ΜΟΛΥΒΔΟΣ

Ένα από τα βαρύτερα μεταλλικά στοιχεία, με ειδικό βάρος 11,34. Αυτό το γκριζωπό μέταλλο χρησίμευε ως βαρίδι για τις πετονιές και τα δίχτυα, και από αυτό κατασκευάζονταν βαριά καπάκια σκευών. Με ποιητικό τρόπο ο Μωυσής έψαλε θριαμβευτικά ότι οι Αιγύπτιοι «βούλιαξαν σαν μολύβι [εβρ., ‛οφέρεθ]» στην Ερυθρά Θάλασσα. (Εξ 15:10) Το ρήμα βολίζω του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου το οποίο μεταφράζεται “κάνω βυθομέτρηση” στο εδάφιο Πράξεις 27:28 σημαίνει κατά κυριολεξία «ρίχνω τη (μολύβδινη) βολίδα». Η εβραϊκή λέξη που μεταφράζεται «στάθμη» στα εδάφια Αμώς 7:7, 8 (’ανάχ) ίσως σημαίνει «μόλυβδος» ή «κασσίτερος». Για να διατηρηθούν μόνιμα και να είναι ευανάγνωστες οι επιγραφές που χαράζονταν σε πέτρα, μερικές φορές έχυναν σε αυτές υγρό μόλυβδο—μέθοδος που χρονολογείται τουλάχιστον από τις ημέρες του Ιώβ. (Ιωβ 19:23, 24) Η «συγκόλληση» (εβρ., ντέβεκ) αναφέρεται στο εδάφιο Ησαΐας 41:7 σε σχέση με την κατασκευή ειδώλων, αλλά δεν γνωρίζουμε αν το συγκολλητικό κράμα αποτελούνταν από μόλυβδο και κασσίτερο, όπως συμβαίνει σήμερα.

Η κοινότερη πηγή μολύβδου ήταν ο γαληνίτης, ένα μετάλλευμα θειούχου μολύβδου. Το εξόρυσσαν στην Αραβά, ανάμεσα στο νότιο άκρο της Νεκράς Θαλάσσης και στον Κόλπο της Άκαμπα. Η Θαρσείς (Ισπανία) ήταν άλλη μία πηγή μολύβδου. (Ιεζ 27:12) Το μετάλλευμα του μολύβδου έπρεπε να λιώσει σε καμίνι όπως άλλα μεταλλεύματα. (Ιερ 6:29· Ιεζ 22:18-20· παράβαλε Αρ 31:22, 23.) Το πρώτο βήμα στη διαδικασία καθαρισμού μετέτρεπε το θειούχο μόλυβδο σε οξείδιο του μολύβδου, το οποίο μάλιστα χρησιμοποιούνταν μερικές φορές ως σμάλτο για κεραμικά σκεύη, όπως φαίνεται από τα ερείπια της Αιγύπτου και της Νινευή.—Βλέπε ΧΩΝΕΥΤΗΣ.