ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ

Έκφραση που χρησιμοποιεί ο απόστολος Παύλος στα εδάφια 2 Θεσσαλονικείς 2:2, 3 προειδοποιώντας για τη μεγάλη αντιχριστιανική αποστασία η οποία θα αναπτυσσόταν πριν από την «ημέρα του Ιεχωβά». Η λέξη ἀποστασία που χρησιμοποιείται εδώ στο πρωτότυπο ελληνικό κείμενο υποδηλώνει περισσότερα από μια απλή απομάκρυνση, ένα ασήμαντο ολίσθημα. Αναφέρεται στη λιποταξία, στο στασιασμό, στη σχεδιασμένη και εσκεμμένη ανταρσία. Σε αρχαία έγγραφα παπύρων, η λέξη ἀποστασία χρησιμοποιούνταν σε σχέση με τις πολιτικές εξεγέρσεις.

Θρησκευτικός Στασιασμός. Η εν λόγω εξέγερση, ωστόσο, δεν είναι πολιτικής φύσης. Είναι θρησκευτική ανταρσία, στασιασμός εναντίον του Ιεχωβά Θεού και του Ιησού Χριστού, και επομένως εναντίον της Χριστιανικής εκκλησίας.

Προειπώθηκε. Κάποιες άλλες προβλέψεις αυτής της αποστασίας έγιναν από τους αποστόλους Παύλο και Πέτρο, τόσο προφορικά όσο και γραπτά, ενώ και ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός προειδοποίησε για τον ερχομό της. Στην παραβολή του για το σιτάρι και τα ζιζάνια (Ματ 13), ο Ιησούς είπε ότι ο Διάβολος θα έσπερνε «ζιζάνια», κατ’ απομίμηση Χριστιανούς, “γιους του πονηρού”, ανάμεσα στο «σιτάρι», τους “γιους της βασιλείας”. Αυτά τα ζιζάνια θα υπήρχαν μέχρι την τελική περίοδο του συστήματος πραγμάτων, οπότε θα προσδιορίζονταν και θα “κατακαίγονταν”.

Ο Παύλος προειδοποίησε τους Χριστιανούς επισκόπους της Εφέσου ότι, μετά την αναχώρησή του, θα έμπαιναν ανάμεσα στους αληθινούς Χριστιανούς «καταπιεστικοί λύκοι» που δεν θα μεταχειρίζονταν το ποίμνιο με τρυφερότητα αλλά θα προσπαθούσαν να παρασύρουν «τους μαθητές» πίσω τους (δεν θα έκαναν απλώς δικούς τους μαθητές αλλά θα προσπαθούσαν να παρασύρουν τους μαθητές, δηλαδή τους μαθητές του Χριστού). (Πρ 20:29, 30) Στα εδάφια 1 Τιμόθεο 4:1-3, ο Παύλος έγραψε: «Ωστόσο, ο εμπνευσμένος λόγος λέει ρητά ότι σε μεταγενέστερες χρονικές περιόδους μερικοί θα πέσουν από την πίστη, δίνοντας προσοχή σε παροδηγητικούς εμπνευσμένους λόγους και διδασκαλίες δαιμόνων, μέσω της υποκρισίας ανθρώπων που λένε ψέματα, που έχουν τη συνείδησή τους καυτηριασμένη [αναίσθητη, ώστε δεν τους τύπτει καθόλου για το ότι ψεύδονται υποκριτικά]· που απαγορεύουν το γάμο, που διατάζουν την αποχή από τροφές τις οποίες δημιούργησε ο Θεός για να τις τρώνε με ευχαριστία».

Ο Παύλος έγραψε αργότερα στον Τιμόθεο ότι «θα υπάρξει μια χρονική περίοδος στην οποία δεν θα ανέχονται την υγιή διδασκαλία, αλλά, σύμφωνα με τις επιθυμίες τους, θα συσσωρεύουν για τους εαυτούς τους δασκάλους για να τους γαργαλούν τα αφτιά· και θα απομακρύνουν τα αφτιά τους από την αλήθεια».—2Τι 4:3, 4.

Ο απόστολος Πέτρος παραλλήλισε την αποστασία από τη Χριστιανοσύνη με αυτήν που έλαβε χώρα στο φυσικό οίκο του Ισραήλ, λέγοντας: «Ωστόσο, υπήρξαν και ψευδοπροφήτες μεταξύ του λαού, όπως θα υπάρξουν και ψευδοδιδάσκαλοι μεταξύ σας. Αυτοί θα εισαγάγουν αθόρυβα καταστροφικές αιρέσεις και θα απαρνηθούν ακόμη και τον ιδιοκτήτη που τους αγόρασε, επιφέροντας στον εαυτό τους γοργή καταστροφή. Και πολλοί θα ακολουθήσουν τις πράξεις της έκλυτης διαγωγής τους, και εξαιτίας αυτών θα λέγονται υβριστικά λόγια για την οδό της αλήθειας». Ο Πέτρος κατόπιν τονίζει ότι αυτοί θα εκμεταλλεύονταν την εκκλησία αλλά «η καταστροφή τους δεν κοιμάται».—2Πε 2:1-3.

Σύνθετος «άνθρωπος». Επομένως, ο «άνθρωπος» των εδαφίων 2 Θεσσαλονικείς 2:1-12 δεν είναι ένα άτομο, αλλά ένας σύνθετος «άνθρωπος», μια συλλογική ομάδα, όπως δείχνουν τα προηγούμενα εδάφια, και αυτός ο «άνθρωπος» θα συνέχιζε να υπάρχει και μετά το θάνατο των αποστόλων μέχρι τον καιρό της παρουσίας του Κυρίου.

Προδοσία εναντίον του Θεού. Η «ανομία» που διαπράττει αυτός ο σύνθετος αποστατικός «άνθρωπος» είναι ανομία εναντίον του Ιεχωβά Θεού, του Παγκόσμιου Κυρίαρχου. Αυτός ο «άνθρωπος» είναι ένοχος προδοσίας. Αποκαλείται «γιος της καταστροφής», όπως ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ο προδότης που πρόδωσε τον Κύριο Ιησού Χριστό και έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη θανάτωσή του. Παρόμοια με τον Ιούδα, πρόκειται να αφανιστεί, να εξαλειφθεί για πάντα. Αυτός «ο άνθρωπος της ανομίας, ο γιος της καταστροφής» δεν είναι η «Βαβυλώνα η Μεγάλη» η οποία επίσης πολεμάει εναντίον του Θεού, διότι αυτή είναι γυναίκα, πόρνη. Εφόσον, όμως, αυτός κάνει θρησκευτική ανταρσία εναντίον του Θεού, αποτελεί προφανώς μέρος της μυστηριακής Βαβυλώνας.—Ιωα 17:12· Απ 17:3, 5.

«Ο άνθρωπος της ανομίας» εναντιώνεται στον Θεό και επομένως είναι «σατανάς», που σημαίνει «ανθιστάμενος». Και πραγματικά, η «παρουσία του . . . είναι σύμφωνα με τον τρόπο ενέργειας του Σατανά». (2Θε 2:9) Στις ημέρες του αποστόλου Παύλου, υπήρχε ένα «μυστήριο», δηλαδή ένα θρησκευτικό μυστικό, γύρω από την ταυτότητα αυτού του “ανθρώπου της ανομίας”. Μέχρι σήμερα, μυστήριο καλύπτει την ταυτότητά του στο μυαλό πολλών, επειδή αυτός πράττει τα πονηρά του έργα υπό το πρόσχημα της θεοσεβούς αφοσίωσης. (2Θε 2:7) Με τις ψεύτικες διδασκαλίες του οι οποίες αντιστρατεύονται ή παραγκωνίζουν, σαν να λέγαμε, το νόμο του Θεού, «ο άνθρωπος της ανομίας» θέτει τον εαυτό του πάνω από τον Ιεχωβά Θεό και από άλλους “θεούς”—τους ισχυρούς της γης—καθώς επίσης τάσσεται ενάντια στους αγίους του Θεού, τους αληθινούς πνευματικούς αδελφούς του Ιησού Χριστού. (Παράβαλε 2Πε 2:10-13.) Εφόσον είναι υποκριτής, ψευδοδιδάσκαλος που ισχυρίζεται ότι είναι Χριστιανός, «κάθεται στο ναό Του Θεού», δηλαδή σε ό,τι ισχυρίζονται τέτοιοι ψευδοδιδάσκαλοι ότι είναι αυτός ο ναός.—2Θε 2:4.

Ένας ανασταλτικός παράγοντας. Ο Παύλος μιλάει για «αυτό που ενεργεί ως ανασταλτικός παράγοντας». (2Θε 2:6) Φαίνεται ότι οι απόστολοι συναπάρτιζαν αυτόν τον ανασταλτικό παράγοντα. Ο Παύλος είχε πει στους Εφέσιους επισκόπους ότι μετά την αναχώρησή του θα εισχωρούσαν άνθρωποι όμοιοι με λύκους. (Πρ 20:29) Επανειλημμένα έγραψε νουθεσίες σχετικά με αυτή την αποστασία, όχι μόνο στη Δεύτερη Επιστολή Προς τους Θεσσαλονικείς, αλλά και σε πολλές παραινέσεις του προς τον Τιμόθεο. Συμβούλεψε επίσης τον Τιμόθεο να εμπιστευτεί όσα είχε ακούσει από εκείνον σε πιστούς ανθρώπους οι οποίοι θα είχαν τα προσόντα να διδάξουν και άλλους. Χαρακτήρισε την εκκλησία του ζωντανού Θεού “στύλο και στήριγμα της αλήθειας”. Ήθελε να εποικοδομηθεί αυτή όσο το δυνατόν περισσότερο, προτού αναπτυχθεί η μεγάλη αποστασία.—2Τι 2:2· 1Τι 3:15.

Πολύ αργότερα, με εντολή του Χριστού, ειπώθηκε στον απόστολο Ιωάννη να γράψει και να προειδοποιήσει κατά των αιρέσεων, αναφέροντας ιδιαίτερα την αίρεση του Νικολάου και ψευδοπροφήτες όπως ο Βαλαάμ και η γυναίκα Ιεζάβελ η οποία αυτοαποκαλούνταν προφήτισσα.—Απ 2:6, 14, 15, 20.

Σε δράση στις ημέρες των αποστόλων. Ο απόστολος Παύλος είπε ότι το μυστήριο βρισκόταν «ήδη σε δράση». (2Θε 2:7) Υπήρχαν κάποιοι οι οποίοι προσπαθούσαν να διδάξουν ψεύτικα δόγματα, μάλιστα δε μερικοί από αυτούς αναστάτωναν την εκκλησία της Θεσσαλονίκης, πράγμα που στάθηκε εν μέρει η αφορμή για τη συγγραφή της δεύτερης επιστολής του Παύλου προς αυτή την εκκλησία. Υπήρχαν αντίχριστοι όταν ο Ιωάννης έγραψε τις επιστολές του, χωρίς αμφιβολία δε και πριν από αυτό. Ο Ιωάννης μίλησε για την «τελευταία ώρα» της αποστολικής περιόδου, και είπε: «Όπως ακούσατε ότι έρχεται αντίχριστος, ακόμη και τώρα έχουν εμφανιστεί πολλοί αντίχριστοι . . . Αυτοί βγήκαν από εμάς, αλλά δεν ήταν σαν εμάς· διότι αν ήταν σαν εμάς, θα είχαν παραμείνει με εμάς. Αλλά βγήκαν για να γίνει φανερό ότι δεν είναι όλοι σαν εμάς».—1Ιω 2:18, 19· βλέπε ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ.

Αποκαλύπτεται. Μετά το θάνατο των αποστόλων, «ο άνθρωπος της ανομίας» ήρθε στο φως με τη θρησκευτική του υποκρισία και τις ψεύτικες διδασκαλίες του. (2Θε 2:3, 6, 8) Σύμφωνα με τα λόγια του Παύλου, αυτός «ο άνθρωπος» θα αποκτούσε μεγάλη δύναμη, ενεργώντας κάτω από τον έλεγχο του Σατανά, εκτελώντας “κάθε δυναμικό έργο καθώς και ψεύτικα σημεία και θαυμαστά προμηνύματα”. Σχετικά με όσους εξαπατούνται από τον τρόπο ενέργειας του σύνθετου “ανθρώπου της ανομίας”, λέγεται ότι «αφανίζονται [τοῖς ἀπολλυμένοις, Κείμενο], ως ανταπόδοση για το ότι δεν δέχτηκαν την αγάπη για την αλήθεια ώστε να σωθούν». Ο Παύλος δείχνει ότι “πιστεύουν το ψέμα” και θα «κριθούν όλοι επειδή δεν πίστεψαν την αλήθεια αλλά βρήκαν ευχαρίστηση στην αδικία». (2Θε 2:9-12) Γι’ αυτό, η κρίση είναι καταδικαστική.—Βλέπε ΑΝΑΣΤΑΣΗ (Αμαρτία εναντίον του αγίου πνεύματος).

Καταστρέφεται. Αυτός ο σύνθετος, υποκριτικός «άνθρωπος της ανομίας» πρόκειται να εξοντωθεί από τον Κύριο Ιησού «με το πνεύμα του στόματός του» και να εκμηδενιστεί «με τη φανέρωση της παρουσίας του». Ο αφανισμός αυτού του πονηρού εναντιουμένου του Θεού θα αποτελέσει ορατή και χειροπιαστή απόδειξη του ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός κάθεται και ενεργεί ως Κριτής. Αυτός δεν θα κρίνει σύμφωνα με τους δικούς του κανόνες, και κατά συνέπεια η καταστροφή που θα επιφέρει «με το πνεύμα του στόματός του» προφανώς σημαίνει ότι θα εκφράσει την κρίση του Ιεχωβά εναντίον αυτής της πονηρής τάξης ατόμων.—2Θε 2:8· παράβαλε Απ 19:21, όσον αφορά τη φράση «το μακρύ σπαθί . . . το οποίο σπαθί βγήκε από το στόμα του».