Κύρια Σημεία της Βίβλου Ψαλμοί 107 έως 150

Ευτυχισμένος Θεός, Ευτυχισμένος Λαός!

Η ευτυχία είναι ένας στόχος που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν πετυχαίνουν ποτέ. Όμως για μια μικρή ομάδα ανθρώπων, η ευτυχία είναι τρόπος ζωής. Ποιο είναι το κλειδί της ευτυχίας τους; Η αληθινή λατρεία! Οι Ψαλμοί μάς πείθουν ότι ο Ιεχωβά είναι ευτυχισμένος Θεός, και συνεπώς μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι με το να τον λατρεύουμε. Για να το αποδείξουμε αυτό, ας κοιτάξουμε το Πέμπτο Βιβλίο των Ψαλμών, που περιλαμβάνει τους Ψαλμούς 107 έως 150.

Ιεχωβά ο Απελευθερωτής

Παρακαλούμε διαβάστε Ψαλμούς 107 έως 119. Η προσευχή των Ιουδαίων για απελευθέρωση από τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία λαβαίνει απάντηση, και «οι λελυτρωμένοι του Κυρίου [Ιεχωβά (ΜΝΚ)]» γιορτάζουν την επιστροφή τους υμνολογώντας. (Ψαλμός 107) Ο Δαβίδ ‘ψαλμωδούσε’ και διακήρυττε την αγαθοσύνη και την αγάπη του Θεού επειδή Εκείνος τον είχε απελευθερώσει στο παρελθόν. (Ψαλμοί 108, 109) Με τη δύναμη από τον Ιεχωβά, ο Κύριος του Δαβίδ, που είναι ο Ιησούς Χριστός, επρόκειτο να υποτάξει τους εχθρούς του Θεού. (Ψαλμός 110) Εκτός από το ότι διασώζει το λαό Του, ο Ιεχωβά ευλογεί επίσης τον ευθύ άνθρωπο που Τον φοβάται. (Ψαλμοί 111, 112) Μετά την απελευθέρωσή τους από τη Βαβυλώνα, οι Ιουδαίοι έψαλαν τους Ψαλμούς Αλλήλ, ή τους ύμνους του αίνου, στις μεγάλες ετήσιες γιορτές. (Ψαλμοί 113-118) Ο Ψαλμός 119 είναι ο μεγαλύτερος ψαλμός, και μόνο 2 από τα 176 εδάφια δεν αναφέρονται στο λόγο ή το νόμο του Θεού.

◆ 107:27—Πώς αποδείχτηκε ότι «η σοφία αυτών χάνεται [βρίσκεται σε σύγχυση (ΜΝΚ)]»;

Όπως στην περίπτωση ναυτικών που παγιδεύτηκαν σε μια καταστρεπτική τρικυμία, η σοφία των Ιουδαίων αποδείχτηκε μάταιη στη διάρκεια της αιχμαλωσίας τους στη Βαβυλώνα· όλα τα ανθρώπινα μέσα για την απελευθέρωσή τους είχαν αποτύχει. Αλλά ενόσω βρίσκονταν μέσα σ’ αυτή τη θυελλώδη κατάσταση, στράφηκαν στον Ιεχωβά και η απελευθέρωση ήρθε. Έκανε να κοπάσει η συμβολική θύελλα και τους απελευθέρωσε φέρνοντάς τους σε έναν ήσυχο «λιμένα», τη γη του Ιούδα.—Ψαλμός 107:30.

◆ 110:3—Ποια είναι η σημασία τού να είναι «οι νέοι σου . . . ως η δρόσος [σταγόνες δροσιάς (ΜΝΚ)]»;

Η «δρόσος» συσχετίζεται με την ευλογία, την παραγωγικότητα και την αφθονία. (Γένεσις 27:28) Οι σταγόνες δροσιάς είναι επίσης αναψυκτικές, αναζωογονητικές, και πολυάριθμες. Στη μέρα της στρατιωτικής δύναμης του Μεσσιανικού Βασιλιά, οι υπήκοοί του γρήγορα και χαρούμενα προσφέρουν τους εαυτούς τους σε τόσο μεγάλους αριθμούς ώστε μπορούν να συγκριθούν με σταγόνες δροσιάς. Σαν αναψυκτικές σταγόνες δροσιάς, σε όλη την οργάνωση του Ιεχωβά σήμερα πολυάριθμοι νεαροί και νεαρές υπηρετούν τον Θεό και τους συλλάτρεις τους.

◆ 116:3—Τι είναι οι «πόνοι [τα σχοινιά (ΜΝΚ)] θανάτου»;

Φαινόταν σαν να είχε δέσει ο θάνατος τόσο σφιχτά τον ψαλμωδό με πολύ γερά σχοινιά ώστε ήταν αδύνατη η διαφυγή. Όταν τα άκρα του σώματος δένονται σφιχτά με σχοινιά, προκαλούνται φοβεροί πόνοι, ή οδύνες, και η ελληνική μετάφραση των Εβδομήκοντα αποδίδει την Εβραϊκή λέξη που σημαίνει ‘σχοινιά’ ως «ωδίνες». Έτσι, όταν ο Ιησούς Χριστός πέθανε, είχε, θα λέγαμε, παραλύσει από τη σφιχτή λαβή ή τις «ωδίνες» του θανάτου. Όταν όμως ο Ιεχωβά ανέστησε τον Ιησού, ‘έλυσε τις ωδίνες του θανάτου’.—Πράξεις 2:24.

◆ 119:83—Πώς έγινε ο ψαλμωδός «ως ασκός»;

Ενώ περίμενε να τον ανακουφίσει ο Ιεχωβά, ο ψαλμωδός είχε γίνει σαν ασκί που το κρέμαγαν όταν δεν το χρησιμοποιούσαν. Εξαιτίας του καπνού σε μια σκηνή ή σε ένα σπίτι χωρίς καμινάδα, το ασκί σιγά-σιγά θα μαύριζε, θα ξεραινόταν και θα ζάρωνε. Στην πραγματικότητα, αυτό ακριβώς συνέβη στον ψαλμωδό εξαιτίας των διωκτών του. (Εδάφιο 84) Η απελπιστική του κατάσταση ήταν ολοφάνερη στο θλιμμένο ύφος και το ρυτιδωμένο πρόσωπό του, και ίσως ολόκληρο το σώμα του να επηρεάστηκε τόσο ώστε άρχισε να χάνει την υγρασία του. (Παράβαλε Ψαλμός 32:4.) Έτσι, ίσως ένιωθε άχρηστος όπως ένα ξεραμένο ασκί που οι άλλοι το πετούν γιατί δεν μπορεί να κρατήσει πια το υγρό περιεχόμενό του. Και όμως ‘τα διατάγματα του Θεού δεν ελησμόνησε’.

◆ 119:119—Πώς ο Θεός ‘αποσκυβαλίζει [κάνει να πάψουν σαν βρώμικος αφρός (ΜΝΚ)]’ τους πονηρούς;

Ο βρώμικος αφρός που σχηματίζεται όταν λιώνουν τα μέταλλα σε ένα χυτήριο ή σε μια υψικάμινο είναι ένα άχρηστο υλικό, κάτι ακάθαρτο που πρέπει να πεταχτεί. Γι’ αυτό, ένας χωνευτής διαχωρίζει τα μέταλλα, όπως το χρυσό ή το ασήμι, από αυτόν τον βρώμικο αφρό. Παρόμοια, ο Ιεχωβά θεωρεί ότι οι ασεβείς ταιριάζουν μόνο για το σωρό της σκουριάς και τους κάνει να πάψουν, διαχωρίζοντάς τους από τους άξιους που έχουν την επιδοκιμασία του.—Παράβαλε Ιεζεκιήλ 22:17-22.

Δίδαγμα για Μας: Όπως οι αρχαίοι Εβραίοι, έτσι και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα περιμένουν απελευθέρωση—αυτή τη φορά μέσα από τη θύελλα του Αρμαγεδδώνα. (Αποκάλυψις 16:14, 16) Στον προσδιορισμένο καιρό του Θεού, ο μεγάλος αυτός πόλεμος θα αφανίσει αυτό το σύστημα πραγμάτων. Αυτοί οι οποίοι δεν αποβλέπουν στον Ιεχωβά για σωτηρία θα είναι εντελώς αβοήθητοι καθώς θα κλυδωνίζονται από τα κύματα αυτής της μεγάλης καταστροφής. Όμως, οι επιζώντες θα ‘ευχαριστούν τον Ιεχωβά για τη στοργική καλοσύνη του’. Γι’ αυτό, σ’ αυτές τις τελευταίες μέρες, τόσο οι χρισμένοι ακόλουθοι του Ιησού όσο και ο ‘πολύς όχλος’ μπορούν να θέτουν την πλήρη εμπιστοσύνη τους στον Ιεχωβά.—Ψαλμός 107:31, ΜΝΚ· Αποκάλυψις 7:9.

‘Οι Ωδές των Αναβαθμών’

Διαβάστε τους Ψαλμούς 120 έως 134. Αυτοί οι 15 ψαλμοί ονομάζονται ωδές «των αναβαθμών». Οι σχολιαστές της Βίβλου διαφωνούν σχετικά με την ακριβή έννοια των «αναβαθμών», αλλά ίσως οι Ισραηλίτες έψελναν αυτούς τους ψαλμούς όταν ανέβαιναν ή ανέρχονταν στην πόλη της Ιερουσαλήμ που βρισκόταν σε ύψωμα, για τις τρεις ετήσιες γιορτές τους.—Ψαλμός 122:1.

◆ 120:4—Τι ήταν αυτά «τα ηκονημένα βέλη . . . μετά ανθράκων»;

Η συκοφαντική γλώσσα μπορεί να είναι τόσο καταστροφική όσο ένα όπλο ή μια φωτιά. (Παροιμίαι 12:18· Ιακώβου 3:6) Ανταποδίδοντας δίκαια, ο Ιεχωβά φροντίζει να σωπάσει η συκοφαντική γλώσσα, σαν να λέγαμε, από τα βέλη ενός πολεμιστή. Είναι ενδιαφέρον ότι τα κάρβουνα του αγριοκυπαρισσιού (αρκεύθου) καίνε πολύ, δείχνοντας την αυστηρότητα της θείας κρίσης για τη ‘δόλια γλώσσα’.—Ψαλμός 120:2, 3.

◆ 131:2—Πώς γίνεται η ψυχή σαν ένα «απογεγαλακτισμένον παιδίον»;

Πριν απογαλακτιστεί, το βρέφος αναζητά τη μητέρα του για να ικανοποιήσει την επιθυμία του να τραφεί. Και το απογαλακτισμένο παιδί βρίσκει στην αγκαλιά της μητέρας του ικανοποίηση, ασφάλεια και ανακούφιση. Ικανοποιημένος με το να επιδιώκει μια ταπεινή πορεία (εδάφιο 1), ο ψαλμωδός ένιωθε ότι είχε ‘υποταχθεί [ανακουφιστεί (ΜΝΚ)] και καθησυχαστεί’ η ψυχή του, όπως συμβαίνει με ένα απογαλακτισμένο παιδί στην αγκαλιά της μητέρας του. Αν προσμένουμε ταπεινά τον Ιεχωβά και κάνουμε το θέλημά του θα έχουμε ασφάλεια και πλούσιες ευλογίες.

Δίδαγμα για Μας: Αν και ο Ιεχωβά μπορεί να σώσει το λαό του από κάποια συμφορά, δεν τους προφυλάσσει απ’ όλες τις αντιξοότητες. Πραγματικά, οι αντιξοότητες υποκίνησαν τους ψαλμωδούς να συνθέσουν αυτούς τους ψαλμούς. Όμως, ο Θεός «δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας» αλλά «θέλει κάμει και την έκβασιν». (1 Κορινθίους 10:13) Ο Ιεχωβά πράγματι μας προστατεύει από πνευματική καταστροφή. Μπορεί είτε να κατευθύνει τα γεγονότα με έναν τέτοιο τρόπο ώστε να απομακρύνει την ίδια τη συμφορά είτε να μας ενδυναμώνει ώστε να μπορούμε να υπομένουμε την πίεση. Σ’ αυτή την περίπτωση, είναι πολύ ανακουφιστική και ωφέλιμη η ενότητα που απολαμβάνουμε στις Χριστιανικές συναθροίσεις μας.—Ψαλμός 133:1-3.

Ο Αξιύμνητος Θεός

Διαβάστε τους Ψαλμούς 135 έως 145. Σε αντίθεση με τα είδωλα των οποίων οι κατασκευαστές γίνονται όμοιοι μ’ αυτά, ο Ιεχωβά είναι ο αξιύμνητος Θεός και Ελευθερωτής. (Ψαλμοί 135, 136) Ακόμα και τότε που ο λαός του ήταν στη Βαβυλώνα, δεν λησμόνησαν ‘τις ωδές της Σιών’. (Ψαλμός 137) Ο Δαβίδ λέει ότι ‘βασιλείς θα δοξολογήσουν τον Ιεχωβά’ και αισθάνεται αγαλλίαση για τον θαυμαστό τρόπο που δημιουργήθηκε. (Ψαλμοί 138, 139) Προσεύχεται για την προστασία του Θεού και εξυμνεί την αγαθοσύνη Του, γνωρίζοντας ότι μόνο μια καλή σχέση με τον Ιεχωβά φέρνει αληθινή ευτυχία.—Ψαλμοί 140-145.

◆ 138:2—Πώς ο Θεός μεγαλύνει το λόγο του πάνω από τη φήμη [όνομα (ΜΝΚ)] του;

Όταν ο Ιεχωβά δηλώνει κάτι βασίζοντάς το στο όνομά του, έχουμε μεγάλες προσδοκίες σχετικά με την εκπλήρωση του λόγου του. Όμως, αυτός ξεπερνά πάντοτε τις προσδοκίες μας, υλοποιώντας την υπόσχεσή του με τρόπο που υπερβαίνει κατά πολύ αυτό που περιμέναμε. Ο Θεός μεγαλύνει «τον λόγον» του με το να κάνει την εκπλήρωσή του πιο μεγαλειώδη απ’ ό,τι περιμένουμε.

◆ 139:9—Τι σημαίνει η έκφραση ‘πτέρυγες της αυγής’;

Αυτή η έκφραση απεικονίζει το φως της αυγής, σαν να έχει πτέρυγες, να απλώνεται γοργά στον ουρανό από την ανατολή προς τη δύση. Αν ο Δαβίδ επρόκειτο να ‘λάβει τας πτέρυγας της αυγής’ και να φτάσει στα πιο απομακρυσμένα μέρη της δύσης, ακόμα και εκεί θα ήταν κάτω από τη φροντίδα και την καθοδήγηση του Ιεχωβά.—Ψαλμός 139:10· παράβαλε Αμώς 9:2, 3.

◆ 141:3—Γιατί ο Δαβίδ ήθελε ‘φυλακήν εις το στόμα του’;

Ο Δαβίδ γνώριζε τη ζημιά που μπορεί να κάνει η γλώσσα και πώς μπαίνουν στον πειρασμό οι ατελείς άνθρωποι να μιλήσουν απερίσκεπτα, ειδικά όταν εξοργίζονται. Ο Μωυσής ήταν ο πιο πράος άνθρωπος στη γη, και όμως αμάρτησε με τη γλώσσα του στην περίπτωση των νερών της Μεριβά. (Αριθμοί 12:3· 20:9-13) Γι’ αυτό ο έλεγχος του στόματος είναι απαραίτητος, για να αποφύγει κάποιος επιβλαβή ομιλία και να διατηρεί μια καλή καρδιά.—Ιακώβου 3:5-12.

◆ 142:7—Γιατί ο Δαβίδ πίστευε ότι η ψυχή του ήταν στη ‘φυλακή’;

Αισθανόταν εντελώς μόνος με τα προβλήματά του, σαν να βρισκόταν σε μια σκοτεινή και επικίνδυνη φυλακή, παρεξηγημένος και απομονωμένος απ’ όλους τους ανθρώπους. Όταν έχουμε παρόμοια συναισθήματα και νομίζουμε ότι «τα δεξιά [το δεξί χέρι (ΜΝΚ)]» μας είναι ακάλυπτα, μπορούμε με πεποίθηση να καλούμε τον Ιεχωβά σε βοήθεια.—Ψαλμός 142:3-7.

Δίδαγμα για Μας: Στον Ψαλμό 139, ο Δαβίδ εξέφρασε χαρά για την ικανότητα του Θεού ‘να δοκιμάζει [εξετάζει (ΜΝΚ)]’ και να ‘γνωρίζει’ και αυτόν και τον τρόπο που ενεργούσε. Αντί να αναζητά τρόπο διαφυγής, ο Δαβίδ ήθελε να υποταχθεί πληρέστερα στην καθοδήγηση και την κατεύθυνση του Ιεχωβά. Γνώριζε ότι ο Θεός πάντοτε τον παρατηρούσε. Η γνώση αυτού του γεγονότος δεν ωθεί κάποιον να αποφεύγει μόνο την αδικοπραγία αλλά του φέρνει επίσης τη μεγαλύτερη ανακούφιση. Το γεγονός ότι ο Ιεχωβά βλέπει τις πράξεις μας, κατανοεί τα προβλήματά μας και είναι πάντοτε έτοιμος να μας βοηθήσει, δημιουργεί ένα βαθύ αίσθημα ασφάλειας και ειρήνης, που είναι βασικό για την ευτυχία μας.

Αινείτε τον Γιαχ!

Διαβάστε τους Ψαλμούς 146 έως 150. Αυτοί οι ψαλμοί αρχίζουν με το θέμα ολόκληρου του Βιβλίου των Ψαλμών—«Αινείτε τον Κύριον [Γιαχ, λαοί! (ΜΝΚ)]». Ο καθένας αρχίζει και τελειώνει μ’ αυτά τα υπέροχα λόγια. Και όλο αυτό φτάνει σε ένα μεγαλειώδες αποκορύφωμα στον Ψαλμό 150, ο οποίος προσκαλεί όλη την κτίση να «αινή τον Κύριον [Γιαχ (ΜΝΚ)]»!

◆ Ψαλμός 146:3—Γιατί δεν πρέπει να θέτουμε την εμπιστοσύνη μας σε ανθρώπινους άρχοντες;

Οι ανθρώπινοι άρχοντες είναι θνητοί. Δεν μπορούν να σώσουν ούτε τον εαυτό τους ούτε αυτούς που τους εμπιστεύονται. Γι’ αυτό, η εμπιστοσύνη στην ανθρώπινη ηγεσία υποσκάπτεται από την πιθανότητα του θανάτου. Αλλά «μακάριος [ευτυχισμένος (ΜΝΚ)] εκείνος . . . του οποίου η ελπίς είναι επί Κύριον [Ιεχωβά (ΜΝΚ)] τον Θεόν αυτού». (Ψαλμός 146:5, 6) Ο ψαλμωδός διέκρινε την ανάγκη για καθοδήγηση ανώτερη απ’ αυτή που μπορούν να δώσουν οι άνθρωποι.

◆ 148:4—Ποια είναι τα «ύδατα τα υπεράνω των ουρανών»;

Είναι φανερό ότι ο ψαλμωδός εννοούσε τα βροχοφόρα σύννεφα πάνω από τη γη, που το νερό τους πέφτει από καιρό σε καιρό σε μορφή βροχής, και τελικά επιστρέφει στους ωκεανούς. Ο κύκλος αυτός είναι απαραίτητος για τη ζωή και αυτή η ίδια η ύπαρξή του δίνει αίνο στον Δημιουργό. Αφού το ατμοσφαιρικό διάστημα μεταξύ της γης και των σύννεφων αποκαλείται ουρανοί, ο ψαλμωδός αναφέρθηκε στα σύννεφα ως τα «νερά τα υπεράνω των ουρανών».

Οι Ψαλμοί κάνουν ολοφάνερη την αλήθεια: Για να είμαστε αληθινά ευτυχισμένοι, είναι ανάγκη να έχουμε μια καλή σχέση με τον Ιεχωβά. Γι’ αυτό, ο τελικός στόχος του λαού του Θεού και ο αντικειμενικός σκοπός της ύπαρξής μας μπορούν να συνοψιστούν στο τελικό κάλεσμα του ψαλμωδού: «Πάσα πνοή ας αινή τον Κύριον [Γιαχ (ΜΝΚ)]. Αλληλούια [Αινείτε τον Γιαχ, λαοί! (ΜΝΚ)]».—Ψαλμός 150:6.