Η Ματαιότητα της Ειδωλολατρίας

Το καλοκαίρι του 1986, ο Γουίλιαμ Μάρεϊ, που γράφει για το περιοδικό The New Yorker, επισκέφτηκε τη Σπερλόνγκα, ένα πολύ παλιό ψαροχώρι στη δυτική ακτή της Ιταλίας, περίπου 121 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Ρώμης. Ένα πρωί, ενώ ο Μάρεϊ έπινε τον καφέ του σε κάποιο αναψυκτήριο, γνωρίστηκε μ’ έναν μεσόκοπο άντρα ονόματι Φερνάντο ντε Φαμπρίτις. Στη συζήτηση που είχαν, ο Κ. ντε Φαμπρίτις, που είχε ζήσει όλη του τη ζωή στη Σπερλόνγκα, του διηγήθηκε μια αρκετά διασκεδαστική ιστορία που την ήξερε από παιδί.

«Κάποιος άντρας είχε ένα περιβόλι με αχλαδιές, όμως μια απ’ αυτές τις αχλαδιές δεν έκανε καρπό, γι’ αυτό κι αυτός την έκοψε και την πούλησε σ’ έναν ξυλουργό», λέει ο ντε Φαμπρίτις. «Ο ξυλουργός έφτιαξε μ’ αυτό το ξύλο ένα άγαλμα του Αγίου Ιωσήφ και το έδωσε στην τοπική εκκλησία. Μια Κυριακή, πηγαίνει στην εκκλησία ο άνθρωπος που είχε το δέντρο, κι εκεί όλοι προσκυνάνε το άγαλμα του Αγίου Ιωσήφ. Αλλά ο άνθρωπος αυτός αρνείται να το προσκυνήσει. Το ξέρει αυτό το κομμάτι ξύλου. ‘Τούτο ’δώ δεν μπορούσε να κάνει ούτε ένα αχλάδι’, λέει σε όλους. ‘Πώς θα μπορέσει να κάνει θαύμα;’

Η ιστορία του Κ. ντε Φαμπρίτις μοιάζει πολύ με το παράδειγμα που χρησιμοποίησε ο Ιεχωβά Θεός για να διδάξει στον αρχαίο Ισραήλ την πλήρη ματαιότητα της ειδωλολατρίας. Γιατί να μην πάρετε την Αγία Γραφή σας και να το διαβάσετε στα εδάφια Ησαΐας 44:14-20;