Ελευθερία — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Εφόσον ο Ιεχωβά Θεός είναι ο Παντοδύναμος, ο Υπέρτατος Κυρίαρχος του σύμπαντος και ο Δημιουργός των πάντων, μόνο αυτός έχει απόλυτη, απεριόριστη ελευθερία. (Γε 17:1· Ιερ 10:7, 10· Δα 4:34, 35· Απ 4:11) Όλοι οι άλλοι πρέπει να κινούνται και να δρουν μέσα στα όρια των δυνατοτήτων που τους έχουν δοθεί και να υποτάσσονται στους παγκόσμιους νόμους του. (Ησ 45:9· Ρω 9:20, 21) Για παράδειγμα, συλλογιστείτε τη βαρύτητα και τους νόμους από τους οποίους διέπονται οι χημικές αντιδράσεις, την επίδραση του ήλιου και τη διαδικασία της ανάπτυξης, τους ηθικούς νόμους, καθώς επίσης τα δικαιώματα και τις ενέργειες των άλλων που επηρεάζουν την ελευθερία κάποιου. Συνεπώς, η ελευθερία όλων των πλασμάτων του Θεού είναι σχετική.

Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην περιορισμένη ελευθερία και στη δουλεία. Η ελευθερία μέσα στα θεόδοτα όρια φέρνει ευτυχία, ενώ η δουλεία σε πλάσματα, στην ατέλεια, σε αδυναμίες ή σε εσφαλμένες ιδεολογίες φέρνει καταδυνάστευση και δυστυχία. Η ελευθερία είναι επίσης κάτι διαφορετικό από την αυτοδιάθεση, δηλαδή από το να αψηφά κανείς τους νόμους του Θεού και να καθορίζει μόνος του τι είναι ορθό και τι εσφαλμένο. Κάτι τέτοιο οδηγεί σε καταπάτηση των δικαιωμάτων των άλλων και δημιουργεί προβλήματα, όπως φαίνεται από τις επιπτώσεις που έχει το πνεύμα ανεξαρτησίας και ισχυρογνωμοσύνης το οποίο παρουσίασε στον Αδάμ και στην Εύα το Φίδι στην Εδέμ. (Γε 3:4, 6, 11-19) Η αληθινή ελευθερία οριοθετείται από το νόμο, το νόμο του Θεού, ο οποίος επιτρέπει στο άτομο να εκφράζεται πλήρως με κατάλληλο, εποικοδομητικό και ωφέλιμο τρόπο, και ο οποίος αναγνωρίζει τα δικαιώματα των άλλων, συμβάλλοντας στην ευτυχία όλων.—Ψλ 144:15· Λου 11:28· Ιακ 1:25.

Ο Θεός της Ελευθερίας. Ο Ιεχωβά είναι ο Θεός της ελευθερίας. Αυτός ελευθέρωσε το έθνος του Ισραήλ από τη δουλεία στην Αίγυπτο. Ο ίδιος τους είπε ότι εφόσον υπάκουαν στις εντολές του θα ήταν ελεύθεροι από στερήσεις. (Δευ 15:4, 5) Ο Δαβίδ μίλησε για «ξενοιασιά» μέσα στα πυργόσπιτα της Ιερουσαλήμ. (Ψλ 122:6, 7) Εντούτοις, ο Νόμος προέβλεπε ότι, αν κάποιος γινόταν φτωχός, μπορούσε να πουλήσει τον εαυτό του ως δούλο ώστε να έχει τα αναγκαία ο ίδιος και η οικογένειά του. Αλλά ο Νόμος χορηγούσε σε αυτόν τον Εβραίο την ελευθερία του στο έβδομο έτος της υποδούλωσής του. (Εξ 21:2) Όταν ερχόταν το Ιωβηλαίο έτος (κάθε 50 χρόνια), κηρυσσόταν ελευθερία στη γη προς όλους τους κατοίκους της. Κάθε Εβραίος δούλος ελευθερωνόταν, και ο καθένας επέστρεφε στη γη της κληρονομιάς του.—Λευ 25:10-19· βλέπε ΙΩΒΗΛΑΙΟ.

Η Ελευθερία που Έρχεται μέσω του Χριστού. Ο απόστολος Παύλος είπε ότι το ανθρώπινο γένος χρειάζεται να ελευθερωθεί από την «υποδούλωση στη φθορά». (Ρω 8:21) Ο Ιησούς Χριστός είπε σε κάποιους Ιουδαίους που είχαν πιστέψει σε αυτόν: «Αν μείνετε στο λόγο μου, είστε πραγματικά μαθητές μου, και θα γνωρίσετε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει». Σε εκείνους που νόμιζαν ότι είχαν ελευθερία απλώς και μόνο επειδή ήταν σαρκικοί απόγονοι του Αβραάμ, επισήμανε ότι ήταν δούλοι της αμαρτίας, και είπε: «Άρα, αν ο Γιος σάς ελευθερώσει, θα είστε πραγματικά ελεύθεροι».—Ιωα 8:31-36· παράβαλε Ρω 6:18, 22.

Οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές λένε ότι οι ακόλουθοι του Χριστού είναι ελεύθεροι. Ο Παύλος έδειξε ότι αυτοί ήταν «παιδιά, όχι μιας υπηρέτριας, αλλά της ελεύθερης γυναίκας» (Γα 4:31), την οποία αποκαλεί «άνω Ιερουσαλήμ». (Γα 4:26) Κατόπιν, προτρέπει: «Για τέτοια ελευθερία [ή «Με την ελευθερία της», υποσ.] μάς ελευθέρωσε ο Χριστός. Γι’ αυτό, να μένετε σταθεροί και να μην αφήνετε τον εαυτό σας να περιορίζεται και πάλι σε ζυγό δουλείας». (Γα 5:1) Εκείνον τον καιρό μερικοί οι οποίοι ισχυρίζονταν ψευδώς ότι ήταν Χριστιανοί είχαν συνταυτιστεί με τις εκκλησίες της Γαλατίας. Επιχειρούσαν να κάνουν τους Γαλάτες Χριστιανούς να εγκαταλείψουν την ελευθερία που είχαν αποκτήσει σε σχέση με τον Χριστό προσπαθώντας να ανακηρυχτούν δίκαιοι μέσω έργων του Νόμου, αντί μέσω πίστης στον Χριστό. Ο Παύλος προειδοποίησε ότι αυτό θα τους έκανε να πέσουν από την παρ’ αξία καλοσύνη του Χριστού.—Γα 5:2-6· 6:12, 13.

Η ελευθερία την οποία απολάμβαναν οι πρώτοι Χριστιανοί από τη δουλεία στην αμαρτία και στο θάνατο, καθώς και από το φόβο («Διότι ο Θεός μάς έδωσε, όχι πνεύμα δειλίας, αλλά δύναμης και αγάπης και σωφροσύνης»), φάνηκε παραστατικά από το θάρρος έκφρασης και την παρρησία με τα οποία οι απόστολοι διακήρυτταν τα καλά νέα. (2Τι 1:7· Πρ 4:13· Φλπ 1:18-20) Οι ίδιοι αναγνώριζαν ότι αυτή η παρρησία που είχαν να μιλούν για τον Χριστό ήταν ένα πολύτιμο απόκτημα το οποίο έπρεπε να καλλιεργούν, να περιφρουρούν και να διατηρούν για να λάβουν την επιδοκιμασία του Θεού. Ήταν επίσης κατάλληλο θέμα προσευχής.—1Τι 3:13· Εβρ 3:6· Εφ 6:18-20.

Κατάλληλη Χρήση της Χριστιανικής Ελευθερίας. Οι θεόπνευστοι Χριστιανοί συγγραφείς, κατανοώντας το σκοπό για τον οποίο ο Θεός εκδήλωσε παρ’ αξία καλοσύνη μέσω του Χριστού («Φυσικά, εσείς κληθήκατε για ελευθερία, αδελφοί»), συμβούλεψαν επανειλημμένα τους Χριστιανούς να περιφρουρούν την ελευθερία τους και να μην την καταχρώνται ούτε να την εκμεταλλεύονται χρησιμοποιώντας την ως ευκαιρία για να εντρυφούν στα έργα της σάρκας (Γα 5:13) ή ως επικάλυμμα για την κακία. (1Πε 2:16) Ο Ιάκωβος μίλησε για “εμβάθυνση στον τέλειο νόμο της ελευθερίας” και επισήμανε ότι όποιος δεν είναι ακροατής που ξεχνάει, αλλά εκτελεστής που εμμένει σε αυτόν το νόμο, θα είναι ευτυχισμένος.—Ιακ 1:25.

Ο απόστολος Παύλος απολάμβανε την ελευθερία που είχε κερδίσει μέσω του Χριστού, αλλά δεν την χρησιμοποιούσε για να ευχαριστεί τον εαυτό του και δεν την ασκούσε μέχρι του σημείου να ζημιώνει τους άλλους. Στην επιστολή του προς την εκκλησία της Κορίνθου, έδειξε ότι δεν θα έβλαπτε τη συνείδηση ενός άλλου κάνοντας κάτι που είχε τη Γραφική ελευθερία να κάνει, αλλά το οποίο ίσως αμφισβητούνταν από κάποιον με λιγότερη γνώση, του οποίου η συνείδηση μπορεί να προσβαλλόταν από τις ενέργειες του Παύλου. Αναφέρει ως παράδειγμα τη βρώση κρέατος που είχε προσφερθεί σε είδωλο προτού δοθεί στην αγορά προς πώληση. Η βρώση τέτοιου κρέατος μπορούσε να κάνει κάποιον με αδύναμη συνείδηση να επικρίνει την κατάλληλη ελευθερία δράσης του Παύλου και ως εκ τούτου να ενεργήσει ως κριτής του, πράγμα που θα ήταν εσφαλμένο. Γι’ αυτό, ο Παύλος είπε: «Για ποιο λόγο να κρίνεται η ελευθερία μου από τη συνείδηση κάποιου άλλου; Αν εγώ τρώω με ευχαριστίες, για ποιο λόγο να μου λένε υβριστικά λόγια σχετικά με εκείνο για το οποίο κάνω ευχαριστήρια προσευχή;» Παρ’ όλα αυτά, ο απόστολος ήταν αποφασισμένος να ασκεί την ελευθερία του με εποικοδομητικό, όχι επιζήμιο, τρόπο.—1Κο 10:23-33.

Ο Αγώνας του Χριστιανού και η Ελπίδα της Ανθρωπότητας. Ο Παύλος δείχνει ότι η ελευθερία του Χριστιανού κινδυνεύει κατά το ότι, ενώ «ο νόμος εκείνου του πνεύματος που δίνει ζωή σε ενότητα με τον Χριστό Ιησού σάς έχει ελευθερώσει από το νόμο της αμαρτίας και του θανάτου» (Ρω 8:1, 2), ο νόμος της αμαρτίας και του θανάτου που εργάζεται μέσα στο σώμα του Χριστιανού αγωνίζεται να τον υποδουλώσει και πάλι. Συνεπώς, για να νικήσει ο Χριστιανός, πρέπει να φρονεί τα πράγματα του πνεύματος.—Ρω 7:21-25· 8:5-8.

Αφού πρώτα περιγράφει τη Χριστιανική μάχη, ο Παύλος χαρακτηρίζει τους συγκληρονόμους του Χριστού “γιους του Θεού”. Έπειτα αναφέρεται στα υπόλοιπα μέλη της ανθρωπότητας ως τη «δημιουργία» και παρουσιάζει το θαυμάσιο σκοπό του Θεού, σύμφωνα με τον οποίο «και η ίδια η δημιουργία θα ελευθερωθεί από την υποδούλωση στη φθορά και θα έχει την ένδοξη ελευθερία των παιδιών του Θεού».—Ρω 8:12-21.

Μεταφορική Χρήση. Όταν ο Ιώβ, μέσα στα δεινά του, ευχήθηκε να απελευθερωθεί πεθαίνοντας, παρομοίασε το θάνατο με ελευθερία για όσους ταλαιπωρούνταν. Προφανώς αναφέρεται έμμεσα στη σκληρή ζωή των δούλων, όταν λέει: «[Στο θάνατο] ο δούλος είναι ελεύθερος από τον κύριό του».—Ιωβ 3:19· παράβαλε εδάφια 21 και 22.