ΒΑΡΟΣ

Βαρύ αντικείμενο· κάτι που φορτώνεται για μεταφορά· κυριολεκτικό ή συμβολικό φορτίο. Στο πρωτότυπο εβραϊκό και ελληνικό κείμενο των Γραφών χρησιμοποιούνται διάφορες λέξεις που υποδηλώνουν «βάρος» ή «φορτίο», λέξεις οι οποίες ενίοτε σχετίζονται με μεταφερόμενα υλικά, αλλά πολλές φορές αφορούν συμβολικά πράγματα, όπως ευθύνη, ενοχή ή κάποιο άγγελμα από τον Θεό. Ως βάρος θεωρείται γενικά ένα βαρύ φορτίο. Από τις διάφορες εβραϊκές ρίζες που σχετίζονται με τα βάρη και τα φορτία, μία (το ρήμα καβέδ) σημαίνει βασικά «είμαι βαρύς». (Γε 18:20· παράβαλε 1Σα 4:18.) Μια άλλη λέξη, το ρήμα νασά’, σημαίνει «σηκώνω· μεταφέρω» (Κρ 9:48· Γε 47:30) και είναι η ρίζα της λέξης μασσά’, που αποδίδεται «βάρος· φορτίο». (2Σα 19:35· Αρ 4:15) Το ρήμα σαβάλ, που μεταφράζεται «σηκώνω φορτία» στο εδάφιο Γένεση 49:15, είναι συγγενικό με τη λέξη σαμπάλ («αχθοφόρος» [Νε 4:10]) και με τη λέξη σέβελ («φορτίο» [Νε 4:17]· «υποχρεωτική υπηρεσία» [1Βα 11:28]).

Στην Αίγυπτο, διορίστηκαν να επιβλέπουν τους Ισραηλίτες αρχηγοί για καταναγκαστική εργασία «με σκοπό να τους καταδυναστεύουν σε σχέση με τα βάρη που είχαν να σηκώνουν» και να τους υποχρεώνουν να μεταφέρουν και να χρησιμοποιούν οικοδομικά υλικά όπως πηλό και πλίθους. (Εξ 1:11-14· 2:11) Ο Ιεχωβά, όμως, τους “απάλλαξε από τα βάρη των Αιγυπτίων”. (Εξ 6:6· Ψλ 81:6) Όταν η σκηνή της μαρτυρίας και τα αντικείμενα που υπήρχαν σε αυτήν μεταφέρονταν από τόπο σε τόπο, οι Κααθίτες, οι Γηρσωνίτες και οι Μεραρίτες Λευίτες είχαν την υποχρέωση να μεταφέρουν συγκεκριμένα φορτία. (Αρ 4) Μεταγενέστερα, ο Σολομών συμπεριέλαβε 70.000 αχθοφόρους στο μεγάλο εργατικό δυναμικό του. (1Βα 5:15· 2Χρ 2:18) Ανάγκη για χρήση αχθοφόρων προέκυψε επίσης όταν ο Βασιλιάς Ιωσίας επισκεύασε το ναό (2Χρ 34:12, 13), καθώς και έπειτα από χρόνια, όταν ο Νεεμίας ανέλαβε υπό την εποπτεία του την ανοικοδόμηση του τείχους της Ιερουσαλήμ.—Νε 4:17· βλέπε ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ.

Στην αρχαιότητα τα ζώα χρησιμοποιούνταν πολλές φορές ως υποζύγια, είχε δε ειπωθεί στους Ισραηλίτες ότι, αν έβλεπαν το γαϊδούρι κάποιου που τους μισούσε πεσμένο κάτω από το φορτίο του, δεν έπρεπε να το εγκαταλείψουν, αλλά “εξάπαντος να το ξαλαφρώσουν”. (Εξ 23:5) Η ποσότητα των υλικών που μπορεί να μεταφέρει ένα ζώο αποκαλείται φορτίο, όπως για παράδειγμα «το φορτίο δύο μουλαριών».—2Βα 5:17.

Μεταφορική Χρήση. Η εβραϊκή λέξη μασσά’, η οποία πολλές φορές χρησιμοποιείται για να περιγράψει κυριολεκτικό φορτίο ή βάρος, μπορεί να δηλώνει ένα «βαρυσήμαντο άγγελμα», όπως αυτό που έδωσε στον Βασιλιά Λεμουήλ προς διόρθωση η μητέρα του. (Παρ 31:1) Μπορεί επίσης να αναφέρεται σε κάποια εξαγγελία. (Ησ 13:1· 14:28· Ιεζ 12:10· Να 1:1) Συνήθως η εξαγγελία αφορά την πονηρία, την οποία και κατακρίνει, και με αυτή την έννοια μοιάζει με μεγάλο βάρος κρίσης.

Το άτομο που είναι πιστό στον Θεό μπορεί να ρίξει στον Ιεχωβά το συμβολικό του βάρος, δηλαδή τις δοκιμασίες, τις έγνοιες και τα παρόμοια που τον βρίσκουν στη ζωή. Ως εκ τούτου, ο Δαβίδ δήλωσε: «Ρίξε στον Ιεχωβά το βάρος που σηκώνεις, και αυτός θα σε στηρίξει. Ποτέ δεν θα επιτρέψει να κλονιστεί ο δίκαιος». (Ψλ 55:22· παράβαλε 1Πε 5:6, 7.) Ο Δαβίδ υποκινήθηκε επίσης να αναφωνήσει: «Ευλογημένος να είναι ο Ιεχωβά, που βαστάζει καθημερινά το φορτίο για εμάς, ο αληθινός Θεός της σωτηρίας μας».—Ψλ 68:19.

Με τη λέξη «βάρος» μπορεί να εννοείται το βάρος της ευθύνης που αναθέτει ο Χριστός. (Απ 2:24) Το άγιο πνεύμα και το Χριστιανικό κυβερνών σώμα θεώρησαν καλό να μην προσθέσουν παραπάνω «βάρος» στους Χριστιανούς εκτός από τα αναγκαία, δηλαδή “να απέχουν από πράγματα θυσιασμένα σε είδωλα και από αίμα και από πνιχτά και από πορνεία”.—Πρ 15:28, 29.

Με μια άλλη έννοια, ο Παύλος διαβεβαίωσε τους Κορινθίους ότι δεν θα τους γινόταν βάρος και ότι δεν ζητούσε τα αποκτήματά τους, αλλά “με μεγάλη ευχαρίστηση θα δαπανούσε και θα δαπανούνταν εντελώς” για τις ψυχές τους. (2Κο 12:14-18) Ως απόστολος του Χριστού, ο Παύλος θα μπορούσε δικαιολογημένα να αποτελέσει «δαπανηρή επιβάρυνση» για τους Χριστιανούς στη Θεσσαλονίκη. Εντούτοις, ούτε καν έφαγε τροφή από κανέναν δωρεάν και μπορούσε να τους υπενθυμίσει ότι «με κόπο και μόχθο νύχτα και ημέρα εργαζόμασταν ώστε να μην προκαλέσουμε δαπανηρή επιβάρυνση σε κανέναν από εσάς», όχι επειδή δεν είχαν εξουσία να κάνουν κάτι τέτοιο, αλλά προκειμένου να αποτελέσουν παράδειγμα προς μίμηση.—2Θε 3:7-10.

Ο Ιησούς κατέκρινε τους γραμματείς και τους Φαρισαίους, λέγοντας: «Δένουν βαριά φορτία και τα βάζουν πάνω στους ώμους των ανθρώπων, αλλά οι ίδιοι δεν είναι διατεθειμένοι να τα κουνήσουν στο ελάχιστο με το δάχτυλό τους». (Ματ 23:2, 4) Ο Ιησούς αναφερόταν προφανώς στους λεπτομερείς κανόνες και στις δυσβάσταχτες παραδόσεις που αυτοί επέβαλλαν στον κοινό λαό, χωρίς να είναι διατεθειμένοι να άρουν την παραμικρή διάταξη προκειμένου να τους διευκολύνουν.—Ματ 23:13, 23, 24.

Από την άλλη πλευρά, ο Ιησούς απελευθέρωσε πνευματικά τους ανθρώπους από τέτοιες καταπιεστικές παραδόσεις. (Ιωα 8:31, 32) Κάλεσε εκείνους που μοχθούσαν και ήταν καταφορτωμένοι να έρθουν σε αυτόν, να βάλουν το ζυγό του πάνω τους και να γίνουν μαθητές του, διότι ήταν πράος και ταπεινός στην καρδιά, και έτσι θα έβρισκαν αναζωογόνηση για τις ψυχές τους. Συγκεκριμένα είπε: «Ο ζυγός μου είναι καλός και το φορτίο μου είναι ελαφρύ». (Ματ 11:28-30) Ο Χριστός δεν ήταν σκληρός ή καταπιεστικός αλλά καλός, και όσοι πήγαιναν σε αυτόν θα είχαν κατάλληλη μεταχείριση. Ο ζυγός του Χριστού, σε σύγκριση με το ζυγό που επέβαλλαν στους ανθρώπους οι υποστηρικτές των θρησκευτικών παραδόσεων, θα ήταν σχετικά ελαφρύς. Ο Ιησούς μπορεί επίσης να εννοούσε ότι όσοι ήταν αποκαμωμένοι από το βάρος της αμαρτίας και των σφαλμάτων θα έπρεπε να πάνε σε αυτόν για πνευματική αναζωογόνηση. Το να βαστάζει κάποιος το ελαφρύ «φορτίο» του Ιησού περιλάμβανε προφανώς το να είναι εξοικειωμένος με τις θεϊκές απαιτήσεις και να τις εκπληρώνει, κάτι που ο Ιησούς έκανε ευχαρίστως κατά την επίγεια ζωή και διακονία του. (Ιωα 17:3· 4:34) Μετέπειτα, ο Παύλος παρομοίασε τη Χριστιανική σταδιοδρομία με αγώνα δρόμου και πρότρεψε τους ομοπίστους του να απαλλαχτούν από τα βάρη, λέγοντάς τους: «Ας αποβάλουμε . . . κάθε βάρος και την αμαρτία που μας μπλέκει εύκολα και ας τρέχουμε με υπομονή τον αγώνα που έχει τεθεί μπροστά μας, καθώς προσηλώνουμε το βλέμμα μας στον Πρώτιστο Παράγοντα και Τελειοποιητή της πίστης μας, τον Ιησού».—Εβρ 12:1, 2.

Βαστάζουμε τα Βάρη των Άλλων. Ο Παύλος έγραψε στους Γαλάτες: «Να βαστάζετε ο ένας τα βάρη του άλλου, και έτσι εκπληρώστε το νόμο του Χριστού». (Γα 6:2) Η λέξη βάρος του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου, την οποία χρησιμοποίησε εδώ ο απόστολος Παύλος στον πληθυντικό αριθμό, υποδηλώνει πάντα κάτι δυσβάσταχτο ή επαχθές. Ασφαλώς η αμαρτία, και συνεπώς το βάρος που θα κουβαλούσε όποιος έκανε κάποιο «εσφαλμένο βήμα» (όπως αναφέρεται στο προηγούμενο εδάφιο), δεν θα ήταν κάτι ελαφρύ αλλά μεγάλο. Ωστόσο, στο εδάφιο 5 ο Παύλος δηλώνει: «Διότι ο καθένας θα βαστάξει το δικό του φορτίο», δηλαδή το φορτίο ευθύνης που του αναλογεί. Εδώ ο Παύλος χρησιμοποίησε τη λέξη φορτίον στο πρωτότυπο κείμενο, η οποία υποδηλώνει κάτι που πρέπει να βαστάζεται ή να μεταφέρεται, χωρίς να υπονοείται τίποτα για το βάρος του. Με αυτόν τον τρόπο διαχώρισε τα «βάρη» από το «φορτίο» σε αυτά τα εδάφια. Αυτό δείχνει ότι, αν ένας Χριστιανός αντιμετώπιζε κάποια πνευματική δυσκολία που ήταν πολύ δυσβάσταχτη για τον ίδιο, οι ομόπιστοί του θα πρόστρεχαν στο πλευρό του, βοηθώντας τον έτσι να σηκώσει τα βάρη του. Τα άτομα αυτά θα εκδήλωναν αγάπη και συνεπώς θα εκπλήρωναν το νόμο του Χριστού. (Ιωα 13:34, 35) Αυτό εναρμονίζεται με όσα είχε πει ο Παύλος μόλις προηγουμένως, όπως διαβάζουμε στο εδάφιο Γαλάτες 6:1, σχετικά με την προσπάθεια για πνευματική αποκατάσταση ενός ατόμου, η οποία μπορεί να γίνει εφικτή μέσω της αγάπης, της καλοσύνης και της προσευχής. (Παράβαλε Ιακ 5:13-16.) Ωστόσο, όπως έδειξε στη συνέχεια, το να βαστάζουμε ο ένας τα βάρη του άλλου δεν σημαίνει να σηκώνουμε το φορτίο της πνευματικής ευθύνης που έχει το άλλο άτομο ενώπιον του Θεού. Στα ίδια συμφραζόμενα, ο Παύλος διευκρινίζει ότι κάποιος απατάει τον ίδιο του το νου αν νομίζει ότι είναι κάτι ενώ δεν είναι τίποτα, και μάλιστα πρότρεψε κάθε Χριστιανό να «αποδεικνύει τι είναι το δικό του έργο», διότι «τότε θα έχει λόγο για αγαλλίαση σε σχέση με τον εαυτό του μόνο και όχι σε σύγκριση με τον άλλον». (Γα 6:3, 4· παράβαλε 2Κο 10:12.) Σε αυτό ακριβώς το σημείο ο Παύλος κάνει το σχόλιο ότι «ο καθένας θα βαστάξει το δικό του φορτίο» ευθύνης ενώπιον του Υπέρτατου Κριτή, του Ιεχωβά Θεού.