«Για να Μην Πάει Τίποτε Χαμένο»
Από τον ανταποκριτή του Ξύπνα! στην Γκάνα
ΤΟΝ συνάντησα στο ταπεινό εργαστήρι του στο Λαμπάντι, ένα προάστιο της Άκρα, να κόβει με το πριόνι και να πλανίζει με το ροκάνι επιδεικνύοντας εκπληκτική ενεργητικότητα. Το όνομά του είναι Άνταμς Ακουέτεϊ. Είναι 70 ετών και εργάζεται ως ξυλουργός εδώ και 50 χρόνια.
Όταν τον ρώτησα ποιο θεωρούσε ότι ήταν το απόγειο της καριέρας του ως ξυλουργού, εκείνος αμέσως απάντησε ότι ήταν τα τέσσερα χρόνια που δαπάνησε στην οικοδόμηση των νέων εγκαταστάσεων του τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά στη Νούνγκουα της Γκάνας. Αυτό συνέβη από το 1984 ως το 1988.
«Τι έκανες στο εργοτάξιο;» ρώτησα.
«Δούλευα στα καλούπια για μπετόν και βοηθούσα αυτούς που εργάζονταν στις σκεπές».
«Φαίνεται να σε έχουν συνδέσει περισσότερο με τον εφοδιασμό καρφιών στο εργοτάξιο», του θύμισα.
«Α, μάλιστα, τα καρφιά. Τα καρφιά, ξέρεις, είναι ακριβά στην Γκάνα. Εκείνη την περίοδο μισό κιλό καρφιά κόστιζε από δύο ως τρία δολάρια [περ. 360 ως 540 δρχ.]. Έτσι σκέφτηκα: ‘Δεν μπορούμε να ανακυκλώσουμε μερικά καρφιά; Θα δοκιμάσω’.
»Ξεκίνησα, λοιπόν, με δική μου πρωτοβουλία, στον ελεύθερο χρόνο μου. Ο επίσκοπος του οικοδομικού προγράμματος χάρηκε πολύ μόλις είδε αυτό που έκανα. Με διόρισε μόνιμα σ’ αυτή την εργασία. Έτσι, επί τέσσερα χρόνια, κάθε πρωί ‘χτένιζα’ το εργοτάξιο και μάζευα τα σκόρπια καρφιά. Επίσης, ξεκάρφωνα προσεκτικά όσα έβρισκα καρφωμένα σε ξύλα που είχαν χρησιμοποιηθεί στα καλούπια».
«Πετούσες τα καρφιά που δεν ήταν πια μυτερά ή είχαν στραβώσει;»
«Όχι. Τα καρφιά που δεν ήταν πια μυτερά καρφώνονταν ξανά σε μαλακό ξύλο ή χρησιμοποιούνταν ένα τρυπάνι το οποίο βοηθούσε να καρφωθούν ξανά σε σκληρό ξύλο. Τα στραβά τα ίσιωνα προσεκτικά μ’ ένα σφυρί».
«Δεν σου φαινόταν μονότονη και βαρετή αυτή η εργασία;»
«Ένα νεαρό άτομο ίσως να την έβλεπε έτσι, εγώ όμως όχι. Ο επίσκοπος του οικοδομικού προγράμματος μου είπε πως η εργασία μου εξοικονομούσε χρήματα της Εταιρίας, χρήματα του Ιεχωβά, και αυτό μου έδινε μεγάλη χαρά. Ήμουν ιδιαίτερα χαρούμενος καθώς έβλεπα να μεγαλώνουν οι στοίβες με τα διαφορετικά μεγέθη καρφιών που είχαν περισωθεί. Και μονολογούσα: ‘Χμ! Τώρα προηγούμαι απ’ αυτούς που εργάζονται στις σκεπές!’ Έπειτα, όμως, οι στοίβες εξαφανίζονταν. Ακούγονταν φωνές από τη σκεπή που ζητούσαν περισσότερα! Συνέχιζα, λοιπόν, ξανά όσο πιο γρήγορα μπορούσα».
«Τι κάνεις τώρα που τελείωσε το έργο οικοδόμησης;»
«Βρίσκομαι και πάλι στην ολοχρόνια διακονία, περιμένοντας να έρθετε να χτίσετε μια επέκταση στο τμήμα της Γκάνας. Τότε θα είμαι εκεί, να περισώζω καρφιά και να εξοικονομώ χρήματα—με χαρά».
Επί τέσσερα χρόνια έκανε μια εργασία που μερικοί θα τη θεωρούσαν υποτιμητική. Ποτέ, όμως, δεν τη θεώρησε έτσι ο Άνταμς Ακουέτεϊ, «ο ευθυγραμμιστής καρφιών του τμήματος της Γκάνας». Με χαρά ανακύκλωνε καρφιά για να εξοικονομεί χρήματα για τον Ιεχωβά!
Και ο Ιησούς σκεφτόταν μ’ αυτόν τον τρόπο. Αν και διέθετε απεριόριστες θαυματουργικές δυνάμεις για να πολλαπλασιάσει καρβέλια ψωμί, είπε ύστερα από ένα γεύμα: «Μαζέψτε τα κομμάτια που περίσσεψαν, για να μην πάει τίποτε χαμένο».—Ιωάννης 6:12, ΝΔΜ.
[Εικόνα στη σελίδα 31]
Ο Άνταμς Ακουέτεϊ, «ο ευθυγραμμιστής καρφιών του τμήματος της Γκάνας»