Εξομολόγηση που Οδηγεί σε Θεραπεία
«ΟΤΑΝ έμεινα σιωπηλός, τα κόκαλά μου φθάρηκαν εξαιτίας των στεναγμών μου όλη την ημέρα. Διότι ημέρα και νύχτα το χέρι σου ήταν βαρύ πάνω μου. Η υγρασία της ζωής μου μεταβλήθηκε όπως κατά το καύμα του καλοκαιριού». (Ψαλμός 32:3, 4) Αυτά τα σπαρακτικά λόγια μπορεί να αντανακλούν το βαθύ συναισθηματικό πόνο που ένιωθε ο Βασιλιάς Δαβίδ του αρχαίου Ισραήλ, πόνο τον οποίο είχε επιφέρει ο ίδιος στον εαυτό του εφόσον είχε κρύψει μια σοβαρή αμαρτία αντί να την εξομολογηθεί.
Ο Δαβίδ ήταν άνθρωπος με εξαιρετικά προσόντα. Ήταν γενναίος πολεμιστής, ικανός διοικητής, ποιητής και μουσικός. Εντούτοις, δεν βασιζόταν στα προσόντα του αλλά στον Θεό του. (1 Σαμουήλ 17:45, 46) Έχει περιγραφτεί ως άνθρωπος του οποίου η καρδιά ήταν «πλήρης απέναντι στον Ιεχωβά». (1 Βασιλέων 11:4) Ωστόσο, μια αμαρτία που διέπραξε ήταν ιδιαίτερα κατακριτέα, και ίσως αναφερόταν σε αυτήν στον 32ο Ψαλμό. Μπορούμε να μάθουμε πολλά εξετάζοντας τις περιστάσεις που οδήγησαν στην αμαρτία του. Θα διακρίνουμε παγίδες τις οποίες πρέπει να αποφεύγουμε και επίσης θα αντιληφθούμε την ανάγκη που υπάρχει να εξομολογούμαστε τις αμαρτίες μας ώστε να αποκαθιστούμε τη σχέση μας με τον Θεό.
Ένας Όσιος Βασιλιάς Έπεσε στην Αμαρτία
Το έθνος του Ισραήλ βρισκόταν σε εκστρατεία εναντίον των Αμμωνιτών, αλλά ο Δαβίδ είχε μείνει στην Ιερουσαλήμ. Κάποιο βράδυ, ενώ περπατούσε στην ταράτσα του παλατιού του, πρόσεξε μια όμορφη γυναίκα που λουζόταν σε ένα γειτονικό σπίτι. Δεν άσκησε αυτοσυγκράτηση αλλά άρχισε να νιώθει φλογερή επιθυμία για αυτήν. Αφού έμαθε ότι επρόκειτο για τη Βηθ-σαβεέ, τη σύζυγο του Ουρία, ενός πολεμιστή του στρατεύματός του, ο Δαβίδ έστειλε να τη φωνάξουν και διέπραξε μοιχεία μαζί της. Αργότερα, η Βηθ-σαβεέ ενημέρωσε τον Δαβίδ ότι ήταν έγκυος.—2 Σαμουήλ 11:1-5.
Ο Δαβίδ είχε παγιδευτεί. Αν αποκαλυπτόταν η αμαρτία τους, η ποινή και για τους δύο ήταν θάνατος. (Λευιτικό 20:10) Γι’ αυτό, κατέστρωσε ένα σχέδιο. Κάλεσε το σύζυγο της Βηθ-σαβεέ, τον Ουρία, να επιστρέψει από τη μάχη. Αφού τον ρώτησε πολλά πράγματα σχετικά με τον πόλεμο, ο Δαβίδ είπε στον Ουρία να γυρίσει στο σπίτι του. Ο Δαβίδ έλπιζε ότι έτσι θα φαινόταν πως ο Ουρίας ήταν ο πατέρας του παιδιού της Βηθ-σαβεέ.—2 Σαμουήλ 11:6-9.
Προς απογοήτευση του Δαβίδ, ο Ουρίας δεν πήγε στη σύζυγό του. Είπε ότι του ήταν αδιανόητο να γυρίσει στο σπίτι του ενόσω ο στρατός αντιμετώπιζε τις αντιξοότητες της μάχης. Όταν ένα ισραηλιτικό στράτευμα βρισκόταν σε εκστρατεία, οι άντρες απείχαν από σεξουαλικές σχέσεις, ακόμη και με τις ίδιες τις συζύγους τους. Έπρεπε να παραμένουν τελετουργικά καθαροί. (1 Σαμουήλ 21:5) Ο Δαβίδ κάλεσε τότε τον Ουρία σε γεύμα και τον μέθυσε, αλλά εκείνος και πάλι δεν πήγε στο σπίτι του και στη σύζυγό του. Η πιστή διαγωγή του Ουρία καταδίκασε τη χονδροειδή αμαρτία του Δαβίδ.—2 Σαμουήλ 11:10-13.
Ο κλοιός της παγίδας που του είχε στήσει η ίδια του η αμαρτία έσφιγγε ολοένα και περισσότερο γύρω από τον Δαβίδ. Μέσα στην απελπισία του, είδε μόνο μία διέξοδο. Έστειλε τον Ουρία πίσω στη μάχη με ένα μήνυμα προς τον στρατηγό Ιωάβ. Ο σκοπός του σύντομου μηνύματος ήταν σαφής: «Βάλτε τον Ουρία μπροστά στις σκληρότερες πολεμικές εφόδους και εσείς τραβηχτείτε από κοντά του, ώστε να χτυπηθεί και να πεθάνει». Με αυτό το σημείωμα, ο ισχυρός βασιλιάς είχε συγκαλύψει, όπως φαινόταν, τις πράξεις του, στέλνοντας τον Ουρία στο θάνατο.—2 Σαμουήλ 11:14-17.
Μόλις ολοκληρώθηκε η περίοδος πένθους της Βηθ-σαβεέ για το σύζυγό της, ο Δαβίδ την παντρεύτηκε. Ο καιρός πέρασε και γεννήθηκε το παιδί τους. Ενόσω συνέβαιναν όλα αυτά, ο Δαβίδ παρέμενε σιωπηλός αναφορικά με τις αμαρτίες του. Ίσως προσπαθούσε να δικαιολογήσει στον εαυτό του τις πράξεις του. Δεν είχε πεθάνει ο Ουρίας με τιμή στη μάχη όπως είχε συμβεί και με άλλους; Επίσης, δεν είχε παρακούσει το βασιλιά του αρνούμενος να πάει στη σύζυγό του; Η “δόλια καρδιά” χρησιμοποιεί κάθε είδους εκλογίκευση προσπαθώντας να δικαιολογήσει την αμαρτία.—Ιερεμίας 17:9· 2 Σαμουήλ 11:25.
Εσφαλμένα Βήματα που Οδήγησαν στην Αμαρτία
Πώς μπόρεσε ο Δαβίδ, ένα άτομο που αγαπούσε τη δικαιοσύνη, να ξεπέσει ώστε να διαπράξει μοιχεία και φόνο; Οι σπόροι της αμαρτίας του προφανώς είχαν σπαρθεί σε κάποια περίοδο χρόνου. Ίσως αναρωτιόμαστε γιατί ο Δαβίδ δεν ήταν με τους άντρες του, στηρίζοντάς τους στην εκστρατεία τους εναντίον των εχθρών του Ιεχωβά. Απεναντίας, ο Δαβίδ απολάμβανε την άνεση του παλατιού του, όπου η πραγματικότητα του πολέμου ήταν τόσο μακριά ώστε δεν μπορούσε να διώξει την εσφαλμένη του επιθυμία για τη σύζυγο ενός πιστού στρατιώτη. Σήμερα, αποτελεί προστασία για τους αληθινούς Χριστιανούς το να ασχολούνται ενεργά με πνευματικές επιδιώξεις μαζί με την εκκλησία τους και να συμμετέχουν τακτικά στο ευαγγελιστικό έργο.—1 Τιμόθεο 6:12.
Για τον Ισραηλίτη βασιλιά υπήρχε η οδηγία να κάνει ένα αντίγραφο του Νόμου και να το διαβάζει καθημερινά. Η Γραφή εξηγεί το λόγο: «Για να μάθει να φοβάται τον Ιεχωβά τον Θεό του ώστε να τηρεί όλα τα λόγια αυτού του νόμου και αυτές τις διατάξεις, εκτελώντας τα· για να μην εξυψωθεί η καρδιά του πάνω από τους αδελφούς του και για να μην παρεκκλίνει από την εντολή δεξιά ή αριστερά». (Δευτερονόμιο 17:18-20) Φαίνεται ότι ο Δαβίδ μάλλον δεν ακολουθούσε αυτή την οδηγία την εποχή που διέπραξε εκείνες τις σοβαρές αμαρτίες. Η τακτική μελέτη και ο στοχασμός γύρω από το Λόγο του Θεού είναι βέβαιο ότι θα συμβάλλουν στη διαφύλαξή μας από την αδικοπραγία σε αυτούς τους κρίσιμους καιρούς.—Παροιμίες 2:10-12.
Επιπλέον, η τελευταία από τις Δέκα Εντολές ανέφερε ρητά: «Δεν πρέπει να επιθυμήσεις τη σύζυγο του συνανθρώπου σου». (Έξοδος 20:17) Μέχρι τότε, ο Δαβίδ είχε ήδη αρκετές συζύγους και παλλακίδες. (2 Σαμουήλ 3:2-5) Αλλά αυτό δεν τον προστάτεψε από το να επιθυμήσει μια άλλη ελκυστική γυναίκα. Αυτή η αφήγηση μας υπενθυμίζει τη σοβαρότητα των λόγων του Ιησού: «Όποιος εξακολουθεί να κοιτάζει μια γυναίκα έτσι ώστε να την ποθήσει έχει ήδη μοιχεύσει μαζί της στην καρδιά του». (Ματθαίος 5:28) Αντί να τρέφουμε τέτοιες ακατάλληλες επιθυμίες, ας τις διώχνουμε γρήγορα από τη διάνοια και την καρδιά μας.
Μετάνοια και Έλεος
Η ειλικρινής αφήγηση της αμαρτίας του Δαβίδ σίγουρα δεν βρίσκεται στη Γραφή για να ικανοποιήσει τις ανήθικες ορέξεις οποιουδήποτε. Το υπόμνημα μας δίνει την ευκαιρία να παραστούμε μάρτυρες του δυναμικού και συγκινητικού τρόπου με τον οποίο εκδηλώθηκε μια από τις εξέχουσες ιδιότητες του Ιεχωβά—το έλεός του.—Έξοδος 34:6, 7.
Μετά τη γέννηση του γιου της Βηθ-σαβεέ, ο προφήτης Νάθαν βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Δαβίδ κατόπιν εντολής του Ιεχωβά. Αυτή ήταν πράξη ελέους. Αν ο Δαβίδ δεν είχε εκείνη τη συνάντηση και παρέμενε σιωπηλός, μπορεί να σκληρυνόταν σε μια πορεία αμαρτίας. (Εβραίους 3:13) Το ευχάριστο είναι ότι ο Δαβίδ ανταποκρίθηκε στο έλεος του Θεού. Τα επιδέξια αλλά σαφή λόγια του Νάθαν κέντρισαν τη συνείδησή του, και ο Δαβίδ αναγνώρισε ταπεινά ότι είχε αμαρτήσει εναντίον του Θεού. Μάλιστα ο 51ος Ψαλμός, ο οποίος αναφέρεται στην αμαρτία του Δαβίδ σε σχέση με τη Βηθ-σαβεέ, συντέθηκε μετά τη μετάνοιά του και την εξομολόγηση της μεγάλης του αμαρτίας. Είθε να μην επιτρέψουμε ποτέ να σκληρυνθεί η καρδιά μας αν υποπέσουμε σε κάποια σοβαρή αμαρτία.—2 Σαμουήλ 12:1-13.
Ο Δαβίδ έλαβε συγχώρηση, αλλά δεν γλίτωσε ούτε τη διαπαιδαγώγηση ούτε τις συνέπειες της αμαρτίας του. (Παροιμίες 6:27) Πώς θα ήταν δυνατόν να συμβεί κάτι διαφορετικό; Αν ο Θεός απλώς παρέβλεπε το καθετί, οι κανόνες του θα υποσκάπτονταν. Θα ήταν αναποτελεσματικός σαν τον Αρχιερέα Ηλεί, ο οποίος επέπληττε ήπια τους ασεβείς γιους του και κατόπιν τους άφηνε να συνεχίζουν τις κακές τους πράξεις. (1 Σαμουήλ 2:22-25) Ωστόσο, ο Ιεχωβά δεν αποκλείει το μεταμελημένο άτομο από τη στοργική Του καλοσύνη. Το έλεός του, σαν αναζωογονητικό, δροσερό νερό, θα βοηθήσει το άτομο που έσφαλε να υπομείνει τις συνέπειες της αμαρτίας. Η θέρμη της θεϊκής συγχώρησης και η εποικοδομητική συναναστροφή με τους ομοπίστους συμβάλλουν στην αποκατάσταση. Ναι, με βάση το λύτρο του Χριστού, το μετανοημένο άτομο μπορεί να φτάσει στο σημείο να γευτεί «τον πλούτο της παρ’ αξία καλοσύνης του [Θεού]».—Εφεσίους 1:7.
«Αγνή Καρδιά» και «Νέο Πνεύμα»
Μετά την εξομολόγησή του, ο Δαβίδ δεν βυθίστηκε σε ένα αρνητικό αίσθημα αχρηστίας. Οι εκφράσεις του στους ψαλμούς που έγραψε σχετικά με τις εξομολογήσεις δείχνουν την ανακούφιση που ένιωθε καθώς και την αποφασιστικότητά του να υπηρετεί τον Θεό πιστά. Δείτε, λόγου χάρη, τον 32ο Ψαλμό. Στο εδάφιο 1 διαβάζουμε: «Ευτυχισμένος είναι εκείνος του οποίου η ανταρσία έχει συγχωρηθεί, του οποίου η αμαρτία έχει καλυφτεί». Άσχετα με τη σοβαρότητα της αμαρτίας, μπορεί να υπάρξει ευχάριστη έκβαση αν το άτομο μετανοήσει ειλικρινά. Ένας τρόπος για να δείξει αυτή την ειλικρίνεια είναι η αποδοχή της πλήρους ευθύνης των πράξεών του, όπως έκανε ο Δαβίδ. (2 Σαμουήλ 12:13) Δεν προσπάθησε να δικαιολογηθεί ενώπιον του Ιεχωβά ούτε επιχείρησε να ρίξει το φταίξιμο σε άλλους. Το εδάφιο 5 λέει: «Την αμαρτία μου εξομολογήθηκα τελικά σε εσένα, και το σφάλμα μου δεν το κάλυψα. Είπα: “Θα εξομολογηθώ τις παραβάσεις μου στον Ιεχωβά”. Και εσύ συγχώρησες το σφάλμα των αμαρτιών μου». Η γνήσια εξομολόγηση φέρνει ανακούφιση, και έτσι το άτομο δεν χρειάζεται να βασανίζεται άλλο από τη συνείδησή του για σφάλματα του παρελθόντος.
Αφού ικέτεψε τον Ιεχωβά για συγχώρηση, ο Δαβίδ παρακάλεσε: «Αγνή καρδιά δημιούργησε μέσα μου, Θεέ, και νέο πνεύμα, σταθερό, βάλε μέσα μου». (Ψαλμός 51:10) Η παράκληση για «αγνή καρδιά» και για «νέο πνεύμα» δείχνει ότι ο Δαβίδ γνώριζε την αμαρτωλή του τάση καθώς και ότι χρειαζόταν τη βοήθεια του Θεού για να καθαρίσει την καρδιά του και να κάνει μια νέα αρχή. Αντί να ενδώσει στην αυτολύπηση, ήταν αποφασισμένος να εμμείνει στην υπηρεσία του προς τον Θεό. Ο Δαβίδ προσευχήθηκε: «Ιεχωβά, άνοιξε τα χείλη μου, ώστε το στόμα μου να εξαγγέλλει τον αίνο σου».—Ψαλμός 51:15.
Πώς ανταποκρίθηκε ο Ιεχωβά στην ειλικρινή μετάνοια του Δαβίδ και στην αποφασιστική προσπάθεια που κατέβαλλε για να τον υπηρετεί; Έδωσε στον Δαβίδ τη συγκινητική διαβεβαίωση: «Θα σου δώσω ενόραση και θα σε διδάξω την οδό στην οποία πρέπει να πηγαίνεις. Θα δώσω συμβουλή έχοντας το μάτι μου στραμμένο πάνω σου». (Ψαλμός 32:8) Εδώ παρέχεται διαβεβαίωση για την προσωπική προσοχή που δίνει ο Ιεχωβά στα αισθήματα και στις ανάγκες ενός μετανοημένου ατόμου. Ο Ιεχωβά φρόντισε να δώσει στον Δαβίδ περισσότερη ενόραση, την ικανότητα να βλέπει πέρα από την επιφανειακή όψη των ζητημάτων. Αν αντιμετώπιζε κάποιον πειρασμό στο μέλλον, θα ήταν σε θέση να αντιληφθεί το αποτέλεσμα των πράξεών του και τις συνέπειες που θα είχαν αυτές για τους άλλους, και θα μπορούσε να ενεργήσει με διάκριση.
Αυτό το περιστατικό από τη ζωή του Δαβίδ χρησιμεύει ως ενθάρρυνση για όλους όσους έχουν πέσει σε κάποια σοβαρή αμαρτία. Εξομολογούμενοι την αμαρτία μας και δείχνοντας ειλικρινή μετάνοια, μπορούμε να ανακτήσουμε το πιο πολύτιμο απόκτημά μας, τη σχέση μας με τον Ιεχωβά Θεό. Ο πρόσκαιρος πόνος και η ντροπή που ίσως χρειαστεί να υπομείνουμε είναι πολύ καλύτερα πράγματα από την οδύνη που προξενεί το να παραμείνουμε σιωπηλοί ή από τις τρομερές συνέπειες που έχει το να αφήσουμε τον εαυτό μας να σκληρυνθεί σε μια στασιαστική πορεία. (Ψαλμός 32:9) Απεναντίας, μπορούμε να λάβουμε την ένθερμη συγχώρηση ενός στοργικού, ελεήμονα Θεού, “του Πατέρα του τρυφερού ελέους και Θεού κάθε παρηγοριάς”.—2 Κορινθίους 1:3.
[Εικόνα στη σελίδα 31]
Ο Δαβίδ έλπιζε να γλιτώσει από τις συνέπειες της αμαρτίας του στέλνοντας τον Ουρία στο θάνατο