Πολύτιμα Πετράδια από το Ευαγγέλιο του Ιωάννη
ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ του Ιεχωβά ενέπνευσε τον ηλικιωμένο απόστολο Ιωάννη να καταγράψει μια συγκινητική αφήγηση της ζωής και της διακονίας του Ιησού Χριστού. Το Ευαγγέλιο αυτό γράφτηκε μέσα ή κοντά στην Έφεσο γύρω στο 98 Κ.Χ. Αλλά τι χαρακτηρίζει την αφήγηση; Και ποια είναι μερικά από τα πολύτιμα πετράδια που περιέχει;
Σε Μεγάλο Βαθμό Συμπληρωματικό
Ο Ιωάννης ήταν επιλεκτικός και επανέλαβε πολύ λίγα από αυτά που έγραψαν ο Ματθαίος, ο Μάρκος και ο Λουκάς. Πράγματι, η αφήγηση που κάνει ως αυτόπτης μάρτυρας είναι σε μεγάλο βαθμό συμπληρωματική επειδή κατά 90 τοις εκατό καλύπτει θέματα που δεν αναφέρονται στα άλλα Ευαγγέλια. Για παράδειγμα, μόνο αυτός μας μιλάει για την προανθρώπινη ύπαρξη του Ιησού και ότι «ο Λόγος έγεινε σαρξ». (1:1-14) Ενώ οι άλλοι Ευαγγελιστές λένε ότι ο Ιησούς καθάρισε το ναό στο τέλος της διακονίας του, ο Ιωάννης λέει ότι ο Ιησούς το έκανε αυτό και στην αρχή της διακονίας του. (2:13-17) Μόνο ο ηλικιωμένος απόστολος μας μιλάει για ορισμένα θαύματα που εκτέλεσε ο Ιησούς, όπως η μετατροπή του νερού σε κρασί, η έγερση του νεκρού Λάζαρου και το θαυματουργικό πιάσιμο ψαριών μετά την ανάστασή Του.—2:1-11· 11:38-44· 21:4-14.
Όλοι οι Ευαγγελιστές αναφέρουν για το πώς ο Ιησούς θέσπισε την Ανάμνηση του θανάτου του, αλλά μόνο ο Ιωάννης δείχνει ότι ο Χριστός έδωσε στους αποστόλους ένα μάθημα ταπεινοφροσύνης πλένοντας εκείνη τη νύχτα τα πόδια τους. Επιπλέον, μόνο ο Ιωάννης καταγράφει την εγκάρδια συνομιλία του Ιησού που είχε μαζί τους και την προσευχή που ανέπεμψε σ’ εκείνη την περίπτωση για χάρη τους.—13:1–17:26.
Σ’ αυτό το Ευαγγέλιο, το όνομα Ιωάννης αναφέρεται στον Βαφτιστή, ενώ ο συγγραφέας αποκαλεί τον εαυτό του ‘ο μαθητής τον οποίον ηγάπα ο Ιησούς’. (13:23) Σίγουρα ο απόστολος αγαπούσε τον Ιησού και η αγάπη μας για τον Χριστό ενισχύεται όταν ο Ιωάννης τον περιγράφει ως Λόγο, άρτο της ζωής, φως του κόσμου, Καλό Ποιμένα, οδό, αλήθεια και ζωή. (1:1-3, 14· 6:35· 8:12· 10:11· 14:6) Αυτό εξυπηρετεί το δηλωμένο σκοπό του Ιωάννη: «Ταύτα δε εγράφησαν δια να πιστεύσητε ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός ο Υιός του Θεού, και πιστεύοντες να έχητε ζωήν εν τω ονόματι αυτού».—20:31.
Ταπεινοφροσύνη και Χαρά
Το Ευαγγέλιο του Ιωάννη παρουσιάζει τον Ιησού ως το Λόγο και το Αρνί που εξιλεώνει, και παραθέτει θαύματα που αποδεικνύουν ότι είναι «ο Χριστός ο Υιός του Θεού [ο Άγιος του Θεού, ΜΝΚ]». (1:1–9:41) Μεταξύ άλλων, η αφήγηση εξαίρει την ταπεινοφροσύνη και τη χαρά του Ιωάννη του Βαφτιστή. Ήταν ο πρόδρομος του Ιησού, όμως είπε: «Δεν είμαι άξιος να λύσω το λωρίον του υποδήματος αυτού». (1:27) Τα ‘υποδήματα’ ή σανδάλια προσδένονταν με δερμάτινα λουριά ή κορδόνια. Συνήθως οι δούλοι έλυναν τα κορδόνια από τα σανδάλια των άλλων και τους τα μετέφεραν, επειδή αυτό ήταν ταπεινό καθήκον. Έτσι, ο Ιωάννης ο Βαφτιστής εκδήλωσε ταπεινοφροσύνη και συναίσθηση του πόσο ασήμαντος ήταν σε σύγκριση με τον Κύριό του. Ένα σπουδαίο μάθημα, πράγματι, γιατί μόνο οι ταπεινοί είναι κατάλληλοι για να υπηρετούν τον Ιεχωβά και τον Μεσσιανικό του Βασιλιά!—Ψαλμός 138:6· Παροιμίαι 21:4.
Αντί από περηφάνια να μνησικακεί εναντίον του Ιησού, ο Ιωάννης ο Βαφτιστής είπε: «Ο δε φίλος του νυμφίου, ο ιστάμενος και ακούων αυτόν, χαίρει καθ’ υπερβολήν δια την φωνήν του νυμφίου. Αύτη λοιπόν η χαρά η ιδική μου επληρώθη». (3:29) Ο φίλος ενός γαμπρού, ως εκπρόσωπός του, έκανε διαπραγματεύσεις για το γάμο, διευθετώντας μερικές φορές τη μνηστεία, την απόδοση δώρων στη νύφη και το ποσό του νυφικού τιμήματος που θα δινόταν στον πατέρα της. Αυτός ο απεσταλμένος είχε λόγο να είναι χαρούμενος όταν το καθήκον του εκπληρωνόταν. Παρόμοια, ο Ιωάννης ένιωσε μεγάλη χαρά όταν έφερε τον Ιησού σε επαφή με τα πρώτα μέλη της νύφης Του. (Αποκάλυψις 21:2, 9) Όπως ακριβώς οι υπηρεσίες που πρόσφερε ο φίλος του γαμπρού διαρκούσαν λίγο, έτσι και το έργο του Ιωάννη, έφτασε σύντομα στο τέλος του. Εκείνος συνέχισε να ελαττώνεται καθώς αυξανόταν ο Ιησούς.—Ιωάννης 3:30.
Το Ενδιαφέρον του Ιησού για τους Ανθρώπους
Σε κάποιο πηγάδι κοντά στην πόλη Σιχάρ, ο Ιησούς μίλησε σε μια Σαμαρείτισσα για ένα συμβολικό νερό που δίνει αιώνια ζωή. Όταν ήρθαν οι μαθητές του, «εθαύμασαν ότι ελάλει μετά γυναικός». (4:27) Γιατί αυτή η αντίδραση; Επειδή οι Ιουδαίοι περιφρονούσαν τους Σαμαρείτες και δεν είχαν καθόλου συναλλαγές μαζί τους. (4:9· 8:48) Ήταν, επίσης, ασυνήθιστο για έναν Ιουδαίο δάσκαλο να μιλάει με μια γυναίκα δημόσια. Αλλά το γεμάτο συμπόνια ενδιαφέρον του Ιησού για τους ανθρώπους τον υποκίνησε να δώσει αυτή τη μαρτυρία και, εξαιτίας αυτού, κάτοικοι από την πόλη άρχισαν να ‘έρχονται προς αυτόν’.—4:28-30.
Το ενδιαφέρον για τους ανθρώπους ήταν που υποκίνησε τον Ιησού να πει: «Εάν τις διψά, ας έρχηται προς εμέ και ας πίνη». (7:37) Προφανώς, υπαινισσόταν έτσι ένα έθιμο που είχε προστεθεί στην οχταήμερη Γιορτή της Σκηνοπηγίας. Κάθε πρωί, για εφτά μέρες, ένας ιερέας αντλούσε νερό από την κολυμβήθρα του Σιλωάμ και το έχυνε στο θυσιαστήριο του ναού. Μεταξύ άλλων, λεγόταν ότι αυτό αντιπροσώπευε την έκχυση του πνεύματος. Αρχίζοντας από την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ., το πνεύμα του Θεού ώθησε τους ακολούθους του Ιησού να φέρουν ζωοπάροχο νερό σε ανθρώπους παντού στη γη. Μόνο από τον Ιεχωβά, «την πηγήν των ζώντων υδάτων», και μέσω του Χριστού μπορεί κάποιος να λάβει αιώνια ζωή.—Ιερεμίας 2:13· Ησαΐας 12:3· Ιωάννης 17:3.
Ο Καλός Ποιμένας Φροντίζει!
Το ενδιαφέρον του Ιησού για τους ανθρώπους γίνεται έκδηλο στο ρόλο του ως Καλού Ποιμένα που φροντίζει για τους προβατοειδείς ακολούθους του. Ακόμη και όταν πλησίαζε ο θάνατός του, ο Ιησούς έδωσε στους μαθητές του στοργική συμβουλή και προσευχήθηκε για χάρη τους. (10:1–17:26) Ανόμοια με τους κλέφτες και τους ληστές, αυτός μπαίνει στην αυλή των προβάτων από την πόρτα. (10:1-5) Η αυλή των προβάτων ήταν ένας περίβολος όπου φύλαγαν τα πρόβατα στη διάρκεια της νύχτας για προστασία από τους κλέφτες και τα άγρια ζώα. Είχε πέτρινους τοίχους, ίσως με αγκάθινα κλαδιά στην κορυφή τους, και μια είσοδο που τη φύλαγε ένας θυρωρός.
Κοπάδια από πολλούς ποιμένες μπορούσαν να φυλάγονται στην ίδια αυλή, αλλά τα πρόβατα ανταποκρίνονταν μόνο στη φωνή του δικού τους ποιμένα. Στο βιβλίο του Ήθη και Έθιμα των Βιβλικών Χωρών [Manners and Customs of Bible Lands], ο Φρεντ Χ. Γουάιτ λέει: «Όταν χρειαστεί να ξεχωριστούν πολλά κοπάδια προβάτων, ο ένας ποιμένας μετά τον άλλο σηκώνεται και φωνάζει με το κάλεσμα: ‘Ταχόου! Ταχόου!’ ή με ένα παρόμοιο κάλεσμα δικής του εκλογής. Τα πρόβατα ανασηκώνουν τα κεφάλια τους, και μετά από ένα γενικό μπέρδεμα αρχίζει το καθένα να ακολουθεί το δικό του ποιμένα. Είναι πλήρως εξοικειωμένα με τον τόνο της φωνής του ποιμένα τους. Συχνά, ξένοι έχουν χρησιμοποιήσει το ίδιο κάλεσμα, αλλά οι προσπάθειές τους να κάνουν τα πρόβατα να τους ακολουθήσουν καταλήγουν πάντα σε αποτυχία». Είναι ενδιαφέρον ότι ο Ιησούς είπε: «Τα πρόβατα τα εμά ακούουσι την φωνήν μου, και εγώ γνωρίζω αυτά, και με ακολουθούσι. Και εγώ δίδω εις αυτά ζωήν αιώνιον». (10:27, 28) Και το «μικρόν ποίμνιον» και τα «άλλα πρόβατα» ανταποκρίνονται στη φωνή του Ιησού, τον ακολουθούν και απολαμβάνουν την τρυφερή φροντίδα του.—Λουκάς 12:32· Ιωάννης 10:16.
Ο Παντοτινά Πιστός Γιος του Θεού
Ο Χριστός ήταν πάντοτε πιστός στον Θεό και υποδειγματικός ως στοργικός ποιμένας στη διάρκεια της ζωής του πάνω στη γη. Η συμπόνια του εκδηλώθηκε επίσης στις εμφανίσεις του μετά την ανάστασή του. Ήταν το γεμάτο συμπόνια ενδιαφέρον για τους άλλους που υποκίνησε τον Ιησού να προτρέψει τον Πέτρο να βόσκει τα πρόβατά Του.—18:1–21:25.
Με το να καρφωθεί στο ξύλο, ο Ιησούς έγινε για εμάς το πρώτιστο παράδειγμα πιστότητας μέχρι θανάτου. Μια ατίμωση που δοκίμασε σε εκπλήρωση προφητείας ήταν ότι οι στρατιώτες ‘έβαλον κλήρον επί τον ιματισμόν του’. (Ψαλμός 22:18) Έριξαν κλήρους για να καθορίσουν ποιος θα έπαιρνε τον εξαιρετικό χιτώνα του που ήταν υφασμένος χωρίς ραφές. (19:23, 24) Τέτοιοι χιτώνες μπορούσαν να είναι μονοκόμματοι και υφασμένοι από μαλλί ή λινό, και ήταν άσπροι ή είχαν άλλα χρώματα. Συχνά ήταν χωρίς μανίκια, φοριούνταν κατάσαρκα και έφταναν μέχρι τα γόνατα ή και μέχρι τους αστράγαλους. Φυσικά, ο Ιησούς δεν ήταν υλιστής, όμως φορούσε ένα τέτοιο ένδυμα καλής ποιότητας, το μονοκόμματο χιτώνα του.
Σε μια από τις εμφανίσεις του μετά την ανάστασή του, ο Ιησούς χαιρέτησε τους μαθητές του με τα λόγια: «Ειρήνη υμίν». (20:19) Μεταξύ των Ιουδαίων, αυτός ήταν ένας κοινός χαιρετισμός. (Ματθαίος 10:12, 13) Για πολλούς, αυτά τα λόγια δεν έχουν σχεδόν κανένα νόημα. Δεν συνέβαινε το ίδιο όμως και για τον Ιησού, γιατί νωρίτερα είχε πει στους ακολούθους του: «Ειρήνην αφίνω εις εσάς, ειρήνην την εμήν δίδω εις εσάς». (Ιωάννης 14:27) Η ειρήνη που έδωσε ο Ιησούς στους μαθητές του βασιζόταν στην πίστη τους σ’ αυτόν ως Γιο του Θεού και χρησίμευε στο να ηρεμεί την καρδιά τους και το μυαλό τους.
Παρόμοια, μπορούμε κι εμείς να απολαμβάνουμε την «ειρήνη του Θεού». Είθε πάντα να θεωρούμε πολύτιμη αυτή την ασύγκριτη γαλήνη που είναι το αποτέλεσμα μιας στενής σχέσης με τον Ιεχωβά μέσω του αγαπητού του Γιου.—Φιλιππησίους 4:6, 7.
[Ευχαριστία για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 25]
Pictorial Archive (Near Eastern History) Est.