Θα Σβήνατε ένα Φιτίλι που Σιγοκαίει;

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ διακήρυξε τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού σε κάθε είδους ανθρώπους. Πολλοί από αυτούς ήταν καταπιεσμένοι, αποθαρρημένοι. Αλλά ο Ιησούς τούς πρόσφερε ένα ενθαρρυντικό άγγελμα. Ένιωθε συμπόνια για τους ανθρώπους που υπέφεραν.

Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος τόνισε τη συμπόνια του Ιησού εφιστώντας την προσοχή σε μια προφητεία που κατέγραψε ο Ησαΐας. Παραθέτοντας τα λόγια που εκπλήρωσε ο Χριστός, ο Ματθαίος έγραψε: «Τσακισμένο καλάμι δεν θα συντρίψει, και λινό φιτίλι που σιγοκαίει δεν θα σβήσει, μέχρι να απονείμει δικαιοσύνη με επιτυχία». (Ματθαίος 12:20· Ησαΐας 42:3) Τι σημαίνουν αυτά τα λόγια, και πώς εκπλήρωσε ο Ιησούς αυτή την προφητεία;

Μια Ματιά στην Προφητεία

Το καλάμι συνήθως αναπτύσσεται σε υγρή περιοχή, και δεν είναι δυνατό και σταθερό φυτό. Ένα «τσακισμένο καλάμι» θα ήταν πράγματι αδύναμο. Επομένως, φαίνεται πως αντιπροσωπεύει ανθρώπους που είναι καταπιεσμένοι ή υποφέρουν, όπως ο άνθρωπος με το ξεραμένο χέρι τον οποίο θεράπευσε ο Ιησούς το Σάββατο. (Ματθαίος 12:10-14) Αλλά τι θα πούμε για την προφητική αναφορά στο φιτίλι του λυχναριού;

Το κοινό σπιτικό λυχνάρι του πρώτου αιώνα Κ.Χ. ήταν ένα μικρό πήλινο σκεύος που έμοιαζε με κανάτα και είχε καμπύλη λαβή. Το λυχνάρι συνήθως ήταν γεμάτο ελαιόλαδο. Μέσω τριχοειδούς έλξης, το λινό φιτίλι απορροφούσε το λάδι διατηρώντας έτσι τη φλόγα. Φυσικά, ένα ‘φιτίλι που σιγόκαιγε’ θα ήταν έτοιμο να σβήσει.

Ο Ιησούς διακήρυττε το παρηγορητικό άγγελμά του σε πολλά άτομα τα οποία, από συμβολική άποψη, ήταν σαν τσακισμένο καλάμι, λυγισμένα και χτυπημένα. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν επίσης σαν λινό φιτίλι που σιγόκαιγε επειδή η τελευταία σπίθα της ζωής τους κόντευε να σβήσει. Ήταν πράγματι καταπιεσμένοι και αποθαρρημένοι. Ωστόσο, ο Ιησούς δεν σύντριψε το εξεικονιστικό τσακισμένο καλάμι ούτε έσβησε το συμβολικό φιτίλι που σιγόκαιγε. Τα στοργικά, τρυφερά, συμπονετικά λόγια του δεν έκαναν πιο έντονη την αποθάρρυνση και τη θλίψη των ανθρώπων που υπέφεραν. Αντίθετα, τα σχόλιά του και η συμπεριφορά του απέναντί τους είχαν τονωτική επίδραση.—Ματθαίος 11:28-30.

Σήμερα, επίσης, πολλά άτομα χρειάζονται συμπόνια και ενθάρρυνση επειδή αντιμετωπίζουν αποκαρδιωτικά προβλήματα. Ακόμη και οι υπηρέτες του Ιεχωβά δεν είναι πάντα βράχοι δύναμης. Κατά καιρούς, μερικοί μοιάζουν με φιτίλια που σιγοκαίνε. Γι’ αυτό, οι Χριστιανοί θα πρέπει να είναι ενθαρρυντικοί—να φουντώνουν τη φλόγα, σαν να λέγαμε—ενισχύοντας έτσι ο ένας τον άλλον.—Λουκάς 22:32· Πράξεις 11:23.

Ως Χριστιανοί, θέλουμε να είμαστε εποικοδομητικοί. Δεν θα προσπαθούσαμε εσκεμμένα να εξασθενίσουμε κάποιον που ζητά πνευματική βοήθεια. Επιθυμούμε πράγματι να μιμούμαστε το παράδειγμα που έθεσε ο Ιησούς ενισχύοντας τους άλλους. (Εβραίους 12:1-3· 1 Πέτρου 2:21) Το γεγονός ότι θα μπορούσαμε άθελά μας να συντρίψουμε κάποιον που αποβλέπει σε εμάς για ενθάρρυνση αποτελεί βάσιμο λόγο για να σκεφτούμε σοβαρά τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόμαστε στους άλλους. Ασφαλώς δεν θέλουμε να ‘σβήσουμε ένα φιτίλι που σιγοκαίει’. Ποιες Γραφικές κατευθυντήριες αρχές μπορούν να μας βοηθήσουν σε αυτό;

Οι Συνέπειες της Επίκρισης

Αν ένας Χριστιανός ‘κάνει κάποιο εσφαλμένο βήμα, εκείνοι που έχουν τα πνευματικά προσόντα θα πρέπει να προσπαθήσουν να διορθώσουν αυτό το άτομο με πνεύμα πραότητας’. (Γαλάτες 6:1) Ωστόσο, θα ήταν κατάλληλο να ψάχνουμε για ψεγάδια στους άλλους και να εκμεταλλευόμαστε κάθε ευκαιρία προκειμένου να τους διορθώσουμε; Ή θα ήταν σωστό να τους πιέζουμε να βελτιωθούν, υπονοώντας ότι οι τωρινές τους προσπάθειες είναι ανεπαρκείς, δημιουργώντας τους ίσως αισθήματα ενοχής; Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι ο Ιησούς ενεργούσε με τέτοιον τρόπο. Μολονότι η πρόθεσή μας είναι να βοηθήσουμε τους άλλους να βελτιωθούν, εκείνοι που δέχονται σκληρή επίκριση μπορεί να αισθάνονται αδύναμοι μάλλον παρά ενισχυμένοι. Ακόμη και η εποικοδομητική κριτική μπορεί να είναι εντελώς αποθαρρυντική αν υπερβαίνει τα όρια. Αν οι καλύτερες προσπάθειες ενός ευσυνείδητου Χριστιανού αντιμετωπίζονται μόνο με αποδοκιμασία, αυτός θα μπορούσε στην ουσία να «σηκώσει τα χέρια» και να πει: ‘Γιατί να προσπαθώ καν;’ Πράγματι, θα μπορούσε να εγκαταλείψει εντελώς τις προσπάθειες.

Ενώ η παροχή Γραφικών συμβουλών είναι σημαντική, δεν θα πρέπει να αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό του πνεύματος των διορισμένων πρεσβυτέρων ή άλλων μελών της εκκλησίας. Οι Χριστιανικές συναθροίσεις δεν γίνονται πρωτίστως για να ανταλλάσσουμε συμβουλές. Αντίθετα, συναθροιζόμαστε τακτικά για να εποικοδομούμε και να ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλον, ώστε να μπορούν όλοι να απολαμβάνουν τη συναναστροφή τους και την ιερή υπηρεσία που αποδίδουν στον Θεό. (Ρωμαίους 1:11, 12· Εβραίους 10:24, 25) Πόσο καλό είναι όταν διακρίνουμε τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σε ένα σοβαρό ψεγάδι και σε μια ατέλεια την οποία είναι σοφό και στοργικό να παραβλέψουμε!—Εκκλησιαστής 3:1, 7· Κολοσσαείς 3:13.

Οι άνθρωποι ανταποκρίνονται πιο γρήγορα στην ενθάρρυνση παρά στην επίκριση. Στην πραγματικότητα, όταν τα άτομα αισθάνονται ότι επικρίνονται άδικα, ίσως εμμένουν όλο και περισσότερο στη συμπεριφορά για την οποία επικρίνονται! Όταν όμως επαινούνται δικαιολογημένα, το πνεύμα τους ανορθώνεται και υποκινούνται να βελτιωθούν. (Παροιμίαι 12:18) Επομένως, σαν τον Ιησού, ας είμαστε ενθαρρυντικοί και ποτέ ας μη ‘σβήσουμε ένα φιτίλι που σιγοκαίει’.

Τι θα Πούμε για τις Συγκρίσεις;

Το να ακούμε τις θαυμάσιες εμπειρίες των άλλων Χριστιανών μπορεί να είναι πολύ υποκινητικό. Ο ίδιος ο Ιησούς χάρηκε όταν άκουσε για την επιτυχία που είχαν οι μαθητές του στη διακήρυξη του αγγέλματος της Βασιλείας. (Λουκάς 10:17-21) Παρόμοια, όταν ακούμε για την επιτυχία, το καλό παράδειγμα ή την ακεραιότητα των άλλων στην πίστη, ενθαρρυνόμαστε και νιώθουμε πιο αποφασισμένοι να εμμείνουμε στη Χριστιανική πορεία μας.

Ωστόσο, τι θα λεχθεί αν κάποια έκθεση παρουσιάστηκε με τρόπο που να υπονοούσε: ‘Δεν είσαι τόσο καλός όσο αυτοί οι Χριστιανοί, και όφειλες να κάνεις πολύ περισσότερα από όσα κάνεις’; Υπάρχει πιθανότητα να αρχίσει ο ακροατής ένα εντατικό πρόγραμμα βελτίωσης; Είναι πολύ πιθανό ότι θα αποθαρρυνθεί και ίσως θα εγκαταλείψει τις προσπάθειες, ιδιαίτερα αν γίνονται συχνά συγκρίσεις ή ανάλογοι υπαινιγμοί. Αυτό θα έμοιαζε πολύ με την περίπτωση κάποιου γονέα ο οποίος ρωτάει το παιδί του: ‘Γιατί δεν προσπαθείς να μοιάσεις περισσότερο στον αδελφό σου;’ Ένα τέτοιο σχόλιο μπορεί να προκαλέσει δυσαρέσκεια και αποθάρρυνση, αλλά είναι απίθανο να παρακινήσει σε καλύτερη συμπεριφορά. Οι συγκρίσεις μπορεί να έχουν παρόμοια επίδραση στους ενηλίκους, κάνοντάς τους ακόμη και κάπως μνησίκακους απέναντι σε εκείνους με τους οποίους συγκρίνονται.

Δεν μπορούμε να αναμένουμε ότι θα προσφέρουν όλοι την ίδια ποσότητα υπηρεσίας προς τον Θεό. Σε μία από τις παραβολές του Ιησού, κάποιος κύριος έδωσε στους δούλους του ένα, δύο ή πέντε ασημένια τάλαντα. Αυτά δόθηκαν «στον καθένα σύμφωνα με την ικανότητά του». Οι δυο δούλοι οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν σοφά και αύξησαν τα τάλαντά τους έλαβαν έπαινο επειδή ήταν πιστοί, μολονότι η εργασία τους απέφερε διαφορετικά αποτελέσματα.—Ματθαίος 25:14-30.

Ο απόστολος Παύλος έγραψε κατάλληλα: «Ο καθένας ας αποδεικνύει τι είναι το δικό του έργο, και τότε θα έχει λόγο για αγαλλίαση σε σχέση με τον εαυτό του μόνο και όχι σε σύγκριση με το άλλο άτομο». (Γαλάτες 6:4) Επομένως, για να είμαστε πραγματικά ενθαρρυντικοί στους άλλους, θα πρέπει να προσπαθούμε να μην κάνουμε αρνητικές συγκρίσεις.

Μερικοί Τρόποι Εποικοδόμησης

Τι μπορούμε να κάνουμε για να εποικοδομήσουμε τους αποθαρρημένους και να μη ‘σβήσουμε ένα φιτίλι που σιγοκαίει’; Φυσικά, δεν υπάρχει κάποιος στερεότυπος τρόπος για να δίνουμε ενθάρρυνση. Ωστόσο, τα λόγια μας πιθανότατα θα εποικοδομούν τους άλλους αν εφαρμόζουμε τις Γραφικές αρχές. Ποιες είναι μερικές από αυτές;

Να είστε ταπεινός. Στο εδάφιο Φιλιππησίους 2:3, ο Παύλος μάς προτρέπει να ‘μην κάνουμε τίποτα από φιλόνικη διάθεση ή από εγωισμό’. Αντίθετα, θα πρέπει να μιλάμε και να ενεργούμε με ταπεινό τρόπο. ‘Με ταπεινοφροσύνη θα πρέπει να θεωρούμε τους άλλους ανώτερους από εμάς’. Ο Παύλος δεν είπε ότι θα πρέπει να θεωρούμε μηδαμινό τον εαυτό μας. Ωστόσο, θα πρέπει να κατανοούμε ότι κάθε άτομο είναι ανώτερο από εμάς από κάποια άποψη. Η λέξη του Κειμένου που αποδίδεται εδώ ‘ανώτερος’ σημαίνει ότι κάποιος άνθρωπος «απομακρύνει την προσοχή του από τα δικά του προνόμια και συλλογίζεται σκόπιμα τα χαρίσματα στα οποία είναι ανώτερος κάποιος άλλος». (Μελέτες των Λέξεων της Καινής Διαθήκης [New Testament Word Studies], του Τζον Άλμπερτ Μπέντζελ, Τόμος 2, σελίδα 432) Αν το κάνουμε αυτό, και θεωρούμε τους άλλους ανώτερους, θα τους συμπεριφερόμαστε με ταπεινό τρόπο.

Να δείχνετε σεβασμό. Με το να μιλάμε με ειλικρίνεια, μπορούμε να δείχνουμε καθαρά ότι εμπιστευόμαστε τους πιστούς ομοπίστους μας, θεωρώντας τους άτομα που επιθυμούν να ευαρεστούν τον Θεό. Ας υποθέσουμε, όμως, ότι χρειάζονται πνευματική βοήθεια. Τότε ας προσφέρουμε υποβοήθηση με σεβασμό και αξιοπρέπεια. Ο Παύλος τοποθετεί το ζήτημα ως εξής: «Στο να αποδίδετε τιμή ο ένας προς τον άλλον, να παίρνετε την πρωτοβουλία».—Ρωμαίους 12:10.

Να είστε καλός ακροατής. Ναι, για να ενθαρρύνουμε εκείνους που ίσως αντιμετωπίζουν αποθαρρυντικά προβλήματα, χρειάζεται να είμαστε καλοί ακροατές, όχι κήρυκες. Αντί να προσφέρουμε βιαστικές, επιφανειακές εισηγήσεις, ας διαθέτουμε τον απαιτούμενο χρόνο για να παρουσιάζουμε τις Γραφικές κατευθυντήριες γραμμές οι οποίες ανταποκρίνονται πράγματι στις υπάρχουσες ανάγκες. Αν δεν ξέρουμε τι να πούμε, η έρευνα από την Αγία Γραφή θα μας βοηθήσει να μιλάμε παρηγορητικά και να ενισχύουμε τους άλλους.

Να δείχνετε αγάπη. Χρειάζεται να έχουμε αγάπη για εκείνους που επιθυμούμε να ενθαρρύνουμε. Η αγάπη μας, όταν εκδηλώνεται στα άτομα με τα οποία υπηρετούμε μαζί τον Ιεχωβά, θα πρέπει να προχωράει πέρα από το να μας ωθεί απλώς να ενεργούμε για τα καλύτερα συμφέροντά τους. Θα πρέπει να περιλαμβάνει έντονο αίσθημα. Αν έχουμε αυτή την αγάπη για όλο το λαό του Ιεχωβά, τα λόγια μας θα τους ενθαρρύνουν γνήσια. Ακόμη και αν χρειάζεται να κάνουμε κάποια υπόδειξη για βελτίωση, είναι απίθανο να παρανοηθεί ή να προξενήσει βλάβη αυτό που λέμε όταν το κίνητρό μας δεν είναι απλώς να πούμε την άποψή μας αλλά να δώσουμε βοήθεια γεμάτη αγάπη. Όπως ανέφερε τόσο κατάλληλα ο Παύλος, «η αγάπη εποικοδομεί».—1 Κορινθίους 8:1· Φιλιππησίους 2:4· 1 Πέτρου 1:22.

Να Είστε Πάντα Εποικοδομητικοί

Σε αυτές τις κρίσιμες «τελευταίες ημέρες», ο λαός του Ιεχωβά αντιμετωπίζει πολλές δοκιμασίες. (2 Τιμόθεο 3:1-5) Δεν προξενεί έκπληξη το γεγονός ότι μερικές φορές υποφέρουν μέχρι του σημείου το οποίο φαίνεται να αποτελεί το όριο της αντοχής τους. Ως υπηρέτες του Ιεχωβά, ασφαλώς δεν θα θέλαμε να πούμε ή να κάνουμε πράγματα εξαιτίας των οποίων οι ομόπιστοί μας θα ένιωθαν σαν φιτίλια που σιγοκαίνε, έτοιμα να σβήσουν.

Πόσο σπουδαίο είναι, λοιπόν, να ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλον! Ας καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια να είμαστε εποικοδομητικοί, με το να φερόμαστε ταπεινά και με σεβασμό στους αποθαρρημένους ομοπίστους μας. Είθε να ακούμε προσεκτικά όταν μας εκμυστηρεύονται διάφορα ζητήματα και πάντοτε να επιζητούμε να τους βοηθάμε εφιστώντας την προσοχή τους στο Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή. Πάνω από όλα, ας δείχνουμε αγάπη, επειδή αυτός ο καρπός του αγίου πνεύματος του Ιεχωβά θα μας βοηθήσει να ενισχύουμε ο ένας τον άλλον. Είθε ποτέ να μη μιλάμε ή να ενεργούμε με τρόπο που θα μπορούσε ‘να σβήσει ένα φιτίλι που σιγοκαίει’.