-
Αντιμετώπισις Ζητημάτων ΣυνειδήσεωςΗ Σκοπιά—1973 | 1 Ιανουαρίου
-
-
9. (α) Επειδή ο Χριστιανός δεν είναι χωρίς Γραφικούς νόμους και αρχές, γιατί συμβαίνει ώστε να εγείρονται μολαταύτα ζητήματα συνειδήσεως; (β) Τι είναι εκείνο που γενικά καθορίζει πόσο μεγάλο μέρος πρέπει να παίζη η συνείδησις του ατόμου όταν παίρνη απόφασι για την ορθότητα ή το εσφαλμένο ενός ζητήματος;
9 Έτσι υπάρχουν πάρα πολλές πράξεις και ενέργειες οι οποίες με συγκεκριμένο τρόπο αποδοκιμάζονται στη Γραφή. Πάρα πολλές άλλες βρίσκονται σε πλήρη αρμονία μ’ αυτήν, ή παραβιάζουν τις αρχές που περιέχονται σ’ αυτήν. Εν τούτοις, ιδιαίτερα στη σύγχρονη περίπλοκη κοινωνία που έχει αναπτυχθή σε πολλά μέρη της γης, παραμένουν καταστάσεις και περιπτώσεις όπου απαιτείται προσωπική απόφασις, βασισμένη στην ατομική συνείδησι εκείνου που περιλαμβάνεται. Πάρα πολλά πράγματα στη ζωή είναι ζήτημα βαθμού. Η διαφορά ανάμεσα σ’ ένα ευγενικό χάδι και ένα βάρβαρο χτύπημα είναι ζήτημα βαθμού της δυνάμεως. Η διαφορά μεταξύ του απλού σεβασμού—όπως, παραδείγματος χάριν, σεβασμού σ’ ένα άρχοντα ή ένα εθνικό έμβλημα—και της ευλαβούς λατρείας είναι επίσης ζήτημα βαθμού. Εκεί όπου περιλαμβάνονται ακρότητες δεν υπάρχει πραγματικό ζήτημα. Όταν το ζήτημα φθάση σ’ αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσωμε ‘φαιά ζώνη,’ που πλησιάζει τα όρια μεταξύ εκείνου που είναι σαφώς ορθό και εκείνου που είναι σαφώς εσφαλμένο, τότε εγείρεται ζήτημα, Όσο πλησιέστερα σ’ αυτή τη ‘συνοριακή κατάστασι’ βρίσκεται το ζήτημα, τόσο μεγαλύτερο είναι το μέρος που πρέπει να παίξη η συνείδησις του ατόμου στην απόφασί του. Όταν αντιμετωπίζωμε τέτοιες καταστάσεις τι πρέπει να κάμωμε;
-
-
Αντιμετώπισις Ζητημάτων ΣυνειδήσεωςΗ Σκοπιά—1973 | 1 Ιανουαρίου
-
-
13. (α) Τι δείχνουν τα εδάφια Ρωμαίους 14:4, 10-12 όσον αφορά την ορθή στάσι που πρέπει να λάβη κανείς απέναντι σ’ εκείνον ο οποίος παίρνει μια τέτοια προσωπική απόφασι συνειδήσεως; (β) Αλλά πώς είναι πιθανόν η συνείδησις των υπευθύνων να βλέπη το ζήτημα σχετικά μ’ αυτούς;
13 Όταν εγείρωνται περιπτώσεις τέτοιας ‘διαχωριστικής γραμμής’ δεν πρέπει να γίνωμε κριταί του ατόμου το οποίο πρέπει να λάβη μόνο του μια συνειδητή απόφασι. Ούτε πρέπει να αισθανώμεθα ένοχοι ότι κάνομε σφάλμα αναγνωρίζοντας ένα τέτοιο άτομο ως ένα επιδοκιμασμένο δούλο του Θεού αν η απόφασίς του σε μια τέτοια περίπτωσι ‘διαχωριστικής γραμμής’ δεν είναι ακριβώς όπως θα ήταν η δική μας. Ο Θεός είναι ο κριτής του. (Ρωμ. 14:4, 10-12) Εξ άλλου, εκείνοι οι οποίοι βρίσκονται σε υπεύθυνες θέσεις στη Χριστιανική εκκλησία οφείλουν επίσης ν’ ασκούν τη συνείδησί τους στην επισκόπησι της εκκλησίας. Μολονότι είναι πιθανόν να αισθάνωνται ότι η απόφασίς των είναι διαφορετική από την απόφασι κάποιου αδελφού πάνω σ’ ένα ιδιαίτερο ζήτημα, η διαμαρτυρία της συνειδήσεως των πιθανόν να είναι πολύ ηπία, επειδή οι Γραφές πιθανόν αφήνουν το ζήτημα μέσα στα όρια της προσωπικής αποφάσεως. Αν το άτομο παρέχη απόδειξι ότι έχει ενεργήσει με αγαθή συνείδησί, η συνείδησίς των μπορεί να τους επιτρέψη να τον διορίσουν σε μια θέσι ευθύνης ή να τον συστήσουν για κάποια θέσι ευθύνης. Εν τούτοις, είναι πιθανόν η συνείδησίς των να ομιλή με αρκετή δύναμι σ’ αυτό το ζήτημα, σε σημείο που να μη μπορούν ευσυνειδήτως να τον συστήσουν μ’ αυτόν τον τρόπο. Και πάλι, ο Θεός είναι ο Κριτής των και δεν μπορούν να καταδικασθούν.
-