-
Η Βασιλεία Αποκρούει μια Διεθνή ΕπίθεσηΟ Παράδεισος Αποκαθίσταται για την Ανθρωπότητα—Μέσω της Θεοκρατίας!
-
-
ΕΚΕΙΝΟΣ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ «ΔΙΑΤΡΥΠΗΣΑΝ» ΚΑΙ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΓΙΝΕ ΒΑΣΙΛΙΑΣ
24, 25. (α) Μήπως θα γίνει θρήνος για τα έθνη που θα αφανιστούν; (β) Για ποιον θα γίνει μεγάλος θρήνος, όπως προλέγει ο Ιεχωβά;
24 Δεν θα γίνει θρήνος ούτε οδυρμός για τα αυθάδη εκείνα έθνη τα οποία πρόκειται να αφανίσει ο Ιεχωβά των στρατευμάτων στον «πόλεμο της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοδύναμου», στον Αρμαγεδδώνα. Έγινε, όμως, θρήνος και οδυρμός για ένα πένθιμο γεγονός που άνοιξε το δρόμο για να έχει “ωραιότητα ο οίκος του Δαβίδ και οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ” εκείνη την ένδοξη ημέρα της θεϊκής σωτηρίας. Καθώς συνεχίζεται η «εξαγγελία» του Ιεχωβά, του Δημιουργού του ουρανού και της γης, μαθαίνουμε ποιο ήταν αυτό το γεγονός, γιατί Τον ακούμε να λέει τα εξής:
25 «Και θα εκχύσω πάνω στον οίκο του Δαβίδ και πάνω στους κατοίκους της Ιερουσαλήμ το πνεύμα της εύνοιας και των ικεσιών, και θα κοιτάξουν προς Εκείνον τον οποίο διατρύπησαν και θα θρηνήσουν για Αυτόν όπως στο θρήνο που γίνεται για έναν μοναχογιό· και θα γίνει πικρός οδυρμός για αυτόν σαν τον πικρό οδυρμό που γίνεται για τον πρωτότοκο γιο. Εκείνη την ημέρα ο θρήνος στην Ιερουσαλήμ θα είναι μεγάλος, σαν το θρήνο της Αδαδριμμών στο λεκανοπέδιο της Μεγιδδώ. Και η γη θα θρηνήσει, η κάθε οικογένεια μόνη της· η οικογένεια του οίκου του Δαβίδ μόνη της και οι γυναίκες τους μόνες τους· η οικογένεια του οίκου του Νάθαν μόνη της και οι γυναίκες τους μόνες τους· η οικογένεια του οίκου του Λευί μόνη της και οι γυναίκες τους μόνες τους· η οικογένεια των Σιμεϊτών μόνη της και οι γυναίκες τους μόνες τους· όλες οι οικογένειες που έχουν απομείνει, η κάθε οικογένεια μόνη της και οι γυναίκες τους μόνες τους».—Ζαχαρίας 12:10-14.
26. Για να βρούμε απάντηση στο ερώτημα σχετικά με το ποιος είναι εκείνος τον οποίο διατρύπησαν, σε τίνος αποστόλου το σύγγραμμα πρέπει να ανατρέξουμε, και πώς δίνει απάντηση αυτός στο ερώτημά μας;
26 Ποιος είναι “Εκείνος τον οποίοb διατρύπησαν” και προς τον οποίο «θα κοιτάξουν»; Παρακάμπτοντας τις συγκεχυμένες ανθρώπινες εικασίες, φτάνουμε κατευθείαν στη θεόπνευστη απάντηση την οποία έχει δώσει Εκείνος που έκανε την προφητική αυτή «εξαγγελία». Από το υπόμνημα που κατέγραψε ο Ιωάννης ο Γαλιλαίος, ο οποίος ήταν αυτόπτης μάρτυρας όταν ο Ιησούς Χριστός κρεμάστηκε στο ξύλο ανάμεσα σε δύο κακοποιούς που είχαν και αυτοί κρεμαστεί στο ξύλο, την Παρασκευή 14 Νισάν του 33 Κ.Χ., παραθέτουμε τα εξής θεόπνευστα λόγια:
Τότε οι Ιουδαίοι, επειδή ήταν Προετοιμασία, για να μην παραμείνουν τα σώματα πάνω στα ξύλα του βασανισμού το Σάββατο (γιατί ήταν μεγάλη η ημέρα εκείνου του Σαββάτου), ζήτησαν από τον Πιλάτο να βάλει να σπάσουν τα πόδια τους και να πάρουν τα σώματα. Οι στρατιώτες, λοιπόν, ήρθαν και έσπασαν τα πόδια του πρώτου άντρα, καθώς και του άλλου που είχε κρεμαστεί σε ξύλο μαζί του. Αλλά όταν ήρθαν στον Ιησού, καθώς είδαν ότι ήταν ήδη νεκρός, δεν του έσπασαν τα πόδια. Εντούτοις, ένας από τους στρατιώτες έμπηξε στην πλευρά του ένα δόρυ, και αμέσως βγήκε αίμα και νερό. Και αυτός που το είδε έδωσε μαρτυρία και η μαρτυρία του είναι αληθινή και εκείνος ξέρει ότι λέει αληθινά πράγματα, για να πιστέψετε και εσείς. Στην πραγματικότητα, αυτά έγιναν για να εκπληρωθεί η γραφή: «Κανένα κόκαλό του δεν θα συντριφτεί». Και πάλι, κάποια άλλη γραφή λέει: «Θα κοιτάξουν προς Εκείνον τον οποίο τρύπησαν με δόρυ».—Ιωάννης 19:31-37.
27. Ποια άλλη σύνδεση κάνει ο Ιωάννης στα συγγράμματά του ανάμεσα στον Ιησού και σε εκείνον που “διατρυπήθηκε”;
27 Άλλη μια σύνδεση ανάμεσα στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού και στην πράξη αυτή της “διατρύπησης” κάνει και πάλι ο απόστολος Ιωάννης, ο οποίος γράφει:
Σε αυτόν που μας αγαπάει και που μας έλυσε από τις αμαρτίες μας μέσω του αίματός του—και μας έκανε να είμαστε βασιλεία, ιερείς στον Θεό και Πατέρα του—ναι, σε αυτόν ας είναι η δόξα και η κραταιότητα στους αιώνες. Αμήν.
Έρχεται με τα σύννεφα, και θα τον δει κάθε μάτι, καθώς και εκείνοι που τον τρύπησαν με δόρυ· και όλες οι φυλές της γης θα χτυπούν τον εαυτό τους από λύπη εξαιτίας του. Ναι, Αμήν.—Αποκάλυψη 1:5-7.
28. Τι έγραψε ο γιατρός Λουκάς, υποδεικνύοντας ότι ο Ιησούς “διατρυπήθηκε” μετά το θάνατό του, όχι πριν από αυτόν;
28 Επομένως, η πλευρά του Ιησού τρυπήθηκε με το δόρυ λίγο μετά το θάνατό του, όχι πριν από αυτόν, για τον οποίο θάνατο γράφει ο γιατρός Λουκάς:
Τώρα ήταν ήδη η έκτη περίπου ώρα [12 το μεσημέρι], και εντούτοις, σκοτάδι έπεσε πάνω σε όλη τη γη μέχρι την ένατη ώρα [3 το απόγευμα], επειδή το φως του ήλιου χάθηκε· τότε η κουρτίνα του αγιαστηρίου σκίστηκε στη μέση. Και ο Ιησούς φώναξε με δυνατή φωνή και είπε: «Πατέρα, στα χέρια σου εμπιστεύομαι το πνεύμα μου». Αφού το είπε αυτό, εξέπνευσε. Επειδή είδε τι συνέβη, ο αξιωματικός [εκατόνταρχος] άρχισε να δοξάζει τον Θεό, λέγοντας: «Πράγματι, αυτός ο άνθρωπος ήταν δίκαιος». Και όλα τα πλήθη που ήταν συγκεντρωμένα εκεί για αυτό το θέαμα, όταν είδαν αυτά που συνέβησαν, άρχισαν να επιστρέφουν, χτυπώντας τα στήθη τους. Και όλοι οι γνωστοί του στέκονταν σε απόσταση. Επίσης, κάποιες γυναίκες, οι οποίες τον είχαν ακολουθήσει όλες μαζί από τη Γαλιλαία, στέκονταν και τα έβλεπαν αυτά.—Λουκάς 23:44-49· επίσης Μάρκος 15:33-41.
29. Με ποιον τρόπο η τρυπημένη πλευρά του Ιησού προστέθηκε στις αποδείξεις του γεγονότος ότι εκείνος είχε αναστηθεί από τους νεκρούς, όπως φάνηκε στην περίπτωση του Θωμά;
29 Η τρυπημένη πλευρά του Ιησού Χριστού ήταν επίσης ένα σημαντικό στοιχείο που προστέθηκε στις αποδείξεις του γεγονότος ότι ο Ιησούς εγέρθηκε αργότερα από τους νεκρούς. Ο απόστολος Θωμάς, ο οποίος δεν είχε δει τον Ιησού την ημέρα της ανάστασής του (Κυριακή 16 Νισάν του 33 Κ.Χ.), είπε σε εκείνους που τον είχαν δει υλοποιημένο με σάρκα εκείνη την ημέρα: «Αν δεν δω στα χέρια του το αποτύπωμα των καρφιών και δεν βάλω το δάχτυλό μου στο αποτύπωμα των καρφιών και δεν βάλω το χέρι μου στην πλευρά του, δεν πρόκειται να πιστέψω». Μια εβδομάδα αργότερα, ο Ιησούς υλοποιήθηκε και πάλι με ένα σάρκινο σώμα σαν αυτό που είχε όταν τον κρέμασαν στο ξύλο και είπε στον Θωμά: «Φέρε το χέρι σου και βάλε το στην πλευρά μου, και μην είσαι άπιστος αλλά γίνε πιστός».—Ιωάννης 20:24-27.
30. (α) Πώς ο θρήνος των μαθητών του Ιησού ήταν πολύ σοβαρότερος από το «θρήνο της Αδαδριμμών στο λεκανοπέδιο της Μεγιδδώ»; (β) Εκτός από την απλή εκδήλωση λύπης με θρήνο από μέρους τους, τι άλλο χρειαζόταν για να εκχυθεί πάνω τους το «πνεύμα της εύνοιας και των ικεσιών»;
30 Σε εκπλήρωση των εδαφίων Ζαχαρίας 12:10-14, οι πιστοί απόστολοι και οι υπόλοιποι μαθητές του Ιησού Χριστού θα πρέπει να θρηνούσαν και να οδύρονταν εκεί, στην επίγεια Ιερουσαλήμ. Οδύρονταν για το θάνατο του “μονογενούς Γιου” του Θεού, “του πρωτοτόκου όλης της δημιουργίας”, “της αρχής της δημιουργίας του Θεού”. (Ιωάννης 3:16· Κολοσσαείς 1:15· Αποκάλυψη 3:14) Έτσι λοιπόν, ο οδυρμός για τον Ιησού ήταν πολύ σοβαρότερος από τον προηγούμενο «θρήνο της Αδαδριμμών στο λεκανοπέδιο της Μεγιδδώ». (Ζαχαρίας 12:11· παράβαλε 2 Βασιλέων 23:28-30· 2 Χρονικών 35:20-25.) Ο Ιεχωβά εξέχυσε πάνω στους πιστούς εκείνους μαθητές το «πνεύμα της εύνοιας και των ικεσιών». Ιδιαίτερα, μάλιστα, επειδή εκείνοι οι μαθητές “έλπιζαν ότι αυτός ήταν που έμελλε να απελευθερώσει τον Ισραήλ”. (Λουκάς 24:21) Αλλά για την απόκτηση της θεϊκής εύνοιας δεν αρκεί απλώς η εκδήλωση λύπης με έναν τέτοιον θρήνο και πικρό οδυρμό. Απαιτείται πίστη σε εκείνον που διατρυπήθηκε και πίστη στην αξία του θυσιαστικού του θανάτου. Εφόσον υπάρχει μια τέτοια πεποίθηση ή πίστη, μπορεί να δειχτεί θεϊκή εύνοια στο άτομο που λυπάται, και τότε οι ικεσίες του θα απαντηθούν λόγω της πίστης του.
31, 32. (α) Παρά το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να προερχόταν από τον «οίκο του Δαβίδ», πώς θα έπρεπε να κοιτάξει εκείνον ο οποίος διατρυπήθηκε, για να λάβει το «πνεύμα της εύνοιας και των ικεσιών»; (β) Ακόμη και αν κάποιος ανήκε στους «κατοίκους της Ιερουσαλήμ», τι άλλο θα έπρεπε να κάνει, εκτός από το να θρηνεί, για να λάβει το «πνεύμα της εύνοιας και των ικεσιών»;
31 Για να αποδειχτεί κάποιος άξιος να λάβει το θεϊκό «πνεύμα της εύνοιας και των ικεσιών», πρέπει να κοιτάξει με τα μάτια της πίστης «προς Εκείνον τον οποίο διατρύπησαν». Πιθανόν κάποιος να προερχόταν από τον «οίκο του Δαβίδ», αλλά το γεγονός και μόνο ότι λόγω σαρκικής καταγωγής ανήκε στη βασιλική τάξη δεν αποτελούσε με κανέναν τρόπο εγγύηση πως θα ήταν μαζί με τον Μεσσία στην ουράνια βασιλεία ως ένας από τους συγκληρονόμους του.
32 Κάποιος μπορεί να συγκαταλεγόταν στους «κατοίκους της Ιερουσαλήμ» εδώ στη γη· αλλά το γεγονός ότι προερχόταν από την επίγεια πρωτεύουσα του Βασιλιά Δαβίδ δεν του εγγυόταν με κανέναν τρόπο μια θέση στην «ουράνια Ιερουσαλήμ». Αυτό το άτομο θα έπρεπε να λυπηθεί για τυχόν κοινοτική ευθύνη που θα μπορούσε να του καταλογιστεί σε σχέση με το θάνατο και τη διατρύπηση του Μεσσία Ιησού. Επομένως, ο θρήνος και ο πικρός οδυρμός πρέπει να περιλαμβάνουν θλίψη για το γεγονός ότι ο Μεσσίας χρειάστηκε να πεθάνει για τις αμαρτίες μας, καθώς και μετάνοια για αυτές τις αμαρτίες. Τότε θα ωφελήσει ο θάνατος του Μεσσία εκείνον που θρηνεί, και το άτομο αυτό θα λάβει το «πνεύμα της εύνοιας και των ικεσιών».
-
-
Η Βασιλεία Αποκρούει μια Διεθνή ΕπίθεσηΟ Παράδεισος Αποκαθίσταται για την Ανθρωπότητα—Μέσω της Θεοκρατίας!
-
-
34. (α) Κατά ποια έννοια πρέπει όλοι, ανεξαρτήτως οικογένειας, οίκου ή φύλου, να θρηνούν και να οδύρονται για αυτόν που διατρυπήθηκε; (β) Πώς πρέπει και εμείς σήμερα να κάνουμε το ίδιο για να λάβουμε το «πνεύμα της εύνοιας και των ικεσιών»;
34 Όλοι, ανεξαρτήτως οικογένειας ή οίκου, έπρεπε να θρηνούν και να οδύρονται με λύπη μετάνοιας για το ότι ο Μεσσίας χρειάστηκε να πεθάνει ως λυτρωτική θυσία για τις αμαρτίες. Γυναίκες και άντρες έπρεπε να το κάνουν αυτό. Γι’ αυτό και η προφητεία λέει επανειλημμένα ότι πρέπει να θρηνήσουν «οι γυναίκες τους μόνες τους». (Ζαχαρίας 12:12-14) Παρόμοια, καθένας από εμάς σήμερα πρέπει να κοιτάξει με μετάνοια και πίστη προς τον Μεσσία Ιησού, Εκείνον τον οποίο επιτράπηκε να διατρυπήσουν οι εχθροί της Μεσσιανικής βασιλείας του Ιεχωβά. Αν το κάνουμε αυτό, θα λάβουμε το «πνεύμα της εύνοιας και των ικεσιών».
35. Πότε στεγνώνουν τα δάκρυα του θρήνου και του οδυρμού μας για τη “διατρύπηση” του Μεσσία;
35 Τα δάκρυα του θρήνου και του οδυρμού μας στεγνώνουν καθώς διακρίνουμε επίσης ότι ο Μεσσίας Ιησούς “διατρυπήθηκε” για τη δικαίωση της παγκόσμιας κυριαρχίας του Ιεχωβά. Το ότι τελικά “διατρυπήθηκε” απέδειξε πως είχε διατηρήσει την τέλεια ακεραιότητά του στον Υπέρτατο Κύριο Ιεχωβά μέχρι θανάτου. Ως ανταμοιβή για αυτό, τιμήθηκε με το να ενθρονιστεί ως Μεσσιανικός Βασιλιάς στον ουρανό.
-
-
Η Βασιλεία Αποκρούει μια Διεθνή ΕπίθεσηΟ Παράδεισος Αποκαθίσταται για την Ανθρωπότητα—Μέσω της Θεοκρατίας!
-
-
b Σχετικά με τη φράση «Εκείνον τον οποίο», η Μετάφραση Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών, έκδοση 1971 (στην αγγλική), παραθέτει την ακόλουθη υποσημείωση: Αναφορικά με το χωρίο αυτό, η Εβραϊκή Γραμματική του Γεσένιου, επιμελημένη από τους Ε. Κάουτς και Ε. Ι. Κάουλι (ανατύπωση 1949), λέει στη σελίδα 446, στην 1η υποσημείωση ως μέρος της ενότητας 138 (2) ε, τα ακόλουθα: «Στο εδάφιο Ζαχαρίας 12:10, επίσης, αντί της ακατανόητης φράσης ελάι εθ ασέρ θα πρέπει ίσως να εννοήσουμε τη φράση ελ-ασέρ, εφαρμόζοντας έτσι το χωρίο αυτό σε αυτή την τάξη». Σε δύο εβραϊκά χειρόγραφα, το γραπτό κείμενο είναι ελάι εθ ασέρ («προς εμένα τον οποίο»), αλλά μια περιθωριακή σημείωση λέει ελάιβ εθ ασέρ («προς αυτόν τον οποίο»). Η Μετάφραση των Εβδομήκοντα λέει: «πρός με ἀνθ’ ὧν» (δηλαδή, προς εμένα για όσα [πράγματα])· Βουλγάτα: «προς εμένα τον οποίο»· Πεσίτα: «προς εμένα για εκείνον τον οποίο»· Μετάφραση Θεοδωτίονος: «προς εκείνον τον οποίο». Βλέπε γερμανική μετάφραση της Αγίας Γραφής από τον Έμιλ Φ. Κάουτς (1890): «Προς εκείνον τον οποίο»· επίσης Ιωάννης 19:37.
-