ΜΕΓΑΛΗ ΘΑΛΑΣΣΑ
Η τεράστια υδάτινη μάζα που χωρίζει την Ευρώπη από την Αφρική και έχει την Ασία στα ανατολικά της. Αν και οι Εβραίοι την αποκαλούσαν Μεγάλη Θάλασσα, σήμερα στην ελληνική ονομάζεται Μεσόγειος, όνομα που αποτελεί μετάφραση του λατινικού Mediterraneum και σημαίνει «εν Μέσω Γαιών», λόγω του ότι στην ουσία περιβάλλεται από γη. Αυτό το στοιχείο, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι πνέουν επάνω της ζεστοί άνεμοι από την έρημο Σαχάρα, έχει ως αποτέλεσμα μεγαλύτερη, αναλογικά, εξάτμιση από τη συνηθισμένη, κάτι που με τη σειρά του προσδίδει στο νερό μεγαλύτερο ειδικό βάρος. Λόγω αυτού, στο Στενό του Γιβραλτάρ, το νερό του Ατλαντικού το οποίο είναι ελαφρύτερο εισρέει κοντά στην επιφάνεια, ενώ το νερό της Μεσογείου το οποίο είναι βαρύτερο εξέρχεται ρέοντας κοντά στον πυθμένα. Τα πλοία που κάνουν υπερπόντια ταξίδια μπορούν να μπαίνουν και να βγαίνουν από αυτή την «κλειστή» θάλασσα μόνο μέσα από στενά περάσματα—το Στενό του Γιβραλτάρ στα Δ, τα Δαρδανέλλια και τον Βόσπορο στα ΒΑ και, από το 19ο αιώνα, τη Διώρυγα του Σουέζ στα ΝΑ.
Δεν είναι άτοπο σήμερα να αποκαλούμε τη Μεσόγειο «Μεγάλη Θάλασσα», όπως έκαναν οι αρχαίοι λαοί από την εποχή του Μωυσή και έπειτα, δεδομένου ότι αναμφίβολα ανταποκρίνεται σε όλα όσα υποδηλώνει αυτό το όνομα. (Αρ 34:6, 7) Εκτός από τους διάφορους βραχίονές της, που είναι και αυτοί θάλασσες, η Μεσόγειος έχει μήκος περίπου 3.700 χλμ., μέγιστο πλάτος πάνω από 970 χλμ., και καλύπτει μια έκταση περίπου 2.510.000 τ. χλμ. Το μέγιστο βάθος της φτάνει τα 5.100 μ. περίπου.
Η ιταλική και η ελληνική χερσόνησος που κατεβαίνουν από τα Β δημιουργούν το Τυρρηνικό, το Ιόνιο, το Αδριατικό και το Αιγαίο Πέλαγος, προσδίδοντας ακόμη πιο ακανόνιστο σχήμα στην ακτογραμμή και αυξάνοντας κατά πολύ το μήκος της. Σχεδόν στο μέσο της απόστασης μεταξύ Α και Δ, η θάλασσα στενεύει—το πλάτος της φτάνει μόλις τα 150 χλμ. περίπου ανάμεσα στη Σικελία και στη βόρεια Αφρική—και το νερό εκεί είναι συγκριτικά ρηχό.
Η προφητεία του Ιεζεκιήλ αναφέρει ότι τα ψάρια στη Μεγάλη Θάλασσα ήταν «πάρα πολλά». (Ιεζ 47:10) Στα νερά της, εκτός από τις 400 και πλέον ποικιλίες ψαριών, υπάρχουν εκλεκτά κοράλλια και άφθονα σφουγγάρια.
Οι Βιβλικοί συγγραφείς δεν χρησιμοποιούσαν μόνο την ονομασία «Μεγάλη Θάλασσα» (Ιη 1:4· 9:1, 2· 15:12, 47· 23:4· Ιεζ 47:15, 19, 20· 48:28) αλλά αναφέρονταν σε αυτήν και με άλλους γενικούς όρους. Για εκείνους η υδάτινη αυτή μάζα ήταν η «δυτική θάλασσα», δεδομένου ότι αποτελούσε το δυτικό όριο της θεόδοτης γης τους. (Δευ 11:24· 34:1, 2) Από το σημείο όπου βρισκόταν η Ιερουσαλήμ θεωρούνταν “η δυτική θάλασσα”, σε αντιδιαστολή με «την ανατολική θάλασσα», δηλαδή τη Νεκρά Θάλασσα. (Ιωλ 2:20· Ζαχ 14:8) Επίσης, αποκαλούνταν “η θάλασσα των Φιλισταίων” (Εξ 23:31) ή απλώς “η Θάλασσα”.—Αρ 34:5.
Από αμνημονεύτων χρόνων, οι Φοίνικες και άλλοι τολμηροί θαλασσοπόροι διέσχιζαν τη Μεγάλη Θάλασσα, ανακάλυψαν αρκετά από τα νησιά της και έκαναν εμπόριο σε πολλά από τα λιμάνια της. Η Αγία Γραφή αναφέρει μερικά τέτοια νησιά όπως είναι η Αρβάδ, η Καύδα, η Κρήτη, η Κύπρος, η Κως, η Μάλτα, η Πάτμος, η Ρόδος, η Σαμοθράκη, η Σάμος και η Χίος. Επίσης, στην Αγία Γραφή αναφέρονται μερικές από τις παραθαλάσσιες πόλεις και τοποθεσίες αυτών των νησιών, καθώς και άλλες που βρίσκονταν στις ηπειρωτικές ακτές του ανατολικού τμήματος της Μεγάλης Θάλασσας, όπως το Αδραμύττιο, η Ακό (Πτολεμαΐδα), η Αλεξάνδρεια, η Αμφίπολη, η Ασκαλών, η Αττάλεια, η Αχζίβ, η Γεβάλ, η Δωρ, οι Καλοί Λιμένες, η Κνίδος, η Λασαία, τα Πάταρα, οι Ποτίολοι, το Ρήγιο, η Σαλαμίνα, η Σαλμώνη, οι Συρακούσες και ο Φοίνιξ.
Ο Ιησούς Χριστός επισκέφτηκε την περιοχή όπου βρίσκονταν τα λιμάνια της Τύρου και της Σιδώνας (Μαρ 7:24, 31), ο Πέτρος πήγε στην Ιόππη και στην Καισάρεια (Πρ 10:5, 6, 24), ο Παύλος πήγε στην Πάφο, στην Τρωάδα, στη Νεάπολη, στις Κεγχρεές, στην Έφεσο, στην Άσσο, στη Μυτιλήνη και στη Μίλητο (Πρ 13:13· 16:11· 18:18, 19· 20:14, 15). Η Μεγάλη Θάλασσα είναι γνωστή για τις φοβερές θύελλες που την πλήττουν, οι οποίες έχουν προξενήσει πολλά ναυάγια και μεγάλες απώλειες σε ζωές. Ανάμεσα στους πιο ευνοημένους ήταν εκείνοι που επέζησαν μαζί με τον Παύλο.—Πρ 27:14, 15, 39-44.