Διδάγματα από τις Γραφές: Μιχαίας 1:1–7:20

Η Κρίση και το Όνομα του Ιεχωβά Εξυψώνονται

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ Μιχαίας έζησε τον όγδοο αιώνα π.Χ., έναν καιρό κατά τον οποίο επικρατούσε ειδωλολατρία και αδικία στον Ισραήλ και στον Ιούδα. Οι συνθήκες εκείνων των ημερών παραλληλίζονται τόσο στενά με αυτές που επικρατούν σήμερα ώστε τα αγγέλματα και οι προειδοποιήσεις του Μιχαία έχουν σχέση με την εποχή μας. Και οι θετικές ειδήσεις που επίσης μετέδωσε μας δίνουν αληθινή ελπίδα μέσα σ’ έναν κόσμο που κυριαρχείται από τον Σατανά.—1 Ιωάννου 5:19, ΚΔΤΚ.

Το άγγελμα του Μιχαία συνοψίζεται, ίσως με τον καλύτερο τρόπο, στις ακόλουθες τρεις εκφράσεις: «Ουαί εις τους . . . μηχανευομένους [σ’ εκείνους που διαπράττουν ό,τι είναι, ΜΝΚ] κακόν». ‘Τι ζητεί ο Ιεχωβά παρά σου, ειμή να πράττης το δίκαιον και να αγαπάς έλεος και να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου;’ ‘Ημείς δε θέλομεν περιπατεί εν τω ονόματι Ιεχωβά του Θεού ημών . . . εις τον αιώνα’.—Μιχαίας 2:1· 6:8· 4:5.

Η Ειδωλολατρία Καταγγέλλεται

Ο Ιεχωβά δεν ανέχεται επ’ άπειρον αυτούς που αδικοπραγούν. Η ειδωλολατρία και η ανταρσία είναι πολύ διαδεδομένες στον Ισραήλ και στον Ιούδα. Γι’ αυτό, ο Ιεχωβά είναι μάρτυρας εναντίον τους. Τα ομοιώματά τους θα συντριφτούν. Οι ειδωλολάτρες θα γίνουν ‘φαλακροί σαν αετοί’ και θα πάνε εξορία.—1:1-16.

Για τους πιστούς, ο Ιεχωβά αποδεικνύεται Θεός ελπίδας. Οι δυνάστες που σκευωρούν καταγγέλλονται ως κλέφτες και ληστές. Θα τους πλήξει συμφορά. Ωστόσο, στο «υπόλοιπον του Ισραήλ», δίνεται μια υπόσχεση αποκατάστασης. «Θέλω θέσει αυτούς ομού . . . ως ποίμνιον εν μέσω της μάνδρας», λέει ο Ιεχωβά.—2:1-13.

Ο Ιεχωβά αναμένει απ’ αυτούς που επωμίζονται ευθύνη ανάμεσα στο λαό του να ασκούν κρίση. Στους διεφθαρμένους ηγέτες του Ισραήλ λέγονται τα εξής: «Δεν ανήκει εις εσάς να γνωρίζητε την κρίσιν; Οι μισούντες το καλόν και αγαπώντες το κακόν, οι αποσπώντες το δέρμα αυτών επάνωθεν αυτών και την σάρκα αυτών από των οστών αυτών». Ο Μιχαίας, ‘με το πνεύμα του Ιεχωβά, και με κρίση και ισχύ’, αναγγέλλει τις κρίσεις του Θεού εναντίον τους. Οι άδικοι ηγέτες, λέει, κρίνουν με δωροδοκίες, οι ιερείς διδάσκουν με μισθό και οι προφήτες ασκούν μαντεία για χρήματα. Γι’ αυτό, η Ιερουσαλήμ «θέλει γίνει σωροί λίθων [ερειπίων, ΜΝΚ]».—3:1-12.

Ένα Μήνυμα Ελπίδας

Η αληθινή λατρεία θα ασκείται σε όλη τη γη. Ο Μιχαίας προφητεύει ότι «εν ταις εσχάταις ημέραις» άνθρωποι από πολλά έθνη θα διδάσκονται τις οδούς του Ιεχωβά. Ο Ιεχωβά θα αποδίδει κρίση και δεν θα υπάρχει πια πόλεμος. Οι αληθινοί λάτρεις ‘θα περπατούν στο όνομα Ιεχωβά του Θεού τους για πάντα’. Παρ’ όλη την εκτόπιση και την οδύνη, ο λαός του θα απελευθερωθεί από τα χέρια των εχθρών του.—4:1-13.

Μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στον υποσχεμένο Απελευθερωτή του Θεού. Ένας κυβερνήτης από τη Βηθλεέμ θα ποιμάνει με τη δύναμη του Ιεχωβά. Προλέγεται ‘απελευθέρωση από τον Ασσύριο’. Ένα υπόλοιπο αληθινών λάτρεων θα γίνει όπως η αναζωογονητική δροσιά και οι άφθονες βροχοπτώσεις, και όλες οι μορφές ψεύτικης θρησκείας και δαιμονισμού θα εκριζωθούν.—5:1-15.

Η Κρίση του Ιεχωβά Θα Επικρατήσει

Ο Ιεχωβά αναμένει από το λαό του να εμμένει στους ορθούς και δίκαιους κανόνες του. Τι έχει κάνει για να αξίζει ευτελή λατρεία; Έχει κάνει καλά πράγματα για το λαό του. ‘Και τι ζητάει ο Ιεχωβά παρά να πράττουν το δίκαιο, να αγαπούν έλεος και να περπατούν ταπεινά με τον Θεό τους;’ Αν συνεχίσουν την πονηρή τους βία και εκμετάλλευση, μπορούν να περιμένουν μόνο τη δυσμενή του κρίση.—6:1-16.

Θα πρέπει να εμπιστευόμαστε την κρίση και το έλεος του Ιεχωβά. Ακόμη και μέλη της ίδιας οικογένειας θα γίνουν εχθροί. Αλλά ο Μιχαίας λέει: «Θέλω προσμείνει τον Θεόν της σωτηρίας μου· ο Θεός μου θέλει μου εισακούσει». Ο προφήτης εμπιστεύεται την κρίση του Ιεχωβά, επειδή ξέρει ότι ο Θεός «δεν φυλάττει την οργήν αυτού διαπαντός, διότι αυτός αρέσκεται εις το έλεος [στη στοργική καλοσύνη, ΜΝΚ]».—7:1-20.

Διδάγματα για σήμερα: Ο Ιεχωβά αναμένει από το λαό του να ασκεί κρίση. Σε σχέση με τις επαγγελματικές συνήθειες, στην πραγματικότητα, ο Χριστιανός πρέπει να ρωτήσει τον εαυτό του: ‘Μπορώ να είμαι ηθικά καθαρός «με τας ασεβείς πλάστιγγας και με το σακκίον των δολίων ζυγίων;»’ (6:11) Σ’ αυτές τις έσχατες μέρες, όλοι όσοι ανήκουν στο λαό του Ιεχωβά πρέπει να συμβάλλουν στην ενότητα της επίγειας οργάνωσής του και να δέχονται διδασκαλία των ειρηνικών οδών του. Θα πρέπει να κάνουμε οτιδήποτε είναι δυνατό για να εξυψώνουμε το όνομα του Ιεχωβά και να προωθούμε την αληθινή λατρεία.—2:12· 4:1-4.

[Πλαίσιο στη σελίδα 14]

ΕΞΕΤΑΣΗ ΓΡΑΦΙΚΩΝ ΕΔΑΦΙΩΝ

○  1:16—Στον Ισραήλ, η φαλάκρα σχετιζόταν με τη ντροπή, το πένθος και τη λύπη. (Ησαΐας 3:24-26· 15:2, 3· Ιερεμίας 47:5) Μερικά ειδωλολατρικά έθνη είχαν τη συνήθεια να ξυρίζουν το κεφάλι σε καιρό λύπης για ένα νεκρό συγγενή. Ενώ η φυσική φαλάκρα δεν θεωρούνταν ακάθαρτη σύμφωνα με το Νόμο, οι Ισραηλίτες δεν έπρεπε να ξυρίζουν τα κεφάλια τους σε ένδειξη πένθους, επειδή ήταν ‘λαός άγιος . . . εις Ιεχωβά’. (Δευτερονόμιον 14:1, 2) Ωστόσο, ο Μιχαίας είπε στον Ισραήλ και στον Ιούδα να κουρέψουν τα μαλλιά τους εξαιτίας της αμαρτωλής ειδωλολατρικής τους πορείας, που τους έκανε ακατάλληλους να είναι άγιος λαός και λόγω της οποίας αυτοί και οι απόγονοί τους ήταν άξιοι αιχμαλωσίας. Η εβραϊκή λέξη που μεταφράζεται εδώ «αετός» αναφέρεται ίσως στον πυρρόχρωμο γύπα, που έχει μόνο λίγο μαλακό άσπρο χνούδι στο κεφάλι του. Μολονότι δεν ανήκει στο ίδιο είδος με τον αετό, θεωρείται ότι ανήκει στην ίδια οικογένεια.

○  2:12, ΜΝΚ—Αυτά τα λόγια βρίσκουν σύγχρονη εκπλήρωση στον πνευματικό Ισραήλ. (Γαλάτας 6:16) Ειδικά από το 1919 κι έπειτα, ανοίχτηκε ο δρόμος για να ξεφύγει το χρισμένο υπόλοιπο από την αιχμαλωσία του στη θρησκευτική Βαβυλώνα τη Μεγάλη. (Αποκάλυψις 18:2) Όπως προείπε ο Μιχαίας, αυτοί συνάχτηκαν ‘σαν ποίμνιο στη μάντρα, σαν αγέλη στο λιβάδι της’. Καθώς, από το 1935, έχει ενωθεί μαζί τους ο ‘πολύς όχλος’ των ‘άλλων προβάτων’, αυτούς τους διακρίνει ‘μεγάλος θόρυβος . . . λόγω του πλήθους των ανθρώπων’.—Αποκάλυψις 7:9· Ιωάννης 10:16.

○  3:1-3—Εδώ δίνεται μια χτυπητή αντίθεση ανάμεσα στον Ιεχωβά, τον καλό Ποιμένα, και στους σκληρούς ηγέτες του αρχαίου λαού του στις μέρες του Μιχαία. Αυτοί απέτυχαν στην αποστολή τους να προστατεύουν το ποίμνιο με το να ασκούν κρίση. Εκμεταλλεύονταν σκληρά τα συμβολικά πρόβατα, όχι μόνο με το να τα κουρεύουν, αλλά επίσης με το να ‘γδέρνουν το δέρμα τους’—σαν λύκοι. Οι πονηροί ποιμένες αποστερούσαν την κρίση από το λαό, υποβάλλοντάς τον «εν αίματι [σε πράξεις αιματοχυσίας, ΜΝΚ]». (3:10) Μέσω διεστραμμένης κρίσης, έπαιρναν με απάτη τα σπίτια και τα μέσα συντήρησης των ανυπεράσπιστων.—2:2· παράβαλε Ιεζεκιήλ 34:1-5.

○  4:3—Αυτοί οι ‘πολλοί λαοί’ και τα ‘ισχυρά έθνη’ δεν πρέπει να ταυτίζονται με τα πολιτικά έθνη και τις κυβερνήσεις. Μάλλον, αυτά είναι άτομα απ’ όλα τα έθνη, άνθρωποι που εγκαταλείπουν τον εθνικισμό τους και στρέφονται στην ενωμένη υπηρεσία στο βουνό της αληθινής λατρείας του Ιεχωβά. (Ησαΐας 2:2-4) Ο Ιεχωβά ‘κρίνει και ελέγχει [απονέμει κρίση και τακτοποιεί τα ζητήματα, ΜΝΚ]’ μ’ έναν πνευματικό τρόπο για εκείνους τους πιστούς που παίρνουν τη θέση τους υπέρ της Βασιλείας του Θεού. Αυτοί οι άνθρωποι του ‘πολλού όχλου’ συμμορφώνονται με τις θεϊκές κρίσεις, σφυρηλατώντας τα σπαθιά τους σε υνία και ζώντας έτσι ειρηνικά με τους άλλους μάρτυρες του Ιεχωβά.

○  5:2—Είναι πιθανόν ότι η Βηθλεέμ Εφραθά προσδιορίζεται έτσι επειδή υπήρχαν δυο πόλεις με το όνομα Βηθλεέμ. Ο Μιχαίας προσδιορίζει αυτήν που βρισκόταν στον Ιούδα, ακριβώς νότια της Ιερουσαλήμ. Η άλλη πόλη βρισκόταν στο βορρά, στον Ζαβουλών. (Ιησούς του Ναυή 19:10, 15) «Εφραθά» ή «Έφραθ» ήταν ένα παλιότερο όνομα της Βηθλεέμ του Ιούδα ή της γύρω περιοχής. (Γένεσις 48:7, ΜΝΚ· Ρουθ 4:11) Τέτοιος λεπτομερής προσδιορισμός υποστηρίζει την ακρίβεια των προφητικών υποσχέσεων του Θεού όσον αφορά τον Μεσσία.

○  6:8—Ο Μιχαίας δεν υποτιμούσε την αξία των εξιλεωτικών θυσιών, αλλά τόνιζε αυτό που ήταν αληθινά πολύτιμο στα μάτια του Ιεχωβά. (Παράβαλε Δευτερονόμιον 10:12.) Για να είναι οι θυσίες αποδεκτές από τον Ιεχωβά, ο αμαρτωλός έπρεπε να εκδηλώνει τις ιδιότητες της κρίσης, του ‘ελέους [καλοσύνης, ΜΝΚ]’ και της ‘ταπεινότητας [μετριοφροσύνης, ΜΝΚ]’. Σήμερα, ο Ιεχωβά ζητάει τα ίδια πράγματα στην υπηρεσία μας.—1 Κορινθίους 13:4-8.

○  7:4, ΜΝΚ—Η αγριοτριανταφυλλιά και ο αγκαθωτός φράχτης μπορούν να σκίσουν τα ρούχα και τη σάρκα κάποιου. Εδώ ο Μιχαίας περιέγραφε την ηθική κατάπτωση του έθνους στις μέρες του. Προφανώς λοιπόν, εννοούσε ότι ακόμη κι ο καλύτερος ανάμεσα στους πεισματικούς Ισραηλίτες προκαλούσε τόση βλάβη ή οδύνη όσο και μια αγριοτριανταφυλλιά ή ένας αγκαθωτός φράχτης σε οποιονδήποτε πηγαίνει πολύ κοντά.

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Ο Μιχαίας προείπε τον τόπο γέννησης του Ιησού