ΔΡΟΜΕΙΣ

Γοργοπόδαροι ταχυδρόμοι ή υπηρέτες σημαίνοντος προσώπου οι οποίοι έτρεχαν μπροστά από το άρμα του. Αυτός ο όρος αποδίδει τη μετοχή της εβραϊκής λέξης ρουτς, που σημαίνει «τρέχω». Σε ορισμένες μεταφράσεις αποδίδεται «πεζοί», «φρουροί» και «φύλακες». Ωστόσο, υπάρχει άλλη λέξη για τους “πεζούς”, συγκεκριμένα η λέξη ραγλί ή πληρέστερα ο όρος ’ις ραγλί.

Η λέξη «δρομείς» μπορεί να αναφέρεται σε οποιουσδήποτε ταχείς αγγελιοφόρους ή άντρες που έτρεχαν γρήγορα, όπως ο Ασαήλ ο αδελφός του Ιωάβ, καθώς και ο Αχιμάας ο γιος του Σαδώκ. (2Σα 2:18· 18:19, 23, 27) Σε μια περίπτωση ο Ηλίας έτρεξε μπροστά από το άρμα του Βασιλιά Αχαάβ, από τον Κάρμηλο ως την Ιεζραέλ, καλύπτοντας ίσως απόσταση τουλάχιστον 30 χλμ. Αυτό συνέβη επειδή «το χέρι του Ιεχωβά ήταν πάνω στον Ηλία».—1Βα 18:46.

Επισήμως, τον τίτλο του δρομέα κατείχαν ταχύτατοι άντρες, οι οποίοι επιλέγονταν να τρέχουν μπροστά από το άρμα του βασιλιά. Όταν ο Αβεσσαλώμ και, αργότερα, ο Αδωνίας συνωμότησαν για να σφετεριστούν τη βασιλεία, ο καθένας τους έβαλε 50 δρομείς να τρέχουν μπροστά από το άρμα του για να προσθέσει αίγλη και μεγαλοπρέπεια στο δόλιο σχέδιό του. (2Σα 15:1· 1Βα 1:5) Οι δρομείς αποτελούσαν την προσωπική φρουρά του βασιλιά, κάτι παρόμοιο με τη σημερινή σωματοφυλακή. (1Σα 22:17· 2Βα 10:25) Υπηρετούσαν ως φρουροί στην είσοδο της κατοικίας του βασιλιά και τον συνόδευαν από την κατοικία του ως το ναό. (1Βα 14:27, 28· 2Βα 11:6-8, 11· 2Χρ 12:10) Μετέφεραν μηνύματα εκ μέρους του βασιλιά. (2Χρ 30:6) Στις ημέρες του Πέρση Βασιλιά Ασσουήρη οι πεζοί ταχυδρόμοι φαίνεται ότι αντικαταστάθηκαν από έφιππους σε γρήγορα ταχυδρομικά άλογα.—Εσθ 3:13, 15· 8:10, 14.

Μεταφορική Χρήση. Στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές γίνονται μερικές αναφορές στο τρέξιμο που κάνει κάποιος επειδή βιάζεται. (Ματ 28:8· Μαρ 9:15, 25· 10:17· Ιωα 20:2) Ωστόσο, ο απόστολος Παύλος χρησιμοποίησε το τρέξιμο μεταφορικά, γράφοντας στην εκκλησία της Κορίνθου: «Δεν γνωρίζετε ότι οι δρομείς σε έναν αγώνα τρέχουν όλοι, αλλά μόνο ένας λαβαίνει το βραβείο; Να τρέχετε με τέτοιον τρόπο ώστε να το κερδίσετε. Εξάλλου, όποιος λαβαίνει μέρος σε έναν αγώνα ασκεί εγκράτεια σε όλα. Και εκείνοι μεν το κάνουν αυτό για να πάρουν φθαρτό στεφάνι, εμείς όμως άφθαρτο. Εγώ, λοιπόν, έτσι τρέχω, όχι με αβεβαιότητα· έτσι πυγμαχώ, όχι σαν να χτυπώ τον αέρα· αλλά γρονθοκοπώ το σώμα μου και το οδηγώ ως δούλο, μήπως, αφού κηρύξω σε άλλους, γίνω εγώ ο ίδιος αποδοκιμασμένος κατά κάποιον τρόπο».—1Κο 9:24-27.

Οι διαγωνιζόμενοι στους ελληνικούς αγώνες προπονούνταν σκληρά και με αυστηρή πειθαρχία. Η διατροφή και η συμπεριφορά τους τελούσαν υπό στενή επιτήρηση. Οι κριτές εφάρμοζαν απαρέγκλιτα τους κανονισμούς των αγώνων. Αν ένας δρομέας τερμάτιζε πρώτος αλλά είχε παραβιάσει τους κανονισμούς, το τρέξιμό του ήταν μάταιο, όπως δήλωσε ο Παύλος: «Και αν ακόμη αγωνίζεται κάποιος σε αθλήματα, δεν παίρνει στεφάνι αν δεν αγωνιστεί σύμφωνα με τους κανονισμούς». (2Τι 2:5) Οι δρομείς προσήλωναν το βλέμμα τους στο βραβείο, το οποίο ήταν τοποθετημένο στη γραμμή του τερματισμού. Παρόμοια, ο Παύλος “έτρεχε” έχοντας όλη τη διάνοια και όλη την καρδιά του συγκεντρωμένες στο στόχο. (Γα 2:2· Φλπ 2:16· 3:14) Προς το τέλος της ζωής του ήταν σε θέση να πει: «Έχω αγωνιστεί τον καλό αγώνα, έχω τρέξει τη διαδρομή μέχρι το τέρμα, έχω τηρήσει την πίστη. Από τώρα και στο εξής μου επιφυλάσσεται το στεφάνι της δικαιοσύνης».—2Τι 4:7, 8.

Αναλύοντας το πώς πολιτεύτηκε ο Θεός όσον αφορά την επιλογή των μελών του πνευματικού Ισραήλ, ο Παύλος εξήγησε ότι ο σαρκικός Ισραήλ βασιζόταν στη σαρκική του συγγένεια με τον Αβραάμ. (Ρω 9:6, 7, 30-32) Νόμιζαν ότι αυτοί ήταν οι εκλεγμένοι και “έτρεχαν”, δηλαδή επιδίωκαν τη δικαιοσύνη, αλλά με λανθασμένο τρόπο. Προσπαθώντας να εδραιώσουν τη δικαιοσύνη τους μέσω των δικών τους έργων, δεν υποτάχθηκαν στη δικαιοσύνη του Θεού. (Ρω 10:1-3) Ο Παύλος εφιστά την προσοχή στην κρίση που άσκησε ο Θεός απορρίπτοντας τον σαρκικό Ισραήλ ως έθνος και σχηματίζοντας έναν πνευματικό Ισραήλ. Στα πλαίσια αυτής της ανάλυσης, δηλώνει ότι «εξαρτάται, όχι από εκείνον που θέλει ούτε από εκείνον που τρέχει, αλλά από τον Θεό, ο οποίος ελεεί».—Ρω 9:15, 16.