Ασκώντας τα διοικητικά του καθήκοντα, ο Δαρείος διόρισε 120 σατράπες σε όλη την επικράτεια και τρεις ανώτερους αξιωματούχους οι οποίοι, ενεργώντας ως εκπρόσωποι των συμφερόντων του βασιλιά, είχαν τους σατράπες υπό την επίβλεψή τους. Το πρώτιστο μέλημα αυτού του σχήματος μπορεί κάλλιστα να ήταν το οικονομικό όφελος, διότι η συγκέντρωση φόρων και τελών για το βασιλικό ταμείο ήταν ένα από τα κύρια καθήκοντα των σατραπών. (Παράβαλε Εσδ 4:13.) Το ένα μέλος αυτής της τριανδρίας των διορισμένων ανώτερων αξιωματούχων ήταν ο Δανιήλ, ο οποίος ξεχώριζε από τους άλλους αξιωματούχους και σατράπες σε τέτοιον βαθμό, ώστε ο Δαρείος σκεφτόταν να τον κάνει πρωθυπουργό. Προφανώς από φθόνο ή ίσως και από δυσφορία για την αναχαίτιση της διαφθοράς και της δωροδοκίας που αναμφίβολα είχε επιτευχθεί χάρη στην ακεραιότητα του Δανιήλ, οι άλλοι δύο ανώτεροι αξιωματούχοι μαζί με τους σατράπες μηχανεύτηκαν έναν νόμο για να τον παγιδέψουν. Εμφανίστηκαν όλοι μαζί στο βασιλιά και του παρουσίασαν προς υπογραφή ένα διάταγμα, το οποίο είχε δήθεν την υποστήριξη ολόκληρου του σώματος των υψηλά ιστάμενων κυβερνητικών αξιωματούχων (αν και ο Δανιήλ δεν αναφερόταν). Το διάταγμα αυτό απαγόρευε να απευθύνει κάποιος «αίτημα προς οποιονδήποτε θεό ή άνθρωπο» εκτός από τον Δαρείο για 30 ημέρες. Η ποινή που εισηγήθηκαν ήταν να ριχτεί ο παραβάτης στο λάκκο των λιονταριών. Το διάταγμα έδινε από κάθε άποψη την εντύπωση ότι εξυπηρετούσε την εδραίωση του Δαρείου—ενός ξένου—στη θέση που του είχε δοθεί πρόσφατα, αυτήν του βασιλιά της επικράτειας, και ότι ήταν έκφραση αφοσίωσης και υποστήριξης από μέρους των κυβερνητικών αξιωματούχων που το προωθούσαν.—Δα 6:1-3, 6-8.

Ιστορικά αρχεία δείχνουν ότι από τους αρχαίους χρόνους υπήρχε η άποψη ότι οι βασιλιάδες της Μεσοποταμίας είχαν θεϊκή υπόσταση και αποτελούσαν αντικείμενο λατρείας. Πολλοί σχολιαστές πιστεύουν ότι η απαγόρευση της υποβολής “αιτημάτων” η οποία προβλεπόταν από το διάταγμα του Δαρείου αφορούσε αποκλειστικά αιτήματα θρησκευτικού χαρακτήρα και δεν εφαρμοζόταν σε αιτήματα γενικής φύσης. Η ύπαρξη “λάκκου λιονταριών” στη Βαβυλώνα συμφωνεί με τις μαρτυρίες αρχαίων επιγραφών που δείχνουν ότι συχνά οι ηγεμόνες της Ανατολής διατηρούσαν θηριοτροφεία. Το έργο Τα Βιβλία της Αγίας Γραφής, του Εκδοτικού Οίκου Σοντσίνο ([Soncino Books of the Bible] Δανιήλ, Έσδρας και Νεεμίας, σ. 49), δηλώνει αναφορικά με αυτό: «Είναι γνωστό ότι οι Πέρσες κληρονόμησαν από τους Ασσύριους βασιλιάδες τη συνήθεια να έχουν αυτά τα ζώα στους ζωολογικούς κήπους τους».—Επιμέλεια Α. Κοέν, Λονδίνο, 1951.