ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΗ ΠΟΜΠΗ

Επίσημη πομπή για τον εορτασμό της νίκης επί του εχθρού. Η λέξη θριαμβεύω του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου, που σημαίνει «οδηγώ σε θριαμβευτική πομπή», εμφανίζεται στις Γραφές μόνο σε δύο περιπτώσεις, στα πλαίσια δύο κάπως διαφορετικών αλληγοριών.—2Κο 2:14· Κολ 2:15.

Θριαμβευτικές Πομπές των Εθνών. Η Αίγυπτος, η Ασσυρία και άλλα έθνη γιόρταζαν τις στρατιωτικές νίκες τους με θριαμβευτικές πομπές. Την εποχή της ρωμαϊκής δημοκρατίας, μια από τις μεγαλύτερες τιμές που μπορούσε να αποδώσει η Σύγκλητος σε έναν νικηφόρο στρατηγό ήταν να του επιτρέψει να γιορτάσει τη νίκη του με μια επίσημη και πολυδάπανη πομπή θριάμβου, κάθε λεπτομέρεια της οποίας φρόντιζαν να αποπνέει λαμπρότητα και δόξα.

Η ρωμαϊκή πομπή προχωρούσε αργά κατά μήκος της Οδού του Θριάμβου (Via Triumphalis) και ανέβαινε τον ελικοειδή δρόμο που οδηγούσε στο ναό του Δία, στην κορυφή του Καπιτωλίνου Λόφου. Στην αρχή της πομπής ήταν οι μουσικοί που παιάνιζαν και έψαλλαν επινίκιους ύμνους, και πίσω τους έρχονταν οι νεαροί που οδηγούσαν τα βόδια τα οποία θα προσφέρονταν ως θυσία. Κατόπιν ακολουθούσαν ανοιχτά κάρα φορτωμένα με λάφυρα, καθώς και τεράστια γιορταστικά άρματα με ζωγραφικές απεικονίσεις σκηνών της μάχης ή της καταστροφής πόλεων και ναών, τις οποίες ενδεχομένως επιστέγαζε ομοίωμα του νικημένου αρχηγού. Οι αιχμάλωτοι βασιλιάδες, άρχοντες και στρατηγοί που είχαν συλληφθεί στον πόλεμο, μαζί με τα παιδιά τους και τους υπηρέτες τους, οδηγούνταν αλυσοδεμένοι, συνήθως ξεγυμνωμένοι, προς ταπείνωση και καταισχύνη τους.

Στη συνέχεια ερχόταν το άρμα του στρατηγού—στολισμένο με ελεφαντόδοντο, χρυσάφι και δάφνες—το οποίο έσερναν τέσσερα άσπρα άλογα ή ενίοτε ελέφαντες, λιοντάρια, τίγρεις ή ελάφια. Τα παιδιά του νικητή κάθονταν στα πόδια του ή επέβαιναν σε ξεχωριστό άρμα που βρισκόταν πίσω του. Έπονταν πεζοί οι Ρωμαίοι ύπατοι και άρχοντες, και στη συνέχεια ακολουθούσαν οι αντιστράτηγοι και οι χιλίαρχοι μαζί με το νικηφόρο στρατό—όλοι τους δαφνοστεφανωμένοι και φορτωμένοι δώρα, εξυμνώντας συγχρόνως τον αρχηγό τους. Επικεφαλής της πομπής ήταν οι ιερείς και οι υπηρέτες τους που έφερναν το κυριότερο σφάγιο, ένα λευκό βόδι.

Καθώς η πομπή διέσχιζε την πόλη, ο λαός έριχνε λουλούδια μπροστά στο άρμα του νικητή, και το θυμίαμα που έκαιγαν στους βωμούς των ναών σκόρπιζε άρωμα στο δρόμο. Αυτή η ευωδιά σήμαινε τιμές, προαγωγή, πλούτη και πιο εξασφαλισμένη ζωή για τους νικηφόρους στρατιώτες, αλλά ταυτόχρονα θάνατο για τους καταδικασμένους αιχμαλώτους που θα εκτελούνταν όταν τελείωνε η πομπή. Αυτό το γεγονός φωτίζει την πνευματική εφαρμογή της αλληγορίας που χρησιμοποιεί ο Παύλος στα εδάφια 2 Κορινθίους 2:14-16.

Προς τιμήν κάποιων στρατηγών χτίζονταν θριαμβικές αψίδες. Η Αψίδα του Τίτου στη Ρώμη εξακολουθεί να αποτελεί μνημείο της πτώσης της Ιερουσαλήμ το 70 Κ.Χ. (ΕΙΚΟΝΑ, Τόμ. 2, σ. 536) Συνοδευόμενος από τον πατέρα του, τον Αυτοκράτορα Βεσπασιανό, ο Τίτος γιόρτασε τη νίκη του επί της Ιερουσαλήμ με θριαμβευτική πομπή. Μερικές αψίδες χρησίμευαν ως πύλες των πόλεων, αλλά οι περισσότερες είχαν απλώς μνημειακό χαρακτήρα. Το σχήμα τους μπορεί να συμβόλιζε το ζυγό υποταγής κάτω από τον οποίο αναγκάζονταν να βαδίσουν οι αιχμάλωτοι.

Οι Χριστιανοί Συμμετέχουν σε Θριαμβευτική Πομπή. Από τέτοια παραδείγματα και από τις γενικές γνώσεις της εποχής εκείνης άντλησε ο Παύλος τη μεταφορά που χρησιμοποίησε όταν έγραψε στους Κορινθίους: «Ευχαριστίες . . . ας δοθούν στον Θεό που πάντοτε μας οδηγεί σε θριαμβευτική πομπή μαζί με τον Χριστό». (2Κο 2:14-16) Η εικόνα αυτή παρουσιάζει τον Παύλο και τους συγχριστιανούς του ως αφοσιωμένους υπηκόους του Θεού, «μαζί με τον Χριστό», ως γιους, ανώτερους αξιωματικούς και νικηφόρους στρατιώτες, να βρίσκονται όλοι στην ακολουθία του Θεού και να οδηγούνται από αυτόν σε μια μεγαλειώδη θριαμβευτική πομπή κατά μήκος μιας ευωδιαστής διαδρομής.

Στο εδάφιο Κολοσσαείς 2:15, τα πράγματα είναι σαφώς διαφορετικά. Σε αυτή την περίπτωση οι εχθρικές κυβερνήσεις και εξουσίες υπό τον Σατανά περιγράφονται ως οι αιχμάλωτοι και δέσμιοι της θριαμβευτικής πομπής. Ο Ιεχωβά ο Νικητής τις απογυμνώνει αυτές και τις εκθέτει δημόσια ως ηττημένες, ως εκείνες που κατακτήθηκαν «μέσω αυτού», δηλαδή μέσω “του ξύλου του βασανισμού” που αναφέρεται στο προηγούμενο εδάφιο. Ο θάνατος του Χριστού στο ξύλο του βασανισμού, όχι μόνο παρείχε τη βάση για να εξαλειφθεί «το χειρόγραφο», η διαθήκη του Νόμου, αλλά κατέστησε επίσης εφικτή την απελευθέρωση των Χριστιανών από τη δουλεία στις σατανικές δυνάμεις του σκοταδιού.

Άλλου Είδους Πομπές. Η Αγία Γραφή αναφέρει και άλλου είδους πομπές, κατά τις οποίες πλήθη ανθρώπων προχωρούσαν ομαδικά γιορτάζοντας εξαιρετικά γεγονότα. Ο Δαβίδ περιέγραψε τη νικηφόρα πομπή του Ιεχωβά από το Σινά μέχρι την άγια τοποθεσία του ναού στην Ιερουσαλήμ—πολεμικά άρματα του Θεού, αιχμάλωτοι, υμνωδοί και μουσικοί, καθώς και συναθροισμένα πλήθη ευλογούσαν τον Άγιο του Ισραήλ. (Ψλ 68:17, 18, 24-26) Πομπή έλαβε χώρα και κατά τη γιορτή της εγκαινίασης, όταν ολοκληρώθηκε η ανοικοδόμηση των τειχών της Ιερουσαλήμ στις ημέρες του Νεεμία. (Νε 12:31) Επίσης, για «γιορταστική πομπή» κάνει λόγο και το εδάφιο Ψαλμός 118:27, προφανώς στα πλαίσια της ετήσιας Γιορτής των Σκηνών.