Γνωρίστε «το Νου του Χριστού»

«“Ποιος έχει γνωρίσει το νου του Ιεχωβά, ώστε να τον διδάξει;” Εμείς όμως έχουμε το νου του Χριστού».​—1 ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ 2:16.

1, 2. Τι θεώρησε κατάλληλο να αποκαλύψει στο Λόγο του ο Ιεχωβά σχετικά με τον Ιησού;

ΠΩΣ έμοιαζε ο Ιησούς; Τι χρώμα είχαν τα μαλλιά του; το δέρμα του; τα μάτια του; Πόσο ψηλός ήταν; Τι βάρος είχε; Ανά τους αιώνες, οι καλλιτεχνικές απεικονίσεις του Ιησού ποίκιλλαν από το λογικό μέχρι το απίθανο. Μερικές τον δείχνουν ανδροπρεπή και γεμάτο ζωή, ενώ άλλες ισχνό και ασθενικό.

² Η Γραφή, όμως, δεν συγκεντρώνει την προσοχή στην εμφάνιση του Ιησού. Αντίθετα, ο Ιεχωβά θεώρησε κατάλληλο να αποκαλύψει κάτι πολύ πιο σημαντικό: τι είδους άτομο ήταν ο Ιησούς. Οι αφηγήσεις των Ευαγγελίων, όχι μόνο αναφέρουν τι είπε και έκανε ο Ιησούς, αλλά αποκαλύπτουν επίσης το βάθος των αισθημάτων και το πρότυπο σκέψης που κρύβονταν πίσω από τα λόγια και τις πράξεις του. Αυτές οι τέσσερις θεόπνευστες αφηγήσεις μάς επιτρέπουν να εμβαθύνουμε στο «νου του Χριστού», όπως το έθεσε ο απόστολος Παύλος. (1 Κορινθίους 2:16) Είναι σημαντικό να εξοικειωθούμε με τις σκέψεις, τα αισθήματα και την προσωπικότητα του Ιησού. Γιατί; Για δύο τουλάχιστον λόγους.

 3. Ποια ενόραση μπορεί να μας δώσει η εξοικείωση με το νου του Χριστού;

³ Πρώτον, ο νους του Χριστού μάς δίνει μια ιδέα για το νου του Ιεχωβά Θεού. Ο Ιησούς γνώριζε τον Πατέρα του τόσο καλά ώστε μπορούσε να πει: «Ποιος είναι ο Γιος κανείς δεν γνωρίζει παρά μόνο ο Πατέρας· και ποιος είναι ο Πατέρας κανείς δεν γνωρίζει παρά μόνο ο Γιος και αυτός στον οποίο ο Γιος θέλει να τον αποκαλύψει». (Λουκάς 10:22) Είναι σαν να έλεγε ο Ιησούς: “Αν θέλετε να μάθετε πώς μοιάζει ο Ιεχωβά, κοιτάξτε εμένα”. (Ιωάννης 14:9) Επομένως, όταν μελετάμε αυτά που αποκαλύπτουν τα Ευαγγέλια για τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόταν και ένιωθε ο Ιησούς, στην ουσία μαθαίνουμε πώς σκέφτεται και νιώθει ο Ιεχωβά. Αυτή η γνώση μάς επιτρέπει να πλησιάζουμε περισσότερο τον Θεό μας.​—Ιακώβου 4:8.

 4. Για να ενεργούμε πραγματικά όπως ο Χριστός, τι πρέπει να μάθουμε πρώτα, και γιατί;

⁴ Δεύτερον, το να γνωρίζουμε το νου του Χριστού μάς βοηθάει να “ακολουθούμε τα ίχνη του πιστά”. (1 Πέτρου 2:21) Το να ακολουθούμε τον Ιησού δεν σημαίνει απλώς να επαναλαμβάνουμε τα λόγια του και να αντιγράφουμε τις πράξεις του. Εφόσον η ομιλία και οι ενέργειες επηρεάζονται από τις σκέψεις και τα αισθήματα, το να ακολουθούμε τον Χριστό απαιτεί να καλλιεργούμε την ίδια «διανοητική στάση» με εκείνον. (Φιλιππησίους 2:5) Με άλλα λόγια, για να ενεργούμε πραγματικά όπως ο Χριστός, πρέπει πρώτα να μάθουμε να σκεφτόμαστε και να νιώθουμε όπως αυτός, δηλαδή όσο καλύτερα μπορούμε ως ατελείς άνθρωποι. Ας εμβαθύνουμε λοιπόν με τη βοήθεια των Ευαγγελιστών στο νου του Χριστού. Θα εξετάσουμε πρώτα παράγοντες που επηρέαζαν τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόταν και ένιωθε ο Ιησούς.

Η Προανθρώπινη Ύπαρξή Του

5, 6. (α) Ποια επίδραση μπορούν να ασκήσουν πάνω μας οι στενοί μας σύντροφοι; (β) Ποια συναναστροφή είχε ο πρωτότοκος Γιος του Θεού στους ουρανούς προτού έρθει στη γη, και ποια επίδραση άσκησε αυτό πάνω του;

⁵ Οι στενοί μας σύντροφοι μπορούν να ασκήσουν επίδραση πάνω μας, επηρεάζοντας τις σκέψεις, τα αισθήματα και τις πράξεις μας προς το καλό ή προς το κακό.a (Παροιμίες 13:20) Αναλογιστείτε τη συναναστροφή που είχε ο Ιησούς στους ουρανούς προτού έρθει στη γη. Το Ευαγγέλιο του Ιωάννη εφιστά την προσοχή στην προανθρώπινη ύπαρξη του Ιησού ως “του Λόγου”, δηλαδή του Εκπροσώπου, του Θεού. Ο Ιωάννης λέει: «Στην αρχή ήταν ο Λόγος, και ο Λόγος ήταν μαζί με τον Θεό, και ο Λόγος ήταν θεός. Αυτός ήταν στην αρχή μαζί με τον Θεό». (Ιωάννης 1:1, 2) Εφόσον ο Ιεχωβά δεν είχε αρχή, το ότι ο Λόγος ήταν μαζί με τον Θεό από “την αρχή” πρέπει να αναφέρεται στην έναρξη των δημιουργικών έργων του Θεού. (Ψαλμός 90:2) Ο Ιησούς είναι «ο πρωτότοκος όλης της δημιουργίας». Επομένως, υπήρχε προτού δημιουργηθούν τα άλλα πνευματικά πλάσματα καθώς και το φυσικό σύμπαν.—Κολοσσαείς 1:15· Αποκάλυψη 3:14.

⁶ Σύμφωνα με ορισμένους επιστημονικούς υπολογισμούς, το φυσικό σύμπαν υπάρχει εδώ και τουλάχιστον 12 δισεκατομμύρια χρόνια. Αν αυτοί οι υπολογισμοί πλησιάζουν κάπως την αλήθεια, είναι τεράστιο το χρονικό διάστημα κατά το οποίο ο πρωτότοκος Γιος του Θεού απολάμβανε στενή συναναστροφή με τον Πατέρα του πριν από τη δημιουργία του Αδάμ. (Παράβαλε Μιχαίας 5:2.) Έτσι, ένας τρυφερός και βαθύς δεσμός αναπτύχθηκε ανάμεσα στους δυο τους. Ως η προσωποποιημένη σοφία, αυτός ο πρωτότοκος Γιος στην προανθρώπινη ύπαρξή του αναφέρεται ότι λέει: «Για εμένα έτρεφε [ο Ιεχωβά] ιδιαίτερη συμπάθεια τη μια ημέρα μετά την άλλη, ενώ εγώ ευφραινόμουν πάντοτε ενώπιόν του». (Παροιμίες 8:30) Σίγουρα, το ότι πέρασε αναρίθμητους αιώνες σε στενή συναναστροφή με την Πηγή της αγάπης άσκησε βαθιά επίδραση στον Γιο του Θεού! (1 Ιωάννη 4:8) Αυτός ο Γιος έφτασε στο σημείο να γνωρίζει και να αντανακλά τις σκέψεις, τα αισθήματα και τις οδούς του Πατέρα του όσο δεν θα μπορούσε κανένας άλλος.​—Ματθαίος 11:27.

Επίγεια Ζωή και Επιρροές

 7. Ποιος είναι ένας λόγος για τον οποίο χρειάστηκε να έρθει στη γη ο πρωτότοκος Γιος του Θεού;

⁷ Ο Γιος του Θεού είχε και άλλα να μάθει, διότι ο σκοπός του Ιεχωβά ήταν να εξαρτίσει τον Γιο του ώστε να γίνει σπλαχνικός Αρχιερέας, ικανός να «αισθανθεί συμπόνια για τις αδυναμίες μας». (Εβραίους 4:15) Το να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις αυτού του ρόλου ήταν ένας λόγος για τον οποίο ο Γιος ήρθε στη γη ως άνθρωπος. Εδώ, ως άνθρωπος με σάρκα και αίμα, ο Ιησούς εκτέθηκε σε περιστάσεις και επιρροές τις οποίες πρωτύτερα απλώς παρατηρούσε από τον ουρανό. Τώρα ήταν σε θέση να γευτεί ο ίδιος ανθρώπινα αισθήματα και συναισθήματα. Μερικές φορές ένιωθε κουρασμένος, διψασμένος και πεινασμένος. (Ματθαίος 4:2· Ιωάννης 4:6, 7) Μάλιστα, υπέμεινε κάθε είδους κακουχίες και παθήματα. Έτσι «έμαθε την υπακοή» και απέκτησε πλήρως τα προσόντα για το ρόλο του ως Αρχιερέα.​—Εβραίους 5:8-10.

 8. Τι γνωρίζουμε για τα πρώτα χρόνια της ζωής του Ιησού στη γη;

⁸ Τι θα πούμε για τις εμπειρίες που είχε ο Ιησούς στη διάρκεια των πρώτων χρόνων της ζωής του στη γη; Το υπόμνημα της παιδικής του ηλικίας είναι πολύ σύντομο. Μάλιστα, μόνο ο Ματθαίος και ο Λουκάς ανέφεραν τα γεγονότα που σχετίζονται με τη γέννησή του. Οι Ευαγγελιστές γνώριζαν ότι ο Ιησούς είχε ζήσει στον ουρανό προτού έρθει στη γη. Εκείνη η προανθρώπινη ύπαρξη, περισσότερο από καθετί άλλο, εξηγούσε τι είδους άτομο έγινε. Ωστόσο, ο Ιησούς ήταν πέρα για πέρα άνθρωπος. Αν και τέλειος, χρειάστηκε να αναπτυχθεί από βρέφος σε παιδί και από έφηβος σε ενήλικο, μαθαίνοντας συνεχώς. (Λουκάς 2:51, 52) Η Αγία Γραφή αποκαλύπτει σχετικά με τα πρώτα χρόνια της ζωής του Ιησού ορισμένα πράγματα που αναμφίβολα τον επηρέασαν.

 9. (α) Τι δείχνει ότι ο Ιησούς γεννήθηκε σε φτωχή οικογένεια; (β) Σε τι περιβάλλον ανατράφηκε πιθανώς ο Ιησούς;

⁹ Όπως φαίνεται, ο Ιησούς γεννήθηκε σε φτωχή οικογένεια. Αυτό το δείχνει η προσφορά που έφερε ο Ιωσήφ και η Μαρία στο ναό περίπου 40 ημέρες μετά τη γέννησή του. Αντί να φέρουν ένα νεαρό κριάρι ως ολοκαύτωμα και ένα νεαρό περιστέρι ή ένα τρυγόνι ως προσφορά για αμαρτία, έφεραν «ένα ζευγάρι τρυγόνια ή δύο νεαρά περιστέρια». (Λουκάς 2:24) Σύμφωνα με το Μωσαϊκό Νόμο, αυτή η προσφορά ήταν μια πρόβλεψη για χάρη των φτωχών. (Λευιτικό 12:6-8) Αργότερα, αυτή η ταπεινή οικογένεια μεγάλωσε. Ο Ιωσήφ και η Μαρία απέκτησαν τουλάχιστον άλλα έξι παιδιά με φυσικό τρόπο μετά τη θαυματουργική γέννηση του Ιησού. (Ματθαίος 13:55, 56) Έτσι λοιπόν, ο Ιησούς ανατράφηκε σε μια μεγάλη οικογένεια, πιθανώς σε ένα λιτό περιβάλλον.

10. Τι δείχνει ότι η Μαρία και ο Ιωσήφ ήταν θεοφοβούμενα άτομα;

¹⁰ Ο Ιησούς ανατράφηκε από θεοφοβούμενους γονείς οι οποίοι ενδιαφέρονταν για αυτόν. Η μητέρα του, η Μαρία, ήταν μια εξαίρετη γυναίκα. Θυμηθείτε ότι, χαιρετώντας την, ο άγγελος Γαβριήλ είπε: «Χαίρε, εσύ η εξαιρετικά ευνοημένη· ο Ιεχωβά είναι μαζί σου». (Λουκάς 1:28) Και ο Ιωσήφ επίσης ήταν ευλαβής άνθρωπος. Κάθε χρόνο έκανε με πιστότητα το ταξίδι των 150 χιλιομέτρων προς την Ιερουσαλήμ για το Πάσχα. Παρευρισκόταν και η Μαρία, παρότι αυτή η απαίτηση αφορούσε μόνο άρρενες. (Έξοδος 23:17· Λουκάς 2:41) Σε μια τέτοια περίπτωση, ο Ιωσήφ και η Μαρία βρήκαν ύστερα από αναζήτηση τον 12χρονο Ιησού στο ναό ανάμεσα στους δασκάλους. Στους ανήσυχους γονείς του, ο Ιησούς είπε: «Δεν ξέρατε ότι πρέπει να είμαι στον οίκο του Πατέρα μου;» (Λουκάς 2:49) “Πατέρας”​—αυτή η λέξη πρέπει να δημιουργούσε θερμά και θετικά συναισθήματα στον νεαρό Ιησού. Πρώτα πρώτα, προφανώς του είχε ειπωθεί ότι ο Ιεχωβά ήταν ο πραγματικός του Πατέρας. Επιπλέον, ο Ιωσήφ πρέπει να ήταν καλός θετός πατέρας για τον Ιησού. Ασφαλώς, ο Ιεχωβά δεν θα επέλεγε ένα σκληρό και βάναυσο άνθρωπο για να αναθρέψει τον αγαπητό Του Γιο!

11. Ποια τέχνη έμαθε ο Ιησούς, και τι περιλάμβανε αυτή η τέχνη στους Βιβλικούς χρόνους;

¹¹ Στα χρόνια που πέρασε στη Ναζαρέτ, ο Ιησούς έμαθε την τέχνη του ξυλουργού, πιθανώς από το θετό του πατέρα, τον Ιωσήφ. Ο Ιησούς απέκτησε τόση δεξιοτεχνία ώστε αποκαλούσαν και τον ίδιο “ξυλουργό”. (Μάρκος 6:3) Στους Βιβλικούς χρόνους, οι ξυλουργοί απασχολούνταν στην οικοδόμηση σπιτιών και στην κατασκευή επίπλων (περιλαμβανομένων τραπεζιών, σκαμνιών και πάγκων), και επίσης έφτιαχναν γεωργικά εργαλεία. Στο έργο του Διάλογος προς Τρύφωνα, ο Ιουστίνος ο Μάρτυρας, του δεύτερου αιώνα Κ.Χ., έγραψε για τον Ιησού: «Είχε τη συνήθεια να εργάζεται ως ξυλουργός ενόσω ήταν ανάμεσα στους ανθρώπους, φτιάχνοντας άροτρα και ζυγούς». Αυτή η εργασία δεν ήταν εύκολη, διότι ο αρχαίος ξυλουργός μάλλον δεν μπορούσε να αγοράζει τα ξύλα του. Το πιθανότερο είναι ότι έβγαινε και διάλεγε κάποιο δέντρο, το έκοβε με το τσεκούρι του και μετέφερε το ξύλο στο σπίτι του. Επομένως, ο Ιησούς μπορεί να γνώριζε τις δυσκολίες του βιοπορισμού, των συναλλαγών με τους πελάτες και της εξοικονόμησης των αναγκαίων.

12. Τι δείχνει ότι ο Ιωσήφ μάλλον πέθανε πριν από τον Ιησού, και τι θα σήμαινε αυτό για τον Ιησού;

¹² Ως ο μεγαλύτερος γιος, ο Ιησούς πιθανώς βοηθούσε στη φροντίδα της οικογένειας, ιδιαίτερα εφόσον φαίνεται ότι ο Ιωσήφ πέθανε πριν από εκείνον.b Η Σκοπιά της Σιών της 1ης Ιανουαρίου 1900 (στην αγγλική) ανέφερε: «Η παράδοση λέει ότι ο Ιωσήφ πέθανε ενόσω ο Ιησούς ήταν ακόμη μικρός, καθώς επίσης ότι ο Ιησούς τον διαδέχθηκε ως ξυλουργός και έγινε το στήριγμα της οικογένειας. Αυτό υποστηρίζεται σε κάποιο βαθμό από τη Γραφική μαρτυρία, όπου ο ίδιος ο Ιησούς αποκαλείται ξυλουργός, και γίνεται μνεία στη μητέρα του και στα αδέλφια του, αλλά όχι και στον Ιωσήφ. (Μάρκος 6:3) . . . Είναι πολύ πιθανό, λοιπόν, ότι η μακρά περίοδος των δεκαοχτώ χρόνων της ζωής του Κυρίου μας, από τον καιρό του περιστατικού [που καταγράφεται στα εδάφια Λουκάς 2:41-49] μέχρι τότε που βαφτίστηκε, δαπανήθηκε στην ενασχόληση με τις συνηθισμένες υποχρεώσεις της ζωής». Η Μαρία και τα παιδιά της, περιλαμβανομένου και του Ιησού, πιθανώς γνώριζαν τον πόνο που φέρνει ο θάνατος ενός αγαπημένου συζύγου και πατέρα.

13. Όταν ξεκίνησε ο Ιησούς τη διακονία του, γιατί το έκανε αυτό με γνώση, ενόραση και βάθος αισθημάτων που δεν μπορούσε να έχει κανένας άλλος άνθρωπος;

¹³ Σαφώς, ο Ιησούς δεν μεγάλωσε με άνετο τρόπο. Απεναντίας, γεύτηκε από πρώτο χέρι τη ζωή των κοινών ανθρώπων. Κατόπιν, το 29 Κ.Χ., ήρθε ο καιρός να εκπληρώσει ο Ιησούς το θεϊκό διορισμό που τον περίμενε. Το φθινόπωρο εκείνου του έτους, βαφτίστηκε και γεννήθηκε ως πνευματικός Γιος του Θεού. “Άνοιξαν οι ουρανοί σε αυτόν”, κάτι που προφανώς δείχνει ότι μπορούσε τώρα να θυμηθεί την προανθρώπινη ζωή του στον ουρανό, περιλαμβανομένων και των σκέψεων και των αισθημάτων που τη συνόδευαν. (Λουκάς 3:21, 22) Όταν λοιπόν ξεκίνησε ο Ιησούς τη διακονία του, το έκανε αυτό με γνώση, ενόραση και βάθος αισθημάτων που δεν μπορούσε να έχει κανένας άλλος άνθρωπος. Εύλογα, οι Ευαγγελιστές αφιέρωσαν το μεγαλύτερο μέρος των συγγραμμάτων τους στα γεγονότα της διακονίας του Ιησού. Ακόμη και έτσι όμως, δεν μπόρεσαν να καταγράψουν όλα όσα είπε και έκανε. (Ιωάννης 21:25) Αυτά όμως που κατέγραψαν υπό θεϊκή έμπνευση μας επιτρέπουν να εμβαθύνουμε στο νου του μεγαλύτερου ανθρώπου που έζησε ποτέ.

Πώς Ήταν ο Ιησούς ως Άτομο

14. Πώς περιγράφουν τα Ευαγγέλια τον Ιησού ως άνθρωπο με τρυφερή θέρμη και βαθιά αισθήματα;

¹⁴ Η προσωπικότητα του Ιησού η οποία γίνεται έκδηλη στα Ευαγγέλια ανήκει σε άνθρωπο με τρυφερή θέρμη και βαθιά αισθήματα. Εκδήλωσε μεγάλη ποικιλία συναισθημάτων: ευσπλαχνία για ένα λεπρό (Μάρκος 1:40, 41)· θλίψη για ένα λαό που δεν ήταν δεκτικός (Λουκάς 19:41, 42)· δίκαιη αγανάκτηση προς τους άπληστους αργυραμοιβούς (Ιωάννης 2:13-17). Ως συμπονετικό άτομο, ο Ιησούς μπορούσε να συγκινηθεί και να δακρύσει, και δεν έκρυβε τα συναισθήματά του. Όταν πέθανε ο αγαπητός του φίλος Λάζαρος, ο Ιησούς συγκινήθηκε τόσο βαθιά βλέποντας τη Μαρία την αδελφή του Λαζάρου να κλαίει, ώστε δάκρυσε και ο ίδιος, κλαίγοντας μπροστά σε όλους.​—Ιωάννης 11:32-36.

15. Πώς αντικατοπτρίζονταν τα τρυφερά αισθήματα του Ιησού στην άποψή του για τους άλλους και στη συμπεριφορά του προς αυτούς;

¹⁵ Τα τρυφερά αισθήματα του Ιησού αντικατοπτρίζονταν ιδιαίτερα στην άποψή του για τους άλλους και στη συμπεριφορά του προς αυτούς. Πλησίαζε τους φτωχούς και τους καταπιεσμένους, βοηθώντας τους να “βρουν αναζωογόνηση για τις ψυχές τους”. (Ματθαίος 11:4, 5, 28-30) Δεν ήταν τόσο απασχολημένος ώστε να μην ανταποκρίνεται στις ανάγκες των ταλαιπωρημένων, είτε επρόκειτο για μια γυναίκα με αιμορραγία που άγγιξε αθόρυβα το ένδυμά του είτε για έναν τυφλό ζητιάνο ο οποίος αρνούνταν να σωπάσει. (Ματθαίος 9:20-22· Μάρκος 10:46-52) Ο Ιησούς αναζητούσε το καλό στους άλλους και τους επαινούσε· αλλά δεν δίσταζε επίσης να δώσει επίπληξη όταν χρειαζόταν. (Ματθαίος 16:23· Ιωάννης 1:47· 8:44) Σε μια εποχή κατά την οποία οι γυναίκες απολάμβαναν λίγα δικαιώματα, ο Ιησούς τούς συμπεριφερόταν με έναν ισορροπημένο βαθμό αξιοπρέπειας και σεβασμού. (Ιωάννης 4:9, 27) Δικαιολογημένα, μια ομάδα γυναικών τον διακονούσαν πρόθυμα από τα υπάρχοντά τους.​—Λουκάς 8:3.

16. Τι δείχνει ότι ο Ιησούς είχε ισορροπημένη άποψη για τη ζωή και τα υλικά πράγματα;

¹⁶ Ο Ιησούς είχε ισορροπημένη άποψη για τη ζωή. Τα υλικά πράγματα δεν ήταν πρώτιστης σπουδαιότητας για αυτόν. Φαίνεται ότι από υλική άποψη είχε πολύ λίγα. Ο ίδιος είπε ότι δεν είχε «πουθενά να γείρει το κεφάλι του». (Ματθαίος 8:20) Συγχρόνως, ο Ιησούς έκανε τους άλλους πιο χαρούμενους. Όταν παρευρέθηκε σε κάποιο γαμήλιο συμπόσιο​—ένα γεγονός που κατά κανόνα συνοδευόταν από μουσική, τραγούδια και χαρά—​είναι σαφές ότι δεν πήγε εκεί για να αμαυρώσει τη χαρά της περίστασης. Μάλιστα, ο Ιησούς έκανε το πρώτο του θαύμα εκεί. Όταν τέλειωσε το κρασί, μετέτρεψε μια ποσότητα νερού σε καλό κρασί, ένα ποτό που «ευφραίνει την καρδιά του θνητού ανθρώπου». (Ψαλμός 104:15· Ιωάννης 2:1-11) Έτσι, το γλέντι μπορούσε να συνεχιστεί, και η νύφη με το γαμπρό δεν βρέθηκαν σε δύσκολη θέση. Η ισορροπία του φαίνεται επίσης από το ότι αναφέρονται πολύ περισσότερες περιπτώσεις κατά τις οποίες ο Ιησούς εργαζόταν παρατεταμένα και σκληρά στη διακονία του.​—Ιωάννης 4:34.

17. Γιατί δεν μας εκπλήσσει το ότι ο Ιησούς ήταν Αριστοτέχνης Δάσκαλος, και τι αντανακλούσαν οι διδασκαλίες του;

¹⁷ Ο Ιησούς ήταν Αριστοτέχνης Δάσκαλος. Μεγάλο μέρος της διδασκαλίας του αντανακλούσε τις πραγματικότητες της καθημερινής ζωής, με τις οποίες ήταν καλά εξοικειωμένος. (Ματθαίος 13:33· Λουκάς 15:8) Ο τρόπος με τον οποίο δίδασκε ήταν απαράμιλλος​—πάντοτε σαφής, απλός και πρακτικός. Ακόμη πιο σπουδαία ήταν αυτά που δίδασκε. Οι διδασκαλίες του αντανακλούσαν την εγκάρδια επιθυμία που είχε να εξοικειώνει τους ακροατές του με τις σκέψεις, τα αισθήματα και τις οδούς του Ιεχωβά.​—Ιωάννης 17:6-8.

18, 19. (α) Ποιες παραστατικές εικόνες δημιουργούσε με τα λόγια του ο Ιησούς για να περιγράψει τον Πατέρα του; (β) Τι θα εξεταστεί στο επόμενο άρθρο;

¹⁸ Χρησιμοποιώντας συχνά παραβολές, ο Ιησούς αποκάλυπτε τον Πατέρα του δημιουργώντας με τα λόγια του παραστατικές εικόνες που δεν μπορούσαν να ξεχαστούν εύκολα. Άλλο είναι να μιλάει κανείς γενικά για το έλεος του Θεού, και άλλο να παρομοιάζει τον Ιεχωβά με ένα συγχωρητικό πατέρα που συγκινείται τόσο πολύ βλέποντας το γιο του να επιστρέφει ώστε “τρέχει και πέφτει στο λαιμό του γιου του και τον φιλάει τρυφερά”. (Λουκάς 15:11-24) Απορρίπτοντας έναν άκαμπτο πολιτισμό στον οποίο οι θρησκευτικοί ηγέτες περιφρονούσαν τον κοινό λαό, ο Ιησούς εξήγησε ότι ο Πατέρας του ήταν προσιτός Θεός ο οποίος προτιμούσε τις ικεσίες ενός ταπεινού εισπράκτορα φόρων από την επιδεικτική προσευχή ενός καυχησιάρη Φαρισαίου. (Λουκάς 18:9-14) Ο Ιησούς παρουσίασε τον Ιεχωβά ως Θεό που ενδιαφέρεται και ο οποίος γνωρίζει πότε ένα μικροσκοπικό σπουργίτι πέφτει στο έδαφος. «Μη φοβάστε», καθησύχασε ο Ιησούς τους μαθητές του, «εσείς αξίζετε περισσότερο από πολλά σπουργίτια». (Ματθαίος 10:29, 31) Εύλογα, οι άνθρωποι έμεναν έκπληκτοι με τον τρόπο «με τον οποίο δίδασκε» ο Ιησούς και ελκύονταν σε αυτόν. (Ματθαίος 7:28, 29) Μάλιστα, σε κάποια περίπτωση, «ένα μεγάλο πλήθος» παρέμεινε κοντά του τρεις ημέρες, μολονότι ήταν νηστικοί!​—Μάρκος 8:1, 2.

¹⁹ Μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες για το ότι ο Ιεχωβά έχει αποκαλύψει στο Λόγο του το νου του Χριστού! Πώς, όμως, μπορούμε να καλλιεργούμε και να εκδηλώνουμε το νου του Χριστού στις σχέσεις μας με τους άλλους; Αυτό θα εξεταστεί στο επόμενο άρθρο.

[Υποσημειώσεις]

Έχετε Εσείς «το Νου του Χριστού»;

«Είθε ο Θεός, που χορηγεί υπομονή και παρηγοριά, να σας αξιώσει να έχετε . . . την ίδια διανοητική στάση που είχε ο Χριστός Ιησούς».​—ΡΩΜΑΙΟΥΣ 15:5.

 1. Πώς παρουσιάζεται ο Ιησούς σε πολλές απεικονίσεις στο Χριστιανικό κόσμο, και γιατί δεν αποτελεί αυτό δίκαιη παρουσίαση του Ιησού;

«ΠΟΤΕ δεν τον είδε κανείς να γελάει». Έτσι περιγράφεται ο Ιησούς σε ένα έγγραφο που ισχυρίζεται ψευδώς ότι έχει συνταχθεί από κάποιον αρχαίο Ρωμαίο αξιωματούχο. Αυτό το έγγραφο, το οποίο είναι γνωστό στην τωρινή του μορφή από τον 11ο αιώνα περίπου, λέγεται ότι έχει επηρεάσει πολλούς καλλιτέχνες.a Σε αρκετές απεικονίσεις, ο Ιησούς εμφανίζεται ως ένα σκυθρωπό άτομο που χαμογελούσε σπάνια, αν όχι ποτέ. Αυτό όμως δεν αποτελεί καθόλου δίκαιη περιγραφή του Ιησού, ο οποίος παρουσιάζεται στα Ευαγγέλια ως ένας θερμός, καλόκαρδος άνθρωπος με βαθιά αισθήματα.

 2. Πώς μπορούμε να καλλιεργούμε «την ίδια διανοητική στάση που είχε ο Χριστός Ιησούς», και για ποιο πράγμα θα μας εξαρτίσει αυτό;

² Είναι σαφές ότι, για να γνωρίσουμε τον πραγματικό Ιησού, πρέπει να γεμίσουμε το μυαλό και την καρδιά μας με ακριβή κατανόηση του τι είδους άτομο ήταν στ’ αλήθεια ο Ιησούς ενόσω βρισκόταν εδώ στη γη. Ας εξετάσουμε λοιπόν μερικές αφηγήσεις των Ευαγγελίων οι οποίες μας παρέχουν ενόραση στο «νου του Χριστού»​—δηλαδή στα αισθήματα, στις αντιλήψεις, στις σκέψεις και στους συλλογισμούς του. (1 Κορινθίους 2:16) Καθώς θα το κάνουμε αυτό, ας σκεφτόμαστε πώς θα μπορούσαμε εμείς να καλλιεργούμε «την ίδια διανοητική στάση που είχε ο Χριστός Ιησούς». (Ρωμαίους 15:5) Έτσι, μπορούμε να είμαστε καλύτερα εξαρτισμένοι στη ζωή μας και στις σχέσεις μας με τους άλλους ώστε να ακολουθούμε το υπόδειγμα που έθεσε για εμάς.​—Ιωάννης 13:15.

Ήταν Προσιτός

3, 4. (α) Ποιο ήταν το σκηνικό της αφήγησης των εδαφίων Μάρκος 10:13-16; (β) Πώς αντέδρασε ο Ιησούς όταν οι μαθητές του προσπάθησαν να σταματήσουν τα παιδάκια ώστε να μην έρχονται σε αυτόν;

³ Οι άνθρωποι ελκύονταν στον Ιησού. Σε ποικίλες περιπτώσεις, άτομα με διαφορετική ηλικία και παρελθόν τον πλησίαζαν ελεύθερα. Αναλογιστείτε το περιστατικό των εδαφίων Μάρκος 10:13-16. Συνέβη προς το τέλος της διακονίας του καθώς εκείνος κατευθυνόταν για τελευταία φορά στην Ιερουσαλήμ, για να αντιμετωπίσει έναν επώδυνο θάνατο.​—Μάρκος 10:32-34.

⁴ Οραματιστείτε τη σκηνή. Οι άνθρωποι αρχίζουν να φέρνουν παιδιά, ακόμη και βρέφη, για να τα ευλογήσει ο Ιησούς.b Οι μαθητές, όμως, προσπαθούν να σταματήσουν τα παιδιά ώστε να μην έρχονται στον Ιησού. Ίσως νομίζουν ότι ο Ιησούς ασφαλώς δεν θα ήθελε να τον ενοχλούν κάποιοι φέρνοντάς του παιδιά αυτές τις κρίσιμες εβδομάδες. Αλλά κάνουν λάθος. Όταν ο Ιησούς αντιλαμβάνεται τι κάνουν οι μαθητές δυσαρεστείται. Καλεί τα παιδιά κοντά του, λέγοντας: «Αφήστε τα παιδάκια να έρχονται σε εμένα· μην προσπαθείτε να τα σταματήσετε». (Μάρκος 10:14) Κατόπιν κάνει κάτι που αποκαλύπτει έναν αληθινά τρυφερό και στοργικό χαρακτήρα. Η αφήγηση λέει: «Πήρε τα παιδιά στην αγκαλιά του και άρχισε να τα ευλογεί». (Μάρκος 10:16) Τα παιδιά προφανώς νιώθουν άνετα καθώς ο Ιησούς τα παίρνει στη στοργική αγκαλιά του.

 5. Τι μας λέει η αφήγηση των εδαφίων Μάρκος 10:13-16 για το τι είδους άτομο ήταν ο Ιησούς;

⁵ Αυτή η σύντομη αφήγηση μας λέει πολλά για το τι είδους άτομο ήταν ο Ιησούς. Προσέξτε ότι ήταν προσιτός. Αν και κατείχε προηγουμένως μια εξυψωμένη θέση στους ουρανούς, δεν φόβιζε ούτε υποτιμούσε τους ατελείς ανθρώπους. (Ιωάννης 17:5) Δεν είναι σημαντικό, επίσης, το ότι ακόμη και τα παιδιά ένιωθαν άνετα μαζί του; Ασφαλώς δεν θα ελκύονταν σε ένα ψυχρό, σκυθρωπό άτομο που ποτέ δεν χαμογελούσε ούτε γελούσε! Άνθρωποι κάθε ηλικίας πλησίαζαν τον Ιησού επειδή ένιωθαν ότι ήταν θερμό, στοργικό άτομο, και ήταν βέβαιοι ότι δεν θα τους έδιωχνε.

 6. Πώς μπορούν οι πρεσβύτεροι να γίνουν πιο προσιτοί;

⁶ Συλλογιζόμενοι αυτή την αφήγηση, μπορούμε να αναρωτηθούμε: “Έχω εγώ το νου του Χριστού; Είμαι προσιτός;” Σε αυτούς τους κρίσιμους καιρούς, τα πρόβατα του Θεού χρειάζονται προσιτούς ποιμένες, άντρες που είναι σαν «καταφύγιο από τον άνεμο». (Ησαΐας 32:1, 2· 2 Τιμόθεο 3:1) Πρεσβύτεροι, αν καλλιεργείτε ειλικρινές, εγκάρδιο ενδιαφέρον για τους αδελφούς σας και είστε πρόθυμοι να δίνετε από τον εαυτό σας για χάρη τους, εκείνοι θα αντιληφθούν ότι νοιάζεστε. Θα το διακρίνουν στην έκφραση του προσώπου σας, θα το προσέξουν στον τόνο της φωνής σας και θα το παρατηρήσουν στον καλοσυνάτο τρόπο σας. Με τέτοια γνήσια θέρμη και ενδιαφέρον μπορεί να δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα εμπιστοσύνης όπου είναι ευκολότερο για τους άλλους, περιλαμβανομένων και των παιδιών, να σας πλησιάζουν. Μια Χριστιανή εξηγεί γιατί μπόρεσε να ανοίξει την καρδιά της σε ένα συγκεκριμένο πρεσβύτερο: «Μου μίλησε με τρυφερό και συμπονετικό τρόπο. Ειδάλλως, πιθανόν να μην έλεγα λέξη. Με έκανε να νιώσω ασφαλής».

Στοχαστικός προς τους Άλλους

 7. (α) Πώς έδειξε ο Ιησούς ότι ήταν στοχαστικός προς τους άλλους; (β) Για ποιον ίσως λόγο αποκατέστησε ο Ιησούς σταδιακά την όραση κάποιου τυφλού;

⁷ Ο Ιησούς ήταν στοχαστικός. Ήταν ευαίσθητος στα αισθήματα των άλλων. Η θέα και μόνο των ταλαιπωρημένων τον άγγιζε τόσο βαθιά ώστε υποκινούνταν να τους ανακουφίσει από τα βάσανά τους. (Ματθαίος 14:14) Ήταν επίσης στοχαστικός απέναντι στους περιορισμούς και στις ανάγκες των άλλων. (Ιωάννης 16:12) Κάποτε, έφεραν στον Ιησού έναν τυφλό και τον ικέτευαν να τον γιατρέψει. Εκείνος αποκατέστησε την όραση του ανθρώπου, αλλά το έκανε αυτό σταδιακά. Στην αρχή, το άτομο έβλεπε ανθρώπους μόνο δυσδιάκριτα​—«κάποια πράγματα που φαίνονται να είναι δέντρα, αλλά περπατούν». Κατόπιν, ο Ιησούς αποκατέστησε πλήρως την όρασή του. Γιατί γιάτρεψε σταδιακά τον άνθρωπο; Μπορεί κάλλιστα να το έκανε για να βοηθήσει ένα άτομο που ήταν τόσο συνηθισμένο στο σκοτάδι να προσαρμοστεί στο σοκ που θα ένιωθε βλέποντας ξαφνικά έναν ηλιοφώτιστο και περίπλοκο κόσμο.​—Μάρκος 8:22-26.

8, 9. (α) Τι συνέβη λίγο μετά τον ερχομό του Ιησού και των μαθητών του στην περιοχή της Δεκάπολης; (β) Περιγράψτε τον τρόπο με τον οποίο γιάτρεψε ο Ιησούς τον κουφό.

⁸ Σκεφτείτε επίσης ένα περιστατικό που έλαβε χώρα μετά το Πάσχα του 32 Κ.Χ. Ο Ιησούς και οι μαθητές του είχαν έρθει στην περιοχή της Δεκάπολης, ανατολικά της Θάλασσας της Γαλιλαίας. Εκεί σύντομα τους βρήκαν μεγάλα πλήθη τα οποία έφεραν στον Ιησού πολλούς αρρώστους και αναπήρους, και αυτός τους θεράπευσε όλους. (Ματθαίος 15:29, 30) Είναι ενδιαφέρον ότι ο Ιησούς ξεχώρισε κάποιον και του έδειξε ιδιαίτερη προσοχή. Ο Ευαγγελιστής Μάρκος, ο μόνος που καταγράφει αυτό το περιστατικό, αναφέρει τι συνέβη.​—Μάρκος 7:31-35.

⁹ Ο άνθρωπος ήταν κουφός και μιλούσε με δυσκολία. Ο Ιησούς ίσως είχε αντιληφθεί την ιδιαίτερη νευρικότητα ή την αμηχανία αυτού του ανθρώπου. Στη συνέχεια έκανε κάτι που ήταν κάπως ασυνήθιστο. Τον πήρε παράμερα, μακριά από το πλήθος, σε ένα απομονωμένο μέρος. Κατόπιν χρησιμοποίησε μερικά σημάδια για να του δείξει τι θα έκανε. «Έβαλε τα δάχτυλά του μέσα στα αφτιά του ανθρώπου και, αφού έφτυσε, άγγιξε τη γλώσσα του». (Μάρκος 7:33) Ύστερα, ο Ιησούς σήκωσε τα μάτια του προς τον ουρανό και προσευχήθηκε αναστενάζοντας. Αυτές οι χαρακτηριστικές ενέργειες θα έλεγαν στον άνθρωπο: “Αυτό που θα κάνω για εσένα θα γίνει χάρη στη δύναμη του Θεού”. Τελικά, ο Ιησούς είπε: «Να ανοιχτείς». (Μάρκος 7:34) Τότε η ακοή του ανθρώπου αποκαταστάθηκε, και εκείνος μπορούσε να μιλάει φυσιολογικά.

10, 11. Πώς μπορούμε να δείχνουμε στοχαστικότητα για τα αισθήματα των άλλων στην εκκλησία; στην οικογένεια;

¹⁰ Τι στοχαστικότητα έδειχνε ο Ιησούς για τους άλλους! Ήταν ευαίσθητος στα αισθήματά τους, και αυτό το συμπονετικό ενδιαφέρον τον υποκινούσε κατόπιν να ενεργεί με τρόπους που έδειχναν ότι τα λάβαινε υπόψη. Ως Χριστιανοί, θα είναι καλό να καλλιεργούμε και να εκδηλώνουμε το νου του Χριστού ως προς αυτό. Η Γραφή μάς νουθετεί: «Να έχετε όλοι σας το ίδιο φρόνημα, να δείχνετε κατανόηση για τους άλλους, να νιώθετε αδελφική στοργή, να είστε τρυφερά συμπονετικοί, ταπεινόφρονες». (1 Πέτρου 3:8) Αυτό βεβαίως απαιτεί να μιλάμε και να ενεργούμε με τρόπους που δείχνουν ότι σεβόμαστε τα αισθήματα των άλλων.

¹¹ Στην εκκλησία, μπορούμε να δείχνουμε στοχαστικότητα για τα αισθήματα των άλλων με το να τους προσδίδουμε αξιοπρέπεια και να τους συμπεριφερόμαστε όπως θα θέλαμε να μας συμπεριφέρονται εκείνοι. (Ματθαίος 7:12) Αυτό θα περιλάμβανε το να προσέχουμε τι λέμε καθώς και πώς το λέμε. (Κολοσσαείς 4:6) Να θυμάστε ότι “τα αστόχαστα λόγια μπορούν να χτυπούν σαν σπαθί”. (Παροιμίες 12:18) Τι θα πούμε για την οικογένεια; Ο σύζυγος και η σύζυγος που αγαπιούνται αληθινά είναι ευαίσθητοι στα αισθήματα ο ένας του άλλου. (Εφεσίους 5:33) Αποφεύγουν τα απότομα λόγια, την αμείλικτη κριτική και το δηκτικό σαρκασμό​—που όλα τους μπορούν να προκαλέσουν πληγωμένα αισθήματα τα οποία δεν επουλώνονται εύκολα. Και τα παιδιά επίσης έχουν αισθήματα, και οι στοργικοί γονείς τα λαβαίνουν αυτά υπόψη τους. Όταν η διόρθωση είναι αναγκαία, αυτοί οι γονείς την παρέχουν με τρόπους που δείχνουν σεβασμό για την αξιοπρέπεια των παιδιών τους και δεν τους προξενούν άσκοπη αμηχανία.c (Κολοσσαείς 3:21) Όταν εκδηλώνουμε στοχαστικότητα για τους άλλους με αυτόν τον τρόπο, δείχνουμε ότι έχουμε το νου του Χριστού.

Πρόθυμος να Εμπιστεύεται τους Άλλους

12. Ποια ισορροπημένη, ρεαλιστική άποψη είχε ο Ιησούς για τους μαθητές του;

¹² Ο Ιησούς είχε ισορροπημένη, ρεαλιστική άποψη για τους μαθητές του. Γνώριζε καλά ότι δεν ήταν τέλειοι. Εξάλλου, μπορούσε να διαβάζει τις ανθρώπινες καρδιές. (Ιωάννης 2:24, 25) Παρ’ όλα αυτά, δεν έβλεπε μόνο τις ατέλειές τους αλλά και τις καλές τους ιδιότητες. Έβλεπε επίσης τις δυνατότητες αυτών των ανθρώπων τους οποίους ο Ιεχωβά είχε ελκύσει. (Ιωάννης 6:44) Η θετική άποψη του Ιησού για τους μαθητές του ήταν φανερή στον τρόπο με τον οποίο τους αντιμετώπιζε και τους συμπεριφερόταν. Λόγου χάρη, ήταν πρόθυμος να τους εμπιστεύεται.

13. Πώς έδειχνε ο Ιησούς ότι εμπιστευόταν τους μαθητές του;

¹³ Πώς έδειχνε ο Ιησούς αυτή την εμπιστοσύνη; Όταν έφυγε από τη γη, ανέθεσε σημαντική ευθύνη στους χρισμένους μαθητές του. Τους έδωσε την ευθύνη να φροντίζουν για τα παγκόσμια συμφέροντα της Βασιλείας του. (Ματθαίος 25:14, 15· Λουκάς 12:42-44) Στη διάρκεια της διακονίας του, έδειχνε ακόμη και με απλούς, έμμεσους τρόπους ότι τους εμπιστευόταν. Όταν πολλαπλασίασε θαυματουργικά τα τρόφιμα για να θρέψει τα πλήθη, ανέθεσε στους μαθητές του την ευθύνη να μοιράσουν την τροφή.​—Ματθαίος 14:15-21· 15:32-37.

14. Πώς θα συνοψίζατε την αφήγηση των εδαφίων Μάρκος 4:35-41;

¹⁴ Εξετάστε επίσης την αφήγηση των εδαφίων Μάρκος 4:35-41. Σε αυτή την περίπτωση, ο Ιησούς και οι μαθητές του επιβιβάστηκαν σε ένα πλοιάριο και έπλευσαν ανατολικά διασχίζοντας τη Θάλασσα της Γαλιλαίας. Λίγο μετά την αναχώρησή τους, ο Ιησούς ξάπλωσε στην πρύμνη και έπεσε σε βαθύ ύπνο. Σύντομα, όμως, «ξέσπασε . . . μεγάλη και βίαιη ανεμοθύελλα». Τέτοιες θύελλες δεν ήταν ασυνήθιστες στη Θάλασσα της Γαλιλαίας. Λόγω του χαμηλού της υψόμετρου (περίπου 200 μέτρα κάτω από το επίπεδο της θάλασσας), ο αέρας είναι πολύ πιο θερμός εκεί από ό,τι στη γύρω περιοχή, και αυτό δημιουργεί ατμοσφαιρικές διαταραχές. Επιπλέον, σφοδροί άνεμοι φυσούν ορμητικά προς την κοιλάδα του Ιορδάνη από το Όρος Αερμών που βρίσκεται βόρεια. Η γαλήνη μπορεί ακαριαία να δώσει τη θέση της σε μια μανιασμένη θύελλα. Σκεφτείτε: Ο Ιησούς αναμφίβολα γνώριζε για τις συνήθεις θύελλες, εφόσον είχε μεγαλώσει στη Γαλιλαία. Εντούτοις, κοιμόταν ήσυχος, εμπιστευόμενος στις ικανότητες των μαθητών του, μερικοί από τους οποίους ήταν ψαράδες.​—Ματθαίος 4:18, 19.

15. Πώς μπορούμε να μιμούμαστε την προθυμία που είχε ο Ιησούς να εμπιστεύεται τους μαθητές του;

¹⁵ Μπορούμε να μιμούμαστε την προθυμία που είχε ο Ιησούς να εμπιστεύεται τους μαθητές του; Μερικοί δυσκολεύονται να αναθέτουν ευθύνες σε άλλους. Πρέπει πάντοτε να είναι εκείνοι στο πηδάλιο, σαν να λέγαμε. Ίσως σκέφτονται: “Αν θέλω να γίνει κάτι σωστά, πρέπει να το κάνω μόνος μου!” Αλλά αν πρέπει να κάνουμε το καθετί εμείς οι ίδιοι, κινδυνεύουμε να εξαντληθούμε και ίσως να δαπανούμε αδικαιολόγητο χρόνο μακριά από την οικογένειά μας. Εκτός αυτού, αν δεν αναθέτουμε κατάλληλες εργασίες και ευθύνες σε άλλους, μπορεί να τους στερούμε την απαραίτητη πείρα και εκπαίδευση. Θα ήταν σοφό να μάθουμε να εμπιστευόμαστε τους άλλους, αναθέτοντάς τους διάφορα πράγματα. Θα κάνουμε καλά να αναρωτηθούμε έντιμα: “Έχω εγώ το νου του Χριστού σε αυτό το ζήτημα; Αναθέτω πρόθυμα ορισμένες εργασίες σε άλλους, εμπιστευόμενος ότι θα κάνουν το καλύτερο που μπορούν;”

Έδειχνε ότι Πίστευε στους Μαθητές Του

16, 17. Την τελευταία νύχτα της επίγειας ζωής του, ποια διαβεβαίωση έδωσε ο Ιησούς στους αποστόλους του, μολονότι γνώριζε ότι θα τον εγκατέλειπαν;

¹⁶ Ο Ιησούς εκδήλωνε θετική άποψη για τους μαθητές του και με έναν άλλο σημαντικό τρόπο. Τους έδειχνε ότι είχε πεποίθηση σε εκείνους. Αυτό έγινε ολοφάνερο από τα διαβεβαιωτικά λόγια που είπε στους αποστόλους του την τελευταία νύχτα της επίγειας ζωής του. Προσέξτε τι συνέβη.

¹⁷ Ήταν μια γεμάτη νύχτα για τον Ιησού. Έδωσε στους αποστόλους του ένα πρακτικό μάθημα ταπεινοφροσύνης πλένοντας τα πόδια τους. Κατόπιν, εγκαινίασε το δείπνο που θα αποτελούσε ανάμνηση του θανάτου του. Έπειτα, οι απόστολοι μπλέχτηκαν και πάλι σε μια έντονη λογομαχία σχετικά με το ποιος φαινόταν να είναι μεγαλύτερος. Πάντοτε υπομονετικός, ο Ιησούς δεν τους επέπληξε αλλά τους λογίκεψε. Τους είπε τι επρόκειτο να συμβεί: «Όλοι σας θα σκανδαλιστείτε σε σχέση με εμένα αυτή τη νύχτα, γιατί είναι γραμμένο: “Θα πατάξω τον ποιμένα, και τα πρόβατα του ποιμνίου θα διασκορπιστούν”». (Ματθαίος 26:31· Ζαχαρίας 13:7) Γνώριζε ότι οι στενότεροι σύντροφοί του θα τον εγκατέλειπαν τη στιγμή που θα βρισκόταν σε ανάγκη. Ωστόσο, δεν τους καταδίκασε. Τουναντίον, τους είπε: «Αλλά αφού εγερθώ, θα πάω πριν από εσάς στη Γαλιλαία». (Ματθαίος 26:32) Ναι, τους διαβεβαίωσε ότι, αν και αυτοί θα τον εγκατέλειπαν, εκείνος δεν θα τους εγκατέλειπε. Όταν αυτή η φρικτή δοκιμασία θα είχε περάσει, θα τους συναντούσε και πάλι.

18. Στη Γαλιλαία, ποια βαρυσήμαντη αποστολή ανέθεσε ο Ιησούς στους μαθητές του, και πώς ενήργησαν οι απόστολοι σε αρμονία με αυτήν;

¹⁸ Ο Ιησούς κράτησε το λόγο του. Αργότερα, στη Γαλιλαία, ο αναστημένος Ιησούς εμφανίστηκε στους 11 πιστούς αποστόλους, οι οποίοι προφανώς είχαν συγκεντρωθεί μαζί με πολλούς άλλους. (Ματθαίος 28:16, 17· 1 Κορινθίους 15:6) Εκεί, ο Ιησούς τούς ανέθεσε μια βαρυσήμαντη αποστολή: «Πηγαίνετε, λοιπόν, και κάντε μαθητές από όλα τα έθνη, βαφτίζοντάς τους στο όνομα του Πατέρα και του Γιου και του αγίου πνεύματος, διδάσκοντάς τους να τηρούν όλα όσα σας έχω παραγγείλει». (Ματθαίος 28:19, 20) Το βιβλίο των Πράξεων δείχνει ξεκάθαρα ότι οι απόστολοι ενήργησαν σε αρμονία με αυτή την αποστολή. Ανέλαβαν πιστά την ηγεσία στο έργο κηρύγματος των καλών νέων τον πρώτο αιώνα.​—Πράξεις 2:41, 42· 4:33· 5:27-32.

19. Τι μας διδάσκουν οι πράξεις του Ιησού μετά την ανάστασή του όσον αφορά το νου του Χριστού;

¹⁹ Τι μας διδάσκει αυτή η αποκαλυπτική αφήγηση όσον αφορά το νου του Χριστού; Ο Ιησούς είχε δει τις χειρότερες πλευρές των αποστόλων του, αλλά, παρ’ όλα αυτά, «τους αγάπησε ως το τέλος». (Ιωάννης 13:1) Παρά τις αδυναμίες τους, τους έδειχνε ότι πίστευε σε αυτούς. Προσέξτε ότι η πεποίθηση του Ιησού δεν ήταν εσφαλμένη. Η πεποίθηση και η πίστη που είχε εκφράσει σε αυτούς αναμφίβολα τους ενίσχυσε ώστε να αποφασίσουν στην καρδιά τους να φέρουν σε πέρας το έργο που τους είχε αναθέσει.

20, 21. Πώς μπορούμε να εκδηλώνουμε θετική άποψη για τους ομοπίστους μας;

²⁰ Πώς μπορούμε εμείς να εκδηλώνουμε το νου του Χριστού ως προς αυτό; Μην είστε απαισιόδοξοι για τους ομοπίστους σας. Αν σκέφτεστε το χειρότερο, τα λόγια και οι πράξεις σας πιθανώς θα το φανερώσουν αυτό. (Λουκάς 6:45) Ωστόσο, η Γραφή μάς λέει ότι η αγάπη «πιστεύει τα πάντα». (1 Κορινθίους 13:7) Η αγάπη είναι θετική, όχι αρνητική. Εποικοδομεί αντί να κατεδαφίζει. Οι άνθρωποι ανταποκρίνονται πιο πρόθυμα στην αγάπη και στην ενθάρρυνση παρά στον εκφοβισμό. Μπορούμε να εποικοδομούμε και να ενθαρρύνουμε τους άλλους εκφράζοντας πεποίθηση σε αυτούς. (1 Θεσσαλονικείς 5:11) Αν εμείς, όπως ο Χριστός, έχουμε θετική άποψη για τους αδελφούς μας, θα τους συμπεριφερόμαστε με τρόπους που τους εποικοδομούν και φέρνουν στην επιφάνεια ό,τι καλύτερο έχουν.

²¹ Το να καλλιεργούμε και να εκδηλώνουμε το νου του Χριστού προχωρεί βαθύτερα από το να μιμούμαστε απλώς ορισμένα πράγματα που έκανε ο Ιησούς. Όπως αναφέρθηκε στο προηγούμενο άρθρο, για να ενεργούμε πραγματικά όπως ο Ιησούς, πρέπει πρώτα να μάθουμε να βλέπουμε τα πράγματα όπως εκείνος. Τα Ευαγγέλια μας επιτρέπουν να διακρίνουμε άλλη μια πτυχή της προσωπικότητάς του, τις σκέψεις του και τα αισθήματά του για το έργο που του είχε ανατεθεί, όπως θα εξετάσει το επόμενο άρθρο.

[Υποσημειώσεις]

Υποκινείστε Εσείς σε Δράση Όπως ο Ιησούς;

«Είδε ένα μεγάλο πλήθος και τους σπλαχνίστηκε, επειδή ήταν σαν πρόβατα χωρίς ποιμένα. Και άρχισε να τους διδάσκει».​—ΜΑΡΚΟΣ 6:34.

 1. Γιατί είναι κατανοητό το ότι κάποιοι άνθρωποι εκδηλώνουν αξιοθαύμαστες ιδιότητες;

ΣΤΟ διάβα της ιστορίας πολλοί άνθρωποι έχουν επιδείξει αξιοθαύμαστες ιδιότητες. Μπορείτε να καταλάβετε το γιατί. Ο Ιεχωβά Θεός έχει και εκδηλώνει αγάπη, καλοσύνη, γενναιοδωρία και άλλες ιδιότητες τις οποίες εκτιμούμε. Οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν κατά την εικόνα του Θεού. Μπορούμε λοιπόν να κατανοήσουμε γιατί πολλοί θα έδειχναν σε κάποιο βαθμό αγάπη, καλοσύνη, συμπόνια και άλλες θεϊκές ιδιότητες, ακριβώς όπως οι περισσότεροι φανερώνουν ότι διαθέτουν συνείδηση. (Γένεση 1:26· Ρωμαίους 2:14, 15) Ίσως αντιλαμβάνεστε όμως ότι μερικοί εκδηλώνουν αυτές τις ιδιότητες πιο εύκολα από ό,τι άλλοι.

 2. Ποια είναι μερικά καλά έργα που μπορεί να κάνουν οι άνθρωποι, πιστεύοντας ίσως ότι μιμούνται τον Χριστό;

² Πιθανώς να γνωρίζετε άντρες και γυναίκες που επισκέπτονται ή βοηθούν συχνά τους αρρώστους, δείχνουν συμπόνια στους αναπήρους ή δίνουν γενναιόδωρα στους φτωχούς. Σκεφτείτε επίσης ανθρώπους των οποίων η συμπόνια τούς υποκινεί να δαπανούν τη ζωή τους εργαζόμενοι σε αποικίες λεπρών ή σε ορφανοτροφεία, εκείνους που εργάζονται ως εθελοντές σε νοσοκομεία ή σε άσυλα, ή τα άτομα που αγωνίζονται να βοηθούν αστέγους ή πρόσφυγες. Μερικοί από αυτούς ίσως πιστεύουν ότι μιμούνται τον Ιησού, ο οποίος έθεσε το υπόδειγμα για τους Χριστιανούς. Διαβάζουμε στα Ευαγγέλια ότι ο Χριστός γιάτρευε αρρώστους και έτρεφε πεινασμένους. (Μάρκος 1:34· 8:1-9· Λουκάς 4:40) Οι εκδηλώσεις αγάπης, τρυφερότητας και συμπόνιας του Ιησού αντικατοπτρίζουν «το νου του Χριστού», ο οποίος με τη σειρά του μιμούνταν τον ουράνιο Πατέρα του.​—1 Κορινθίους 2:16.

 3. Για να έχουμε ισορροπημένη άποψη των καλών έργων του Ιησού, τι χρειάζεται να εξετάσουμε;

³ Έχετε παρατηρήσει, όμως, ότι σήμερα πολλοί από εκείνους που συγκινούνται από την αγάπη και τη συμπόνια του Ιησού παραβλέπουν ένα βασικό χαρακτηριστικό του νου του Χριστού; Μπορούμε να αποκτήσουμε ενόραση σε αυτό εξετάζοντας προσεκτικά το 6ο κεφάλαιο του Μάρκου. Εκεί διαβάζουμε ότι οι άνθρωποι έφεραν αρρώστους στον Ιησού για να τους γιατρέψει. Από τα συμφραζόμενα μαθαίνουμε επίσης ότι ο Ιησούς, βλέποντας πως τα χιλιάδες άτομα που είχαν έρθει σε αυτόν είχαν πεινάσει, τα έθρεψε θαυματουργικά. (Μάρκος 6:35-44, 54-56) Το ότι γιάτρευε αρρώστους και έτρεφε πεινασμένους ήταν αξιοσημείωτες εκδηλώσεις στοργικής συμπόνιας, αλλά ήταν αυτοί οι κύριοι τρόποι με τους οποίους βοηθούσε τους άλλους; Και πώς μπορούμε εμείς να μιμηθούμε με τον καλύτερο τρόπο το δικό του τέλειο παράδειγμα αγάπης, καλοσύνης και συμπόνιας, ακριβώς όπως εκείνος μιμούνταν τον Ιεχωβά;

Υποκινούνταν να Ανταποκρίνεται σε Πνευματικές Ανάγκες

 4. Ποιο ήταν το σκηνικό της αφήγησης των εδαφίων Μάρκος 6:30-34;

⁴ Ο Ιησούς σπλαχνιζόταν τους γύρω του κυρίως λόγω των πνευματικών τους αναγκών. Αυτές οι ανάγκες είχαν την πρώτιστη σημασία, περισσότερο και από τις υλικές ανάγκες. Εξετάστε την αφήγηση των εδαφίων Μάρκος 6:30-34. Το περιστατικό που καταγράφεται εκεί συνέβη στις ακτές της Θάλασσας της Γαλιλαίας, λίγο πριν από το Πάσχα του 32 Κ.Χ. Οι απόστολοι ήταν ενθουσιασμένοι, και δικαιολογημένα. Έχοντας μόλις ολοκληρώσει μια εκτεταμένη περιοδεία, ήρθαν στον Ιησού ανυπομονώντας ασφαλώς να του διηγηθούν τις εμπειρίες τους. Αλλά μαζεύτηκε ένα πλήθος. Ήταν τόσο μεγάλο ώστε ο Ιησούς και οι απόστολοί του δεν μπορούσαν ούτε να φάνε ούτε να ξεκουραστούν. Ο Ιησούς είπε στους αποστόλους: «Ελάτε μόνοι σας ιδιαιτέρως σε έναν ερημικό τόπο και αναπαυτείτε λίγο». (Μάρκος 6:31) Επιβιβάστηκαν σε κάποιο πλοιάριο, πιθανώς κοντά στην Καπερναούμ, και απέπλευσαν για ένα ήσυχο μέρος διασχίζοντας τη Θάλασσα της Γαλιλαίας. Αλλά το πλήθος έτρεξε κατά μήκος της ακτής και πρόλαβε το πλοιάριο. Πώς θα ανταποκρινόταν ο Ιησούς; Μήπως αναστατώθηκε επειδή διατάρασσαν την ιδιωτική του ζωή; Κάθε άλλο!

 5. Πώς ένιωθε ο Ιησούς για τα πλήθη που ήρθαν σε αυτόν, και πώς ανταποκρίθηκε;

⁵ Η καρδιά του Ιησού συγκινήθηκε από το θέαμα αυτού του πλήθους των χιλιάδων ατόμων, περιλαμβανομένων και αρρώστων, που τον περίμεναν με ανυπομονησία. (Ματθαίος 14:14· Μάρκος 6:44) Εφιστώντας την προσοχή σε αυτό που προκάλεσε τη συμπόνια του Ιησού και στο πώς ανταποκρίθηκε Εκείνος, ο Μάρκος έγραψε: «Είδε ένα μεγάλο πλήθος και τους σπλαχνίστηκε, επειδή ήταν σαν πρόβατα χωρίς ποιμένα. Και άρχισε να τους διδάσκει πολλά πράγματα». (Μάρκος 6:34) Ο Ιησούς δεν είδε απλώς μια μάζα ανθρώπων. Είδε άτομα που είχαν πνευματικές ανάγκες. Έμοιαζαν με πρόβατα τα οποία περιπλανιούνταν αβοήθητα, χωρίς κάποιον ποιμένα να τα καθοδηγήσει σε πράσινα βοσκοτόπια ή να τα προστατέψει. Ο Ιησούς γνώριζε ότι οι σκληρόκαρδοι θρησκευτικοί ηγέτες, οι οποίοι υποτίθεται ότι ήταν στοργικοί ποιμένες, στην πραγματικότητα καταφρονούσαν τον κοινό λαό και παραμελούσαν τις πνευματικές τους ανάγκες. (Ιεζεκιήλ 34:2-4· Ιωάννης 7:47-49) Ο Ιησούς θα τους φερόταν διαφορετικά, κάνοντας το μεγαλύτερο δυνατό καλό για αυτούς. Άρχισε να τους διδάσκει για τη Βασιλεία του Θεού.

6, 7. (α) Ποια προτεραιότητα αποκαλύπτουν τα Ευαγγέλια όσον αφορά την ανταπόκριση του Ιησού στις ανάγκες των ανθρώπων; (β) Τι υποκινούσε τον Ιησού να κηρύττει και να διδάσκει;

⁶ Προσέξτε τη σειρά των γεγονότων και τις προτεραιότητες που δείχνει μια παράλληλη αφήγηση. Αυτή γράφτηκε από τον Λουκά, ο οποίος ήταν γιατρός και ενδιαφερόταν βαθιά για την ευεξία των άλλων. «Τα πλήθη . . . ακολούθησαν [τον Ιησού]. Και αυτός τους δέχτηκε με καλοσύνη και άρχισε να τους μιλάει για τη βασιλεία του Θεού και γιάτρεψε εκείνους που είχαν ανάγκη θεραπείας». (Λουκάς 9:11· Κολοσσαείς 4:14) Αν και δεν συμβαίνει αυτό με όλες τις αφηγήσεις που αφορούν κάποιο θαύμα, σε αυτή την περίπτωση τι ανέφερε πρώτο η θεόπνευστη αφήγηση του Λουκά; Ανέφερε το γεγονός ότι ο Ιησούς δίδαξε τους ανθρώπους.

⁷ Αυτό στην πραγματικότητα εναρμονίζεται με εκείνο στο οποίο δίνει την έμφαση το εδάφιο Μάρκος 6:34. Αυτό το εδάφιο δείχνει σαφώς πώς υποκινήθηκε πρωτίστως ο Ιησούς να εκφράσει την ευσπλαχνία του. Δίδαξε τους ανθρώπους, ανταποκρινόμενος στις πνευματικές τους ανάγκες. Πρωτύτερα στη διακονία του, ο Ιησούς είχε πει: «Σε άλλες πόλεις πρέπει να διακηρύξω τα καλά νέα της βασιλείας του Θεού, επειδή για αυτό στάλθηκα». (Λουκάς 4:43) Εντούτοις, θα ήταν λάθος να νομίζουμε ότι ο Ιησούς κήρυττε το άγγελμα της Βασιλείας απλώς από καθήκον, σαν να έκανε το έργο κηρύγματος μηχανικά, επειδή έπρεπε να το κάνει. Όχι, η στοργική του συμπόνια για τους ανθρώπους αποτελούσε βασικό κίνητρο που τον υποκινούσε να τους μεταδίδει τα καλά νέα. Το μεγαλύτερο καλό που μπορούσε να κάνει ο Ιησούς​—ακόμη και για τους αρρώστους, τους δαιμονισμένους, τους φτωχούς ή τους πεινασμένους—​ήταν να τους βοηθήσει να γνωρίσουν, να δεχτούν και να αγαπήσουν την αλήθεια για τη Βασιλεία του Θεού. Αυτή η αλήθεια είχε θεμελιώδη σημασία λόγω του ρόλου που παίζει η Βασιλεία στη δικαίωση της κυριαρχίας του Ιεχωβά και στην παροχή μόνιμων ευλογιών στους ανθρώπους.

 8. Πώς ένιωθε ο Ιησούς για το κήρυγμα και τη διδασκαλία του;

⁸ Το δραστήριο κήρυγμα του Ιησού για τη Βασιλεία ήταν ένας κύριος λόγος για τον οποίο ήρθε στη γη. Προς το τέλος της επίγειας διακονίας του, ο Ιησούς είπε στον Πιλάτο: «Εγώ για αυτό έχω γεννηθεί και για αυτό έχω έρθει στον κόσμο, ώστε να δώσω μαρτυρία για την αλήθεια. Όποιος είναι με το μέρος της αλήθειας ακούει τη φωνή μου». (Ιωάννης 18:37) Επισημάναμε στα δύο προηγούμενα άρθρα ότι ο Ιησούς ήταν άτομο με τρυφερά αισθήματα​—γεμάτος ενδιαφέρον, προσιτός, στοχαστικός, έτοιμος να δείξει εμπιστοσύνη και, πάνω από όλα, αγάπη. Χρειάζεται να εκτιμήσουμε αυτές τις πτυχές της προσωπικότητάς του αν θέλουμε αληθινά να κατανοήσουμε το νου του Χριστού. Είναι εξίσου σημαντικό να αντιληφθούμε ότι ο νους του Χριστού περιλαμβάνει την προτεραιότητα που έδινε εκείνος στο έργο κηρύγματος και διδασκαλίας.

Παρότρυνε Άλλους να Δίνουν Μαρτυρία

 9. Ποιοι έπρεπε να δίνουν προτεραιότητα στο κήρυγμα και στη διδασκαλία;

⁹ Η προτεραιότητα στο κήρυγμα και στη διδασκαλία​—ως έκφραση αγάπης και συμπόνιας—​δεν αφορούσε μόνο τον Ιησού. Ο ίδιος παρότρυνε τους ακολούθους του να μιμούνται τα κίνητρα, τις προτεραιότητες και τις ενέργειές του. Λόγου χάρη, μετά την εκλογή των 12 αποστόλων του, τι έπρεπε να κάνουν εκείνοι; Τα εδάφια Μάρκος 3:14, 15 μας λένε: «Σχημάτισε μια ομάδα από δώδεκα, τους οποίους και ονόμασε “αποστόλους”, για να παραμένουν μαζί του και για να τους στέλνει να κηρύττουν και να έχουν εξουσία να εκβάλλουν τους δαίμονες». Βλέπετε κάποια προτεραιότητα για τους αποστόλους;

10, 11. (α) Όταν απέστειλε τους αποστόλους, τι τους είπε ο Ιησούς να κάνουν; (β) Όταν στάλθηκαν οι απόστολοι, πού δόθηκε η έμφαση;

¹⁰ Αργότερα, ο Ιησούς έδωσε στους 12 τη δύναμη να γιατρεύουν άλλους και να εκβάλλουν δαίμονες. (Ματθαίος 10:1· Λουκάς 9:1) Κατόπιν τους απέστειλε σε μια περιοδεία «στα χαμένα πρόβατα του οίκου του Ισραήλ». Για να κάνουν τι; Ο Ιησούς τούς έδωσε την εξής οδηγία: «Καθώς πηγαίνετε, να κηρύττετε λέγοντας: “Η βασιλεία των ουρανών έχει πλησιάσει”. Να θεραπεύετε αρρώστους, να εγείρετε νεκρούς, να καθαρίζετε λεπρούς, να εκβάλλετε δαίμονες». (Ματθαίος 10:5-8· Λουκάς 9:2) Έτσι, τι έκαναν εκείνοι; «Ξεκίνησαν, λοιπόν, και [1] κήρυξαν για να μετανοήσουν οι άνθρωποι· και [2] εξέβαλλαν πολλούς δαίμονες και άλειβαν πολλούς αρρώστους με λάδι και τους θεράπευαν».​—Μάρκος 6:12, 13.

¹¹ Εφόσον η διδασκαλία δεν αναφέρεται πρώτη σε κάθε περίπτωση, μήπως υπερβάλλουμε επισημαίνοντας την παραπάνω αξιολόγηση όσον αφορά τις προτεραιότητες ή τα κίνητρα που περιλαμβάνονταν; (Λουκάς 10:1-9) Η αλήθεια είναι ότι δεν πρέπει να παραβλέψουμε τη συχνότητα με την οποία η διδασκαλία αναφέρεται πριν από τις θεραπείες. Εξετάστε τα συμφραζόμενα σε αυτή την περίπτωση. Ακριβώς προτού αποστείλει τους 12 αποστόλους, ο Ιησούς είχε συγκινηθεί από την κατάσταση στην οποία βρίσκονταν τα πλήθη. Διαβάζουμε: «Ο Ιησούς άρχισε περιοδεία σε όλες τις πόλεις και τα χωριά, διδάσκοντας στις συναγωγές τους και κηρύττοντας τα καλά νέα της βασιλείας και θεραπεύοντας κάθε είδους ασθένεια και κάθε είδους πάθηση. Βλέποντας τα πλήθη, τα σπλαχνίστηκε, επειδή ήταν γδαρμένοι και παραπεταμένοι σαν πρόβατα χωρίς ποιμένα. Τότε είπε στους μαθητές του: “Ο μεν θερισμός είναι πολύς, αλλά οι εργάτες είναι λίγοι. Γι’ αυτό, παρακαλέστε τον Κύριο του θερισμού να στείλει εργάτες στο θερισμό του”».​—Ματθαίος 9:35-38.

12. Ποιον επιπρόσθετο σκοπό μπορούσαν να εξυπηρετούν τα θαυματουργικά έργα του Ιησού και των αποστόλων;

¹² Παραμένοντας κοντά του, οι απόστολοι μπορούσαν να αφομοιώσουν ένα μέρος από το νου του Χριστού. Μπορούσαν να αντιληφθούν ότι το να είναι αληθινά στοργικοί και συμπονετικοί προς τους ανθρώπους περιλάμβανε το να κηρύττουν και να διδάσκουν για τη Βασιλεία​—πράγμα που έπρεπε να αποτελεί κύρια πτυχή των καλών τους έργων. Σε αρμονία με αυτό, οι καλές πράξεις υλικής φύσης, όπως ήταν η θεραπεία των αρρώστων, επιτελούσαν περισσότερα από το να βοηθούν όσους βρίσκονταν σε ανάγκη. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, μερικοί άνθρωποι ίσως ελκύονταν από τις θεραπείες και από την τροφή που τους είχε παρασχεθεί θαυματουργικά. (Ματθαίος 4:24, 25· 8:16· 9:32, 33· 14:35, 36· Ιωάννης 6:26) Ωστόσο, πέρα από την υλική βοήθεια, αυτά τα έργα στην πραγματικότητα υποκινούσαν τους παρατηρητές να αναγνωρίσουν ότι ο Ιησούς ήταν ο Γιος του Θεού και «ο προφήτης» για τον οποίο είχε προείπει ο Μωυσής.​—Ιωάννης 6:14· Δευτερονόμιο 18:15.

13. Ποιος θα ήταν ο ρόλος “του προφήτη” που θα ερχόταν, όπως τόνισε η προφητεία του εδαφίου Δευτερονόμιο 18:18;

¹³ Γιατί ήταν σημαντικό το ότι ο Ιησούς ήταν «ο προφήτης»; Μα ποιος ήταν ο βασικός ρόλος που είχε προλεχθεί για αυτόν; Μήπως «ο προφήτης» θα ήταν ξακουστός για τις θαυματουργικές του θεραπείες ή για το ότι θα παρήγε συμπονετικά τροφή για τους πεινασμένους; Το εδάφιο Δευτερονόμιο 18:18 προείπε: «Προφήτη σαν εσένα [τον Μωυσή] θα εγείρω για αυτούς ανάμεσα από τους αδελφούς τους· και θα βάλω τα λόγια μου στο στόμα του, και θα τους πει όλα όσα τον διατάξω». Επομένως, ακριβώς όπως οι απόστολοι έμαθαν να έχουν και να εκφράζουν τρυφερά αισθήματα, θα μπορούσαν να συμπεράνουν ότι ο νους του Χριστού έπρεπε να γίνεται φανερός και μέσω της δραστηριότητάς τους στο κήρυγμα και στη διδασκαλία. Αυτό θα ήταν το καλύτερο που θα μπορούσαν να κάνουν για τους ανθρώπους. Με αυτό το μέσο, οι άρρωστοι και οι φτωχοί θα μπορούσαν να αποκομίσουν μόνιμα οφέλη, όχι μόνο εκείνα που περιορίζονταν σε μια σύντομη ανθρώπινη ζωή ή σε ένα-δυο γεύματα.​—Ιωάννης 6:26-30.

Καλλιεργήστε το Νου του Χριστού Σήμερα

14. Πώς περιλαμβάνεται στο κήρυγμά μας το να έχουμε το νου του Χριστού;

¹⁴ Κανένας από εμάς δεν θα θεωρούσε το νου του Χριστού ως κάτι που ήταν μόνο για τον πρώτο αιώνα—για τον Ιησού και τους πρώτους μαθητές σχετικά με τους οποίους ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Εμείς . . . έχουμε το νου του Χριστού». (1 Κορινθίους 2:16) Μάλιστα, θα παραδεχόμασταν πρόθυμα ότι έχουμε την υποχρέωση να κηρύττουμε τα καλά νέα και να κάνουμε μαθητές. (Ματθαίος 24:14· 28:19, 20) Εντούτοις, είναι επωφελές να συλλογιζόμαστε ποια είναι τα δικά μας κίνητρα όσον αφορά την εκτέλεση αυτού του έργου. Δεν πρέπει να κάνουμε αυτό το έργο από απλή αίσθηση καθήκοντος. Η αγάπη για τον Θεό είναι πρωταρχικός λόγος για τον οποίο συμμετέχουμε στη διακονία, και για να μοιάζουμε πραγματικά στον Ιησού χρειάζεται να κηρύττουμε και να διδάσκουμε υποκινούμενοι από συμπόνια.​—Ματθαίος 22:37-39.

15. Γιατί συμπεριλαμβάνεται κατάλληλα η συμπόνια στη δημόσια διακονία μας;

¹⁵ Ομολογουμένως, δεν είναι πάντοτε εύκολο να νιώθουμε συμπόνια για όσους δεν συμμερίζονται τις πεποιθήσεις μας, ιδιαίτερα όταν αντιμετωπίζουμε απάθεια, απόρριψη ή εναντίωση. Εντούτοις, αν χάσουμε την αγάπη και τη συμπόνια μας για τους ανθρώπους, θα μπορούσαμε να χάσουμε ένα ζωτικό κίνητρο για τη συμμετοχή στη Χριστιανική διακονία. Πώς λοιπόν θα καλλιεργούμε συμπόνια; Μπορούμε να προσπαθούμε να βλέπουμε τους ανθρώπους όπως ο Ιησούς, “γδαρμένους και παραπεταμένους σαν πρόβατα χωρίς ποιμένα”. (Ματθαίος 9:36) Μήπως δεν περιγράφει αυτό πολλούς σήμερα; Αυτοί έχουν παραμεληθεί και τυφλωθεί πνευματικά από τους ψευδείς θρησκευτικούς ποιμένες. Ως αποτέλεσμα, δεν γνωρίζουν για την υγιή καθοδηγία που βρίσκεται στη Γραφή ούτε για τις παραδεισιακές συνθήκες που θα φέρει σύντομα η Βασιλεία του Θεού στη γη μας. Αντιμετωπίζουν τα προβλήματα της καθημερινής ζωής​—περιλαμβανομένης της φτώχειας, των οικογενειακών διαφωνιών, της αρρώστιας και του θανάτου—​χωρίς την ελπίδα της Βασιλείας. Εμείς έχουμε ό,τι χρειάζονται: τα ζωοσωτήρια καλά νέα της Βασιλείας του Θεού η οποία είναι τώρα εγκαθιδρυμένη στον ουρανό!

16. Γιατί θα πρέπει να θέλουμε να μεταδίδουμε τα καλά νέα σε άλλους;

¹⁶ Όταν συλλογίζεστε με αυτόν τον τρόπο τις πνευματικές ανάγκες των γύρω σας, δεν σας υποκινεί η καρδιά σας να θέλετε να κάνετε όλα όσα μπορείτε για να τους μιλήσετε σχετικά με το στοργικό σκοπό του Θεού; Ναι, το έργο μας είναι έργο συμπόνιας. Όταν σπλαχνιζόμαστε τους ανθρώπους όπως ο Ιησούς, αυτό θα γίνεται φανερό στον τόνο της φωνής μας, στην έκφραση του προσώπου μας ή στον τρόπο της διδασκαλίας μας. Όλα αυτά θα κάνουν το άγγελμά μας πιο ελκυστικό σε εκείνους που έχουν «τη σωστή διάθεση για αιώνια ζωή».​—Πράξεις 13:48.

17. (α) Ποιοι είναι μερικοί τρόποι με τους οποίους μπορούμε να εκδηλώνουμε την αγάπη και τη συμπόνια μας για τους άλλους; (β) Γιατί το ζήτημα δεν είναι να επιλέξουμε ανάμεσα στην εκτέλεση καλών έργων και στη συμμετοχή στη δημόσια διακονία;

¹⁷ Η αγάπη και η συμπόνια μας πρέπει βεβαίως να γίνονται έκδηλες σε όλη την πορεία της ζωής μας. Αυτό περιλαμβάνει το να δείχνουμε καλοσύνη σε όσους βρίσκονται σε μειονεκτική θέση, στους αρρώστους και στους φτωχούς​—κάνοντας ό,τι μπορούμε λογικά για να τους ανακουφίζουμε από τα βάσανά τους. Περιλαμβάνει επίσης τις προσπάθειες που καταβάλλουμε με λόγια και έργα για να διώχνουμε τη λύπη εκείνων οι οποίοι έχουν χάσει προσφιλείς τους εξαιτίας του θανάτου. (Λουκάς 7:11-15· Ιωάννης 11:33-35) Εντούτοις, τέτοιες εκδηλώσεις αγάπης, καλοσύνης και συμπόνιας δεν πρέπει να γίνονται το επίκεντρο των καλών μας έργων, όπως συμβαίνει με ορισμένους ανθρωπιστές. Πολύ μεγαλύτερη διαρκή σημασία έχουν οι προσπάθειες που υποκινούνται από παρόμοιες θεϊκές ιδιότητες αλλά εκδηλώνονται με τη συμμετοχή στο έργο του Χριστιανικού κηρύγματος και διδασκαλίας. Θυμηθείτε τι είπε ο Ιησούς για τους Ιουδαίους θρησκευτικούς ηγέτες: «Δίνετε το δέκατο από το δυόσμο και τον άνηθο και το κύμινο, αλλά έχετε αδιαφορήσει για τα πιο βαρυσήμαντα ζητήματα του Νόμου, δηλαδή τη δικαιοσύνη και το έλεος και την πιστότητα. Αυτά επιβαλλόταν να τα κάνετε, χωρίς όμως να αδιαφορήσετε για τα άλλα». (Ματθαίος 23:23) Για τον Ιησού δεν ήταν ζήτημα επιλογής του ενός ή του άλλου​—είτε να βοηθάει τους ανθρώπους στις υλικές τους ανάγκες είτε να τους διδάσκει ζωογόνα πνευματικά πράγματα. Ο Ιησούς έκανε και τα δύο. Ωστόσο, είναι ξεκάθαρο ότι το έργο του διδασκαλίας ήταν το πρώτιστο επειδή το καλό που επιτύγχανε έτσι μπορούσε να προσφέρει αιώνια βοήθεια.​—Ιωάννης 20:16.

18. Σε τι πρέπει να μας υποκινεί η εξέταση του νου του Χριστού;

¹⁸ Πόσο ευγνώμονες μπορούμε να είμαστε για το ότι ο Ιεχωβά μάς έχει αποκαλύψει το νου του Χριστού! Μέσω των Ευαγγελίων, μπορούμε να γνωρίσουμε καλύτερα τις σκέψεις, τα αισθήματα, τις ιδιότητες, τις δραστηριότητες και τις προτεραιότητες του μεγαλύτερου ανθρώπου που έζησε ποτέ. Εναπόκειται σε εμάς να διαβάζουμε, να στοχαζόμαστε και να εφαρμόζουμε τα όσα αποκαλύπτει η Γραφή για τον Ιησού. Να θυμάστε ότι για να ενεργούμε πραγματικά σαν τον Ιησού πρέπει πρώτα να μάθουμε να σκεφτόμαστε, να αισθανόμαστε και να αξιολογούμε τα ζητήματα όπως εκείνος, όσο καλύτερα μπορούμε ως ατελείς άνθρωποι. Ας είμαστε λοιπόν αποφασισμένοι να καλλιεργούμε και να εκδηλώνουμε το νου του Χριστού. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να ζούμε, καλύτερος τρόπος για να συμπεριφερόμαστε στους ανθρώπους και καλύτερος τρόπος για να πλησιάσουμε τόσο εμείς όσο και άλλοι αυτόν τον οποίο εκείνος αντανακλούσε τέλεια, τον τρυφερό Θεό μας, τον Ιεχωβά.​—2 Κορινθίους 1:3· Εβραίους 1:3.

[Ολοσέλιδη εικόνα στη σελίδα 23]