Το Γνωρίζατε;

Γιατί ο Ιησούς, προσευχόμενος, προσφώνησε τον Ιεχωβά «Αββά, Πατέρα»;

Η αραμαϊκή λέξη ’αββά’ μπορεί να σημαίνει είτε «ο πατέρας» είτε «Ω! Πατέρα». Σε καθεμιά από τις τρεις περιπτώσεις στις οποίες εμφανίζεται αυτή η λέξη στις Γραφές, αποτελεί μέρος προσευχής και χρησιμοποιείται αναφορικά με τον ουράνιο Πατέρα, τον Ιεχωβά. Ποια έννοια μεταδίδει αυτή η λέξη;

Η Διεθνής Στερεότυπη Εγκυκλοπαίδεια της Βίβλου (The International Standard Bible Encyclopedia) αναφέρει: «Στην καθομιλουμένη της εποχής του Ιησού, η λέξη ’αββά’ χρησιμοποιούνταν πρωτίστως ως όρος που έδειχνε ανεπίσημη οικειότητα και σεβασμό από μέρους των παιδιών προς τον πατέρα τους». Ήταν μια τρυφερή προσφώνηση και περιλαμβανόταν στις πρώτες λέξεις που μάθαινε ένα παιδί. Ο Ιησούς χρησιμοποίησε αυτόν τον όρο σε μια ιδιαίτερα ένθερμη έκκληση προς τον Πατέρα του. Στον κήπο της Γεθσημανή, μόλις λίγες ώρες πριν από το θάνατό του, ο Ιησούς προσευχόμενος προσφώνησε τον Ιεχωβά με τις λέξεις «Αββά, Πατέρα».​—Μάρκος 14:36.

«Ο όρος ’αββά’ ως προσφώνηση προς τον Θεό είναι εξαιρετικά ασυνήθιστος στην Ιουδαϊκή γραμματεία της ελληνορωμαϊκής περιόδου, αναμφίβολα επειδή θα φαινόταν ανευλαβές το να προσφωνείται ο Θεός με αυτόν τον όρο οικειότητας», συνεχίζει το προαναφερθέν εγκυκλοπαιδικό έργο. Ωστόσο, «το ότι ο Ιησούς . . . χρησιμοποίησε αυτόν τον όρο προσευχόμενος επιβεβαιώνει έμμεσα το μοναδικό ισχυρισμό Του για την ιδιαίτερη οικειότητά του με τον Θεό». Οι άλλες δύο Γραφικές περιπτώσεις στις οποίες εμφανίζεται η λέξη «Αββά»​—και οι δύο στα συγγράμματα του αποστόλου Παύλου​—υποδεικνύουν ότι και οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα τη χρησιμοποιούσαν στις προσευχές τους.​—Ρωμαίους 8:15· Γαλάτες 4:6.

Γιατί γράφτηκε μέρος της Γραφής στην ελληνική;

«Οι ιερές εξαγγελίες του Θεού» ήταν εμπιστευμένες στους Ιουδαίους, δήλωσε ο απόστολος Παύλος. (Ρωμαίους 3:1, 2) Γι’ αυτόν το λόγο, το πρώτο μέρος της Γραφής γράφτηκε κυρίως στην εβραϊκή, τη γλώσσα των Ιουδαίων. Ωστόσο, οι Χριστιανικές Γραφές γράφτηκαν στην ελληνική.a Γιατί συνέβη αυτό;

Τον τέταρτο αιώνα Π.Κ.Χ., οι στρατιώτες που υπηρετούσαν υπό τις διαταγές του Μεγάλου Αλεξάνδρου μιλούσαν διάφορες διαλέκτους της κλασικής αρχαίας ελληνικής, οι οποίες βρίσκονταν σε στάδιο ανάμειξης διαμορφώνοντας την Κοινή Ελληνική. Οι κατακτήσεις του Αλεξάνδρου συνέβαλαν στο να γίνει η Κοινή Ελληνική η διεθνής γλώσσα εκείνης της εποχής. Όταν συνέβαιναν αυτές οι κατακτήσεις, οι Ιουδαίοι είχαν ήδη διασκορπιστεί σε μεγάλη κλίμακα. Πολλοί δεν επέστρεψαν ποτέ στην Παλαιστίνη από την εξορία τους στη Βαβυλώνα, η οποία είχε τερματιστεί αιώνες νωρίτερα. Ως αποτέλεσμα, πολλοί από τους Ιουδαίους έπαψαν τελικά να μιλούν τη γνήσια εβραϊκή γλώσσα και αντ’ αυτής χρησιμοποιούσαν την ελληνική. (Πράξεις 6:1) Προς όφελός τους εκπονήθηκε η Μετάφραση των Εβδομήκοντα, μια μετάφραση των Εβραϊκών Γραφών στην Κοινή Ελληνική.

Το Λεξικό της Αγίας Γραφής (Dictionnaire de la Bible) επισημαίνει ότι καμιά άλλη γλώσσα δεν είχε «τον πλούτο, την πλαστικότητα, καθώς και τον οικουμενικό και διεθνή χαρακτήρα της ελληνικής». Με το ευρύ και ακριβές λεξιλόγιό της, τη λεπτομερή γραμματική της και τα ρήματά της που εξέφραζαν εύστοχα λεπτές νοηματικές αποχρώσεις, ήταν «μια γλώσσα που προσφερόταν για επικοινωνία, για εξάπλωση, για διάδοση ιδεών​—ακριβώς η γλώσσα που χρειαζόταν η Χριστιανοσύνη». Δεν είναι κατάλληλο το ότι η ελληνική ήταν η γλώσσα στην οποία γράφτηκε το Χριστιανικό άγγελμα;

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Σπάραγμα χειρογράφου της Μετάφρασης των Εβδομήκοντα

[Ευχαριστίες]

Courtesy of Israel Antiquities Authority