Κεφάλαιο 12

Το Μεγάλο Πλήθος θα Ζήσει στον Ουρανό ή στη Γη;

ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ με τα μέλη των θρησκειών του Χριστιανικού κόσμου, η πλειονότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά αποβλέπει σε αιώνια ζωή, όχι στον ουρανό, αλλά στη γη. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Δεν ήταν ανέκαθεν έτσι τα πράγματα. Οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα είχαν την προσδοκία να κυβερνήσουν κάποτε μαζί με τον Ιησού Χριστό ως ουράνιοι βασιλιάδες. (Ματθ. 11:12· Λουκ. 22:28-30) Ωστόσο, ο Ιησούς τούς είχε πει πως οι κληρονόμοι της Βασιλείας θα αποτελούσαν μόνο ένα «μικρό ποίμνιο». (Λουκ. 12:32) Ποιοι θα περιλαμβάνονταν; Πόσοι θα ήταν; Τις λεπτομέρειες δεν τις έμαθαν παρά μόνο αργότερα.

Την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ., οι πρώτοι Ιουδαίοι μαθητές του Ιησού χρίστηκαν με άγιο πνεύμα προκειμένου να είναι συγκληρονόμοι με τον Χριστό. Το έτος 36 Κ.Χ., η επενέργεια του πνεύματος του Θεού έδειξε ξεκάθαρα ότι και απερίτμητοι Εθνικοί θα συμμετείχαν σε εκείνη την κληρονομιά. (Πράξ. 15:7-9· Εφεσ. 3:5, 6) Πέρασαν άλλα 60 χρόνια προτού αποκαλυφτεί στον απόστολο Ιωάννη ότι μόνο 144.000 θα λαβαίνονταν από τη γη για να συμμετέχουν στην ουράνια Βασιλεία με τον Χριστό.—Αποκ. 7:4-8· 14:1-3.

Ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ και οι σύντροφοί του είχαν και εκείνοι αυτή την ελπίδα, όπως και οι περισσότεροι Μάρτυρες του Ιεχωβά μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1930. Αυτοί γνώριζαν επίσης, από τη Γραφική τους μελέτη, πως το χρίσμα με άγιο πνεύμα σήμαινε, όχι μόνο ότι τα άτομα προορίζονταν για μελλοντική υπηρεσία ως βασιλιάδες και ιερείς με τον Χριστό στον ουρανό, αλλά και ότι είχαν ένα ειδικό έργο να κάνουν ενόσω θα ζούσαν ακόμα κατά σάρκα. (1 Πέτρ. 1:3, 4· 2:9· Αποκ. 20:6) Τι έργο; Γνώριζαν καλά και παρέθεταν συχνά το εδάφιο Ησαΐας 61:1, ΜΝΚ, το οποίο δηλώνει: ‘Το πνεύμα του Υπέρτατου Κυρίαρχου Ιεχωβά είναι πάνω μου, επειδή ο Ιεχωβά με έχει χρίσει για να λέω τα καλά νέα στους πράους’.

Κήρυγμα για Ποιο Σκοπό;

Μολονότι ήταν λίγοι, προσπαθούσαν να μεταδώσουν σε όλους όσους μπορούσαν την αλήθεια για τον Θεό και το σκοπό του. Τύπωναν και διένεμαν τεράστιες ποσότητες εντύπων τα οποία έλεγαν τα καλά νέα σχετικά με την προμήθειά του για σωτηρία μέσω του Χριστού. Αλλά ο σκοπός τους δεν ήταν ούτε κατά διάνοια η μεταστροφή όλων εκείνων στους οποίους κήρυτταν. Τότε γιατί κήρυτταν σε αυτούς; Η Σκοπιά του Ιουλίου 1889 (στην αγγλική) εξηγούσε: «Είμαστε εκπρόσωποί του [του Ιεχωβά] στη γη· η τιμή του ονόματός του πρέπει να δικαιωθεί παρουσία των εχθρών του και ενώπιον πολλών από τα παραπλανημένα παιδιά του· το ένδοξο σχέδιό του πρέπει να διακηρυχτεί προς όλες τις κατευθύνσεις ενάντια σε όλα τα σχέδια κοσμικής σοφίας τα οποία οι άνθρωποι προσπαθούσαν και προσπαθούν να επινοήσουν».

Ειδική προσοχή δινόταν σε εκείνους που ισχυρίζονταν ότι ήταν λαός του Κυρίου, πολλοί από τους οποίους ήταν μέλη των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου. Για ποιο σκοπό κήρυτταν σε αυτούς; Όπως εξηγούσε συχνά ο αδελφός Ρώσσελ, η επιθυμία των πρώτων Σπουδαστών της Γραφής δεν ήταν να πάρουν μέλη εκκλησιών και να τα οδηγήσουν σε κάποια άλλη οργάνωση, αλλά να τα βοηθήσουν να έρθουν πιο κοντά στον Κύριο ως μέλη της μίας αληθινής εκκλησίας. Βέβαια, οι Σπουδαστές της Γραφής γνώριζαν ότι, υπακούοντας στο εδάφιο Αποκάλυψη 18:4, τέτοια άτομα πρέπει να βγουν από τη «Βαβυλώνα», η οποία, σύμφωνα με την κατανόησή τους, εμφανιζόταν στο πρόσωπο της κατ’ όνομα εκκλησίας, των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου με όλες τις αντιγραφικές διδασκαλίες και τις αιρετικές διαιρέσεις τους. Στο πρώτο κιόλας τεύχος της Σκοπιάς (Ιούλιος 1879, στην αγγλική), ο αδελφός Ρώσσελ δήλωσε: «Κατανοούμε ότι ο σκοπός της παρούσας μαρτυρίας είναι ‘Να βγει ένας λαός για το όνομά Του’—η Εκκλησία—ο οποίος κατά την έλευση του Χριστού ενώνεται με Εκείνον, και λαβαίνει το όνομά Του. Αποκ. 3:12».

Αντιλαμβάνονταν ότι, εκείνον τον καιρό, μόνο μία ‘κλήση’ απευθυνόταν σε όλους τους αληθινούς Χριστιανούς. Επρόκειτο για την πρόσκληση να γίνουν μέλη της νύφης του Χριστού, η οποία τελικά θα αποτελούνταν μόνο από 144.000 άτομα. (Εφεσ. 4:4· Αποκ. 14:1-5) Επιδίωκαν να ευαισθητοποιήσουν όλους όσους ισχυρίζονταν ότι είχαν πίστη στη λυτρωτική θυσία του Χριστού, είτε αυτοί ήταν μέλη εκκλησιών είτε όχι, ώστε να αντιληφθούν «τις πολύτιμες και μεγαλειώδεις υποσχέσεις» του Θεού. (2 Πέτρ. 1:4· Εφεσ. 1:18) Προσπαθούσαν να τους ωθήσουν να δείχνουν ζήλο σε ό,τι αφορούσε τη συμμόρφωση με τις απαιτήσεις για το μικρό ποίμνιο των κληρονόμων της Βασιλείας. Για την πνευματική ενίσχυση όλων αυτών των ατόμων, για τους οποίους πίστευαν ότι αποτελούσαν ‘τον οίκο της πίστης’ (επειδή ισχυρίζονταν ότι είχαν πίστη στο λύτρο), ο αδελφός Ρώσσελ και οι σύντροφοί του επιδίωκαν φιλόπονα να παρέχουν πνευματική ‘τροφή στον κατάλληλο καιρό’ μέσα από τις στήλες της Σκοπιάς και από άλλα έντυπα βασισμένα στην Αγία Γραφή.—Γαλ. 6:10· Ματθ. 24:45, 46.

Ωστόσο, διέκριναν ότι, από τα άτομα που ισχυρίζονταν πως είχαν κάνει «καθιέρωση» (δηλαδή πως ‘είχαν αφιερώσει τον εαυτό τους πλήρως στον Κύριο’, όπως κατανοούσαν ότι σήμαινε αυτό), δεν συνέχιζαν όλοι από εκεί και έπειτα να επιδιώκουν μια ζωή πρόθυμης αυτοθυσίας, κάνοντας την υπηρεσία του Κυρίου το πρώτο μέλημα στη ζωή τους. Αλλά, όπως εξηγούσαν, οι καθιερωμένοι Χριστιανοί είχαν συμφωνήσει να εγκαταλείψουν πρόθυμα την ανθρώπινη φύση, έχοντας υπόψη την ουράνια κληρονομιά· δεν υπήρχε δυνατότητα επιστροφής· αν δεν κέρδιζαν ζωή στο πνευματικό βασίλειο, θα τους περίμενε ο δεύτερος θάνατος. (Εβρ. 6:4-6· 10:26-29) Αλλά πολλοί, φαινομενικά καθιερωμένοι Χριστιανοί, ακολουθούσαν τον εύκολο δρόμο με το να μην εκδηλώνουν αληθινό ζήλο για την υπόθεση του Κυρίου και με το να αποφεύγουν την αυτοθυσία. Παρ’ όλα αυτά, δεν φαινόταν να έχουν αποκηρύξει το λύτρο και ζούσαν μια λογικά καθαρή ζωή. Ποια θα ήταν η έκβαση για αυτά τα άτομα;

Επί πολλά χρόνια οι Σπουδαστές της Γραφής πίστευαν ότι αυτή ήταν η ομάδα που περιγράφεται στα εδάφια Αποκάλυψη 7:9, 14 (ΝΜ), τα οποία μιλούν για ‘έναν πολύ όχλο’ ο οποίος εξέρχεται από τη μεγάλη θλίψη και στέκεται «ενώπιον του θρόνου» του Θεού και ενώπιον του Αρνιού, του Ιησού Χριστού. Έκαναν τη σκέψη πως, μολονότι αυτοί απέφευγαν να ζουν αυτοθυσιαστικά, θα έρχονταν αντιμέτωποι με δοκιμασίες πίστης οι οποίες θα κατέληγαν σε θάνατο στη διάρκεια ενός καιρού θλίψης μετά την ενδόξαση των τελευταίων μελών της νύφης του Χριστού. Πίστευαν ότι, αν αυτοί για τους οποίους λεγόταν ότι ανήκαν στον πολύ όχλο ήταν πιστοί εκείνον τον καιρό, θα ανασταίνονταν σε ουράνια ζωή—όχι για να κυβερνήσουν ως βασιλιάδες, αλλά για να έχουν κάποια θέση ενώπιον του θρόνου. Εκφράστηκε η σκέψη ότι θα δίνονταν σε αυτούς τέτοιες δευτερεύουσες θέσεις λόγω του ότι η αγάπη τους για τον Κύριο δεν υπήρξε επαρκώς θερμή, λόγω του ότι δεν είχαν δείξει αρκετό ζήλο. Πίστευαν ότι αυτοί ήταν άνθρωποι οι οποίοι είχαν γεννηθεί από το πνεύμα του Θεού, αλλά είχαν δείξει αμέλεια στο θέμα της υπακοής προς τον Θεό, πιθανώς παραμένοντας προσκολλημένοι στις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου.

Επίσης πίστευαν ότι ίσως—απλώς ίσως—στους ‘αρχαίους αριστείς’, που θα υπηρετούσαν ως άρχοντες στη γη στη διάρκεια της χιλιετούς περιόδου, να δινόταν με κάποιον τρόπο ουράνια ζωή στο τέλος εκείνης της περιόδου. (Ψαλμ. 45:16) Έκαναν τη σκέψη ότι παρόμοια προοπτική μπορεί να περίμενε οποιουσδήποτε ‘καθιέρωναν’ τον εαυτό τους μετά την ολοκλήρωση της εκλογής των 144.000 κληρονόμων της Βασιλείας, αλλά προτού αρχίσει ο καιρός της αποκατάστασης στη γη. Κατά έναν περιορισμένο τρόπο, αυτό αποτελούσε συνέχιση της άποψης του Χριστιανικού κόσμου ότι όλοι όσοι είναι καλοί πηγαίνουν στον ουρανό. Αλλά υπήρχε μια δοξασία μέσα στις Γραφές την οποία οι Σπουδαστές της Γραφής θεωρούσαν πολύτιμη και η οποία τους ξεχώριζε από ολόκληρο το Χριστιανικό κόσμο. Ποια ήταν αυτή;

Αιώνια και Τέλεια Ζωή στη Γη

Αναγνώριζαν πως, μολονότι σε έναν περιορισμένο αριθμό ατόμων που θα λαβαίνονταν από το ανθρώπινο γένος θα δινόταν ουράνια ζωή, θα υπήρχαν πολύ περισσότεροι που θα ευλογούνταν με αιώνια ζωή στη γη, κάτω από συνθήκες παρόμοιες με εκείνες που υπήρχαν στον Παράδεισο της Εδέμ. Ο Ιησούς είχε διδάξει τους ακολούθους του να προσεύχονται: «Ας γίνει το θέλημά σου, όπως στον ουρανό, έτσι και πάνω στη γη». Επίσης είχε πει: «Ευτυχισμένοι είναι οι πράοι, επειδή αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη».—Ματθ. 5:5· 6:10.

Σε αρμονία με αυτό, ένας χάρτης,a που είχε δημοσιευτεί ως συμπλήρωμα στο τεύχος των μηνών Ιουλίου-Αυγούστου 1881 της Σκοπιάς (στην αγγλική), έδειχνε ότι θα υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που θα αποκτούσαν την εύνοια του Θεού στη διάρκεια της Χιλιετούς Βασιλείας του Χριστού και θα αποτελούσαν ‘τον κόσμο του ανθρώπινου γένους τον εξυψωμένο σε ανθρώπινη τελειότητα και ζωή’. Αυτός ο χάρτης χρησιμοποιούνταν πολλά χρόνια ως βάση για ομιλίες σε ομίλους, μεγάλους και μικρούς.

Υπό ποιες συνθήκες θα ζούσαν οι άνθρωποι στη γη κατά τη διάρκεια εκείνης της χιλιετούς περιόδου; Η Σκοπιά της 1ης Ιουλίου 1912 (στην αγγλική) εξηγούσε: «Προτού εισέλθει η αμαρτία στον κόσμο, η Θεϊκή προμήθεια για τους πρώτους μας γονείς ήταν ο Κήπος της Εδέμ. Καθώς το σκεφτόμαστε αυτό, ας συλλογιστούμε το μέλλον, καθοδηγημένοι από το Λόγο του Θεού· και με τα μάτια του νου βλέπουμε τον Παράδεισο αποκαταστημένο—όχι απλώς έναν κήπο, αλλά τη γη ολόκληρη να έχει γίνει όμορφη, καρποφόρα, χωρίς αμαρτία, γεμάτη ευτυχία. Κατόπιν θυμόμαστε τη θεόπνευστη υπόσχεση που μας είναι τόσο γνωστή—‘Και θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πια’, επειδή τα παλιά πράγματα, τα οποία είναι η αμαρτία και ο θάνατος, θα έχουν παρέλθει και όλα τα πράγματα θα έχουν γίνει νέα!—Αποκ. 21:4, 5».

Ποιοι θα Ζούσαν Αιώνια στη Γη;

Ο αδελφός Ρώσσελ δεν είχε ούτε κατά διάνοια την άποψη ότι ο Θεός πρόσφερε στο ανθρώπινο γένος την ευκαιρία να διαλέξει—ουράνια ζωή για εκείνους που ήθελαν κάτι τέτοιο και ζωή σε έναν επίγειο παράδεισο για εκείνους που πίστευαν ότι θα προτιμούσαν αυτή τη ζωή. Η Σκοπιά της 15ης Σεπτεμβρίου 1905 (στην αγγλική) τόνιζε: «Η κλήση δεν συνίσταται από τα αισθήματά μας ή τις βλέψεις μας. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, αυτό θα υπονοούσε ότι εμείς οι ίδιοι ορίζουμε την κλήση μας. Αναφερόμενος στην ιδιότητά μας ως ιερέων, ο Απόστολος δηλώνει: ‘Κάποιος παίρνει αυτή την τιμή, όχι από μόνος του, αλλά μόνο όταν καλείται από τον Θεό’, (Εβρ. 5:4), και το μέρος στο οποίο μπορούμε να εξακριβώσουμε ποια είναι η κλήση του Θεού δεν βρίσκεται στα αισθήματά μας, αλλά στον ίδιο τον αποκαλυμμένο Λόγο του Θεού».

Όσο για την ευκαιρία για ζωή σε έναν αποκαταστημένο επίγειο παράδεισο, οι Σπουδαστές της Γραφής πίστευαν ότι αυτή θα δινόταν στους ανθρώπους μόνο αφότου όλο το μικρό ποίμνιο θα είχε λάβει την ανταμοιβή του και η χιλιετής περίοδος θα είχε ανατείλει πλήρως. Σύμφωνα με την κατανόηση που είχαν, εκείνος θα ήταν ο καιρός «της αποκατάστασης όλων των πραγμάτων», όπως αναφέρεται στο εδάφιο Πράξεις 3:21. Μέχρι και οι νεκροί θα ανασταίνονταν τότε ώστε να μπορούν όλοι να συμπεριληφθούν σε αυτή τη στοργική προμήθεια. Οι αδελφοί οραματίζονταν ότι σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος (εκτός από εκείνους οι οποίοι είχαν κληθεί σε ουράνια ζωή) θα δινόταν τότε η ευκαιρία να διαλέξουν τη ζωή. Όπως το κατανοούσαν, εκείνος θα ήταν ο καιρός που ο Χριστός, στον ουράνιο θρόνο του, θα χώριζε τους ανθρώπους τον έναν από τον άλλον, όπως ο ποιμένας χωρίζει τα πρόβατα από τα κατσίκια. (Ματθ. 25:31-46) Τα υπάκουα άτομα, είτε είχαν γεννηθεί ως Εβραίοι είτε ως Εθνικοί, θα αποδεικνύονταν ότι ήταν τα «άλλα πρόβατα» του Κυρίου.—Ιωάν. 10:16.b

Μετά το τέλος των Καιρών των Εθνών, πίστευαν ότι ο καιρός της αποκατάστασης ήταν πολύ κοντά· έτσι από το 1918 μέχρι το 1925, διακήρυτταν: «Εκατομμύρια που ζουν τώρα δεν θα πεθάνουν ποτέ». Ναι, κατανοούσαν ότι οι άνθρωποι που ζούσαν τότε—η ανθρωπότητα γενικά—είχαν την ευκαιρία να επιζήσουν και να εισέλθουν κατευθείαν στον καιρό της αποκατάστασης και ότι κατόπιν θα διδάσκονταν σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Ιεχωβά για ζωή. Αν ήταν υπάκουοι, θα αποκτούσαν σιγά-σιγά ανθρώπινη τελειότητα. Αν ήταν στασιαστικοί, θα ερχόταν ο καιρός που θα καταστρέφονταν για πάντα.

Εκείνα τα πρώτα χρόνια, οι αδελφοί δεν είχαν ιδέα για το ότι η διακήρυξη του αγγέλματος της Βασιλείας θα γινόταν τόσο εκτεταμένα και επί τόσο πολλά χρόνια, όπως έχει ήδη γίνει. Εξακολουθούσαν, όμως, να εξετάζουν τις Γραφές και προσπαθούσαν να ανταποκρίνονται σε ό,τι καταδείκνυαν αυτές όσον αφορά το έργο που ήθελε ο Θεός να κάνουν.

«Πρόβατα» στα Δεξιά του Χριστού

Ένα πραγματικά σημαντικό βήμα στην κατανόηση του σκοπού του Ιεχωβά είχε ως επίκεντρο την παραβολή του Ιησού για τα πρόβατα και τα κατσίκια, στα εδάφια Ματθαίος 25:31-46. Στην παραβολή εκείνη ο Ιησούς είπε: «Όταν έρθει ο Γιος του ανθρώπου με τη δόξα του, και όλοι οι άγγελοι μαζί του, τότε θα καθήσει στον ένδοξο θρόνο του. Και θα συγκεντρωθούν ενώπιόν του όλα τα έθνη, και αυτός θα χωρίσει τους ανθρώπους τον έναν από τον άλλον, ακριβώς όπως ο ποιμένας χωρίζει τα πρόβατα από τα κατσίκια. Και θα βάλει τα πρόβατα στα δεξιά του, αλλά τα κατσίκια στα αριστερά του». Όπως λέει στη συνέχεια η παραβολή, τα «πρόβατα» είναι εκείνοι που βοηθούν τους «αδελφούς» του Χριστού και μάλιστα επιδιώκουν να τους φέρουν ανακούφιση όταν αυτοί διώκονται και βρίσκονται στη φυλακή.

Επί πολύ καιρό πίστευαν ότι αυτή η παραβολή εφαρμοζόταν στη διάρκεια της χιλιετούς περιόδου, στον καιρό της αποκατάστασης, και ότι η τελική κρίση που αναφέρεται στην παραβολή ήταν εκείνη που θα λάβαινε χώρα στο τέλος της Χιλιετίας. Αλλά το 1923 ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ, ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, εξέθεσε ορισμένους λόγους για κάποια διαφορετική άποψη γύρω από αυτό το θέμα, σε μια διαφωτιστική ομιλία που εκφώνησε στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας. Η ομιλία αυτή δημοσιεύτηκε αργότερα το ίδιο έτος στο τεύχος 15 Οκτωβρίου της Σκοπιάς.

Καθώς το άρθρο αυτό εξέταζε τον καιρό στον οποίο θα εκπληρωνόταν εκείνη η προφητική παραβολή, έδειξε ότι ο Ιησούς την περιέλαβε ως μέρος αυτών που είπε όταν του ζητήθηκε ‘το σημείο της παρουσίας του και της τελικής περιόδου του συστήματος πραγμάτων’. (Ματθ. 24:3) Το άρθρο εξηγούσε για ποιο λόγο οι ‘αδελφοί’ που αναφέρονται στην παραβολή δεν μπορούσε να είναι οι Ιουδαίοι της εποχής του Ευαγγελίου ούτε άνθρωποι που δείχνουν πίστη στη διάρκεια της χιλιετούς περιόδου δοκιμής και κρίσης, αλλά πρέπει να είναι εκείνοι που κληρονομούν την ουράνια Βασιλεία μαζί με τον Χριστό, και κατά συνέπεια η εκπλήρωση της παραβολής πρέπει να λαβαίνει χώρα σε έναν καιρό που μερικοί από τους συγκληρονόμους του Χριστού ζουν ακόμα κατά σάρκα.—Παράβαλε Εβραίους 2:10, 11.

Οι εμπειρίες που είχαν εκείνοι οι χρισμένοι αδελφοί του Χριστού όταν προσπαθούσαν να δώσουν μαρτυρία στον κλήρο και στον απλό λαό, ο οποίος ήταν συνταυτισμένος με τις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου, έδειχναν επίσης ότι ήδη εκπληρωνόταν η προφητεία που περιλαμβανόταν στην παραβολή του Ιησού. Πώς συνέβαινε αυτό; Η αντίδραση πολλών κληρικών και εξεχόντων μελών των εκκλησιών τους ήταν εχθρική—ούτε καν ένα ποτήρι αναζωογονητικό νερό, είτε κατά γράμμα είτε συμβολικά· απεναντίας, μερικοί από αυτούς υποκινούσαν όχλους να σκίζουν τα ρούχα των αδελφών και να τους χτυπούν, ή απαιτούσαν από τους αξιωματούχους να τους φυλακίζουν. (Ματθ. 25:41-43) Σε αντίθεση, πολλά ταπεινά μέλη εκκλησιών δέχονταν το άγγελμα της Βασιλείας με χαρά, πρόσφεραν αναζωογόνηση σε εκείνους που το έφερναν και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τους βοηθήσουν ακόμα και όταν οι χρισμένοι φυλακίζονταν χάρη των καλών νέων.—Ματθ. 25:34-36.

Από όσο μπορούσαν να διακρίνουν οι Σπουδαστές της Γραφής, εκείνοι τους οποίους ο Ιησούς χαρακτήρισε πρόβατα βρίσκονταν ακόμα στις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου. Εξέφραζαν τη σκέψη ότι οι άνθρωποι αυτοί ήταν άτομα που δεν ισχυρίζονταν ότι ήταν καθιερωμένοι στον Κύριο αλλά είχαν πραγματικά μεγάλο σεβασμό για τον Ιησού Χριστό και για το λαό του. Όμως, μπορούσαν να παραμείνουν στις εκκλησίες;

Σταθερή Στάση Υπέρ της Αγνής Λατρείας

Μια μελέτη του προφητικού βιβλίου της Αγίας Γραφής που φέρει το όνομα Ιεζεκιήλ έριξε φως σε αυτό. Ο πρώτος από τους τρεις τόμους ενός σχολιολογίου με τίτλο Διεκδίκησις εκδόθηκε το 1931. Αυτός εξηγούσε τη σημασία των όσων έγραψε ο Ιεζεκιήλ για την οργή του Ιεχωβά κατά του αρχαίου αποστάτη Ιούδα και της Ιερουσαλήμ. Παρότι ο λαός του Ιούδα ισχυριζόταν πως υπηρετούσαν τον ζωντανό και αληθινό Θεό, είχαν υιοθετήσει τις θρησκευτικές τελετουργίες των γύρω εθνών, πρόσφεραν θυμίαμα σε άψυχα είδωλα, και με ανήθικο τρόπο έθεταν την εμπιστοσύνη τους σε πολιτικές συμμαχίες, αντί να εκδηλώνουν πίστη στον Ιεχωβά. (Ιεζ. 8:5-18· 16:26, 28, 29· 20:32) Σε όλα αυτά ήταν ακριβώς ίδιοι με το Χριστιανικό κόσμο· έτσι, ενεργώντας με συνέπεια, ο Ιεχωβά θα εκτελούσε κρίση πάνω στο Χριστιανικό κόσμο ακριβώς όπως έκανε στον άπιστο Ιούδα και στην Ιερουσαλήμ. Αλλά το κεφάλαιο 9 του βιβλίου του Ιεζεκιήλ δείχνει ότι, πριν από τη θεϊκή εκτέλεση κρίσης, μερικοί θα σημειώνονταν για διαφύλαξη. Ποιοι είναι αυτοί;

Η προφητεία λέει ότι εκείνοι που θα σημειώνονταν θα ‘στέναζαν και θα βοούσαν για όλα τα βδελύγματα που θα γίνονταν’ μέσα στο Χριστιανικό κόσμο, δηλαδή στην αντιτυπική Ιερουσαλήμ. (Ιεζ. 9:4) Σίγουρα, λοιπόν, αυτοί δεν θα είχαν θεληματική συμμετοχή σε εκείνα τα βδελύγματα. Γι’ αυτό ο πρώτος τόμος του εντύπου Διεκδίκησις προσδιόριζε εκείνους που έχουν το σημάδι ως ανθρώπους οι οποίοι αρνούνται να αποτελούν μέρος των εκκλησιαστικών οργανώσεων του Χριστιανικού κόσμου και οι οποίοι με κάποιον τρόπο λαβαίνουν τη στάση τους με το μέρος του Κυρίου.

Μετά την εξέταση αυτής της ύλης, το 1932 ακολούθησε μια ανάλυση της Βιβλικής αφήγησης για τον Ιηού και τον Ιωναδάβ, καθώς και των προφητικών της προεκτάσεων. Ο Ιηού είχε λάβει από τον Ιεχωβά το διορισμό να γίνει βασιλιάς στο δεκάφυλο βασίλειο του Ισραήλ και να εκτελέσει την κρίση του Ιεχωβά πάνω στον πονηρό οίκο του Αχαάβ και της Ιεζάβελ. Όταν ο Ιηού πήγαινε προς τη Σαμάρεια για να εξαλείψει τη λατρεία του Βάαλ, ο Ιωναδάβ, ο γιος του Ρηχάβ, βγήκε προς συνάντησή του. Ο Ιηού ρώτησε τον Ιωναδάβ: ‘Είναι η καρδιά σου ευθεία μαζί μου;’ και ο Ιωναδάβ απάντησε: ‘Είναι’. ‘Δώσε μου το χέρι σου’, προσκάλεσε ο Ιηού τον Ιωναδάβ και τον ανέβασε πάνω στην άμαξά του. Κατόπιν ο Ιηού απηύθυνε την εξής παρότρυνση: ‘Έλα μαζί μου και δες ότι δεν ανέχομαι κανέναν ανταγωνισμό προς τον Ιεχωβά’. (2 Βασ. 10:15, 16, ΜΝΚ· 10:17-28) Ο Ιωναδάβ, μολονότι δεν ήταν Ισραηλίτης, συμφωνούσε με αυτό που έκανε ο Ιηού· γνώριζε ότι πρέπει να δίνεται αποκλειστική αφοσίωση στον Ιεχωβά, τον αληθινό Θεό. (Έξοδ. 20:4, 5, ΜΝΚ) Έπειτα από αιώνες, οι απόγονοι του Ιωναδάβ εξακολουθούσαν να εκδηλώνουν ένα πνεύμα που επιδοκίμαζε ο Ιεχωβά και γι’ αυτό Εκείνος υποσχέθηκε: «Δεν θέλει λείψει άνθρωπος από του Ιωναδάβ υιού του Ρηχάβ παριστάμενος ενώπιόν μου εις τον αιώνα». (Ιερ. 35:19) Έτσι ανέκυψε το ερώτημα: Υπάρχουν σήμερα στη γη άνθρωποι που δεν είναι πνευματικοί Ισραηλίτες με ουράνια κληρονομιά, αλλά που είναι σαν τον Ιωναδάβ;

Η Σκοπιά 1 Σεπτεμβρίου 1932 εξηγούσε: ‘Ο Ιωναδάβ αντιπροσώπευε ή προσκίαζε την τάξη εκείνη των ανθρώπων οι οποίοι είναι τώρα στη γη, . . . είναι εκτός αρμονίας με την οργάνωση του Σατανά και λαβαίνουν τη στάση τους με το μέρος της δικαιοσύνης. Αυτοί είναι εκείνοι που ο Κύριος θα τους διαφυλάξει κατά τον Αρμαγεδδώνα, θα τους περάσει διαμέσου της θλίψης και θα τους χαρίσει αιώνια ζωή στη γη. Αυτοί αποτελούν την τάξη των προβάτων, οι οποίοι ευνοούν το χρισμένο λαό του Θεού, επειδή γνωρίζουν ότι οι χρισμένοι του Κυρίου εκτελούν το έργο του Κυρίου’. Εκείνοι που εκδήλωναν τέτοιο πνεύμα προσκλήθηκαν να συμμετάσχουν στην επίδοση του αγγέλματος της Βασιλείας σε άλλους, ακριβώς όπως έκαναν οι χρισμένοι.—Αποκ. 22:17.

Υπήρχαν μερικοί (αν και σχετικά λίγοι εκείνον τον καιρό) που ήταν συνταυτισμένοι με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και αναγνώριζαν ότι το πνεύμα του Θεού δεν τους είχε εμφυτεύσει την ελπίδα της ουράνιας ζωής. Αυτοί έγιναν γνωστοί ως Ιωναδαβίτες επειδή, όπως ο αρχαίος Ιωναδάβ, θεωρούσαν προνόμιο τη συνταύτισή τους με τους χρισμένους δούλους του Ιεχωβά και συμμετείχαν με χαρά στα προνόμια τα οποία τους υποδείκνυε ο Λόγος του Θεού. Άραγε, θα αυξάνονταν αριθμητικά, πριν από τον Αρμαγεδδώνα, αυτά τα άτομα που είχαν την προοπτική να μην πεθάνουν ποτέ; Ήταν πιθανό, όπως είχε ειπωθεί, να φτάσουν στο σημείο να αριθμούν εκατομμύρια;

Το ‘Μεγάλο Πλήθος’—Ποιοι Είναι;

Όταν ανακοινώθηκε ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έκαναν διευθετήσεις για να διεξαγάγουν μια συνέλευση στην Ουάσινγκτον, D.C., από τις 30 Μαΐου ως τις 3 Ιουνίου 1935, η Σκοπιά είπε: ‘Μέχρι τώρα δεν είχαν πολλοί από τους Ιωναδαβίτες το προνόμιο να παρευρεθούν σε συνέλευση, η δε συνέλευση στην Ουάσινγκτον ίσως αποβεί πραγματική παρηγοριά και ωφέλεια για αυτούς’. Και αυτό σίγουρα αποδείχτηκε αληθινό.

Σε εκείνη τη συνέλευση δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή στα εδάφια Αποκάλυψη 7:9, 10 τα οποία λένε: «Έπειτα από αυτά είδα, και να! ένα μεγάλο πλήθος, το οποίο κανένας άνθρωπος δεν μπορούσε να αριθμήσει, από όλα τα έθνη και τις φυλές και τους λαούς και τις γλώσσες, οι οποίοι στέκονταν μπροστά στο θρόνο και μπροστά στο Αρνί, ντυμένοι με λευκές στολές· και είχαν φοινικόκλαδα στα χέρια τους. Και φωνάζουν συνεχώς με δυνατή φωνή, λέγοντας: ‘Τη σωτηρία την οφείλουμε στον Θεό μας, που κάθεται πάνω στο θρόνο, και στο Αρνί’». Ποιοι αποτελούν αυτό το μεγάλο πλήθος ή αλλιώς ‘πολύ όχλο’;—ΝΜ.

Επί χρόνια, ακόμα και μέχρι το 1935, δεν είχε κατανοηθεί ότι αυτοί ήταν ένα και το αυτό με τα πρόβατα της παραβολής που είπε ο Ιησούς για τα πρόβατα και τα κατσίκια. Όπως έχει ήδη αναφερθεί, υπήρχε η άποψη ότι αυτοί αποτελούσαν μια δευτερεύουσα ουράνια τάξη—δευτερεύουσα επειδή είχαν δείξει αμέλεια στο θέμα της υπακοής προς τον Θεό.

Όμως, εκείνη η άποψη έκανε να εγερθούν επίμονα ερωτήματα. Μερικά από αυτά εξετάστηκαν στις αρχές του 1935, κατά τα μεσημεριανά γεύματα στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά. Ορισμένοι που εξέφρασαν τη γνώμη τους εκείνη την περίοδο ανέφεραν την άποψη ότι ο πολύς όχλος ήταν μια επίγεια τάξη. Ο Γκραντ Σούτερ, ο οποίος αργότερα έγινε μέλος του Κυβερνώντος Σώματος, θυμόταν: «Σε μια μελέτη του Μπέθελ, την οποία διεξήγαγε ο αδελφός Τ. Τζ. Σάλιβαν, ρώτησα: ‘Εφόσον ο πολύς όχλος κερδίζει αιώνια ζωή, διακρατούν ακεραιότητα εκείνοι που αποτελούν αυτή την ομάδα;’ Έγιναν πολλά σχόλια, αλλά δεν δόθηκε καμιά οριστική απάντηση». Όμως την Παρασκευή 31 Μαΐου 1935, στη συνέλευση που έγινε στην Ουάσινγκτον, D.C., δόθηκε μια ικανοποιητική απάντηση. Ο αδελφός Σούτερ καθόταν στον εξώστη κοιτάζοντας το πλήθος που βρισκόταν κάτω, και πόση συγκίνηση ένιωθε καθώς προχωρούσε η ομιλία!

Λίγο μετά τη συνέλευση, η Σκοπιά, στα τεύχη 1 Σεπτεμβρίου και 15 Σεπτεμβρίου 1935, δημοσίευσε τα όσα αναφέρθηκαν σε εκείνη την ομιλία. Τόνισε ότι ένας σημαντικός παράγοντας στη σωστή κατανόηση των ζητημάτων είναι η συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι ο πρωταρχικός σκοπός του Ιεχωβά είναι, όχι η σωτηρία των ανθρώπων, αλλά η δικαίωση του δικού του ονόματος (ή, όπως θα λέγαμε σήμερα, η δικαίωση της κυριαρχίας του). Επομένως, ο Ιεχωβά επιδοκιμάζει όσους διακρατούν ακεραιότητα σε εκείνον· δεν ανταμείβει αυτούς που συμφωνούν να κάνουν το θέλημά του αλλά κατόπιν φέρνουν όνειδος στο όνομά του συμβιβαζόμενοι με την οργάνωση του Διαβόλου. Αυτή η απαίτηση για πιστότητα εφαρμόζεται σε όλους όσους θα έχουν την επιδοκιμασία του Θεού.

Σε αρμονία με αυτό, η Σκοπιά έλεγε: ‘Το εδάφιο Αποκάλυψη 7:15 είναι πράγματι το κλειδί για τον προσδιορισμό της ταυτότητας του πολύ όχλου. . . . Αυτή η περιγραφή του πολύ όχλου στην Αποκάλυψη λέει ότι «είναι ενώπιον του θρόνου του Θεού και λατρεύουσιν αυτόν» . . . Βλέπουν και κατανοούν και υπακούν στα λόγια του Ιησού, του Αρνιού του Θεού, ο οποίος λέει σε αυτούς: «Κύριον τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει και αυτόν μόνον θέλεις λατρεύσει»· τα οποία λόγια εφαρμόζονται σε όλα τα πλάσματα που επιδοκιμάζει ο Ιεχωβά’. (Ματθ. 4:10) Συνεπώς, δεν θα ήταν σωστό να δοθεί η εξήγηση ότι σύμφωνα με τα όσα λέει η Αγία Γραφή για τον πολύ όχλο, δηλαδή το μεγάλο πλήθος, υπάρχει ένα προστατευτικό δίχτυ για ανθρώπους οι οποίοι ισχυρίζονται ότι αγαπούν τον Θεό αλλά δείχνουν αδιαφορία όσον αφορά την εκτέλεση του θελήματός Του.

Είναι, λοιπόν, το μεγάλο πλήθος μια ουράνια τάξη; Η Σκοπιά έδειξε ότι η φρασεολογία του εδαφίου δεν οδηγούσε σε ένα τέτοιο συμπέρασμα. Όσον αφορά το ότι βρίσκονται «ενώπιον του θρόνου», η Σκοπιά έδειξε ότι τα εδάφια Ματθαίος 25:31, 32 λένε πως όλα τα έθνη συνάγονται ενώπιον του θρόνου του Χριστού, μολονότι εκείνα τα έθνη βρίσκονται στη γη. Αλλά το μεγάλο πλήθος ‘στέκεται’ ενώπιον του θρόνου επειδή έχουν την επιδοκιμασία Εκείνου που κάθεται στο θρόνο.—Παράβαλε Ιερεμίας 35:19.

Αλλά πού θα μπορούσε να βρεθεί μια τέτοια ομάδα—άνθρωποι «από όλα τα έθνη», άνθρωποι που δεν αποτελούσαν μέρος του πνευματικού Ισραήλ (ο οποίος περιγράφεται νωρίτερα, στα εδάφια Αποκάλυψη 7:4-8), άνθρωποι που ασκούσαν πίστη στο λύτρο (έχοντας πλύνει συμβολικά τις στολές τους στο αίμα του Αρνιού), άνθρωποι που χαιρέτιζαν τον Χριστό ως Βασιλιά (με φοινικόκλαδα στα χέρια τους, σαν το πλήθος που χαιρετούσε τον Ιησού ως Βασιλιά όταν αυτός έμπαινε στην Ιερουσαλήμ), άνθρωποι που πραγματικά παρουσιάζονταν ενώπιον του θρόνου του Ιεχωβά για να τον υπηρετήσουν; Υπήρχε τέτοια ομάδα ανθρώπων στη γη;

Εκπληρώνοντας το δικό του προφητικό λόγο, ο ίδιος ο Ιεχωβά έδωσε την απάντηση. Ο Γουέμπστερ Ρόου, που ήταν παρών στη συνέλευση της Ουάσινγκτον, θυμόταν ότι ο αδελφός Ρόδερφορντ, σε ένα αποκορύφωμα στην ομιλία του, ρώτησε: «Μπορείτε παρακαλώ, όλοι όσοι έχετε την ελπίδα να ζήσετε για πάντα εδώ στη γη, να σηκωθείτε όρθιοι;» Σύμφωνα με τον αδελφό Ρόου, «σηκώθηκαν οι μισοί και πλέον από το ακροατήριο». Σε αρμονία με αυτό, η Σκοπιά 15 Σεπτεμβρίου 1935 δήλωσε: ‘Ήδη βλέπουμε μια ομάδα η οποία ταιριάζει ακριβώς στην περιγραφή που δίνεται στο έβδομο κεφάλαιο της Αποκάλυψης όσον αφορά τον πολύ όχλο. Στη διάρκεια των λίγων περασμένων ετών, και κατά το χρόνο στον οποίο «το ευαγγέλιο τούτο της βασιλείας κηρύττεται ως μαρτυρία», προσήλθαν μεγάλοι αριθμοί (και ακόμα προσέρχονται) οι οποίοι ομολογούν ότι ο Κύριος Ιησούς είναι ο Σωτήρας τους και ο Ιεχωβά ο Θεός τους, τον οποίο λατρεύουν με πνεύμα και με αλήθεια και τον υπηρετούν με χαρά. Αυτοί καλούνται αλλιώς «Ιωναδαβίτες». Αυτοί κάνουν το συμβολικό τους βάφτισμα, μαρτυρώντας με τον τρόπο αυτόν ότι . . . τάσσονται με το μέρος του Ιεχωβά υπηρετώντας αυτόν και τον Βασιλιά του’.

Εκείνον τον καιρό διέκριναν ότι το μεγάλο πλήθος των εδαφίων Αποκάλυψη 7:9, 10 περιλαμβάνεται στα «άλλα πρόβατα» στα οποία αναφέρθηκε ο Ιησούς (Ιωάν. 10:16)· αυτοί είναι εκείνοι που σπεύδουν σε βοήθεια των ‘αδελφών’ του Χριστού (Ματθ. 25:33-40)· αυτοί είναι οι άνθρωποι που έχουν σημειωθεί για επιβίωση επειδή νιώθουν αποστροφή για τα βδελύγματα που γίνονται στο Χριστιανικό κόσμο και δεν συμμετέχουν καθόλου σε αυτά (Ιεζ. 9:4)· αυτοί είναι σαν τον Ιωναδάβ, ο οποίος συνταυτίστηκε ανοιχτά με το χρισμένο δούλο του Ιεχωβά στην εκτέλεση της εντολής που είχε δώσει σε εκείνον ο Θεός (2 Βασ. 10:15, 16, ΜΝΚ). Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά κατανοούν ότι αυτά τα άτομα είναι όσιοι δούλοι του Θεού που θα επιζήσουν από τον Αρμαγεδδώνα με την προοπτική να ζήσουν για πάντα σε μια γη όπου θα έχουν αποκατασταθεί οι συνθήκες του Παραδείσου.

Ένα Επείγον Έργο που Πρέπει να Γίνει

Το γεγονός ότι οι δούλοι του Ιεχωβά κατανόησαν αυτά τα εδάφια επηρέασε μακροπρόθεσμα τη δραστηριότητά τους. Συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν εκείνοι που θα επέλεγαν και θα συγκέντρωναν τα μέλη του μεγάλου πλήθους· δεν ήταν δική τους δουλειά να λένε στους ανθρώπους αν η ελπίδα τους ήταν ουράνια ή επίγεια. Ο Κύριος θα κατηύθυνε τα πράγματα σε αρμονία με το θέλημά του. Αλλά ως Μάρτυρες του Ιεχωβά, είχαν μια σοβαρή ευθύνη. Έπρεπε να υπηρετήσουν ως διαγγελείς του Λόγου του Θεού, λέγοντας και σε άλλους τις αλήθειες που Εκείνος τους είχε δώσει τη δυνατότητα να κατανοήσουν, ώστε να μπορέσουν οι άνθρωποι να μάθουν για τις προμήθειες του Ιεχωβά και να έχουν την ευκαιρία να ανταποκριθούν σε αυτές με εκτίμηση.

Επιπλέον, αναγνώρισαν ότι το έργο τους ήταν πολύ επείγον. Σε μια σειρά άρθρων με τίτλο ‘Συνάθροιση του Όχλου’, η οποία δημοσιεύτηκε το 1936, η Σκοπιά εξηγούσε: ‘Οι Γραφές υποστηρίζουν ισχυρώς το συμπέρασμα ότι στον Αρμαγεδδώνα ο Ιεχωβά θα καταστρέψει τους λαούς της γης και θα σώσει μόνο εκείνους οι οποίοι υπακούν στις εντολές του και υποστηρίζουν την οργάνωσή του. Στους περασμένους καιρούς εκατομμύρια επί εκατομμυρίων ατόμων κατέληξαν στον τάφο χωρίς ποτέ να ακούσουν για τον Θεό και τον Χριστό, και αυτοί, στον κατάλληλο καιρό, πρέπει να ξυπνήσουν από το θάνατο και να λάβουν γνώση της αλήθειας για να μπορέσουν να κάνουν την εκλογή τους. Εντούτοις, η κατάσταση είναι διαφορετική όσον αφορά τους ανθρώπους που είναι ήδη στη γη. . . . Αυτοί που ανήκουν στον πολύ όχλο πρέπει να λάβουν το άγγελμα τούτο του ευαγγελίου πριν από τη μέρα του πολέμου της μεγάλης μέρας του Θεού του Παντοκράτορα, ο οποίος πόλεμος είναι ο Αρμαγεδδών. Αν δεν δοθεί τώρα στον πολύ όχλο το άγγελμα της αλήθειας, θα είναι πολύ αργά όταν αρχίσει το έργο της σφαγής’.—Βλέπε 2 Βασιλέων 10:25· Ιεζεκιήλ 9:5-10· Σοφονίας 2:1-3· Ματθαίος 24:21· 25:46.

Ως αποτέλεσμα αυτής της κατανόησης από τις Γραφές, εμφυσήθηκε στους Μάρτυρες του Ιεχωβά ανανεωμένος ζήλος για το έργο μαρτυρίας. Ο Λέο Κάλιο, ο οποίος υπηρέτησε αργότερα ως περιοδεύων επίσκοπος στη Φινλανδία, είπε: «Δεν θυμάμαι να είχα νιώσει ποτέ τέτοια χαρά και τέτοιο ζήλο ούτε να είχα τρέξει ποτέ με το ποδήλατό μου πιο γρήγορα από ό,τι εκείνες τις μέρες, που βιαζόμουν να μεταφέρω στους ενδιαφερομένους τα νέα ότι, χάρη στην παρ’ αξία καλοσύνη του Ιεχωβά, τους προσφερόταν αιώνια ζωή στη γη».

Στη διάρκεια των επόμενων πέντε ετών, καθώς μεγάλωνε ο αριθμός των Μαρτύρων του Ιεχωβά, εκείνοι που έπαιρναν από τα εμβλήματα στην ετήσια Ανάμνηση του θανάτου του Χριστού λιγόστευαν σιγά-σιγά. Εντούτοις, η συρροή του μεγάλου πλήθους δεν γινόταν με τόσο μεγάλη ταχύτητα όσο περίμενε ο αδελφός Ρόδερφορντ. Κάποτε μάλιστα είπε στον Φρεντ Φρανς, ο οποίος έγινε ο τέταρτος πρόεδρος της Εταιρίας: «Φαίνεται ότι ο ‘πολύς όχλος’ δεν θα είναι και τόσο πολύς τελικά». Αλλά από τότε, ο αριθμός των Μαρτύρων του Ιεχωβά έχει φτάσει εκατομμύρια, ενώ ο αριθμός εκείνων που αναμένουν να λάβουν ουράνια κληρονομιά εξακολουθεί, γενικά, να μειώνεται.

Ένα Ποίμνιο υπό Έναν Ποιμένα

Δεν υπάρχει ανταγωνισμός ανάμεσα στην τάξη των χρισμένων και στο μεγάλο πλήθος. Εκείνοι που έχουν ουράνια ελπίδα δεν βλέπουν υποτιμητικά εκείνους που έχουν τη σφοδρή προσδοκία να λάβουν αιώνια ζωή σε έναν επίγειο παράδεισο. Καθένας δέχεται με ευγνωμοσύνη τα προνόμια που του δίνει ο Θεός, και δεν κάνει τη σκέψη ότι η θέση του τον καθιστά κατά κάποιον τρόπο καλύτερο άτομο ή κάπως κατώτερο από κάποιον άλλον. (Ματθ. 11:11· 1 Κορ. 4:7) Όπως προείπε ο Ιησούς, οι δύο ομάδες έχουν γίνει πραγματικά «ένα ποίμνιο», υπηρετώντας υπό τον ίδιο ως τον ‘έναν ποιμένα’ τους.—Ιωάν. 10:16.

Το πώς αισθάνονται οι χρισμένοι αδελφοί του Χριστού για τους συντρόφους τους που ανήκουν στο μεγάλο πλήθος εκφράζεται με ωραίο τρόπο στο βιβλίο Παγκόσμια Ασφάλεια Κάτω από τον ‘Άρχοντα Ειρήνης’: ‘Από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η εκπλήρωση της προφητείας του Ιησού για «τη συντέλεια του αιώνος» οφείλεται κυρίως στο ρόλο που εκπληρώνει ο «πολύς όχλος» των «άλλων προβάτων». Ο φωτισμός από τα αναμμένα λυχνάρια του υπολοίπου έχει φωτίσει τα μάτια των καρδιών τους, και έχουν βοηθηθεί να αντανακλούν το φως σε άλλους που παραμένουν ακόμα στο σκοτάδι αυτού του κόσμου. . . . Έφτασαν να είναι αχώριστοι σύντροφοι του υπολοίπου της τάξης της νύφης. . . . Άφθονες ευχαριστίες, επομένως, στο διεθνή, πολυγλωσσικό ‘πολύ όχλο’ για τον καταπληκτικό ρόλο που έχουν παίξει στην εκπλήρωση της προφητείας του Γαμπρού στο εδάφιο Ματθαίος 24:14!’

Όμως, καθώς οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, περιλαμβανομένου και του μεγάλου πλήθους, μετέχουν ενωμένα στη διακήρυξη των ένδοξων νέων για τη Βασιλεία του Θεού, ο κόσμος τούς αναγνωρίζει και για κάτι άλλο εκτός από τη γεμάτη ζήλο μαρτυρία τους.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 159]

Οι περισσότεροι Μάρτυρες του Ιεχωβά αποβλέπουν σε αιώνια ζωή στη γη

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 161]

Μια δοξασία που τους ξεχώριζε από ολόκληρο το Χριστιανικό κόσμο

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 164]

Καιρός εκπλήρωσης της παραβολής των προβάτων και των κατσικιών

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 165]

Έγιναν γνωστοί ως Ιωναδαβίτες

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 166]

Στις 31 Μαΐου 1935 προσδιορίστηκε ξεκάθαρα η ταυτότητα του ‘πολύ όχλου’

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 170]

Ουράνια ελπίδα ή επίγεια—ποιος το καθορίζει αυτό;

[Πλαίσιο στη σελίδα 160]

Καιρός για Κατανόηση

Πριν από 250 και πλέον χρόνια, ο Σερ Ισαάκ Νεύτων έγραψε ένα ενδιαφέρον κείμενο σχετικά με την κατανόηση προφητειών, περιλαμβάνοντας και την προφητεία για το ‘μεγάλο πλήθος’ των εδαφίων Αποκάλυψη 7:9, 10. Στο έργο του «Παρατηρήσεις Σχετικά με τις Προφητείες του Δανιήλ και την Αποκάλυψη του Αγ. Ιωάννη» (Observations Upon the Prophecies of Daniel, and the Apocalypse of St. John), το οποίο δημοσιεύτηκε το 1733, δήλωσε: «Αυτές οι Προφητείες του Δανιήλ και του Ιωάννη δεν θα μπορούσαν να γίνουν κατανοητές παρά μόνο στον καιρό του τέλους: αλλά τότε κάποιοι θα προφητέψουν με βάση αυτές ενώ θα βρίσκονται σε στενόχωρη και θρηνώδη κατάσταση επί πολύ καιρό, μάλιστα δε με λιγοστό φως και ίσα-ίσα για να μεταστρέψουν ελάχιστους. . . . Κατόπιν, λέει ο Δανιήλ, πολλοί θα περιτρέχουν, και η γνώση θα αυξηθεί. Επειδή το Ευαγγέλιο πρέπει να κηρυχτεί σε όλα τα έθνη πριν από τη μεγάλη θλίψη και το τέλος του κόσμου. Ο όχλος με τους φοίνικες στα χέρια, ο οποίος βγαίνει από αυτή τη μεγάλη θλίψη, δεν μπορεί να είναι αναρίθμητος και από όλα τα έθνη, παρά μόνο αν γίνει αναρίθμητος λόγω του κηρύγματος του Ευαγγελίου προτού έρθει αυτή η θλίψη».

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 168]

Η Γη, Αιώνια Κατοικία του Ανθρώπου

Ποιος ήταν ο αρχικός σκοπός του Θεού για το ανθρώπινο γένος;

«Ευλόγησεν αυτούς ο Θεός· και είπε προς αυτούς ο Θεός, Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και γεμίσατε την γην και κυριεύσατε αυτήν, και εξουσιάζετε επί των ιχθύων της θαλάσσης και επί των πετεινών του ουρανού και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης».—Γέν. 1:28.

Έχει αλλάξει ο σκοπός του Θεού σχετικά με τη γη;

«Ο λόγος μου . . . δεν θέλει επιστρέψει εις εμέ κενός, αλλά θέλει εκτελέσει το θέλημά μου και θέλει ευοδωθή εις ό,τι αυτόν αποστέλλω».—Ησ. 55:11.

‘Ούτω λέγει Ιεχωβά, ο ποιήσας τους ουρανούς· αυτός ο Θεός, ο πλάσας την γην και ποιήσας αυτήν· όστις αυτός εστερέωσεν αυτήν, έκτισεν αυτήν ουχί ματαίως αλλ’ έπλασεν αυτήν δια να κατοικήται· Εγώ είμαι ο Ιεχωβά και δεν υπάρχει άλλος’.—Ησ. 45:18.

«Πρέπει, λοιπόν, να προσεύχεστε με αυτόν τον τρόπο: ‘Πατέρα μας που είσαι στους ουρανούς, ας αγιαστεί το όνομά σου. Ας έρθει η βασιλεία σου. Ας γίνει το θέλημά σου, όπως στον ουρανό, έτσι και πάνω στη γη’».—Ματθ. 6:9, 10.

‘Οι πονηρευόμενοι θέλουσιν εξολοθρευθή· οι δε προσμένοντες τον Ιεχωβά, ούτοι θέλουσι κληρονομήσει την γην. Οι δίκαιοι θέλουσι κληρονομήσει την γην, και επ’ αυτής θέλουσι κατοικεί εις τον αιώνα’.—Ψαλμ. 37:9, 29.

Τι συνθήκες θα επικρατούν στη γη υπό τη Βασιλεία του Θεού;

«Νέους ουρανούς και νέα γη προσμένουμε σύμφωνα με την υπόσχεσή του, και σε αυτά δικαιοσύνη θα κατοικεί».—2 Πέτρ. 3:13.

‘Δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον. Και θέλουσι κάθησθαι έκαστος υπό την άμπελον αυτού και υπό την συκήν αυτού, και δεν θέλει υπάρχει ο εκφοβών· διότι το στόμα του Ιεχωβά των δυνάμεων ελάλησε’.—Μιχ. 4:3, 4.

«Θέλουσιν οικοδομήσει οικίας και κατοικήσει, και θέλουσι φυτεύσει αμπελώνας και φάγει τον καρπόν αυτών. Δεν θέλουσι κτίσει αυτοί και άλλος να κατοικήση· δεν θέλουσι φυτεύσει αυτοί και άλλος να φάγη· διότι αι ημέραι του λαού μου είναι ως αι ημέραι του δένδρου και οι εκλεκτοί μου θέλουσι παλαιώσει το έργον των χειρών αυτών».—Ησ. 65:21, 22.

‘Κανένας κάτοικος δεν θα λέει: «Είμαι άρρωστος»’.—Ησ. 33:24, «ΜΝΚ».

«Ο ίδιος ο Θεός θα είναι μαζί τους. Και θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πια. Τα παλιά έχουν παρέλθει».—Αποκ. 21:3, 4· βλέπε επίσης Ιωάννης 3:16.

«Ποιος, πράγματι, δεν θα σε φοβηθεί, Ιεχωβά, και δεν θα δοξάσει το όνομά σου, επειδή εσύ είσαι ο μόνος όσιος; Διότι όλα τα έθνη θα έρθουν και θα λατρέψουν ενώπιόν σου, επειδή φανερώθηκαν τα δίκαια διατάγματά σου».—Αποκ. 15:4.

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 169]

Εκείνοι που Πηγαίνουν στον Ουρανό

Πόσοι άνθρωποι θα πάνε στον ουρανό;

«Μη φοβάσαι, μικρό ποίμνιο, επειδή ο Πατέρας σας έχει επιδοκιμάσει το να σας δώσει τη βασιλεία».—Λουκ. 12:32.

«Και είδα, και να! το Αρνί [ο Ιησούς Χριστός] να στέκεται πάνω στο [ουράνιο] Όρος Σιών, και μαζί του εκατόν σαράντα τέσσερις χιλιάδες που είχαν το όνομά του και το όνομα του Πατέρα του γραμμένα στα μέτωπά τους. Και αυτοί ψάλλουν σαν έναν νέο ύμνο μπροστά στο θρόνο και μπροστά στα τέσσερα ζωντανά πλάσματα και τους πρεσβυτέρους· και κανείς δεν μπορούσε να μάθει αυτόν τον ύμνο παρά μόνο οι εκατόν σαράντα τέσσερις χιλιάδες, οι οποίοι έχουν αγοραστεί από τη γη».—Αποκ. 14:1, 3.

Είναι οι 144.000 όλοι Ιουδαίοι;

«Δεν υπάρχει ούτε Ιουδαίος ούτε Έλληνας, δεν υπάρχει ούτε δούλος ούτε ελεύθερος, δεν υπάρχει ούτε αρσενικό ούτε θηλυκό· διότι όλοι εσείς είστε ένα άτομο σε ενότητα με τον Χριστό Ιησού. Επιπλέον, αν ανήκετε στον Χριστό, είστε πραγματικά σπέρμα του Αβραάμ, κληρονόμοι αναφορικά με μια υπόσχεση».—Γαλ. 3:28, 29.

«Ιουδαίος δεν είναι εκείνος που είναι εξωτερικά Ιουδαίος ούτε είναι περιτομή εκείνη που είναι εξωτερικά περιτομή, στη σάρκα. Αλλά Ιουδαίος είναι εκείνος που είναι εσωτερικά Ιουδαίος, και η περιτομή του είναι η περιτομή της καρδιάς μέσω πνεύματος, και όχι μέσω γραπτού κώδικα».—Ρωμ. 2:28, 29.

Γιατί παίρνει μερικούς στον ουρανό ο Θεός;

«Θα είναι ιερείς του Θεού και του Χριστού, και θα βασιλέψουν μαζί του τα χίλια χρόνια».—Αποκ. 20:6.

[Γράφημα στη σελίδα 171]

Έκθεση για την Ανάμνηση

Μέσα σε 25 χρόνια, οι παρευρισκόμενοι στην Ανάμνηση υπερέβαιναν κατά 100 φορές και πλέον εκείνους που λάβαιναν από τα εμβλήματα

[Γράφημα]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Έλαβαν από τα Εμβλήματα

Παρευρέθηκαν

1.500.000

1.250.000

1.000.000

750.000

500.000

250.000

1935 1940 1945 1950 1955 1960

[Εικόνες στη σελίδα 167]

Στη συνέλευση της Ουάσινγκτον, D.C., βαφτίστηκαν 840 άτομα