Επιπλέον, η αντίληψη ότι η γη δεν στηρίζεται σε τίποτα δημιουργεί και μια άλλη ερώτηση: Τι διατηρεί αυτήν και τα άλλα ουράνια σώματα σε μια συγκεκριμένη πορεία; Προσέξτε τα συναρπαστικά λόγια που είπε κάποτε ο Θεός στον Ιώβ: «Μπορείς να δέσεις τους δεσμούς του αστερισμού Κιμάχ; Ή μήπως μπορείς να λύσεις τα σχοινιά του αστερισμού Κεσίλ;» (Ιώβ 38:31) Κάθε νύχτα της μακρόχρονης ζωής του, ο Ιώβ έβλεπε αυτούς τους οικείους αστρικούς σχηματισμούς να ανατέλλουν και να δύουν.c Αλλά γιατί φαίνονταν πάντα ίδιοι​—και ας περνούσαν τα χρόνια και οι δεκαετίες; Ποιοι δεσμοί συγκρατούσαν εκείνα τα άστρα, και άλλα ουράνια σώματα, στις σχετικές τους θέσεις; Σίγουρα, ο Ιώβ ένιωθε δέος με αυτή τη σκέψη.

Αν τα άστρα ήταν απλώς στερεωμένα σε ουράνιες σφαίρες, δεν θα χρειάζονταν τέτοιοι δεσμοί. Έπρεπε να περάσουν χιλιάδες χρόνια για να μάθουν οι επιστήμονες περισσότερα για τους «δεσμούς» ή τα «σχοινιά» που, αν και αόρατα, συγκρατούν μεταξύ τους τα ουράνια σώματα στον παρατεταμένο, αργόσυρτο χορό τους μέσα στο σκοτάδι του διαστήματος. Ο Ισαάκ Νεύτων και, μεταγενέστερα, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν έγιναν διάσημοι για τις ανακαλύψεις τους σε αυτόν τον τομέα. Φυσικά, ο Ιώβ δεν είχε ιδέα για τις δυνάμεις με τις οποίες ο Θεός κρατάει τα ουράνια σώματα ενωμένα. Εντούτοις, τα θεόπνευστα λόγια στο βιβλίο του Ιώβ έχουν αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου πολύ καλύτερα από τις αντιλήψεις του πολυμαθούς Αριστοτέλη. Ποιος άλλος θα είχε τέτοια ενόραση εκτός από Εκείνον που θέσπισε αυτούς τους νόμους;