Ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία Παίρνει τις Αποφάσεις Του

Ο ΙΩΣΗΦ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΙΜΑΘΑΙΑ δεν ήξερε ούτε ο ίδιος πού βρήκε το θάρρος να πάει στον Ρωμαίο κυβερνήτη. Ο Πόντιος Πιλάτος ήταν γνωστός για το απίστευτο πείσμα του. Ωστόσο, η μόνη λύση για να έχει ο Ιησούς αξιοπρεπή ταφή ήταν να ζητήσει κάποιος από τον Πιλάτο να παραχωρήσει το σώμα του. Τελικά, αυτή η συνάντηση αποδείχτηκε πιο εύκολη από όσο περίμενε ο Ιωσήφ. Αφού ο Πιλάτος εξακρίβωσε από κάποιον αξιωματικό ότι ο Ιησούς ήταν πλέον νεκρός, έδωσε την έγκρισή του. Έπειτα ο Ιωσήφ, με την καρδιά του ακόμα βαριά από λύπη, επέστρεψε γρήγορα στον τόπο της εκτέλεσης.​—Μάρκ. 15:42-45.

• Ποιος ήταν ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία;

• Τι σχέση είχε με τον Ιησού;

• Γιατί πρέπει να σας ενδιαφέρει η ιστορία του;

Το θεόπνευστο Ευαγγέλιο του Μάρκου αναφέρει ότι ο Ιωσήφ ήταν «ευυπόληπτο μέλος του Συμβουλίου». Εν προκειμένω, το Συμβούλιο ήταν προφανώς το Σάνχεδριν, το ανώτατο δικαστήριο και διοικητικό σώμα των Ιουδαίων. (Μάρκ. 15:1, 43) Επομένως, ο Ιωσήφ ήταν ένας από τους ηγέτες του λαού του, πράγμα που εξηγεί πώς έγινε δεκτός για ακρόαση από τον Ρωμαίο κυβερνήτη. Δεν μας εκπλήσσει επίσης το γεγονός ότι ήταν πλούσιος.​—Ματθ. 27:57.

Ως ομάδα, το Σάνχεδριν διάκειτο εχθρικά προς τον Ιησού. Μάλιστα, τα μέλη του συνωμότησαν για να τον θανατώσουν. Ο Ιωσήφ όμως αποκαλείται «άντρας αγαθός και δίκαιος». (Λουκ. 23:50) Ανόμοια με τους περισσότερους συναδέλφους του στο Σάνχεδριν, ζούσε μια τίμια, ηθική ζωή και έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να υπακούει στις εντολές του Θεού. Επίσης, “περίμενε τη βασιλεία του Θεού”, και ίσως γι’ αυτό έγινε μαθητής του Ιησού. (Μάρκ. 15:43· Ματθ. 27:57) Πιθανότατα, ελκύστηκε στο άγγελμα του Ιησού επειδή έτρεφε ειλικρινή επιθυμία για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη.

Το εδάφιο Ιωάννης 19:38 αναφέρει ότι ο Ιωσήφ «ήταν μαθητής του Ιησού αλλά κρυφός εξαιτίας του φόβου που είχε για τους Ιουδαίους». Τι φοβόταν; Γνώριζε ότι οι Ιουδαίοι περιφρονούσαν τον Ιησού και ότι δεν θα δίσταζαν να αποβάλουν από τη συναγωγή οποιονδήποτε ομολογούσε πίστη σε αυτόν. (Ιωάν. 7:45-49· 9:22) Όποιος αποβαλλόταν από τη συναγωγή θα αντιμετώπιζε τον χλευασμό, την απομόνωση και την περιθωριοποίηση από τους συμπατριώτες του. Γι’ αυτό, ο Ιωσήφ δίσταζε να ομολογήσει ανοιχτά την πίστη του στον Ιησού. Αν το έκανε, θα έχανε τη θέση και το κύρος του.

Δεν βρισκόταν μόνο ο Ιωσήφ σε τέτοιο αδιέξοδο. Η αφήγηση αναφέρει: «Πολλοί από τους άρχοντες πίστεψαν στον Ιησού, αλλά δεν το αναγνώριζαν αυτό δημόσια εξαιτίας των Φαρισαίων, για να μην αποβληθούν από τη συναγωγή». (Ιωάν. 12:42, ΜΝΚ [στην αγγλική]) Κάποιος άλλος που βρισκόταν στην ίδια θέση ήταν ο Νικόδημος, επίσης μέλος του Σάνχεδριν.​—Ιωάν. 3:1-10· 7:50-52.

Ο Ιωσήφ όμως ήταν μαθητής, αλλά δεν τολμούσε να το πει ανοιχτά. Αυτό ήταν σοβαρό πρόβλημα, ιδίως αν λάβουμε υπόψη τα λόγια του Ιησού: «Όποιος . . . αναγνωρίσει ενώπιον των ανθρώπων ότι πιστεύει σε εμένα, θα τον αναγνωρίσω και εγώ ενώπιον του Πατέρα μου που είναι στους ουρανούς. Αλλά όποιον με απαρνηθεί ενώπιον των ανθρώπων, θα τον απαρνηθώ και εγώ ενώπιον του Πατέρα μου που είναι στους ουρανούς». (Ματθ. 10:32, 33, ΜΝΚ [στην αγγλική]) Ο Ιωσήφ δεν απαρνήθηκε βέβαια τον Ιησού, αλλά ούτε είχε και το θάρρος να τον αναγνωρίσει. Εσείς το έχετε;

Προς τιμήν του, σύμφωνα με τη Γραφική αφήγηση, ο Ιωσήφ δεν υποστήριξε τη σκευωρία του Σάνχεδριν εναντίον του Ιησού. (Λουκ. 23:51) Όπως ισχυρίζονται μερικοί, ίσως να μην ήταν παρών στη δίκη του Ιησού. Ό,τι και αν ισχύει, πρέπει να έγινε ράκος με αυτή τη φρικτή διαστρέβλωση της δικαιοσύνης​—αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να την εμποδίσει!

Όταν πέθανε ο Ιησούς, ο Ιωσήφ είχε προφανώς ξεπεράσει τους φόβους του και είχε αποφασίσει να ταχθεί με τους ακολούθους του Ιησού. Η απόφασή του φαίνεται από τα λόγια του εδαφίου Μάρκος 15:43: «Αυτός πήρε το θάρρος να πάει μπροστά στον Πιλάτο και να ζητήσει το σώμα του Ιησού».

Φαίνεται ότι ο Ιωσήφ ήταν παρών όταν πέθανε ο Ιησούς. Μάλιστα, γνώριζε για τον θάνατο του Ιησού πριν από τον Πιλάτο. Γι’ αυτό, όταν ο Ιωσήφ ζήτησε το σώμα του Ιησού, ο κυβερνήτης «αναρωτήθηκε αν εκείνος ήταν ήδη νεκρός». (Μάρκ. 15:44) Αν ο Ιωσήφ είχε δει το μαρτύριο του Ιησού στο ξύλο του βασανισμού, μήπως αυτή η τρομερή σκηνή τον ώθησε να εξετάσει τη συνείδησή του και τελικά να αποφασίσει ότι όφειλε να ταχθεί υπέρ της αλήθειας; Πιθανώς. Αν μη τι άλλο, τώρα ο Ιωσήφ υποκινήθηκε σε δράση. Στο εξής, δεν θα ήταν κρυφός μαθητής.

Ο ιουδαϊκός νόμος όριζε ότι όσοι είχαν καταδικαστεί σε θάνατο έπρεπε να θάβονται πριν από τη δύση του ήλιου. (Δευτ. 21:22, 23) Οι Ρωμαίοι όμως άφηναν τα πτώματα των εκτελεσμένων εγκληματιών να σαπίσουν πάνω στο ξύλο ή τα έριχναν σε κοινό τάφο. Αλλά ο Ιωσήφ δεν ήθελε κάτι τέτοιο για τον Ιησού. Κοντά στον τόπο της εκτέλεσης, ο Ιωσήφ είχε ένα καινούριο μνήμα, λαξευμένο σε βράχο. Το γεγονός ότι δεν είχε χρησιμοποιηθεί υποδηλώνει πως ο Ιωσήφ είχε μετακομίσει πρόσφατα από την Αριμαθαίαa στην Ιερουσαλήμ και πως το προόριζε για οικογενειακό τάφο. (Λουκ. 23:53· Ιωάν. 19:41) Η κίνηση του Ιωσήφ να θάψει τον Ιησού στον δικό του μελλοντικό τάφο ήταν μια γενναιόδωρη χειρονομία και εκπλήρωσε την προφητεία που έλεγε ότι ο Μεσσίας επρόκειτο να ταφεί «με την πλούσια τάξη».​—Ησ. 53:5, 8, 9.

Και τα τέσσερα Ευαγγέλια αναφέρουν ότι, αφού κατέβασαν το σώμα του Ιησού από το ξύλο, ο Ιωσήφ το τύλιξε σε εκλεκτό λινό ύφασμα και το έβαλε στο μνήμα του. (Ματθ. 27:59-61· Μάρκ. 15:46, 47· Λουκ. 23:53, 55· Ιωάν. 19:38-40) Το μόνο άτομο που αναφέρεται συγκεκριμένα ότι βοήθησε τον Ιωσήφ ήταν ο Νικόδημος, ο οποίος έφερε μυρωδικά για την ταφή. Λόγω της κοινωνικής τους θέσης, πιθανότατα δεν μετακίνησαν οι ίδιοι το σώμα. Είναι πιο πιθανό να ανέθεσαν σε υπηρέτες τη μεταφορά και την ταφή. Έστω και έτσι όμως, δεν ήταν λίγο αυτό που έκαναν. Όποιος ερχόταν σε επαφή με ένα πτώμα γινόταν τελετουργικά ακάθαρτος επί εφτά ημέρες, καθιστώντας μάλιστα και ό,τι άγγιζε ακάθαρτο. (Αριθ. 19:11· Αγγ. 2:13) Κάτι τέτοιο θα τους ανάγκαζε να μείνουν απομονωμένοι την εβδομάδα του Πάσχα και να χάσουν όλες τις τελετουργίες και τους εορτασμούς. (Αριθ. 9:6) Φροντίζοντας για την ταφή του Ιησού, ο Ιωσήφ επίσης διακινδύνευε να γίνει αντικείμενο χλευασμού από τους συναδέλφους του. Ωστόσο, τώρα πια ήταν πρόθυμος να υποστεί τις συνέπειες που θα προέκυπταν αν πρόσφερε στον Ιησού μια αξιοπρεπή ταφή και αν ταυτιζόταν δημόσια με τους μαθητές του.

Πέρα από τις αφηγήσεις των Ευαγγελίων για την ταφή του Ιησού, η Γραφή δεν κάνει πλέον μνεία για τον Ιωσήφ από την Αριμαθαία. Εύλογα λοιπόν προκύπτει το ερώτημα: Τι απέγινε; Η αλήθεια είναι ότι δεν γνωρίζουμε. Εντούτοις, με βάση τα παραπάνω, είναι πολύ πιθανό να δήλωσε ανοιχτά ότι ήταν Χριστιανός. Εξάλλου, όταν δοκιμάστηκε σε μια κρίσιμη κατάσταση, η πίστη και η τόλμη του αυξήθηκαν αντί να μειωθούν. Αυτό ήταν καλό σημάδι.

Αυτή η ιστορία εγείρει και ένα άλλο ερώτημα που θα ήταν καλό να σκεφτούμε όλοι μας: Υπάρχει οτιδήποτε​—η θέση, η σταδιοδρομία, τα αποκτήματα, οι οικογενειακοί δεσμοί ή και η ίδια μας η ελευθερία—​που να το θεωρούμε σπουδαιότερο από τη σχέση μας με τον Ιεχωβά;