ΕΛΙΟΥ

(Ελιού) [Ο Θεός μου Είναι Αυτός].

1. “Ο γιος του Βαραχήλ του Βουζίτη, από την οικογένεια του Ραμ”. Ως απόγονος του Βουζ, ο Ελιού ήταν προφανώς μακρινός συγγενής του Αβραάμ. (Ιωβ 32:1, 2, 6· Γε 22:20, 21) Πιθανώς ο Ελιού άκουσε προσεκτικά ολόκληρη την αντιπαράθεση μεταξύ του Ιώβ και των τριών υποτιθέμενων παρηγορητών του. Ωστόσο, από σεβασμό για την ηλικία τους, παρέμεινε σιωπηλός ωσότου όλοι τελείωσαν όσα είχαν να πουν. Μολονότι οι σύγχρονοι κριτικοί χαρακτηρίζουν τον Ελιού φλύαρο, λέγοντας ότι μακρηγορούσε στις ομιλίες του, τα λόγια του Ελιού δεν ήταν λόγια κάποιου αυθάδη νεαρού. Αυτός αντιλαμβανόταν πλήρως ότι η σοφία δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο εκείνων που βρίσκονται σε προχωρημένη ηλικία, αλλά ότι το πνεύμα του Θεού καθιστά κάποιον αληθινά σοφό. Επομένως, ο Ελιού στηριζόταν πάρα πολύ στο πνεύμα του Ιεχωβά. Γι’ αυτό και ήταν σε θέση να διακρίνει ορθά ότι ο Ιώβ δεν είχε αντιληφθεί πως η δικαίωση του Ιεχωβά Θεού είναι πολύ πιο σημαντική από τη δικαίωση οποιουδήποτε ανθρώπου και ότι οι τρεις φίλοι του Ιώβ είχαν στην ουσία κηρύξει τον Θεό πονηρό.—Ιωβ 32:2-9, 18.

Ο Ελιού δεν ήταν προσωπολήπτης, δεν προσέδωσε κολακευτικό τίτλο σε κανέναν. Αναγνώριζε ότι ο ίδιος, όπως και ο Ιώβ, ήταν φτιαγμένος από πηλό και ότι ο Παντοδύναμος ήταν ο Δημιουργός του. Ο Ελιού δεν είχε την πρόθεση να τρομοκρατήσει τον Ιώβ, αλλά του μίλησε ως αληθινός φίλος, απευθυνόμενος στον Ιώβ με το όνομά του, κάτι που δεν έκανε ο Ελιφάς, ο Βιλδάδ και ο Σωφάρ.—Ιωβ 32:21, 22· 33:1, 6.

Από κάθε άποψη, ο Ελιού εξύψωσε τη θέση του αληθινού Θεού: Ο Παντοδύναμος είναι δίκαιος, ανταμείβει τον άνθρωπο σύμφωνα με τη διαγωγή του. Κρίνει χωρίς προσωποληψία και γνωρίζει πλήρως την πορεία των ανθρώπων. Ο Θεός ακούει την κραυγή του ταλαιπωρημένου. Είναι Δάσκαλος ο οποίος κάνει τους ανθρώπους σοφότερους από τη ζωική κτίση. Αλλά την αναλήθεια ο Θεός δεν την ακούει, γι’ αυτό και ο Ελιού ενθάρρυνε τον Ιώβ να Τον προσμένει. Επιπλέον, ο Ελιού διαβεβαίωσε τον Ιώβ ότι ο Θεός ήταν μαζί του και ότι Εκείνος δεν θα αφήσει ζωντανό τον πονηρό, αλλά όσοι Τον υπηρετούν «θα τελειώσουν τις ημέρες τους με καλά πράγματα». (Ιωβ 36:11) Κατόπιν, δόθηκε στον Ιώβ η νουθεσία να μεγαλύνει τις ενέργειες του Θεού, του μεγάλου Προμηθευτή, ο οποίος δίνει τροφή σε αφθονία. Ο Ελιού έστρεψε την προσοχή του Ιώβ στα μεγαλουργήματα του Θεού και στον έλεγχο που ασκεί Αυτός στις φυσικές δυνάμεις, ενθαρρύνοντας τον Ιώβ να “δώσει προσοχή στα θαυμαστά έργα του Θεού”. (Ιωβ 37:14) Ο Ελιού ολοκλήρωσε με ένα εξαίσιο αποκορύφωμα, λέγοντας για τον Παντοδύναμο: «Είναι εξυψωμένος σε δύναμη, και την κρίση και την αφθονία της δικαιοσύνης δεν θα τις υποτιμήσει. Ας τον φοβούνται, λοιπόν, οι άνθρωποι».—Ιωβ 37:23, 24· κεφ. 34-37.

Μόνο μέσω του πνεύματος του Θεού μπορούσε ο Ελιού να αξιολογήσει σωστά τα πράγματα και να πει τα λόγια που εκπληρώθηκαν στον Ιώβ όταν εκείνος αποκαταστάθηκε: «Ας απαλλαχτεί από το να κατεβεί στο λάκκο! Βρήκα λύτρο! Ας γίνει η σάρκα του πιο δροσερή από ό,τι στη νεότητά του, ας επιστρέψει στις ημέρες του νεανικού του σφρίγους».—Ιωβ 33:24, 25.

2. Πρόγονος του προφήτη Σαμουήλ, γιος του Θοχού. (1Σα 1:1) Προφανώς, ο Ελιού ονομάζεται επίσης Ελιάβ και Ελιήλ.—1Χρ 6:27, 34.

3. Κάποιος ο οποίος πιστεύεται ότι ήταν ο Ελιάβ, ο μεγαλύτερος αδελφός του Βασιλιά Δαβίδ. Έγινε ο άρχοντας της φυλής του Ιούδα.—1Χρ 27:18, 22· παράβαλε 1Σα 16:6· βλέπε ΕΛΙΑΒ Αρ. 4.

4. Ένας από τους εφτά επικεφαλής των χιλιάδων του Μανασσή που αυτομόλησαν στον Δαβίδ όταν εκείνος ήταν στη Σικλάγ.—1Χρ 12:20.

5. Κορεΐτης από την οικογένεια του Ωβήδ-εδώμ, ο οποίος ήταν πυλωρός στον οίκο του Θεού, διορισμένος στη διάρκεια της βασιλείας του Δαβίδ.—1Χρ 26:1, 4, 7, 8.