Γερμανία

Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ είναι κέντρο διεθνούς δραστηριότητας. Περίπου 15.000.000 τουρίστες, κατά μέσο όρο, έρχονται από το εξωτερικό κάθε χρόνο. Πολλοί από αυτούς περνάνε τις διακοπές τους στις Βαυαρικές Άλπεις, στο Μέλανα Δρυμό, κατά μήκος του γραφικού ποταμού Ρήνου ή επισκεπτόμενοι διάφορα πολιτιστικά κέντρα στις πόλεις. Άλλοι ταξιδιώτες μπορεί να έρχονται στη Γερμανία για επαγγελματικούς λόγους. Η Γερμανία είναι μία από τις μεγαλύτερες εμπορικές δυνάμεις στον κόσμο, με επιχειρηματικές διασυνδέσεις σε όλη την υδρόγειο. Επί αρκετά χρόνια, η ακμάζουσα οικονομία της χώρας έλκυε πολλούς εργάτες από άλλες χώρες και αυτό είχε αξιοσημείωτη επίδραση στη σύνθεση του πληθυσμού στις μεγάλες πόλεις. Επηρέασε επίσης τη διακονία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Γερμανία.

Η διακονία τους επηρεάστηκε περαιτέρω από γεγονότα τα οποία έλαβαν χώρα στη διάρκεια και στο τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Υπό το δικτατορικό καθεστώς του Αδόλφου Χίτλερ, οι Μάρτυρες αποτέλεσαν αντικείμενο βάρβαρης και παρατεταμένης επίθεσης. Με τις ευλογίες και του Καθολικού και του Προτεσταντικού κλήρου, ο Χίτλερ ορκίστηκε να εξοντώσει τους Έρνστε Μπιμπελφόρσερ (Ειλικρινείς Σπουδαστές της Γραφής), όπως ήταν γνωστοί τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Γερμανία. Αλλά οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν συμβίβασαν την πίστη τους. Έμειναν σταθεροί παρά την ανήλεη επίθεση.

Δώδεκα χρόνια αφότου οι Μάρτυρες στη Γερμανία τέθηκαν υπό απαγόρευση, ο Χίτλερ και το πολιτικό του κόμμα είχαν παρέλθει. Σε αντίθεση με αυτούς, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά συνέχιζαν αδιάκοπα να μιλούν στους ανθρώπους σχετικά με τη Βασιλεία του Θεού και για το τι σημαίνει αυτή για την ανθρωπότητα. Το ιστορικό των εμπειριών τους κατά τη διάρκεια της ναζιστικής εποχής και του πώς την αντιμετώπισαν εξακολουθεί να παρέχει βάση για μαρτυρία—τώρα πια, σε όλο τον κόσμο.

Τι βοήθησε τους Μάρτυρες να βγουν νικητές; Δεν ήταν ζήτημα προσωπικής ευφυΐας. Ασφαλώς δεν ήταν ο αριθμός τους. Στην αρχή του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου υπήρχαν λιγότεροι από 20.000 σε όλη τη Γερμανία, σε αντίθεση με το κολοσσιαίο ναζιστικό καθεστώς. Η εξήγηση βρίσκεται στα λόγια που είπε προ πολλού ένας σοφός δάσκαλος, ο Γαμαλιήλ, όπως αυτά καταγράφονται στην Αγία Γραφή: «Αν αυτό το σχέδιο ή αυτό το έργο είναι από ανθρώπους, θα ανατραπεί· αλλά αν είναι από τον Θεό, δεν θα μπορέσετε να τους ανατρέψετε». (Πράξ. 5:34-39) Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Γερμανία αποδείχτηκαν όσιοι στον Θεό, ακόμη και υπό την απειλή του θανάτου, και ο Ιεχωβά κράτησε την υπόσχεση ότι «δεν θα εγκαταλείψει τους οσίους του».—Ψαλμ. 37:28.

Επωφελούνται Πλήρως από Κάθε Ευκαιρία Μεταπολεμικά

Όσοι επέζησαν από τις δοκιμασίες των ετών του πολέμου διέκριναν ότι υπήρχε έργο που έπρεπε να γίνει. Είχαν μόλις περάσει γεγονότα τα οποία αποτελούσαν μέρος της αλάνθαστης εκπλήρωσης των όσων ο Ιησούς Χριστός είχε προείπει ότι θα σημείωναν την παρουσία του και την τελική περίοδο του συστήματος πραγμάτων. Είχαν βρεθεί στο μέσο ενός πολέμου ο οποίος έλαβε πρωτοφανείς διαστάσεις στην ιστορία. Είχαν νιώσει τι σημαίνει να παραδίδεται κάποιος σε θλίψη, να προδίδεται, να είναι αντικείμενο του μίσους των εθνών και να φονεύεται. Είχαν βρεθεί στο μέσο των προειπωμένων ελλείψεων τροφίμων. Έπρεπε να μάθουν οι άνθρωποι ποια ήταν η σημασία αυτών των γεγονότων. Ακόμη και μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν σταμάτησαν ποτέ να κηρύττουν. Αλλά γνώριζαν ότι ο Ιησούς είχε προείπει: «Αυτά τα καλά νέα της βασιλείας θα κηρυχτούν σε όλη την κατοικημένη γη για μαρτυρία σε όλα τα έθνη». (Ματθ. 24:3-14) Υπήρχαν πολλά ακόμη που έπρεπε να γίνουν, και αυτοί ανυπομονούσαν να συνεχίσουν το έργο.

Σύντομα μετά τον πόλεμο, οι Μάρτυρες στη Γερμανία αναδιοργάνωσαν το έργο διακήρυξης της Βασιλείας. Ο Έριχ Φροστ, ο οποίος αποφυλακίστηκε ύστερα από εννιά χρόνια, διευθέτησε αμέσως να επισκεφτούν τις εκκλησίες ώριμοι αδελφοί, να τις αναδιοργανώσουν και να τις ενισχύσουν. Μερικοί Μάρτυρες ένιωθαν τέτοια αδυναμία από την πείνα ώστε λιποθυμούσαν στη διάρκεια των συναθροίσεων, αλλά ήταν αποφασισμένοι να είναι παρόντες και να ωφελούνται από την πνευματική τροφή. Την επόμενη ημέρα μετά την αποφυλάκισή της, η Γκέρτρουτ Πέτσιγκερ περπάτησε όλη την ημέρα προς το Μόναχο, ελπίζοντας ότι θα βρει εκεί το σύζυγό της. Αλλά το βράδυ, όταν κάποιοι καλοί άνθρωποι της πρόσφεραν τροφή και στέγη, εκείνη έμεινε ξάγρυπνη μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες δίνοντάς τους μαρτυρία για τους σκοπούς του Ιεχωβά. Ο Κόνραντ Φράνκε ξεκίνησε την υπηρεσία σκαπανέα αμέσως μόλις απελευθερώθηκε, αν και τα μόνα ρούχα που είχε να φορέσει αρχικά ήταν η ριγωτή στολή της φυλακής.

Το 1947, 15.856 Μάρτυρες στη Γερμανία συμμετείχαν δημόσια στη διακονία αγρού και πάλι, γνωστοποιώντας με τόλμη ότι η Βασιλεία του Θεού είναι η μόνη ελπίδα για διαρκή ειρήνη και ασφάλεια. Ο Ιεχωβά ευλόγησε τη γεμάτη ζήλο διακονία τους, και το Μάιο του 1975, τριάντα χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, υπήρχαν 100.351 δραστήριοι διαγγελείς της Βασιλείας στη Δυτική Γερμανία.

Στη διάρκεια εκείνων των ετών, δεν λάβαινε μαρτυρία μόνο ο γερμανικός αγρός. Ζηλωτές Μάρτυρες στη Γερμανία διαπίστωσαν ότι η διακονία τους επηρέαζε ανθρώπους από πολλά έθνη. Πώς συνέβαινε αυτό;

Ιεραποστολικός Αγρός στο Κατώφλι Τους

Για να ανταποκριθεί η Γερμανία στις ανάγκες της ακμάζουσας οικονομίας της, στα μέσα της δεκαετίας του 1950 άρχισε να καλεί Γκάσταρμπαϊτερ, δηλαδή μετανάστες εργάτες από άλλες χώρες. Πολλοί ήρθαν στη χώρα από την πρώην Γιουγκοσλαβία, την Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία, την Πορτογαλία και την Τουρκία. Το 1972, το ξένο εργατικό δυναμικό ξεπερνούσε τα 2,1 εκατομμύρια άτομα.

Μετά το κύμα των μεταναστών εργατών που ήρθαν από τη δεκαετία του 1950 ως τη δεκαετία του 1970, στη δεκαετία του 1980 η Γερμανία σαρώθηκε από ένα κύμα προσφύγων από την Αφρική και την Ασία. Στη δεκαετία του 1990 ήρθαν επίσης πρόσφυγες από την Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια. Ως αποτέλεσμα των τότε φιλελεύθερων νόμων περί πολιτικού ασύλου, η Γερμανία έφτασε να έχει τους περισσότερους αλλοδαπούς κατοίκους από κάθε άλλο κράτος της Ευρώπης.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διέκριναν ότι αυτός ήταν ένας εξαίρετος ιεραποστολικός τομέας που είχε έρθει στο κατώφλι τους. Εφόσον «ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης» και εφόσον οι άνθρωποι που ξεριζώθηκαν από την πατρίδα τους ασφαλώς χρειάζονται την παρηγοριά την οποία μόνο ο Λόγος του Θεού μπορεί να δώσει, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ένιωθαν έντονα την υποχρέωση να κηρύξουν τα καλά νέα σε αυτούς τους ανθρώπους. (Πράξ. 10:34, 35· 2 Κορ. 1:3, 4) Αλλά η προσέγγιση των 7.500.000 ξένων της Γερμανίας στη δική τους γλώσσα δεν ήταν εύκολη υπόθεση.

Προκειμένου να μεταδώσουν την αλήθεια της Αγίας Γραφής πιο αποτελεσματικά σε αυτούς τους αλλοδαπούς, πολλοί Γερμανοί Μάρτυρες έμαθαν κάποια καινούρια γλώσσα. Τι θαυμάσια απόδειξη του ότι αγαπούν αληθινά τον πλησίον τους, σε αρμονία με αυτά που ο Ιησούς δίδαξε τους ακολούθους του! (Ματθ. 22:39) Αν και οι περισσότεροι από αυτούς τους Μάρτυρες δεν μπορούσαν να γίνουν ιεραπόστολοι σε άλλη χώρα, ήταν πρόθυμοι να επωφεληθούν πλήρως από τις ευκαιρίες που υπήρχαν στην πατρίδα τους. Έτσι, μέχρι τον Αύγουστο του 1998, 23.600 και πλέον ευαγγελιζόμενοι κήρυτταν τα καλά νέα σε 371 ξενόγλωσσες εκκλησίες και 219 ομίλους. Βέβαια, οι ξενόγλωσσες εκκλησίες δεν σχηματίζονται με σκοπό να χωρίσουν τους ανθρώπους, αλλά για να διευκολύνουν όσους δεν ξέρουν αρκετά καλά τη γερμανική να γνωρίσουν την αλήθεια στη μητρική τους γλώσσα. Πολλοί ευαγγελιζόμενοι έχουν διαπιστώσει ότι η δεύτερη γλώσσα μπορεί να αγγίζει το μυαλό αλλά συνήθως η μητρική γλώσσα είναι εκείνη που αγγίζει την καρδιά.

Μολονότι μερικές ομάδες ανθρώπων στη Γερμανία εκδηλώνουν αντιπάθεια για τους ξένους και τους κακομεταχειρίζονται, ο λαός του Ιεχωβά τούς υποδέχεται με γνήσια Χριστιανική αγάπη. Η αλβανική, η αμχαρική, η αραβική, η βιετναμική, η ιαπωνική, η κινεζική, η ουγγρική, η περσική, η ρουμανική, η τάμιλ, η τιγκρίνια και η χίντι συγκαταλέγονται στις 24 γλώσσες, εκτός της γερμανικής, στις οποίες οι Μάρτυρες του Ιεχωβά εδώ διεξάγουν σήμερα συναθροίσεις. Στις Συνελεύσεις Περιφερείας «Θεία Διδασκαλία» που διεξάχθηκαν στη Γερμανία το 1993, περίπου το 10 τοις εκατό των 194.751 παρόντων παρακολούθησαν ξενόγλωσσες συνελεύσεις. Επίσης, ο αριθμός εκείνων που βαφτίστηκαν σε αυτές ανήλθε σχεδόν στο 14 τοις εκατό του συνόλου.

Μεταξύ εκείνων που έχουν ανταποκριθεί με εκτίμηση στο άγγελμα της Βασιλείας είναι μια οικογένεια Ινδουιστών που έφυγαν από τη Σρι Λάνκα το 1983 εξαιτίας του πολέμου ελπίζοντας να βρουν κάποια ιατρική θεραπεία για τον εξάχρονο γιο τους. Δυστυχώς, το παιδί πέθανε. Αλλά η οικογένεια γνώρισε τον Ιεχωβά, ο οποίος θα εγείρει τους νεκρούς και θα τους δώσει την ευκαιρία να ζήσουν για πάντα. (Πράξ. 24:15) Υπάρχει επίσης μια Νιγηριανή η οποία ως έφηβη είχε πολεμήσει στον πόλεμο της Μπιάφρας. Αφότου εγκαταστάθηκε στη Γερμανία, η ζωή της άλλαξε, διότι έμαθε τι διδάσκει ο Ιεχωβά τούς ανθρώπους όσον αφορά το πώς να ζουν μαζί με ειρήνη.—Ησ. 2:3, 4.

Μεταξύ των Ιταλών που έχουν γίνει Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Γερμανία, δεν είναι ασυνήθιστο να ακούει κανείς το ρητό: «Νον τούτι ι μάλι βένγκονο περ νουότσερε» (παρόμοιο του ελληνικού «Ουδέν κακόν αμιγές καλού»). Πόσο κατάλληλο είναι αυτό! Πολλοί από αυτούς τους Ιταλούς, καθώς και άνθρωποι από άλλες χώρες, ήρθαν στη Γερμανία για να ξεφύγουν από τα οικονομικά προβλήματα και τελικά βρήκαν κάτι που έχει μεγαλύτερη αξία από τον υλικό πλούτο—την αλήθεια σχετικά με τον Θεό και τους σκοπούς του.

Η γεμάτη ζήλο δράση των Μαρτύρων ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους δεν περνάει απαρατήρητη. Η Εκκλησία Χάλμπερστατ έλαβε την εξής επιστολή: «Είμαστε ο κεντρικός καταυλισμός για εκείνους που ζητούν άσυλο και φιλοξενούμε, ανά πάσα στιγμή, ανθρώπους από 40 και πλέον κράτη. . . . Αυτοί οι άνθρωποι, που προέρχονται από πολυποίκιλους πολιτισμούς, χρειάστηκε να αφήσουν πίσω τους τα μέλη της οικογένειάς τους, την πατρίδα τους, τη γλώσσα τους και τις παραδόσεις τους. Αρκετές φορές έχουν υποστεί τραυματικές εμπειρίες και αντιμετωπίζουν ένα αβέβαιο μέλλον. . . . Γι’ αυτόν το λόγο, πολλοί αποβλέπουν στη θρησκεία για υποστήριξη και ελπίδα. Είμαστε ευγνώμονες για τη γενναιόδωρη προσφορά σας [Άγιες Γραφές σε διάφορες γλώσσες], η οποία θα βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους να βρουν παρηγοριά και πεποίθηση καθώς θα διαβάζουν την Αγία Γραφή στη γλώσσα τους».

Μερικοί Ξενόγλωσσοι Όμιλοι

ΑΓΓΛΙΚΟΣ: Πρόσφυγες από τη Νιγηρία, την Γκάνα, τη Σρι Λάνκα, την Ινδία και αλλού ωφελούνται από το έργο των αγγλικών εκκλησιών. Ο Στίβεν Κουάτσι, από την Γκάνα, είναι ένας από αυτούς που ωφελήθηκαν. Στη Γερμανία, όταν ένας νεαρός από το Μπαγκλαντές είπε στον Στίβεν ότι προσπαθούσε να αποφύγει τους Μάρτυρες, ο Στίβεν του είπε να τους στείλει σε εκείνον. Όταν ο Στίβεν ήταν νεαρός, του μίλησε ένας Μάρτυρας στην Γκάνα. Τώρα που βρισκόταν μακριά από την πίεση των συγγενών του, ο Στίβεν ήθελε να μάθει περισσότερα. Σήμερα είναι Χριστιανός πρεσβύτερος, και η οικογένειά του υπηρετεί και αυτή τον Ιεχωβά.

ΤΟΥΡΚΙΚΟΣ: Η σύζυγος και οι γιοι του Ράζιμ ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά πάνω από δέκα χρόνια, αν και ο Ράζιμ συνέχιζε να ασπάζεται την Ισλαμική πίστη. Συνειδητοποίησε, όμως, ότι η ερμηνεία του Κορανίου διέφερε τόσο πολύ από το ένα τζαμί στο άλλο ώστε μερικοί Μουσουλμάνοι δεν πήγαιναν παρά μόνο στο δικό τους τζαμί. Σε μια επίσκεψη που έκανε στην Τουρκία, πήγε και στο τζαμί και στις συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Στο τζαμί, άκουσε ερμηνείες του Ισλαμισμού που διέφεραν από εκείνες οι οποίες διδάσκονταν στη Γερμανία. Έλειπε η ενότητα. Αλλά μόλις επέστρεψε στη Γερμανία, είπε: «Την ίδια αγάπη και το ίδιο πρόγραμμα που υπάρχει στην Αίθουσα Βασιλείας εδώ μπορεί κανείς να βρει και στην Αίθουσα Βασιλείας στην Τουρκία. Αυτή είναι η αλήθεια».

ΧΙΝΤΙ: Το 1985 δύο Μάρτυρες επισκέφτηκαν τη Σαρντά Αγκαρβάλ μόλις η ίδια είχε προσευχηθεί για να βρει ένα θεό στον οποίο θα μπορούσε να ανοίξει την καρδιά της. Ο σύζυγός της είχε καρκίνο του πνεύμονα. Εκείνη είχε απογοητευτεί και πίστευε ότι οι Ινδουιστικοί θεοί αγνοούσαν τις προσευχές της. Ρώτησε τους Μάρτυρες αν ο Ιησούς ήταν ο Θεός. Η εξήγηση που της έδωσαν την έπεισε ότι η προσευχή της είχε απαντηθεί. Ο Ιεχωβά ήταν το είδος του θεού για τον οποίο ήθελε να μάθει. Αν και στην αρχή δίσταζε να αποκηρύξει τους θεούς του Ινδουισμού, μη τυχόν και επισύρει τη δυσαρέσκειά τους, σύντομα πέταξε τις εικόνες τους και δέχτηκε τον Ιεχωβά ως τον αληθινό Θεό. Βαφτίστηκε το 1987. Σήμερα, ως τακτική σκαπάνισσα, είναι ευγνώμων που υπηρετεί έναν Θεό με τον οποίο έχει προσωπική σχέση και στον οποίο μπορεί να εκμυστηρεύεται το καθετί. Ο σύζυγός της και ο γιος της είναι και οι δυο διακονικοί υπηρέτες.—Ψαλμ. 62:8.

ΠΟΛΩΝΙΚΟΣ: Το 1992 σχηματίστηκε πολωνική εκκλησία στο Βερολίνο, και τον ίδιο χρόνο διεξάχθηκε μια ημέρα ειδικής συνέλευσης στην πολωνική. Αν και έλαβε χώρα σε ένα τμήμα της Γερμανίας όπου υπάρχουν πολλά άτομα πολωνικής καταγωγής, κανένας δεν περίμενε να δει την Αίθουσα Συνελεύσεων, τη γειτονική Αίθουσα Βασιλείας και την καφετήρια κατάμεστες. Η προσέλευση ήταν σχεδόν απίστευτη—ήρθαν συνολικά 2.523 άτομα! Μερικοί από αυτούς ήταν Πολωνοί Μάρτυρες οι οποίοι ήταν συνταυτισμένοι με γερμανικές εκκλησίες, αλλά χάρηκαν καθώς έβλεπαν το έργο κηρύγματος της Βασιλείας να ανοίγει στον πολωνικό αγρό, και ήταν ευγνώμονες που μπορούσαν να ακούσουν Βιβλικές αλήθειες στη μητρική τους γλώσσα.

Ακόμη και Ρωσικός, Σερβοκροατικός και Κινεζικός!

ΡΩΣΙΚΟΣ: Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, πολλά άτομα γερμανικής καταγωγής που είχαν μεγαλώσει στη Ρωσία και μιλούσαν τη ρωσική επέστρεψαν στη γη των προπατόρων τους. Υπήρχαν επίσης μέλη των σοβιετικών ενόπλων δυνάμεων που υπηρετούσαν στην τότε Ανατολική Γερμανία, καθώς και οι οικογένειές τους. Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται με κάποια πνευματική ανάγκη, και η πνευματική ανάγκη αυτών των ανθρώπων δεν είχε ικανοποιηθεί.

Η οικογένεια Σλέγκελ αποτελείται από άτομα γερμανικής καταγωγής που έφυγαν το 1992 από τη χερσόνησο της Κριμαίας στην Ουκρανία και εγκαταστάθηκαν στη γη των προπατόρων τους. Εκεί τους επισκέφτηκε μια Μάρτυρας του Ιεχωβά η οποία καταγόταν από το Ουζμπεκιστάν και είχε γίνει Μάρτυρας στη Γερμανία. Αφού μελέτησαν την Αγία Γραφή, ολόκληρη η οικογένεια βαφτίστηκε.

Ο Σεργκέι και η σύζυγός του η Ζένια ήταν αθεϊστές. Αλλά όταν τους έδειξαν τις απαντήσεις που δίνει η Αγία Γραφή στα ερωτήματα τα οποία είχαν, ιδιαίτερα όσον αφορά το μέλλον, έμειναν κατάπληκτοι. Με ταπεινοφροσύνη, ανέπτυξαν πίστη στον Ιεχωβά και έκαναν αλλαγές στη ζωή τους, αν και αυτό σήμαινε ότι ο Σεργκέι έπρεπε να αλλάξει το επάγγελμά του και να αποποιηθεί το δικαίωμα της σύνταξης την οποία θα έπαιρνε σύντομα.

Η Μαρίνα, νοσοκόμα σε στρατιωτικό νοσοκομείο, έψαχνε να βρει το νόημα της ζωής. Όταν έλαβε το βιβλίο Μπορείτε να Ζείτε για Πάντα στον Παράδεισο στη Γη, το διάβασε αμέσως και σύντομα κατάλαβε ότι είχε βρει αυτό που έψαχνε. Αφού επέστρεψε στη Ρωσία, επισκέφτηκε και άλλα άτομα τα οποία είχαν μελετήσει με Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Γερμανία, με σκοπό να τα ενθαρρύνει. Σύντομα βρήκε ένα σκοπό στη ζωή και τον επιδίωκε ενασχολούμενη στο έργο σκαπανέα.

Τον Αύγουστο του 1998 υπήρχαν 31 ρωσικές εκκλησίες και 63 μικρότεροι όμιλοι, με ένα σύνολο 2.119 ευαγγελιζομένων—μια αύξηση 27 τοις εκατό σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος.

ΣΕΡΒΟΚΡΟΑΤΙΚΟΣ: Ο Γιόχαν Στρέκερ, περιοδεύων επίσκοπος στο σερβοκροατικό αγρό, αναφέρει ότι τουλάχιστον 16 διαφορετικές εθνικότητες ζούσαν στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Ο ίδιος λέει: «Είναι υπέροχο να βλέπεις πώς τους ενώνει τώρα η αλήθεια». Όταν κάποιος προσκάλεσε τον Μινίμπ, ένα Μουσουλμάνο που υπηρέτησε οχτώ χρόνια στο γιουγκοσλαβικό στρατό, σε μια συνάθροιση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Γερμανία, εκείνος βρήκε Κροάτες, Σέρβους και άτομα με Μουσουλμανικό παρελθόν να είναι συγκεντρωμένοι ειρηνικά. Αυτό του ήταν σχεδόν αδιανόητο! Επί ένα μήνα, ήταν απλώς παρατηρητής. Όταν πείστηκε ότι η ειρήνη και η ενότητα που υπάρχει στους Μάρτυρες είναι γνήσια, συμφώνησε να αρχίσει να μελετάει την Αγία Γραφή. Το 1994 βαφτίστηκε.

Η Ροσάντα, μια Ρωμαιοκαθολική από την Κροατία, η οποία είχε μείνει αρκετά χρόνια σε μοναστήρι, ήρθε να επισκεφτεί κάποιους συγγενείς στη Γερμανία που είχαν γίνει Μάρτυρες. Αφού παρακολούθησε μαζί τους τη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας και τη Συνάθροιση Υπηρεσίας, παραδέχτηκε: «Εσείς έχετε την αλήθεια. Πάντα αναρωτιόμουν πώς κήρυτταν το ευαγγέλιο οι πρώτοι Χριστιανοί. Όταν είδα τις δύο αδελφές στο βήμα, τον τρόπο με τον οποίο κήρυττε η μία στην άλλη, πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη: “Έτσι ακριβώς πρέπει να κήρυτταν οι πρώτοι Χριστιανοί”». Σήμερα είναι σκαπάνισσα, ακολουθώντας το παράδειγμα των πρώτων Χριστιανών.

Μερικοί Γερμανοί Μάρτυρες, οι οποίοι έμαθαν τη γλώσσα αυτών των ομάδων με σκοπό να τους δώσουν μαρτυρία, αργότερα πήγαν και εγκαταστάθηκαν στις αντίστοιχες χώρες για να υπηρετήσουν εκεί όταν αυτό έγινε δυνατόν.

ΚΙΝΕΖΙΚΟΣ: Το έργο στον κινεζικό αγρό της Γερμανίας ξεκίνησε πιο πρόσφατα. «Η πλειονότητα των ανθρώπων από την Κίνα δεν έχουν ακούσει ποτέ για εμάς, πόσο μάλλον να έχουν διαβάσει την Αγία Γραφή», εξηγεί ο Εγκίντιους Ρούλε, πρώην ιεραπόστολος στην Ταϊβάν, και προσθέτει: «Εφόσον οι περισσότεροι Κινέζοι είναι πρόθυμοι να μάθουν, απορροφούν τη γνώση όπως τα στεγνά σφουγγάρια απορροφούν το νερό».

Όταν έγινε η παρουσίαση της 12ης τάξης της Σχολής Διακονικής Εκπαίδευσης στην οικογένεια Μπέθελ του Ζέλτερς, τον Οκτώβριο του 1996, πόσο ευχάριστο ήταν που γνωρίσαμε τον πρώτο Κινέζο σπουδαστή ο οποίος παρακολούθησε τη σχολή στη Γερμανία. Είχε γνωρίσει την αλήθεια στη Γερμανία. Με τη σειρά του, εκείνος είχε δώσει μαρτυρία σε μια Κινέζα καθηγήτρια γεωλογίας και της χάρισε το βιβλίο Ζωή—Πώς Βρέθηκε Εδώ; Από Εξέλιξη ή από Δημιουργία; Η καθηγήτρια διάβασε όλο το βιβλίο μέσα σε μία εβδομάδα. Τώρα, αντί να διδάσκει την εξέλιξη, διεξάγει οικιακές Γραφικές μελέτες—είχε 16 μελέτες στο τέλος του 1996.

Πρόθυμοι να Μεταδώσουν Όσα Έμαθαν

Στα χρόνια που πέρασαν, κυριολεκτικά εκατοντάδες αλλοδαποί γνώρισαν την αλήθεια στη Γερμανία και κατόπιν επέστρεψαν στην πατρίδα τους για να συνεχίσουν το κήρυγμα των καλών νέων. Πολλοί υπηρετούν τώρα ως πρεσβύτεροι ή διακονικοί υπηρέτες ή σε άλλες θέσεις ευθύνης. Ο Πέτρος Καρακάρης είναι μέλος της οικογένειας Μπέθελ στην Ελλάδα· ο Μάμαντου Κέιτα υπηρετεί ως ιεραπόστολος στο Μάλι· και ο Πόλιν Κανγκάλα—γνωστός σε πολλούς ως Πέπε—είναι ιεραπόστολος στην Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία, μαζί με τη σύζυγό του, την Άνκε.

Από την αρχή της δεκαετίας του 1990, πάνω από 1.500 ελληνόφωνοι ευαγγελιζόμενοι έχουν επιστρέψει στην Ελλάδα, πολλοί από τους οποίους είχαν τα προσόντα του πρεσβυτέρου. Άλλοι έχουν μετακομίσει στη Σουηδία, στο Βέλγιο, στην Αγγλία και στον Καναδά για να προωθήσουν το έργο κηρύγματος στον ελληνόφωνο πληθυσμό αυτών των χωρών. Και όμως, ίσως σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου, με εξαίρεση την ίδια την Ελλάδα, δεν υπάρχουν τόσοι ελληνόφωνοι ευαγγελιζόμενοι όσοι υπάρχουν στη Γερμανία.

Τι Συνέβαινε στην Ανατολική Γερμανία;

Στο τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, η Γερμανία βρέθηκε υπό την κατοχή των στρατευμάτων της Βρετανίας, της Γαλλίας, των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σοβιετικής Ένωσης. Το νικημένο έθνος χωρίστηκε σε τέσσερις ζώνες κατοχής· καθεμιά από τις τέσσερις νικήτριες δυνάμεις έλαβε δικαιοδοσία σε μία ζώνη. (Το Βερολίνο, η πρωτεύουσα, χωρίστηκε και αυτό σε τέσσερις τομείς κατοχής.) Εφόσον η σοβιετική ζώνη κατοχής ήταν το ανατολικό μέρος της χώρας, σύντομα έγινε γνωστή ως Ανατολική Ζώνη. Το 1949 αποκαταστάθηκε η κυριαρχία σε αυτό το τμήμα της Γερμανίας και ιδρύθηκε η Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας. Στην πραγματικότητα, όμως, ο όρος «Ανατολική Ζώνη» αντικαταστάθηκε απλώς από το όνομα Ανατολική Γερμανία. Όταν οι τρεις υπόλοιπες ζώνες κατοχής αποτέλεσαν την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας το 1955, τότε και αυτή έγινε κοινώς γνωστή ως Δυτική Γερμανία.

Μετά την πτώση του ναζιστικού κράτους, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά που ζούσαν στην Ανατολική Ζώνη επωφελήθηκαν αμέσως από την ευκαιρία να διεξάγουν συναθροίσεις δημόσια και να συμμετέχουν με ζήλο στη διακονία αγρού. Μέχρι τα μέσα του 1949, πάνω από 17.000 άτομα έδιναν έκθεση υπηρεσίας αγρού στην Ανατολική Γερμανία. Αλλά η ανακούφιση που ένιωσαν μετά την πτώση του ναζιστικού καθεστώτος ήταν βραχύβια. Οι αστυνομικοί άρχισαν να διαλύουν ξανά τις συναθροίσεις. Γίνονταν κατασχέσεις εντύπων. Απέκλεισαν κάποιους δρόμους για να εμποδίσουν τους Μάρτυρες να παρακολουθήσουν μια συνέλευση. Συνέλαβαν αδελφούς. Στις 31 Αυγούστου 1950 το έργο τέθηκε επίσημα υπό απαγόρευση. Οι Μάρτυρες στην Ανατολική Γερμανία υποχρεώθηκαν να λειτουργήσουν ξανά υπό την επιφάνεια—αυτή τη φορά από ένα κομμουνιστικό καθεστώς—και θα περνούσαν σχεδόν 40 χρόνια για να αλλάξουν τα πράγματα.

Ο διωγμός στην Ανατολική Γερμανία ήταν δριμύτατος στην αρχή της απαγόρευσης. Το 1990 η γερμανική εφημερίδα Μπερλίνερ Μόργκενποστ (Berliner Morgenpost) δημοσίευσε τα εξής: «Από το 1950 ως το 1961 [όταν ανεγέρθηκε το Τείχος], οι αρχές της Ανατολικής Γερμανίας συνέλαβαν 2.891 Μάρτυρες του Ιεχωβά· 2.202 από αυτούς, μεταξύ των οποίων και 674 γυναίκες, παραπέμφθηκαν σε δίκη και καταδικάστηκαν σε ένα σύνολο 12.013 ετών φυλάκισης. Κατά τη διάρκεια της κράτησής τους, 37 άντρες και 13 γυναίκες πέθαναν από κακομεταχείριση, αρρώστιες, υποσιτισμό ή γηρατειά. Τα δικαστήρια καταδίκασαν 12 άντρες σε ισόβια κάθειρξη αλλά αργότερα μείωσαν τις ποινές τους σε 15 χρόνια».

Βέβαια, αυτό ήταν μόνο η αρχή. Η απαγόρευση κράτησε τέσσερις δεκαετίες. Κατά περιόδους υποχωρούσε φαινομενικά η πίεση που ασκούσαν οι αρχές στους Μάρτυρες. Κατόπιν εισέβαλλαν στα σπίτια τους και συνελάμβαναν και άλλους. Μολονότι υπάρχει κάποια αβεβαιότητα ως προς τους ακριβείς αριθμούς, τα ιστορικά αρχεία της Εταιρίας δείχνουν ότι, κατά τα χρόνια της απαγόρευσης, φυλακίστηκαν 4.940 Μάρτυρες στην Ανατολική Γερμανία σε 231 διαφορετικά μέρη.

Συναθροίζονταν Διακριτικά

Ακόμη και υπό αυτές τις δύσκολες περιστάσεις, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά συνήθως έβρισκαν τρόπο να προμηθεύονται Βιβλικά έντυπα για μελέτη. Εκατοντάδες θαρραλέοι αδελφοί και αδελφές διακινδύνευσαν την ελευθερία τους και, μερικές φορές, ακόμη και τη ζωή τους προκειμένου να φροντίσουν για τις πνευματικές ανάγκες που υπήρχαν. Πολλές φορές οι αδελφές ήταν εκείνες που έπαιζαν ζωτικό ρόλο. Πριν ανεγερθεί το Τείχος του Βερολίνου το 1961, αδελφές ταξίδευαν στο Δυτικό τομέα του Βερολίνου, έπαιρναν έντυπα από το γραφείο της Εταιρίας και τα μετέφεραν πίσω. Όταν κάποιοι Ανατολικογερμανοί κατάσκοποι άρχισαν να παρακολουθούν το γραφείο για να δουν ποιοι έπαιρναν έντυπα, μερικές από αυτές τις αδελφές συνελήφθησαν. Γι’ αυτό χρησιμοποιήθηκαν άλλοι τρόποι. Οι αδελφές που μετέφεραν έντυπα τα έπαιρναν από τα σπίτια άλλων Μαρτύρων στο Βερολίνο και επέστρεφαν στον τόπο τους. Παρά το γεγονός ότι μερικές από αυτές τις συνέλαβαν, τις έσυραν στα δικαστήρια και τις καταδίκασαν, η ροή των πνευματικών προμηθειών ποτέ δεν στέρεψε εντελώς.

Ήταν δυνατόν, άραγε, να διεξαχθούν Χριστιανικές συναθροίσεις υπό αυτές τις περιστάσεις; Είναι ευνόητο ότι μερικοί ένιωσαν κάποια ανησυχία αρχικά. Αλλά συνειδητοποίησαν ότι το να συναθροίζονται με συγχριστιανούς ήταν σημαντικό προκειμένου να μείνουν πνευματικά ισχυροί. (Εβρ. 10:23-25) Διευθέτησαν να το κάνουν αυτό διακριτικά, σε μικρούς ομίλους. Για λόγους ασφαλείας, χρησιμοποιούσαν μόνο τα μικρά ονόματα. Οι συναθροίσεις διεξάγονταν συνήθως όταν σκοτείνιαζε, σε διαφορετικά μέρη και σε διαφορετικές ημέρες. Το καλοκαίρι, δεν μπορούσαν να αρχίσουν τις συναθροίσεις πριν από τις 10:00 μ.μ. Παρ’ όλα αυτά, οι αδελφοί δεν πτοούνταν.

Αν και δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν Αίθουσες Βασιλείας, ένας φιλικά διακείμενος αγρότης στη Σαξονία πρόσφερε τον αχυρώνα του για να τον χρησιμοποιούν. Είχε μια πόρτα στο πίσω μέρος η οποία οδηγούσε σε κάποιο μονοπάτι που έκρυβαν οι θάμνοι. Έναν ολόκληρο χειμώνα, εκείνος ο αχυρώνας φιλοξένησε μια ομάδα περίπου 20 ατόμων που συναθροίζονταν με το φως κεριών. Σύντομα, και ο αγρότης έγινε Μάρτυρας.

Πάνω από όλα, φρόντιζαν να γιορτάζουν το Δείπνο του Κυρίου. Ο Μάνφρεντ Τάμε θυμάται μια περίπτωση κατά την οποία προμήθευσε τα εμβλήματα της Ανάμνησης στους κρατούμενους αδελφούς: «Γέμισα ένα μπουκάλι τονωτικού μαλλιών με κρασί και ζήτησα να δοθεί σε κάποιο φυλακισμένο αδελφό. Ο αξιωματούχος άνοιξε το μπουκάλι, μύρισε το περιεχόμενο και είπε: “Αυτό υποτίθεται ότι είναι κατά της τριχόπτωσης;” “Πάντως, έτσι λέει”, του απάντησα. Ξαναβίδωσε το καπάκι και έδωσε το μπουκάλι στον αδελφό για τον οποίο προοριζόταν!»

Μαθαίνουν να Δίνουν Μαρτυρία Υπό την Επιφάνεια

Το έργο κηρύγματος των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού δεν σταμάτησε στην Ανατολική Γερμανία. Η Αγία Γραφή δεν είχε απαγορευτεί, έτσι οι αδελφοί πολλές φορές άρχιζαν συζητήσεις με το να αναφέρονται απλώς στην Αγία Γραφή. Εφόσον είχαν πολύ λίγα ή και καθόλου έντυπα για να προσφέρουν, έκαναν Γραφικές συζητήσεις με βάση μια σειρά εδαφίων που προετοίμαζαν γύρω από διάφορα θέματα. Βέβαια, το κήρυγμα ήταν επικίνδυνο. Κάθε ημέρα στην υπηρεσία θα μπορούσε να ήταν η τελευταία ημέρα ελευθερίας. Οι Μάρτυρες έκαναν την προσευχή «μόνιμο σύντροφό» τους, όπως το έθεσε ένας από αυτούς, και πρόσθεσε: «Μας καθησύχαζε και μας βοηθούσε να παραμένουμε ατάραχοι. Ποτέ δεν νιώθαμε μόνοι. Ήταν, όμως, επιτακτική η συνεχής επαγρύπνηση».

Παρά το ότι προσπαθούσαν να είναι προσεκτικοί, έρχονταν μερικές φορές πρόσωπο με πρόσωπο με την αστυνομία. Σε μια περίπτωση, όταν ο Χέρμαν και η Μάργκιτ Λάουμπε επισκέπτονταν σπίτια τα οποία τους είχαν συστήσει κάποιοι γνωστοί τους, είδαν μια αστυνομική στολή στο πορτμαντό πίσω από τον άνθρωπο που άνοιξε την πόρτα. Το πρόσωπο της Μάργκιτ χλώμιασε· η καρδιά του Χέρμαν χτυπούσε δυνατά. Είπαν μια σιωπηλή προσευχή. Ασφαλώς αυτό θα σήμαινε φυλάκιση! «Ποιοι είστε;» ρώτησε ο άντρας λακωνικά. Την απάντηση την έδωσε η Μάργκιτ: «Είμαι σίγουρη ότι σας ξέρω από κάπου, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ από πού. Ναι, είστε αστυνομικός. Πρέπει να σας έχω δει σε ώρα υπηρεσίας». Με κάπως πιο φιλικό τόνο, εκείνος αποκρίθηκε: «Είστε Ιεχωβάδες;» «Ναι», απάντησε ο Χέρμαν, «είμαστε, και πρέπει να παραδεχτείτε ότι απαιτείται θάρρος για να χτυπήσουμε την πόρτα σας. Ενδιαφερόμαστε για εσάς προσωπικά». Τους κάλεσε να περάσουν μέσα στο σπίτι. Ύστερα από κάποιες επισκέψεις, ξεκίνησε μια Γραφική μελέτη. Με τον καιρό, αυτό το άτομο έγινε Χριστιανός αδελφός.

Πολλοί έδιναν μαρτυρία μέσα στις φυλακές. Ο Βόλφγκανγκ Μάιζε ήταν φυλακισμένος στο Βάλντχαϊμ. Μια ημέρα έλαβε γράμμα από τη γυναίκα του στο οποίο του έλεγε ότι είχε πάει “στο Βερολίνο και απόλαυσε λίγη σούπα Κνορ”. (Κνορ είναι η μάρκα μιας γνωστής σούπας στη Γερμανία.) Ο Βόλφγκανγκ επωφελήθηκε από αυτή την ευκαιρία για να εξηγήσει σε ένα συγκρατούμενό του ότι αυτό σήμαινε πως είχε γίνει συνέλευση στο Βερολίνο και πως ο Ν. Ο. Νορ, ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, είχε μιλήσει εκεί. Αυτός ο άνθρωπος δεν ξέχασε ποτέ πώς ακτινοβολούσαν τα μάτια του Βόλφγκανγκ, αντικατοπτρίζοντας τη χαρά που ένιωθε, καθώς εξηγούσε το γράμμα της γυναίκας του. Περίπου 14 χρόνια αργότερα, αφού μετακόμισε στη Δυτική Γερμανία, εκείνος άρχισε να μελετάει την Αγία Γραφή, και δύο χρόνια αργότερα βαφτίστηκε στο Βίρτσμπουργκ.

Η Χίλντεγκαρντ Σέλιγκερ, η οποία είχε ήδη περάσει πολλά χρόνια σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, καταδικάστηκε από ένα κομμουνιστικό δικαστήριο στη Λειψία σε άλλα δέκα χρόνια. Αργότερα, μια δεσμοφύλακας στο Χάλε είπε στη Χίλντεγκαρντ ότι τη χαρακτήρισαν εξαιρετικά επικίνδυνη επειδή “μιλούσε για την Αγία Γραφή όλη την ημέρα”.

Συνεχείς Αυξήσεις Παρά την Απαγόρευση

Ο ζήλος των αδελφών έφερε καλή καρποφορία. Ο Χορστ Σραμ αναφέρει ότι στην αρχή της δεκαετίας του 1950 υπήρχαν 25 ευαγγελιζόμενοι στην Εκκλησία Κένιγκς Βούστερχαουζεν, αλλά όταν έπεσε το Τείχος του Βερολίνου, υπήρχαν 161. Και αυτό, παρ’ όλο που 43 ευαγγελιζόμενοι είχαν πάει στη Δυτική Γερμανία, και αρκετοί είχαν πεθάνει. Είναι γεγονός ότι σε μερικές εκκλησίες πάνω από το 70 τοις εκατό των Μαρτύρων που είναι τώρα δραστήριοι γνώρισαν την αλήθεια όταν το έργο ήταν υπό απαγόρευση.

Πάρτε για παράδειγμα την οικογένεια Κέμνιτς. Ο Μπερντ και η Βαλτράουντ γνώρισαν την αλήθεια και βαφτίστηκαν ενόσω ήταν αρκετά νέοι, κατά τα πρώτα χρόνια της απαγόρευσης. Αφού παντρεύτηκαν και απέκτησαν οικογένεια, δεν επέτρεψαν στην απαγόρευση να τους εμποδίσει να αναθρέψουν τα παιδιά τους έτσι ώστε να γίνουν υπηρέτες του Ιεχωβά. Στη δεκαετία του 1980, ενώ το έργο ήταν ακόμη υπό απαγόρευση, η Αντρέα, η Γκαμπριέλα, ο Ρούμπεν και η Έστερ ακολούθησαν το παράδειγμα των γονέων τους, αφιερώθηκαν στον Ιεχωβά και βαφτίστηκαν. Μόνο ο Ματίας, ο νεότερος γιος, βαφτίστηκε μετά την άρση της απαγόρευσης. Ο Ιεχωβά ευλόγησε πλούσια την αποφασιστικότητα που επέδειξε αυτό το ζευγάρι παρά την εναντίωση. Τι ανταμοιβή είναι για αυτούς να βλέπουν σήμερα και τα πέντε παιδιά τους να είναι μέλη της οικογένειας Μπέθελ στο Ζέλτερς!

Ένας πρεσβύτερος που βοηθούσε στη συγκέντρωση των μηνιαίων εκθέσεων υπηρεσίας για την Εταιρία λέει: «Κατά τη διάρκεια των 40 ετών της απαγόρευσης, δεν πέρασε ούτε ένας μήνας χωρίς να αναφερθεί ότι βαφτίστηκε έστω και ένα άτομο». Κατόπιν συνεχίζει: «Το ίδιο το βάφτισμα το παρακολουθούσαν συνήθως λίγα άτομα και λάβαινε χώρα σε ιδιωτικά σπίτια. Ύστερα από μια ομιλία, οι υποψήφιοι βαφτίζονταν στην μπανιέρα. Πολλές φορές το πρόβλημα ήταν πώς να βυθιστούν πλήρως. Παρ’ όλες αυτές τις μικροδυσκολίες, όλοι θυμούνται με χαρά την ημέρα που βαφτίστηκαν».

Όταν κατέστη και πάλι δυνατόν να δημοσιευτούν εκθέσεις υπηρεσίας αγρού για την Ανατολική Γερμανία, τι χαρά ήταν να μάθουμε ότι κατά τη δεκαετία του 1980 ο αριθμός των δραστήριων ευαγγελιζομένων σε εκείνη την περιοχή είχε ανέλθει στους 20.704! Τώρα, βέβαια, δεν είναι πια απαραίτητο να συμπληρώνονται ξεχωριστές εκθέσεις. Το 1990, ο αριθμός των ευαγγελιζομένων για την επανενωμένη Γερμανία έφτασε τους 154.108.

Αναδιοργάνωση για την Ενίσχυση της Αδελφότητας

Στη διάρκεια της περιόδου κατά την οποία οι κομμουνιστές ηγέτες προσπαθούσαν να κρατήσουν τους Μάρτυρες αυτού του τόπου ξεκομμένους από τους Χριστιανούς αδελφούς τους σε άλλα μέρη, λάβαιναν χώρα σημαντικές αλλαγές παγκόσμια όσον αφορά την ίδια την οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αυτές οι αλλαγές, οι οποίες έγιναν στα πλαίσια της προσπάθειας για πιο πιστή συμμόρφωση με αυτά που λέει η Αγία Γραφή σχετικά με τη Χριστιανική εκκλησία του πρώτου αιώνα, χρησίμευσαν για να ενισχύσουν τη διεθνή αδελφότητα και να προετοιμάσουν την οργάνωση για γοργή αύξηση στα επόμενα χρόνια.—Παράβαλε Πράξεις 20:17, 28.

Έτσι, από τον Οκτώβριο του 1972, τις εκκλησίες δεν τις επέβλεπε πια ένα άτομο, γνωστό ως υπηρέτης εκκλησίας, ο οποίος διεκπεραίωνε τις αναγκαίες υπηρεσίες με τη συνεργασία κάποιων βοηθών. Αντίθετα, διορίστηκε ένα πρεσβυτέριο για να επιβλέπει την κάθε εκκλησία. Ως το 1975, τα θαυμάσια αποτελέσματα αυτής της αλλαγής είχαν ήδη γίνει φανερά.

Ωστόσο, ένας παλαίμαχος περιοδεύων επίσκοπος, ο Έρβιν Χέρτσικ, θυμάται ότι αυτή την αλλαγή δεν την είδαν όλοι με καλό μάτι. Ο ίδιος λέει ότι με αυτόν τον τρόπο αποκαλύφτηκε «η κατάσταση της καρδιάς μερικών υπηρετών εκκλησίας». Αν και η συντριπτική πλειονότητα είχε όσια καρδιά, η αλλαγή έκανε μερικούς, οι οποίοι ήταν φιλόδοξοι και ήθελαν περισσότερο να είναι οι «πρώτοι και καλύτεροι» παρά να υπηρετούν τους αδελφούς τους, να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους.

Θα υπήρχαν και άλλες αλλαγές στο εγγύς μέλλον. Στη δεκαετία του 1970, το Κυβερνών Σώμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά διευρύνθηκε και κατόπιν αναδιοργανώθηκε, και οι εργασίες του μοιράστηκαν σε έξι επιτροπές οι οποίες άρχισαν να λειτουργούν την 1η Ιανουαρίου 1976. Ένα μήνα αργότερα, από την 1η Φεβρουαρίου 1976, έγινε μια αναπροσαρμογή στον τρόπο επίβλεψης των γραφείων τμήματος ανά τον κόσμο. Δεν λειτουργούσε πια το τμήμα με έναν και μόνο υπεύθυνο, τον υπηρέτη τμήματος. Αντίθετα, την επίβλεψη κάθε τμήματος την ανέλαβε μια Επιτροπή Τμήματος η οποία διορίστηκε από το Κυβερνών Σώμα.

Οι αδελφοί Φροστ, Φράνκε και Κέλσι είχαν όλοι υπηρετήσει για διάφορα χρονικά διαστήματα ως υπηρέτες τμήματος στη Γερμανία. Ο αδελφός Φροστ θεώρησε ότι ήταν αναγκαίο να φύγει από το Μπέθελ για λόγους υγείας. (Πέθανε το 1987 στην ηλικία των 86 ετών. Η βιογραφία του δημοσιεύτηκε στη Σκοπιά 1 Οκτωβρίου 1961.) Όταν σχηματίστηκε μια πενταμελής Επιτροπή Τμήματος στη Γερμανία το 1976, αυτή περιλάμβανε τόσο τον αδελφό Κόνραντ Φράνκε (ο οποίος είχε φυλακιστεί επανειλημμένα κατά τη διάρκεια της ναζιστικής εποχής) όσο και τον Ρίτσαρντ Κέλσι (έναν απόφοιτο της Σχολής Γαλαάδ ο οποίος ήδη υπηρετούσε στη Γερμανία επί 25 χρόνια). Συμπεριλήφθηκε επίσης ο Βίλι Πολ (ένας από τους επιζώντες των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης και σπουδαστής της 15ης τάξης της Γαλαάδ), ο Γκούντερ Κουνς (απόφοιτος της 37ης τάξης της Γαλαάδ) και ο Βέρνερ Ρούτκε (πρώην περιοδεύων επίσκοπος).

Αυτά τα αρχικά μέλη, με εξαίρεση τον αδελφό Φράνκε ο οποίος πέθανε το 1983, εξακολουθούν να υπηρετούν στην Επιτροπή του Τμήματος. (Η βιογραφία του Κόνραντ Φράνκε δημοσιεύτηκε στη Σκοπιά 1 Ιουλίου 1963.) Δύο ακόμη αδελφοί υπηρέτησαν στην επιτροπή για κάποιο διάστημα πριν από το θάνατό τους: ο Έγκον Πέτερ, από το 1978 ως το 1989, και ο Βόλφγκανγκ Κρόλοπ, από το 1989 ως το 1992.

Σήμερα, η Επιτροπή του Τμήματος έχει οχτώ μέλη. Εκτός από τους αδελφούς που ήδη αναφέρθηκαν, είναι ο Έντμουντ Άνστατ (από το 1978), ο Πέτερ Μιτρέγκα (από το 1989), καθώς επίσης ο Έμπερχαρτ Φάμπιαν και ο Ρέιμον Τέμπλετον (από το 1992).

Όταν εγκαινιάστηκε η νέα διευθέτηση για την επίβλεψη του τμήματος το 1976, υπήρχαν μόνο 187 άτομα στην οικογένεια Μπέθελ του Βισμπάντεν, στη Δυτική Γερμανία. Από τότε, ο αριθμός των εθελοντών έχει ανέλθει στους 1.134 και περιλαμβάνει άτομα από 30 κράτη. Αυτό αντικατοπτρίζει σε κάποιο βαθμό το διεθνή χαρακτήρα του έργου στο οποίο το τμήμα έχει το προνόμιο να συμμετέχει.

Εκτυπωτικές Εγκαταστάσεις Κατάλληλες για τις Αυξανόμενες Ανάγκες

Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, οι εγκαταστάσεις του τμήματος της Γερμανίας βρίσκονταν σε μια συνοικία του Βισμπάντεν, στο Κόλχεκ, ένα άλλοτε ήσυχο προάστιο στην άκρη του δάσους, το οποίο ήταν πια μια γοργά αναπτυσσόμενη περιοχή της πόλης. Η Εταιρία είχε ήδη επεκτείνει την ακίνητη περιουσία της σε αυτή την περιοχή 13 φορές. Αλλά ο αριθμός των διαγγελέων της Βασιλείας στη Δυτική Γερμανία είχε αυξηθεί σε περίπου 100.000. Χρειαζόταν ένα μεγαλύτερο γραφείο για να επιβλέπει τον αγρό. Απαιτούνταν ένα μεγαλύτερο τυπογραφείο για την παροχή Βιβλικών εντύπων. Η εξασφάλιση επιπρόσθετων ακινήτων για επέκταση γινόταν ολοένα και πιο δύσκολη. Πώς θα λυνόταν το πρόβλημα; Η Επιτροπή του Τμήματος προσευχήθηκε για την κατεύθυνση του Ιεχωβά.

Προς το τέλος του 1977, τα μέλη της νεοδιορισμένης Επιτροπής του Τμήματος άρχισαν να εξετάζουν την πιθανότητα της ανέγερσης ενός νέου οίκου Μπέθελ σε άλλη τοποθεσία. Αλλά ήταν αυτό πραγματικά απαραίτητο; Το γενικό συναίσθημα που επικρατούσε ήταν ότι το τέλος του παλιού συστήματος πρέπει να είναι πολύ κοντά. Ωστόσο, υπήρχε ένας ακόμη παράγοντας που έπρεπε να εξεταστεί. Οι εκτυπωτικές μέθοδοι άλλαζαν, και η Εταιρία πιεζόταν πολύ να τις υιοθετήσει προκειμένου να συνεχίσει την εκτύπωση σε ευρεία κλίμακα όσο καιρό θα διαρκούσε το παλιό σύστημα. Είναι ενδιαφέρον ότι, λόγω της πείρας που αποκτήθηκε με αφορμή την κατάσταση στην Ανατολική Γερμανία κατά τη διάρκεια της απαγόρευσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά εκεί, καταστάθηκε ευκολότερο για τους αδελφούς στο Βισμπάντεν να κάνουν αλλαγές, όταν αυτές έγιναν απαραίτητες. Πώς συνέβη αυτό;

Η Απόφαση να Προχωρήσουμε στην Εκτύπωση Όφσετ

Η παροχή εντύπων για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Ανατολική Γερμανία γινόταν ολοένα και πιο δύσκολη μετά την ανέγερση του Τείχους του Βερολίνου το 1961. Για να διευκολυνθούν τα πράγματα, προετοιμάζαμε μια ειδική έκδοση της Σκοπιάς σε μικρότερο μέγεθος. Αυτό περιλάμβανε μόνο τα άρθρα μελέτης. Για να παράγουμε αυτή την έκδοση στοιχειοθετούσαμε τα άρθρα δεύτερη φορά. Η εκτύπωση σε πάρα πολύ λεπτό χαρτί ήταν δύσκολη, και το δίπλωμα των τυπωμένων φύλλων ήταν και αυτό μια πρόκληση. Όταν βρέθηκε ένα αυτόματο διπλωτικό μηχάνημα το οποίο μπορούσε να κάνει αυτή την εργασία, διαπιστώσαμε ότι είχε κατασκευαστεί στη Λειψία, στην Ανατολική Γερμανία—κατά παράδοξο τρόπο, εκεί όπου οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν υπό απαγόρευση και στην ίδια τη χώρα για την οποία είχε σχεδιαστεί αυτή η λιγότερο εμφανής έκδοση της Σκοπιάς.

Για να απλοποιηθεί η διαδικασία, ένας αδελφός, ο οποίος είχε εκπαιδευτεί στις εκτυπώσεις όφσετ πριν έρθει στο Μπέθελ, πρότεινε να αρχίσουμε την παραγωγή των περιοδικών με αυτή τη μέθοδο. Μπορούσαμε να φωτογραφίζουμε τα άρθρα μελέτης, να σμικρύνουμε τις σελίδες και κατόπιν να τις μεταφέρουμε σε τσίγκους όφσετ. Κάποιος δώρισε στο τμήμα ένα μικρό επίπεδο πιεστήριο όφσετ. Σταδιακά, κατέστη δυνατόν να τυπώνουμε, όχι μόνο τα άρθρα μελέτης, αλλά ολόκληρο το περιοδικό, πρώτα σε μαυρόασπρη έκδοση και τελικά σε πολύχρωμη. Κατά τον ίδιο τρόπο τυπώναμε ακόμη και βιβλία μικρού μεγέθους.

Όταν ο Νάθαν Νορ, ο τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, επισκέφτηκε το Βισμπάντεν το 1975, παρακολούθησε τη διαδικασία με ενδιαφέρον. «Πολύ ωραία», είπε αφού εξέτασε το αποτέλεσμα της εκτύπωσης. Όταν του εξηγήσαμε ότι αυτή ήταν ειδική έκδοση για την Ανατολική Γερμανία και ότι ήμασταν ευχαριστημένοι με την καινούρια μέθοδο παραγωγής, ο αδελφός Νορ απάντησε: «Οι αδελφοί που υφίστανται τόσες κακουχίες αξίζουν το καλύτερο που μπορούμε να τους δώσουμε». Έδωσε αμέσως την άδεια να αγοράσουμε επιπρόσθετα μηχανήματα για αυτή την εργασία.

Έτσι, όταν ο Γκραντ Σούτερ, μέλος του Κυβερνώντος Σώματος, επισκέφτηκε τη Γερμανία το 1977 και ανέφερε ότι η Εταιρία σκεφτόταν σοβαρά από καιρό να μεταπηδήσει στην εκτύπωση όφσετ και είχε τώρα αποφασίσει να υλοποιήσει αυτό το σχέδιο σε εκτεταμένη κλίμακα, οι αδελφοί στο Βισμπάντεν είχαν ήδη κάποια σχετική πείρα. Έμμεσα, η απαγόρευση στην Ανατολική Γερμανία μάς είχε προετοιμάσει για αυτή την αλλαγή.

Ωστόσο, περιλαμβάνονταν περισσότερα από το να δεχτούμε απλώς την ιδέα ότι ήταν απαραίτητη μια αλλαγή στις εκτυπωτικές μεθόδους. Ο αδελφός Σούτερ εξήγησε ότι θα χρειαζόμασταν μεγαλύτερα και πιο βαριά πιεστήρια. Αλλά πού θα τα βάζαμε; Άλλο πράγμα ήταν να ονειρεύεται κανείς την έγχρωμη εκτύπωση με περιστροφικά πιεστήρια όφσετ και άλλο να πραγματοποιήσει αυτό το όνειρο. Εξετάσαμε διάφορες πιθανότητες για περαιτέρω επέκταση στο Κόλχεκ, αλλά διαπιστώσαμε ότι σε όλες τις περιπτώσεις υπήρχαν δυσκολίες. Τι έπρεπε να γίνει;

Ένα Νέο Συγκρότημα Τμήματος

Αρχίσαμε να ψάχνουμε για κάποια έκταση σε άλλη τοποθεσία. Στις 30 Ιουλίου 1978, οι περίπου 50.000 Μάρτυρες που συγκεντρώθηκαν σε μια συνέλευση στο Ντίσελντορφ και ένα πλήθος σχεδόν 60.000 ατόμων στο Μόναχο πληροφορήθηκαν, προς έκπληξή τους, ότι γίνονταν σχέδια για να αγοραστεί κάποια έκταση στην οποία θα μπορούσαμε να οικοδομήσουμε ένα εντελώς καινούριο συγκρότημα τμήματος.

Σε διάστημα σχεδόν ενός έτους, εξετάσαμε 123 οικόπεδα. Τελικά, διαλέξαμε μια έκταση στις παρυφές ενός λόφου κοντά στο χωριό Ζέλτερς. Με την έγκριση του Κυβερνώντος Σώματος, η αγορά έγινε στις 9 Μαρτίου 1979. Ύστερα από περαιτέρω διαπραγματεύσεις με 18 ιδιοκτήτες, καταφέραμε να αγοράσουμε και άλλα 65 γειτονικά αγροτεμάχια, ώστε τελικά είχαμε 300 στρέμματα για αξιοποίηση. Καθώς βρισκόταν περίπου 40 χιλιόμετρα βόρεια του Βισμπάντεν, το Ζέλτερς διευκόλυνε τις οδικές μεταφορές. Το Διεθνές Αεροδρόμιο Ράιν-Μάιν της Φρανκφούρτης απείχε λιγότερο από 65 χιλιόμετρα.

Επρόκειτο να ξεκινήσει το μεγαλύτερο οικοδομικό έργο στην ιστορία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Γερμανία. Ήμασταν, άραγε, σε θέση να το διεκπεραιώσουμε; Ο Ρολφ Νόιφερτ, μέλος της Επιτροπής Οικοδόμησης, θυμάται: «Κανένας, εκτός από τον αδελφό που ήταν ο αρχιτέκτονάς μας, δεν είχε εργαστεί ξανά σε τόσο μεγάλο έργο. Είναι ασύλληπτες οι δυσκολίες που συνεπαγόταν αυτό το εγχείρημα. Κανονικά, μόνο ένα τεχνικό γραφείο με χρόνια πείρας και όλους τους απαραίτητους ειδικούς θα μπορούσε να αναλάβει ένα τόσο μεγάλο και πολύπλοκο έργο». Αλλά οι αδελφοί έκαναν το συλλογισμό ότι, αν ο Ιεχωβά ήθελε να χτίσουν, θα ευλογούσε και το αποτέλεσμα.

Χρειάστηκε να βγάλουμε 40 διαφορετικές άδειες οικοδόμησης, αλλά οι τοπικές αρχές συνεργάστηκαν άριστα μαζί μας και το εκτιμήσαμε αυτό πάρα πολύ. Είναι γεγονός ότι αντιμετωπίσαμε κάποια εναντίωση στην αρχή, αλλά αυτή προερχόταν κυρίως από κληρικούς, οι οποίοι οργάνωναν ορισμένες συγκεντρώσεις για να προκαλέσουν εναντίωση, αλλά μάταια.

Μάρτυρες από όλη τη χώρα προσφέρθηκαν να βοηθήσουν στο οικοδομικό έργο. Το πνεύμα που έδειξαν ήταν καταπληκτικό. Κάθε ημέρα, εργάζονταν κατά μέσο όρο 400 άτομα σε τακτική βάση στο εργοτάξιο, ενώ οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή υπήρχαν περίπου 200 άτομα που εργάζονταν ενώ είχαν διακοπές. Στα τέσσερα χρόνια της οικοδόμησης, τουλάχιστον 15.000 Μάρτυρες πρόσφεραν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους.

Ένας αδελφός θυμάται: «Ανεξάρτητα από τις καιρικές συνθήκες, ανεξάρτητα από τις δυσκολίες, από τη ζέστη ή το κρύο ή ακόμη και την παγωνιά, τα πράγματα προχωρούσαν. Σε μερικές περιπτώσεις, εκεί όπου άλλοι θα σταματούσαν να δουλεύουν, εμείς μόλις αρχίζαμε τις εργασίες».

Λάβαμε βοήθεια και από άλλες χώρες. Ο Τζακ και η Νόρα Σμιθ, μαζί με τη 15χρονη κόρη τους, την Μπέκι, από το Όρεγκον των Ηνωμένων Πολιτειών, δεν υπολόγισαν την απόσταση και ταξίδεψαν χιλιάδες χιλιόμετρα για να βοηθήσουν. Αυτοί ήταν στη διεθνή συνέλευση στο Μόναχο όταν ανακοινώθηκε ότι η Εταιρία σχεδίαζε να οικοδομήσει νέες εγκαταστάσεις τμήματος στη Γερμανία. «Τι προνόμιο θα ήταν να εργαστούμε στην οικοδόμηση ενός νέου Μπέθελ!» είπαν. Γνωστοποίησαν στους αδελφούς ότι ήταν διαθέσιμοι. Ο Τζακ θυμάται: «Ενώ συμμετείχαμε στις προετοιμασίες της συνέλευσης το 1979, λάβαμε μια αίτηση και μια πρόσκληση για να έρθουμε το συντομότερο δυνατόν. Είχαμε ενθουσιαστεί τόσο πολύ ώστε δεν μπορούσαμε να συγκεντρωθούμε ούτε στη δουλειά μας ούτε στη συνέλευση».

Για να φιλοξενηθούν τα άτομα τα οποία θα εργάζονταν στην οικοδόμηση, τα κτίρια που ήδη υπήρχαν στο οικόπεδο έπρεπε να ανακαινιστούν πλήρως. Το χειμώνα του 1979/1980, αποπερατώθηκε το πρώτο σπίτι. Το Σεπτέμβριο του 1980 τέθηκε το θεμέλιο για το νέο οίκο Μπέθελ. Άρχισαν επίσης οι εργασίες για το νέο τυπογραφείο, και μάλιστα πάνω στην ώρα. Το περιστροφικό πιεστήριο όφσετ μήκους 27 μέτρων που είχαμε παραγγείλει τον Ιανουάριο του 1978 επρόκειτο να παραδοθεί στις αρχές του 1982. Μέχρι τότε, τουλάχιστον μέρος του τυπογραφείου έπρεπε να ολοκληρωθεί.

Μπορέσαμε να κάνουμε το μεγαλύτερο μέρος της εργασίας μόνοι μας. Κάποιος αδελφός εξακολουθεί να λέει με κατάπληξη: «Κανένας από εμάς δεν είχε προηγούμενη πείρα σε ένα τόσο μεγάλο οικοδομικό έργο με συνεχώς εναλλασσόμενη ομάδα εργασίας. Συχνά σκεφτόμασταν ότι θα σταματούσαν ορισμένες εργασίες επειδή δεν είχαμε στη διάθεσή μας τους απαιτούμενους τεχνίτες. Αλλά πολλές φορές, την τελευταία στιγμή, λαβαίναμε μια αίτηση από κάποιον αδελφό που είχε τα απαιτούμενα προσόντα. Οι αδελφοί εμφανίζονταν τη στιγμή που τους χρειαζόμασταν». Ευχαριστούσαμε τον Ιεχωβά για την κατεύθυνση και την ευλογία του.

Η Μετακόμιση στο Ζέλτερς

Περιλαμβανόταν πολλή εργασία στη μετακόμιση των επίπλων και των προσωπικών οικοσκευών των περίπου 200 Μπεθελιτών, για να μην αναφέρουμε όλα τα μηχανήματα και τον εξοπλισμό που χρειάζονταν για την υπηρεσία τους. Αυτή ήταν τόσο μεγάλη μετακόμιση που δεν μπορούσε να γίνει μονομιάς. Σταδιακά, μεταφέρθηκε στο Ζέλτερς το ένα τμήμα μετά το άλλο, και καθώς προχωρούσε το έργο οικοδόμησης, πήγαιναν και τα μέλη της οικογένειας Μπέθελ.

Ανάμεσα στους πρώτους που μετακόμισαν ήταν εκείνοι οι οποίοι εργάζονταν στο τυπογραφείο, εφόσον αυτό ήταν το πρώτο μέρος του συγκροτήματος που αποπερατώθηκε. Σιγά-σιγά, τα μηχανήματα που υπήρχαν στο Βισμπάντεν αποσυναρμολογήθηκαν και μεταφέρθηκαν στο Ζέλτερς. Στο μεταξύ, στις 19 Φεβρουαρίου 1982, ξεκινήσαμε την έγχρωμη εκτύπωση στο νέο περιστροφικό πιεστήριο όφσετ στο Ζέλτερς. Τι πανηγυρική ατμόσφαιρα ήταν αυτή! Το Μάιο, το τυπογραφείο στο Βισμπάντεν σίγησε. Ύστερα από 34 χρόνια, τερματίστηκαν οι εκτυπωτικές μας εργασίες στο Βισμπάντεν.

Η πρώτη μεγάλη εργασία που έγινε στο νέο πιεστήριο όφσετ ήταν η εκτύπωση του βιβλίου Μπορείτε να Ζείτε για Πάντα στον Παράδεισο στη Γη. Αυτό το νέο έντυπο επρόκειτο να κυκλοφορήσει στις συνελεύσεις περιφερείας του 1982, και ζητήθηκε από τη Γερμανία να το παράγει σε εφτά γλώσσες. Το πρόβλημα ήταν ότι το βιβλιοδετείο βρισκόταν ακόμη στο Βισμπάντεν. Μάλιστα, δεν μεταφέρθηκε στο Ζέλτερς παρά ένα χρόνο αργότερα. Έτσι, μόλις ολοκληρώσαμε την εκτύπωση των τυπογραφικών φύλλων, τα στείλαμε αμέσως με φορτηγό της Εταιρίας στο Βισμπάντεν για δέσιμο. Παρά την επιπλέον εργασία που περιλάμβανε αυτό, οι αδελφοί κατάφεραν να παραγάγουν 485.365 αντίτυπα από τα 1.348.582 της πρώτης εκτύπωσης, παρέχοντας τη δυνατότητα σε διεθνή πλήθη στις συνελεύσεις πολλών χωρών να ευφρανθούν για αυτή τη νέα έκδοση.

Δικαιολογημένα, υπήρχαν ανάμεικτα συναισθήματα για τη μετακόμιση. Για μερικά μέλη της οικογένειας Μπέθελ, το Βισμπάντεν ήταν το σπίτι τους επί σχεδόν 35 χρόνια. Αλλά πριν περάσει πολύς καιρός, το συγκρότημα του Μπέθελ στο Βισμπάντεν χωρίστηκε σε τμήματα και πουλήθηκε σε διάφορα άτομα. Μόνο ένα μικρό τμήμα του πρώην βιβλιοδετείου διατηρήθηκε και ανακαινίστηκε για να λειτουργήσει ως Αίθουσα Βασιλείας. Σαν χαρακτηριστικό παράδειγμα της διεθνούς ενότητας του λαού του Ιεχωβά, αυτή η αίθουσα σήμερα στεγάζει τέσσερις εκκλησίες—δύο γερμανικές, μία αγγλική και μία ρωσική.

Η Ημέρα της Αφιέρωσης

Αφού διευθετήθηκαν και οι τελευταίες λεπτομέρειες του συγκροτήματος του Μπέθελ στο Ζέλτερς, έλαβε χώρα το πρόγραμμα της αφιέρωσης στις 21 Απριλίου 1984. Όλοι όσοι είχαν συμμετάσχει σε αυτό το οικοδομικό έργο ένιωθαν έντονα ότι το χέρι του Ιεχωβά ήταν μαζί τους. Απέβλεπαν σε αυτόν για κατεύθυνση και τον ευχαριστούσαν καθώς φαινομενικά αξεπέραστα εμπόδια εξαφανίζονταν. Τώρα έβλεπαν απτές αποδείξεις της ευλογίας του σε αυτές τις αποπερατωμένες εγκαταστάσεις, οι οποίες χρησιμοποιούνταν ήδη στην προώθηση της αληθινής λατρείας. (Ψαλμ. 127:1) Πράγματι, αυτός ήταν καιρός ιδιαίτερης χαράς.

Στην αρχή της εβδομάδας, το συγκρότημα άνοιξε τις πύλες του στους επισκέπτες. Προσκαλέσαμε διάφορους αξιωματούχους που είχαν συνεργαστεί με την Εταιρία να ξεναγηθούν στις εγκαταστάσεις μας. Δεχτήκαμε επίσης και γείτονες. Ένας επισκέπτης μάς γνωστοποίησε ότι είχε έρθει χάρη στον πάστορά του. Εξήγησε ότι ο πάστορας γκρίνιαζε για τους Μάρτυρες τόσο συχνά τα τελευταία χρόνια ώστε όλο το εκκλησίασμα είχε κουραστεί να τον ακούει. Την προηγούμενη Κυριακή, είχε καυτηριάσει ξανά τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, προειδοποιώντας το ποίμνιό του να μη δεχτεί την πρόσκληση των Μαρτύρων να επισκεφτούν τις εγκαταστάσεις. «Είχα υπόψη μου την πρόσκλησή σας», εξήγησε ο επισκέπτης, «αλλά είχα ξεχάσει την ημερομηνία. Αν δεν την είχε αναφέρει ο πάστορας την προηγούμενη Κυριακή, ασφαλώς θα μου είχε διαφύγει».

Μετά τις προκαταρκτικές ξεναγήσεις, έφτασε τελικά η ημέρα για το πρόγραμμα της αφιέρωσης. Όταν άρχισε το πρόγραμμα με μουσική στις 9:20 π.μ., τι χαρά ήταν να μάθουμε ότι, από τα 14 μέλη του Κυβερνώντος Σώματος που υπήρχαν τότε, οι 13 μπόρεσαν να ανταποκριθούν στην πρόσκληση και να είναι παρόντες! Εφόσον ήταν αδύνατον να παρευρεθούν προσωπικά όλοι όσοι είχαν συμβάλει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στην επιτυχία του οικοδομικού έργου, κάναμε διευθετήσεις να συνδεθούν τηλεφωνικά 11 ακόμη τοποθεσίες σε όλη τη χώρα. Με αυτόν τον τρόπο, ένα πλήθος 97.562 ατόμων μπόρεσε να απολαύσει το θαυμάσιο πρόγραμμα.

Ανάμεσα στους παρόντες στο Ζέλτερς εκείνη την αξιομνημόνευτη ημέρα ήταν πολλά άτομα τα οποία είχαν αποδείξει την πίστη τους ενόσω ήταν φυλακισμένοι σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, καθώς και μερικοί που είχαν απελευθερωθεί πιο πρόσφατα, ύστερα από φυλάκιση στην Ανατολική Γερμανία. Μεταξύ αυτών ήταν ο Ερνστ και η Χίλντεγκαρντ Σέλιγκερ. Ο αδελφός Σέλιγκερ είχε αρχίσει τη σταδιοδρομία του στην ολοχρόνια διακονία πριν από 60 χρόνια, και μαζί με τη σύζυγό του είχαν δαπανήσει 40 και πλέον χρόνια σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης υπό ναζιστικά και κομμουνιστικά καθεστώτα. Αφού παρακολούθησαν το πρόγραμμα της αφιέρωσης, έγραψαν: «Μπορείτε να φανταστείτε πώς νιώσαμε που μας επιτράπηκε να παρευρεθούμε σε αυτό το θαυμάσιο πνευματικό συμπόσιο στον πνευματικό μας παράδεισο; Από την αρχή ως το τέλος, το να ακούμε αυτό το υπέροχο πρόγραμμα ήταν σαν να ακούμε μια θεϊκή συμφωνία θεοκρατικής ενότητας και αρμονίας». (Για λεπτομέρειες γύρω από τις δοκιμές της πίστης που υπέστησαν, βλέπε Σκοπιά 15 Οκτωβρίου 1975.)

“Οίκοι για το Όνομα του Ιεχωβά”

Οι άνθρωποι συχνά μένουν κατάπληκτοι όταν βλέπουν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά να χτίζουν Αίθουσες Βασιλείας μέσα σε λίγες εβδομάδες—ή ακόμη και μερικές ημέρες—να οικοδομούν μεγάλες Αίθουσες Συνελεύσεων με εθελοντική υπηρεσία και να χρηματοδοτούν συγκροτήματα Μπέθελ αξίας εκατομμυρίων δολαρίων με προαιρετικές συνεισφορές. Οι κάτοικοι της Γερμανίας είχαν πολλές ευκαιρίες να δουν όλες αυτές τις δραστηριότητες από πρώτο χέρι.

Η αφιέρωση της πρώτης Αίθουσας Συνελεύσεων στη Δυτική Γερμανία έλαβε χώρα στο Δυτικό Βερολίνο στην αρχή της δεκαετίας του 1970. Ακολούθησαν και άλλες, και το 1986 όλες οι συνελεύσεις περιοχής στη Δυτική Γερμανία διεξάγονταν σε ιδιόκτητες αίθουσες των Μαρτύρων.

Η ευλογία του Ιεχωβά ήταν ολοφάνερη καθώς οι αδελφοί εργάζονταν σε αυτά τα οικοδομικά έργα. Στο Μόναχο, με τη συνεργασία των δημοτικών αρχών, αποκτήσαμε ένα οικόπεδο για Αίθουσα Συνελεύσεων σε πολύ λογική τιμή απέναντι από το τεράστιο Ολυμπιακό Στάδιο, πάνω στη λεωφόρο και στην άκρη του πανέμορφου Ολυμπιακού Πάρκου.

Καταβλήθηκαν επιμελείς προσπάθειες να περιοριστούν τα έξοδα για τον εξοπλισμό και την οικοδόμηση όσο το δυνατόν περισσότερο. Επειδή ένας ηλεκτροπαραγωγικός σταθμός επρόκειτο να μεταφερθεί σε νέα τοποθεσία και πουλούσε πίνακες διανομής ηλεκτρικού ρεύματος και ένα τηλεφωνικό κέντρο, οι αδελφοί μπόρεσαν να αγοράσουν αυτά τα είδη σε τιμή χαμηλότερη από το 5 τοις εκατό της αρχικής. Η κατεδάφιση ενός κτιριακού συγκροτήματος ακριβώς στην κατάλληλη στιγμή έγινε αιτία να προμηθευτούν είδη υγιεινής, πόρτες, παράθυρα και εκατοντάδες μέτρα σωλήνες νερού, υγραερίου και εξαερισμού που χρειάζονταν, σε χαμηλές τιμές. Γλίτωσαν και άλλα χρήματα καθώς κατασκεύασαν μόνοι τους τα καθίσματα και τα τραπέζια. Σε αρμονία με την τακτική του δήμου για την αρχιτεκτονική κήπων, οι αδελφοί έπρεπε να φυτέψουν 27 φλαμουριές στο οικόπεδο της Αίθουσας Συνελεύσεων. Ένα φυτώριο που χρεοκόπησε είχε ακριβώς τον απαιτούμενο αριθμό δέντρων, το καθένα από τα οποία είχε ακριβώς το απαιτούμενο ύψος, και οι αδελφοί τα αγόρασαν στο ένα δέκατο της κανονικής τιμής. Όταν η πόλη του Μονάχου ολοκλήρωσε τη λιθόστρωση των δρόμων της, ήταν διαθέσιμοι τόνοι ολόκληροι από πέτρες σε ευτελή τιμή· αυτές χρησιμοποιήθηκαν για τη λιθόστρωση των πεζοδρομίων γύρω από την αίθουσα και του συνεχόμενου χώρου στάθμευσης.

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε παρόμοιες ιστορίες για τις άλλες Αίθουσες Συνελεύσεων στη Γερμανία, η καθεμιά από τις οποίες έχει το δικό της μοναδικό και όμορφο σχέδιο. Όλες είναι πράγματι, όπως περιέγραψε ο Βασιλιάς Σολομών το ναό της Ιερουσαλήμ πριν από 3.000 και πλέον χρόνια, “οίκος για το όνομα του Ιεχωβά”.—1 Βασ. 5:5.

Επιπρόσθετα, η οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας προχωρεί με ταχύτατο ρυθμό για να καλύπτονται οι ανάγκες των 2.083 εκκλησιών στη Γερμανία. Υπάρχουν τώρα 17 Περιφερειακές Επιτροπές Οικοδόμησης. Προτού συγκροτηθεί η πρώτη από αυτές το 1984, οι Μάρτυρες είχαν μόνο 230 ιδιόκτητες Αίθουσες Βασιλείας σε όλη τη Γερμανία. Από τότε και ύστερα, μέχρι τον Αύγουστο του 1998, οικοδομούνταν κατά μέσο όρο 58 νέες αίθουσες κάθε χρόνο—πάνω από μία κάθε εβδομάδα στα προηγούμενα 12 χρόνια!

Και σε θέματα που αφορούν την οικοδόμηση, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Γερμανία βλέπουν πέρα από τα εθνικά σύνορα. Αποτελούν μέρος μια παγκόσμιας οικογένειας. Πάνω από 40 αδελφοί από τη Γερμανία έχουν υπηρετήσει ως διεθνείς υπηρέτες, πρόθυμοι να συμμετάσχουν στο έργο οικοδόμησης οπουδήποτε τους στείλει η οργάνωση του Θεού και για όσο χρειαστεί. Άλλοι 242 έχουν υπηρετήσει για κάποιο χρονικό διάστημα σε τέτοια οικοδομικά έργα σε άλλες χώρες.

Περιοδεύοντες Επίσκοποι Ποιμαίνουν το Ποίμνιο

Ένας σημαντικός παράγοντας που συντέλεσε στην πνευματική κατάσταση της οργάνωσης είναι το έργο που έχουν κάνει οι περιοδεύοντες επίσκοποι. Αυτοί οι άντρες είναι πράγματι ποιμένες του ποιμνίου του Θεού. (1 Πέτρ. 5:1-3) Είναι, όπως τους περιέγραψε ο απόστολος Παύλος, «δώρα σε μορφή ανθρώπων».—Εφεσ. 4:8.

Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι περιοδεύοντες επίσκοποι επισκέπτονταν τις εκκλησίες, τις εποικοδομούσαν και συνεργάζονταν με τα μέλη τους στη διακονία αγρού. Σε αυτούς τους αδελφούς περιλαμβάνονταν ο Γκέρχαρντ Όλμανς, ο Τζόζεφ Σάρνερ και ο Πολ Ρόμπελ· είχαν βαφτιστεί όλοι το 1925. Ήταν επίσης ο Ότο Βούλε και ο Μαξ Ζάντνερ· είχαν βαφτιστεί και οι δύο στη δεκαετία του 1930.

Καθώς προέκυπτε η ανάγκη, και άλλοι αδελφοί προσθέτονταν στον κατάλογο των περιοδευόντων επισκόπων. Από το τέλος του παγκόσμιου πολέμου μέχρι σήμερα, πάνω από 290 αδελφοί έχουν συμμετάσχει στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου στη Δυτική Γερμανία και περισσότεροι από 40 ακόμη στην Ανατολική Γερμανία. Αυτοί πράγματι έδωσαν από τον εαυτό τους με σκοπό την προώθηση των συμφερόντων της Βασιλείας. Για μερικούς, αυτό σήμαινε ότι δεν έβλεπαν συχνά τα ενήλικα παιδιά και τα εγγόνια τους. Άλλοι, καθώς φρόντιζαν τους διορισμούς τους, διευθετούσαν επίσης να αφιερώνουν χρόνο τακτικά με τους ηλικιωμένους ή άρρωστους γονείς τους.

Μερικοί από αυτούς τους περιοδεύοντες διακόνους υπηρετούν σε αυτό το κοπιαστικό αλλά και ανταμειφτικό έργο επί δεκαετίες. Για παράδειγμα, ο Χορστ και η Γκέρτρουτ Κρέτσμερ ασχολούνται με το έργο περιοδεύοντα επισκόπου σε όλη τη Γερμανία από τα μέσα της δεκαετίας του 1950. Ο αδελφός Κρέτσμερ θυμάται ακόμη ότι σε μια σύντομη παραμονή του στο Μπέθελ του Βισμπάντεν το 1950, ο Έριχ Φροστ ακούμπησε στοργικά το χέρι στον ώμο του και του είπε: «Χορστ, μη στενοχωριέσαι ποτέ. Αν παραμείνεις πιστός στον Ιεχωβά, εκείνος θα σε φροντίσει. Εγώ το έχω νιώσει αυτό· και εσύ θα το νιώσεις. Απλώς μείνε πιστός».

Από το 1998, υπάρχουν 125 αδελφοί στη Γερμανία που υπηρετούν ως επίσκοποι περιοχής ή περιφερείας. Αυτοί είναι ώριμοι άντρες με ένα μέσο όρο 30 ετών ολοχρόνιας υπηρεσίας στον Ιεχωβά. Και οι γυναίκες τους επίσης είναι ζηλώτριες στη διακονία και δίνουν μεγάλη ενθάρρυνση στις αδελφές των εκκλησιών που επισκέπτονται.

Περιοδεύων Επίσκοπος Πάει στο Μπρούκλιν

Ο Μάρτιν και η Γκέρτρουτ Πέτσιγκερ ήταν πολύ γνωστοί ανάμεσα στο λαό του Ιεχωβά στη Γερμανία. Και οι δύο είχαν υπηρετήσει πιστά τον Ιεχωβά πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το Τρίτο Ράιχ του Χίτλερ. Μετά την απελευθέρωσή τους από τα ναζιστικά στρατόπεδα, ξανάρχισαν αμέσως το ολοχρόνιο έργο. Συμμετείχαν επί 30 και πλέον χρόνια στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου, υπηρετώντας περιοχές σε όλη τη Γερμανία. Χιλιάδες Μάρτυρες ένιωθαν αγάπη και σεβασμό για αυτούς.

Το 1959, ο αδελφός Πέτσιγκερ παρακολούθησε την 32η τάξη της Γαλαάδ. Η Γκέρτρουτ δεν γνώριζε αγγλικά, και έτσι δεν τον συνόδευσε, εντούτοις χαιρόταν και αυτή για το προνόμιο που του δόθηκε. Ο χωρισμός από το σύζυγό της δεν ήταν κάτι καινούριο. Ο ναζιστικός διωγμός τούς είχε χωρίσει δια της βίας επί εννιά χρόνια ύστερα από λίγους μόνο μήνες γάμου. Τώρα που τους ζητούσε η οργάνωση του Ιεχωβά να χωρίσουν εθελοντικά για χάρη κάποιας θεοκρατικής δραστηριότητας, δεν δίστασαν, πόσο μάλλον να παραπονεθούν.

Δεν είχαν υπηρετήσει ποτέ τον Ιεχωβά για προσωπικό όφελος. Ανέκαθεν δέχονταν με προθυμία θεοκρατικούς διορισμούς. Και όμως, εξεπλάγησαν όταν, το 1977, τους κάλεσαν να γίνουν μέλη της οικογένειας Μπέθελ στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης των Η.Π.Α. Ο αδελφός Πέτσιγκερ επρόκειτο να γίνει μέλος του Κυβερνώντος Σώματος!

Τους δόθηκε η οδηγία να μείνουν στο Μπέθελ του Βισμπάντεν μέχρις ότου τακτοποιηθούν τα έγγραφα διαμονής τους στις Η.Π.Α. Η περίοδος αναμονής τελικά ήταν μεγαλύτερη από ό,τι περίμεναν, μάλιστα έφτασε να είναι αρκετοί μήνες. Καθώς ο Μάρτιν βελτίωνε τα αγγλικά του, η δραστήρια σύζυγός του, η Γκέρτρουτ, άρχισε και αυτή να μελετάει τη γλώσσα. Η εκμάθηση μιας νέας γλώσσας δεν είναι μικρή υπόθεση για μια γυναίκα άνω των 60 ετών. Αλλά για την υπηρεσία του Ιεχωβά εκείνη ήταν διατεθειμένη να κάνει τα πάντα!

Αρκετά αγγλόφωνα μέλη της οικογένειας Μπέθελ στο Βισμπάντεν χάρηκαν πολύ που είχαν την ευκαιρία να βοηθήσουν τον Μάρτιν και την Γκέρτρουτ με τη γλώσσα. Κάθε φορά που η Γκέρτρουτ αναστατωνόταν πολύ καθώς μελετούσε αγγλικά, ο άντρας της τη νουθετούσε με καλοσύνη: «Με το μαλακό, Γκέρτρουτ, μην αγχώνεσαι». Αλλά η Γκέρτρουτ ποτέ δεν μπόρεσε να πάρει τα πράγματα «με το μαλακό». Όλη της η ζωή στην υπηρεσία του Ιεχωβά χαρακτηριζόταν από ολόψυχη συμμετοχή και αποφασιστικότητα. Με αυτό ακριβώς το πνεύμα επιδόθηκε στην εκμάθηση της γλώσσας, και το Νοέμβριο του 1978, μόλις έλαβαν τις μόνιμες βίζες εισόδου, πήγε με το σύζυγό της στο Μπρούκλιν.

Αν και υπήρχαν ανάμεικτα συναισθήματα όταν έφυγαν, οι αδελφοί στη Γερμανία χάρηκαν για αυτούς και για τα νέα προνόμια υπηρεσίας που θα απολάμβαναν. Επίσης, συγκινήθηκαν βαθιά περίπου μια δεκαετία αργότερα όταν έμαθαν ότι στις 16 Ιουνίου 1988, στην ηλικία των 83 ετών, ο Μάρτιν ολοκλήρωσε την επίγεια πορεία του.

Μετά το θάνατο του συζύγου της, η Γκέρτρουτ επέστρεψε στη Γερμανία, όπου υπηρετεί ως μέλος της οικογένειας Μπέθελ. Εξακολουθεί να μην παίρνει τα πράγματα «με το μαλακό». Και φαίνεται ότι θα συνεχίσει να συμβαίνει αυτό. Εκτός από το ότι φροντίζει το διορισμό της στο Μπέθελ, η Γκέρτρουτ πολλές φορές περνάει τις διακοπές της κάνοντας βοηθητικό σκαπανικό. (Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το ζεύγος Πέτσιγκερ, βλέπε τα τεύχη της Σκοπιάς 1 Μαρτίου 1970, 1 Δεκεμβρίου 1984 και 15 Σεπτεμβρίου 1988.)

Ειδικές Σχολές Καλύπτουν Ανάγκες Διεθνώς

Από το 1978, λίγο πριν φύγει το ζεύγος Πέτσιγκερ για το Μπρούκλιν, η Σχολή Υπηρεσίας Σκαπανέα, μια δεκαήμερη σειρά μαθημάτων πρακτικής εκπαίδευσης, ενδυναμώνει τους σκαπανείς στη Γερμανία. Κάθε χρόνο, η σχολή διεξάγεται σε όλες τις περιοχές της χώρας. Όλοι οι σκαπανείς που υπηρετούν τουλάχιστον ένα χρόνο και δεν την έχουν παρακολουθήσει προηγουμένως καλούνται να το κάνουν αυτό. Ως τις αρχές του 1998, 16.812 σκαπανείς είχαν παρακολουθήσει τη σχολή. Εκτός από τη γερμανική, τα μαθήματα διεξάγονται στην αγγλική, στη γαλλική, στην ελληνική, στην ισπανική, στην ιταλική, στην πολωνική, στην πορτογαλική, στη ρωσική, στη σερβοκροατική και στην τουρκική.

Μερικά άτομα που παρακολούθησαν τη Σχολή Υπηρεσίας Σκαπανέα το έκαναν αυτό κάτω από πολύ δύσκολες περιστάσεις. Περίπου μία εβδομάδα προτού παρακολουθήσει η Κριστίν Έιμος τη σχολή, σκοτώθηκε ο γιος της σε αυτοκινητικό δυστύχημα καθώς επέστρεφε από τη συνάθροιση. Υπό αυτές τις περιστάσεις, θα αποκόμιζε κάποιο όφελος από τη σχολή; Πώς θα τα πήγαινε ο σύζυγός της αν έμενε μόνος του στο σπίτι αυτό το διάστημα; Αποφάσισαν να πάει εκείνη στη σχολή· το να έχει το μυαλό της απορροφημένο σε πνευματικά ζητήματα θα ήταν ευλογία. Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, ο άντρας της προσκλήθηκε να εργαστεί στο Μπέθελ. Λίγο αργότερα, και οι δύο προσκλήθηκαν να συμμετάσχουν στο έργο οικοδόμησης στο Ζέλτερς. Όταν αποπερατώθηκε αυτό το έργο, χάρηκαν που μπόρεσαν να συμμετάσχουν σε οικοδομικά προγράμματα στην Ελλάδα, στην Ισπανία και στη Ζιμπάμπουε. Τώρα κάνουν και πάλι σκαπανικό στη Γερμανία.

Ανάμεσα σε εκείνους που παρακολούθησαν τη Σχολή Υπηρεσίας Σκαπανέα είναι μερικοί που κατάφεραν να κάνουν την υπηρεσία σκαπανέα σταδιοδρομία—μια σταδιοδρομία που βρίσκουν συνεχώς ενδιαφέρουσα και βαθιά ικανοποιητική. Η Ίνγκε Κορτ, σκαπάνισσα από το 1958, λέει: «Η ολοχρόνια υπηρεσία προσφέρει μια ειδική ευκαιρία για να δείχνω τη βαθιά μου αγάπη και ευγνωμοσύνη στον Ιεχωβά σε καθημερινή βάση». Η Βάλτραουτ Γκαν, η οποία άρχισε το σκαπανικό το 1959, προσθέτει: «Η υπηρεσία σκαπανέα αποτελεί προστασία μέσα σε αυτό το ασεβές σύστημα. Το να νιώθουμε το χέρι του Ιεχωβά να μας βοηθάει φέρνει γνήσια χαρά και εσωτερική ικανοποίηση. Υλικές αξίες δεν μπορούν να συγκριθούν με αυτό». Η Μαρτίνα Σακς, η οποία κάνει σκαπανικό μαζί με το σύζυγό της, προσθέτει: «Η υπηρεσία σκαπανέα είναι “εκπαίδευση ζωής”, εφόσον με βοηθάει να καλλιεργώ ορισμένες ιδιότητες, όπως είναι η εγκράτεια και η υπομονή. Ως σκαπάνισσα νιώθω πολύ κοντά στον Ιεχωβά και στην οργάνωσή του». Για άλλους, η υπηρεσία σκαπανέα αποτέλεσε το σκαλοπάτι για την υπηρεσία Μπέθελ, το έργο ιεραποστόλου ή το έργο περιοχής.

Για να καλυφτεί η επιτακτική ανάγκη για περισσότερους ιεραποστόλους, ιδρύθηκε στη Γερμανία το 1981 ένα Παράρτημα της Σχολής Γαλαάδ, ώστε να γίνει διαθέσιμη αυτή η υπέροχη σειρά μαθημάτων σε γερμανόφωνους σκαπανείς. Εφόσον το νέο συγκρότημα του Μπέθελ στο Ζέλτερς δεν είχε αποπερατωθεί ακόμη, οι πρώτες δύο τάξεις διεξάχθηκαν στο Βισμπάντεν. Μετά τη μετακόμιση στο Ζέλτερς, τρεις τάξεις διεξάχθηκαν εκεί. Αυτές τις πέντε τάξεις τις παρακολούθησαν γερμανόφωνοι σπουδαστές από το Λουξεμβούργο, την Ελβετία και την Ολλανδία, καθώς και 100 σπουδαστές από τη Γερμανία. Μετά την αποφοίτηση, οι σπουδαστές διασκορπίστηκαν σε 24 χώρες συνολικά, σε μέρη όπως η Αφρική, η Λατινική Αμερική, η Ανατολική Ευρώπη και ο Ειρηνικός.

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970, υπήρχαν 183 ολοχρόνιοι υπηρέτες από τη Γερμανία οι οποίοι είχαν παρακολουθήσει τη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς. Μέχρι το τέλος του 1996, εν μέρει χάρη στο Παράρτημα της Σχολής Γαλαάδ, αυτός ο αριθμός είχε ανέλθει στους 368. Πόσο ευχάριστο είναι να γνωρίζουμε ότι τον Ιανουάριο του 1997 περίπου οι μισοί από αυτούς τους σπουδαστές υπηρετούσαν ακόμη ως ιεραπόστολοι σε ξένες χώρες! Ανάμεσα σε αυτούς είναι ο Πολ Ένγκλερ, ο οποίος βρίσκεται στην Ταϋλάνδη από το 1954· ο Γκούντερ Μπούσμπεκ, ο οποίος υπηρέτησε στην Ισπανία από το 1962 μέχρις ότου διορίστηκε στην Αυστρία το 1980· ο Καρλ Σέμις, ο οποίος υπηρέτησε στην Ινδονησία και στη Μέση Ανατολή πριν σταλεί στην Κένυα· ο Μάνφρεντ Τόνακ, από τον οποίο ζητήθηκε να καλύψει μια ανάγκη στο τμήμα της Αιθιοπίας αφού υπηρέτησε στην Κένυα· και η Μαργαρίτα Κένιγκερ, η οποία έχει υπηρετήσει ως ιεραπόστολος τα περασμένα 32 χρόνια στη Μαδαγασκάρη, στην Κένυα, στο Μπενίν και στην Μπουρκίνα Φάσο.

Μια ακόμη σχολή, η Σχολή Διακονικής Εκπαίδευσης, παρέχει διδασκαλία για ανύπαντρους πρεσβυτέρους και διακονικούς υπηρέτες και διεξάγεται τακτικά στη Γερμανία από το 1991. Γερμανόφωνοι αδελφοί από την Αυστρία, το Βέλγιο, τη Δανία, την Ελβετία, το Λουξεμβούργο, την Ολλανδία, την Ουγγαρία και την Τσεχία, μαζί με αδελφούς από τη Γερμανία, έχουν απολαύσει την υπέροχη εκπαίδευση που προσφέρει αυτή η σχολή. Και μετά την αποφοίτηση μερικοί σπουδαστές έχουν αναλάβει επιπρόσθετες ευθύνες καθώς έχουν σταλεί στην Αφρική, στην Ανατολική Ευρώπη και σε άλλες περιοχές όπου υπάρχει ιδιαίτερη ανάγκη.

Ο Οίκος Μπέθελ και το τυπογραφείο στο Ζέλτερς αποδείχτηκαν και αυτά μια «σχολή», στην οποία αδελφοί εξαρτίστηκαν για να καλύψουν διάφορες ανάγκες καθώς ανοιγόταν ο αγρός στην Ανατολική Ευρώπη. Η ζωή στο Μπέθελ τούς δίδαξε να υπηρετούν με κάθε είδους ανθρώπους και τους έκανε να συνειδητοποιήσουν ότι ο Ιεχωβά μπορεί και χρησιμοποιεί ανθρώπους όλων των ειδών, παρά την ανθρώπινη ατέλεια, για να επιτελέσει το έργο του. Οι αδελφοί που εργάστηκαν στο Τμήμα Υπηρεσίας διέκριναν ότι τα προβλήματα μπορούν να λυθούν με το να εφαρμόζουμε σταθερά τις Γραφικές αρχές και να ακολουθούμε προσεκτικά τις κατευθύνσεις του Κυβερνώντος Σώματος. Διδάχτηκαν από αδελφούς οι οποίοι, ακόμη και κάτω από μεγάλη πίεση, εξακολουθούσαν να εκδηλώνουν τους καρπούς του πνεύματος, να δείχνουν ισορροπημένη στάση και να εμπιστεύονται απόλυτα στον Ιεχωβά. Τι πολύτιμα μαθήματα πήραν για να τα μεταδώσουν στους αδελφούς τους σε άλλα γραφεία τμήματος!

Υπερνικώντας ένα Φραγμό με Εκπαίδευση και Αγάπη

Στη διάρκεια της δεκαετίας που πέρασε, έλαβε χώρα ένα παγκόσμιο πρόγραμμα εκπαίδευσης για να κατοχυρώσει τη θέση των Μαρτύρων του Ιεχωβά σε σχέση με την αποφασιστικότητά τους να υπακούν στη Βιβλική απαγόρευση της χρήσης αίματος. (Πράξ. 15:28, 29) Αυτό περιλάμβανε την υπερνίκηση ενός τείχους προκατάληψης και παραπληροφόρησης. Σε συνάρτηση με αυτό το πρόγραμμα, το 1990 ιδρύθηκαν στη Γερμανία οι Υπηρεσίες Πληροφοριών για Νοσοκομεία. Το Νοέμβριο του ίδιου έτους, 427 αδελφοί, πολλοί από τους οποίους ήταν από τη Γερμανία και οι υπόλοιποι από εννιά ακόμη χώρες, παρακολούθησαν ένα σεμινάριο στη Γερμανία. Αυτό ενίσχυσε τους διεθνείς δεσμούς. Οι πρεσβύτεροι εκτίμησαν πάρα πολύ τη βοήθεια που έλαβαν. Ένας πρεσβύτερος από το Μάνχαϊμ παρατήρησε: «Εξαρτιστήκαμε για να εκφράζουμε τις απόψεις μας με σαφήνεια, με σταθερότητα και με τον ανάλογο σεβασμό, αλλά χωρίς να γίνεται τροχοπέδη ο φόβος». Ένας πρεσβύτερος που ήταν παρών από την Αυστρία είπε: «Ποτέ δεν έχω παρακολουθήσει σεμινάριο στο οποίο να παρουσιάζεται ένα τόσο ευρύ φάσμα πληροφοριών με τόσο απλό και άνετο τρόπο».

Από τότε και ύστερα, έχουν λάβει χώρα πολλά ακόμη σεμινάρια για να δοθούν οδηγίες στις 55 Επιτροπές Νοσοκομείων οι οποίες έχουν συγκροτηθεί στο μεταξύ στη Γερμανία ώστε να εξυπηρετούν τις ανάγκες των Μαρτύρων σε σχέση με τις αναίμακτες ιατρικές μεθόδους θεραπείας. Το έργο αυτών των επιτροπών έχει φέρει καλή καρποφορία. Μέχρι τον Αύγουστο του 1998, 3.560 και πλέον γιατροί σε όλη τη Γερμανία είχαν εκφράσει την προθυμία τους να συνεργαστούν παρέχοντας αναίμακτη θεραπεία σε Μάρτυρες. Σε αυτούς περιλαμβάνεται το ένα τέταρτο των γιατρών που το περιοδικό Φόκους (Focus) είχε χαρακτηρίσει πριν από μερικά χρόνια ως «τους 1.000 καλύτερους γιατρούς στη Γερμανία».

Τον Ιανουάριο του 1996, οι Επιτροπές Νοσοκομείων άρχισαν να διανέμουν το ειδικά σχεδιασμένο εγχειρίδιο Φροντίδα για την Οικογένεια και Ιατρική Περίθαλψη για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. (Αυτό το ευπαρουσίαστο εγχειρίδιο, το οποίο έχει σχεδιαστεί για να χρησιμοποιείται αποκλειστικά από ιατρικό προσωπικό και αξιωματούχους, περιέχει πληροφορίες σχετικά με διαθέσιμες εναλλακτικές ιατρικές μεθόδους χωρίς τη χρήση αίματος. Έγινε μια συντονισμένη προσπάθεια να δοθεί σε δικαστές, κοινωνικούς λειτουργούς, νεογνολόγους και παιδιάτρους.) Οι περισσότεροι δικαστές εξέφρασαν εκτίμηση για αυτό το εγχειρίδιο, και μάλιστα πολλοί σχολίασαν την υψηλή ποιότητα και την πρακτικότητά του. Πολλοί εξεπλάγησαν όταν έμαθαν για τις πολυάριθμες εναλλακτικές μεθόδους αναίμακτης θεραπείας που είναι διαθέσιμες για άτομα που αρνούνται να δεχτούν μεταγγίσεις αίματος. Ένας δικαστής στο Νέρντλινγκεν είπε: «Είναι ακριβώς αυτό που χρειάζομαι». Κάποιος καθηγητής του Πανεπιστημίου Σάαρλαντ χρησιμοποίησε την ύλη του εγχειριδίου ως βάση για συζήτηση και γραπτές εξετάσεις σε προχωρημένα μαθήματα αστικού δικαίου.

Εφόσον οι Επιτροπές Νοσοκομείων λειτουργούν τώρα σε όλο τον κόσμο, είναι εφικτή η διεθνής συνεργασία σε επείγοντα περιστατικά. Σε περίπτωση που ορισμένα φάρμακα τα οποία έγραψε κάποιος γιατρός δεν ήταν διαθέσιμα στη χώρα όπου βρίσκεται ο ασθενής, το διεθνές μας δίκτυο έχει αναλάβει την αγορά και την ταχυδρόμησή τους από τη Γερμανία. Επιπρόσθετα, έχουν γίνει διευθετήσεις να συνδεθούν αδελφοί και αδελφές από δώδεκα και πλέον χώρες με συνεργατικούς γιατρούς στη Γερμανία, με σκοπό να κανονίσουν οικονομικά εφικτές θεραπείες.

Βέβαια, και οι αδελφοί που ζουν στη Γερμανία ωφελούνται από αυτή τη διεθνή συνεργασία. Το 1995, ενώ βρισκόταν στη Νορβηγία, μια αδελφή είχε ένα ατύχημα και πήγε στο νοσοκομείο. Μόλις ειδοποιήθηκε ο γιος της στη Γερμανία, ζήτησε αμέσως βοήθεια από τις Υπηρεσίες Πληροφοριών για Νοσοκομεία. Αυτοί οι αδελφοί ειδοποίησαν το γραφείο τμήματος της Νορβηγίας. Την επομένη, επισκέφτηκε την αδελφή ένας Νορβηγός Μάρτυρας, ο οποίος, θέλοντας να τη βοηθήσει περισσότερο, είχε οδηγήσει 130 χιλιόμετρα για να φέρει μαζί του μια ενδιαφερόμενη που μιλούσε γερμανικά. Αργότερα, ο γιος εξέφρασε την εκτίμησή του γράφοντας τα εξής: «Τι οργάνωση είναι αυτή! Τι αγάπη! . . . Πολλές φορές τα λόγια δεν αρκούν για να εκφράσουν τα αισθήματά μας. Κάτι τέτοιο είναι αληθινά μοναδικό».

Έτσι, μέσω εκπαίδευσης και αγάπης, έχει σημειωθεί μεγάλη πρόοδος στην υπερνίκηση ενός κάποτε τρομερού φραγμού. Λίγο πρωτύτερα, είχε αφαιρεθεί ένας ακόμη φραγμός.

Ξαφνικά Πέφτει το Τείχος του Βερολίνου!

Ο αιφνιδιαστικός χαρακτήρας αυτής της εξέλιξης κατέπληξε τον κόσμο! Άνθρωποι σε όλο τον κόσμο παρακολούθησαν το γεγονός στην τηλεόραση. Στο Βερολίνο, χιλιάδες άτομα πανηγύριζαν ξέφρενα. Ο φραγμός που χώριζε την Ανατολή από τη Δύση είχε αφαιρεθεί. Συνέβη στις 9 Νοεμβρίου 1989.

Είκοσι πέντε και πλέον χρόνια πρωτύτερα, το πρωί της 13ης Αυγούστου 1961, οι πολίτες του Βερολίνου έμειναν άναυδοι καθώς ανακάλυπταν ότι οι αξιωματούχοι του Ανατολικού Βερολίνου κατασκεύαζαν ένα τείχος το οποίο θα χώριζε τον τομέα της πόλης που βρισκόταν υπό τον έλεγχο των κομμουνιστών από την υπόλοιπη πόλη. Το τείχος διχοτομούσε ουσιαστικά το Βερολίνο σε ανατολικό και δυτικό, αντικατοπτρίζοντας έτσι τα κράτη της Ανατολικής και της Δυτικής Γερμανίας. Πιο παραστατικά ίσως από οτιδήποτε άλλο, το Τείχος του Βερολίνου έφτασε στο σημείο να συμβολίζει την πάλη που λάβαινε χώρα ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.

Κατόπιν, στις 12 Ιουνίου 1987, δύο και πλέον χρόνια πριν από τα μνημειώδη γεγονότα του 1989, ο Πρόεδρος των Η.Π.Α. Ρόναλντ Ρίγκαν, σε μια ομιλία που εκφώνησε κοντά στην Πύλη του Βρανδεμβούργου, και με το Τείχος του Βερολίνου στα νώτα του, εξέφρασε την εξής απαίτηση: «Κύριε Γκορμπατσόφ, ανοίξτε αυτή την πύλη. Κύριε Γκορμπατσόφ, κατεδαφίστε αυτό το Τείχος». Υπήρχε, όμως, κάποια ένδειξη ότι θα ικανοποιούνταν το αίτημά του; Μήπως επρόκειτο απλώς για ρητορική του Ψυχρού Πολέμου; Ναι. Μέχρι και στις αρχές του 1989, ο Έριχ Χόνεκερ, ηγέτης του καθεστώτος της Ανατολικής Γερμανίας, είπε, υπό τύπο απάντησης, ότι το Τείχος «θα συνεχίζει να υπάρχει σε 50 και επίσης σε 100 χρόνια».

Και όμως, εντελώς απροσδόκητα και ξαφνικά, η Πύλη του Βρανδεμβούργου άνοιξε και το Τείχος του Βερολίνου κατέρρευσε. Ένα μέλος της οικογένειας Μπέθελ του Ζέλτερς θυμάται ότι παρευρέθηκε στη συνάθροιση το βράδυ της Πέμπτης, 9 Νοεμβρίου, και μόλις επέστρεψε στο σπίτι άνοιξε την τηλεόραση για να δει το νυχτερινό δελτίο ειδήσεων. Με δυσπιστία παρακολούθησε τα ρεπορτάζ τα οποία έδειχναν ότι είχαν ανοίξει τα σύνορα ανάμεσα στο Ανατολικό και στο Δυτικό Βερολίνο. Οι πολίτες του Ανατολικού Βερολίνου έμπαιναν ελεύθερα στο Δυτικό Βερολίνο για πρώτη φορά ύστερα από 27 χρόνια! Δεν πίστευε στα μάτια του: αυτοκίνητα περνούσαν τα σύνορα κορνάροντας για να γιορτάσουν το γεγονός, καθώς ολοένα και περισσότεροι κάτοικοι του Δυτικού Βερολίνου—μερικοί αγουροξυπνημένοι—κατέκλυζαν τους δρόμους στα σύνορα και προσπαθούσαν να αγκαλιάσουν τους απροσδόκητους επισκέπτες τους. Κύλησαν πολλά δάκρυα χαράς. Το τείχος είχε πέσει—κυριολεκτικά μέσα σε μια νύχτα!

Το επόμενο εικοσιτετράωρο, άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έμειναν καρφωμένοι μπροστά στις τηλεοράσεις τους. Εκτυλίσσονταν βαρυσήμαντα ιστορικά γεγονότα. Τι θα σήμαιναν αυτά για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Γερμανία; Τι θα σήμαιναν για τους Μάρτυρες ανά τον κόσμο;

Ένα Τράμπι Έρχεται να μας Επισκεφτεί

Λίγο πριν από τις οχτώ το πρωί του επόμενου Σαββάτου, καθώς ένας Μπεθελίτης πήγαινε στην υπηρεσία του στο Ζέλτερς, συνάντησε ένα άλλο μέλος της οικογένειας Μπέθελ, τον Καρλχάινς Χάρτκοπφ, ο οποίος τώρα υπηρετεί στην Ουγγαρία. Ενθουσιασμένος ο αδελφός είπε: «Είμαι σίγουρος ότι δεν θα περάσει πολύς καιρός πριν εμφανιστούν οι πρώτοι αδελφοί από την Ανατολική Γερμανία εδώ στο Ζέλτερς!» Ο αδελφός Χάρτκοπφ, με το συνηθισμένο ήρεμο και συγκρατημένο τρόπο του, αποκρίθηκε: «Ήρθαν κιόλας». Στην πραγματικότητα, στις πρώτες πρωινές ώρες, δύο αδελφοί είχαν καταφθάσει με το ανατολικογερμανικό αυτοκίνητό τους Τράμπι, δίχρονου κινητήρα, και είχαν παρκάρει έξω από την πύλη του Μπέθελ, περιμένοντας να ανοίξει.

Η είδηση κυκλοφόρησε αμέσως στο Μπέθελ. Ωστόσο, προτού καλά καλά προλάβουν όλοι να δουν και να χαιρετήσουν αυτούς τους απροσδόκητους αλλά καλοδεχούμενους επισκέπτες, αυτοί είχαν πάρει κιόλας το δρόμο της επιστροφής προς την Ανατολική Γερμανία με το αυτοκίνητό τους γεμάτο έντυπα. Μολονότι τα έντυπα βρίσκονταν ακόμη υπό επίσημη απαγόρευση εκεί, όπως και το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά, ο ενθουσιασμός της στιγμής έδωσε στους αδελφούς ανανεωμένο θάρρος. «Πρέπει να επιστρέψουμε πριν από τη συνάθροιση αύριο το πρωί», εξήγησαν. Φανταστείτε τη χαρά της εκκλησίας όταν εμφανίστηκαν αυτοί οι αδελφοί με χαρτοκιβώτια γεμάτα από τα έντυπα που ήταν δυσεύρετα επί τόσον καιρό!

Τις αμέσως επόμενες εβδομάδες, χιλιάδες Ανατολικογερμανοί κατέκλυσαν τα σύνορα και πέρασαν στη Δυτική Γερμανία, πολλοί από αυτούς για πρώτη φορά στη ζωή τους. Απολάμβαναν ολοφάνερα μια ελευθερία κινήσεων την οποία είχαν στερηθεί πολύ καιρό. Στα σύνορα τους υποδέχονταν με ενθουσιώδη τρόπο οι Δυτικογερμανοί. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν επίσης εκεί και χαιρετούσαν τους επισκέπτες—κάνοντας, ωστόσο, κάτι πιο ουσιαστικό από το να εκδηλώνουν απλώς τα συναισθήματά τους. Διένεμαν απλόχερα Βιβλικά έντυπα σε αυτούς τους επισκέπτες από τα ανατολικά.

Σε μερικές παραμεθόριες πόλεις, οι εκκλησίες κατέβαλλαν ειδικές προσπάθειες για να πλησιάσουν τους επισκέπτες Ανατολικογερμανούς. Εφόσον τα έντυπα των Μαρτύρων του Ιεχωβά ήταν απαγορευμένα επί δεκαετίες, πολλά άτομα γνώριζαν λίγα πράγματα για αυτά ή δεν τα γνώριζαν καθόλου. Αντί για έργο από πόρτα σε πόρτα, έγινε της μόδας το έργο «από Τράμπι σε Τράμπι». Οι άνθρωποι αποζητούσαν να ερευνήσουν οτιδήποτε καινούριο, περιλαμβανομένης και της θρησκείας. Σε μερικές περιπτώσεις οι ευαγγελιζόμενοι απλώς έλεγαν: «Πιθανώς να μην έχετε διαβάσει ποτέ αυτά τα δύο περιοδικά, επειδή ήταν απαγορευμένα στη χώρα σας επί σχεδόν 40 χρόνια». Η απάντηση που ακουγόταν συχνά ήταν: «Για να ήταν απαγορευμένα, πρέπει να είναι καλά. Θα τα πάρω». Δύο ευαγγελιζόμενοι στην παραμεθόρια πόλη Χοφ έδωσαν από 1.000 περιοδικά ο καθένας μέσα σε ένα μήνα. Όπως θα αναμέναμε, στις τοπικές και στις γειτονικές εκκλησίες σύντομα εξαντλήθηκαν τα αποθέματα των περιοδικών.

Στο μεταξύ, οι Ανατολικογερμανοί αδελφοί απολάμβαναν τη νεοαποκτηθείσα ελευθερία τους, αν και αρχικά ήταν λίγο επιφυλακτικοί. Ο Βίλφριτ Σρότερ, ο οποίος γνώρισε την αλήθεια το 1972 όταν το έργο ήταν υπό απαγόρευση, θυμάται: «Τις πρώτες λίγες ημέρες αφότου έπεσε το τείχος, φυσικά φοβόμασταν κάπως μήπως και αντιστραφούν ξαφνικά τα πράγματα». Σχεδόν δύο μήνες αργότερα, αυτός παρακολούθησε μια συνέλευση στην Αίθουσα Συνελεύσεων του Βερολίνου. Σχετικά με εκείνη τη συνέλευση, αργότερα ανέφερε: «Το γεγονός ότι μπορούσα να συναναστραφώ με τόσους αδελφούς με συγκίνησε βαθύτατα. Είχα δάκρυα στα μάτια καθώς ψέλναμε τους ύμνους της Βασιλείας, και το ίδιο συνέβαινε σε πολλούς άλλους. Η χαρά που ένιωθα καθώς παρακολουθούσα τη συνέλευση σε “ζωντανή μετάδοση” ήταν απερίγραπτη».

Παρόμοια λόγια εκτίμησης αναφέρει ο Μάνφρεντ Τάμε. Κατά τη διάρκεια της απαγόρευσης, οι συναθροίσεις ήταν μικρές και δεν χρειάζονταν ηχητικά μηχανήματα. Αλλά τώρα, λέει: «Αν και ήμουν ειδικός σκαπανέας πάνω από 30 χρόνια, για πρώτη φορά στη ζωή μου μίλησα από μικρόφωνο. Ακόμη θυμάμαι πόσο τρομοκρατήθηκα όταν άκουσα τη φωνή μου από τα μεγάφωνα». Εντούτοις, λέει ο ίδιος, «ήταν υπέροχο ξαφνικά να κάθεσαι μαζί με ολόκληρη την εκκλησία σε μια νοικιασμένη αίθουσα».

Ήταν επίσης ανταμειφτικό να ακούει κανείς άλλες φωνές, σαν και αυτήν που άκουσε ο Μάνφρεντ λίγους μήνες αργότερα. Σύμφωνα με τον ίδιο: «Τον Ιανουάριο του 1990, βρισκόμουν μέσα σε μια σάουνα για ιατρική θεραπεία. Εκεί συνάντησα έναν πρώην εντεταλμένο πράκτορα της Εθνικής Αστυνομικής Δύναμης. Στη διάρκεια μιας φιλικής συζήτησης, εκείνος είπε: “Μάνφρεντ, τώρα καταλαβαίνω ότι κυνηγούσαμε λάθος ανθρώπους”».

Αφθονία Πνευματικής Τροφής!

«Ο άνθρωπος πρέπει να ζει, όχι μόνο με ψωμί, αλλά με κάθε λόγο που βγαίνει από το στόμα του Ιεχωβά». Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά παντού είναι καλά εξοικειωμένοι με αυτή τη θεμελιώδη αλήθεια την οποία παρέθεσε ο Ιησούς Χριστός από τις θεόπνευστες Εβραϊκές Γραφές. (Ματθ. 4:4· Δευτ. 8:3) Με τη στοργική βοήθεια της διεθνούς αδελφότητας, ακόμη και στα χρόνια της απαγόρευσης, οι Μάρτυρες στην Ανατολική Γερμανία λάβαιναν πνευματική τροφή, αλλά σε περιορισμένες ποσότητες. Πόσο λαχταρούσαν να έχουν και αυτοί την πνευματική αφθονία την οποία απολάμβαναν οι αδελφοί τους σε άλλες χώρες!

Μόλις έπεσε το Τείχος του Βερολίνου, κάποιοι Μάρτυρες άρχισαν να μεταφέρουν ποσότητες εντύπων στα ανατολικά. Περίπου τέσσερις μήνες αργότερα, στις 14 Μαρτίου 1990, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αναγνωρίστηκαν επίσημα στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας. Τώρα η Εταιρία μπορούσε πλέον να διευθετήσει άμεσα αποστολές εντύπων. Στις 30 Μαρτίου ένα φορτηγό με 25 τόνους πνευματική τροφή έφυγε από το συγκρότημα του Ζέλτερς και κατευθύνθηκε προς τα ανατολικά. Το Βιβλίο Έτους της Μπριτάνικα 1991 (1991 Britannica Book of the Year) αργότερα ανέφερε: «Μέσα σε δύο μόλις μήνες, το γραφείο τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά στη Δυτική Γερμανία έστειλε 275 τόνους Βιβλικά έντυπα, περιλαμβανομένων και 115.000 Γραφών, στην Ανατολική Γερμανία και μόνο».

Περίπου εκείνον τον καιρό, ένας αδελφός από τη Λειψία έγραψε σε κάποιον ομόπιστό του στη Δυτική Γερμανία: «Πριν από μία εβδομάδα κάναμε ακόμη μυστικές εισαγωγές της τροφής σε μικρές ποσότητες· σύντομα πρόκειται να ξεφορτώσουμε ένα φορτηγό με τέσσερις ολόκληρους τόνους!»

«Η πρώτη αποστολή εντύπων έφτασε τόσο σύντομα», αναπολεί ο Χάινς Γκέρλαχ από το Κέμνιτς, «ώστε δεν προλάβαμε καλά καλά να προετοιμαστούμε. Μετά την άφιξη της πρώτης αποστολής, με δυσκολία έβρισκα το κρεβάτι μου—όλη η κρεβατοκάμαρά μου ήταν γεμάτη χαρτοκιβώτια. Ένιωθα σαν να κοιμόμουν σε θησαυροφυλάκιο».

Οι αδελφοί στο Ζέλτερς ένιωσαν και αυτοί σε κάποιο βαθμό τι σήμαιναν οι νέες περιστάσεις για εκείνους που έζησαν τόσον καιρό χωρίς τα πράγματα που οι ελεύθεροι Μάρτυρες πολλές φορές θεωρούν δεδομένα. Ένας από τους επισκόπους του τυπογραφείου αναφέρει: «Κάποιος ηλικιωμένος, απλά ντυμένος αδελφός στάθηκε και κοίταζε ένα από τα πιεστήριά μας. Οι αδελφοί με τους οποίους ξεναγούνταν είχαν ήδη προχωρήσει, αλλά εκείνος κοντοστεκόταν, απορροφημένος στις σκέψεις του, καθώς έβλεπε τα περιοδικά να βγαίνουν σαν χείμαρρος από το πιεστήριο με μεγάλη ταχύτητα. Με δάκρυα στα μάτια, πλησίασε έναν από τους αδελφούς· ολοφάνερα, ήταν βαθιά συγκινημένος. Προσπάθησε να πει μερικά λόγια σε σπασμένα γερμανικά αλλά η φωνή του ράγισε. Ωστόσο, καταλαβαίναμε το χαμόγελό του καθώς έβγαλε μερικά φύλλα χαρτιού από την εσωτερική τσέπη του σακακιού του, μας τα έδωσε και έφυγε βιαστικά. Τι μας είχε δώσει; Μια πολύ δυσανάγνωστη Σκοπιά στη ρωσική η οποία είχε αντιγραφεί σε σελίδες σχολικού τετραδίου. Πόσος χρόνος χρειάστηκε για να γίνει αυτό το αντίτυπο του περιοδικού; Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε, αλλά ήταν σίγουρα εκατοντάδες φορές περισσότερος από το κλάσμα του δευτερολέπτου που χρειαζόμαστε εμείς για να παραγάγουμε ένα περιοδικό στο πιεστήριο».

Δεν χρειαζόταν πια να εξυπηρετούνται οι Μάρτυρες σε κάθε όμιλο μελέτης με λίγα περιοδικά μικρού μεγέθους ή γραμμένα στο χέρι, τα οποία θα μπορούσαν να κρατήσουν για μερικές μόνο ημέρες. Τώρα είχαν όλοι το προσωπικό τους αντίτυπο—με πολύχρωμες εικόνες—καθώς και επιπρόσθετα αντίτυπα για χρήση στην υπηρεσία αγρού.

Η Προσαρμογή στην Ελευθερία Λατρείας

Η μεγαλύτερη ελευθερία παρουσίαζε τις δικές της προκλήσεις. Το κήρυγμα υπό κυβερνητική απαγόρευση απαιτούσε θάρρος. Δίδασκε επίσης εκείνους που συμμετείχαν σε αυτό να στηρίζονται πλήρως στον Ιεχωβά. Ωστόσο, μετά την άρση της απαγόρευσης, ο Ραλφ Σβαρτς, ένας Χριστιανός πρεσβύτερος στο Λίμπαχ Ομπερφρόνα, είπε: «Πρέπει να προσέχουμε περισσότερο ώστε να μην παρεκκλίνουμε εξαιτίας του υλισμού και των ανησυχιών της ζωής». Αφότου ενσωματώθηκε η Ανατολική Γερμανία στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία τον Οκτώβριο του 1990, μερικές οικογένειες Μαρτύρων στο ανατολικό τμήμα της χώρας μετακόμισαν σε πιο ταπεινές κατοικίες για να μπορούν να πληρώνουν το ενοίκιο χωρίς να χρειάζεται να εργάζονται υπερωρίες και να χάνουν συναθροίσεις, όταν τα ενοίκια αυξήθηκαν.—Ματθ. 6:22, 24.

Ακόμη και στα δύσκολα χρόνια της κομμουνιστικής διακυβέρνησης, οι αδελφοί συνέχιζαν να συμμετέχουν στη διακονία αγρού. Έκαναν ακόμη και έργο από σπίτι σε σπίτι—αλλά διακριτικά, πηγαίνοντας ίσως σε ένα σπίτι κάποιου οικοδομικού τετραγώνου και κατόπιν σε άλλο οικοδομικό τετράγωνο για να επισκεφτούν άλλο σπίτι. Μερικοί το έκαναν αυτό ακόμη και όταν ο κίνδυνος φυλάκισης ήταν πολύ μεγάλος. Ο Μάρτιν Γιαν, ο οποίος ήταν μόνο 11 χρονών όταν επιβλήθηκε η απαγόρευση, εξήγησε μερικές από τις αλλαγές που αντιμετώπιζαν τώρα: «Οι τομείς έπρεπε να χωριστούν ξανά από την αρχή για να μπορούν τώρα οι ευαγγελιζόμενοι να επισκέπτονται ολόκληρα τμήματα κατοικιών. Είχαμε συνηθίσει την παλιά μέθοδο, κάνοντας έργο μόνο σε ορισμένους αριθμούς κατοικιών ή σε ορισμένους ορόφους. Αυτός ήταν ο συνηθισμένος τρόπος επί τόσον καιρό ώστε χρειάστηκε να κάνουμε υπομονή με εκείνους που δυσκολεύονταν να προσαρμοστούν. Κάτι καινούριο, τόσο για τους ευαγγελιζομένους όσο και για τους ενδιαφερομένους, ήταν το γεγονός ότι δεν δανείζαμε πια τα έντυπα αλλά τα δίναμε στους ανθρώπους. Επειδή είχαμε συνηθίσει διαφορετικά, μερικές φορές οι ευαγγελιζόμενοι είχαν περισσότερα έντυπα στην τσάντα τους μετά την υπηρεσία αγρού από όσα είχαν στην αρχή».

Σημειώθηκαν επίσης αλλαγές στη νοοτροπία των ανθρώπων. Στα χρόνια της απαγόρευσης, πολλοί άνθρωποι θεωρούσαν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά ήρωες επειδή οι Μάρτυρες είχαν το θάρρος να υπερασπιστούν τις πεποιθήσεις τους. Έτσι κέρδισαν το σεβασμό του κόσμου. Όταν αποκτήθηκε μεγαλύτερη ελευθερία, πολλοί υποδέχονταν τους Μάρτυρες με κάποιον ενθουσιασμό. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, όμως, τα πράγματα άλλαξαν. Οι άνθρωποι απορροφήθηκαν από τον τρόπο ζωής που συνεπάγεται η οικονομία της αγοράς. Μερικοί άρχισαν να θεωρούν τις επισκέψεις των Μαρτύρων διατάραξη της ειρήνης και της ησυχίας τους, ακόμη και ενοχλητικές.

Η μαρτυρία ενόσω το έργο βρισκόταν υπό απαγόρευση χρειαζόταν θάρρος. Η προσαρμογή σε αυτές τις νέες περιστάσεις δεν απαιτούσε λιγότερη αποφασιστικότητα. Μάλιστα, πολλοί Μάρτυρες συμφωνούν με αυτά που είπε κάποιος επίσκοπος από μια χώρα της Δυτικής Ευρώπης, όπου το έργο ήταν επί μεγάλο χρονικό διάστημα απαγορευμένο: «Το να κάνουμε το έργο υπό απαγόρευση είναι πιο εύκολο από το να το κάνουμε όταν είμαστε ελεύθεροι».

Η Εναντίωση Δεν Επιβραδύνει το Έργο

Μολονότι το κήρυγμα των καλών νέων στην Ανατολική Γερμανία ξεκίνησε με ανανεωμένο ενθουσιασμό, οι κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου δεν εκδήλωσαν έντονη ανησυχία αρχικά. Ωστόσο, όταν έγινε φανερό ότι οι άνθρωποι πράγματι άκουγαν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, αυξήθηκε η δυσφορία των κληρικών. Σύμφωνα με την εφημερίδα Ντόιτσες Αλγκεμάινες Ζόνταγκσμπλατ (Deutsches Allgemeines Sonntagsblatt), ένας κληρικός από τη Δρέσδη, ο οποίος θεωρούσε τον εαυτό του ειδικό επί των θρησκειών, ισχυρίστηκε ότι «οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι σαν το Κομμουνιστικό Κόμμα». Έτσι λοιπόν, αντί να ισχυρίζονται οι κληρικοί ότι οι Μάρτυρες ήταν Αμερικανοί κατάσκοποι που εναντιώνονται στον κομμουνισμό, όπως έκαναν στη δεκαετία του 1950, τώρα προσπαθούσαν να συνδέσουν τους Μάρτυρες με τους κομμουνιστές. Βέβαια, οι άνθρωποι οι οποίοι γνώριζαν πως η κομμουνιστική κυβέρνηση είχε απαγορεύσει το έργο των Μαρτύρων επί 40 χρόνια καταλάβαιναν ότι επρόκειτο για χονδροειδή κακοπαράσταση.

Ποιος ήταν ο στόχος τους; Οι κληρικοί έλπιζαν ότι θα απαγορευόταν ξανά το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά, ακριβώς όπως συνέβη κατά τη ναζιστική εποχή και ξανά υπό την κομμουνιστική διακυβέρνηση. Αν και ορισμένα θρησκευτικά στοιχεία, υποστηριζόμενα από αποστατικές δυνάμεις, επιχείρησαν να εμποδίσουν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά από το να απολαμβάνουν τις συνταγματικά κατοχυρωμένες ελευθερίες τους, οι Μάρτυρες χρησιμοποιούσαν στο πλήρες κάθε ευκαιρία για να δίνουν μαρτυρία, όπως τους είχε προστάξει ο Ιησούς Χριστός.—Μάρκ. 13:10.

Άτομα τα Οποία Ενστερνίστηκαν την Αλήθεια

Ανάμεσα σε εκείνους που ανταποκρίθηκαν στο άγγελμα της Βασιλείας ήταν μερικοί οι οποίοι ήταν πλήρως αναμειγμένοι με το παλιό σύστημα. Επί 38 χρόνια, ο Έγκον ήταν αστυνομικός στην Ανατολική Γερμανία. Δεν χάρηκε καθόλου όταν η σύζυγός του άρχισε να μελετάει με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ωστόσο, εντυπωσιάστηκε από τη φιλική, στοργική και πειθαρχημένη συμπεριφορά τους, καθώς και από τα επίκαιρα άρθρα του Ξύπνα! που έφερναν συχνά στο σπίτι του. Καθώς παρακολουθούσε μια ημέρα ειδικής συνέλευσης με τη σύζυγό του, συγκλονίστηκε όταν ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με κάποιον αδελφό τον οποίο είχε συλλάβει κάποτε. Μπορούμε εύκολα να φανταστούμε ότι ένιωσε αμηχανία, ναι, ακόμη και τύψεις. Αλλά, παρά τα όσα είχαν συμβεί στο παρελθόν, αναπτύχθηκε φιλία ανάμεσά τους. Τώρα, τόσο ο Έγκον όσο και η σύζυγός του είναι βαφτισμένοι Μάρτυρες.

Επί 19 χρόνια, ο Γκούντερ ήταν μέλος της Κρατικής Υπηρεσίας Ασφάλειας και είχε αποκτήσει το βαθμό του ταγματάρχη. Πικραμένος και απογοητευμένος καθώς ήταν μετά την κατάρρευση του συστήματος για το οποίο είχε εργαστεί τόσα χρόνια, συνάντησε για πρώτη φορά τους Μάρτυρες το 1991. Εντυπωσιάστηκε από τη διαγωγή τους και από την κατανόηση που έδειξαν για τον ίδιο και για τα προβλήματά του. Άρχισε Γραφική μελέτη και, αν και άθεος, τελικά πείστηκε ότι ο Θεός υπάρχει. Το 1993 ήταν έτοιμος για βάφτισμα. Σήμερα χαίρεται καθώς υποστηρίζει ενεργά τη Βασιλεία του Θεού.

Κάποιος άλλος άντρας, ο οποίος δεν πίστευε στον Θεό και ήταν πλήρως πεπεισμένος ότι ο κομμουνισμός ήταν η μόνη ελπίδα της ανθρωπότητας, διείσδυσε χωρίς κανέναν ενδοιασμό στην οργάνωση του Ιεχωβά με σκοπό να μεταφέρει πληροφορίες για τις δραστηριότητές τους στην Κρατική Υπηρεσία Ασφάλειας. Αφού «βαφτίστηκε» το 1978, έζησε ένα ψέμα επί δέκα χρόνια. Τώρα, όμως, παραδέχεται: «Η συμπεριφορά των Μαρτύρων του Ιεχωβά, την οποία γνώρισα από πρώτο χέρι, και η μελέτη των βιβλίων Δημιουργία και Αποκορύφωμα της Αποκάλυψης με έπεισαν ότι πολλά από αυτά που λένε οι εχθροί για τους Μάρτυρες δεν αληθεύουν. Υπάρχουν συντριπτικές αποδείξεις σχετικά με την ύπαρξη ενός Δημιουργού». Λίγο πριν πέσει το Τείχος του Βερολίνου, αυτός αντιμετώπισε μια δύσκολη απόφαση: ή να βρει μια δικαιολογία για να αποσυρθεί από το λαό του Ιεχωβά και να συνεχίσει να υποστηρίζει ένα σύστημα στο οποίο δεν πίστευε πια ή να παραδεχτεί ότι ήταν προδότης και κατόπιν να προσπαθήσει να γίνει γνήσιος υπηρέτης του Ιεχωβά. Επέλεξε το δεύτερο. Η ειλικρινής του μετάνοια οδήγησε σε Γραφική μελέτη και σε δεύτερο βάφτισμα, το οποίο βασιζόταν αυτή τη φορά σε ακριβή γνώση και αληθινή αφιέρωση.

Τώρα Μπορούσαν να Μιλήσουν για Ό,τι Πέρασαν

Όταν άρθηκε η απαγόρευση, οι Μάρτυρες από το ανατολικό τμήμα της χώρας μπορούσαν να μιλούν πιο ελεύθερα για τις εμπειρίες τους υπό την κομμουνιστική διακυβέρνηση. Κατά τη διάρκεια της τελετής αφιέρωσης ενός διοικητικού κτιρίου των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Βερολίνο στις 7 Δεκεμβρίου 1996, αρκετοί πρεσβύτεροι οι οποίοι είχαν διαδραματίσει ζωτικό ρόλο στο να διατηρήσουν το ποίμνιο στην Ανατολική Γερμανία πνευματικά ισχυρό, ξαναθυμήθηκαν το παρελθόν.

Ο Βόλφγκανγκ Μάιζε, Μάρτυρας επί 50 χρόνια, θυμάται τι συνέβη τον Ιούνιο του 1951, όταν ήταν 20 χρονών. Σε μια πολύκροτη παρωδία δίκης, καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια φυλάκιση. Καθώς οδηγούσαν αυτόν και άλλους καταδικασμένους αδελφούς έξω από την αίθουσα του δικαστηρίου, περίπου 150 Μάρτυρες που επίσης παρακολούθησαν τη δίκη τούς περικύκλωσαν, τους έσφιξαν τα χέρια και άρχισαν να ψέλνουν έναν ύμνο της Βασιλείας. Ξεπρόβαλαν κεφάλια από όλα τα παράθυρα του δικαστικού μεγάρου καθώς οι άνθρωποι προσπαθούσαν να δουν τι συμβαίνει. Οι αρχές δεν ήθελαν να αφήσουν τέτοιου είδους εντυπώσεις στο μυαλό του κοινού. Έτσι δεν επαναλήφθηκαν τέτοιου είδους δίκες σε βάρος των Μαρτύρων.

Ο Έγκον Ρινγκ θυμάται ότι στις πρώτες ημέρες της απαγόρευσης δακτυλογραφούσαν άρθρα της Σκοπιάς βγάζοντας έξι ως εννιά αντίγραφα με καρμπόν. «Προκειμένου να προμηθεύονται οι εκκλησίες την πνευματική τροφή, ένας αδελφός από το Δυτικό Βερολίνο, οδηγός φορτηγού ο οποίος πηγαινοερχόταν ανάμεσα στο Δυτικό Βερολίνο και στην Ανατολική Γερμανία, έθεσε τον εαυτό του στη διάθεσή μας. Η “τροφή” μεταφερόταν γρήγορα—μέσα σε τρία ή τέσσερα δευτερόλεπτα—τη στιγμή που μεταφέρονταν δύο μεγάλα πάνινα αρκουδάκια ίδιου μεγέθους από το ένα όχημα στο άλλο. Αφού έφταναν στο σπίτι, οι αδελφοί τούς “άδειαζαν” τα στομάχια για να έρθουν στο φως σημαντικά μηνύματα και πληροφορίες σχετικά με νέους διορισμούς».—Παράβαλε Ιεζεκιήλ 3:3.

Αναφέρθηκαν εμπειρίες όσον αφορά το θάρρος των ατόμων που προμηθεύονταν έντυπα από το Δυτικό Βερολίνο πριν κατασκευαστεί το τείχος και τα εισήγαν κρυφά στην Ανατολική Γερμανία. Υπήρχε, βέβαια, η πιθανότητα να διακοπεί κάποτε η πρόσβαση στο Δυτικό Βερολίνο. Ένας αριθμός αδελφών από την Ανατολική Γερμανία προσκλήθηκαν σε μια συνάθροιση στις 25 Δεκεμβρίου 1960 για να συζητήσουν αυτό ακριβώς το ενδεχόμενο. «Ήταν προφανώς κατεύθυνση του Ιεχωβά», ανέφερε ο αδελφός Μάιζε, «διότι στις 13 Αυγούστου 1961, όταν κατασκευάστηκε ξαφνικά το τείχος, η οργάνωσή μας ήταν προετοιμασμένη».

Ο Χέρμαν Λάουμπε ανέφερε ότι ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με την αλήθεια ως αιχμάλωτος πολέμου στη Σκωτία. Πίσω στην Ανατολική Γερμανία, όταν τέθηκε σε ισχύ η απαγόρευση, διέκρινε ότι υπήρχε ανάγκη να προμηθεύονται οι αδελφοί όσο το δυνατόν περισσότερη πνευματική τροφή. Έτσι οι Μάρτυρες ξεκίνησαν την εκτύπωση μόνοι τους, χρησιμοποιώντας ένα αυτοσχέδιο πιεστήριο. «Αλλά και το καλύτερο πιεστήριο είναι άχρηστο χωρίς χαρτί», είπε ο αδελφός Λάουμπε καθώς θυμήθηκε την ημέρα που του είπαν ότι είχαν χαρτί μόνο για τρία ακόμη τεύχη. Τι θα έκαναν τώρα;

Ο αδελφός Λάουμπε συνέχισε: «Μερικές ημέρες αργότερα, ακούσαμε κάποιον να χτυπάει το πρόστεγο του σπιτιού. Ήταν ένας αδελφός από το Μπάουτσεν ο οποίος είπε: “Τυπογράφος δεν είσαι; Υπάρχουν αρκετά ρολά χαρτί εφημερίδας πεταμένα στο σκουπιδότοπο του Μπάουτσεν, υπολείμματα από το τυπογραφείο της εφημερίδας, και σκοπεύουν να τα θάψουν. Μπορείτε να τα χρησιμοποιήσετε;”»

Οι αδελφοί δεν έχασαν χρόνο. «Το ίδιο βράδυ συγκεντρώσαμε μια ομάδα και ξεκινήσαμε για το Μπάουτσεν. Όχι, δεν επρόκειτο για μερικά ρολά αλλά για περίπου δύο τόνους χαρτί! Φαίνεται σχεδόν απίστευτο ότι τα σαραβαλάκια μας κατάφεραν να μεταφέρουν όλο αυτό το χαρτί, αλλά έτσι συνέβη, και μάλιστα έγινε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Είχαμε λοιπόν αρκετό χαρτί για να συνεχίσουμε την παραγωγή μας μέχρις ότου η Εταιρία διευθέτησε να μας προμηθεύει έντυπα σε λεπτό χαρτί και με μικρά γράμματα».

Εξαιτίας των περιστάσεων έπρεπε με μεγάλη προσοχή να κρατούμε τα ονόματα των μελών του ποιμνίου μυστικά. Ο Ρολφ Χίντερμαϊερ αφηγήθηκε: «Κάποτε, αφού είχα συναντήσει τους αδελφούς, με συνέλαβαν και με πήγαν σε κάποιο κτίριο για ανάκριση. Είχα πολλά χαρτάκια στα οποία ήταν γραμμένες διευθύνσεις και άλλες πληροφορίες. Μόλις φτάσαμε, έπρεπε να ανέβουμε μια στρογγυλή σκάλα. Αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να καταπιώ τα χαρτάκια. Ήταν, όμως, πολλά και αυτό πήρε κάποιο χρόνο. Στην κορυφή της σκάλας, οι αξιωματικοί κατάλαβαν τι έκανα και με έπιασαν από το λαιμό. Έβαλα και εγώ τα χέρια μου στο λαιμό μου και τραύλισα: “Επιτέλους, τα κατάπια”. Μόλις το άκουσαν αυτό με άφησαν, πράγμα το οποίο μου έδωσε την ευκαιρία να τα καταπιώ στ’ αλήθεια, τώρα που τα κομματάκια ήταν πιο μικρά και είχαν μουσκέψει».

Ο Χορστ Σλόισνερ γνώρισε την αλήθεια στα μέσα της δεκαετίας του 1950, τότε που ο διωγμός ήταν πιο έντονος παρά ποτέ, γι’ αυτό ήξερε τι έλεγε όταν δήλωσε: «Σίγουρα, ο Ιεχωβά Θεός προστάτεψε στοργικά τους υπηρέτες του στη διάρκεια των σχεδόν 40 ετών που βρίσκονταν υπό απαγόρευση».

Εορτασμός Νίκης στο Βερολίνο

Τώρα που η εποχή της καταδυνάστευσης από τους κομμουνιστές ανήκε στο παρελθόν, οι αδελφοί ένιωθαν την ανάγκη να γιορτάσουν την περίσταση. Πάνω από όλα, λαχταρούσαν να εκφράσουν στον Ιεχωβά σε δημόσια σύναξη την ευγνωμοσύνη τους για την ευκαιρία που τους δινόταν τώρα να τον υπηρετούν με μεγαλύτερη ελευθερία.

Μόλις έπεσε το Τείχος του Βερολίνου το Νοέμβριο του 1989, το Κυβερνών Σώμα έδωσε την κατεύθυνση να αρχίσουν να γίνονται σχέδια για τη διεξαγωγή διεθνούς συνέλευσης στο Βερολίνο. Διορίστηκαν αμέσως οι αδελφοί που θα διοργάνωναν τη συνέλευση. Στις 14 Μαρτίου 1990, νωρίς το βράδυ, προγραμματίστηκε να συναντηθεί αυτή η ομάδα για να συζητήσει τις διευθετήσεις της συνέλευσης. Ο Χέλμουτ Μάρτιν θυμάται ακόμη πως ο διορισμένος επίσκοπος συνέλευσης, ο Ντίτριχ Φέρστερ, του ζήτησε να ανακοινώσει στους συγκεντρωμένους αδελφούς ότι νωρίτερα εκείνη την ημέρα οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν αναγνωριστεί επίσημα στην Ανατολική Γερμανία. Ναι, η απαγόρευση είχε αρθεί επίσημα!

Εφόσον τα σχέδια για τη συνέλευση γίνονταν κάπως αργά, το Ολυμπιακό Στάδιο δεν ήταν πια διαθέσιμο τα σαββατοκύριακα. Γι’ αυτό προγραμματίστηκε να γίνει η συνέλευση από την Τρίτη ως την Παρασκευή, 24-27 Ιουλίου. Όταν παραδόθηκε το στάδιο στους αδελφούς, αυτοί είχαν μόνο μία ημέρα για να προετοιμάσουν τις εγκαταστάσεις και λίγες μόνο ώρες για την αποσυναρμολόγηση στο τέλος.

Έτσι, τη Δευτέρα, 23 Ιουλίου, εκατοντάδες εθελοντές βρίσκονταν ήδη στο στάδιο από τις πέντε το πρωί. Ο Γκρέγκορ Ράιχαρτ, μέλος της οικογένειας Μπέθελ στο Ζέλτερς, θυμάται ότι «οι αδελφοί από την Ανατολική Γερμανία επιδόθηκαν στην εργασία με κέφι, λες και ασχολούνταν με αυτά τα πράγματα χρόνια ολόκληρα». Κάποιος υπεύθυνος του σταδίου αργότερα σχολίασε ότι χάρηκε που «για πρώτη φορά καθαρίστηκε το στάδιο τόσο καλά».

Περίπου 9.500 Ανατολικογερμανοί ταξίδεψαν για τη συνέλευση με 13 ναυλωμένα τρένα. Άλλοι ήρθαν με 200 ναυλωμένα πούλμαν. Κάποιος πρεσβύτερος αναφέρει πως, όταν έκανε τις διευθετήσεις για ένα από τα ναυλωμένα τρένα, είπε στον αρμόδιο σιδηροδρομικό υπάλληλο ότι σχεδίαζαν να έρθουν τρία τρένα από την περιοχή της Δρέσδης και μόνο. Ο υπάλληλος γούρλωσε τα μάτια του από κατάπληξη και ρώτησε: «Υπάρχουν στ’ αλήθεια τόσοι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Ανατολική Γερμανία;»

Για όσους ταξίδεψαν με ναυλωμένο τρένο, η συνέλευση άρχισε πριν φτάσουν καν στο Βερολίνο. «Συγκεντρωθήκαμε στο σιδηροδρομικό σταθμό του Κέμνιτς για να επιβιβαστούμε στο τρένο που είχαμε κλείσει», θυμάται ο Χάραλντ Πέσλερ, ένας πρεσβύτερος από το Λίμπαχ Ομπερφρόνα. «Το ταξίδι προς το Βερολίνο θα μείνει αξέχαστο. Ύστερα από τη μακρόχρονη απαγόρευση, κατά την οποία συνεχίζαμε τη δραστηριότητά μας σε μικρές ομάδες υπό την επιφάνεια, ήταν ξαφνικά δυνατόν να δούμε τόσους αδελφούς συγχρόνως. Στη διάρκεια όλου του ταξιδιού, κάναμε παρέα στα διάφορα βαγόνια του τρένου, μιλώντας σε αδελφούς τους οποίους δεν είχαμε δει χρόνια ολόκληρα, ναι, ακόμη και δεκαετίες. Ήταν απερίγραπτη η χαρά μας καθώς ξαναβρίσκαμε ο ένας τον άλλον. Ο χρόνος είχε αφήσει τα σημάδια του πάνω τους, αλλά αυτοί είχαν υπομείνει πιστά. Μας υποδέχτηκαν στο σταθμό Λίχτενμπεργκ του Βερολίνου και μας ανακοινώθηκε από τα μεγάφωνα να συγκεντρωθούμε σε διάφορα σημεία όπου μας περίμεναν οι αδελφοί μας από το Βερολίνο κρατώντας μεγάλες επιγραφές. Ήταν μια εντελώς καινούρια εμπειρία—βγήκαμε από την ανωνυμία! Ζήσαμε προσωπικά αυτά για τα οποία μέχρι τότε είχαμε μόνο διαβάσει ή ακούσει: Είμαστε αληθινά μια μεγάλη διεθνής αδελφότητα!»

Είναι γεγονός ότι για πολλούς Μάρτυρες αυτή ήταν η πρώτη τους συνέλευση. «Συγκινηθήκαμε όλοι όταν λάβαμε την πρόσκληση», θυμάται ο Βίλφριτ Σρότερ. Επειδή συμβόλισε την αφιέρωσή του το 1972, τότε που το έργο βρισκόταν υπό απαγόρευση, μπορούμε να καταλάβουμε τα συναισθήματά του. «Εβδομάδες νωρίτερα, επικρατούσε σε όλους ζωηρή προσμονή. Προσωπικά, δεν είχα νιώσει ποτέ κάτι τέτοιο, και το ίδιο αλήθευε και για πολλούς άλλους αδελφούς. Ήταν απλώς ασύλληπτο για εμάς το ότι θα βλέπαμε μια διεθνή αδελφότητα συγκεντρωμένη σε ένα τεράστιο στάδιο».

Πόσες φορές δεν λαχταρούσαν οι αδελφοί που ζούσαν στο Ανατολικό Βερολίνο να διασχίσουν την πόλη, μια απόσταση λίγων χιλιομέτρων, και να παρευρεθούν σε συνελεύσεις μαζί με τους αδελφούς τους! Τώρα μπορούσαν επιτέλους να το κάνουν αυτό.

Περίπου 45.000 άτομα από 64 χώρες ήταν παρόντα. Ανάμεσά τους ήταν εφτά μέλη του Κυβερνώντος Σώματος. Είχαν έρθει για να χαρούν μαζί με τους Χριστιανούς αδελφούς τους από την Ανατολική Γερμανία σε αυτή τη βαρυσήμαντη περίσταση. Σε αυτό το στάδιο είχε επιχειρήσει το Τρίτο Ράιχ να χρησιμοποιήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 για να εντυπωσιάσει τον κόσμο με τα επιτεύγματά του. Τώρα αντηχούσαν ξανά στο στάδιο βροντερά χειροκροτήματα, αν και αυτή τη φορά δεν εξυμνούνταν κάποιοι αθλητές ούτε εκδηλωνόταν εθνική υπερηφάνεια. Επρόκειτο για μέλη της αληθινά ευτυχισμένης διεθνούς οικογένειας του λαού του Ιεχωβά, και με το χειροκρότημά τους εξέφραζαν ευγνωμοσύνη στον Ιεχωβά και εκτίμηση για τις πολύτιμες αλήθειες που υπάρχουν στο Λόγο του. Σε αυτή την περίσταση, 1.018 άτομα παρουσιάστηκαν για βάφτισμα, και οι περισσότεροι από αυτούς είχαν γνωρίσει την αλήθεια στην Ανατολική Γερμανία όταν το έργο ήταν υπό απαγόρευση.

Από τους παρόντες, εκείνοι που μπορούσαν ίσως να συμμεριστούν καλύτερα τα συναισθήματα των Ανατολικογερμανών αδελφών ήταν οι περίπου 4.500 ενθουσιώδεις εκπρόσωποι από την Πολωνία, τη γείτονα χώρα της Ανατολικής Γερμανίας. Και αυτοί είχαν υπομείνει χρόνια ολόκληρα υπό απαγόρευση και μόλις πρόσφατα είχαν την πρώτη τους μεγάλη συνέλευση ύστερα από πολλά χρόνια. Ένας Πολωνός Μάρτυρας αργότερα έγραψε: «Οι αδελφοί από την Πολωνία εκτιμούν βαθιά το αυτοθυσιαστικό πνεύμα των δυτικών γειτόνων τους, οι οποίοι τους παρείχαν δωρεάν καταλύματα, τροφή και μεταφορά προς και από το χώρο της συνέλευσης· χωρίς αυτά θα ήταν αδύνατον για πολλούς από εμάς να έρθουμε».

Οι αδελφοί από τη Δυτική Γερμανία, οι οποίοι είχαν συνηθίσει να απολαμβάνουν συνελεύσεις ελεύθερα, εντυπωσιάστηκαν βαθιά. «Ήταν συγκινητικό να βλέπουμε κάποιους ηλικιωμένους πιστούς αδελφούς μας—πολλοί από τους οποίους υπέστησαν διωγμό, όχι μόνο στη διάρκεια των 40 ετών της κομμουνιστικής διακυβέρνησης, αλλά και στη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ—να κάθονται στις θέσεις των επισήμων, εκεί όπου καθόταν κάποτε ο Αδόλφος Χίτλερ και άλλοι υψηλόβαθμοι Ναζί», σχολίασε ο Κλάους Φάιγκε, μέλος της οικογένειας Μπέθελ του Ζέλτερς. Αυτό το εκλεκτό τμήμα του σταδίου είχε κρατηθεί στοργικά για τους ηλικιωμένους και τους ανάπηρους. Τι χαρακτηριστικό σύμβολο της Βασιλείας του Θεού, η οποία είχε τώρα θριαμβεύσει εναντίον των πολιτικών δυνάμεων που είχαν συνωμοτήσει για να διακόψουν την πορεία της προς την τελική νίκη!

Παρέχονται Τόποι Συνάθροισης

Αμέσως μετά την άρση της απαγόρευσης στην Ανατολική Γερμανία, έγιναν διευθετήσεις για να ωφεληθούν οι αδελφοί εκεί από το τακτικό πρόγραμμα των συνελεύσεων το οποίο απολαμβάνουν οι υπηρέτες του Ιεχωβά σε όλο τον κόσμο. Πριν ακόμη αναδιοργανωθούν πλήρως οι περιοχές, προσκλήθηκαν οι εκκλησίες να παρακολουθήσουν ημέρες ειδικής συνέλευσης και συνελεύσεις περιοχής στη Δυτική Γερμανία. Στην αρχή, οι ευαγγελιζόμενοι που παρευρίσκονταν ήταν οι μισοί από τη Δυτική Γερμανία και οι άλλοι μισοί από την Ανατολική Γερμανία. Αυτό ενίσχυσε τους δεσμούς της αδελφότητας και έδωσε επίσης στους Ανατολικογερμανούς αδελφούς την ευκαιρία να μάθουν τις διαδικασίες των συνελεύσεων ενόσω συνεργάζονταν με τους Δυτικογερμανούς αδελφούς τους.

Καθώς σχηματίζονταν οι περιοχές, οι αδελφοί στο ανατολικό τμήμα της χώρας καλούνταν να χρησιμοποιήσουν τις Αίθουσες Συνελεύσεων που υπήρχαν ήδη στη Δυτική Γερμανία. Πέντε από αυτές—οι αίθουσες στο Βερολίνο, στο Μόναχο, στο Μπούχενμπαχ, στο Μέλμπεργκεν και στο Τράπενκαμπ—ήταν αρκετά κοντά στα πρώην σύνορα, και έτσι ήταν εφικτή αυτή η διευθέτηση. Παρ’ όλα αυτά, όσο πιο σύντομα γινόταν, άρχισαν οι εργασίες για μια Αίθουσα Συνελεύσεων στην Ανατολική Γερμανία. Οικοδομήθηκε στο Γκλάουχαου, κοντά στη Δρέσδη, και η αφιέρωσή της έγινε στις 13 Αυγούστου 1994· αυτή είναι τώρα η μεγαλύτερη Αίθουσα Συνελεύσεων των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Γερμανία, με χωρητικότητα 4.000 ατόμων.

Δόθηκε επίσης προσοχή στην ανέγερση Αιθουσών Βασιλείας. Αυτές δεν επιτρέπονταν στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας, αλλά τώρα ήταν απαραίτητες για να καλυφτούν οι ανάγκες των 20.000 και πλέον Μαρτύρων που υπήρχαν σε εκείνη την περιοχή. Ο τρόπος με τον οποίο γινόταν το έργο οικοδόμησης άφηνε τους άλλους άναυδους.

Σχετικά με την ανέγερση μιας Αίθουσας Βασιλείας στο Σταφενχάγκεν, κάποια εφημερίδα έγραψε: «Ο τρόπος και η ταχύτητα με την οποία κατασκευάζεται το οίκημα έχει ήδη αφήσει πολλούς περίεργους παρατηρητές άναυδους. . . . Το κτίριο ανεγέρθηκε από περίπου 240 έμπειρους οικοδόμους 35 ειδικοτήτων, οι οποίοι είναι όλοι εθελοντές και όλοι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Όλα αυτά σε ένα σαββατοκύριακο και μάλιστα χωρίς να πληρωθούν».

Μια άλλη εφημερίδα έγραψε σχετικά με κάποια αίθουσα η οποία ανεγέρθηκε στην κωμόπολη Ζάγκαρτ, στο νησί Ρούγκεν της Βαλτικής Θάλασσας: «Περίπου 50 άντρες και γυναίκες, πολυάσχολοι σαν τις μέλισσες, ετοιμάζουν το θεμέλιο του κτιρίου. Αλλά δεν υπάρχει άγχος. Η ατμόσφαιρα είναι ασυνήθιστα ήρεμη και φιλική. Παρά τη φανερή ταχύτητα με την οποία εργάζονται, κανένας δεν φαίνεται νευρικός και κανένας δεν μιλάει απότομα στους συνεργάτες του, όπως συμβαίνει στα περισσότερα εργοτάξια».

Ως το τέλος του 1992 είχαν ανεγερθεί εφτά Αίθουσες Βασιλείας και χρησιμοποιούνταν από 16 εκκλησίες. Περίπου άλλες 30 βρίσκονταν στα σχέδια. Το 1998, το 70 τοις εκατό και πλέον των εκκλησιών που βρίσκονταν στην πρώην Ανατολική Γερμανία συναθροίζονταν ήδη στις δικές τους Αίθουσες Βασιλείας.

Συγκινητικές Διεθνείς Συνελεύσεις

Καθώς αίρονταν οι κυβερνητικοί περιορισμοί στη μια χώρα μετά την άλλη στην Ανατολική Ευρώπη, το Κυβερνών Σώμα διευθετούσε να διεξαχθούν συνελεύσεις σε εκείνες τις χώρες. Αυτές ήταν περιστάσεις πνευματικής εποικοδόμησης, περιστάσεις κατά τις οποίες ενθαρρύνθηκαν οι αδελφοί να επικεντρώνουν την προσοχή τους στο έργο που έχει αναθέσει ο Θεός στους υπηρέτες του να επιτελέσουν. (Ματθ. 6:19-24, 31-33· 24:14) Πολλοί Μάρτυρες από την Ανατολική Ευρώπη συναθροίζονταν χρόνια ολόκληρα μόνο σε μικρούς ομίλους, έτσι κατέστη δυνατόν σε αυτές τις συνελεύσεις να γνωριστούν με ομοπίστους τους και να ενθαρρυνθούν καθώς έβλεπαν το πώς ευλόγησε ο Ιεχωβά την πιστή υπομονή τους. Προσκλήθηκαν επίσης εκπρόσωποι από άλλες χώρες για να μπορέσουν οι αδελφοί να γνωρίσουν καλύτερα τη διεθνή αδελφότητα της οποίας αποτελούν μέρος. Στους εκπροσώπους περιλαμβάνονταν πολλά άτομα από τη Γερμανία. Πολλοί Γερμανοί πήγαν στις διεθνείς συνελεύσεις που διεξάχθηκαν από το 1989 ως το 1993 στην Πολωνία, στην Ουγγαρία, στην Τσεχοσλοβακία και στην πρώην Σοβιετική Ένωση.

Μία ημέρα πριν αρχίσει η Διεθνής Συνέλευση του 1991 «Άνθρωποι που Αγαπούν τη Θεϊκή Ελευθερία» στην Πράγα, της σημερινής Τσεχίας, η εφημερίδα Λίντοβε Νόβινι (Lidové noviny) έγραψε για το καταπληκτικό έργο το οποίο έκανε μια ομάδα 40 περίπου Μαρτύρων προκειμένου να εγκαταστήσουν «τα ηχητικά μηχανήματα που τους δάνεισαν “οι αδελφοί από τη Γερμανία”». Οι Γερμανοί αδελφοί, όχι μόνο τους δάνεισαν τα ηχητικά μηχανήματα, αλλά ήταν επίσης μέρος της ομάδας που τα εγκατέστησε. Χάρηκαν που μπόρεσαν με αυτόν τον τρόπο να μοιραστούν με τους Τσέχους αδελφούς τους τα οφέλη που απορρέουν από την πείρα δεκαετιών στην οργάνωση συνελεύσεων. Αν και οι ομάδες των Γερμανών εκπροσώπων στις διεθνείς συνελεύσεις περιορίζονταν κυρίως σε μερικές εκατοντάδες άτομα, στη συνέλευση της Πράγας προσκλήθηκαν 30.000. Τι συνέλευση ήταν αυτή!

Ο Ντίτερ Κάμπους, ο οποίος είχε υπηρετήσει ως επίσκοπος περιφερείας στην Τσεχοσλοβακία το 1955 και παρευρέθηκε σε αυτή τη συνέλευση ως εκπρόσωπος από τη Γερμανία, έγραψε: «Όταν ανακοινώθηκε η κυκλοφορία της Μετάφρασης Νέου Κόσμου [τώρα τυπώνεται στα πιεστήρια της Εταιρίας], όλοι σηκώθηκαν όρθιοι, και ολόκληρο το στάδιο ξέσπασε σε αυθόρμητα και παρατεταμένα χειροκροτήματα. Αγκαλιάζαμε όλοι ο ένας τον άλλον· χιλιάδες αδελφοί δάκρυσαν από τη χαρά τους, χωρίς να ντραπούν. Θυμηθήκαμε τον καιρό της φυλακής όταν εμείς οι 16 αδελφοί είχαμε μόνο μία Αγία Γραφή. Πολλοί παρέμειναν επί μία ώρα ή και περισσότερο μετά τη λήξη του προγράμματος, ψέλνοντας ύμνους και απολαμβάνοντας την υπέροχη συναναστροφή».

Τον επόμενο χρόνο, το 1992, Γερμανοί εκπρόσωποι ήταν επίσης παρόντες στη διεθνή συνέλευση της Αγίας Πετρούπολης, στη Ρωσία. Μερικοί από αυτούς μπορεί να θυμούνται ότι δεν κύλησαν όλα τόσο ομαλά, τουλάχιστον όσον αφορά τα καταλύματα για την ομάδα των Γερμανών εκπροσώπων. Αλλά και αυτό ακόμη κατέληξε σε μαρτυρία. Όταν την τελευταία στιγμή μια ομάδα εκπροσώπων αναγκάστηκε να μετακινηθεί από το ένα ξενοδοχείο στο άλλο, η 50χρονη Ρωσίδα διερμηνέας της ομάδας εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από τη διαγωγή των Μαρτύρων ώστε αναφώνησε: «Εσείς δεν είστε φυσιολογικοί· δεν φωνάζετε και δεν νευριάζετε!» Αυτό που ενδιέφερε περισσότερο εκείνους τους εκπροσώπους, ωστόσο, ήταν το πνεύμα που έδειξαν οι αγαπητοί τους αδελφοί και αδελφές από τη Ρωσία. Μετά τη συνέλευση ένας Γερμανός εκπρόσωπος έγραψε: «Δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια η εκτίμηση που έδειξαν οι αδελφοί για το πρόγραμμα. Χωρίς Γραφές, χωρίς υμνολόγια [τότε υπήρχε έλλειψη και από τα δύο στη Ρωσία], άκουγαν με προσμονή και προσοχή αυτά που είχε να τους πει ο Ιεχωβά».

Τον επόμενο χρόνο, πάνω από 1.200 Γερμανοί Μάρτυρες παρακολούθησαν τις διεθνείς συνελεύσεις στη Μόσχα της Ρωσίας και στο Κίεβο της Ουκρανίας. Τι συναρπαστικές ιστορίες είχαν να αφηγηθούν όταν επέστρεψαν στην πατρίδα τους! Ανάμεσα στους εκπροσώπους ήταν ο Τίτους Τόιμπνερ, περιοδεύων επίσκοπος από το 1950, ο οποίος είπε: «Είχα υποσχεθεί στη σύζυγό μου ότι, αν άνοιγε ποτέ το έργο στις ανατολικές χώρες, θα ήμουν μεταξύ εκείνων που θα παρακολουθούσαν την πρώτη συνέλευση της Μόσχας». Αφού πραγματοποιήθηκε αυτό το 1993, ο ίδιος είπε: «Μου φαίνεται σαν θαύμα το ότι μπορούσα να διανείμω περιοδικά για τη θεϊκή κυβέρνηση στην Κόκκινη Πλατεία». Μια άλλη εκπρόσωπος έγραψε: «Παρευρεθήκαμε σε αυτή τη συνέλευση για να ενθαρρύνουμε τους Ρώσους αδελφούς μας—και χωρίς αμφιβολία το κάναμε αυτό. Αλλά συνέβη και το αντίστροφο. Οι Ρώσοι αδελφοί μας μάς ενθάρρυναν με καταπληκτικό τρόπο μέσω του παραδείγματος της αγάπης, της ευγνωμοσύνης, της πιστότητας και της εκτίμησής τους».

Τα μέλη της οικογένειας Μπέθελ στο Ζέλτερς ασφαλώς ήταν ευγνώμονες για το προνόμιο που είχαν να υπηρετούν τέτοιους πιστούς αδελφούς και αδελφές. Η εκτίμηση για αυτό το προνόμιο αυξανόταν ακόμη περισσότερο όταν άκουγαν εκθέσεις από τους οδηγούς των φορτηγών του Μπέθελ οι οποίοι επέστρεφαν από τις αποστολές σε άλλες χώρες και μιλούσαν για το ζήλο με τον οποίο τους υποδέχονταν, τη χαρά των αδελφών που συμμετείχαν στην εκφόρτωση των προμηθειών ακόμη και αργά τη νύχτα, και τις ενωμένες προσευχές που έκαναν οι αδελφοί προτού αποχαιρετήσουν τους οδηγούς.

Περισσότερη Οικοδόμηση—Για να Καλυφτούν Επιτακτικές Ανάγκες

Στο ένα μέρος της Ανατολικής Ευρώπης μετά το άλλο αίρονταν οι απαγορεύσεις. Διεξάγονταν μεγάλες συνελεύσεις. Το κήρυγμα των καλών νέων επιταχυνόταν. Η ζήτηση για Βιβλικά έντυπα προκειμένου να καλυφτούν οι ανάγκες εκείνου του τμήματος του αγρού αυξανόταν γοργά. Πώς μπορούσε να καλυφτεί; Προσκλήθηκε το τμήμα της Γερμανίας να διαδραματίσει περαιτέρω ρόλο σε αυτό.

Ήδη το 1988, πριν καταρρεύσει το Τείχος του Βερολίνου, το Κυβερνών Σώμα είχε δώσει έγκριση να γίνει επέκταση των εγκαταστάσεων του τμήματος στη Γερμανία κατά 50 τοις εκατό. Στην αρχή, η Επιτροπή του Τμήματος δυσκολευόταν να καταλάβει γιατί χρειαζόταν τόση επέκταση. Είχε γίνει η αφιέρωση ενός μεγάλου, εντελώς καινούριου συγκροτήματος μόλις τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Ωστόσο οι αδελφοί υπέβαλαν τις αιτήσεις τους στις τοπικές δημοτικές αρχές. Ο αδελφός Ρούτκε θυμάται: «Όταν παρουσιάσαμε τα σχέδιά μας, ο διευθυντής της πολεοδομίας στο Ζέλτερς μού είπε σχεδόν ψελλίζοντας: “Θα σας συμβούλευα να χτίσετε όσο το δυνατόν περισσότερο διότι οι αρχές δεν πρόκειται να σας ξαναδώσουν άδεια για επέκταση”. Αυτό μας έβαλε σε σκέψεις». Το καταπληκτικό είναι ότι, μέσα σε λίγους μήνες, είχαν πάρει άδειες από όλες τις δημοτικές υπηρεσίες, και η αρχικά προτεινόμενη επέκταση που θα έφτανε το 50 τοις εκατό αυξήθηκε σε 120 τοις εκατό!

Αυτή καθαυτή η οικοδόμηση ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1991. Είναι φανερό, όμως, ότι δεν είχαν πειστεί όλοι οι αδελφοί πως υπήρχε ανάγκη επέκτασης, πράγμα που φάνηκε από την αργή ανταπόκριση στις ανακοινώσεις μέσω των οποίων ζητούνταν έμπειροι εργάτες για να συμμετάσχουν στο οικοδομικό έργο, καθώς και από την περιορισμένη οικονομική υποστήριξη. Τι μπορούσε να γίνει;

Από ό,τι φάνηκε, οι αδελφοί απλώς χρειάζονταν καλύτερη ενημέρωση· έτσι λοιπόν, διεξάχθηκαν ειδικές συναθροίσεις με επιλεγμένους πρεσβυτέρους σε όλες τις Αίθουσες Συνελεύσεων της Γερμανίας στις 3 Οκτωβρίου 1991. Εξηγήθηκε στους αδελφούς ότι, την προηγούμενη δεκαετία, η παραγωγή βιβλίων στο τμήμα της Γερμανίας είχε σχεδόν τριπλασιαστεί. Άρθηκαν οι απαγορεύσεις στην Πολωνία, στην Ουγγαρία, στην Ανατολική Γερμανία, στη Ρουμανία, στη Βουλγαρία, στην Ουκρανία και στη Σοβιετική Ένωση. Στέλνονταν έντυπα σε χώρες που βρίσκονταν πολύ μακριά από τα γερμανικά σύνορα. Οι ευαγγελιζόμενοι σε αυτές τις χώρες εκλιπαρούσαν για έντυπα. Ζητούνταν από το Ζέλτερς να παίξει βασικό ρόλο στην παροχή αυτών των εντύπων. Μόλις κατάλαβαν οι αδελφοί την ανάγκη, υποστήριξαν το έργο με γενναιοδωρία.

Στην πραγματικότητα, η αρχική έλλειψη ανταπόκρισης αποδείχτηκε ευλογία. Πώς; Αντί να στηρίζεται αποκλειστικά στους εθελοντές από τη Γερμανία, το τμήμα αποφάσισε να επωφεληθεί από μια προμήθεια που έκανε το Κυβερνών Σώμα το 1985. Τότε είχε εγκαινιαστεί ένα πρόγραμμα για διεθνείς εθελοντές στην οικοδόμηση. Προτού ολοκληρωθούν οι εργασίες στο τμήμα της Γερμανίας, 331 εθελοντές από 19 χώρες είχαν υπηρετήσει μαζί με την οικογένεια Μπέθελ.

Υπήρχαν επίσης πολλοί Μάρτυρες από τη Γερμανία που βοήθησαν στο έργο· οι περισσότεροι το έκαναν αυτό κατά τη διάρκεια των διακοπών τους. Σε αυτούς περιλαμβάνονταν περίπου 2.000 ευαγγελιζόμενοι από την πρώην Ανατολική Γερμανία· κατά τα χρόνια της απαγόρευσης, πολλοί από αυτούς μάλλον δεν μπορούσαν ποτέ να φανταστούν ότι κάποια ημέρα θα ήταν δυνατόν να εργαστούν στο Μπέθελ.

Το Σαββατοκύριακο της Αφιέρωσης

Είτε μέσω προσωπικής εργασίας είτε μέσω οικονομικής υποστήριξης ή προσευχών, όλοι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Γερμανία είχαν συμβάλει σε αυτό το οικοδομικό έργο. Το Ζέλτερς ήταν το δικό τους Μπέθελ, ένα πολύ μεγαλύτερο κτιριακό συγκρότημα το οποίο αυτοί ήθελαν να αφιερώσουν τώρα στον Ιεχωβά. Έτσι, πολύ πριν ολοκληρωθούν οι εργασίες της οικοδόμησης, γίνονταν διευθετήσεις για να συγκεντρωθούν όλοι οι αδελφοί από τη Γερμανία, καθώς και πολλοί επισκέπτες από το εξωτερικό, για να γιορτάσουν το γεγονός.

Το πρόγραμμα ξεκίνησε το Σάββατο το πρωί, 14 Μαΐου 1994, και δόθηκε έμφαση στη «μεγάλη πόρτα που οδηγεί σε δραστηριότητα» η οποία ανοιγόταν στην Ανατολική Ευρώπη. (1 Κορ. 16:9) Ήταν ενισχυτικό για την πίστη να ακούει κανείς αδελφούς από αυτές τις χώρες να παρουσιάζουν προσωπικά εκθέσεις σχετικά με τις θαυμάσιες αυξήσεις που απολάμβαναν ήδη και τις προοπτικές που υπήρχαν για περαιτέρω αύξηση. Ο ενθουσιασμός που εκδήλωσαν οι 3.658 παρόντες στο Ζέλτερς μεταφέρθηκε στην εκδήλωση της Κυριακής. Προσκλήθηκαν όλοι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Γερμανία να συγκεντρωθούν σε έξι στάδια τα οποία νοικιάστηκαν για αυτή την περίσταση—στη Βρέμη, στο Γκέλζενκιρχεν, στην Κολωνία, στη Λειψία, στη Νυρεμβέργη και στη Στουτγάρδη.

Καθώς δεκάδες χιλιάδες άτομα έκαναν ησυχία με προσμονή, το πρόγραμμα άρχισε ταυτόχρονα και στις έξι τοποθεσίες. Ύστερα από μια σύντομη ανασκόπηση του προγράμματος της αφιέρωσης το οποίο έλαβε χώρα το Σάββατο στο Ζέλτερς, ακούστηκαν και άλλες συγκινητικές εκθέσεις από ξένους εκπροσώπους. Το αποκορύφωμα ήταν οι διαλέξεις που εκφωνήθηκαν στο Γκέλζενκιρχεν, στη Λειψία και στη Στουτγάρδη, σε κάθε περίπτωση από ένα μέλος του Κυβερνώντος Σώματος που ήταν παρών. Προς όφελος των ακροατών στις άλλες τρεις τοποθεσίες, αυτές οι διαλέξεις μεταδόθηκαν μέσω τηλεφωνικής σύνδεσης. Και οι 177.902 παρόντες ενθαρρύνθηκαν να παραμείνουν ισχυροί στην πίστη και να αντισταθούν σε κάθε προσπάθεια που γίνεται για να επιβραδύνουν το ρυθμό τους. Τώρα ήταν καιρός για δράση! Ο Ιεχωβά είχε ανοίξει απροσδόκητα την πόρτα για επέκταση στην Ανατολική Ευρώπη, και δεν έπρεπε να επιτραπεί σε τίποτα να εμποδίσει αυτό το έργο από το να επιτελεστεί. Πριν σκύψουν τα κεφάλια τους για να ευχαριστήσουν τον Ιεχωβά, οι παρόντες έψαλαν τον ύμνο: «Οι αδελφοί μυριάδες,/ Πλάι μου ψαλμωδοί·/ Δίνει ο καθένας αίνο,/ Την πίστη διαλαλεί». Ελάχιστες φορές υπήρξε πιο μεγαλειώδης εκδήλωση της ενότητας και της αποφασιστικότητας που χαρακτηρίζει το λαό του Ιεχωβά.

Αν και το υπέροχο σαββατοκύριακο της αφιέρωσης έφτασε στο τέλος του, η επέκταση συνεχίστηκε. Νωρίς την επομένη το πρωί, οι εργαζόμενοι στην οικοδόμηση έπιασαν ξανά δουλειά. Η νέα διευθέτηση για μια κεντρική αποθήκη, η οποία είχε καθιερωθεί πρόσφατα από την Εταιρία προκειμένου να αποφευχθεί η άσκοπη επανάληψη εργασίας και εξόδων, απαιτούσε επιπρόσθετο χώρο για το τμήμα αποστολής στο Ζέλτερς.

Το 1975 το τμήμα της Γερμανίας παρήγαγε 5.838.095 βιβλία και 25.289.120 περιοδικά. Δύο δεκαετίες αργότερα, στη διάρκεια του υπηρεσιακού έτους 1998, η παραγωγή αυξήθηκε σε 12.330.998 βιβλία, 199.668.630 περιοδικά και 2.656.184 κασέτες. Αυτή η τεράστια αύξηση οφειλόταν κυρίως στη ζήτηση που υπήρχε από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.

Καθώς αίρονταν οι απαγορεύσεις η μια μετά την άλλη, το Ζέλτερς άρχισε να στέλνει έντυπα σε επιπρόσθετες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Μάλιστα, το 68 τοις εκατό της παραγωγής εντύπων στο Ζέλτερς από το Μάιο του 1989 ως τον Αύγουστο του 1998, δηλαδή 58.793 τόνοι, στάλθηκε σε 21 χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και της Ασίας. Αυτό ισοδυναμεί με μια σειρά 2.529 φορτηγών, τα οποία ήταν φορτωμένα με 23 τόνους έντυπα το καθένα.

Οικοδόμηση, Αλλά και Κήρυγμα Επίσης

Από το 1975, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν ασχοληθεί εντατικά με την οικοδόμηση. Επίσης, σαν τον Νώε, ο οποίος εκτός από οικοδόμος ήταν και “κήρυκας δικαιοσύνης”, οι Μάρτυρες προσπαθούν να εξισορροπήσουν τις ευθύνες τους. (2 Πέτρ. 2:5) Αναγνωρίζουν ότι η οικοδομική δραστηριότητα αποτελεί σημαντικό στοιχείο της αληθινής λατρείας σήμερα. Συγχρόνως, επικεντρώνουν την προσοχή τους στη σπουδαιότητα και στο επείγον του κηρύγματος των καλών νέων.

Μάλιστα, το Τμήμα Υπηρεσίας παρατηρεί ότι η επιπρόσθετη δραστηριότητα σε συνάρτηση με το έργο οικοδόμησης στο Ζέλτερς στην πραγματικότητα οδήγησε στο να αυξηθεί ο χρόνος που δαπανούσαν οι αδελφοί στην υπηρεσία αγρού. Και βέβαια, αυτή καθαυτή η ανέγερση θεοκρατικών οικοδομημάτων έδινε μαρτυρία. Οι Αίθουσες Βασιλείας ταχείας ανέγερσης καθώς και οι Αίθουσες Συνελεύσεων εξακολουθούν πάντα να καταπλήσσουν τους παρατηρητές. Επομένως, το έργο οικοδόμησης που επιτελούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, το οποίο εκτελείται με ζήλο και αφοσίωση, συντελεί στο να κατευθύνεται η προσοχή των ανθρώπων στα καλά νέα τα οποία κηρύττουν. Τα ειλικρινή άτομα αναζητούν από περιέργεια να μάθουν ποια είναι η δύναμη που υποκινεί τους Μάρτυρες του Ιεχωβά με τρόπο που δεν συναντάται σε καμία άλλη θρησκευτική ομάδα.

Τι Απέγινε το Μαγδεμβούργο;

Μία από τις Αίθουσες Βασιλείας της οποίας η αφιέρωση έγινε σε αυτό το διάστημα ήταν στο Μαγδεμβούργο. Το 1923 η Εταιρία είχε μεταφέρει το γραφείο της στη Γερμανία από το Μπάρμεν στο Μαγδεμβούργο. Το 1927/1928 κατασκευάστηκε εκεί μια επιβλητική αίθουσα συνελεύσεων χωρητικότητας περίπου 800 ατόμων. Από εκτίμηση για το βιβλίο της Εταιρίας Σκοπιά με τίτλο Η Κιθάρα του Θεού, οι αδελφοί την αποκαλούσαν η Αίθουσα της Κιθάρας. Ο τοίχος στο πίσω μέρος ήταν διακοσμημένος με μια ανάγλυφη αναπαράσταση του Βασιλιά Δαβίδ ο οποίος έπαιζε την αρχαία κιθάρα.

Τον Ιούνιο του 1933 οι Ναζί κατέσχεσαν τα περιουσιακά στοιχεία της Εταιρίας στο Μαγδεμβούργο, έκλεισαν το εργοστάσιο και ύψωσαν τη σβάστικα πάνω από τα κτίρια. Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτά τα περιουσιακά στοιχεία επιστράφηκαν στους Μάρτυρες, αλλά όχι για πολύ. Τον Αύγουστο του 1950 απαλλοτριώθηκαν από τις κομμουνιστικές αρχές.

Το 1993, μετά την επανένωση της Γερμανίας, ένα μεγάλο μέρος των περιουσιακών στοιχείων επιστράφηκε στην Εταιρία, και για τα υπόλοιπα δόθηκε κάποια αποζημίωση. Σε αυτά που επιστράφηκαν περιλαμβανόταν και η πρώην Αίθουσα της Κιθάρας. Ύστερα από αρκετούς μήνες ανακαίνισης του κτιρίου, το Μαγδεμβούργο είχε μια κατάλληλη και απαραίτητη Αίθουσα Βασιλείας.

«Αυτή είναι η τρίτη φορά που γίνεται η αφιέρωση αυτών των εγκαταστάσεων—η πρώτη ήταν στη δεκαετία του 1920, κατόπιν το 1948 και τώρα ξανά το 1995», εξήγησε ο Πέτερ Κόνσακ κατά τη διάρκεια του προγράμματος της αφιέρωσης. Ο Βίλι Πολ, εκπρόσωπος της Επιτροπής του Τμήματος της Γερμανίας, εκφώνησε την ομιλία αφιέρωσης. Ως νεαρός, αυτός είχε υπηρετήσει στο Μπέθελ του Μαγδεμβούργου. Μάλιστα, το 1947, όταν το επισκέφτηκε ο Χέιντεν Κάβινγκτον από τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία και μίλησε στους αδελφούς στην ίδια αυτή αίθουσα, ο αδελφός Πολ ήταν ο διερμηνέας του. «Μπορείτε λοιπόν να φανταστείτε πώς αισθάνομαι καθώς εκφωνώ αυτή την ομιλία», εκμυστηρεύτηκε στους 450 προσκεκλημένους.

Σήμερα, οι διάφορες εκκλησίες του Μαγδεμβούργου που συναθροίζονται τακτικά στην πρώην Αίθουσα της Κιθάρας αποτελούν ζωντανή απόδειξη η οποία επαληθεύει τα λόγια του Ιεχωβά προς τους υπηρέτες του, όπως καταγράφηκαν από τον Ησαΐα πριν από 2.700 και πλέον χρόνια: «Οποιοδήποτε όπλο κατασκευαστεί εναντίον σου δεν θα έχει επιτυχία». Ή, όπως υπενθύμισε κάποτε ο Βασιλιάς Εζεκίας στους άντρες του: «Μαζί μας είναι ο Ιεχωβά ο Θεός μας για να μας βοηθάει και να διεξάγει τις μάχες μας».—Ησ. 54:17· 2 Χρον. 32:8.

Ένα Μεταφραστικό Γραφείο

Μια σημαντική πτυχή του έργου που γίνεται στο τμήμα της Γερμανίας περιλαμβάνει τη μετάφραση. Το γερμανικό Μεταφραστικό Τμήμα μεταφέρθηκε από τη Βέρνη της Ελβετίας στο Βισμπάντεν το 1956. Τότε αποτελούνταν από τέσσερα μόνο άτομα. Η Άλις Μπέρνερ και η Έρικα Σούρμπερ, οι οποίες ανήκαν σε εκείνη την ομάδα, υπηρέτησαν εκεί πιστά μέχρι το θάνατό τους. Η Άνι Σούρμπερ, ένα από τα τέσσερα αρχικά μέλη, εξακολουθεί να υπηρετεί στο Μεταφραστικό Τμήμα. Αυτό έχει διευρυνθεί στα χρόνια που πέρασαν, με αποτέλεσμα να λαβαίνουν τώρα οι Γερμανοί Μάρτυρες στη γλώσσα τους, στις περισσότερες περιπτώσεις, όχι μόνο τα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα!, αλλά και τα βιβλία σε ταυτόχρονη έκδοση με την αγγλική.

Εκτός από τη μετάφραση στη γερμανική, από τη δεκαετία του 1960 κιόλας γίνονταν στη Γερμανία κάποιες μεταφραστικές εργασίες στη ρωσική και στην πολωνική. Αυτές τις επέβλεπε το Τμήμα Ξένων Χωρών το οποίο φρόντιζε για αρκετές χώρες όπου το έργο ήταν υπό απαγόρευση, περιλαμβανομένης και της Ανατολικής Γερμανίας, της Πολωνίας και της Σοβιετικής Ένωσης.

Όταν κατέστη δυνατό, μερικοί έμπειροι μεταφραστές από την Πολωνία και αρκετοί υποψήφιοι μεταφραστές από τη Σοβιετική Ένωση προσκλήθηκαν στο Ζέλτερς. Εκεί είχαν τον απαραίτητο εξοπλισμό καθώς και άνετο περιβάλλον στο οποίο μπορούσαν να εκπαιδευτούν περαιτέρω για την υπηρεσία τους. Επίσης, μπορούσαν να ωφεληθούν από την πείρα των Γερμανών μεταφραστών, οι οποίοι τους παρείχαν χρήσιμες συμβουλές σχετικά με το πώς να χειρίζονται προβλήματα που είναι κοινά σε όλους τους μεταφραστές, ανεξάρτητα από τη γλώσσα. Αυτοί οι μεταφραστές σύντομα έγιναν πολύ αγαπητοί στα μέλη της οικογένειας Μπέθελ του Ζέλτερς.

Βέβαια, η διευθέτηση της εκπαίδευσης ήταν προσωρινή. Με τον καιρό, οι μεταφραστές θα επέστρεφαν στην πατρίδα τους. Έτσι, μετά την αφιέρωση του νέου συγκροτήματος Μπέθελ κοντά στη Βαρσοβία της Πολωνίας το 1992, και αφού είχαν ολοκληρώσει ένα μεγάλο έργο, οι Πολωνοί μεταφραστές που βρίσκονταν στη Γερμανία ενώθηκαν με την υπόλοιπη μεταφραστική ομάδα στην Πολωνία.

Πριν φύγουν αυτοί, ωστόσο, άρχισαν να καταφθάνουν και άλλοι υποψήφιοι μεταφραστές—Ρώσοι και Ουκρανοί—για εκπαίδευση. Οι πρώτοι πέντε ήρθαν στις 27 Σεπτεμβρίου 1991, και οι υπόλοιποι αργότερα. Συνολικά έχουν έρθει πάνω από 30 άτομα.

Τον Ιανουάριο του 1994 έφυγαν οι Ρώσοι μεταφραστές και πήγαν να μείνουν στο Μπέθελ του Σόλνετσνόγιε, που ήταν τότε υπό κατασκευή, κοντά στην Αγία Πετρούπολη. Επίσης, κατά τη συγγραφή αυτής της αφήγησης, οι Ουκρανοί μεταφραστές ανέμεναν να μετακομίσουν στο εγγύς μέλλον σε ένα νέο οίκο Μπέθελ που σχεδιαζόταν για την Ουκρανία. Κατά καιρούς υπηρέτησαν και άλλες μεταφραστικές ομάδες στο Ζέλτερς και ωφελήθηκαν από τη βοήθεια που τους παρασχέθηκε. Όλα αυτά αποτελούν συνεχή υπενθύμιση του σκοπού που έχει ο Ιεχωβά να συνάξει ένα λαό «από όλα τα έθνη και τις φυλές και τους λαούς και τις γλώσσες» με σκοπό να απαρτίσουν μια «νέα γη», το θεμέλιο μιας ανθρώπινης κοινωνίας που είναι αφοσιωμένη στην υπηρεσία του μόνου αληθινού Θεού, του Ιεχωβά.—Αποκ. 7:9, 10· 2 Πέτρ. 3:13.

Ένας Τόπος για Διεθνή Σεμινάρια

Η εξυπηρετική τοποθεσία του τμήματος της Γερμανίας έχει προσελκύσει πολλούς επισκέπτες. Το Αεροδρόμιο Ράιν-Μάιν της Φρανκφούρτης φέρεται ότι είναι η πιο πολυσύχναστη είσοδος επιβατών της ηπειρωτικής Ευρώπης. Αφού το Ζέλτερς απέχει λιγότερο από 60 χιλιόμετρα από το αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης, πολλοί Μάρτυρες, ακόμη και αν έχουν άλλον προορισμό, το βρίσκουν αναζωογονητικό να κάνουν μια σύντομη επίσκεψη για να περιηγηθούν τις εγκαταστάσεις και να απολαύσουν για λίγο τη φιλοξενία της οικογένειας στο τμήμα.

Το Ζέλτερς έχει αποδειχτεί επίσης άριστη τοποθεσία για διεθνή σεμινάρια και συσκέψεις όπου εκπρόσωποι από διάφορα τμήματα μπορούν να ανταλλάξουν απόψεις. Γι’ αυτόν το λόγο, το 1992 η Επιτροπή Εκδόσεων του Κυβερνώντος Σώματος διευθέτησε να έρθουν εκπρόσωποι από 16 ευρωπαϊκά τμήματα για τέσσερις ημέρες και να συναντηθούν με αδελφούς από το Μπρούκλιν. Στόχος τους ήταν να συντονίσουν το έργο τους προκειμένου να διασφαλιστεί ότι θα υπήρχε αφθονία πνευματικής τροφής για όλα τα τμήματα της Ευρώπης καθώς και για τις χώρες που έχουν οικονομικά προβλήματα.

Ακόμη και πριν λάβει χώρα αυτό το σεμινάριο, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Γερμανία πρόσφεραν Βιβλικά έντυπα δωρεάν σε όλους όσους ενδιαφέρονταν να τα διαβάσουν. Αυτό ασφαλώς καταρρίπτει τον ισχυρισμό των εναντιουμένων που λένε ότι η Εταιρία Σκοπιά πουλάει έντυπα με σκοπό την κερδοσκοπία.

Μετά το σεμινάριο στο Ζέλτερς, αυτή η διευθέτηση επεκτάθηκε σε όλη την Ευρώπη. Αποδείχτηκε πολύ ωφέλιμη για την Ανατολική Ευρώπη όπου πάρα πολλοί άνθρωποι εκδηλώνουν πείνα για πνευματικά πράγματα αλλά έχουν οικονομικές δυσκολίες. Πώς καλύπτονται, λοιπόν, τα έξοδα του έργου κηρύγματος της Βασιλείας; Μέσω προαιρετικών συνεισφορών που κάνουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά και άλλοι άνθρωποι οι οποίοι εκδηλώνουν εκτίμηση. Και γιατί κάνουν αυτές τις συνεισφορές; Μερικοί το κάνουν αυτό επειδή διακρίνουν τι αξία έχει το να δοθεί σε όσο το δυνατόν περισσότερους η ευκαιρία να μάθουν πώς μπορεί η εφαρμογή των Βιβλικών αρχών να βελτιώσει τη ζωή τους τώρα. (Ησ. 48:17· 1 Τιμ. 4:8) Και άλλοι επίσης υποκινούνται από την επιθυμία να συμμετάσχουν κατ’ αυτόν τον τρόπο, καθιστώντας το δυνατό να φτάσουν τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού σε ανθρώπους όλων των χωρών πριν ο Θεός τερματίσει το παρόν πονηρό σύστημα πραγμάτων.—Ματθ. 24:14.

Ένα δεύτερο σεμινάριο, το οποίο διεξάχθηκε αργότερα μέσα στο 1992, εξέτασε μια πρόταση που έγινε να στέλνει το τμήμα της Γερμανίας έντυπα απευθείας στις εκκλησίες των ευρωπαϊκών χωρών αντί να τα στέλνει στα γραφεία τμήματος για μεταφόρτωση και αποστολή, όπως ήταν η διευθέτηση μέχρι τότε. Σε ένα τρίτο σεμινάριο, τον Απρίλιο του 1993, πάρθηκαν μέτρα για να περιληφθούν έξι χώρες της Κεντρικής Ευρώπης σε αυτή τη διευθέτηση. Το Φεβρουάριο του 1994 διεξάχθηκε ένα σεμινάριο για χώρες της Ανατολικής Ευρώπης στη Βιέννη της Αυστρίας, και έγιναν διευθετήσεις να ωφεληθούν εκκλησίες σε 19 ακόμη χώρες.

Τα οφέλη αυτής της διευθέτησης είναι ολοφάνερα. Μειώνονται τα έξοδα επειδή δεν υπάρχει ανάγκη να αποθηκεύονται έντυπα σε κάθε τμήμα· επομένως δεν είναι πλέον απαραίτητο να υπάρχουν μεγάλα τμήματα αποστολής σε κάθε χώρα. Σε μερικές χώρες, επειδή έγινε αυτή η διευθέτηση, δεν χρειαζόταν πια να επεκταθούν οι ήδη υπάρχουσες εγκαταστάσεις του Μπέθελ. Και όταν ανεγείρονται νέοι οίκοι Μπέθελ, δεν χρειάζεται πια να είναι πολύ μεγάλοι, εφόσον η αποθήκευση, η συσκευασία και η αποστολή εντύπων διευθετούνται στη Γερμανία.

Ενώ το 1989 το τμήμα της Γερμανίας είχε στην αποθήκη του περίπου 2.000 είδη σε 59 γλώσσες, το 1998 είχε 8.900 είδη σε 226 γλώσσες. Τον Απρίλιο του 1998, το τμήμα στο Ζέλτερς της Γερμανίας προμήθευε 742.144 ευαγγελιζομένους σε 8.857 εκκλησίες και σε 32 χώρες με τα έντυπα που χρειάζονταν.

Μίσος για τους Αληθινούς Χριστιανούς—Δεν Ανήκει εξ Ολοκλήρου στο Παρελθόν

Το τελευταίο βράδυ πριν από το θάνατό του, ο Ιησούς Χριστός είπε στους αποστόλους του: «Επειδή . . . δεν είστε μέρος του κόσμου, αλλά εγώ σας έχω εκλέξει και ξεχωρίσει από τον κόσμο, γι’ αυτό σας μισεί ο κόσμος. . . . Αν επέφεραν διωγμό σε εμένα, και σε εσάς θα επιφέρουν διωγμό». (Ιωάν. 15:19, 20) Επομένως αναμενόταν ότι μετά την πτώση του Τρίτου Ράιχ του Χίτλερ, ο διωγμός των Μαρτύρων του Ιεχωβά δεν θα έπαυε εντελώς στη Γερμανία. Παρόμοια, εκεί όπου άρθηκαν οι απαγορεύσεις που είχαν επιβληθεί από κομμουνιστικά καθεστώτα, μολονότι ο λαός γενικά απολάμβανε μεγαλύτερη προσωπική ελευθερία, δεν έπαψε ο διωγμός των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Απλώς άλλαξε μορφές.—2 Τιμ. 3:12.

Τώρα, κάποιοι αποστάτες, αντικαθιστώντας τους πρώην διώκτες του λαού του Ιεχωβά, επιδίδονται στο να χτυπούν τους πρώην Χριστιανούς συντρόφους τους. (Ματθ. 24:48-51) Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στην αρχή της δεκαετίας του 1990, αυτοί οι αποστάτες άρχισαν να δραστηριοποιούνται περισσότερο, οι ψεύτικες κατηγορίες τους αυξήθηκαν σε αριθμό και ένταση. Παραγωγοί κάποιων τηλεοπτικών προγραμμάτων παρουσίασαν τους αποστάτες ως «ειδικούς» στο θέμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ωστόσο, μερικοί ειλικρινείς άνθρωποι αμφισβήτησαν το κατά πόσον είναι σοφό να κρίνονται οι Μάρτυρες με βάση τις δηλώσεις τέτοιων δυσαρεστημένων πρώην μελών. Ύστερα από μια τέτοια τηλεοπτική εκπομπή, ένας νεαρός τηλεφώνησε στο γραφείο της Εταιρίας στο Ζέλτερς και εξήγησε ότι μερικά χρόνια νωρίτερα ο πρώην Μάρτυρας από τον οποίο πήραν συνέντευξη είχε μελετήσει την Αγία Γραφή μαζί του. Για προσωπικούς λόγους ο νεαρός είχε διακόψει τη μελέτη. Αλλά μόλις είδε το πρόγραμμα στην τηλεόραση και αναγνώρισε τον πρώην εκπαιδευτή του, ο νεαρός στενοχωρήθηκε πολύ. Αναρωτήθηκε: «Πώς μπορεί να λέει τέτοια πράγματα; Ξέρει ότι αυτά που λέει για τους Μάρτυρες δεν αληθεύουν». Ως αποτέλεσμα, ο νεαρός άρχισε ξανά τη Γραφική του μελέτη, αυτή τη φορά με έναν πρεσβύτερο της τοπικής εκκλησίας.

Βέβαια, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δέχονται χωρίς αντιρρήσεις τα όσα ακούν στην τηλεόραση ή διαβάζουν στις εφημερίδες. Έχοντας υπόψη τη συχνότητα των επιθέσεων κατά των Μαρτύρων του Ιεχωβά από μέρους των μέσων ενημέρωσης, η Εταιρία προετοίμασε ένα ειδικό βιβλιάριο 32 σελίδων για να εξουδετερώσει το χείμαρρο της παραπλανητικής προπαγάνδας. Αυτό φέρει τον τίτλο Οι Γείτονές σας, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά—Ποιοι Είναι; (Jehovas Zeugen, Menschen aus der Nachbarschaft—Wer sind sie?)

Το ειδικό βιβλιάριο περιέχει τεκμηριωμένα στοιχεία από μια έρευνα του 1994 στην οποία συμμετείχαν περίπου 146.000 Μάρτυρες στη Γερμανία. Τα αποτελέσματα της έρευνας κατέρριψαν με ευκολία πολλές από τις εσφαλμένες απόψεις που διακρατούσαν οι άνθρωποι για τους Μάρτυρες. Μια θρησκεία για ηλικιωμένες γυναίκες; Οι τέσσερις στους δέκα Μάρτυρες στη Γερμανία είναι άντρες και η μέση ηλικία των Μαρτύρων είναι 44 ετών. Μια θρησκεία της οποίας τα μέλη είναι άνθρωποι που υπέστησαν πλύση εγκεφάλου από την παιδική τους ηλικία; Το 52 τοις εκατό όλων των Μαρτύρων έγιναν Μάρτυρες ως ενήλικοι. Μια θρησκεία που διαλύει οικογένειες; Το 19 τοις εκατό των Μαρτύρων είναι άγαμοι, το 68 τοις εκατό παντρεμένοι, το 9 τοις εκατό σε κατάσταση χηρείας και μόνο το 4 τοις εκατό διαζευγμένοι· πολλοί από αυτούς είχαν πάρει διαζύγιο προτού γίνουν Μάρτυρες. Μια θρησκεία που αντιτίθεται στην τεκνοποίηση; Σχεδόν τα τέσσερα πέμπτα των παντρεμένων Μαρτύρων είναι γονείς. Αποτελείται από άτομα με δείκτη νοημοσύνης κάτω του μετρίου; Το ένα τρίτο των Μαρτύρων μιλάει τουλάχιστον μία ξένη γλώσσα, και το 69 τοις εκατό παρακολουθεί τακτικά την επικαιρότητα. Μια θρησκεία που απαγορεύει στα μέλη της να απολαμβάνουν τη ζωή; Σε εβδομαδιαία βάση, κάθε Μάρτυρας αφιερώνει 14,2 ώρες σε διάφορες μορφές αναψυχής. Συγχρόνως, δίνει προτεραιότητα σε πνευματικές επιδιώξεις, αφιερώνοντας κατά μέσο όρο 17,5 ώρες την εβδομάδα σε θρησκευτικές δραστηριότητες.

Ένα ζήτημα στο οποίο αναφέρθηκε εκτενώς το ειδικό βιβλιάριο είχε σχέση με τον «μικρό Όλιβερ». Λίγο μετά τη γέννησή του το 1991, οι γιατροί ανακάλυψαν μια μικρή τρύπα στην καρδιά του. Με τον καιρό, η μητέρα του Όλιβερ διευθέτησε να γίνει κάποια χειρουργική επέμβαση και, σε αρμονία με τις θρησκευτικές της πεποιθήσεις, βρήκε γιατρούς οι οποίοι ήταν πρόθυμοι να την κάνουν χωρίς αίμα. Αλλά οι ενάντιοι διέστρεψαν τα γεγονότα προσπαθώντας να δυσφημήσουν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ακόμη και αφού έγινε η επέμβαση επιτυχώς χωρίς μετάγγιση αίματος, μια εφημερίδα έδωσε μεγάλη δημοσιότητα σε αυτή την υπόθεση, υπαινισσόμενη ότι ο Όλιβερ, παρά την αντίδραση της «φανατισμένης» μητέρας, είχε πια σωθεί επειδή του χορηγήθηκε “ζωοσωτήριο αίμα”. Αυτός ο κατάφωρα ψευδής ισχυρισμός ανασκευάστηκε στο ειδικό βιβλιάριο.

Αρχικά, το ειδικό βιβλιάριο προοριζόταν μόνο για ανθρώπους οι οποίοι ήγειραν ερωτήματα γύρω από ψεύτικες κατηγορίες που εκτοξεύονταν κατά των Μαρτύρων. Αλλά το 1996, σχεδιάστηκε εκ νέου το εξώφυλλο, στο τελευταίο φύλλο προσφερόταν μια δωρεάν οικιακή Γραφική μελέτη και διανεμήθηκαν 1.800.000 αντίτυπα σε όλη τη Γερμανία.

Παροχή Τεκμηριωμένων Πληροφοριών στα Μέσα Ενημέρωσης

Τον ίδιο εκείνο χρόνο, έγινε ένα ακόμη βήμα για να αντιμετωπιστούν οι επίμονες προσπάθειες που κάνουν οι εναντιούμενοι για να χρησιμοποιούν τα μέσα ενημέρωσης ώστε να μεταφέρουν διαστρεβλωμένη εικόνα των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ο Βάλτερ Κέμπε διορίστηκε εισηγητής της επιτροπής του Γραφείου Ενημέρωσης. Ο ίδιος εξηγεί: «Η τεράστια εκστρατεία που ξεκίνησαν οι ενάντιοί μας μάς ανάγκασε να ανταποκριθούμε με συντονισμένο τρόπο, φροντίζοντας να γίνονται πιο εύκολα διαθέσιμες οι πληροφορίες». Εντοπίστηκαν άτομα που είχαν τη δυνατότητα να κάνουν αποτελεσματικό έργο δημοσίων σχέσεων. Διεξάχθηκαν σεμινάρια για να εκπαιδευτούν. Η χώρα χωρίστηκε σε 22 κατάλληλα τμήματα, και μέχρι το 1998 υπήρχαν εκατοντάδες εκπαιδευμένα άτομα τα οποία συνεργάζονταν με το Γραφείο Ενημέρωσης για να ανταποκριθούν στις ανάγκες αυτών των περιοχών. Αυτοί δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στις προσωπικές επαφές με εκδότες και δημοσιογράφους.

Σε σχέση με το έργο αυτού του Γραφείου, έγιναν επίσης διευθετήσεις για δημόσιες προβολές της βιντεοταινίας Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά Μένουν Σταθεροί Απέναντι στην Επίθεση των Ναζί. Η παγκόσμια πρεμιέρα της γερμανικής έκδοσης της βιντεοταινίας Μένουν Σταθεροί έγινε στις 6 Νοεμβρίου 1996, στο αναμνηστικό μουσείο του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Ράβενσμπρικ, όπου είχαν φυλακιστεί πολλοί Μάρτυρες του Ιεχωβά. Μεταξύ των παρόντων ήταν δημοσιογράφοι και διακεκριμένοι ιστορικοί.

Μέχρι την 1η Σεπτεμβρίου 1998, πλήθη που ανέρχονταν σε 269.000 και πλέον άτομα είχαν συγκεντρωθεί σε 331 δημόσιες προβολές αυτής της βιντεοταινίας. Στους παρόντες περιλαμβάνονταν, όχι μόνο Μάρτυρες, αλλά και εκπρόσωποι του τύπου, κυβερνητικοί αξιωματούχοι και άτομα από το ευρύ κοινό. Εκατοντάδες εφημερίδες σχολίασαν αυτές τις προβολές δημοσιεύοντας άρθρα τα οποία ήταν απολύτως θετικά. Από τις προβολές της βιντεοταινίας που έγιναν, οι 176 συνοδεύονταν από μια έκθεση η οποία παρουσίαζε το διωγμό των Μαρτύρων του Ιεχωβά από μέρους των Ναζί.

Ολοένα και περισσότεροι εκπρόσωποι των μέσων ενημέρωσης συμμερίζονται τα συναισθήματα του δημοσιογράφου ο οποίος το Νοέμβριο του 1993 έγραψε τα εξής στην εφημερίδα Μάισνερ Τσάιτουνγκ (Meissner Zeitung): «Όσοι έχουν την άποψη ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ακολουθούν τυφλά και ευκολόπιστα κάποιες μη ρεαλιστικές Βιβλικές διδασκαλίες θα εκπλαγούν αν μάθουν με πόση ακρίβεια αυτοί έχουν προσδιορίσει την ταυτότητα του Υποδείγματός τους, του Ιησού Χριστού, και πώς μετατρέπουν αυτή τη γνώση σε μια ζωή γεμάτη σκοπό».

Ύστερα από Μισό Αιώνα, Εξακολουθούν να Μένουν Σταθεροί

Έχει περάσει μισός αιώνας και πλέον από τότε που απελευθερώθηκαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γερμανία. Αλλά το υπόμνημα της ακεραιότητάς τους δεν έχει ξεθωριάσει στις σελίδες της ιστορίας. Μέσω αυτού, εξακολουθεί να δίνεται ισχυρή μαρτυρία στον κόσμο. Μερικοί που ήταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης λόγω της ασυμβίβαστης πίστης τους ήταν ακόμη ζωντανοί κατά τη συγγραφή αυτής της αφήγησης, και είναι τόσο ζηλωτές στην υπηρεσία του Ιεχωβά τώρα όσο ήταν τότε. Η θαρραλέα στάση τους πιστοποιεί ότι ο Ιεχωβά μπορεί και διατηρεί το λαό του. Ακούστε τι έχουν να πουν μερικά από αυτά τα άτομα που επέζησαν από στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκπροσωπώντας εκατοντάδες άλλους που έζησαν παρόμοιες εμπειρίες, και προσέξτε τις ηλικίες τους (στις αρχές του 1998), όπως αναφέρονται μέσα σε παρενθέσεις:

Χάινριχ Ντίκμαν (95): «Στο Σαξενχάουζεν με ανάγκασαν να παρακολουθήσω την εκτέλεση του αδελφού μου Άουγκουστ η οποία έλαβε χώρα μπροστά σε όλο το στρατόπεδο. Μου δόθηκε η ευκαιρία να απελευθερωθώ αμέσως αν αποκήρυττα την πίστη μου. Επειδή αρνήθηκα να συμβιβαστώ, ο διοικητής του στρατοπέδου είπε: “Σκέψου το και δες πόσο θα ζήσεις ακόμη”. Πέντε μήνες αργότερα πέθανε εκείνος και όχι εγώ. Το σύνθημά μου ήταν: “Να εμπιστεύεσαι στον Ιεχωβά με όλη σου την καρδιά”. Και εξακολουθεί να είναι το ίδιο».

Άνι Ντίκμαν (89): «Τη θεωρώ [την εμπειρία στα στρατόπεδα συγκέντρωσης] εκπαίδευση που είχε σκοπό να με βοηθήσει να διατηρήσω την ακεραιότητά μου στον μεγάλο Δημιουργό και Ζωοδότη, τον Ιεχωβά. Όλες οι εμπειρίες μου εμπλούτισαν τη ζωή μου και με έφεραν πιο κοντά στον Θεό. Η πίστη και η αγάπη για τον Θεό είναι η κινητήρια δύναμή μου όλα αυτά τα χρόνια. Ποτέ δεν με πίεσε κανείς».

Γιόζεφ Ρέιβαλντ (86): «Θυμάμαι με ικανοποίηση το δύσκολο καιρό των δοκιμασιών διότι, παρά την πίεση και τα παθήματα, διατήρησα Χριστιανική πίστη και ουδετερότητα. Είμαι πεπεισμένος ότι επέζησα μόνο με τη βοήθεια του Παντοδύναμου Θεού, του Ιεχωβά! Η Χριστιανική μου πεποίθηση είναι τώρα πιο ισχυρή από ό,τι ήταν τότε, και η επιθυμία μου είναι να συνεχίσω να τάσσομαι ασυμβίβαστος με την πλευρά του Θεού».

Ελφρίντε Λορ (87): «Όταν σκέφτομαι τα πράγματα που πέρασα στα οχτώ χρόνια της φυλάκισης υπό τον Χίτλερ, πρέπει να πω ότι τίποτα δεν ήταν απροσδόκητο. Ήταν σαφές ότι η οδός της αλήθειας σήμαινε αφενός αγώνα και διωγμό, αλλά αφετέρου χαρά και νίκη. Δεν θεωρώ ότι έχασα το χρόνο μου ούτε ότι ήταν ανώφελος».

Μαρία Χόμπαχ (97): «Ξεχειλίζω από χαρά γνωρίζοντας ότι είχα το μοναδικό προνόμιο να αποδείξω την αγάπη και την ευγνωμοσύνη μου στον Ιεχωβά υπό τις πιο απάνθρωπες συνθήκες. Κανένας δεν με ανάγκασε να το κάνω αυτό! Αντίθετα, εκείνοι που προσπάθησαν να μας εξαναγκάσουν ήταν οι εχθροί μας, οι οποίοι προσπάθησαν μέσω απειλών να μας κάνουν να υπακούσουμε στον Χίτλερ περισσότερο από τον Θεό. Μάταια όμως! Έχοντας καλή συνείδηση, ήμουν ευτυχισμένη, ακόμη και όταν βρισκόμουν πίσω από τα σίδερα της φυλακής».

Γκέρτρουτ Πέτσιγκερ (86): «Καταδικάστηκα σε τριάμισι χρόνια απομόνωσης. Καθώς με πήγαιναν πίσω στο κελί μου μετά την καταδίκη μου, ο αξιωματικός μού είπε: “Σε ευχαριστώ. Με ενθαρρύνεις να πιστέψω ξανά στον Θεό. Να παραμείνεις θαρραλέα όπως είσαι, και δεν θα δυσκολευτείς να εκτίσεις τα τριάμισι χρόνια”. Πόσο δίκιο είχε! Όταν βρισκόμουν στην απομόνωση ένιωσα ιδιαίτερα την αγάπη του Ιεχωβά και τη δύναμη που δίνει εκείνος».

Ναι, τα άτομα που επέζησαν από στρατόπεδα συγκέντρωσης εξακολουθούν να μένουν σταθερά. Τώρα που πέρασε μισός αιώνας και πλέον από την απελευθέρωσή τους, η πορεία ακεραιότητας αυτών των Μαρτύρων εξακολουθεί να μιλάει δίνοντας μαρτυρία στον κόσμο και αίνο στον Ιεχωβά. Τι ενθάρρυνση είναι αυτή για όλους τους υπηρέτες του Θεού!

Το κήρυγμα των καλών νέων δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη στη Γερμανία. Από το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και ύστερα, έχουν αφιερωθεί 800.000.000 και πλέον ώρες στην πληροφόρηση των ανθρώπων που υπάρχουν εδώ για τη Βασιλεία του Θεού. Συγχρόνως, η διακονία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Γερμανία έχει αγγίξει τις ζωές ανθρώπων σε πολλές άλλες χώρες. Θεωρούν τον εαυτό τους, όχι ξεχωριστή εθνική ομάδα, αλλά μέρος της παγγήινης οικογένειας των λάτρεων του Ιεχωβά.

Μια εντυπωσιακή απόδειξη αυτής της διεθνούς ενότητας έγινε φανερή το 1998 όταν 217.472 άτομα παρακολούθησαν τις πέντε Διεθνείς Συνελεύσεις «Η Θεϊκή Οδός Ζωής» που διεξάχθηκαν στη Γερμανία. Ήρθαν εκπρόσωποι από πολλές χώρες· ολόκληρο το πρόγραμμα παρουσιάστηκε σε 13 γλώσσες. Οι συνελεύσεις τόνισαν την ανάγκη για συνεχιζόμενη πιστότητα και επιμονή στο κήρυγμα των καλών νέων. Με τη βοήθεια του Ιεχωβά, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Γερμανία είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν να βαδίζουν όσια στη θεϊκή οδό ζωής.

[Χάρτης στη σελίδα 79]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΔΥΤΙΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Αμβούργο

Μέκενχαϊμ

Ζέλτερς

Φρανκφούρτη

Βισμπάντεν

Ρόιτλινγκεν

Μόναχο

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Βερολίνο

Μαγδεμβούργο

Γκλάουχαου

[Ολοσέλιδη εικόνα στη σελίδα 66]

[Εικόνα στη σελίδα 69]

Διεθνής Συνέλευση «Θριαμβεύουσα Βασιλεία» στη Νυρεμβέργη, το 1955

[Εικόνες στη σελίδα 73]

Γερμανοί Μάρτυρες βοήθησαν πολλούς μετανάστες να ωφεληθούν από τη Βιβλική αλήθεια

[Εικόνα στη σελίδα 88]

Το συγκρότημα του Μπέθελ στο Βισμπάντεν το 1980

[Εικόνα στη σελίδα 90]

Η Επιτροπή του Τμήματος (από τα αριστερά προς τα δεξιά). Μπροστά: Γκούντερ Κουνς, Έντμουντ Άνστατ, Ρέιμον Τέμπλετον, Βίλι Πολ. Πίσω: Έμπερχαρτ Φάμπιαν, Ρίτσαρντ Κέλσι, Βέρνερ Ρούτκε, Πέτερ Μιτρέγκα

[Εικόνες στη σελίδα 95]

Μερικές από τις δέκα Αίθουσες Συνελεύσεων που χρησιμοποιούνται στη Γερμανία

1. Γκλάουχαου

2. Ρόιτλινγκεν

3. Μόναχο

4. Μέκενχαϊμ

5. Βερολίνο

[Εικόνα στη σελίδα 99]

Ο Μάρτιν και η Γκέρτρουτ Πέτσιγκερ

[Εικόνες στη σελίδα 100, 101]

Οι εγκαταστάσεις του τμήματος στο Ζέλτερς

[Εικόνες στη σελίδα 102]

Μερικοί από τη Γερμανία που υπηρετούν ως ιεραπόστολοι σε ξένες χώρες: (1) Μάνφρεντ Τόνακ, (2) Μαργαρίτα Κένιγκερ, (3) Πολ Ένγκλερ, (4) Καρλ Σέμις, (5) Γκούντερ Μπούσμπεκ

[Εικόνες στη σελίδα 110]

Όταν άρθηκαν οι απαγορεύσεις, στάλθηκαν μεγάλες ποσότητες εντύπων στην Ανατολική Ευρώπη

[Εικόνες στη σελίδα 118]

Η συνέλευση του Βερολίνου, 1990

[Εικόνες στη σελίδα 124]

Η πρώτη Αίθουσα Βασιλείας που ανεγέρθηκε στην πρώην Ανατολική Γερμανία

[Εικόνες στη σελίδα 132, 133]

Το πρόγραμμα της αφιέρωσης—στο Ζέλτερς (επάνω), κατόπιν σε έξι στάδια σε όλη τη Γερμανία

[Εικόνα στη σελίδα 139]

Μέσα για την εξουδετέρωση του χειμάρρου της παραπληροφόρησης

[Εικόνες στη σελίδα 140, 141]

Αν και ήταν έγκλειστοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης (όπου οι Μάρτυρες του Ιεχωβά προσδιορίζονταν με ένα μοβ τρίγωνο), αυτοί οι όσιοι Χριστιανοί (οι οποίοι φαίνονται εδώ στο Βρανδεμβούργο το 1995) παρέμειναν σταθεροί στην πίστη

[Εικόνες στη σελίδα 147]

Απέναντι σελίδα, σύμφωνα με τη φορά του ρολογιού: Χάινριχ Ντίκμαν, Άνι Ντίκμαν, Γκέρτρουτ Πέτσιγκερ, Μαρία Χόμπαχ, Γιόζεφ Ρέιβαλντ, Ελφρίντε Λορ