Μολονότι ο Ασάφ γνώριζε για την αγαθότητα του Ιεχωβά, τα πόδια του σχεδόν λοξοδρόμησαν από το δίκαιο μονοπάτι. Ήταν σαν να γλίστραγαν σε παγωμένο έδαφος στη διάρκεια ενός κουραστικού μαραθώνιου. Γιατί είχε εξασθενήσει η πίστη του τόσο πολύ; Ο ίδιος εξήγησε: ‘Γιατί ζήλεψα τους καυχησιολόγους, όταν έβλεπα τη μεγάλη ειρήνη που απολάμβαναν οι πονηροί. Επειδή αυτοί δεν έχουν επιθανάτια αγωνία, και η κοιλιά τους είναι παχιά. Ούτε έχουν τα προβλήματα που έχουν οι θνητοί άνθρωποι και δεν βασανίζονται το ίδιο όπως άλλοι άνθρωποι’.—Ψαλμός 73:3-5, ΜΝΚ.

Πολλοί πονηροί άνθρωποι δεν έχουν προβλήματα υγείας τα οποία να τους εμποδίζουν να απολαμβάνουν το άφθονο απόθεμα της τροφής τους. ‘Η κοιλιά τους είναι παχιά’, προεξέχει. Επιπλέον, δεν έχουν τα ‘προβλήματα που έχουν οι θνητοί άνθρωποι’, επειδή, ανόμοια με τις μάζες της ανθρωπότητας, δεν χρειάζεται να αγωνίζονται για να εξασφαλίσουν τα αναγκαία της ζωής. Ο Ασάφ συμπέρανε ότι οι πονηροί ‘δεν βασανίζονται το ίδιο όπως άλλοι άνθρωποι’. Ειδικά, αποφεύγουν τις δοκιμασίες που αντιμετωπίζουν οι θεοσεβείς άνθρωποι λόγω του ότι αυτοί οι τελευταίοι είναι προσκολλημένοι στους δίκαιους κανόνες του Ιεχωβά μέσα στον πονηρό κόσμο του Σατανά.—1 Ιωάννου 5:19, ΚΔΤΚ.