Η Εύα, την οποία αυτός ο άγγελος προσέγγισε πρώτη, σίγουρα δεν είχε εκτιμήσει τον Δημιουργό και Θεό της και δεν είχε επωφεληθεί από την ευκαιρία που της δόθηκε να τον γνωρίσει. Έδωσε προσοχή στη φωνή ενός υποδεέστερου πλάσματος, που φαινομενικά ήταν ένα φίδι, αλλά στην πραγματικότητα ήταν ο στασιαστής άγγελος. Η Αγία Γραφή δεν αφήνει να εννοηθεί ότι η Εύα εξεπλάγη όταν άκουσε το φίδι να μιλάει. Λέει, όμως, ότι το φίδι ήταν «το πιο προσεκτικό από όλα τα θηρία του αγρού που είχε κάνει ο Ιεχωβά Θεός». (Γε 3:1) Το αν έφαγε από τον απαγορευμένο καρπό “του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού” και κατόπιν παρουσιάστηκε ως σοφό και ικανό να μιλάει δεν αναφέρεται. Ο στασιαστής άγγελος, χρησιμοποιώντας το φίδι για να της μιλήσει, της πρόσφερε (όπως εκείνη υπέθεσε) την ευκαιρία να ανεξαρτητοποιηθεί, “να γίνει σαν τον Θεό, γνωρίζοντας το καλό και το κακό”, και κατάφερε να την πείσει πως δεν θα πέθαινε.—Γε 2:17· 3:4, 5· 2Κο 11:3.

Το επίμαχο ζήτημα. Ποιο ήταν το αντικείμενο της πρόκλησης; Ποιος ήταν αυτός που ονειδίστηκε και δυσφημίστηκε από την πρόκληση του αγγέλου που ονομάστηκε αργότερα Σατανάς ο Διάβολος—μια πρόκληση την οποία υποστήριξε ο Αδάμ με τη στασιαστική του πράξη; Ήταν αυτή καθαυτή η υπεροχή του Ιεχωβά, το αν η κυριαρχία του υφίστατο; Μήπως διακυβεύτηκε η κυριαρχία του Θεού; Όχι, διότι ο Ιεχωβά κατέχει την υπέρτατη εξουσία και δύναμη και κανείς στον ουρανό ή στη γη δεν μπορεί να την αφαιρέσει από το χέρι του. (Ρω 9:19) Επομένως, η πρόκληση πρέπει να σχετίζεται με το κατά πόσον η κυριαρχία του Θεού ήταν δικαιωματική, αρμόζουσα και δίκαιη—αν ασκούνταν όπως έπρεπε, δίκαια, και με γνώμονα τα καλύτερα συμφέροντα των υπηκόων του ή όχι. Αυτό αφήνεται να εννοηθεί από τα όσα ειπώθηκαν στην Εύα: «Είπε πράγματι ο Θεός ότι δεν πρέπει να τρώτε από κάθε δέντρο του κήπου;» Εν προκειμένω, το Φίδι υπαινίχθηκε πως κάτι τέτοιο ήταν απίστευτο—πως ο Θεός ήταν υπέρμετρα περιοριστικός, κατακρατώντας κάτι που δικαιωματικά ανήκε στο ανθρώπινο ζευγάρι.—Γε 3:1.