γραμματεία, ένα επιβλητικό κτίριο που στέγαζε τη Βρετανική αποικιακή κυβέρνηση​—μια κυβέρνηση της οποίας οι μέρες ήταν μετρημένες!