-
‘Όλη η Υποχρέωση του Ανθρώπου’Η Σκοπιά—1997 | 15 Φεβρουαρίου
-
-
13. (α) Πώς μας βοηθούν τα εδάφια Εκκλησιαστής 9:4, 5, ΜΝΚ, να έχουμε κατάλληλη άποψη όσον αφορά τον αγώνα για εξοχότητα ή δύναμη; (β) Ποιες πραγματικότητες θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε αν αυτή η ζωή είναι το παν που υπάρχει; (Βλέπε υποσημείωση.)
13 Με τι ισοδυναμεί μακροπρόθεσμα αυτή η εξοχότητα ή η εξουσία; Καθώς η μια γενιά διαδέχεται την άλλη, οι εξέχοντες ή οι ισχυροί άνθρωποι φεύγουν από τη σκηνή και ξεχνιούνται. Αυτό αληθεύει για τους κατασκευαστές, τους μουσικούς και άλλους καλλιτέχνες, τους κοινωνικούς μεταρρυθμιστές, και τους υπόλοιπους, ακριβώς όπως αληθεύει και για τους περισσότερους πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες. Από αυτές τις κατηγορίες ανθρώπων, πόσα συγκεκριμένα άτομα γνωρίζετε μεταξύ εκείνων που έζησαν ανάμεσα στο 1700 και στο 1800; Ο Σολομών αξιολόγησε ορθά τα ζητήματα λέγοντας: ‘Ένας ζωντανός σκύλος είναι σε καλύτερη θέση από ένα ψόφιο λιοντάρι. Διότι οι ζωντανοί γνωρίζουν ότι θα πεθάνουν· αλλά οι νεκροί δεν γνωρίζουν τίποτα απολύτως . . . η ανάμνησή τους έχει ξεχαστεί’. (Εκκλησιαστής 9:4, 5, ΜΝΚ) Επιπλέον, αν αυτή η ζωή είναι το παν που υπάρχει, τότε ο αγώνας για εξοχότητα ή δύναμη είναι πράγματι ματαιότητα.a
-
-
‘Όλη η Υποχρέωση του Ανθρώπου’Η Σκοπιά—1997 | 15 Φεβρουαρίου
-
-
a Η Σκοπιά έκανε κάποτε το εξής σχόλιο που δείχνει ενόραση: «Δεν πρέπει να σπαταλούμε αυτή τη ζωή σε ματαιότητες . . . Αν αυτή η ζωή είναι όλο εκείνο που υπάρχει, δεν είναι τίποτε σπουδαίο. Η ζωή αυτή είναι σαν μια σφαίρα που ρίχνεται στον αέρα και γρήγορα πέφτει πάλι στο χώμα. Είναι μια φευγαλέα σκιά, ένα μαραινόμενο άνθος, ένα φύλλο χόρτου που πρόκειται να κοπή και γρήγορα να μαραθή. . . . Στην πλάστιγγα της αιωνιότητος το διάστημα της ζωής μας είναι ένα αμελητέο στίγμα. Στο ρεύμα του χρόνου δεν είναι καν μια ακέραιη σταγόνα. Βέβαια [ο Σολομών] έχει δίκιο όταν ανασκοπή τις πολλές υποθέσεις και προσπάθειες της ανθρωπίνης ζωής και τις διακηρύττει ματαιότητα. Απερχόμεθα τόσο γρήγορα που θα μπορούσαμε άριστα να μην είχαμε ποτέ έλθει ως ένας από τα δισεκατομμύρια που έρχονται και φεύγουν και από τα οποία πολύ ολίγοι εγνώρισαν ποτέ ότι υπήρξαμε καν εδώ. Αυτή η άποψις δεν είναι κυνική ή μελαγχολική ή στρυφνή ή νοσηρή. Είναι η αλήθεια, είναι ένα γεγονός που πρέπει να το αντιμετωπίσωμε, μια πρακτική άποψις, αν αυτή η ζωή είναι όλο εκείνο που υπάρχει».—1 Νοεμβρίου 1957, σελίδα 423.
-