Διδάγματα Από τις Γραφές: Ωσηέ 1:1–14:9

Ο Ιεχωβά ο Θεός μας Είναι Ελεήμονας

Ο ΙΕΧΩΒΑ είναι «Θεός συγχωρητικός, ελεήμων και οικτίρμων, μακρόθυμος και πολυέλεος». (Νεεμίας 9:17) Εμμένει στους δίκαιους κανόνες του αλλά προσκαλεί αυτούς που αδικοπραγούν να μετανοήσουν και να απολαύσουν μια καλή σχέση μαζί του. Πόσο καλά καταδείχτηκε αυτό απ’ όσα είπε ο Θεός στους πεισματάρηδες Ισραηλίτες μέσω του προφήτη του Ωσηέ!

Η συγγραφή του βιβλίου της Αγίας Γραφής που φέρει το όνομα του Ωσηέ ολοκληρώθηκε από τον προφήτη στην επαρχία της Σαμάρειας, ύστερα από τη μακρόχρονη υπηρεσία του που διήρκεσε 59 περίπου χρόνια (περίπου από το 804 π.Χ. μέχρι και μετά το 745 π.Χ.). Ο Ωσηέ προφήτευσε στο δεκάφυλο βασίλειο του Ισραήλ, στις μέρες του βασιλιά Ιεροβοάμ Β΄ την ίδια εποχή που τον Ιούδα κυβέρνησαν ο Οζίας, ο Ιωάθαμ, ο Άχαζ και ο Εζεκίας. (Ωσηέ 1:1) Επειδή ο Ισραήλ αγνόησε τις εκκλήσεις για μετάνοια, το έθνος έπεσε στους Ασσύριους και η πρωτεύουσά του, η Σαμάρεια, καταστράφηκε το 740 π.Χ. Μολονότι η προφητεία του Ωσηέ απευθυνόταν σε ανθρώπους περασμένων αιώνων, περιέχει διδάγματα για μας όσον αφορά το έλεος του Θεού μας, του Ιεχωβά.

Η Πεισματική Πορεία του Ισραήλ

Ο Ιεχωβά χορηγεί έλεος με βάση την ειλικρινή μετάνοια του αμαρτωλού. (Ψαλμός 51:17· Παροιμίαι 28:13) Η προθυμία του Θεού να δείξει έλεος στον Ισραήλ απεικονίστηκε από το πώς μεταχειρίστηκε ο Ωσηέ τη σύζυγό του, τη Γόμερ. Εκείνος, όπως διατάχθηκε, πήρε «γυναίκα πορνείας». Αφού γέννησε ένα παιδί στον Ωσηέ, η Γόμερ προφανώς γέννησε δυο παιδιά από μοιχεία. Παρ’ όλα αυτά ο προφήτης, δείχνοντας έλεος, πήρε τη σύζυγό του πίσω. Με παρόμοιο τρόπο, ο Ισραήλ ήταν για τον Ιεχωβά σαν μια άπιστη σύζυγος, που εσφαλμένα απέδιδε ευλογίες στον ψεύτικο θεό Βάαλ. Αλλά ο Ιεχωβά ήταν πρόθυμος να τους δείξει έλεος αν μετανοούσαν για την πνευματική τους μοιχεία.—1:1–3:5.

Οι αμαρτωλοί που επιθυμούν το θεϊκό έλεος πρέπει να εγκαταλείψουν την αμαρτωλή τους πορεία και να συμμορφωθούν με τη γνώση του Θεού. (Ψαλμός 119:59, 66, 67) Ο Ιεχωβά είχε μια ‘κρίση [νομική υπόθεση, ΜΝΚ]’ εναντίον των κατοίκων του Ισραήλ γιατί η αλήθεια, το ‘έλεος [η στοργική καλοσύνη, ΜΝΚ]’ και η γνώση του Θεού είχαν εκλείψει από τη γη τους. Αφού αυτοί απέρριψαν τη γνώση, θα τους απέρριπτε κι ο Ιεχωβά. Οι ειδωλολάτρες Ισραήλ και Ιούδας θα απέδιδαν λογαριασμό. Αλλά προειπώθηκε ότι θα εκζητούσαν τον Θεό όταν θα βρίσκονταν ‘σε θλίψη’.—4:1–5:15.

Θερισμός ενός Ανεμοστρόβιλου!

Έργα άξια μετάνοιας είναι απαραίτητα αν αυτοί που αδικοπραγούν θέλουν να δοκιμάσουν το έλεος του Θεού. (Πράξεις 26:20) ‘Ας επιστρέψωμεν προς τον Ιεχωβά’, παρακαλούσε ο Ωσηέ. Αλλά η στοργική καλοσύνη του Ισραήλ (ο οποίος ονομάζεται Εφραΐμ από την κύρια φυλή του) και του Ιούδα ήταν «ως δρόσος . . . ήτις παρέρχεται». Ο λαός είχε παραβεί τη διαθήκη του Θεού και δεν είχε παραγάγει καρπούς άξιους μετάνοιας. «Ως περιστερά δελεαζομένη, μη έχουσα σύνεσιν», αυτοί αναζητούσαν βοήθεια από την Αίγυπτο και την Ασσυρία. Αλλά αυτά τα πολιτικά μέτρα δεν θα τους ωφελούσαν περισσότερο από ένα «τόξον στρεβλόν» που δεν μπορεί να σκοπεύσει τα βέλη προς το στόχο.—6:1–7:16.

Για να θερίζουν αυτό που είναι καλό, όσοι εκζητούν το έλεος του Ιεχωβά πρέπει να σπέρνουν αυτό που είναι καλό. (Γαλάτας 6:7, 8) Επειδή οι Ισραηλίτες απέρριψαν το καλό, θέριζαν αυτό που ήταν κακό. «Έσπειραν άνεμον, δια τούτο θέλουσι θερίσει ανεμοστρόβιλον». Ο Θεός θα ‘επισκεπτόταν τις [θα έδινε προσοχή στις, ΜΝΚ] αμαρτίες τους’ και θα θέριζαν όχι το έλεός του αλλά τη δυσμενή του κρίση. Θα γίνονταν «πλανώμενοι μεταξύ των εθνών» και είναι πιθανό ότι η κατάκτηση από τους Ασσύριους συνέβαλε σ’ αυτή την κατάσταση.—8:1–9:17· Δευτερονόμιον 28:64, 65· 2 Βασιλέων 15:29· 17:1-6, 22, 23· 18:9-12· 1 Χρονικών 5:26.

Θα συνεχίσουμε να ωφελούμαστε από το έλεος του Θεού μόνο αν εξακολουθήσουμε να εκτιμούμε τα ιερά πράγματα. (Εβραίους 12:14-16, ΜΝΚ) Τέτοια εκτίμηση έλειπε από τους Ισραηλίτες. Αντί να σπέρνουν σπόρους με δικαιοσύνη και να θερίζουν ανάλογα στοργική καλοσύνη, αυτοί όργωναν πονηρία και θέριζαν αδικία. Ο Θεός κάλεσε τον Ισραήλ να βγει από την Αίγυπτο σαν να ήταν γιος του, αλλά η αγάπη Του ανταμείφθηκε με απάτη. ‘Στον Θεό σου θα πρέπει να επιστρέψεις, να φυλάς στοργική καλοσύνη και κρίση’, συμβούλεψε ο Ιεχωβά. Αλλά ο Εφραΐμ αναμείχτηκε σε χονδροειδή αδικοπραγία και άξιζε έλεγχο, όχι έλεος.—10:1–12:14, ΜΝΚ.

Επιστροφή στον Ιεχωβά

Ακόμη κι εκείνοι που κάνουν σοβαρά σφάλματα μπορούν να επιστρέψουν στον Ιεχωβά και θα τους δειχτεί έλεος. (Ψαλμός 145:8, 9) Ο Ωσηέ έκανε και πάλι μνεία της τρυφερής φροντίδας του Ιεχωβά προς τους Ισραηλίτες. Μολονότι το έθνος στράφηκε εναντίον του Ιεχωβά, εκείνος υποσχέθηκε αποκατάσταση λέγοντας: «Εκ χειρός άδου θέλω ελευθερώσει αυτούς, εκ θανάτου θέλω σώσει αυτούς». Η Σαμάρεια (ο Ισραήλ) έπρεπε να πληρώσει το τίμημα για τη στασιαστικότητα. Αλλά οι Ισραηλίτες παρακινήθηκαν να επιστρέψουν στον Θεό με υγιείς λόγους, ‘καρπούς [τους νεαρούς ταύρους, ΜΝΚ]’ των χειλέων’. Η προφητεία ολοκληρώθηκε με την παρηγορητική σκέψη ότι οι σοφοί και οι δίκαιοι που βαδίζουν στις ευθείες οδούς του Ιεχωβά θα απολάμβαναν το έλεος και την αγάπη του.—13:1–14:9.

Διδάγματα που πρέπει να θυμόμαστε: Ο Ιεχωβά χορηγεί έλεος με βάση την ειλικρινή μετάνοια αυτού που έχει αδικοπραγήσει. Αλλά οι αμαρτωλοί που επιθυμούν το έλεός του πρέπει να συμμορφωθούν με τη γνώση του Θεού και να κάνουν έργα άξια μετάνοιας. Χρειάζεται να σπέρνουν αυτό που είναι καλό και πρέπει να εξακολουθούν να εκτιμούν τα ιερά πράγματα. Και μπορούμε να αντλήσουμε παρηγοριά από τη γνώση ότι ακόμη κι αυτοί που κάνουν σοβαρά σφάλματα μπορούν να επιστρέψουν στον Ύψιστο γεμάτοι ελπίδα, επειδή ο Ιεχωβά ο Θεός μας είναι ελεήμονας.

[Πλαίσιο στη σελίδα 14]

ΕΞΕΤΑΣΗ ΓΡΑΦΙΚΩΝ ΕΔΑΦΙΩΝ

○ 2:21-23—Ιεζραέλ σημαίνει «Ο Θεός Θα Σπείρει Σπόρο». Ο Ιεχωβά θα συγκέντρωνε ένα πιστό υπόλοιπο και θα τους έσπερνε σαν σπόρο στον Ιούδα, όπου θα υπήρχαν σιτηρά, γλυκό κρασί και λάδι. Για χάρη του υπολοίπου που βρισκόταν σε ανάγκη, αυτά τα καλά πράγματα θα ζητούσαν από τη γη να δώσει θρεπτικές ουσίες στους βλαστούς των σιτηρών, στα αμπέλια και στα ελαιόδεντρα. Η γη θα επικαλούνταν τον ουρανό ζητώντας βροχή και ο ουρανός θα ζητούσε από τον Θεό να παράγει σύννεφα που θα έδιναν την απαιτούμενη βροχόπτωση.

○ 5:1—Οι αποστάτες ιερείς και βασιλιάδες του Ισραήλ έγιναν παγίδα και δίχτυ για το λαό, παρασύροντάς τον να εμπλακεί στην ψεύτικη λατρεία. Το όρος Θαβώρ (στα δυτικά του Ιορδάνη) και η Μισπά (μια πόλη στα ανατολικά αυτού του ποταμού) πιθανόν να ήταν κέντρα της ψεύτικης λατρείας. Σ’ όλο τον Ισραήλ, ο λαός ασκούσε ειδωλολατρία εξαιτίας του κακού παραδείγματος των ηγετών τους, οι οποίοι θα δοκίμαζαν τη δυσμενή κρίση του Θεού.

○ 7:4-8—Οι μοιχοί Ισραηλίτες παρομοιάστηκαν με το φούρνο ή το καμίνι ενός αρτοποιού, προφανώς εξαιτίας των κακών επιθυμιών που έκαιγαν μέσα τους. Επειδή αναμείχτηκε με τα έθνη, υιοθετώντας τις οδούς τους και επιζητώντας συμμαχίες μαζί τους, ο Εφραΐμ (Ισραήλ) ήταν επίσης σαν στρογγυλό ψωμί ψημένο μόνο απ’ τη μια πλευρά.

○ 9:10—Οι Ισραηλίτες «αφιερώθησαν εις την αισχύνην» όταν προσκολλήθηκαν στον Βέελ-φεγώρ στις πεδιάδες του Μωάβ. (Αριθμοί 25:1-5) Ο Ωσηέ χρησιμοποίησε ένα εβραϊκό ρήμα που σημαίνει «αποσύρονται σε· διατηρούνται ξεχωρισμένοι για». Οι Ισραηλίτες είχαν αφιερωθεί στον Θεό, αλλά ξεχωρίστηκαν για τον Βέελ-φεγώρ. Ίσως γίνεται μνεία αυτού του γεγονότος επειδή η λατρεία του Βάαλ ήταν μια εξέχουσα αμαρτία του δεκάφυλου βασιλείου. (Ωσηέ 2:8, 13) Είθε εμείς να δώσουμε προσοχή σ’ αυτή την προειδοποίηση και να μη διασπάσουμε ποτέ την αφιέρωσή μας στον Ιεχωβά.—1 Κορινθίους 10:8, 11.

○ 10:5—Η ονομασία Βαιθ-αυέν (που σημαίνει «Οίκος Βλαβερότητας») χρησιμοποιούνταν με υποτιμητική έννοια για τη Βαιθήλ, που σημαίνει «Οίκος Θεού». Η Βαιθήλ ήταν οίκος του Θεού, αλλά έγινε οίκος βλαβερότητας εξαιτίας της λατρείας των μόσχων που ασκούνταν εκεί. (1 Βασιλέων 12:28-30) Όταν το είδωλο του μόσχου θα μεταφερόταν στην αιχμαλωσία, ο λαός θα τρόμαζε γι’ αυτό. Το χωρίς ζωή είδωλο δεν μπορούσε να προστατέψει τον εαυτό του, πολύ δε λιγότερο όσους το λάτρευαν.—Ψαλμός 115:4-8.

○ 13:14—Ο Ιεχωβά δεν θα απάλλασσε τους ανυπάκουους Ισραηλίτες με το να τους σώσει εκείνη την εποχή από τη δύναμη του Άδη ή με το να τους ‘σώσει [επανακτήσει, ΜΝΚ]’ από το θάνατο. Δεν θα έδειχνε συμπόνια επειδή δεν άξιζαν έλεος. Αλλά ο απόστολος Παύλος έδειξε ότι ο Θεός θα κατάπινε τελικά το θάνατο για πάντα και θα εκμηδένιζε τη νίκη του. Ο Ιεχωβά κατέδειξε τη δύναμη που έχει να το κάνει αυτό με το να αναστήσει τον Ιησού Χριστό από το θάνατο και από τον Άδη, δίνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο την εγγύηση ότι τα άτομα που βρίσκονται στη μνήμη του Θεού θα αναστηθούν από το Γιο του κάτω από τη διακυβέρνηση της Βασιλείας.—Ιωάννης 5:28, 29.