Ένα Δίδαγμα από τη Ρωμαϊκή Ιστορία

«ΑΝ, ΟΠΩΣ οι άνθρωποι, πάλεψα με θηρία στην Έφεσο». Μερικοί πιστεύουν ότι αυτά τα λόγια, που καταγράφονται στο εδάφιο 1 Κορινθίους 15:32, υποδηλώνουν πως ο απόστολος Παύλος καταδικάστηκε να παλέψει σε κάποια ρωμαϊκή αρένα. Είτε συνέβη αυτό είτε όχι, οι αγώνες μέχρι θανάτου στις αρένες ήταν κάτι το συνηθισμένο εκείνον τον καιρό. Τι μας λέει η ιστορία για τις αρένες και τα όσα λάβαιναν χώρα εκεί;

Ίσως ρωτήσετε: “Ποιοι ήταν οι μονομάχοι;” Πιθανώς ήταν σκλάβοι, εγκληματίες καταδικασμένοι σε θάνατο, αιχμάλωτοι πολέμου ή ακόμη και ελεύθεροι πολίτες οι οποίοι ελκύονταν από τη γοητεία των αγώνων ή την ελπίδα ότι θα αποκτούσαν φήμη και πλούτη. Όλοι τους εκπαιδεύονταν σε σχολές όμοιες με φυλακές. Το βιβλίο Αγώνες και Θεάματα (Giochi e spettacoli) αναφέρει ότι οι μονομάχοι στην εκπαίδευσή τους «επιτηρούνταν πάντοτε από φύλακες και υπόκειντο σε αυστηρή πειθαρχία, στους σκληρότερους κανόνες και σε ιδιαίτερα ανελέητες τιμωρίες . . . Αυτή η μεταχείριση οδηγούσε συχνά σε αυτοκτονίες, ανταρσίες και εξεγέρσεις». Η μεγαλύτερη σχολή μονομάχων της Ρώμης είχε κελιά για τουλάχιστον χίλιους τρόφιμους. Ο κάθε μονομάχος ειδικευόταν σε έναν τομέα. Μερικοί μάχονταν με πανοπλία, ασπίδα και σπαθί, άλλοι με δίχτυ και τρίαινα. Άλλοι πάλι εκπαιδεύονταν να παλεύουν με θηρία σε ένα άλλο δημοφιλές είδος θεάματος, το κυνήγι. Μήπως ο Παύλος αναφερόταν σε κάποιο τέτοιο γεγονός;

Τα πρωινά στην αρένα ήταν αφιερωμένα στο κυνήγι. Θηρία κάθε είδους ρίχνονταν στην αρένα. Οι θεατές απολάμβαναν ιδιαίτερα τη σύγκρουση μεταξύ ταύρου και αρκούδας. Συνήθως τα έδεναν μαζί για να παλέψουν μέχρι να πεθάνει το ένα, και κατόπιν, κάποιος κυνηγός αποτελείωνε αυτό που επιζούσε. Άλλοι δημοφιλείς αγώνες περιλάμβαναν λιοντάρια εναντίον τίγρεων ή ελέφαντες εναντίον αρκούδων. Οι κυνηγοί επιδείκνυαν τις ικανότητές τους σφαγιάζοντας εξωτικά ζώα, που τα έφερναν οι Ρωμαίοι από κάθε γωνιά της αυτοκρατορίας χωρίς να φείδονται εξόδων​—λεοπαρδάλεις, ρινόκερους, ιπποπόταμους, καμηλοπαρδάλεις, ύαινες, καμήλες, λύκους, αγριογούρουνα και αντιλόπες.

Τα σκηνικά εφέ έκαναν τα θεάματα με το κυνήγι αξέχαστα. Χρησιμοποιούνταν βράχοι, λιμνούλες και δέντρα για να αναπαρασταθούν δάση. Σε μερικές αρένες, τα θηρία εμφανίζονταν ως διά μαγείας, ανεβαίνοντας στην αρένα από υπόγειους ανελκυστήρες και καταπακτές. Η απρόβλεπτη συμπεριφορά των ζώων αύξανε το ενδιαφέρον, αλλά αυτό που φαίνεται ότι έκανε ιδιαίτερα εντυπωσιακά τα θεάματα με το κυνήγι ήταν η βαναυσότητα.