Κάποιο δειλινό, αφού η Ρεβέκκα είχε γεμίσει τη στάμνα της, έτρεξε να τη συναντήσει ένας ηλικιωμένος άντρας ο οποίος της είπε: «Δώσε μου, σε παρακαλώ, μια μικρή γουλιά νερό από τη στάμνα σου». Τι ταπεινή και ευγενική παράκληση! Η Ρεβέκκα μπορούσε να δει ότι ο άνθρωπος είχε κάνει μεγάλο ταξίδι. Έτσι λοιπόν, έγειρε αμέσως τη στάμνα από τον ώμο της και του έδωσε να πιει, όχι μόνο μια γουλιά, αλλά αρκετό φρέσκο, δροσερό νερό. Πρέπει να πρόσεξε ότι ο άντρας είχε μαζί του ένα καραβάνι από δέκα καμήλες που είχαν γονατίσει εκεί κοντά και ότι η ποτίστρα δεν είχε νερό για να πιουν. Η Ρεβέκκα διέκρινε ότι την παρατηρούσε προσεκτικά με τα καλοσυνάτα μάτια του, και ήθελε να είναι όσο πιο γενναιόδωρη μπορούσε, γι’ αυτό είπε: «Και για τις καμήλες σου θα βγάλω νερό μέχρι να σταματήσουν να πίνουν».​—Γένεση 24:17-19.

Προσέξτε ότι η Ρεβέκκα δεν προθυμοποιήθηκε να δώσει απλώς λίγο νερό στις δέκα καμήλες, αλλά να τις ποτίσει ώσπου να ξεδιψάσουν. Μια πολύ διψασμένη καμήλα μπορεί να πιει περίπου 100 λίτρα νερό! Αν διψούσαν και οι δέκα καμήλες τόσο πολύ, τότε η Ρεβέκκα θα έπρεπε να κοπιάσει επί ώρες. Όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, οι καμήλες πιθανότατα δεν διψούσαν υπερβολικά.a Το ήξερε άραγε αυτό η Ρεβέκκα όταν προσφέρθηκε να δώσει νερό; Όχι. Ήταν διατεθειμένη, και μάλιστα πρόθυμη, να εργαστεί όσο σκληρά χρειαζόταν για να εκδηλώσει φιλοξενία σε αυτόν τον ηλικιωμένο άγνωστο. Εκείνος δέχτηκε την προσφορά της. Κατόπιν, την παρατηρούσε προσεκτικά καθώς εκείνη πηγαινοερχόταν, γεμίζοντας τη στάμνα της και αδειάζοντάς την στην ποτίστρα ξανά και ξανά.​—Γένεση 24:20, 21.