Όταν Δεν θα Υπάρχει Πια Αμαρτία

«ΓΕΝΝΙΟΜΑΣΤΕ, άραγε, στην αμαρτία;» Αυτό το ερώτημα προβλημάτισε ένα άτομο που έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στις Ηνωμένες Πολιτείες λίγο καιρό αφότου άρχισε να μελετάει την Αγία Γραφή. Λόγω του Ινδουιστικού του παρελθόντος, η ιδέα της κληρονομημένης αμαρτίας τού ήταν άγνωστη. Αν, όμως, η αμαρτία όντως κληρονομείται, σκεφτόταν, το να αρνείται κανείς ή να αγνοεί την πραγματικότητα της ύπαρξής της θα ήταν άσκοπο. Πώς θα μπορούσε κάποιος να βρει την απάντηση σε αυτό το ερώτημα;

Αν η αμαρτία κληρονομείται, τότε θα έπρεπε να έχει μια αρχή. Μήπως ο πρώτος άνθρωπος δημιουργήθηκε πονηρός, με αποτέλεσμα να μεταδώσει κακά χαρακτηριστικά στα παιδιά του; Ή μήπως εκδηλώθηκε αργότερα το ελάττωμα; Πότε ακριβώς άρχισε η αμαρτία; Από την άλλη μεριά, αν η αμαρτία δεν είναι παρά μόνο μια εξωτερική, κακή οντότητα ή αρχή, θα μπορούσαμε ποτέ να ελπίζουμε ότι θα ελευθερωθούμε από αυτήν;

Σύμφωνα με τις πεποιθήσεις των Ινδουιστών, τα παθήματα και το κακό είναι συνεπακόλουθα της δημιουργίας. «Τα παθήματα [ή το κακό]», παρατηρεί ένας Ινδουιστής λόγιος, «όπως οι χρόνιοι ρευματισμοί, απλώς μετακινούνται από το ένα μέρος στο άλλο, αλλά δεν μπορούν να εξαλειφθούν εντελώς». Το κακό αναμφίβολα αποτελεί μέρος του κόσμου της ανθρωπότητας σε ολόκληρη την καταγραμμένη ιστορία. Αν το κακό προηγείται των ιστορικών στοιχείων που διαθέτει ο άνθρωπος, οι αξιόπιστες απαντήσεις σχετικά με την προέλευσή του πρέπει αναγκαστικά να προέρχονται από μια πηγή υψηλότερη από τον άνθρωπο. Οι απαντήσεις πρέπει να προέρχονται από τον Θεό.—Ψαλμός 36:9.

Ο Άνθρωπος—Δημιουργήθηκε Αναμάρτητος

Οι περιγραφές της δημιουργίας του ανθρώπου τις οποίες δίνουν οι Βέδες είναι συμβολικές, παραδέχεται ο Ινδουιστής φιλόσοφος Νικιλάναντ. Παρόμοια, οι περισσότερες Ανατολικές θρησκείες παρέχουν απλώς μυθολογικές εξηγήσεις της δημιουργίας. Ωστόσο, υπάρχουν λόγοι, οι οποίοι σχετίζονται με τη λογική και την επιστήμη, για να πιστέψουμε την αφήγηση της Αγίας Γραφής σχετικά με τη δημιουργία του πρώτου ανθρώπου.a Το πρώτο της κιόλας κεφάλαιο δηλώνει: «Εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ’ εικόνα εαυτού· κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν· άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς».—Γένεσις 1:27.

Τι σημαίνει ότι δημιουργήθηκε «κατ’ εικόνα Θεού»; Απλούστατα ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε κατά την ομοίωση του Θεού, έχοντας θεοειδείς ιδιότητες—όπως είναι η δικαιοσύνη, η σοφία και η αγάπη—οι οποίες τον ξεχώριζαν από τα ζώα. (Παράβαλε Κολοσσαείς 3:9, 10.) Αυτές οι ιδιότητες του παρείχαν τη δυνατότητα να επιλέγει αν θα έκανε το καλό ή το κακό, καθιστώντας τον ελεύθερο ηθικό παράγοντα. Δεν υπήρχε αμαρτία στον πρώτο άνθρωπο, ούτε κακό ούτε παθήματα στη ζωή του, όταν δημιουργήθηκε.

Στον άνθρωπο, τον Αδάμ, ο Ιεχωβά Θεός έδωσε την εξής εντολή: «Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού δεν θέλεις φάγει απ’ αυτού· διότι καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει». (Γένεσις 2:16, 17) Αν επέλεγαν να υπακούσουν, ο Αδάμ και η σύζυγός του, η Εύα, θα μπορούσαν να φέρουν αίνο και τιμή στον Δημιουργό τους και να παραμείνουν απαλλαγμένοι από την αμαρτία. Από την άλλη μεριά, μια πράξη ανυπακοής θα καταδείκνυε ότι είχαν αποτύχει να ανταποκριθούν στους τέλειους κανόνες του Θεού και θα τους καθιστούσε ατελείς—αμαρτωλούς.

Ο Αδάμ και η Εύα δεν δημιουργήθηκαν με θεϊκή φύση. Ωστόσο, είχαν σε κάποιο βαθμό θεϊκές ιδιότητες καθώς και την ικανότητα να παίρνουν ηθικές αποφάσεις. Εφόσον αποτελούσαν δημιουργήματα του Θεού, ήταν αναμάρτητοι, δηλαδή τέλειοι. (Γένεσις 1:31· Δευτερονόμιον 32:4) Το γεγονός ότι φέρθηκαν σε ύπαρξη δεν διατάραξε την αρμονία που επικρατούσε ανάμεσα στον Θεό και στο σύμπαν επί αναρίθμητους αιώνες μέχρι τότε. Πώς, λοιπόν, άρχισε η αμαρτία;

Η Προέλευση της Αμαρτίας

Η αμαρτία έλαβε χώρα για πρώτη φορά στο πνευματικό βασίλειο. Πριν από τη δημιουργία της γης και του ανθρώπου, ο Θεός είχε δημιουργήσει νοήμονα πνευματικά πλάσματα—τους αγγέλους. (Ιώβ 1:6· 2:1· 38:4-7· Κολοσσαείς 1:15-17) Ένας από αυτούς τους αγγέλους είχε μεγάλη ιδέα για την ομορφιά και τη νοημοσύνη του. (Παράβαλε Ιεζεκιήλ 28:13-15.) Από την οδηγία που έδωσε ο Θεός στον Αδάμ και στην Εύα να κάνουν παιδιά, αυτός ο άγγελος μπορούσε να διακρίνει ότι σύντομα ολόκληρη η γη θα γέμιζε με δίκαιους ανθρώπους, και όλοι τους θα λάτρευαν τον Θεό. (Γένεσις 1:27, 28) Αυτό το πνευματικό πλάσμα επιθυμούσε τη λατρεία τους για τον εαυτό του. (Ματθαίος 4:9, 10) Η εμμονή του σε αυτή την επιθυμία τον έκανε να ακολουθήσει εσφαλμένη πορεία.—Ιακώβου 1:14, 15.

Μιλώντας στην Εύα μέσω ενός φιδιού, ο στασιαστικός άγγελος είπε ότι, με το να τους απαγορεύσει να φάνε καρπό από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού, ο Θεός απέκρυπτε γνώση την οποία εκείνη θα έπρεπε να έχει. (Γένεσις 3:1-5) Αυτό που είπε ήταν ένα ψέμα που υποκινούνταν από μίσος—μια πράξη αμαρτίας. Λέγοντας αυτό το ψέμα, ο άγγελος έκανε τον εαυτό του αμαρτωλό. Ως αποτέλεσμα, αποκαλείται Διάβολος, δηλαδή συκοφάντης, και Σατανάς, δηλαδή εναντιούμενος του Θεού.—Αποκάλυψη 12:9.

Το πειστικό επιχείρημα του Σατανά είχε δυσμενή επίδραση στην Εύα. Επειδή εμπιστεύτηκε τα λόγια του Πειραστή, επέτρεψε στον εαυτό της να παραπλανηθεί και να φάει από τον καρπό του απαγορευμένου δέντρου. Ο σύζυγός της, ο Αδάμ, έφαγε και αυτός από τον καρπό, και έτσι και οι δυο τους έγιναν αμαρτωλοί. (Γένεσις 3:6· 1 Τιμόθεο 2:14) Σαφώς, επιλέγοντας να παρακούσουν τον Θεό, οι πρώτοι μας γονείς έχασαν τη σφραγίδα της τελειότητας και έκαναν τον εαυτό τους αμαρτωλό.

Τι θα πούμε για τους απογόνους του Αδάμ και της Εύας; Η Αγία Γραφή εξηγεί: «Μέσω ενός ανθρώπου μπήκε η αμαρτία στον κόσμο και μέσω της αμαρτίας ο θάνατος, και έτσι ο θάνατος απλώθηκε σε όλους τους ανθρώπους, επειδή όλοι είχαν αμαρτήσει». (Ρωμαίους 5:12) Ο νόμος της κληρονομικότητας βρισκόταν ήδη σε λειτουργία. Ο Αδάμ δεν μπορούσε να μεταβιβάσει στα παιδιά του αυτό που δεν είχε. (Ιώβ 14:4) Εφόσον έχασε την τελειότητα, το πρώτο ζευγάρι ήταν αμαρτωλό όταν έγινε η σύλληψη των παιδιών του. Ως αποτέλεσμα, όλοι μας—ανεξαιρέτως—έχουμε κληρονομήσει την αμαρτία. (Ψαλμός 51:5· Ρωμαίους 3:23) Με τη σειρά της, η αμαρτία δεν έχει φέρει τίποτε άλλο παρά μόνο κακό και παθήματα. Επιπλέον, εξαιτίας της, όλοι μας γερνάμε και πεθαίνουμε, «διότι ο μισθός που πληρώνει η αμαρτία είναι θάνατος».—Ρωμαίους 6:23.

Η Συνείδηση ‘Κατηγορεί’ ή ‘Δικαιολογεί’

Εξετάστε, επίσης, την επίδραση που είχε η αμαρτία στη συμπεριφορά του πρώτου ανθρώπινου ζευγαριού. Αυτοί κάλυψαν μέρη από το σώμα τους και προσπάθησαν να κρυφτούν από τον Θεό. (Γένεσις 3:7, 8) Έτσι, η αμαρτία τούς έκανε να νιώθουν ενοχές, ανησυχία και ντροπή. Η ανθρωπότητα σήμερα είναι ιδιαίτερα εξοικειωμένη με αυτά τα συναισθήματα.

Ποιος δεν έχει νιώσει άσχημα επειδή παρέλειψε να δείξει καλοσύνη σε κάποιον ο οποίος βρισκόταν σε ανάγκη, ή ποιος δεν έχει μετανιώσει για το ότι είπε λόγια που ποτέ δεν έπρεπε να ειπωθούν; (Ιακώβου 4:17) Γιατί έχουμε τέτοια ταραγμένα αισθήματα; Ο απόστολος Παύλος εξηγεί ότι ‘ο νόμος είναι γραμμένος στις καρδιές μας’. Αν δεν έχει καυτηριαστεί η συνείδησή μας, κάθε παραβίαση αυτού του νόμου δημιουργεί μια εσωτερική αναστάτωση. Με αυτόν τον τρόπο, η φωνή της συνείδησης μας ‘κατηγορεί’ ή μας ‘δικαιολογεί’. (Ρωμαίους 2:15· 1 Τιμόθεο 4:2· Τίτο 1:15) Είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι, έχουμε μια ενδόμυχη αίσθηση του εσφαλμένου, της αμαρτίας!

Ο Παύλος αντιλαμβανόταν καλά τις αμαρτωλές του τάσεις. «Όταν θέλω να κάνω το σωστό, το κακό είναι παρόν σε εμένα», παραδέχτηκε. «Βρίσκω, πράγματι, ευχαρίστηση στο νόμο του Θεού σύμφωνα με τον άνθρωπο ο οποίος είμαι εσωτερικά, αλλά βλέπω στα μέλη μου έναν άλλον νόμο που πολεμάει ενάντια στο νόμο της διάνοιάς μου και με οδηγεί αιχμάλωτο στο νόμο της αμαρτίας ο οποίος υπάρχει στα μέλη μου». Γι’ αυτό, ο Παύλος ρώτησε: «Ποιος θα με σώσει από το σώμα που υφίσταται αυτόν το θάνατο;»—Ρωμαίους 7:21-24.

Απελευθέρωση από την Αμαρτία—Πώς;

«Απελευθέρωση, κατά την Ινδουιστική παράδοση», λέει ένας λόγιος, «είναι η απελευθέρωση από τις επανειλημμένες γεννήσεις και θανάτους». Παρόμοια, ο Βουδισμός υποδεικνύει ως λύση τη Νιρβάνα—μια κατάσταση στην οποία δεν έχει κάποιος επίγνωση της εξωτερικής πραγματικότητας. Εφόσον δεν έχει συλλάβει την ιδέα της κληρονομημένης αμαρτίας, αυτό που υπόσχεται ο Ινδουισμός είναι μόνο μια διαφυγή από την ύπαρξη.

Από την άλλη μεριά, τα μέσα απελευθέρωσης που παρέχει η Αγία Γραφή έχουν ως αποτέλεσμα την πραγματική αφαίρεση της αμαρτωλής κατάστασης. Αφού ρωτάει πώς θα μπορούσε να σωθεί από την αμαρτία, ο απόστολος Παύλος συνεχίζει για να απαντήσει ως εξής: «Ευχαριστίες ας δοθούν στον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού, του Κυρίου μας!» (Ρωμαίους 7:25) Ναι, η διάσωση προέρχεται από τον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού.

Σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, «ο Γιος του ανθρώπου», ο Ιησούς Χριστός, ήρθε για «να δώσει την ψυχή του λύτρο σε αντάλλαγμα για πολλούς». (Ματθαίος 20:28) Όπως καταγράφεται στο εδάφιο 1 Τιμόθεο 2:6, ο Παύλος έγραψε ότι ο Ιησούς «έδωσε τον εαυτό του αντίστοιχο λύτρο για όλους». Η λέξη «λύτρο» έχει την έννοια της πληρωμής του τιμήματος για την εξαγορά αιχμαλώτων. Το γεγονός ότι πρόκειται για αντίστοιχο λύτρο τονίζει πόσο αποτελεσματικά το τίμημα ισοσταθμίζει την πλάστιγγα της δικαιοσύνης. Πώς, όμως, θα μπορούσε ο θάνατος ενός ανθρώπου να θεωρηθεί «αντίστοιχο λύτρο για όλους»;

Ο Αδάμ πούλησε όλη την ανθρωπότητα, και εμάς μαζί, στην αμαρτία και στο θάνατο. Το τίμημα, ή αλλιώς η ποινή, που πλήρωσε ήταν η τέλεια ανθρώπινη ζωή του. Για να καλυφτεί αυτό, έπρεπε να πληρωθεί μια άλλη τέλεια ανθρώπινη ζωή—ένα αντίστοιχο λύτρο. (Έξοδος 21:23· Δευτερονόμιον 19:21· Ρωμαίους 5:18, 19) Εφόσον κανένας ατελής άνθρωπος δεν μπορούσε να προμηθεύσει αυτό το λύτρο, ο Θεός, με την απέραντη σοφία του, πρόσφερε μια διέξοδο από αυτή τη δύσκολη κατάσταση. (Ψαλμός 49:6, 7) Μετέφερε την τέλεια ζωή του μονογενούς Γιου του από τους ουρανούς στην κοιλιά μιας παρθένου στη γη, αφήνοντάς τον να γεννηθεί ως τέλειος άνθρωπος.—Λουκάς 1:30-38· Ιωάννης 3:16-18.

Για να επιτελέσει το έργο της απολύτρωσης της ανθρωπότητας, ο Ιησούς έπρεπε να διατηρήσει ένα καθαρό υπόμνημα ολόκληρο το χρονικό διάστημα κατά το οποίο βρισκόταν στη γη. Αυτό και έκανε. Κατόπιν πέθανε με θυσιαστικό θάνατο. Με αυτόν τον τρόπο, ο Ιησούς φρόντισε ώστε η αξία μιας τέλειας ανθρώπινης ζωής—της δικής του ζωής—να είναι διαθέσιμη προκειμένου να κατατεθεί ως λύτρο για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας.—2 Κορινθίους 5:14· 1 Πέτρου 1:18, 19.

Τι Μπορεί να Κάνει για Εμάς το Λύτρο του Χριστού

Η λυτρωτική θυσία του Ιησού μπορεί να μας ωφελήσει ακριβώς τώρα. Ασκώντας πίστη σε αυτήν, μπορούμε να απολαμβάνουμε καθαρή υπόσταση ενώπιον του Θεού και μπορούμε να βρεθούμε υπό τη στοργική και τρυφερή φροντίδα του Ιεχωβά. (Πράξεις 10:43· Ρωμαίους 3:21-24) Αντί να μας συντρίβει η ενοχή για αμαρτίες που μπορεί να έχουμε διαπράξει, μπορούμε να ζητάμε ανεπιφύλακτα συγχώρηση από τον Θεό με βάση το λύτρο.—Ησαΐας 1:18· Εφεσίους 1:7· 1 Ιωάννη 2:1, 2.

Στις ημέρες που βρίσκονται μπροστά μας, το λύτρο θα καταστήσει δυνατή την πλήρη θεραπεία της άρρωστης κατάστασης της ανθρωπότητας, η οποία προκαλείται από την αμαρτία. Το τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής περιγράφει έναν «ποταμό νερού ζωής» να βγαίνει από το θρόνο του Θεού. Στις όχθες του ποταμού υπάρχουν άφθονα καρποφόρα δέντρα με φύλλα τα οποία είναι «για τη θεραπεία των εθνών». (Αποκάλυψη 22:1, 2) Με συμβολικό τρόπο, η Αγία Γραφή αναφέρεται εδώ στη θαυμαστή προμήθεια που έχει κάνει ο Δημιουργός για να ελευθερώσει την ανθρωπότητα από την αμαρτία και το θάνατο για πάντα με βάση τη λυτρωτική θυσία του Ιησού.

Τα προφητικά οράματα του βιβλίου της Αποκάλυψης σύντομα θα εκπληρωθούν. (Αποκάλυψη 22:6, 7) Τότε όλα τα άτομα που έχουν δίκαιη καρδιά θα γίνουν τέλεια, καθώς θα ‘ελευθερωθούν από την υποδούλωση στη φθορά’. (Ρωμαίους 8:20, 21) Δεν θα πρέπει να μας υποκινήσει αυτό να μάθουμε περισσότερα για τον Ιεχωβά Θεό και για τον όσιο Γιο του, τον Ιησού Χριστό, ο οποίος έγινε το λύτρο;—Ιωάννης 17:3.

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 6]

Ο Αδάμ έφερε την αμαρτία και το θάνατο στην ανθρωπότητα

[Εικόνα στη σελίδα 7]

Η λυτρωτική θυσία του Ιησού φέρνει απελευθέρωση από την αμαρτία και το θάνατο