Σκεύη — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

ΣΚΕΥΗ

Γενική ονομασία για αντικείμενα οικιακής χρήσης ή αντικείμενα που χρησιμεύουν στην κάλυψη των πρακτικών αναγκών του ανθρώπου. Ειδικότερα, τα σκεύη που αναφέρονται στην Αγία Γραφή ήταν κοίλα δοχεία, μερικές φορές με καπάκι (Αρ 19:15), που προορίζονταν για τη φύλαξη υγρών ή στερεών υλικών. (1Βα 17:10· Εσθ 1:7· Ιερ 40:10) Πολλά από αυτά κατασκευάζονταν από πηλό, ξύλο, μέταλλο ή πέτρα. (Λευ 6:28· 15:12· Αρ 7:85· 1Βα 10:21· Ματ 26:7) Ανάμεσα στα πιο συνηθισμένα ήταν οι στάμνες και τα σκεύη «που έχουν σχήμα κούπας» (Ησ 22:24), τα σακιά ή σακούλια (Γε 42:25· Αγγ 1:6), τα καλάθια (Μαρ 8:19, 20· 2Κο 11:33), τα ασκιά (Κρ 4:19· Λου 5:37, 38) και οι κουβάδες.—Ησ 40:15· Ιωα 4:11.

Η εβραϊκή λέξη κελί έχει ευρεία εφαρμογή και μπορεί να αναφέρεται σε αντικείμενα (Γε 24:53· Εξ 3:22· Λευ 13:49, 52, 57-59· 15:4, 6), σύνεργα (Γε 27:3), αγαθά (Γε 31:37), δοχεία (Γε 42:25· 43:11), υπάρχοντα (Γε 45:20), όργανα (Γε 49:5· 1Χρ 15:16), εξοπλισμό (Εξ 25:9), σκεύη (Εξ 25:39· 27:3, 19· 30:27, 28· 31:7-9· Λευ 6:28· 11:32-34), ρούχα (Δευ 22:5), όπλα (Κρ 9:54· 18:11, 16, 17), αποσκευές (1Σα 10:22· 17:22), σακίδια (1Σα 17:40, 49), σώματα (1Σα 21:5) και εργαλεία (1Βα 6:7).

Πολλές φορές η λέξη κελί προσδιορίζει τα διάφορα σκεύη που χρησιμοποιούνταν σε σχέση με το αγιαστήριο. Αυτά τα σκεύη περιλάμβαναν αντικείμενα όπως πιάτα, κανάτια, φτυάρια, κούπες, πιρούνες, πυροδοχεία, λυχνοψάλιδα, λαβίδες, λεκάνες και ποτήρια. (Εξ 25:29, 30, 39· 27:3, 19· 37:16, 23· 38:3· 1Βα 7:40-50· 2Χρ 4:11-22) Επειδή αυτά τα σκεύη προορίζονταν για ιερό σκοπό, ήταν «άγια». (1Βα 8:4) Κατά συνέπεια, εφόσον οι Ιουδαίοι που έφυγαν από τη Βαβυλώνα το 537 Π.Κ.Χ. είχαν το προνόμιο να μεταφέρουν μαζί τους τα ιερά σκεύη που είχε πάρει ο Βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ από την Ιερουσαλήμ, έπρεπε να κρατήσουν τον εαυτό τους καθαρό θρησκευτικά και ηθικά. Σε αυτούς εφαρμοζόταν η προφητική εντολή: «Απομακρυνθείτε, απομακρυνθείτε, βγείτε από [τη Βαβυλώνα], μην αγγίξετε τίποτα ακάθαρτο· βγείτε από το μέσο της, κρατήστε τον εαυτό σας καθαρό, εσείς που βαστάζετε τα σκεύη του Ιεχωβά». (Ησ 52:11) Αυτό δεν απαιτούσε απλώς εξωτερική, τελετουργική καθαρότητα. Προϋπέθετε καθαρότητα καρδιάς. Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Κορινθίους, εφάρμοσε τα λόγια του εδαφίου Ησαΐας 52:11 για να δείξει ότι οι Χριστιανοί πρέπει παρόμοια να είναι απαλλαγμένοι από κάθε μόλυσμα σάρκας και πνεύματος.—2Κο 6:14-18· 7:1.

Ο θεμελιωτής της Χριστιανοσύνης, ο Ιησούς Χριστός, έθεσε το παράδειγμα σε σχέση με αυτό παραμένοντας «όσιος, άκακος, αμόλυντος, χωρισμένος από τους αμαρτωλούς». (Εβρ 7:26) Ενόσω ήταν στη γη, επέδειξε ζήλο για τη διατήρηση της αγιότητας του ναού του Ιεχωβά, όπως στις δύο περιπτώσεις στις οποίες καθάρισε το ναό από τις εμπορικές δραστηριότητες. (Ιωα 2:13-25· Ματ 21:12, 13· Μαρ 11:15-17· Λου 19:45, 46) Όσον αφορά τη δεύτερη από αυτές τις περιπτώσεις, ο Μάρκος αναφέρει ότι ο Ιησούς «δεν άφηνε κανέναν να μεταφέρει σκεύος διαμέσου του ναού». (Μαρ 11:16) Προφανώς, λοιπόν, ο Ιησούς δεν επέτρεπε σε κανέναν να μειώσει την ιερότητα της αυλής του ναού χρησιμοποιώντας την απλώς για να κόψει δρόμο καθώς μετέφερε πράγματα σε άλλη περιοχή της Ιερουσαλήμ.

Στάμνες, Πιθάρια, Κανάτες και Φιάλες. Οι στάμνες και τα πιθάρια ήταν συνήθως βαθιά κυλινδρικά σκεύη που είχαν μία, δύο ή ακόμη και τέσσερις λαβές. Φτιάχνονταν συνήθως από πηλό (Ησ 30:14· Θρ 4:2) και μερικές φορές από πέτρα. (Ιωα 2:6) Μια κοινή στάμνα μεγάλου μεγέθους, ή πιθάρι, την εποχή των βασιλείων του Ιούδα και του Ισραήλ μπορεί να είχε ύψος περίπου 65 εκ. και διάμετρο περίπου 40 εκ. Μερικές στάμνες είχαν στόμιο εκροής, όπως είχε το ροΐ του λαδιού. (2Βα 4:2) Οι στάμνες μπορεί να τοποθετούνταν πάνω σε βάση (Λευ 11:35), έβαζαν δε σε αυτές υγρά όπως νερό και λάδι (1Βα 18:33· 2Βα 4:2), ενώ τις μεγάλες στάμνες τις χρησιμοποιούσαν συνήθως για κρασί. (1Σα 10:3· 25:18· 2Σα 16:1· Ιερ 13:12) Τα πιθάρια χρησίμευαν επίσης για την αποθήκευση στερεών υλικών όπως το αλεύρι. (1Βα 17:12) Μερικές φορές, έγγραφα όπως συμβόλαια αγοράς τοποθετούνταν μέσα σε πήλινα πιθάρια ή πήλινα σκεύη για ασφάλεια. (Ιερ 32:13-15) Αρκετά αρχαία χειρόγραφα διατηρήθηκαν έτσι μέσα σε πιθάρια στην περιοχή του Κουμράν κοντά στη Νεκρά Θάλασσα, ένα από τα οποία είναι και ο φημισμένος Ρόλος της Νεκράς Θαλάσσης που περιέχει το βιβλίο του Ησαΐα.

Οι κανάτες του νερού (1Σα 26:11, 12, 16· 1Βα 19:6) και οι φιάλες (1Σα 10:1· 1Βα 14:3· 2Βα 9:3· Ιερ 19:1, 10) ήταν φτιαγμένες συνήθως από πηλό. Οι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν διακοσμημένες φιάλες σε σχήμα βάζου, φτιαγμένες από αλάβαστρο, ασήμι, γυαλί, ελεφαντόδοντο, κόκαλο, μπρούντζο, πέτρα, πορσελάνη ή χρυσάφι. Στην αρχαία Ασσυρία χρησιμοποιούνταν γυάλινες φιάλες, ενώ σε διάφορες Βιβλικές χώρες της αρχαιότητας ήταν κοινές οι φιάλες από πηλό. Εντούτοις, οι αρχαίοι λαοί χρησιμοποιούσαν ως επί το πλείστον δερμάτινα ασκιά.

Κούπες, Γαβάθες, Πιάτα και Δίσκοι. Στις κούπες και στις γαβάθες έβαζαν υγρά όπως κρασί (Αμ 6:6), γάλα (Κρ 5:25) και νερό (Κρ 6:38). Ήταν πήλινες, πέτρινες ή μεταλλικές, ενώ μερικές γαβάθες συμποσίου ήταν κεραμικές. Τα αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν ότι, την εποχή των βασιλείων του Ιούδα και του Ισραήλ, οι κεραμικές γαβάθες είχαν κατά μέσο όρο ύψος περίπου 20 εκ. και διάμετρο περίπου 40 εκ. μέσα από το χείλος, ενώ ορισμένες είχαν τέσσερις λαβές. Σε σύγκριση με τις κούπες και τις γαβάθες, τα πιάτα και οι δίσκοι ήταν πιθανότατα πιο ρηχά σκεύη.—Εξ 25:29· 37:16· Αρ 4:7· 7:84, 85· Ματ 14:8, 11· Μαρ 6:25, 28.

Ποτήρια. Το ποτήρι, ένα σχετικά μικρό σκεύος που χρησιμοποιούνταν για την πόση υγρών, ήταν συνήθως πήλινο, ενίοτε δε και μεταλλικό. (Παρ 23:31· Ιερ 35:5· Μαρ 9:41) Το σχήμα ορισμένων ποτηριών ήταν έτσι διαμορφωμένο ώστε να ταιριάζει με την παλάμη του χεριού. Συνήθως ήταν κούπες με μικρό βάθος και χωρίς χερούλι, ενώ αυτά που είχαν χερούλι μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και ως κουτάλες.

Μεταφορική Χρήση. Ο εκκλησιαστής αναφέρει ότι κατά το θάνατο “σπάει η στάμνα στην πηγή”. Προφανώς, εδώ η στάμνα υποδηλώνει την καρδιά, που κατά το θάνατο παύει να δέχεται και να προωθεί τη ροή του αίματος σε όλο το σώμα. Αχρηστεύεται σαν σπασμένη στάμνα που δεν μπορεί να συγκρατήσει το νερό. Ο εγκέφαλος, επίσης, που υπονοείται από τη μεταφορική έκφραση «χρυσή κούπα» (προφανώς το κρανίο που περιέχει τον εγκέφαλο), παύει να λειτουργεί και αποσυντίθεται, “συντρίβεται”.—Εκ 12:6, 7.

Σκεύη. Οι Γραφές αναφέρονται συχνά στους ανθρώπους ως σκεύη. (Πρ 9:15) Οι Χριστιανοί είναι εύθραυστα χωμάτινα σκεύη στα οποία είναι εμπιστευμένος ένας ένδοξος θησαυρός, η διακονία. (2Κο 4:7) Οι γυναίκες αποκαλούνται «πιο αδύναμο σκεύος». Επομένως, όταν οι Χριστιανοί σύζυγοι λαβαίνουν υπόψη τούς σωματικούς και βιολογικούς περιορισμούς των γυναικών τους, όπως έκανε ο Ιεχωβά στο Νόμο που έδωσε στον Ισραήλ (Λευ 18:19· 20:18), ενεργούν «σύμφωνα με τη γνώση, αποδίδοντας τιμή σε αυτές ως πιο αδύναμο σκεύος, το γυναικείο».—1Πε 3:7.

Θα πρέπει κανείς να μένει μακριά από σκεύη που “στερούνται τιμής” (άτομα που δεν συμπεριφέρονται σωστά) και να επιδιώκει μια πορεία εναρμονισμένη με το θέλημα του Ιεχωβά. Ενεργώντας έτσι, μπορεί να είναι «σκεύος για αξιότιμο σκοπό, αγιασμένο, χρήσιμο στον ιδιοκτήτη του, ετοιμασμένο για κάθε καλό έργο». (2Τι 2:20, 21) Ο Ιεχωβά δεν έχει επιφέρει ακόμη άμεση καταστροφή πάνω σε «σκεύη οργής», δηλαδή στους πονηρούς ανθρώπους, προκειμένου να σωθούν όσοι έχουν δίκαιη διάθεση, καθώς έτσι τους δίνεται χρόνος για να διαμορφωθούν ως «σκεύη ελέους».—Ρω 9:17-26.

Ποτήρι. Το ποτήρι χρησιμοποιείται συχνά ως σύμβολο της θεϊκής ανταπόδοσης ή του θυμού του Θεού. Από αυτό το ποτήρι μπορεί να πιουν πονηρά άτομα, πόλεις ή ακόμη και λαοί και έθνη. (Ψλ 11:6· 75:8· Ησ 51:17, 22· Ιερ 25:12-29· 51:41· Θρ 4:21· Απ 14:9, 10· 16:19· 18:5-8) Η αρχαία Βαβυλώνα, για παράδειγμα, ήταν ένα συμβολικό «χρυσό ποτήρι στο χέρι του Ιεχωβά», από το οποίο πολλά έθνη αναγκάστηκαν να πιουν το πικρό ποτό της ήττας.—Ιερ 51:7.

Όταν πλησίαζε η καταστροφή της Ιερουσαλήμ, ειπώθηκε στους κατοίκους της ότι δεν θα τους έδιναν «να πιουν το ποτήρι της παρηγοριάς για τον πατέρα τους και τη μητέρα τους». Αυτό πιθανώς υπονοούσε ένα ποτήρι κρασί το οποίο προσφερόταν σε κάποιον που πενθούσε για τους νεκρούς γονείς του.—Ιερ 16:5-7· παράβαλε Παρ 31:6.

Το συμβολικό «ποτήρι» που γέμισε ο Ιεχωβά για τον Ιησού Χριστό ήταν το θέλημά Του για εκείνον. Ο Ιησούς Χριστός προσευχήθηκε να παρέλθει από εκείνον, αν ήταν δυνατόν, αυτό το «ποτήρι», αναμφίβολα επειδή τον απασχολούσε πολύ το όνειδος που θα επέφερε στον Θεό ο θάνατός του με την κατηγορία της βλασφημίας και του στασιασμού. Ήταν, ωστόσο, πρόθυμος να υποταχθεί στο θέλημα του Ιεχωβά και να πιει αυτό το ποτήρι. (Ματ 26:39, 42· Ιωα 18:10, 11) Η μερίδα, δηλαδή το «ποτήρι», που είχε καθορίσει ο Ιεχωβά για τον Ιησού δεν σήμαινε μόνο ότι θα υπέφερε αλλά και ότι το βάφτισμά του στο θάνατο θα αποκορυφωνόταν με την ανάστασή του σε αθάνατη ζωή στον ουρανό. (Λου 12:50· Ρω 6:4, 5· Εβρ 5:7) Συνεπώς, αυτό ήταν επίσης «το ποτήρι της μεγαλειώδους σωτηρίας» για τον Χριστό. (Ψλ 116:13) Σύμφωνα με το θεϊκό θέλημα, το «ποτήρι» που του δόθηκε να πιει το μοιράζεται ο Ιησούς Χριστός και με το «μικρό ποίμνιο» των συγκληρονόμων του στη Βασιλεία.—Λου 12:32· Μαρ 10:35-40.